Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.

Ζοζέ Σαραμάγκου

6.7.10

Συνέχεια της κουβέντας σε νέα ανάρτηση.

Ανώνυμος είπε...


Αριστερά, Ποια Αριστερά;

Φίλοι, η συζήτηση τούτη είναι εξαιρετική! Ευτυχώς που ανοίγει, κι έτσι ο αστάθμητος παράγοντας που λέει και ο Αλτουσέρ, επιτρέπει μια άλλη "υπόγεια συνάντηση": όροι τούτης της συνάντησης είναι μάλλον απρόσμενοι ή/και ειρωνικοί, αλλά ειλικρινείς, οι παίκτες εν πολλοίς ανώνυμοι, και τα βασικά ζητήματα έχουν ιδεολογικό-θεωρητικό υπόβαθρο. Οι δικές μου παρατηρήσεις είναι οι εξής:

1. Η συζήτηση "ξέσπασε" κυριολεκτικά διότι η Αριστερά διεθνώς, κι όπως αυτή εκφράζεται στην Κύπρο βρίσκεται εδώ και χρόνια σε κρίση. Και πλάι θα επικαλεστώ τον Αλτουσέρ "ευτυχώς κι επιτέλους υπάρχει κρίση" που μας επιτρέπει τουλάχιστον αν δούμε τα πράματα πιο καθαρά και να μιλήσουμε!
2. Υπάρχει κρίση στη φόρμα και δομή του κόμματος - το κόμμα όπως το ξέραμε: Δεν μπορούμε να μιλούμε για το κόμμα σαν μην περάσαμε από τον Σταλινισμό και σαν μην περάσαμε από την κατάρρευση. Από την άλλη τα λεγόμενα "κοινωνικά κινήματα" περνούν την ίδια κρίση και παρουσιάζουν παρόμοια, αν όχι πανομοιότυπα δομικά προβλήματα. Οι συγκεντρωτισμοί, αυτά που Γκράμσι ονόμασε "γραφειοκρατικό συγκεντρωτισμός" που έχουν ένα εγγενή αυταρχισμό και έκφανση των οποίων είναι η κατοχή/υποκλοπή της «αλήθειας» από την ηγεσία, οι [σταλινικές] πισωμαχαιριές, οι δολοφονίες χαρακτήρων κι ιδεών είναι δυστυχώς αρρώστια όλων των αριστερών σχημάτων, μικρών και μεγάλων, σταλινογενών, μαοϊκών και τροτσκιστικών, κομμουνιστικών και αναρχο-συνδικαλιστικών. Ούτε τα «δίκτυα», ούτε τα συνδικάτα προσφέρουν επαρκείς εναλλακτικές απαντήσεις. Κι έτσι το βήμα μας ς φίλοι είναι μετέωρο… Διάβασα τον Βίκτωρα Σερζ πρόσφατα…
[Part 1]

06 Ιουλίου 2010 12:58 π.μ.

Ανώνυμος είπε...

3. Ο Μπαντιού ίσως έχει δίκαιο ως προς την κρίση της ίδιας της έννοιας της «αντιπροσώπευσης». Τι αντιπροσωπεύει το ά ή το β’ πολιτικό σχήμα; Μήπως η απάντηση μας να μην μπορεί είναι ανάμεσα στο δυϊσμό που θέτουμε; Μήπως χρειάζεται μια πιο πολύπλοκη ανάλυσης με διαζευκτικά και υπό προϋποθέσεις; Μήπως το ερώτημα αν το Ακελ είναι κομμουνιστικό ή όχι, να μην είναι το πιο επίκαιρο και επίμαχο ερώτημα στην παρούσα παγκόσμια και κυπριακή συγκυρία; Μήπως είναι άσχετο με τις ανάγκες της πολιτικής στιγμής; Αυτή η ενέργεια που σπαταλούμε να δούμε αν είναι ή αν δεν είναι δεν εξυπηρετεί σε τίποτε – εξάλλου το διακύβευμα για τους πλείστους είναι μάλλον συναισθηματικό παρά πολιτικό – κι δεν υποτιμώ καθόλου το συναίσθημα, αντιθέτως: Θυμήθηκα ένα έξοχο τραγούδι του Άκη Πάνου που ταιριάζει, αλλά δεν θα το πω για να σας αφήσω να μαντέψετε ποιο είναι… από την άλλη ως πότε θα μεταθέτουμε τη συζήτηση για τον κομμουνισμό με το επιχείρημα ότι "δεν είναι της ώρας"; Ε, λοιπόν γιατί όχι, η ώρα είναι τώρα, για να ρίξω ακόμα ένα σουξεδάκι!
4. Προβληματίζομαι πολύ για την έννοια της διαφωνίας [Ρανσιέρ]: Πρώτο, στην κοινωνία/πολιτεία όπου το Ακελ υπήρξε ιστορικά/ταξικά ο μαζικός φορέας μιας άλλη κοινωνίας [έστω και α για πολλούς αυτή «η άλλη κοινωνία» απογοητεύει, όπως αυτή είχε στρεβλά οικοδομηθεί στην ΕΣΣΔ, Κίνα κτλ, ή όπως το Ακελ εγκαλείται για τον τρόπο που κυβερνά με όρους «για εξεύρεση λύσης και δίκαιας κοινωνίας»]. Δεύτερο και ίσως πιο σημαντικό, της διαφωνίας εντός της Αριστεράς γιατί αριστερή σκέψη είμαστε εμείς όλοι. Και μην γελιόμαστε, οι ιδέες αυτές ή παρόμοιες διαχέονται και εντός και εκτός των πολιτικών σχημάτων, όχι κατ’ ανάγκη με τους ίδιους όρους, ένταση και σημασία. Τώρα αν το σχήμα «κόμμα νέου τύπου», όπως γίνεται αντιληπτό στα κυπριακά δεδομένα και με το βάρος ενός τεράστιου κόμματος που γεννήθηκε τότε που γεννήθηκε ο παππούς μου εδώ 80 χρόνια και ηγεμονεύει την Αριστερό χώρο για τα τελευταία 50 στρεβλώνει, διαθλά και αποδυναμώνει την όποια ανατρεπτική προοπτική για την κοινωνία, ή αν την διοχετεύει στο [ρεφορμισμό [Δισδαιμόνα] ή στον ταξικό συμβιβασμό [Γρηγόρης] ή συμφέρει η μη παραγωγή θεωρίας για την ηγεσία [αρκουδας] ή αν δομικά αδυνατεί να παράγει θεωρία κτλ είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα. Αξίζει να το συζητήσουμε.
5. Το ερώτημα του θέτει ο Άνευ που το διαπερνούν όλοι βιαστικά είναι εύλογο: αν όντως έχουν δίκιο οι φίλοι για τις εγγενείς αδυναμίες του Ακελ ως αξιόμαχου αριστερού κόμματος, γιατί δεν υπάρχει επιτυχημένο άλλο σχήμα της Αριστεράς στην Κύπρο; Εδώ είναι που απαιτούνται αναλύσεις που να έχουν σαφή αναφορά στους κοινωνικούς και πολιτικούς αναπαραγωγής του ακελικού κομματικού σχήματος και αυτό που εδώ ορίζετε ως ιδεολογική ανεπάρκεια του κόμματος: αν είναι ιδεολογικά τόσο ανεπαρκές, τι είναι που το αναπαράγει, όχι μόνο ως κενό σχήμα που ψηφίζεται από το 33-35%, αλλά ως ιδεολογικός χώρος με τεράστιες αντιφάσεις βέβαια αλλά διαθέτει ένα «ιδεολογικό αστερισμό», αν μου επιτραπεί ο όρος που δημιουργεί δράσεις, ρήξεις και συμβιβασμούς; Ποια είναι η ιδεολογία του Ακελ λοιπόν; Δεν πείστηκα από τις ερμηνείες που άκουσα… Νομίζω ότι ο Αντρέας Παναγιώτου [Phd, υπάρχουν αποσπάσματα μεταφρασμένα στα ελληνικά ή/και προεκτεινόμενα στην σημερινή πραγματικότητα] πιάνει κάτι από την δύναμη αυτή μιας subaltern πολιτιστικής/πολιτικής κίνησης που ξεπερνά το ίδιο το σχήμα που βρίσκεται στον πυρήνα του κόμματος. Το σύνθημα του που φωναζουν τρείς γενεές κυπρίων [ως επί το πλείστων ε/κ αλλά όχι αποκλειστικά, έτσι] «και τώρα και πάντα, Ακελ, Ακελ, Ακελ» μας λέει κάτι λοιπόν;


Ζήτω η κρίση λοιπόν, αλλά θέλουμε επειγόντως απαντήσεις, κι άλλες ερωτήσεις!!!




Απάντηση προς Ανώνυμο.
Δυσδαιμόνιοι προβληματισμοί.

@Ανώνυμος

Πριν επιχειρήσω μια τοποθέτηση στο σχόλιο σας, 1-2 αρχικές παρατηρήσεις και διευκρινήσεις.

1. Υποκλίνομαι στην ευρυμάθεια σας, στο ταμπεραμέντο και τη θετική διάθεση για συζήτηση που αποπνέει το σχόλιο. Η εποχή χρειάζεται επειγόντως και τα τρία αυτά στοιχεία. Μήπως κατάγεστε από τη Λεμεσό; :-) Λόγω ταμπεραμέντου, λέω…

2. Δεν βρίσκομαι στη ευνοϊκή θέση να ισχυριστώ, πως θεώμαι στον κόσμο των ιδεών, από το ύψος μιας συνολικής αποτίμησης του έργου όσων φιλοσόφων αναφέρετε στο σχόλιο σας. Με κάποιους η αλήθεια, διατηρώ μια στενότερη επαφή. Βρίσκομαι κι εγώ στη δίνη του πολέμου από τη θέση του ερασιτέχνη. (είμαι ακόμα στο Πλατωνικό «θαυμάζειν») Για τον Αλτουσέρ, στον οποίον πρόσεξα, ότι αναφέρεστε εντονότερα, πολύ ευχαρίστως, θα δεχτούμε τα φώτα σας! Το γεγονός πως υποβάλλονται θεμελιώδη ερωτήματα, οφείλετε ακριβώς στην αναζήτηση εκ μέρους όλων μας κάποιων απαντήσεων.

Σε αυτά τα πλαίσια λοιπόν, θα προσπαθήσω να τοποθετηθώ στο σχόλιο σας.

Διαφωνία πρώτη : « η συζήτηση «ξέσπασε» κυριολεκτικά, διότι η αριστερά διεθνώς, και όπως αυτή εκφράζεται στη Κύπρο, βρίσκεται εδώ και χρόνια σε κρίση».

Παρακαλώ να μας παραθέσετε δείγματα ή έστω ίχνη, πως ακριβώς εκφράστηκε αυτή η κρίση στη Κύπρο. Αναφέρθηκε ποτέ ο Αλτουσέρ ή ο Μπαντιού σε ομάδες προβληματισμού του Ακελ, και σεμινάρια και δεν το πήρα χαμπάρι;! Έβαλε η Χαραυγή, ανταποκρίσεις, κείμενα, αναλύσεις που να αφορούν το διεθνές περιβάλλον της αριστερής σκέψης, που κυριολεκτικά ΠΑΙΡΝΕΙ ΦΩΤΙΑ και δεν το πρόσεξα;! Διοργάνωσε έστω η Εδον, το νέο αίμα, συνέδρια, με φιλοξενούμενους ομιλητές της διεθνούς σύγχρονης αριστερής σκέψης και μας διέφυγε;!

(Παρακαλώ θερμά, η απάντηση να μην είναι στα πλαίσια της ατμόσφαιρας «μάναμου, το Ακελ εν ένα καημένο κόμμα που παλέφκει μόνο για τη δίκαιη λύση του κυπριακού, τζαι ότι κλαίει τζαι η Αννού». Επίσης να μην είναι στα πλαίσια της ατμόσφαιρας της υποτίμησης των κυπριών, ιδιαίτερα των νέων, και πως όλα αυτά γίνονται σε άλλες χώρες, όπου οι άνθρωποι είναι ως δια μαγείας έξυπνοι και τα καταλαβαίνουν! Εάν επιθυμούσατε, να χρησιμοποιήσετε τον Ρανσιέρ για την απάντηση σας, θα μας ήταν πολύ χρήσιμο.)

Εκφράστηκε άραγε η κρίση; Γιατί για να εκφραστεί προϋποτίθεται 1. πως το Ακελ αναγνώρισε την κρίση σε θεωρητικό επίπεδο και άρα διαθέτει θεωρητικό επίπεδο και 2. Πως αντιλαμβάνεται πως η κρίση, αφορά ΚΑΙ το ίδιο, εφόσον αφορά ΟΛΑ τα αριστερά κόμματα. Αν το Ακελ εξαιρεί τον εαυτό του από αυτή τη κρίση, γιατί το κάνει και πιο θα είναι ΚΑΙ ΠΑΛΙ το αποτέλεσμα;…Μήπως το Ακελ εξαιρώντας τον εαυτό του από την κρίση το εξαιρεί ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ και από την αριστερά; Απ΄ όσο ξέρω, σύμφωνα με τον Μαρξ, στο λαό εκτός από τα εργοστάσια, πρέπει να δίνεται και η γνώση!!! Αλλιώς, έχουμε σοβαρότατη και θεμελιώδη απόκλιση προς ένα χυδαίο υλισμό καθώς και προς φαινόμενα κόμματος-πατέρα-ηγεμόνα-κράτους-εξουσίας! Την οποία, γνώση-δύναμη-δυνατότητα διαχείρισης του κόμματος από τη βάση- μια ζωή περνάμε στο ντούκου, ως δευτερευούσης σημασίας ζήτημα! (βλ. φίμωση, και για τον Ανευ)Η αντι-γνώση, το δεκανίκι του καπιταλισμού, που έλεγε και η Ζωγράφου.

Αντι-κομμουνιστικές μεθόδοι για να τις πούμε με το όνομά τους. Είναι το Ακελ αντι-κομμουνιστικό, ως προς τις θεμελιώδης αρχές του κομμουνισμού, κόμμα; Ισχύει ο Νόμος, πως ο κομμουνισμός δεν θα συμβεί ποτέ εάν δεν «συμβαίνει σε κάποιο επίπεδο σήμερα»; Και που θα συμβεί εάν δεν συμβαίνει, παρακαλώ, στα κομμουνιστικά κόμματα; Ή μήπως ο κομμουνισμός είναι ένα κόκκινο κερασάκι, το οποίο θα προσθέσουμε σε μια προκατασκευασμένη κρατική τούρτα, για να γίνει δίκαιη και αγγελικά πλασμένη; Η στον κομμουνισμό φτάνεις αφού «φιμώσεις» και τον Μαρξ;!!! Αποκατέστησε το Ακελ τον Αδάμαντος, δήλωσε πρόθεση να τον αποκαταστήσει σε 50 χρόνια!!! και έχουμε ενδείξεις εξόδου από το κόμμα σταλινικού τύπου, ενημερώστε μας να μη γινόμαστε άδικοι… Προς το παρόν, αποκαθιστά τη κεντρώα-αριστερή του ταυτότητα και πολιτική ισχύ. Επιχειρεί την κατάληψη του κεντρώου χώρου εξ αριστερών. Δεν είναι κακό. Ας μείνουν αυτοί που δυνητικά τους αφορά το αριστερό κέντρο. Το ακελ όχι μόνο δεν περνά κρίση αριστερού κόμματος. Το ακελ οδεύει με μαθηματική ακρίβεια προς το κέντρο. Αν δεν είναι ήδη. Δεδομένης και της στροφής του δηκο προς τα δεξιά. Κάποιους αυτό μπορεί να τους καλύπτει και να τους ενδιαφέρει. Σίγουρα ήδη μια μεγάλη μερίδα ακελικών.

Διαφωνία δεύτερη : «εξάλλου το διακύβευμα- (είναι ή δεν είναι κομμουνιστικό το ακελ)- για τους πλείστους είναι μάλλον συναισθηματικό, παρά πολιτικό»
Το εν λόγω διακύβευμα είναι συναισθηματικό, παρά πολιτικό, για τα μέλη του ακελ πια και όχι το ανάποδο, δηλαδή για την υπόλοιπη αριστερά και την κοινωνία. Με βάση και τα πιο πάνω. Δυστυχώς.

Διαφωνία Τρίτη : «Μήπως το ερώτημα αν το Ακελ είναι κομμουνιστικό ή όχι, να μην είναι το πιο επίκαιρο και επίμαχο ερώτημα στην παρούσα παγκόσμια και κυπριακή συγκυρία»

Το ακελ δεν ταυτίζει την παγκόσμια και κυπριακή συγκυρία. Εσείς γιατί τις ταυτίζεται; Εξάλλου δομές, κομματικές, κρατικές κ.λ.π που σε μια χώρα μπορεί να θεωρούνται ανασταλτικές για την πρόοδο των κοινωνιών σε κάποιες άλλες θεωρούνται σωτήριες.

Πάρτε για παράδειγμα τις χώρες της Αφρικής. Θα μπορούσατε να ισχυριστείτε πως η έλλειψη κρατικών δομών και η προσπάθεια σύστασης κρατών προς επίλυση της φτώχειας της ανεργίας της εγκληματικότητας, συνάδει με οποιοδήποτε τρόπο με την σημερινή κατάσταση στον δυτικό κόσμο, ή γενικά με τη μαρξιακή θεωρία περί κράτους; Η μήπως να προτείναμε στους αφρικανούς κατευθείαν τον ελευθεριακό κομμουνισμό;

Το ερώτημα σας, να μου επιτρέψετε να πω, πως είναι εκλεκτικό και λειτουργεί απολογητικά προς αποφυγήν της κυπριακής πραγματικότητας ως έχει.
Το αν η Κύπρος δεν χρειάζεται ένα κομμουνιστικό κόμμα, είναι προς συζήτηση, παρόλο ότι εκ μέρους μου μια θετική απάντηση δεν είναι αποδεκτή.
Το αν έχει ή δεν έχει όμως, είναι ένα ερώτημα που πρέπει με ειλικρίνεια να απαντηθεί.

Διαφωνία τέταρτη : «και τώρα και πάντα, Ακελ, Ακελ, Ακελ» μας λέει κάτι λοιπόν;

Ναι, μας λέει πάρα πολλά πράγματα. Μας λέει καταρχήν ένα νούμερο. Μας λέει, μια γερή πολιτική οντότητα ριζωμένη στη σύγχρονη ιστορία της Κύπρου. Μας λέει μελωδικά, το τραγούδι που θέλουμε να ακούσουμε, στα αυτιά μας, της λαϊκής κυριαρχίας. Που τόσο πολύ διαψεύδεται. Αλλά εμείς, θέλουμε να το ακούμε. Για ποιόν είναι εύκολο να απολέσει την ελπίδα; Για κανένα.

Μας λέει για τις ευθύνες του ακελ. Μας λέει για τις δυνατότητες του ακελ. 35%!!!!
Ουαααου. Οι μπολσεβίκοι πόσοι ήταν; Να το ψάξω….εκτός κι αν η αλλαγή του πολιτικού χάρτη μας επιφυλάσσει την δυσάρεστη έκπληξη. Πως το 10% που κατάφερε να κυβερνά αυτό τον τόπο (μούζιν να ησιεν η δικτατορία του προλεταριάτου) δε είναι στην ουσία 10%. Είναι περισσότερο και γίνεται σταδιακά 45%. Με ποικίλο ρεπερτόριο….

19 σχόλια:

  1. Παρατήρησα πως υπάρχει πρόβλημα στην δημοσίευση σχολίων. Επίσης, είδα σχόλιο από τον ανευ πως κάποιος διέγραψε μήνυμα του. Έπειδή είμαι σκράπας σ΄αυτα , καί επειδή ειδικά το θέμα με το σχόλιο του ανευ είναι σοβαρό για μένα, παρακαλω πέστε μου αν μπορώ να το διορθωσω αυτό με κάποιο τρόπο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Disdaimona,

    Το πρόβλημα με την ανάρτηση των σχολίων πρέπει να ήταν/είναι γενικότερο – παρατηρήθηκε και σ’ άλλα blogs. Μάλλον είναι πρόβλημα του συστήματος και του Blogger

    Πέραν τούτου, έχω την άποψη ότι πρέπει να επαναφέρεις [από το αρχείο] την άλλη σχετική με το θέμα ανάρτηση για να υπάρχει μια συνέχεα στη συζήτηση ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δισδαιμόνα, πραγματικά εύλογη παρέμβαση. Τα όσα αναφέρεις αποτελούν εγγενείς αδυναμίες, απορίες της ατελέσφορης και σχεδόν αδιέξοδης πολιτικής στιγμής. Η παρέμβαση δεν είχε κανένα σκοπό να κάνει name dropping - τα ονόματα παραπέμπουν σε παλαιότερες ή/και άλλες συζητήσεις και δίνουν τις πηγές για να προσγειωνόμαστε εμείς οι αυτόκλητοι "έχοντες και κατέχοντες" τη γνώση και "θεωρητικούρα" - που ταλανίζει ως από μόνο ένα κοινωνικό/πολιτικό (ίσως και ποιητικό)] ζήτημα, εφόσον μας απομακρύνει από τον φαντασιακό μας "προλετάριο", όποια μορφή κι αν αυτός ή αυτή παίρνει. Δεν με νδιαφέρει να πω ότι ο τάδε λέει έτσι, έτσι, έτσι κτλ, όμως νομίζω ότι είναι χρήσιμο ως σημείο αναφοράς για όποιον θέλει να το ψάξει περαιτέρω – αυτοί όροι της συζήτησης προσφέρουν χρήσιμα εργαλεία νομίζω για να αναλύσουμε την παρούσα συγκυρία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ΣYNEXEIA
    Διαφωνία πρώτη : « η συζήτηση «ξέσπασε» κυριολεκτικά, διότι η αριστερά διεθνώς, και όπως αυτή εκφράζεται στη Κύπρο, βρίσκεται εδώ και χρόνια σε κρίση».

    Δεν έχεις άδικο να ψάχνεις να βρεις παραδοχή, ή θεωρητική συζήτηση στο χώρο για επιβεβαιώσεις ή διαψεύσεις αυτόν τον ισχυρισμό. Αυτό όμως είναι μέρος της εγγενούς αδυναμίας της Αριστεράς, στην χώρα μας να ανοίξει τα μεγάλα παγκόσμια και τοπικά ερωτήματα, να τα διαχειριστεί και να τα συζητήσει. Κατά καιρούς είχαν ανοίξει και κλείσει ζητήματα [προς συζήτηση], έστω με ατέλειες, αντιφάσεις και τεράστια κενά. Υπάρχουν και σχετικά κομματικά έγγραφα μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, τα οποία γνωρίζεις και που καταγράφουν τις διάφορες φάσεις της ιδεολογικής περιπέτειας της κυπριακής αριστεράς π.χ. Η δικής αντίληψη για το σοσιαλισμό, θέσεις για την ΕΕ, εκσυγχρονισμός κτλ [σαν συνεδριακές αποφάσεις και σε προσυνεδριακό διάλογο] και παρεμβάσεις για τον Μαρξισμό τον 21 αιώνα κτλ. Δεν θα κρίνω τώρα τα κείμενα αυτά αλά είναι στο ιστοσελίδα ου ΑΚΕΛ για δημόσια χρήση και κριτική. Ωστόσο, πιο σημαντικό στο θέμα αυτό, από ότι ξέρουμε να δούμε τα κενά στη συζήτηση, τα τυφλά σημεία που μας δίνουν και τα αδιέξοδα. Από 1991 δεν βγαίνει ο Νέος Δημοκράτης. Τις σημαίνει αυτό νομίζεις; Βγήκε επετειακά μια φορά για την αντιφασιστική νίκη… Δεν μας λέει κάτι αυτό; Επειδή δεν βγαίνει σημαίνει μήπως ότι έπαψε ο κόσμος να συζητά; Καθόλου. Απλώς άλλαξε μορφή, δομή και ένταση η συζήτηση. Αν θέλεις τώρα που πληροφορίες είναι πιο διάχυτες, πιο άναρχες, πιο ανοικτές υπάρχει περισσότερος χώρος για συζήτηση – τι είναι αυτό που γίνεται στο μπλογκ σου [και σε τόσα άλλα]; Αν δεν το λέμε κρίση δεν με πειράζει καθόλου – ας το λέμε ποδήλατο! Ζήτω η κρίση, ζήτω το ποδήλατο, ας το παραδεχτούμε τουλάχιστον μεταξύ μας και το quiz για το τραγούδι του Άκη Πάνου ισχύει και πάλι…
    Λες: «Το ακελ όχι μόνο δεν περνά κρίση αριστερού κόμματος. Το ακελ οδεύει με μαθηματική ακρίβεια προς το κέντρο. Αν δεν είναι ήδη. Δεδομένης και της στροφής του δηκο προς τα δεξιά. Κάποιους αυτό μπορεί να τους καλύπτει και να τους ενδιαφέρει.» το πράμα είναι εν μέρει αλήθεια, ότι δηλ. υπάρχουν τάσεις που το ωθούν προς τα κει, αλλά εαν το κάνει αυτό ανοίξει κενό στα αριστερά, αρά θα επιχειρήσει «να μείνει αμετακίνητο»: είναι στη δίνη του μόνιμου μετέωρου βήματος όπως ο Μπέκετ θα το είχε «περιμένοντας τον Γκοντό». Τι ξέρουμε όμως για ένα πολιτικό/ιδεολογικό/κοινωνικό σχηματισμό που δεν ανανεώνεται, που δεν κινείται, που δεν αναζητεί την ιδεολογική του διαιώνιση;

