Ώρα αιχμής

Κάθομαι στη Καλλιπόλεως για καφέ. Δυο ώρες μου είπε ο κύριος θα πάρει να ετοιμαστούν οι φωτοτυπίες. Ωραία. Βαριέμαι να μετακινούμαι τώρα. Ευκαιρία να περιμένω εδώ. Ευκαιρία να κάτσω στο costa μες τη μέση του δρόμου, με τα αυτοκίνητα μες τα μούτρα μου, χωρίς βιβλίο.

Να δω πόση ώρα θα αντέξω τον εαυτό μου.

Ούτε τρία λεπτά! Ξαναπάω στο φωτοτυπάδικο. Μήπως έχετε βιβλία; --Ναι, βέβαια, στο βάθος! …έχε χάρη που η ώρα πήγε έξι, έχε χάρη που έχω ανάγκη επειγόντως τις φωτοτυπίες, έχε χάρη που ήσουν ευγενέστατος και θα κάτσεις μέχρι τις οχτώ να τις φτιάξεις! Πεντέξι εφτά καλά που βρήκα, ήταν βαριάς ακαδημίας και δεν κάνανε για βαριές διαθέσεις. Τίποτα. Τώρα τι θα κάνω; Πάω να βγω, παίρνει το μάτι μου ένα βιβλίο του Χαριτόπουλου. «Ο άνεμος κουβάρι». Χαριτόπουλο δεν έχω διαβάσει ποτέ. Επειδή έχω μια εμμονή με τις προκαταλήψεις μου. Μη με ρωτάτε γιατί κάποιος δε μου κάθεται πριν τον διαβάσω. Δεν ξέρω. Αγοράζω και βλακείες δεν έχω πρόβλημα. Αλλά με κάποιους έχω ένα παράξενο απωθητικό μούδιασμα. Ο Χαριτόπουλος ήταν ο ένας. Μη με ρωτήσετε γιατί. Το ξέρω πως έγραψε και τον Άρη. Ο άλλος ήταν ο Ξανθούλης. Τέλος πάντων το πήρα.

Πάω πίσω στο costa. Παίρνω καφέ. Κάθομαι. Διαβάζω τις πρώτες 50 σελίδες σε δέκα λεπτά! (αυτά παθαίνεις όταν ξημεροβραδιάζεσαι στα μπλογκς, μετά όλα σου έρχονται εύκολα! ) Αντιλαμβάνομαι ότι το βιβλίο μιλά για την Κάραλη. Φτού γκαντεμιά και τη τύχη μου μέσα! Καλά με κυνηγάει; Πρέπει εγώ τώρα να διαβάσω για το πάθος και της Μαλβίνας; Πάλι καλά που τον έλεγε «πατερούλη» και ξενέρωσα κάπως! Οκ. Το κλείνω, νοιώθω ασφαλής, υπάρχει βιβλίο μπορώ να καταφύγω σ΄αυτό σε ώρα ανάγκης. Έτσι το κλείνω.

Τα αυτοκίνητα όπως είπαμε και όπως ξέρετε από το συγκεκριμένο σημείο, μες τα μούτρα μου. Οι διακριτικοί όπως πάντα κύπριοι οδηγοί να κρεμμαλίζουνται που τα παράθυρα λες και ήμουν φυγάς από τις κεντρικές φυλακές και με εντόπισαν. Αμααν! Κάποια που θκιαβάααζει! Μες την Καλλιπόλεωως! Μάναμου ρε! Μα εν έσιει παρέα; Να πάμε να της κάμουμε; Σίουρα εν να δεχτεί!

Το ευλογημένο συνήθειο της αυτοσυγκέντρωσης ότι κι αν συμβαίνει γύρω αποδείχτηκε για άλλη μια φορά δυνατό και σωτήριο. Η σκοτεινιά έξω είναι μια σκοτεινιά που μ΄ αρέσει. Και δε τη χαρίζω σε κανένα αδιάφορο οδηγό ή περαστικό ή διπλανό τώρα!!! Σε λιγότερο από ένα λεπτό ο δρόμος αδειάζει.

