Αχ, Δυσδαιμόνα, αν είχες μιλήσει.

Ήθελα να πω, πως το ψευδώνυμο της ωραιοτάτης αυτής κυρίας, δεν το βρήκα από ματαιοδοξία, επειδή δηλαδή είναι σπουδαία και ωραιοτάτη. Μου θυμίζει αυτό το πρόσωπο, το φόβο που πρέπει να εξορκίσω. «Δεν σας σκότωσα, της είπε, για να θυμάμαι από τι κινδύνευσα». Ένας προσδιορισμός άρνησης. Η σιωπή, ήταν πάντα ένας θανατηφόρος κίνδυνος. Ίσος με το να σκοτώσω ή να σκοτωθώ. Η σιωπή, ο θάνατος, όχι η παύση. Η συναίνεση δηλαδή στο θάνατο, στην ασημαντότητα του λόγου που δεν εκφέρεται. Γιατί οι λέξεις έχουν ένα δικό τους σώμα το ίδιο ζωντανό με το δικό μας. Οι λέξεις πονούν, οι λέξεις πεθαίνουν, οι λέξεις δικαιώνουν, οι λέξεις ζουν. Οι λέξεις που σημαίνουν, οι λέξεις που κραυγάζουν, οι λέξεις που πολεμούν να ζήσουν μέσα σ΄αυτά τα σώματα, μέσα μας. Ήθελα να πω, πως το δίκαιο εκφέρεται. Και η πράξη δικαίου, έχει το δικό της λόγο. Μέχρις εδώ καλά. Τα βρήκα. Τιτανομαχία μεν αλλά τα βρήκαμε.


Ήθελα να πω, πως τα τέρατα, απέκτησαν μερίδιο σ΄αυτό τον κόσμο, στις λέξεις μας, στη ζωή μας, στη ψυχή μας, στο σώμα μας. Κυρίως απέκτησαν μερίδιο στο λόγο του δικαίου. Και ήθελα να ρωτήσω, μπροστά στο δίκαιο του τέρατος με το χρυσό περιλαίμιο, τι όπλα χρησιμοποιεί ένας άνθρωπος. Ήθελα να ρωτήσω, αν ξέρει κανείς τον κώδικα να μου τον πει, την ώρα την οριστική, που ορίζεται, όταν όλα τα άλλα μέτρα έχουν παρθεί, κι όταν το τέρας συνεχίζει απτόητα να σε προκαλεί σε μάχη, τι όπλο παίρνεις; Η σιωπή εξαντλείται και με εξαντλεί σαν θάνατος. Και πρέπει να κείτομαι και να παλεύω.

Και μετά διάβασα αυτό του Μπόρχες :

Ο ΑΥΤΟΧΕΙΡΑΣ

Δε θα μείνει στη νύχτα ούτ’ ένα αστέρι.
Δε θα μείνει η νύχτα.
Θα πεθάνω και μαζί μου όλο
τ’ ανυπόφορο σύμπαν.
Θα σβήσω τις πυραμίδες, τα μετάλλια,
τις ηπείρους και τα πρόσωπα.
Θα σβήσω το θησαύρισμα του παρελθόντος.
Θα κάνω σκόνη την ιστορία, σκόνη τη σκόνη.
Κοιτάζω τώρα το στερνό ηλιοβασίλεμα.
Ακούω το στερνό πουλί.
Κληροδοτώ το τίποτα σε κανέναν.

Και μετά θυμήθηκα.

«Αν είναι να πεθάνεις πέθανε, αλλά κοίτα να γίνεις ο πρώτος πετεινός μέσα στον Άδη»