Δημοκρατία

«Όσο πιο ανεπτυγμένη είναι η δημοκρατία, τόσο κοντύτερα βρίσκεται στη σφαγή ή τον εμφύλιο πόλεμο σε περίπτωση βαθιών και επικίνδυνων για την αστική τάξη πολιτικών διαφορών»



[...]

Ο καπιταλισμός γενικά και ο ιμπεριαλισμός ιδιαίτερα μετατρέπει τη δημοκρατία σε αυταπάτη – ταυτόχρονα όμως ΓΕΝΝΑΕΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΤΑΣΕΙΣ στις μάζες, ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ δημοκρατικούς ΘΕΣΜΟΥΣ, οξύνει τον ανταγωνισμό ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό που αρνιέται τη δημοκρατία και στις μάζες που τείνουν προς τη δημοκρατία.
Ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να ανατραπούν με κανενός είδους δημοκρατικούς μετασχηματισμούς, ακόμα και με τους πιο «ΙΔΑΝΙΚΟΥΣ», αλλά μόνο με μια ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ.
...Δεν είναι δυνατόν να νικηθεί ο καπιταλισμός αν δεν απαλλοτριωθούν οι τράπεζες, αν δεν καταργηθεί η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, όμως αυτά τα επαναστατικά μέτρα δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν, αν δεν οργανωθεί ΑΠΟ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ η δημοκρατική διεύθυνση των μέσων παραγωγής, που έχουν αφαιρεθεί από την αστική τάξη, αν δεν τραβηχτεί όλη η μάζα των εργαζομένων και των προλετάριων και των μισοπρολετάριων και των μικροαγροτών, στη δημοκρατική οργάνωση των γραμμών τους, των δυνάμεών τους, της συμμετοχής τους στο κράτος[...]
Ωστόσο το ξύπνημα και η ανάπτυξη της σοσιαλιστικής εξέγερσης ενάντια στον ιμπεριαλισμό συνδέονται ΑΔΙΑΡΡΗΧΤΑ με την ανάπτυξη της δημοκρατικής αντίστασης και αγανάκτησης. Ο σοσιαλισμός οδηγεί στην ΑΠΟΝΕΚΡΩΣΗ ΚΑΘΕ ΚΡΑΤΟΥΣ συνεπώς και κάθε δημοκρατίας, ωστόσο ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί αλλιώς παρά ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ,που συνδιάζει τη βία ενάντια στην αστική τάξη, ΔΗΛΑΔΗ ΤΗ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ του πληθυσμού, ΜΕ ΤΗΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, δηλαδή με την πραγματικά ισότιμη και πραγματικά καθολική συμμετοχή ΟΛΗΣ της μάζας του πληθυσμού σε ΟΛΕΣ τις ΚΡΑΤΙΚΕΣ υποθέσεις και σε όλα τα πολύπλοκα ζητήματα της ΕΞΑΛΕΙΨΗΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ.
[...] Η μαρξιστική λύση του ζητήματος της δημοκρατίας συνίσταται στη ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΗ από το προλεταριάτο, που διεξάγει τη ταξική του πάλη, ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΘΕΣΜΩΝ ΚΑΙ ΤΑΣΕΩΝ ενάντια στην αστική τάξη ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ του προλεταριάτου κατά της αστικής τάξης, την ανατροπή της.
[...] Η διέξοδος από τον κοινοβουλευτισμό ΔΕΝ βρίσκεται φυσικά στη ΚΑΤΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΩΝ ΘΕΣΜΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΙΤΕΡΟΤΗΤΑΣ, αλλά στη ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ των αντιπροσωπευτικών θεσμών από λογοκοπεία σε «εργαζόμενα» ιδρύματα.
[...] ΤΟΝ ΠΟΥΛΗΜΕΝΟ ΚΑΙ ΣΑΠΙΣΜΕΝΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟ της αστικής κοινωνίας η Κομμούνα τον αντικαθιστά με θεσμούς, ΟΠΟΥ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ δεν εκφυλίζεται σε ΑΠΑΤΗ, γιατί οι βουλευτές ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ, ΝΑ ΕΚΤΕΛΟΥΝ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΤΟΥΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ, να ελέγχουν οι ίδιοι τι γίνεται ΣΤΗ ΖΩΗ, ΝΑ ΛΟΓΟΔΟΤΟΥΝ οι ίδιοι μπροστά στους ΕΚΛΟΓΕΙΣ ΤΟΥΣ. Οι αντιπροσωπευτικοί θεσμοί ΜΕΝΟΥΝ, μα δεν υπάρχει εδώ κοινοβουλευτισμός ως ιδιαίτερο ΣΥΣΤΗΜΑ, ως καταμερισμός της νομοθετικής και της εκτελεστικής εργασίας, ΩΣ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΑ ΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ.
Χωρίς αντιπροσωπευτικούς θεσμούς ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΟΥΜΕ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ακόμα και την ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Χωρίς τον κοινοβουλευτισμό μπορούμε και ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να τη φανταστούμε, ΑΝ Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΚΟΥΦΙΑ ΛΟΓΙΑ.
[...] Δεν μπορεί να γίνεται λόγος για τη μονομιάς, παντού και ολοκληρωτική εκμηδένιση της υπαλληλοκρατίας. Αυτό είναι ουτοπία. ΤΟ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ όμως μονομιάς την ΠΑΛΙΑ ΥΠΑΛΛΗΛΟΚΡΑΤΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ και αμέσως να αρχίσουμε να χτίζουμε νέα, ΠΟΥ ΝΑ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ τη βαθμιαία εκμηδένιση ΚΑΘΕ υπαλληλοκρατίας, αυτό ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ουτοπία, είναι το ΑΜΕΣΟ, τακτικό καθήκον του επαναστατικού προλεταριάτου.
[...] Η πείρα αν όχι όλων τουλάχιστον ολόκληρης σειράς επαναστάσεων, μαρτυράει πόσο είναι εξαιρετικά οφέλημος στον καιρό των επαναστάσεων ο ΣΥΝΔΙΑΣΜΟΣ της μαζικής δράσης ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ με την αντιπολίτευση που συμπαθεί ( ή ακόμα καλύτερα : ΠΟΥ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ ΑΜΕΣΑ την επανάσταση) μέσα σ΄αυτό το κοινοβούλιο. Οι «αριστεροί» σκέφτονται σαν δογματιστές, που ποτέ δεν πήραν μέρος σε πραγματική επανάσταση, ή που δεν βάθυναν στην ιστορία των επαναστάσεων, ή που παίρνουν απλοϊκά την υποκειμενική «άρνηση» ενός αντιδραστικού θεσμού για πραγματική κατάργησή του από τις ΣΥΝΔΙΑΣΜΕΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ολόκληρης σειράς αντικειμενικών παραγόντων.
Το πιο ασφαλές μέσο για να δυσφημίσεις μια νέα πολιτική (και όχι μονάχα πολιτική) ιδέα και να τη βλάψεις είναι να την τραβήξεις εν ονόματι της υπεράσπισης της, ως τον παραλογισμό.

Β.Ι.Λένιν
Κράτος και Επανάσταση