Απωθώ τη σκέψη του «μικρού δεισδαιμόνου». Αυτή είναι μια σκέψη που μόνο αν είσαι γκαγκά δε σου προκαλεί ηρεμία. Τώρα δε θέλω γλυκιά ηρεμία.
Θέλω να κάτσω δυό ώρες ως τίποτε σ΄ένα άσχετο δρόμο που δε με ξέρει κανένας, που δε με νοιάζει κανένας, που δε περιμένω να περάσει κανένας. Να μη σκεφτώ τι θα κάνω όταν φύγω, τι θα κάνω αύριο τι έκανα χτες. Να μη σκεφτώ τίποτα, να σκεφτεί το μυαλό μου μόνο του, αυτό που μπορεί να σκεφτεί ένας άνθρωπος ως το τίποτε στη μέση ενός αντιπαθητικού δρόμου. Να σκεφτώ σαν ένας άνθρωπος που δεν υπάρχει με προσωπικά δεδομένα.

Τι μπορεί να σκεφτεί ένας άνθρωπος χωρίς προσωπικά δεδομένα;…
Τι προκαλεί τη πρώτη συγκεκριμένη σκέψη που μας έρχεται όταν αδειάσουμε το προσωπικό μας τοπίο; Το πρωτογενές τοπίο του καθενός; Αυτό που είναι άλυτο μέσα μας; Η μεγάλη απορία; Δεν ξέρω…

Ήταν μια εικόνα. Όχι ως εικόνα αλλά ως ερώτημα. Αλλά ως ερώτημα με την εικόνα πολλών ανθρώπων. Μια θλιβερή εικόνα. Και κάποιες λέξεις : «Μήπως λέμε ψέματα;»

Πότε; Πότε δε θα χρειάζονται οι άνθρωποι «ανθρωπιστική βοήθεια»; Πότε θα πάψουμε να είμαστε τέρατα; Πότε δε θα είναι οι άνθρωποι υπηρέτες και λυπημένοι;Πότε θα γραφτεί μισή σελίδα ιστορίας αλλιώτικη; Πότε θα σταματήσουμε να περιμένουμε; Ποτέ; Πόσες ζωές πέρασαν; Πόσες χιλιάδες χρόνια; Πόσα ψέματα λέμε; Πόσα πρέπει να πούμε ακόμα; Πόσα ψέματα θα βαφτίσουμε αλήθειες για να μη μείνουμε δυο ώρες μόνοι μας στο κενό με πρωτογενή ερωτήματα; Πόσες ζωές θα αχρηστευτούν ακόμα για μισή σελίδα ιστορίας αλλιώτικης;

Γιατί πρέπει να χάνονται τόσοι άνθρωποι και τι θα πούμε σ΄αυτούς όλους που χάθηκαν; Πως δεν ήταν άνθρωποι; Και πόσο άνθρωποι είμαστε εμείς σήμερα, ίσως και να μην είμαστε, αφού γράφουμε κι εμείς τις ζωούλες μας στη μαύρη σελίδα της ζωής που τη λέμε και ιστορία για να παρηγοριόμαστε…

Γι αυτό λέμε τη ζωή «καλές στιγμές» και «κακές στιγμές»; Για να μπορώ εγώ να λέω «καλή μου στιγμή» τη μεθαυριανή ξάπλα στη παραλία όταν ζούμε μόνιμα στον δρόμο με τις λεύκες και έχουν γίνει οι αυτονόητες στιγμές «καλές», έτσι για να ανασάνουμε και να παρηγορηθούμε, που δε βρεθήκαμε ακόμα σε κανένα πόλεμο, και σε κανένα καράβι και το παιδί μας δε χτυπιέται στις πέτρες να ματώσει με τον πόνο του φονικού που είδε και ακόμα μας ρωτά τι θα φάμε το βράδυ κι αν έχει Λαζόπουλο;

Τι πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι και πως θα καεί αυτό το καταραμένο βιβλίο της ιστορίας;

Πότε επιτέλους θα αποκτήσουμε εμείς τα ζώα οι άνθρωποι τα πρωτογενή ερωτήματα που μας αξίζουν; Πότε θα αρχίσει μια αληθινή ιστορία ανθρώπινη; Πότε δε θα ντρεπόμαστε να λέμε πως σήμερα είναι τάχα η μέρα του παιδιού! Αν είναι ποτέ να το ξέρουμε…

Δε θέλω να λέω ψέματα. Αυτή θα είναι από εδώ και μπρος η δική μου κατάφαση! Κι ας μείνω χωρίς ένα Ναι στη ζωή μου. Κι ας είναι αυτό επικίνδυνο.