Πίσω...

Μου χρειάζεται μια μυστική πόλη. Με χλωμά κτήρια. Πολυώροφα. Χωρίς διαφημιστικές πινακίδες. Μεγαλούπολη. Με ψηλά δέντρα. Όχι κυπαρίσσια. Πυκνά δέντρα με απλωμένα κλαδιά και πλατιά φύλλα. Όχι πράσινα. Το πράσινο μου θυμίζει λιβάδια στην Ελβετία. Κίτρινα, σε όλες τις αποχρώσεις. Άνθρωποι με καπέλα απαραίτητα. Και σκούρα ρούχα. Όχι πολύχρωμα. Έχω κουραστεί να βλέπω την αδιαθεσία του ζωγράφου στριμωγμένη σε ένδυμα. Κόσμος πολύς που περπατά. Περπατάς και συναντάς ανθρώπους. Σήμερα έκανα μπλοκινγκ. Σ ένα μπλοκ, gay πρέπει να ήταν, είδα περισσότερους γυμνούς άντρες από όσους είδα πραγματικά στη ζωή μου και διάβασα συνταγές light διατροφής. Μετά μου ΄ρθε αυτό με τη μυστική πόλη. Αύριο, που θα έχω χρόνο, δε θα πάω βόλτα στη δική μας. Γιατί δε θα συναντήσω κανένα άνθρωπο με σκούρα ρούχα και με καπέλο. Που θα είναι σκεφτικός. Που δε θα κοιτάει αν τον κοιτούν. Που δε θα κοιτάει τις βιτρίνες. Που δε θα στέλνει μήνυμα. Που δε θα δηλώνει με κάθε τρόπο πως περνάει καλά. Που δε θα κρύβει τόσο περίτεχνα πως όλα τον περιορίζουν. Που δε θα προσπαθεί να περιορίσει το βλέμμα μου για να υπάρξει. Που δε θα κάνει θόρυβο από φόβο. Που δε θα ρωτήσει κάτι απαραίτητα για να μιλάμε. Που θα αποδεχτεί να εγκλωβιστεί στις σκέψεις του για κάτι ωραίο και συγκλονιστικό παρά για κάτι άσχημο. Μου χρειάζεται μια μυστική πόλη. Με παιδιά. Γιατί τα παιδιά δε δηλώνουν τη χαρά τους με «τρόπους». Είναι χαρούμενα. Και δέντρα. Και τους κανονικούς θορύβους μιας πόλης. Τους θορύβους που κάνουν οι άνθρωποι όταν φοράνε σκούρα ρούχα και καπέλα απαραίτητα και μετά με τον πιο φυσικό τρόπο σε χαιρετούν και ο χρόνος αποκτά την αξία του. Σήμερα συνάντησα έναν άνθρωπο, θα λες. Αυτή είναι η αξία του χρόνου. Όταν οδεύει κάπου κι όταν δε χάνεσαι εσύ μέσα του. Και θα έχει πλατιά και μακριά ατέλειωτα πεζοδρόμια και αστικές συγκοινωνίες. Και υπόγεια βιβλιοπωλεία. Χωρίς μουσική υπόκρουση. Και πλατείες. Και ωραία παγωτά. Και σπίτια με μεγάλα παράθυρα. Και πλανόδιους μουσικούς το βράδυ. Θυμάμαι, θα λες, που πήγαινα. Και τα πεζοδρόμια, όπως είπα, θα είναι μακριά και ατέλειωτα, για να μην κοιτάζεις τα βήματα σου.