Στην ωραιότητα ενός ομοφυλόφιλου άντρα

(Στον Σ.)


Ετών δεκαοκτώ. Φοιτητές. Κύπριοι και Έλληνες. Εμείς πολιτικώς σχετικά πολύχρωμοι. Εκείνοι ΚΚΕδες όλοι. Όχι του εσωτερικού. Οι άλλοι.

Ζούσαμε κυριολεκτικά με ψωμοτύρι, πίναμε γαλόνια φτηνού κονιάκ, καπνίζαμε τόνους άφιλτρα κουβανέζικα τσιγάρα, μοιραζόμασταν τα πάντα πλην τους γκόμενους και τις γκόμενες, δεν ξέραμε ποιος κοιμόταν που και γιατί, και δε διαβάζαμε απλώς, ζούσαμε μέσα στη ποίηση και τη γνώση! Ήταν η εποχή που κι οι έρωτες είχαν άλλου είδους αναγνωριστικά δεδομένα. Κανείς δε χρειαζόταν να είναι κάποιος για να είναι αυτό που ήθελε!

Δέκατος όγδοος όροφος! Ο δικός μας! Διαχωριστικές γραμμές δεν είχαμε. Ο καθένας ήταν ένα κάστρο απόρθητο χωρίς τείχη. Σοβαροί. Όλα άγνωστα και όλα πολλά! Ειλικρινά πολλά!
Δεν μπορώ να φέρω στη μνήμη μου εκείνη τη περίοδο χωρίς να πω κάτι για τον Κάρολο! Ο Κάρολος ήταν ένας παράξενος Ελλαδίτης γενειοφόρος νέος που θα γινόταν φιλόλογος. Δεν του άρεσαν πολύ τα περί της πολιτικής, και έβρισκε πολύ στεγνά τα φιλοσοφικά συγγράμματα. Μας σνόμπαρε κάθε φορά που μιλούσαμε για αυτά. Ξέραμε όλοι στον όροφο, πότε ο Κάρολος διάβαζε φιλοσοφία! Και ξέραμε πως καταβάθος τα έβρισκε η αλήθεια και λίγο σκούρα! Το πρώτο σημάδι ήταν η άρνηση του, να διαβάσει ένα τόσο ανιαρό για τον ίδιο αντικείμενο, φορώντας παντελόνι. Όποτε βλέπαμε τον Κάρολο στο διάδρομο με τα σώβρακα ξέραμε πως την επαύριο θα παρέδιδε εργασία στη φιλοσοφία και ξέραμε και τη συνέχεια…Κατά τακτά χρονικά διαστήματα, θα έβγαινε απ΄το δωμάτιο και θα ούρλιαζε την κλισέ δική του ατάκα : Δεε γαμιέεσαι Κάαρολε;…και δεν εννοούσε τον εαυτό του!!!

Μια τέτοια κανονική μέρα, στο δέκατο όγδοο όροφο, ακούστηκε ένα τραγούδι από το δωμάτιο του Καρόλου. Δυνατά. Τίποτε άλλο δεν ακουγόταν. Εκείνο το τραγούδι ήταν η αφορμή να γνωρίσω τον Μάνο Χατζιδάκι. Εννοώ να γνωριστούμε, όχι ως φυσικά πρόσωπα. Αλλά να γνωριστούμε με τη δύναμη της λατρείας και της συμπόρευσης. Ήταν επίσης η αφορμή να γνωρίσω έναν άνθρωπο σαν μοναδικό και ακριβό φίλο. Τον συγκάτοικο του τρελού Καρόλου. Που μου αποκάλυψε, με αφορμή το Μάνο, μέσα από την ομοφυλοφιλία του, τη δύναμη της αγαπητικής αθωότητας και τη σπουδαιότητα να έχεις στη ζωή σου αληθινούς άντρες. Ήταν απάνθρωπα όμορφος και τσαλακωνόταν για τη ζωή χωρίς δεύτερη σκέψη. Ήταν ο πιο δικός μου άνθρωπος χωρίς να ρωτώ και χωρίς να μαθαίνω. Δεν διάβαζα αν δεν ήταν δίπλα μου. Σπουδαίο και καθαρό κεφάλι! Και φίλος!

Δέκα χρόνια μετά, με κάλεσε σε ένα ραντεβού στο δρόμο, στην Αθήνα, στη μέση της Σταδίου, για να μου ανακοινώσει πως «κτύπησε» το aids και πως γι αυτό δε μπορούσε να με ξαναδεί.

Δεν κλάψαμε. Φάγαμε από το ίδιο πιάτο και με το ίδιο πιρούνι. Μου είπε «είναι ωραία να έχεις παλαβούς φίλους» δεν θέλω να πεθάνω. Του είπα «μη λες ανοησίες, δε θα πεθάνεις» και το πίστευα μα το Θεό! Γελάσαμε, γελάσαμε, γελάσαμε!

Θέλω σήμερα, να του αφιερώσω το ίδιο εκείνο τραγούδι, που στάθηκε η αφορμή να μπει στη ζωή μου, έστω κι αν δεν μπορεί πια δυστυχώς να ακούει τραγούδια ούτε να είναι εδώ…

Είναι και καλοί που φεύγουν.