Τέλος πάντων ένα σούρπο θα γυρίσω – όπως σου΄πα –
τούτ΄το χρόνο ή τον άλλονα – κι όπως έφυγα μόνος –
ένα σούρπο που μέσα του θάχει όλα τα σούρπα
και τα χρόνια όλα ο χρόνος.
Και θα πάω τέλος πάντων στο γραφείο μου, ως ήταν
σεν΄αχνή στην απόσταση η μορφή σου μου εμίλει
και θα είναι σαν (τότενες που μ΄αγάπας) θα ρχόταν
ένα γράμμα σου φίλη.
Κι ας μη ρχόταν! Γω θάκανα σαν ναχ΄ έρθει και σάμπως
τόχω λάβει και μούγραφες λόγια – κει – αγαπημένα,
και – σαν τότε – γω θάγραφα στο απόσπερνο θάμπος
ένα γράμμα για σένα.
Κι α μην τόστελνα! Θάκανα σαν να εσύ τόχεις λάβει
κι απ΄τα μάτια σου κύλησε στη γραφή του ένα δάκρυ
- κι ως σκυφτή το λυχνάρι της όξω η νύχτα θ΄ανάβει
γω θα κλαίω σε μιαν άκρη…
Γιάννης Σκαρίμπας
…η τρυφερή φιγούρα αυτού του τρελόγερου!
ΑπάντησηΔιαγραφήτις έβαζε τις λέξεις έτσι που - θα 'λεγε κανείς- να τσουγκρίζουν μεταξύ τους και να αντηχούν σαν σκαρίμπειοι υαλοκώδωνες.
...είναι και το καλοκαίρι που χτυπάει κι αυτό ανένδοτο απ' έξω…
και τώρα δεν ξέρω αν μπλόκαρα ή ξεμπλόκαρα…
(θα του άρεσε άραγε αυτή η μουσική έτσι που είναι σωστός βαλεντίνος εκτός εποχής;
John Cage - A Valentine Out of Season.
Ας συνοδέψει τις διαδρομές των ανεπίδοτων του )
στη φωτογραφία μαζί με ποιον μας παρατηρεί;
@Ιούνιος
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεκατέσσερεις μέρες πριν,όταν το ανέβαζα εδώ το ποίημα,εγώ είχα ξεμπλοκάρει.Σήμερα που το ξαναδιαβάζω,λόγω έπείγουσας ανάγκης για μια στέρεη θάλασσα,πάλι μπλόκαρα...
Στη φωτογραφία είναι με κάποιο φίλο του δικηγόρο,αγνώστων λοιπών στοιχείων.Τραβηγμένη στη Χαλκίδα βέβαια το ΄33.
Τώρα που σου απάντησα θα ξαναδιαβάσω το σχόλιο σου,μήπως ξεμπλοκάρω και πάλι...