    Διαφωνία δεύτερη : «εξάλλου το διακύβευμα- (είναι ή δεν είναι κομμουνιστικό το ακελ)- για τους πλείστους είναι μάλλον συναισθηματικό, παρά πολιτικό».
    Δεν αντιλαμβάνομαι που διαφωνούμε.

    Διαφωνία Τρίτη : «Μήπως το ερώτημα αν το Ακελ είναι κομμουνιστικό ή όχι, να μην είναι το πιο επίκαιρο και επίμαχο ερώτημα στην παρούσα παγκόσμια και κυπριακή συγκυρία»
    Διαφωνία Τρίτη : «Μήπως το ερώτημα αν το Ακελ είναι κομμουνιστικό ή όχι, να μην είναι το πιο επίκαιρο και επίμαχο ερώτημα στην παρούσα παγκόσμια και κυπριακή συγκυρία»
    Η απάντηση σου είναι εύστοχη ότι «Το ακελ δεν ταυτίζει την παγκόσμια και κυπριακή συγκυρία. Εσείς γιατί τις ταυτίζεται; Εξάλλου δομές, κομματικές, κρατικές κ.λπ. που σε μια χώρα μπορεί να θεωρούνται ανασταλτικές για την πρόοδο των κοινωνιών σε κάποιες άλλες θεωρούνται σωτήριες». Εγώ δεν τις ταυτίζω , αλλά παράλληλα δεν μπορώ να τις ξεχωρίσω εντελώς: η κυπριακή συγκυρία λαμβάνει χώρα εντός μιας ευρύτερης [περιφερειακής και διεθνούς]. Η αδυναμία της κυπριακής Αριστεράς ως ιδεολογικός χώρος [εντός και εκτός κόμματος] είναι η αδυναμία να διασύνδεουν, να συγκεραστούν με διαλεκτικό τρόπο η διεθνής μεν την τοπική συγκυρία.

    Διαφωνία τέταρτη : «και τώρα και πάντα, Ακελ, Ακελ, Ακελ» μας λέει κάτι λοιπόν;"
    Εδώ δεν έχουμε διαφωνία…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @Anef
    Ανευ,εννοείς να βάλω και την πρώτη,αρχική ανάρτηση εδώ;

    @Ανώνυμος

    Η αναφορά εκ μέρους σας,όλων εκείνων των σπουδαιότατων φιλοσόσφων,να διευκρινήσω,μήπως παρεξηγήθηκα, πως με χαροποίησε ιδιαίτερα και είναι τιμή μου να συνομιλώ με κάποιον που διαθέτει τις γνωσεις σας. Αυτό θα ήθελα να το ξεκαθαρίσω.

    Για την ουσία του θέματος που συζητούμε εδώ,μέχρι να πάω σε κάποια υποχρέωση που είχα και να γυρίσω :-) έκανα ακόμα μια σκέψη, για την οποία θα ήθελα τη γνωμη σας και των υπολοίπων.

    Σκεφτόμουν,το τέταρτο αν θυμάμαι καλά σημείο σας, που ρωτούσατε, γιατί όλοι προσπερνάμε το ερώτημα του ανευ "γιατί δεν εμφανίστηκε ένας άλλος πολιτικός σχηματισμός αφού το ακελ-κατά τον ισχυρισμό διαφόρων,όπως κι εμένα-αφήνει ένα τόσο σημαντικό πολιτικό κενό;"

    Και μου ήρθε στο μυαλό, ο χονδροϊδέστατος κ.Παγκαλος,που δήλωσε χθες ή προχθές,πως το ΚΚΕ και ο Σύριζα, είναι κατάλοιπα της πολιτικής εξαιτίας των ποσοστών και των θέσεών τους.Με λίγα λόγια, ο κ.Πάγκαλος, έθεσε έναν παρόμοιο με τον πιο πάνω,προβληματισμό/ερώτημα/θέση:πως όπως σήμερα,κατά τον ιδιο πάντα,τα συμφέροντα των ελλήνων εργαζομένων αντιπροσωπεύονται από τα δύο μεγάλα κόμματα δια της ψήφου τους, και άρα το ΚΚΕ/Σύριζα είναι κατάλοιπα του πολιτικού τοπίου,με την ίδια λογική λέμε εμείς σήμερα,πως τα ποσοστά του ακελ και η απουσία άλλου χώρου αποδεικνύουν τις πραγματικές κοινωνικές/πολιτικές ανάγκες.

    Επίσης σκέφτομαι,πως το ακελ,κυνηγώντας και φιμώνοντας τον αντίλογο ή τη δημιουργία άλλου αριστερού σχήματος,στην ουσία αυτοπαγιδεύτηκε. Δεν υπάρχει αντίβαρο στην αντιπολίτευση που δέχεται το ακελ(εφόσον οφείλει να βάλει νερό στο κρασί του όπως λέει)με αποτέλεσμα να βάζει όλο και περισσότερο νερό σ΄αυτό το κρασί.
    Γιναμε τόσο οπισθοδρομική κοινωνία που η κεντωα-αριστερή πολιτική του ακελ θεωρείται πια "κίνδυνος" λύσεων και αποφάσεων ακραίας απόχρωσης από τη δεξιά!
    Δεν υπάρχει αντίβαρο,ούτε ως προστατευτική ασπίδα για την κυβέρνηση,αν όντως επιθυμούσε,τουλάχιστον τη λύση του κυπριακού...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Disdaimona,

    Εννοώ να τροποποιήσεις [στον Blogger] τες “Ρυθμίσεις” από το window “Διαμόρφωση” ούτως ώστε να εμφανίζονται πέραν των τριών αναρτήσεων στην κύρια σελίδα [ούτως ώστε να φαίνεται και η συγκεκριμένη ανάρτηση].

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Να βάλω ακόμα μια σκέψη,κυρίως για τον Ανευ και τον Ανώνυμο.

    Σε περίπτωση διχοτόμησης,μακριά από μας,αλλά τι να κάνουμε,πρέπει πια να το σκεφτόμαστε,πόσα περιθώρια υπάρχουν το ακελ να "ξαναβάλει" τις σωστές βάσεις;Γιατί σίγουρα ένα μεγάλο ποσοστό του κόσμου του ακελ,δε θα συναινέσει σε μια πιθανή μετα-διχοτομική σύμπλευση του ακελ με το κέντρο, έτσι δεν είναι;...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Είναι φανερό ότι αν τελικά αποτύχει η προσπάθεια λύσης, αυτή η προσπάθεια, θα αναζητηθούν άλλες, οι οποίες ειναι διχοτομικές. Ακούγοντας τον Ομήρου και σια, και τους απορριπτικούς όλωςν κομμάτων, νομίζω ότι πλέον έχει γίνει καθαρό ότι προτιμούν την διχοτόμηση από την πραγματικό διαμοιαραμός εξουσίας με τους Τουρκοκύπριους.

    Το πολιτικό σκηνικό θα σπάσει αν τελειώσει ανεπιτυχώς αυτή η προσπάθεια λύσης. Αυτό το γνωρίζουν οι πάντες, πόσο μάλλον ο προέδρος. Σε αυτό το σενάριο, τα πάντα αλλάζουν - συσχετισμοί δύναμης, ιδεολογικές συγκλίσεις, η πίστη στο κόμμα, στο πολιτικό και κοινωνικό σχηματισμό. Βέβαια, στις πλείστες περιπτώσεις η κατάσταση δεν ξεκαθαρίζει αμέσως - επικρατεί ένα θωλό τοπίο αβεβαιότητας. Αυτό όμως δεν θα διαρκέσει για πολύ...

    Οι ανατροπές θα είναι αναπόφευκτες. Αν και όταν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Όσο για τον Πάγκαλο, υπάρχει διαφορά με το κυπριακό πλαίσιο, παρόλες τις ομοιότες που ορθά εντοπίζεις. Το Ακελ δεν είναι Πασοκ - στη συζήτηση που είχε ξεσπάσεις μετά την ήττα του Ιακώβου, μόνο ο Λιλλήκας και ακόμα ένας υποστήριξαν να μετατραπεί ΕΠΙΣΗΜΑ το Ακελ σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Τώρα αν στην πράξη το Ακελ λειτουργεί ως τέτοιο, αυτό δεν είναι κάτι καινούριο - ιδίως στις παρούσες συνθήκες κτλ.

    Το ΚΚΕ που δηλώνει κομμουνιστικό, είναι τέτοιο; Τι σημαίνει να είναι ένα κόμμα κομμουνιστικό σήμερα; Είναι το ίδιο με ότι ίσχυε στην Ρωρία πριν την Οκτωβριανή επανάσταση; Είναι δόκιμες οι συγκρίσεις αυτές - ας το βάλω διαφορετικά: τι μπορούμε να αντλήσουμε από την εμπειρία της ΕΣΣΔ, του Σταλισνιμού, Μαοισμού, Τροτσκισμού, του τριτοκοσμικού/αντιαποικιακού κινήματος κτλ κτλ. Θέλουμε νέο σχήμα, νέες ιδέες που να αγγίζουν τα οράματα των μελλοντικών γενεών, που να σπάνε τα στεγανά και να δίνει λύσεις, διεξόδους σε επίπεδο οργάνωσης, αλλά και δράσης.
    Ξέρουμε τι οπωςδήποτε πρέπει να αποφύγουμε... Παραμένουμε εγκλωβισμένοι τραγικά σ' αυτό που ο Φκράμσι έλεγε σε άλλες συνθήκες "πεθαίνει το παλίο κι όμως το καινούριο δεν έχει γεννηθεί ακόμα..."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Εντελώς διαφορετικές οι διαθέσεις όλων μας σήμερα...μέρα παρά μέρα πια,ανατρέπονται οι ελπίδες.

    Μπροστά στο ενδεχόμενο της διχοτόμησης--νομίζω δε χωρούν άλλα λόγια και άλλες αναλύσεις--τι να πω...ελπίζω με την όποια κατάληξη,να μη μας πάρει άλλα 35 χρόνια να συνειδητοποιήσουμε και τη διχοτόμηση και να δράσουμε άμεσα,έστω για μια φορά.

    Το ακελ θα ξυπνήσει,όταν οι οπαδοί του αντιληφθούν ότι βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα από όλους-εδεκ,δηκο,αρχιεπισκοπή,δησυ,κεφάλαιο.
    Τότε θα επαληθευτούν και οι κασσάνδρες που φώναζαν,τι να το κάνεις όμως.

    Τι να σου πω. Αύτός ο κοινωνικός ιστός του 35%,αυτό το "τέρας" που κοιμάται σαν ναρκωμένο,πότε θα ξυπνήσει να τους πάρει όλους με τις πέτρες;Αμην Παναγία μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Τώρα πρόσεξα πως το σχόλιο ήταν σε τρία μέρη.

    Αναγνωρίζω τη δυσκολία των ερωτημάτων που βάζεις,και όταν αναφέρομαι σε κομμουνιστικο κομμα,δεν έχω υπόψιν μου ως πρότυπο του ΚΚΕ είναι και διαφορετικές οι ιστορικές καταβολές των δύο κομμάτων.
    Είχε καλά χαρτιά πάντα το ακελ να επεξεργαστεί με σοφότερο τρόπο τα τεκταινόμενα,εσωτερικά και εξωτερικά. Είχε γερά ποσοστά, πρόσβαση όσο κανένας άλλος στον κόσμο,σχετικά μικρό κράτος-ευχέρεια οργανωτική και ένα λαό,που μέσα στα κακά του,έχει ευθυκρισία πίστη σταθερότητα. Είχε γερά χαρτιά το ακελ.Και αντίκρυ το κυπριακό. Και εντός,δυστυχώς,κατά την άποψη μου πολλά ακατάλληλα άτομα σε καίρια πόστα.
    Η βάση έμεινε κολλημένη. Αυτό έχει και το θετικό,πως αν η ηγεσία κινηθεί σωστά,μεγάλο μέρος του κόσμου,θα αντιληφθεί και θα στηρίξει όπως πάντα με αφοσίωση.
    Υπάρχει ομως και διάβρωση. Σε περίπτωση διχοτόμησης θα υπάρξουν σοβαρές απώλειες προς άλλους σχηματισμούς...αυτό υποπτεύομαι εγώ.

    Θα ξυπνήσουμε σαν από εφιάλτη μου φαίνεται.Δεν θα ξέρουμε ποιοι είμαστε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. "Είχε καλά χαρτιά πάντα το ακελ να επεξεργαστεί με σοφότερο τρόπο τα τεκταινόμενα, εσωτερικά και εξωτερικά. Είχε γερά ποσοστά, πρόσβαση όσο κανένας άλλος στον κόσμο, σχετικά μικρό κράτος-ευχέρεια οργανωτική και ένα λαό, που μέσα στα κακά του ,έχει ευθυκρισία πίστη σταθερότητα. Είχε γερά χαρτιά το ακελ. Και αντίκρυ το κυπριακό. Και εντός, δυστυχώς, κατά την άποψη μου πολλά ακατάλληλα άτομα σε καίρια πόστα".
    Νομίζω ότι έχεις εντοπίζεις με εξαιρετικό τρόπο αυτά μπορούσαν να διαφοροποιήσουν το ΑΚΕΛ από άλλους κομμουνιστικούς χώρους στον κόσμο, και δυνητικά θα μπορούσαν να του επιτρέψουν να ανανεωθεί/επανιδρυθεί μετά την κατάρρευση τουλάχιστον. Πλην όμως οι πιο κάτω παράγοντες δεν του επέτρεψαν τελικά την ελπιδοφόρα αυτή μετάβαση:
    (α) Η βασική αρχιτεκτονική δομή το βασικό ιδεολογικό-οργανωντικό στίγμα του κόμματος που δεν απαλλάχτηκε πλήρως από το βάρος ή την σκιά της μετασταλινικής του παρακαταθήκης. Η γραφειοκρατία εξακολουθεί να έχει το πάνω χέρι, αν και ταρακουνήθηκε έντονα από την κατάρρευση και την διάσπαση που την ανάγκασαν σε σημαντικές δημοκρατικές παραχωρήσεις. Μετά από την πρώτη περίοδο το παρά άρχισε να ομαλοποιείται και η "νέα" γραφειοκρατία βολεύτηκε δεν επιτράπηκε η περαιτέρω εκδημοκρατικοποίηση.
    (γ) Εξάλλου, η νέα ηγεσία βολευόταν με το σχήμα που έλεγχε κι έτσι έμεινε με τα πρώτα μέτρα "μετάβασης" [τα δεύτερα δεν ήρθαν ποτέ, πάντα υπήρχαν άλλες προτεραιότητες]. Η νέα ηγεσία εδραιώθηκε και δεν ήθελε τίποτε άλλο από μοιρασιά στην εκτελεστική εξουσία και φυσικά την αναπαραγωγή του κομματικού σχηματισμού. Τα άλλα ήταν γι’ αυτούς άσκοπες και ριψοκίνδυνες περιπέτειες.
    (δ) Η όποια απειλή ερχόταν από τα Δεξιά - το ΑΔΗΣΟΚ γρήγορα εκφυλίστηκε σε δεξιόστροφο σχήμα μιας βολεμένης με το καπιταλιστικό σύστημα πρώην Σταλινικής νομενκλατούρας κι έτσι δεν υπήρχε ουσιαστική απειλή από αριστερά.
    Η πορεία προς την γραφειοκρατικοποίηση/συγκεντρωτισμό σήμαινε ότι δημοκρατία στο κόμμα πήρε φθίνουσα πορεία - τυπικά το συνέδριο παραμένει το ανώτατο σώμα, και στο μεσοδιάστημα η ΚΕ. Στην πράξη όμως αυτά δεν έχουν και τόση σημασία. Το κόμμα έχει ενσωματωθεί τόσο στις δομές κρατικής εξουσίας όσο και στο ιδιότυπο καπιταλιστικό σχήμα που αναπαράγεται και λειτουργεί κι αυτό στη βάση της υπεραξίας γύρω από το κόμμα. Τα στελέχη εξαρτώνται από τον μηχανισμό: ο Λενινιστικός «επαγγελματίας επαναστάτης» έχει απλώς μετατραπεί σε «επαγγελματία-διαχειριστή», καθώς η επανάσταση δεν είναι ένα αμυδρό όνειρο μιας νεφελώδους άλλης ζωής μετά την Δευτέρα παρουσία. Το ίδιο κόμμα «ο νους και η δύναμη» της εργατικής τάξης τείνει να κενωθεί από τον ιστό που παράγει σκέψη και ώθηση ως κομματικός χώρος αναπαραγωγής κομμουνιστών-δραστηρίων πυρήνων που έχουν μέλημα να αλλάξουν την κοινωνία μέσα από την συσχέτισης τους και την συνειδητή ταξική-κοινωνική τους πάλη.
    Κι όμως υπάρχουν εγγενείς αντιφάσεις: η ταξική πάλη διεξάγεται εκτός και εντός του κόμματος. Κι ας μην παίρνει ορίζεται με ανοικτό και ρητό τρόπο. Υπάρχουν μετωνυμία και πολλές φορές μετατοπίζονται στα επιμέρους θέματα οι συζητήσεις… Εδώ χρειάζεται ταξική ανάλυση επί συγκεκριμένων θεμάτων…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @Ανώνυμος

    Εδώ χρειάζεται ταξική ανάλυση επί συγκεκριμένων θεμάτων…

    Να που ήρθαμε και πάλι στο κομβικό σημείο...Κοιτάξτε τι γίνεται γύρω μας. Ζούμε σε ένα πλανήτη λες και ζούμε σε αυθαίρετο!
    Επιχειρηματικοί κολοσσοί καταρρέουν, γιατί "'έπεσαν έξω", κράτη μπαίνουν στο ενεχυροδανειστήριο γιατί "έπεσαν έξω", κόμματα διαπραγματεύονται ποσοστά και πατρίδες γιατί "έπεσαν έξω"...
    Σκεφτείτε ένα κράτος να λειτουργούσε χωρίς σχεδιασμό, σκεφτείτε ένα κόμμα (ένα «κρατίδιο» δηλ.με βλέψεις να γίνει ελεγκτής αυτού του κράτους) να λειτουργεί χωρίς κοινωνικό σχεδιασμό.
    Όπως τα λέτε! "Η νέα ηγεσία εδραιώθηκε και δεν ήθελε τίποτε άλλο από μοιρασιά στην εκτελεστική εξουσία και φυσικά την αναπαραγωγή του κομματικού σχηματισμού".

    Αν υπάρχει λόγος να γίνεται μια συζήτηση, δεν είναι για να αποφασίσουμε υπέρ της διάδοσης ιδεών αλλά υπέρ της διάσωσης καταστάσεων.

    Όσοι υποτιμούν τη θεωρία δυστυχώς αποφεύγουν να κάνουν αυτό το διαχωρισμό και την παραδοχή, πως στην τελική οι κοινωνίες δε κτίζονται στη βάση τυφλών "αντικειμενικών" συγκυρίων και κυρίως, πως ο αδηφάγος καπιταλισμός δεν ενδιαφέρεται ποσώς για τα συναισθηματικά δικά μας ιδεολογικά κωλύματα!!!

    Το ζήτημα λοιπόν ενός πολιτικού κενού, δεν αφορά μόνο στην εκδημοκρατικοποίηση του συστήματος αλλά αφορά στην έλλογη και δικαιωματική διαχείριση της ζωής από τα μέλη μιας κοινωνίας.

    Ποιος θα κάνει λοιπόν τις ταξικές αναλύσεις; Οι πολίτες; Οι επιστήμονες, αν τύχει, αν θέλουν, αν τους το επιτρέπουν τα προσωπικά δεδομένα; Και προς όφελος ποιού; Προς όφελος της προσωπικής διεύρυνσης οριζόντων; Ποιος θα τις κάνει; Υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να θεωρείται ποινικό αδίκημα η λήψη πολιτικών αποφάσεων ερήμην αυτών των αναλύσεων. Δείτε τι έγινε και με τον περιώνυμο ναό! 16 άτομα χαράκωσαν δια παντός τον ιστορικό χαρακτήρα της Λευκωσίας! 16 άτομα! Πού ζούμε;…
    Η πολιτική επιστήμη πρέπει να επιτεθεί στη «δημοκρατία»! Με όλους τους τρόπους!
    Προσωπικούς και συλλογικούς!

    Αλλιώς είμαστε καταδικασμένοι. Το τι συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα για μας πρέπει να σημάνει τον κώδωνα του άμεσου κινδύνου. Μέσα στις πάμπολλες διαφορές των δύο χωρών, είναι πολλά τα κοινά κακά δαιμόνια. Του δικομματισμού, των συνθημάτων, των σοσιαλ-κάτι κομμάτων που εκχωρούν ζωές στο ΔΝΤ. Είναι πολλά τα κοινά…Να βλέπεις τη λεγόμενη διανόηση της χώρας μπροστάρη στην υπεράσπιση των μέτρων και του Πασοκ. Είναι σαν να βλέπεις διπλό εφιάλτη αν κάνεις και τις αναλογίες…Κι όσοι μπορούν να βοηθήσουν, χάνονται στη μετάφραση.. Τί εκχωρήσαμε άραγε εμείς στο δικό μας ΔΝΤ, που είναι το κυπριακό πρόβλημα; Πάντα γι άλλους μιλάμε, για να ρίξω κι εγώ ένα άσμα στη συζήτηση.
    Εκχωρήσαμε κι εμείς το μέλλον της χώρας, πάμε για διχοτόμηση…Γιατί μεταξύ της δεξιάς που ήθελε λύση και της δεξιάς που δεν ήθελε, επιλέξαμε το δεύτερο. Γιατί άραγε; Ο Αβέρωφ είναι παραπάνω «το κεφάλαιο» από ότι είναι ο Νικολάκης;
    Γιατί άραγε, το 18% τότε και 10% σήμερα ήταν και έναντι ποιάς ταξικής ανάλυσης, οι «πατριωτικές δυνάμεις» και δεν ήταν το άλλο 35%; Ποιάς πίττας το μέλι έκανε αυτό το 10% «πατριωτικό»;…

    Προς το παρόν λοιπόν, οι ταξικές αναλύσεις, γίνονται όσο γίνονται, επειδή κάποιοι λίγο τρελοί επιμένουν… Κατά τα λοιπά, ο κοινωνικός σχεδιασμός και η θεωρία θεωρούνται «ρομαντικές» ασχολίες ή το χειρότερο, επικίνδυνες και ακραίες εκφάνσεις του περιθωρίου.

    Ζητούνται λύσεις, αγαπητέ ανώνυμε….

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Συμφωνώ απόλυτα!
    Επμένως, αναζητείται πολιτική διέξοδος (1) όσον αφορά το "μέσον" μέσα από το οπο οποίο θα θέσουμε και θα αναζητήσουμε και (2) το φορέας εκείνος που θα εκφράσει και θα παλέψει για αυτά...

    Και επειδή αυτή η διαδικασία είναι πολυδιάστατη και μακρά απαιτείται να τα θέσουμε από όλες τις παλτφόρμες και τους φορείς που μπορύμε, αλλά κατάλληλα προσαρμοσμένα για να έχουν αντικτυπο και αντίκρυσμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή