Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.

Ζοζέ Σαραμάγκου

24.6.10

Πίσω...

Μου χρειάζεται μια μυστική πόλη. Με χλωμά κτήρια. Πολυώροφα. Χωρίς διαφημιστικές πινακίδες. Μεγαλούπολη. Με ψηλά δέντρα. Όχι κυπαρίσσια. Πυκνά δέντρα με απλωμένα κλαδιά και πλατιά φύλλα. Όχι πράσινα. Το πράσινο μου θυμίζει λιβάδια στην Ελβετία. Κίτρινα, σε όλες τις αποχρώσεις. Άνθρωποι με καπέλα απαραίτητα. Και σκούρα ρούχα. Όχι πολύχρωμα. Έχω κουραστεί να βλέπω την αδιαθεσία του ζωγράφου στριμωγμένη σε ένδυμα. Κόσμος πολύς που περπατά. Περπατάς και συναντάς ανθρώπους. Σήμερα έκανα μπλοκινγκ. Σ ένα μπλοκ, gay πρέπει να ήταν, είδα περισσότερους γυμνούς άντρες από όσους είδα πραγματικά στη ζωή μου και διάβασα συνταγές light διατροφής. Μετά μου ΄ρθε αυτό με τη μυστική πόλη. Αύριο, που θα έχω χρόνο, δε θα πάω βόλτα στη δική μας. Γιατί δε θα συναντήσω κανένα άνθρωπο με σκούρα ρούχα και με καπέλο. Που θα είναι σκεφτικός. Που δε θα κοιτάει αν τον κοιτούν. Που δε θα κοιτάει τις βιτρίνες. Που δε θα στέλνει μήνυμα. Που δε θα δηλώνει με κάθε τρόπο πως περνάει καλά. Που δε θα κρύβει τόσο περίτεχνα πως όλα τον περιορίζουν. Που δε θα προσπαθεί να περιορίσει το βλέμμα μου για να υπάρξει. Που δε θα κάνει θόρυβο από φόβο. Που δε θα ρωτήσει κάτι απαραίτητα για να μιλάμε. Που θα αποδεχτεί να εγκλωβιστεί στις σκέψεις του για κάτι ωραίο και συγκλονιστικό παρά για κάτι άσχημο. Μου χρειάζεται μια μυστική πόλη. Με παιδιά. Γιατί τα παιδιά δε δηλώνουν τη χαρά τους με «τρόπους». Είναι χαρούμενα. Και δέντρα. Και τους κανονικούς θορύβους μιας πόλης. Τους θορύβους που κάνουν οι άνθρωποι όταν φοράνε σκούρα ρούχα και καπέλα απαραίτητα και μετά με τον πιο φυσικό τρόπο σε χαιρετούν και ο χρόνος αποκτά την αξία του. Σήμερα συνάντησα έναν άνθρωπο, θα λες. Αυτή είναι η αξία του χρόνου. Όταν οδεύει κάπου κι όταν δε χάνεσαι εσύ μέσα του. Και θα έχει πλατιά και μακριά ατέλειωτα πεζοδρόμια και αστικές συγκοινωνίες. Και υπόγεια βιβλιοπωλεία. Χωρίς μουσική υπόκρουση. Και πλατείες. Και ωραία παγωτά. Και σπίτια με μεγάλα παράθυρα. Και πλανόδιους μουσικούς το βράδυ. Θυμάμαι, θα λες, που πήγαινα. Και τα πεζοδρόμια, όπως είπα, θα είναι μακριά και ατέλειωτα, για να μην κοιτάζεις τα βήματα σου.

7 σχόλια:

  1. Ωραία η μυστική σου πόλη...μόλις τη βρεις μπορώ να περάσω σε παρακαλώ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Νομίζω θα σου ταίριαζε Δέμων. Μέχρι τότε θα τρέχουμε...στα βουνά! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Έφτασα πλέον στο σημείο να καταλαβαίνω τι εννοούσε ο πατέρας μου όταν έλεγε πως "είναι φρικτό όταν ένας άνθρωπος, μετά από τόση περιπλάνηση, βρίσκει τον τόπο του, αλλά αδυνατεί πια να βρει τον καιρό του"...

    (ο πατέρας μου έλεγε πως ένιωθε πάντα παράκαιρος και φαίνεται πως μου μετάφερε τα γονίδια)

    H επαλήθευση κειμένου μου ζητά τη λέξη Herso (χωράφι; ) που τόσο ταιριάζει σήμερα με τη διάθεσή μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σκούρα ρούχα και καπέλα... σκούρα ρουχ... χμμμ..

    Α!

    Αυτοί κάνουν;

    http://www.bbc.co.uk/coventry/features/fesitvals/images/jew-traditional-dress150.jpg

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @mouflon

    Δεν θα το δω! Βλέπω uk και jew-traditional-dress!

    Είσαι πολύ μακρυά από την εικόνα!
    Τι να ξέρεις και συ παιδί των σπηλαίων; :-)
    Πριτς που θα το δω!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή