Όταν η αριστερά αποφασίσει πως η διαχείριση της «δημόσιας ελπίδας» ισούται, και γι αυτό ιστορικά την επιβαρύνει, με τη διαχείριση του «δημοσίου κατά κεφαλήν μέλλοντος», όταν αποφασίσει να ξανακοιτάξει τις ιδρυτικές καταστατικές της δεσμεύσεις, όταν αποφασίσει, πως το να πιστεύει στον άνθρωπο δεν αποτελεί χριστιανική ευχή, ρομαντικό ποίημα και δήλωση ελέους φιλόπτωχου ανθρωπισμού, όταν αποφασίσει να διεκδικήσει την ιστορία και όχι να την εγγράφει ως δικαιούχος στο πολιτικό κτηματολόγιο, όταν αποφασίσει να υπηρετήσει ως υπηρέτης και όχι ως κάτοχος, όταν αποφασίσει, πως η ιστορία δεν κάνει επιλεκτική χρήση, βάση πριγκηπικών διαταγμάτων κληρονομικότητας, για το ποιόν θα ρουφήξει, όταν αποφασίσει να μας ξαναθυμίσει τι είναι αριστερά, όταν αποφασίσει αν θέλει να είναι αριστερά, όταν αποφασίσει πως δεν θα γίνει αποδεκτό το ενδεχόμενο να ζήσουμε σε μια χώρα χωρίς ελπίδα, όταν αποφασίσει πως μπορεί να κρατήσει τα ποσοστά της και τα εξ αυτών ωφελήματα, ας αποφασίσει και πως θέλει να λέγεται και ας κάνει χώρο στην ιστορία να αναπνεύσει!
Δεν νοείται Κύπρος χωρίς κομμουνιστικό κίνημα. Και δε νοείται ελπίδα σε ροζ χρώμα.
Η ιστορία, σύντροφοι, δεν μας ζητά πάσο τις κομματικές μας ταυτότητες. Θα μας ζητήσει πάσο συνέπειας και αυτογνωσίας. Γιατί η ιστορία ορίζει την αριστερά τόσο, όσο η αριστερά ορίζεται από αυτήν. Γιατί η αριστερά δεν είναι επικαιρικό ιδεολόγημα. Τα κόμματα μπορεί και να γίνουν.
Ας αποφασίσει λοιπόν η αριστερά, κι ας κάνει χώρο στην αριστερά να υπάρξει!
Η ιστορία εξαντλεί τις επιλογές των "κατεχομένων ιδεολογιών" από τους εγγεγραμένους δικαιούχους τους, προς όφελος και προς χάρην της κατά κεφαλήν ευημερίας.
επίκαιρο, ξεκάθαρο, σοφό κομμάτι δυσδαιμόνα,
ΑπάντησηΔιαγραφήαπό τα καλύτερα σου που έχω διαβάσει
Λυπούμαι Δυσδαιμώνα που θα σου κάμω έτσι σχόλιο, αλλά όποιος θέλει να του κάμουν τόπον για να υπάρξει έχει πρόβλημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε ωμέγα ή με όμικρον; Από τα γκρίκλισh δεν μαθαίνουμε :))
ΑπάντησηΔιαγραφήτο σχόλιο σου σύντροφε ασέρας προϋποθέτει έναν διαχωρισμό που δεν κάμνει η δυσδαιμόνα..
ΑπάντησηΔιαγραφήτζιαι νομίζω αποφεύγεις (απώθηση; εθελοτυφλία; άρνηση;) την καυτή ουσία του διαλεκτικού λόγου της
Γρηγόρη μου σ΄ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαγικέ Δράκε Acera,
(γράφεται με όμικρον, αν το ξαναδώ με ωμέγα κάηκες! για την ορθογραφία πρώτα, έγινα κι εγώ χάλια ανορθόγραφη από τον καιρό που παράτησα το μολυβάκι μου και γράφω σε αυτό το μαραφέτι. Αλλά η δική σου ορθογραφία, ε, εν παίζεται, μιλούμε κάθε πέντε λέξεις η μια μπορεί να εν λάθος!:-) )
Τωρά, τι μου είπες; :"όποιος θέλει να του κάμουν τόπον για να υπάρξει έχει πρόβλημα".
Για να μην κάμνουμε μισή ώρα λογοπαίγνια, για να αποφασίσουμε στο τέλος ότι μπορεί και να συμφωνούμε, αν είσαι στην Κύπρο τζαι κατά τύχη είσαι στη Λευκωσία, κάμε μια βόλτα στην παλιά πόλη να δεις τους άστεγους που τζοιμούνται πάνω στα παγκάκια.
Να αρχίσουμε από τα ορατά, για να μιλήσουμε για το τι σημαίνει "κάνω χώρο στον άλλο για να υπάρξει". Αν μετά που θα φιλοσοφήσεις της έννοιας του "χώρου" μέσω της όρασης τζαι του απτού, εξακολουθείς να θεωρείς ότι, αυτός που "δεν υπάρχει", δεν υπάρχει εξ υπαιτιότητας του και μόνο, τότε να το συζητήσουμε και διαφορετικά και να το αναγάγουμε και στην πολιτική του διάσταση. Για το αν δηλαδή οι φόρμες εγγραφής μελών στα πολιτικά κόμματα αντικατοπτρίζουν και σε ποιο βαθμό τον υπαρκτό και τον ιδεολογικό χάρτη μιας χώρας και κατ΄επέκταση εξαιρούν ότι δεν εγγράφετε σε αυτά ως ανύπαρκτο ή ως ταυτολογικό. Ταυτολογικό με την έννοια της υπόθεσης, πως αν υπάρχει ένα κομμουνιστικό κόμμα στην Κύπρο δεν νοείται να υπάρχει και δεύτερο εκτός αν είναι κομμουνιστικό συν ή πλην κάτι. Εκτός κι αν καταλήξουμε στην αντίφαση πως η Κύπρος είναι η μόνη Μεσογειακή χώρα που δεν έχει κομμουνιστικό κόμμα αλλά έχει κομμουνιστή Πρόεδρο!
Και για να μη μασώ τα λόγια μου, αν εμφανιστεί ένα καταληκτικό δίλημμα μεταξύ της αριστερής κομμουνιστικής ιδεολογίας και του ακελ, εγώ θα διαλέξω το πρώτο, όχι μόνο με χίλια, αλλά με όσα βαρέλια πετρέλαιο βρωμίζει η BP τη θάλασσα κάθε μέρα!
Να πω την αμαρτία μου, αισθάνομαι πως κατάλαβες πολύ καλά τι εννοώ στο κείμενο.
Απλά κάποιες φορές, έχω παρατηρήσει και σε άλλες συζητήσεις, ότι σου αρέσκει να αυτοαναιρείσαι τζια να «παίζεις» ένα παιχνίδι με τα όρια των θεμάτων, που σε άλλη περίπτωση θα μπορούσες να αναδείξεις και εσύ με διαφορετικά λόγια αλλά με την ίδια ουσία.
: )
ΑπάντησηΔιαγραφή(για τη Δισδαιμόνα)
:)
ΑπάντησηΔιαγραφήεπίσης για την δυσδαιμόνα
εν ακριβώς επειδή εκατάλαβεν ο ασέρας τζιαι επειδή σε άλλες περιπτώσεις τζιαι με άλλα λόγια έσιει ήδη εκφράσει παρόμοιες θέσεις, που εν ακατανόητη η αμυντική αποφυγή του θέματος...
δυσδαιμόνα λογικά πρέπει να κοντέυκει η ώρα τζίνου του διλήμματος παρότι ακόμα εν έσιει εμφανιστεί ούτε ιδεολογικά ούτε οργανωτικά κάποια τάση με έτσι προοπτικές. όμως καθώς η καπιταλιστική κρίση εντείνεται τζιαι η ταξική σύγκρουση οξύνεται τζιαι σε διεθνές τζιαι σε τοπικό επίπεδο εν πιθανόν να έχουμεν αναδιαμόρφωση του πολιτικού χάρτη...
Disdaimona,
ΑπάντησηΔιαγραφήShερετώ ΣΕ!
Από ψες ήθελα να γράψω ένα σχόλιο, ένεκα όμως πρώτα του μουντιαλικού του match, ακολούθως μιας “κοινωνικής” υποχρέωσης [λέγε την γάμο] και τέλος λόγω του ότι νύσταξα, τ’ άφησα για ευθετότερο χρόνο ... Όμως στο μεταξύ ΜΕ πρόλαβε και ΜΟΥ τα “χάλασε” ο Aceras με τη δικιά του παρέμβαση. Και γαμώτο τα ‘πε ΟΛΑ σε μια πρόταση, [“… όποιος θέλει να του κάμουν τόπον για να υπάρξει έχει πρόβλημα”] και δεν ΜΟΥ άφησε χώρο για τες [συνήθεις] δικές μου πολυλογίες! Αλλά κι ΕΣΥ [κατα τη δικιά ΜΟΥ άποψη] κάπου τον επιβίωσε [ίσως ασυναίσθητα] με τα λεγόμενα ΣΟΥ, στην τοποθέτηση ΣΟΥ “… και για να μη μασώ τα λόγια μου, αν ΕΜΦΑΝΙΣΤΕΙ ένα καταληκτικό δίλημμα μεταξύ της αριστερής κομμουνιστικής ιδεολογίας και του ακελ, εγώ θα διαλέξω το πρώτο …” [τα κεφαλαία είναι δικά ΜΟΥ] ... Από μόνο του θα εμφανιστεί αγαπητή Disdaimona; Πως το ‘λεγε ο ποιητής [ο Βλαδίμηρος]; «...το Μέλλον δεν θα ‘ρθει από μονάχο του έτσι νέτο σκέτο, αν δεν πάρουμε μέτρα κι εμείς ...»
Ο [Αριστερός] ποιητικός ρομαντισμός ΣΟΥ που διαχέει και διαπνέει τον λόγο ΣΟΥ αντικατοπτρίζει και την καλλιτεχνική ΣΟΥ φύση! Ένας τέτοιος ρομαντισμός ενίοτε καταβάλλει κι ΕΜΕΝΑ [συνήθως όταν νοιώθω ότι θίγεται ο Αριστερός Πατριωτισμός ΜΟΥ], αλλά ΕΓΩ ΔΕΝ έχω καλλιτεχνικές ενασχολήσεις [ούτε καν τάσεις]! Ίσως γι’ αυτό να είμαι πιο πραγματιστής [ρεαλιστής] – δέχομαι χωρίς συζήτηση ότι 1+1 κάμνουν 2!
Γι’ αυτό κι ΕΓΩ [και ΔΕΝ το λέω εγωιστικά] θεωρώ ότι ΗΜΕΙΣ και ΥΜΕΙΣ [οι ρομαντικοί και ιδεολόγοι της Αριστεράς], επιθυμούμε [βάζω και τον ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ μέσα] μεν τα πράματα να λειτουργούσαν διαφορετικά [πιο ριζοσπαστικά, ίσως και πιο “επαναστατικά”], αλλά τούτο ΔΕΝ είναι δυνατό αν ΔΕΝ καταστεί τούτο ΔΕΝ καταστεί κοινωνική ανάγκη! Ο Aceras σε σχόλιο του στο Blog ΜΟΥ [για άλλο θέμα – link: http://aneforiwn.blogspot.com/2010/07/492010.html], πολύ σωστά είπε [απευθυνόμενος σ’ ΕΜΕΝΑ]: «Θέλετε τα ούλλα λες τζιαι είσαστιν σε προεπαναστατικήν περίοδον που θα αλλάξει συνθέμελα την κοινωνίαν. Αυτόν το πράμαν επέθανεν, τζιαι αν θα ξανάρτει ΔΕΝ είναι που την τωρινήν αριστεράν που θα έρτει, τζιαι θα έρτει αν ο κόσμος το έχει ανάγγην. Τωρά ο κόσμος δεν φαίνεται να το θέλει.» [Η υπογράμμιση της λέξης «ανάγκη» είναι δικιά ΜΟΥ!]
Όπως λέει κι ένας άλλος ποιητής [ο Κώστας Βάρναλης] «η ανάγκη» [και «η οργή»] γεννούν/βκάλλουν/αναδεικνύουν κι «ώριμα τέκνα», που θα αναλάβουν πρωτοβουλίες και θα ηγηθούν αγώνων! Μήπως τελικά ΕΜΕΙΣ [οι ιθαγενείς - κι όχι μόνο σ’ αυτόν τον τόπο] πάσχουμε από έλλειψη «αναγκών» [αποχαυνωμένοι τζιαι ποτζιοιμισμένοι από το εφήμερο βόλεμα ΜΑΣ] που έχει καθυποτάξει και την όποια «οργή» ήθελε ευδοκιμήσει μέσα ΜΑΣ; Ως γνωστόν ένα κόμμα αποτελεί τον πολιτικό φορές που εκφράζει την κοινωνική συνείδηση των μελών και οπαδών του. Και οι άστεγοι της παλιάς Λευκωσίας [και άλλες ομάδες δυσπραγούντων και ταλαιπωρημένων] πρέπει πρώτα ΟΙ ΙΔΙΟΙ να δουν τες ανάγκες τους, να εξοργιστούν και να ξεκινήσουν να εκφράζονται και να οργανώνονται πολιτικά αν θα λύσουν τα προβλήματα τους. Εγώ ο βολεμένος μικροαστός ενίοτε μεν μπορεί να επαναστατώ και να εξεγείρομαι, άλλες φορές όμως μπορεί αν λουφάρω κιόλας, ή να ψάχνω για δικαιολογίες γιατί «δεν παραδέχομαι την ήττα»!
[Παρεμπιπτόντως η Αριστερά ΔΕΝ θα αποφασίσει από μόνη της!]
Εν μέρει με το θέμα [που έθιξα] καταπιάνεται και ο Gregoris στη τελευταία του παρέμβαση ... [Τώρα είδα το σχόλιο του] ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓρηγόρη, συμφωνώ για την αναδιαμόρφωση του πολιτικού χάρτη. Πριν από ένα χρόνο περίπου φάνηκε σαν υποψία αυτό, όταν η κρίση έγινε πιο ορατή στα καθ ημας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρόλο που πολλές φορές, η ιστορία σπρώχνει τα πράγματα προς μια κατεύθυνση αλλά τελικά χάνεται το momentum και η ιστορία σε προσπερνά.
Να μη σου πω, πως έχω και την υποψία, πως δεν είναι η πρώτη φορά στην κυπριακή ιστορία που μπορεί οι συνθήκες να είχαν φανερώσει αυτό το δίλημμα. Που και πάλι μπορεί να χάθηκε.
Λες και πάσχουμε από μια ιστορική μοιρολατρία πρέπει να φτάνουν τα πράγματα στο απροχώρητο λες και οφείλουμε να τα κουβαλούμε σαν μοίρα, λες και η ιστορία είναι ένα παγιωμένο δεδομένο χωρίς ρευστότητα, λες και με την ιστορία συνάπτουμε συγγενικές σχέσεις ή σχέσεις αίματος. Μια πρωτογονική ιστορική συνείδηση, πως να το πω.
όπως και νάχει, παρούσης ή μη μιας τάσης, θεωρώ πως το σημείο εκκίνησης είναι το ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Και αν το προϋπάρχων σύστημα αρνείται να λογοδοτήσει για το ιδεολογικό "πόθεν έσχες" κάποιος άλλος πρέπει να το κάνει στη θέση του.
Και το ακελ πρέπει να πάψει να κρύβεται πίσω από το κυπριακό. Ψάχνω να βρώ ένα μαρξιστή με σύγχρονο ιδεολογικό πολιτικό λόγο στα έδρανα του ακελ και πια δυσκολεύομαι.
Είναι πολλά τα ζητήματα που προκύπτουν. Είμαστε ακόμα στο σημείο, που ο κόσμος είναι με την εντύπωση πως ο μαρξισμός είναι μια κακόβουλη πράξη ανατροπής της κοινωνικής συνοχής, που αφορά αυστηρά κάτι που λέγεται "δικτατορία του προλεταριάτου" και που κανείς δεν ξέρει τι σημαίνει, και πως ο μαρξισμός ούτε λίγο ούτε πολύ αποτελεί ένα πολιτικό μύθευμα και...μακριά από μας. Στην ακρίβεια δεν είμαστε σ΄αυτό το σημείο, καταντήσαμε σ΄αυτό το σημείο. Γιατί καταντήσαμε;…
Σκέφτομαι διάφορα…να έβλεπα τις προάλλες ένα ρεπορτάζ στις Ηνωμένες Πολιτείες για τα ΜΜΕ και για το γεγονός πως ο έλεγχος των μέσων στην ουσία έχει αποκόψει τους πολίτες από τα πραγματικά γεγονότα των σύγχρονων πολέμων και τις ευθύνες των ΗΠΑ γι αυτά. Μήπως λέω, το ακελ μας έχει κατά ένα παρόμοιο τρόπο αποκόψει από μια άλλη πραγματικότητα, από το μαρξισμό, και με μια έννοια από μια «φιλοσοφική/πολιτική δυνατότητα» μέσω άλλων εξουσιαστικών μηχανισμών, που αφορούν τα πολιτειακά αξιώματα, ενώ ακόμη λεκτικά τον οικειοποιείται. Και όχι μόνο τον οικειοποιείται αλλά σπέρνει και θύελλες αν κάποιος άλλος εκτός, επικαλεστεί τον Μαρξ!
Είμαστε στο σημείο μήπως, που το ίδιο το ακελ δεν αναγνωρίζει την ταυτότητά του.
Θέλω να ρωτήσω πραγματικά, αν η ιδρυτική πράξη αυτού του κόμματος ως Λενινιστικού-Μαρξιστικού, αντικατοπτρίζει έστω στο ελάχιστο τις πραγματικές προδιαγραφές αυτού του πολιτικού σχηματισμού. Γιατί νομίζω ότι ακόμα και οι ίδιοι θεωρούν αυτό το ερώτημα παρωχημένο! Υπάρχει και το φαινόμενο του «κομμουνιστικού» αντι-κομμουνισμού, ως ενδεχόμενο…Και αν υπάρχει αντι-κομμουνισμός έστω και «κόκκινος» πρέπει ιστορικά να καταγραφεί, και ως δεδομένο αλλά και ως συνέπεια.
Δεν μπορούμε να ζούμε σε μια χώρα όπου έχει λόγο μέχρι και η δεξιοτέρα της δεξιάς Χρυσή Αυγή εν τη απουσία σύγχρονου και καθαρού αριστερού λόγου. Μπαίνει και ζήτημα πόσο δημοκρατικό είναι το δημοκρατικό μας πολίτευμα. Ποια χώρα δεν έχει κομμουνιστικό κόμμα;…
Φίλε Anef
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντιφατικός ο λόγος σου σήμερα. Ευτυχώς ο Βλαδίμηρος δεν ζει για να ακούσει να λέμε την ρήση του για το μέλλον με ελαφριά «έπαρση» περί της αδιέξοδης του κατάληξης. Ευτυχώς ούτε ο άλλος Βλαδίμηρος ζει να μας συντρομάξει!!! ( Μάλλον την οκτωβριανή επανάσταση αποφασίσαν την σε καμιά συνεδρία της κεντρικής γραμματείας του κόμματος επειδή το απαιτούσε η συγκυρία… Ή μπορεί να ήταν εξωγήινοι με υπερφυσικές νοητικές ικανότητες. Παίζει βέβαια και η πιθανότητα να είχαν επεξεργαστεί με επαναστατικό θάρρος τα ρίσκα τους, θεωρητικά και πρακτικά και να τα πήραν!). Που να τρέχουμε τώρα στην καπιταλιστική Κύπρο να μιλούμε για διεύρυνση του πολιτικού λόγου και χώρου. Οοουυυ φασαρίες! Κάποτε είπα πως οι μεγαλύτεροι φαλλοκράτες στην Κύπρο είναι οι γυναίκες. Νομίζω σήμερα θα πω, πως οι μεγαλύτεροι αντεπαναστάτες είναι οι επαναστάτες.
Πάλι καλά που πριν 80 χρόνια κατά την ίδρυση του ΚΚΚ δεν ήμασταν εικοσάρηδες. Γιατί αν ήμασταν, χωρίς αμφιβολία θα αποδεικνυόμασταν ανάξιοι των περιστάσεων.
Να κορδώνουμε όμως για την ιστορία, μια χαρά! Ξέρουμε!
Αν με άριστα το 9.5 έχω 5, θέλω να λέω ότι έχω 5. Αυτό δεν είναι ρομαντισμός. Ρομαντισμός είναι να μην αντέχω να λέω το 5 για 5 και να το λέω 8 με προοπτική.
Ρομαντισμός είναι να μην έχω πολιτικό λόγο και να συγχύζω τα μπαλκόνια…με τα μπαλόνια. (εννοώ, με αφορμή την εκδήλωση του Σαββάτου, τον πολιτικό λόγο που προσπαθεί να ακουστεί ματαίως και δεν ακούγεται)
Άλλο η καλλιτεχνική φύση, μην μου τα συγχύζεις…Γιατί μισό μέτρο πάνω στη βιβλιοθήκη παρακολουθεί μας τζαι ο Μπρεχτ!
Να πούμε τη σκάφη, σκάφη, κι αν η σκάφη μας δεν μας παίρνει, να μην αμπελοφιλοσοφούμε για τον μαρξισμό. Να δηλώσουμε πολιτικώς και θεωρητικώς
ανήκοντες στην μη επεξεργασμένη ύλη, τουλάχιστον να μη μας βαραίνει και η αιδώς της ανειλικρίνειας και της ανικανότητας. Και θεωρητικώς και πρακτικώς.
Απλά πράματα.
@anef
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε μου ανεφ, ακόμα κάτι.Ο μαρξισμός δεν είναι ένας λόγος για να νοιώθει κάποιος περήφανος ή για να νοιώθει κάποιος κοινωνικά δυνατός. Ό μαρξισμός είναι εκείνη η αλήθεια που άμα την δεις νοιώθεις το βάρος της ευθύνης πάνω από τις ισορροπίες δυνάμεων, τα συλλαλητήρια και τις κομματικές συνδιασκέψεις.
Η ζωή είναι μια στιγμή ανεφ. Ή θα την ζήσεις αληθινά ή θα φύγεις...Ακόμα κι αν το να τη ζήσεις αληθινά, σημαίνει μόνο να τη δηλωσεις.Να την πεις αλήθεια και να τη δηλώσεις.Αλλά να τη δηλώσεις με ευθύνη και με συνέπεια. Τα άλλα είναι πολύ ποδοσφαιρικά για τα γούστα μου. Όπως ήταν και για τα γούστα των κυρίων που κοσμούν τις βιβλιοθήκες των μαρξιστών.Και που κατάντησαν "ρομαντικά" έργα σε αντιπαραβολή με τη ουσιαστική τους υπόσταση,από τους υποστηρικτές τους...Μόνο και μονο για να μην πούμε την αλήθεια...πως όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμμαστάρια...
Αγαπητή Disdaimona,
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυο λόγια μόνο:
1. Κατ’ αρχάς ΔΕΝ ξέρω [ΔΕΝ κατάλαβα] σε ποια εκδήλωση του Σαββάτου αναφέρεσαι. Φαίνεται έχασα επεισόδια ...
2. Αντιφατικοί γινόμαστε γιατί η ίδια η ζωή ΜΑΣ μπορεί να είναι αντιφατική. Ας πούμεν, «θέσει» να είμαστε Αριστεροί αλλά τούτο να αντιφάσκει με το «φύσει» [της ζωής ΜΑΣ] ή και αντιστρόφως! [Παρεμπιπτόντως το πρώτο ΜΟΥ σχόλιο πιο πολύ αυτοκριτικό ήτανε!]
3. Οι αναφορές ΣΟΥ στην Οκτωβριανή Επανάσταση και στους ιδρυτές του Κομμουνιστικού Κόμματος Κύπρου [και η ειρωνική σύγκριση που κάνεις του τότε με το σήμερα], μ’ όλο το σεβασμό θα πω ότι είναι άστοχη! Ειλικρινά ΔΕΝ κατάλαβα το σκεπτικό ΣΟΥ ... Ένας άνθρωπος δεν λειτουργεί με βάση τα δεδομένα της εποχής του και του χώρου του; Στην τότε Ρωσσία από ποιους πάρθηκε η απόφαση για την Επανάσταση; Υπήρχε επαναστατικό κλίμα ή όχι;
4. Ο προβληματισμός [που κατάθεσα στην πρώτη ΜΟΥ παρέμβαση] εξακολουθεί να παραμένει μετέωρος – χωρίς απαντήσεις: Αν η σημερινή [κυπριακή] Αριστερά [και δη η βασική συνιστώσα της το ΑΚΕΛ] ΔΕΝ εκφράζει πλέον τες κοινωνικές ομάδες που θα ‘πρεπε να εκφράζει [και να εκπροσωπεί] ή αν η κυπριακή κοινωνία έχει την ανάγκη ενός [πραγματικού] κομμουνιστικού κόμματος [όπως υποβάλλεις], τότε γιατί δεν δημιουργούνται κινήσεις για την ίδρυση ή την επανίδρυση του κι απλώς περιοριζόμαστε να «… αμπελοφιλοσοφούμε για τον μαρξισμό»; Ίσως γιατί όντως «όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμμαστάρια»;
Ανευ, αντιλαμβάνομαι ότι συζητούμε πάνω σε μια λεπτή γραμμή. Υπάρχει η τάση, μιας άμυνας θα την έλεγα, κάθε φορά που λέμε κάτι για την αριστερά, να πρέπει να νοιώθουμε ένοχοι ότι προδίδουμε κάτι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟυδέποτε η αριστερά ήταν ουραγός της πραγματικότητας. Η πραγματικότητα είναι μια σύνθεση εξάλλου άνεφ. Ως πότε θα επικαλούμαστε τις αντικειμενικές συνθήκες; Που εγώ τις σέβομαι. Αλλά θέλω μιαν αυτογνωσία από την αριστερά. Τόσα χωρά ο σάκκος; Τόσα χωρά!
Έχουμε υιοθετήσει ένα δεξιό λόγο με αριστερό περιεχόμενο. Δεξιός είναι ο λόγος του ουραγού και της συναινετικής υποχώρησης. Ο αριστερός λόγος ουδέποτε ήταν κάτι από τα δύο. Ήταν διαμορφωτικός λόγος. Μέρος της πραγματικότητας είναι εκείνη η πραγματικότητα που διαμορφώνεται και μέσω του πολιτικού λόγου. Πραγματικότητα δεν είναι τα δεδομένα που μου παραχωρούν. Πραγματικότητα είναι και τα δεδομένα που δημιουργώ εγώ.
Η αναφορά στον άλλο Βλαδίμηρο, που πάλι παρεξηγήθηκε, λες και εγώ δεν έχω συναίσθηση της χρονικής απόστασης και των ιστορικών συνθηκών, στόχευε στη διαπίστωση, πως καμιά αλλαγή ακόμα και η μεγαλύτερη που είναι μια κοινωνική επανάσταση δε σερβιρίστηκε σε κανέναν στο πιάτο. ήταν ανάληψη ευθύνης.
Δεν έκανα σύγκριση. Έκανα διαπίστωση, για το πόσο απαξιωτικός είναι ο δικός μας λόγος για τις δυνατότητες του μαρξισμού, όταν τα φορτώνουμε όλα στον κόκορα που μπορεί να τον λέμε πραγματικές συνθήκες ή κυπριακό ή κάτι άλλο.
Και, ναι ανεφ, υπάρχει σοβαρή έλλειψη μαρξιστικού πολιτικού λόγου στην Κύπρο. Η αριστερά έχει μέγιστη ευθύνη γι αυτό! Η αριστερά έχει τη θεμελιώδη υποχρέωση στη μεταμόρφωση της πραγματικότητας μέσω του επαναστατικού λόγου. όχι μέσω της πολιτικής σύμβασης. Αλλά της πολιτικής διαφοροποίησης. Δεν κάνει τη διαφορά η αριστερά! Ούτε στη πράξη ούτε στη θεωρία. Το να είσαι αριστερότερα του δηκο δεν είναι διαφορά. Αν λογαριάζεται ως τέτοια, κάτι μετρήσαμε λάθος.
Όταν είπα πως μεταξύ του μαρξισμού και του ακελ θα διαλέξω το πρώτο δεν έκανα αντιακελική προπαγάνδα. Έχω πλήρη συνείδηση πως μεταξύ των ακελικών υπάρχουν
Συνειδητοί και έντιμοι μαρξιστές. Το ξέρω. Το ακελ όμως ανεφ, δεν είναι πια ένα
Κομμουνιστικό κόμμα. Δεν είναι πώς να το κάνουμε. Έχει θραύσματα από περασμένες σπουδαίες ιδεολογικές στιγμές. Δεν είναι όμως φορέας πλέον του μαρξιστικού λόγου. Είναι το ηπιότερο προς έναν ανθρωπισμό κόμμα, δεν είναι όμως
Κομμουνιστικό κόμμα. Δεν κάνω αντιακελικό αγώνα. Εντοπίζω την έλλειψη και την καταγράφω ως μη υγιές φαινόμενο για μια εξελισσόμενη κοινωνία. Και επίσης ως βασική δυστυχώς αιτία για πολλά άλλα άρρωστα κοινωνικά φαινόμενα που μας ταλανίζουν. Χρειάζεται αντίλογος στο ακελ. Που το ίδιο επί δεκαετίες φιμώνει.
Η ιστορία δεν είναι ιδιοκτησία των κομμάτων. Πολύ πιθανόν κανένα από αυτά τα κόμματα να μην υπάρχουν σε μια δεδομένη στιγμή. Δεν μπορείς να βάζεις την ιστορία σε αγκύλες, όπως κάνουμε καλή ώρα εμείς με τα γραφτά μας.
Η αλεπού που δεν φτάνει, είμαστε όλοι μας, μηδενός εξαιρουμένου. Ο τόπος χρειάζεται σε επίπεδο πολιτικού λόγου να εκσυγχρονισθεί. Χρειάζεται η Κύπρος
τον καθαρόαιμο αριστερό λόγο. Ακόμα κι αν θα τον εκφέρουν πέντε άνθρωποι, που θα αποτελούν το 0.1%. Χρειάζεται!!!
Δυσδαιμόνα σου προτείνω να πας να ζητήσεις να γινείς μέλος του Ακέλ. Να κλείσεις το μπλόγκ τζιαι να πααίννεις στην κομματική σου ομάδα να τα λαλείς. Μπορείς να στέλλεις τζιαι email με τα μαρξιστικά σου αιτήματα προς την ανώτατη ηγεσία (είναι πρακτική που γίνεται από ότι εμάθαμε τελευταία, παρόλο που καταπατεί τον συγγεντρωτικό δημοκρατισμό). Άμα εσύ που είσαι μαρξιστού είσαι έξω πως μπορείς να ζητάς από αυτούς που είναι μέσα να ένει μαρξιστές;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατι επήα να καταλάβω αλλά εν είμαι τέλεια σίουρη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕν με χρειάζεται εμένα το ακελ.Εν να μιλήσω πικρά. Το ακελ εσιει τζαι ήσιεν θησαυρούς που επούλησεν, πολλά μεγαλύτερους που την αφεντιά μου.
Μεν με κουρτίζεις ασέρα!
Ένι ξέρω αν το σχόλιο σου εν ειρωνικο. Αν ένει εν να σου πω ότι εν με νοιάζει.
Τζι αν είμαι μαρξιστού, εν θα ζητήσω πάσο για να το αναφέρω. Ούτε εκατάλαβα την τελευταία σου ερώτηση.
Αν εσύ πιστέφκεις ότι το ακελ εν μαρξιστικό κόμμα,θέλω τζαι μιαν απόδειξη γιατί ο μαρξιστικός λόγος εφιμώθηκε τζαι φιμώνεται.
Μεν με κουρτίζεις να αρχίσουμε να παραθέτουμε γεγονότα τζαι ονόματα.
Αλλο Στάλιν αλλο Μαρξ. Θκιαλέεις τζαι παίρνεις!
Όποιος μιλά,ξερει πως αιτήματα εν έστειλε ούτε εν να στείλει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓι αυτόν εν έξω, που ούλλες τες λίστες.
Τζαι γι αυτό μιλά!
Εκούρτησες με τωρά ασέρα. σόρρυ, ασαίρα.:-)
Καλάν, έσιει κάποιον (είται εγώ, είται το Ακέλ) που μπορεί να ορίσει τι είναι μαρξιστικός λόγος;
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτο, υπάρχει η ζωή, τζιαι μέρος της είναι πολλά πράματα, ανθρώποι, ιδέες, κοινωνικά φαινόμενα, του παρελθόντος τζιαι του παρόντος. Πού βάλλεις τα όρια για να καθορίσεις τον Μαρξισμό ΣΟΥ (λαλεί τζι ο Άνεφ).
Αλλά δεν έχω πρόθεση να ανοίξω έτσι κουβέντα διότι δεν μου αρέσκει να κρίνω τες πολιτικές αποφάσεις τζιαι πρακτικές ανάλογα με το τί είπεν ο ένας τζιαι ο άλλος, είτε αυτοί είναι ζώντες, είτε νεκροί, είτε λέγονται Μάρξ, είτε Λένιν, είτε τάδε είται δείνα.
Τα σχολια μου δεν είναι ειρωνικά με την κακήν έννοια. Είναι πειρακτικά τζιαι για σένα τζιαι για το Ακέλ. Τζιαι μη φοβάσαι δεν διαμοιράζω πάσα για σωστούς μαρξιστικούς λόγους. Πήαιννε στο Γρηγόρη, μπορεί να έχει κανένα ;)) (πειράζω σε ρε τζιαι σένα, όι να θυμωθείς). Πρέπει να καταλάβεις για να χαμογελάσεις, ότι περιπαίζοντας σε εσένα, το ΑΚέλ, το Γρηγόρη, είναι μια μορφή αυτοσαρκασμού.
Ασέρα,να με συγχωρέσεις που τυχαίνει να είμαι ένας ανθρωπος με σοβαρά ελαττώματα, όπως το ελάττωμα να θέλω να απαντώ, ως ένα σημείο,μεν νομίζεις, ουτε εγώ κάποια στιγμή,μπορεί να μεν θεωρώ απαραίτητο να συνεχίζεται μια κουβέντα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιά εν τα όρια του μαρξισμού;
Τα όρια της περιβαλλοντικής ρύπανσης ποιά ένι άραγε;Υπάρχουν; Η εσύ φωνάζεις για να περνά η ώρα σου; Ή πρέπει να προφυλάσουμε πάση θυσία,τον συντηριτισμό που κουβαλούμε,αναλύοντας το όποιοδήποτε θέμα μες τα πλαίσια των ορίων του , πλην του σημαντικότερου;
Να σου πως γιατί εν συντηριτική η ερώτηση σου για τα όρια του μαρξισμού; Διότι τούτη η ερώτηση καθηλώνει μας στα όρια μεταξύ του σχετικισμού τζαι του αγνωστικισμού.Ενε τυχαία που είπα ότι οι αριστεροί υιοθετήσαμε πλέον ένα δεξιό λόγο με αριστερό περιεχόμενο.Εν υπαρχουν ορια στο μαρξισμό λαλείς, γιατί θεωρείς ότι ο μαρξισμός εν μια ασαφής θεωρία που μιλά γενικά τζαι αφηρημένα για μια δίκαιη κοινωνία, που έτσι τζι αλλιώς εν πρόκειται ποττέ να πραγματοποιηθεί.
Ο Μαρξισμός όμως ένεν τούτο. Εν μια ζωντανή θεωρία με την εννοια της θεωρίας που έσιει ως προϋπόθεση να εξελίσσεται στη βάση της πραγματικότητας τζαι των στόχων της, εν μια ανοιχτή θεωρία, αλλά εν μια θεωρία συγκεκριμμένη.
Τούτο όχι μόνο αναιρείς το με τη ερώτηση σου, αλλά προχωράς το τζαι πάρακατω,για να μου πεις πως "έτο υπάρχει η ζωή, τζαι η ζωή εν ένας αχταρμάς που πράματα, τζαι έτο σάζουμε πράματα όπου μπορούμε, τζαι έτο είπαν τζαι οι πεθαμμένοι τζαι οι ζωντανοί κάποια πράματα,τζαι έτο ο καθένας κάμνει ότι χωρεί ο νούς του,διότι όρια στη λογική του κόσμου εν υπάρχουν, τζαι έτο πήενε στο γρηγόρη που μπορεί να σου δώκει πάσο του μαρξισμού. Στο γρηγόρη εν να πάω, μάλλον, γιατί τουλάχιστον, εν θα σφυρά σχετικιστικά κάθε φορά που έσιει να αντιμετωπίσει την σοβαρή υποχρέωση να παλέφκει με τα όρια του κόσμου τζαι της λογικής του.
Τζαι με φοάσαι αν χαμογελώ. Δαμέ εν ένα μπλογκ, ενεν η ζωή μου. Τζαι τα κομμούνια να ξέρεις πάντα έχουν σοβαρούς λόγους να χαμογελούν με αληθινά χαμόγελα.Τζαι πολλά τζαι με πολλή γινάτι :-)
τα θέματα που αννοιχτήκαν εν τεράστια τζιαι δεν μπορούν να εξαντληθούν δαμέ
ΑπάντησηΔιαγραφήεπιγραμματικά όμως θα συμφωνήσω με την δυσδαιμόνα στο ότι η Μαρξιακή θεωρία μπορεί να προσδιοριστεί τζιαι σίουρα έννεν ούλλα σχετικά. για το ΑΚΕΛ εν γενικά παραδεχτό ότι όι μόνον δεν παράγει αλλά ούτε καν φαίνεται να αντιλαμβάνεται την Μαρξιακή ανάλυση (πέραν που το επίπεδο της ρητορικής τζιαι της γενικόλογης συνθηματολογίας). ντάξει εν τζιαι ήταν ποττέ θεωρητικό κόμμα το ΚΚΚ-ΑΚΕΛ αλλά πριν 50-60 είσιεν τουλάχιστον έναν θεωρητικό έντυπο, σήμερα εν έσιει. οι εκδόσεις της ΚΕ του 1991 τζιαι του 1996 για τον σοσιαλισμό τζιαι την ταξική διάρθρωση εν για γέλια τζιαι για κλάματα.
δαμέ στην Ελλάδα το ΚΚΕ τζιαι ο Σύριζα παρά το μικρό τους μέγεθος τζιαι τους δογματισμούς τους, τουλάχιστον παράγουν τζιαι σκέψη τζιαι θεωρία. το ΑΚΕΛ δυστυχώς μόνο στη προπαγάνδα μεινίσκει. συν του ότι ταυτίζει τον εαυτό του με την κοινωνία περιχαρακωνόμενο τζιαι ανίκανο να δεχτεί την όποια κριτική την οποία βαφτίζει αντι-ΑΚΕΛισμό. ο ρεφορμισμός του στην πράξη τζιαι ο σταλινισμός του στην οργάνωση καθιστούν το ένα μονολιθικό οργανισμό που όι μόνο εξυπηρετεί σε τελική ανάλυση την αστική δημοκρατία αλλά εμποδίζει/πνίει τζιόλας την όποιαν προοπτική για αριστερή συγκρότηση εγκλωβίζοντας πολλύν κόσμο μέσα τζιαι περιθωριοποιώντας ταυτόχρονα άλλον κόσμο έξω. οι ιεραρχίες των δομών του εν ασφυκτικές τζιαι οι εκλογικές αναμετρήσεις η προτεραιότητα του. η διακυβέρνηση Χριστόφια εν μέσω της καπιταλιστικής κρίσης εν διπλά τραγική. όι μόνον σφραγίζει την διχοτόμηση αλλά επαναδιαβεβαιώνει τζιαι διασώζει τζιαι τον καπιταλισμό εν μέσω της έστω μερικής απαξίωσης του δέχεται σε τούτη τη συγκυρία.
Disdaimona,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνεξαρτήτως της άποψης ότι συχνά πυκνά δικός ΜΟΥ ο λόγος μπορεί να εκληφθεί ως απολογητικός για την κυπριακή Αριστερά [και δη το ΑΚΕΛ] και τις τακτικές και πολιτικές τους και να βρίσκεται σε αντιδιαστολή με το δικό ΣΟΥ [κι όχι μόνο] λόγο, τούτη τη φορά θα συμφωνήσω μαζί ΣΟΥ [και γενικώς και ειδικώς] με όσα γράφεις [απευθυνόμενη σ’ ΕΜΕΝΑ] στο σχόλιο ΣΟΥ με ημερ. 05 Ιουλίου 2010 12:03 π.μ.. Καθάριες και συγκεκριμένες οι τοποθετήσεις και διευκρινήσεις ΣΟΥ ... Αν όμως ΜΑΣ έλεγες [ονόμαζες] και ποιοι ήταν/είναι [κατα τη γνώμη ΣΟΥ] οι «μαρξιστές» που ήταν/είναι στο ΑΚΕΛ και έχουν φιμωθεί ή φιμώνονται θα ήταν ακόμα καλύτερα – έτσι για να μην αοριστολογούμε. Ποιοι εν τούτοι οι “… θησαυροί … [που] ... το ακελ εσιει τζαι ήσιεν ... [τζιαι] … επούλησεν”; [Εκτός από τον Νίκο Τριμικλινιώτη – για το έργο του οποίου τρέφω μια μεγάλη εκτίμηση - προσωπικά ΔΕΝ μπορώ να σκεφτώ κάποιον άλλο]...
Τα θέματα που έχεις ανοίξει είναι πάρα πολλά [και σχετικά περίπλοκα] και χρειάζονται και ώρα πολλή και λόγια πολλά για να παρουσιάσω πιο ολοκληρωμένα τες δικές ΜΟΥ σκέψεις και απόψεις. Αυτό όμως ΔΕΝ ΜΕ εμποδίζει να πω όσο πιο σύντομα γίνεται 2-3 πράγματα [κάτι όμως που θα το κάμω σε νέα ΜΟΥ παρέμβαση].
Εδώ απλώς θα διερωτηθώ αν [εκ των έξω] τοποθετήσεις [για το ΑΚΕΛ] όπως αυτές του αγαπητού Gregori του τύπου, “… ταυτίζει τον εαυτό του [το ΑΚΕΛ] με την κοινωνία περιχαρακωνόμενο τζιαι ανίκανο να δεχτεί την όποια κριτική την οποία βαφτίζει αντι-ΑΚΕΛισμό. ο ρεφορμισμός του στην πράξη τζιαι ο σταλινισμός του στην οργάνωση καθιστούν το ένα μονολιθικό οργανισμό που όι μόνο εξυπηρετεί σε τελική ανάλυση την αστική δημοκρατία αλλά εμποδίζει/πνίει τζιόλας την όποιαν προοπτική για αριστερή συγκρότηση εγκλωβίζοντας πολλύν κόσμο μέσα τζιαι περιθωριοποιώντας ταυτόχρονα άλλον κόσμο έξω...”, βοηθούν τελικά στην αυτοκριτική και στη βελτίωση της κατάστασης ή αυξάνουν την «περιχαράκωση» του [αφού αναγκάζεται για εκλογικούς λόγους ννα αμυνθεί] ...
Επίσης άτυχης [και εξωπραγματική] η σύγκριση με το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά τα δύο κόμματα παρ’ όλο που σε ποσοστό είναι πολύ μικρότερα έχουν πάμπολλα στελέχη στους τομείς των Τεχνών, των Γραμμάτων και της Διανόησης ... [Διαφορετικές οι ιστορικές συνθήκες εκεί που διαμόρφωσαν αυτά τα δεδομένα. Ας μην ξεχνάμε ότι το ΚΚΕ ήταν ο ιθύνων νους της ΕΑΜικής Αντίστασης] ...
Ανευ,
ΑπάντησηΔιαγραφήπριν σου απαντήσω,θέλω να σου πω, πως θεωρώ υγιές να γίνονται τούτες οι συζητήσεις. Θεωρώ μεγάλη ηθική υποχώρηση, να φτάσουμε στο σημείο του ωχαδελφισμού τζαι να μεν θέτουμε κανένα προβληματισμό.Ούτε θρησκευτική συνείδηση κουβαλούμε για να καπελλώνουμε την πολιτική μας συνείδηση μετά φόβου.
Ως προς το τελευταίο σου σχόλιο.
1. Για το θέμα του πως το ακελ χειρίζεται εδώ και δεκαετίες των αντίλογο,και άρα τη διαμόρφωση της ίδιας του της θεωρητικής βάσης,εν θα μιλήσω ούτε με ονόματα ούτε με ημερομηνίες. Εν γραμμένα στην ιστορία,ακόμα τζαι στις περιπτώσεις που πρόσκαιρα αυτή παραγράφεται...
Το ουσιαστικό είναι να πούμε, πως αφού το ακελ αντιπροσωπεύει την αριστερά πρεπει να έσιει μια θεμελιώδη διαφορά που τη δεξιά. ότι επεξεργάζεται τις θεωρητικές του βάσεις.Η δεξια εν χρειάζεται να τις επεξεργαστει ή τις επεξεργάζεται μόνο για περιχαρακώσει το υπάρχων σύστημα. Η αριστερά έσιει ένα κοινωνικό καθήκον ως προς το μέλλον των κοινωνιών.Η σημαντικότερη διαφορά λοιπόν της δεξιάς από την αριστερά εν ότι η αριστερά έσιει όραμα το οποίο επεξεργάζεται τζαι θεωρητικά. όχι μόνο αριθμητικά. Το ακελ εφίμωσε κάθε αντιλογο,και κάθε διάθεση θεωρητικής επεξεργασίας με στόχο τη διατήρηση καρέκλων και ποσοστών. Λες και ο στόχος είναι να διατηρηθούμε δυνατοί στο υπάρχων σύστημα...Ονόματα και ημερομηνίες τα λενε οι ιστορικοί.Εγώ ιστορικός δεν είμαι ούτε εισαγγελέας.
2. Για το σχόλιο πάνω στον σχολιασμό του Γρηγόρη.
έχουμε μια βασική διαφορά την οποία πρέπει να καταλάβεις για να συνεννοηθούμε.
Και οι δύο μας θεωρούμε σημαντικό να βελτιωθούν τα πράγματα.
Εσύ όμως θεωρείς ως βελτίωση μόνο τη βελτίωση του ακελ.Θεωρείς πως ότι δεν βρίσκεται μέσα στο ακελ δεν συμπίπτει με τη βελτίωση.Εγώ θέλω να βελτιωθεί η κοινωνία. Τζαι τούτον εν το ταυτίζω με το ακελ. Μια πιθανή βελτίωση του ακελ είναι προς όφελος της κοινωνίας. Αλλά δεν ταυτίζεται με την κοινωνική πρόοδο.
Η άλλη μας διαφορά είναι οτι εσύ θεωρείς το ακελ σπίτι του μαρξισμού.Εγώ εν το θεωρώ.Θεωρώ το ιστορικά ενοικιαστή του μαρξισμού,αλλά δυστυχώς διακρίνω ότι τελικά,έγινεν όμηρος του.
Εγώ δεν μπορώ να ταυτίσω την πολιτική,κοινωνική και ιστορική μου συνείδηση με το ακελ. Θέλω να το ταυτίζω με ένα κομμουνιστικό κόμμα.Αυτό δεν με κάμνει αντιακελιστρια. Το ακελ είναι χρήσιμο ως αντίβαρο στη σάπια κοινωνία. Γι αυτό εξάλλου,εστηρίξαμε πολλές φορές το ακελ, τζαι γι αυτό εξάλλου φωνάζουμε.Αλλά το ακελ ενεν πλέον κομμουνιστικό κόμμα.Μπορεί να εν σοφό εκ μέρους του να μεν ένει λόγω του κυπριακού. Δεν μπορεί όμως να φιμώνει τον αριστερό λόγο.
Διότι αυτός ο λόγος αργά ή γρήγορα θα εμφανιστεί. Και όταν εμφανιστεί ελπίζω το μισό ακελ να μεν εν κεντρο-δηκο-αριστερό.
Γιατί τότε αμφιβάλλω αν ακόμα και εσύ θα έχεις θέση.
Γεια σας. Λλία λόγια τζια που μένα για ένα θέμα που με απασχολεί τα τελευταία 10 χρόνια, κάθε χρόνο τζιαι παραπάνω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρώτον, να πω ότι το αρχικό κείμενο μόνο σύγχυση εμπορούσε να προκαλέσει (εξ'ού τζια το τι ακολούθησε). Εν καθαρό το μύνημα του, αλλά εν πολλά ποιητικό για έτσι θέμα, γεμάτο γρίφους τζιαι χωρίς δεδομένα. Χωρίς να θέλω να προσβάλω, τα πολιτικά/ιδεολογικά θέματα θέλουν ανάλογη ανάλυση τζιαι όϊ χρονογραφήματα. Που την άλλη ήταν ξεκάθαρη η έκτη ανάρτηση της δυσδ τζιαι συμμερίζουμε πλήρως τους προβληματισμούς/κριτική της.
Κατ'εμένα κάποια που τα (πιο χειροπιαστά) ερώτηματα που πρέπει να απαντηθούν, εν μέρει που το ίδιο το ΑΚΕΛ, εν τα εξής:
1) Γιατί δεν παράγει θεωρία; Μήπως συμφέρει;
Εμιλούσα κάποτε με ένα συγγενή κάποιου παλιού μέλους της ηγεσίας τζιαι είπεν μου πως ο συγγενής του είπεν του ότι εν επίτηδες που το κόμμα εν αναλώνεται σε ιδεολογικο-θεωρητικές συζητήσεις.
2) Αρα το ευρύτερο ερώτημα, εν το εξής: Αν ο σοσιαλισμός αντικειμενικά εν κοντεύκει, τζιαι δεδομένου ότι το κόμμα εν ρεφορμιστικό, μήπως θα έκαμνε (εκλογικό) κακό να ανοίξουν θεωρητικά κεφάλαια;
3) Σίουρα εννεν ούλλα σχετικά για τον Μαρξισμό, αλλά κάποια ένει. Π.χ. Τζίνο που αποκαλεί το ΑΚΕΛ 'στάδια αγώνα' τζιαι 'διαλεκτική', πως πρέπει να εφαρμόζεται στην Κύπρο; Τζιαι θα ήταν η ίδια η εφαρμογή του στην Ιταλία (που έσχιει διαφορετικό κομματικό σύστημα, εν έσχιει κατοχή κ.λπ); Υπάρχει απάντηση για τούτα στα γραφτά του Λενιν τζιαι του Δημητροφ τζιαι αν υπάρχει, εν τζίνη που πρέπει να ακολουθήσει το ΑΚΕΛ;
4) Τι καλό έκαμε η κυβέρνηση Χριστόφια ως τωρά τζιαι που εσυμβιβάστηκε όσο αφορά στην ιδεολική της (τζιαι του ΑΚΕΛ) ταυτότητα;
5)Τζιαι το πιο βασικό. Τι μας λαλεί (ως τωρά) η διακυβέρνηση Χριστόφια για τες δυνατότητες της ρεφορμιστικής οδού;
6) Πάνω απ'όλα όμως: μήπως η 'έλλειψη κομμουνισμού' στο/από το ΑΚΕΛ μπορεί να εξηγηθεί που την εκλογική του δύναμη, άρα τζιαι την στρατηγική του για διατήρηση τούτης της δύναμης;
@Arkoudas
ΑπάντησηΔιαγραφήΓειά σας και από μένα.
Για το θέμα του κειμένου,είχα ακριβώς μια παρόμοια κουβέντα με ένα φίλο το πρωί.
Για το ότι δηλαδή, εγώ δεν είχα πρόθεση να αναρτήσω ένα κείμενο με την κλασική εννοια ή φόρμα ενος κειμένου, στο οποίο απαραίτητα υπάρχει μια λογική σειρά,παράθεση επιχειρηματων κ.λ.π.
Κατακρίβειαν το "κείμενο" ήταν μια σκέψη που πολύ αυθόρμητα καταγράφηκε μεσα σε δύο λεπτά στο πληκτρολόγιο.
Με αυτή την έννοια, δεν θεωρώ τον εαυτό μου υπαίτιο μιας σύγχισης. Εξάλλου δεν προκληθηκε καμιά σύγχιση. όσοι έλαβαν μέρος στη συζήτηση,νομίζω κατάλαβαν και έχουν "προϊστορία" σ΄αυτού του είδους τις κουβέντες. :-)
Τα ερωτήματα σας, για τα οποία έχω και εγώ τους προβληματισμούς μου ή και κάποιες πιθανές απαντήσεις ίσως, νομίζω θα ήταν πιο σωστό να απαντηθούν από ανθρώπους που λογοδοτούν για το ακελ. Εγώ δεν ανήκω σε αυτούς.Ούτε πολιτικός είμαι. Ενας "ερασιτέχνης άνθρωπος είμαι" όπως λέει και η Δημουλά.
Αυτό που μπορώ νομίζω να πω, είναι πως το ακελ και το καθε ακελ,ως ζωντανός πολιτικός οργανισμός, διαμορφώνεται ιστορικά, ανάλογα με τις επιλογές,τις ιστορικές συνθήκες και τις εσωτερικές ισορροπίες και κατ΄αυτο τον τρόπο, είναι έκθετο στην κριτική ως προς τη πραγματική του ταυτότητα και θέση, από τον κάθε πολίτη.
όσον αφορά στις λοιπές προσωπικές μου απόψεις για την πολιτική ταυτότητα του ακελ, βρίσκονται στα σχόλια μου,κατά τη διάρκεια της συζήτησης.
Εαν επιλέξετε να θέσετε αυτά τα ερωτήματα σε ένα ιστολόγιο πιο αντιπροσωπευτικό για το ακελ,τότε κι εγώ σαν επισκέπτης θα πω αναλυτικότερα τις απόψεις μου.
Τώρα για το αν ο σοσιαλισμός πλησιάζει, ούτε αυτό το ξέρω. Δεν είμαι της άποψης πως η ιστορία μας παραχωρεί τέτοιου είδους χρονοδιαγράμματα. Η ανατροπή μπορεί να γίνει αυριο μπορεί σε 100 χρόνια. Σίγουρα δεν θα συμβεί ποτέ αν εμείς καθόμαστε και την περιμένουμε.
Για τα στάδια αγώνα και τη διαλεκτική,που επικαλείται το ακελ, να μου επιτρέψεις να πω, πως αποτελούν συνθηματολογία. Τα στάδια αγώνα που βλέπω εγώ προς το παρόν είναι το ότι οι υπουργοί του δηκο από τρεις θα γίνουν τέσσερις...ενώ η λύση του κυπριακού βουλιάζει στις καρέκλες.
Για τη ρεφορμιστική οδό επίσης δεν είμαι ειδήμων, ίσως όμως να μην πρέπει να καταγράφεται αναγκαστικά ως απόκλιση, στα πλαίσια των σταδίων στα οποία αναφέρθηκες.
Το ζήτημα με το ακελ είναι το κατά πόσον, οι πολιτικές του επιλογές, εγγράφονται έστω στα πλαίσια ενός ρεφορμισμού. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον και για μένα να το μάθω.
Δεν ξέρω, αν πρέπει να απευθυνθώ στον κάρογιαν,τον κολοκασίδη ή καλύτερα να πάω κατευθείαν στον κατσουρίδη να μας το ξεκαθαρίσει...
Disdaimona,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιο πριν – στην προηγούμενη παρέμβαση ΜΟΥ [προτού αποχωρήσω λόγω κάποιας κοινωνικής υποχρέωσης], είχα πει πως «τα θέματα που έχεις ανοίξει είναι πάρα πολλά [και σχετικά περίπλοκα] και χρειάζονται και ώρα πολλή και λόγια πολλά για να παρουσιάσω πιο ολοκληρωμένα τες δικές ΜΟΥ σκέψεις και απόψεις. Αυτό όμως ΔΕΝ ΜΕ εμποδίζει να πω όσο πιο σύντομα γίνεται 2-3 πράγματα [κάτι όμως που θα το κάμω σε νέα ΜΟΥ παρέμβαση]…” Κάποια απ’ αυτά τα θέματα έχουν θίγει και υπό την μορφή [ρητορικών] ερωτημάτων κι από τον σχολιογράφο Arkouda, όμως γενικώς σ’ αυτά ΔΕΝ μπορούν να δοθούν μονοσήμαντες απαντήσεις [ίσως γι’ αυτό να μην πήρες κι ΕΣΥ θέση]. Πέραν τούτου με τα νέα ΣΟΥ σχόλια εγείρονται κι αλλά νέα ζητήματα, θα δω όμως τι θα προλάβω...
Κατ’ αρχάς πάνω στην τελευταία ΣΟΥ παρέμβαση με απαντήσεις πάνω στα δικά ΜΟΥ σχόλια:
1. Από που συμπέρανες [με βάση τα γραπτά ΜΟΥ] ότι ΕΓΩ «... θεωρώ ως βελτίωση μόνο τη βελτίωση του ακελ ... [και ότι] ... θεωρώ πως ότι δεν βρίσκεται μέσα στο ακελ δεν συμπίπτει με τη βελτίωση»; ΔΕΝ είμ’ ΕΓΩ που υπέβαλα το προβληματικό διερώτημα “Αν η σημερινή [κυπριακή] Αριστερά [και δη η βασική συνιστώσα της το ΑΚΕΛ] ΔΕΝ εκφράζει πλέον τες κοινωνικές ομάδες που θα ‘πρεπε να εκφράζει [και να εκπροσωπεί] ή αν η κυπριακή κοινωνία έχει την ανάγκη ενός [πραγματικού] κομμουνιστικού κόμματος [όπως υποβάλλεις], τότε γιατί δεν δημιουργούνται κινήσεις για την ίδρυση ή την επανίδρυση του;” Όμως σήμερα [και μέχρι τότε] θεωρώ,
i. Πρώτον, ότι το ΑΚΕΛ αποτελεί σήμερα την κύρια Αριστερή πολιτική δύναμη στην Κύπρο και μεσώ αυτής θα μπορούσαν [βασικά λόγω της μαζικότητας της] να επιτευχθούν οι όποιες ριζοσπαστικές κοινωνικές αλλαγές στον τόπο [έστω κι αν η εκλογή Χριστόφια στην Προεδρία ΔΕΝ σήμανε και την απαρχή της όποιας Σοσιαλιστικής Επανάστασης], και
ii. Δεύτερον, έστω κι αν συσταθεί μια νέα Αριστερά στην Κύπρο [ας πούμε ένα Κομμουνιστικό Κόμμα] και αποκτήσει ερείσματα στον κόσμο [αν και προσωπικά ΔΕΝ βλέπω να δημιουργείται κάτι μαζικό αριστερά του ΑΚΕΛ], το ΑΚΕΛ δεν θα πάψει αν είναι ένας εν δυνάμει σύμμαχος. Τότε γιατί όλη αυτή η ισοπέδωση; Μήπως παρατηρούμε ΚΚΕ-σύνδρομα εδώ [λόγου χάριν το αξίωμα «εμείς είμαστε οι σωστοί»];
2. Συμφωνώ όμως μαζί ΣΟΥ ότι «... αφού το ακελ αντιπροσωπεύει την αριστερά πρεπει να έσιει μια θεμελιώδη διαφορά που τη δεξιά. ότι επεξεργάζεται τις θεωρητικές του βάσεις ...» Αλλά νομίζεις ότι ένα Κομμουνιστικό Κόμμα θα λειτουργούσε και πολύ διαφορετικά [ΕΓΩ λέω ΚΑΘΟΛΟΥ] από το ΑΚΕΛ, πάνω σε θέματα φίμωσης «... κάθε αντιλογου, και κάθε διάθεσης θεωρητικής επεξεργασίας ...»
3. Κι αφού ΕΣΥ ΔΕΝ είσαι ούτε «... ιστορικός ... [και] ... ούτε εισαγγελέας ... [για να πεις] ... ονόματα και ημερομηνίες ...» γιατί τουλάχιστον ΔΕΝ παραθέτεις τες [μαρξιστικές] ιδέες κι αναλύσεις αυτών των πρώην ΑΚΕΛικών για να τες κρίνουμε κι ΕΜΕΙΣ;
4. Πέραν τούτων όμως, ΕΓΩ ΟΥΔΕΠΟΤΕ έχω πει ότι το ΑΚΕΛ είναι Κομμουνιστικό Κόμμα. Ε3κεινο που κάποιες φορές είπα [και μάλιστα μια φορά δέχτηκα και σφοδρή επίθεση – από “συντροφο” - σε συγκεκριμένο “φιλικό” Blog] είναι ότι το ΑΚΕΛ θεωρητικά είναι μεν κομμουνιστικό [στελέχη του – έστω και λίγα – κάμνουν ή υιοθετούν «μαρξιστικο-λενινιστικές» αναλύσεις πάνω σε ιδεολογικά και κοινωνικοοικονομικά θέματα], αλλά στην πράξη λειτουργεί ως σοσιαλδημοκρατικό [υιοθετεί σοσιαλδημοκρατικές πρακτικές και τακτικές ]. Έχω όμως την άποψη ότι αυτές οι τακτικές εκφράζουν πιο πολύ την κοινωνική βάση του Κόμματος που ΔΕΝ είναι πια και τόσο προλεταριακή! Τούτο έφερε και την προσπάθεια [επιτυχή ως επί το πλείστον] για διεύρυνση του Κόμματος [σε επίπεδο κυρίως κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης] με “Νέες Δυνάμεις” από το χώρο των κεντρώων κομμάτων [του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ]. Αυτή τη στιγμή μάλιστα το ΑΚΕΛ προσπαθεί να αξιοποιήσει προς όφελος του [δηλ. για διατήρηση ή/και αύξηση της εκλογικής του δύναμης] τους δυσαρεστημένους αριστερίζοντες σ’ αυτούς κομματικούς χώρους ή όσους αντιτίθενται στον εθνικιστικό και διχοτομικό λόγο των κομμάτων αυτών. Τούτη η διεύρυνση όμως διαλεκτικά αφήνει και τη σφραγίδα της στην [ολοένα και αυξανόμενη σοσιαλδημοκρατική] φυσιογνωμία του Κόμματος με αποτέλεσμα το Κόμμα να οδηγείται εκών άκων σε περαιτέρω ιδεολογικοπολιτικές εκπτώσεις [που ούτως ή άλλως έγιναν και γίνονται λόγω διαφοροποιήσεων στο κοινωνικοοικονομικό status και στην κοινωνική συνείδηση των μελών και οπαδών του ΑΚΕΛ].
ΑπάντησηΔιαγραφή5. ΔΕΝ είναι λοιπόν, καθόλου υπερβολή αν πούμε ότι σήμερα ότι η κύρια ενασχόληση των κομματικών στελεχών [κι αυτών των τοπικών ακόμα] είναι η “επίλυση προβλημάτων” [έτσι λέγεται τώρα] των ημέτερων ψηφοφόρων. Που να περισσέψει και χρόνος για να παραχθεί και πολιτική σκέψη;
6. Μήπως τελικά ήταν λάθος η διεκδίκηση της εξουσίας [της Προεδρίας της Δημοκρατίας]; Όμως ένα Κόμμα με εκλογικά ποσοστά της τάξεως του 35% δεν θα ήταν σχήμα οξύμωρο να μη διεκδικήσει με αξιώσεις την εξουσία; Από την άλλη αν έμενα ένα ατόφιο Κομμουνιστικό Κόμμα [κάτι σαν ΚΚΕ ή Πορτογαλικό Κομμουνιστικό Κόμμα] θα διατηρούσε αυτά τα ποσοστά και θα παρέμενε [ή θα συνέχιζε να γινόταν ανεκτό] ως ένα δυνάμει κόμμα εξουσίας; Θα ήταν προτιμότερο να ήταν ένα κόμμα αντίστασης και διαμαρτυρίας του 10% [όπως το ΚΚΕ λόγου χάριν]; Προσωπικά, αγαπητή Δεισδαιμόνα, δυσκολεύομαι να χώσω απαντήσεις [γιατί οι ριζοσπαστικές κοινωνικές θέλουν μαζική κοινωνική στήριξη. Όμως όπως έχω πλειστάκις πει [και λίγο πιο πάνω ακόμα], αν κάποιος/κάποιοι είναι πεπεισμένοι [έχουν καταλήξει] ότι το ΑΚΕΛ ΔΕΝ τους εκφράζει πια και θέλουν να κινηθούν πιο αριστερά, ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα! Ας φτιάξουν άλλο [μαρξιστικό] κόμμα. Εγώ για την ώρα ότι το ΑΚΕΛ [παρ’ όλα τα κουσούρια του] παραμένει η μόνη συγκροτημένη μαζική Αριστερή πολιτική δύναμη που θα μπορούσε να ταρακουνήσει τα λιμνάζοντα νερά της κυπριακής κοινωνίας, φτάνει να λειτουργήσει καλά η χημεία μεταξύ ηγεσίας και βάσης του Κόμματος [και το σημαντικότερο ρόλο τον παίζει εδώ η βάση]!!! ΔΕΝ μπορείς να κάμνεις πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες και ο κόσμος να είναι απών ή να κάθεται στην βεράντα του και να πίνει μπύρες!
7. Μπορεί στον λόγο ΜΟΥ να υπερτονίζω ή να δίνω μεγάλη σημασία στην παράμετρο «αντικειμενικές συνθήκες» [υλική πραγματικότητα]. Αλλά όπως λες κι ΕΣΥ, αυτή η πραγματικότητα μπορεί να διαμορφωθεί μέσα από διάφορες πρωτοβουλίες και κινήσεις που δημιουργούν δυναμικές ... Και υπήρξαν τέτοιες περιπτώσεις μόλις στο πρόσφατο παρελθόν. Και σ’ αυτές ΔΕΝ συνυπολογίζω το Σχέδιο Ανάν [που αν το αναλύσω με τον “δικό μου” μαρξισμό θα το κρίνω ως ιμπεριαλιστικό και θα το εξαποστείλω στο πυρ το εξώτερο και θα πω μάλιστα ότι σωστά το ΑΚΕΛ είπε ΟΧΙ στο Δημοψήφισμα]. Αντίθετα σ’ αυτές τες περιπτώσεις διαμόρφωσης μιας νέας πραγματικότητας περιλαμβάνω την εξέγερση των τουρκοκυπρίων κατα του ντενκτασικού καθεστώτος το 2002 -2003 και το άνοιγμα των οδοφραγμάτων το 2003. Εκεί το ΑΚΕΛ εγκλωβίστηκε σε μια καθαρά αστική [δεξιά] θεώρηση των πραγμάτων!!! Αυτό οφειλόταν μόνοι σε υποκειμενικούς λόγους ή και αντικειμενικούς;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά [ΜΟΝΟ] για τώρα, αγαπητή Disdaimona!
Υ.Γ.: Δεν ξέρω τι συμβαίνει αλλά πολύ ταλαιπωρούμαι για την ανάρτηση των σχολίων.
Αριστερά, Ποια Αριστερά;
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλοι, η συζήτηση τούτη είναι εξαιρετική! Ευτυχώς που ανοίγει, κι έτσι ο αστάθμητος παράγοντας που λέει και ο Αλτουσέρ, επιτρέπει μια άλλη "υπόγεια συνάντηση": όροι τούτης της συνάντησης είναι μάλλον απρόσμενοι ή/και ειρωνικοί, αλλά ειλικρινείς, οι παίκτες εν πολλοίς ανώνυμοι, και τα βασικά ζητήματα έχουν ιδεολογικό-θεωρητικό υπόβαθρο. Οι δικές μου παρατηρήσεις είναι οι εξής:
1. Η συζήτηση "ξέσπασε" κυριολεκτικά διότι η Αριστερά διεθνώς, κι όπως αυτή εκφράζεται στην Κύπρο βρίσκεται εδώ και χρόνια σε κρίση. Και πλάι θα επικαλεστώ τον Αλτουσέρ "ευτυχώς κι επιτέλους υπάρχει κρίση" που μας επιτρέπει τουλάχιστον αν δούμε τα πράματα πιο καθαρά και να μιλήσουμε!
2. Υπάρχει κρίση στη φόρμα και δομή του κόμματος - το κόμμα όπως το ξέραμε: Δεν μπορούμε να μιλούμε για το κόμμα σαν μην περάσαμε από τον Σταλινισμό και σαν μην περάσαμε από την κατάρρευση. Από την άλλη τα λεγόμενα "κοινωνικά κινήματα" περνούν την ίδια κρίση και παρουσιάζουν παρόμοια, αν όχι πανομοιότυπα δομικά προβλήματα. Οι συγκεντρωτισμοί, αυτά που Γκράμσι ονόμασε "γραφειοκρατικό συγκεντρωτισμός" που έχουν ένα εγγενή αυταρχισμό και έκφανση των οποίων είναι η κατοχή/υποκλοπή της «αλήθειας» από την ηγεσία, οι [σταλινικές] πισωμαχαιριές, οι δολοφονίες χαρακτήρων κι ιδεών είναι δυστυχώς αρρώστια όλων των αριστερών σχημάτων, μικρών και μεγάλων, σταλινογενών, μαοϊκών και τροτσκιστικών, κομμουνιστικών και αναρχο-συνδικαλιστικών. Ούτε τα «δίκτυα», ούτε τα συνδικάτα προσφέρουν επαρκείς εναλλακτικές απαντήσεις. Κι έτσι το βήμα μας ς φίλοι είναι μετέωρο… Διάβασα τον Βίκτωρα Σερζ πρόσφατα…
[Part 1]
3. Ο Μπαντιού ίσως έχει δίκαιο ως προς την κρίση της ίδιας της έννοιας της «αντιπροσώπευσης». Τι αντιπροσωπεύει το ά ή το β’ πολιτικό σχήμα; Μήπως η απάντηση μας να μην μπορεί είναι ανάμεσα στο δυϊσμό που θέτουμε; Μήπως χρειάζεται μια πιο πολύπλοκη ανάλυσης με διαζευκτικά και υπό προϋποθέσεις; Μήπως το ερώτημα αν το Ακελ είναι κομμουνιστικό ή όχι, να μην είναι το πιο επίκαιρο και επίμαχο ερώτημα στην παρούσα παγκόσμια και κυπριακή συγκυρία; Μήπως είναι άσχετο με τις ανάγκες της πολιτικής στιγμής; Αυτή η ενέργεια που σπαταλούμε να δούμε αν είναι ή αν δεν είναι δεν εξυπηρετεί σε τίποτε – εξάλλου το διακύβευμα για τους πλείστους είναι μάλλον συναισθηματικό παρά πολιτικό – κι δεν υποτιμώ καθόλου το συναίσθημα, αντιθέτως: Θυμήθηκα ένα έξοχο τραγούδι του Άκη Πάνου που ταιριάζει, αλλά δεν θα το πω για να σας αφήσω να μαντέψετε ποιο είναι… από την άλλη ως πότε θα μεταθέτουμε τη συζήτηση για τον κομμουνισμό με το επιχείρημα ότι "δεν είναι της ώρας"; Ε, λοιπόν γιατί όχι, η ώρα είναι τώρα, για να ρίξω ακόμα ένα σουξεδάκι!
ΑπάντησηΔιαγραφή4. Προβληματίζομαι πολύ για την έννοια της διαφωνίας [Ρανσιέρ]: Πρώτο, στην κοινωνία/πολιτεία όπου το Ακελ υπήρξε ιστορικά/ταξικά ο μαζικός φορέας μιας άλλη κοινωνίας [έστω και α για πολλούς αυτή «η άλλη κοινωνία» απογοητεύει, όπως αυτή είχε στρεβλά οικοδομηθεί στην ΕΣΣΔ, Κίνα κτλ, ή όπως το Ακελ εγκαλείται για τον τρόπο που κυβερνά με όρους «για εξεύρεση λύσης και δίκαιας κοινωνίας»]. Δεύτερο και ίσως πιο σημαντικό, της διαφωνίας εντός της Αριστεράς γιατί αριστερή σκέψη είμαστε εμείς όλοι. Και μην γελιόμαστε, οι ιδέες αυτές ή παρόμοιες διαχέονται και εντός και εκτός των πολιτικών σχημάτων, όχι κατ’ ανάγκη με τους ίδιους όρους, ένταση και σημασία. Τώρα αν το σχήμα «κόμμα νέου τύπου», όπως γίνεται αντιληπτό στα κυπριακά δεδομένα και με το βάρος ενός τεράστιου κόμματος που γεννήθηκε τότε που γεννήθηκε ο παππούς μου εδώ 80 χρόνια και ηγεμονεύει την Αριστερό χώρο για τα τελευταία 50 στρεβλώνει, διαθλά και αποδυναμώνει την όποια ανατρεπτική προοπτική για την κοινωνία, ή αν την διοχετεύει στο [ρεφορμισμό [Δισδαιμόνα] ή στον ταξικό συμβιβασμό [Γρηγόρης] ή συμφέρει η μη παραγωγή θεωρίας για την ηγεσία [αρκουδας] ή αν δομικά αδυνατεί να παράγει θεωρία κτλ είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα. Αξίζει να το συζητήσουμε.
5. Το ερώτημα του θέτει ο Άνευ που το διαπερνούν όλοι βιαστικά είναι εύλογο: αν όντως έχουν δίκιο οι φίλοι για τις εγγενείς αδυναμίες του Ακελ ως αξιόμαχου αριστερού κόμματος, γιατί δεν υπάρχει επιτυχημένο άλλο σχήμα της Αριστεράς στην Κύπρο; Εδώ είναι που απαιτούνται αναλύσεις που να έχουν σαφή αναφορά στους κοινωνικούς και πολιτικούς αναπαραγωγής του ακελικού κομματικού σχήματος και αυτό που εδώ ορίζετε ως ιδεολογική ανεπάρκεια του κόμματος: αν είναι ιδεολογικά τόσο ανεπαρκές, τι είναι που το αναπαράγει, όχι μόνο ως κενό σχήμα που ψηφίζεται από το 33-35%, αλλά ως ιδεολογικός χώρος με τεράστιες αντιφάσεις βέβαια αλλά διαθέτει ένα «ιδεολογικό αστερισμό», αν μου επιτραπεί ο όρος που δημιουργεί δράσεις, ρήξεις και συμβιβασμούς; Ποια είναι η ιδεολογία του Ακελ λοιπόν; Δεν πείστηκα από τις ερμηνείες που άκουσα… Νομίζω ότι ο Αντρέας Παναγιώτου [Phd, υπάρχουν αποσπάσματα μεταφρασμένα στα ελληνικά ή/και προεκτεινόμενα στην σημερινή πραγματικότητα] πιάνει κάτι από την δύναμη αυτή μιας subaltern πολιτιστικής/πολιτικής κίνησης που ξεπερνά το ίδιο το σχήμα που βρίσκεται στον πυρήνα του κόμματος. Το σύνθημα του που φωναζουν τρείς γενεές κυπρίων [ως επί το πλείστων ε/κ αλλά όχι αποκλειστικά, έτσι] «και τώρα και πάντα, Ακελ, Ακελ, Ακελ» μας λέει κάτι λοιπόν;
Ζήτω η κρίση λοιπόν, αλλά θέλουμε επειγόντως απαντήσεις, κι άλλες ερωτήσεις!!!
[Part 2 -final]
άνευ επειδή το λαλείς συχνά τούτον "ότι η βάση του ΑΚΕΛ δεν είναι πια τόσο προλεταριακή" θα σου αντιτάξω
ΑπάντησηΔιαγραφή1. ότι έννεν η βάση (μέλη, οπαδοί) που έννεν επαρκώς προλεταριακή αλλά τα στελέχη τζιαι η ηγεσία
τζιαι
2. αν όντως το ΑΚΕΛ έπαψε να εν το κόμμα των εργατών γιατί να επιμένουμεν να το στηρίζουμεν;
τα ζητήματα εν σίουρα πολλά πιο σύνθετα αλλά έχω την εντύπωση ότι εν υπεκφυγή η λογική "τι να κάμουμεν, εμικροαστικοποιήθηκεν η κοινωνία, εμικροαστικοποιήθηκεν τζιαι το κόμμα". η ύφεση της ταξικής συνείδησης τζιαι η καταστολή του ταξικού ανταγωνισμού μέσα που την λογική της "επίλυσης προβλημάτων" ξεκινά που τους εργασιακούς χώρους τζιαι φέρει την στάμπα των έμμισθων (τζιαι) της ΠΕΟ
1.Εύστοχη η παρατήρηση σου Γρηγόρη. Μα έλα που η βάση εξακολουθεί να στηρίζει την ηγεσία, κι αw ενοχλείτιαι [και παραλληλα κρυφογοητεύεται] από την embourgeoisment της νομεκλατούρας που βγάινεισ τις τηλεοράσεις: "κοιτα τους δικούς ίντα λεβέντες που ένιε, έν έχουν τίποτε να ζηλέψουν που τους δεξιούς". Από την άλλη ο Άνευ έχει δίκαιο υπό την έννοια ότι το πιο καταπιεσμένο μέρος της εργατικής τάξης εν σήμερα οι μετανάστες: πως τους εκφράζει το Ακέλ τους μετανάστες; Πότε προβαλε το δικαίωμα μονιμης παρουσίας και νομιμοποίησης τους; Μήπως έχει βάση αυτό που λέει ο Άνευ όπως συμβάινει και στην ελλάδα όπου αναπτύχτηκε μια ενδιαφέρουςσα η συζήτηση είναι αν το ΚΚΕ εκφράζει τους εργάτες ή τους εργολάβους [των μεταναστών εργατών]; Βέβαι σήμερα στην ελλάδα τα πάντα έχουν ανατραπεί...
ΑπάντησηΔιαγραφή2. Το ερώτημα βέβαια πλησιάζει το παλιον μαρξιστικό ερώτημα: αφού το σύστημα εν τόσο εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό γιατί εν επαναναστατεί η εργατική τάξη κι εκεί αρχιζει μια ατέλειωτη συζήτηση...
Ανευ, Γρηγόρη και Ανώνυμε(καλωσόρισες στη παρέα)
ΑπάντησηΔιαγραφήθα μου επιτρέψετε να δω τα τελευταία σχόλια αυριο.
Συνεχίστε εσείς την κουβέντα για απόψε :-)
Gregoris,
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συμφωνήσω μαζί ΣΟΥ ότι «τα ζητήματα εν σίουρα πολλά πιο σύνθετα ...», όμως παράλληλα θα διερωτηθώ [αφού τα ζητήματα είναι τόσο πολυσύνθετα] γιατί τόση «σπουδή» [όχι απλώς να κρίνετε και να επικρίνετε το ΑΚΕΛ, αλλά και] να το αποκηρύξετε;
ΔΕΝ θα πω περισσότερα ... ΜΕ κάλυψαν οι προβληματισμοί του Ανώνυμου σχολιογράφου [καθώς και του Arkouda] …
Θα ‘θελα όμως να επισημάνω πως αν σήμερα δεν βλέπουμε ή δεν αντιλαμβανόμαστε ότι η πολιτική αντιπαλότητα που παρατηρείται σε αυξημένους ρυθμούς και οξυμένους τόνους [με το ΑΚΕΛ να «μένει μόνο του»], ΔΕΝ υπάρχει και ιδεολογικό υπόβαθρο, ή ΔΕΝ έχει ή ΔΕΝ παίρνει [αυτή η αντιπαράθεση] και κονωνικο-ταξικές διαστάσεις, τι άλλο να πω εγώ, ένας φτωχός πλην τίμιος μηχανικός ποδηλατών;
Πάντως ΕΓΩ καλού κακού και για να φρεσκάρω και τες γνώσεις μου, το καλοκαίρι κατά τες ολιγοήμερες διακοπές που θα κάμουμε [ως οικογένεια] εκεί στα τροόδια βουνά, θα πάρω μαζί μου και δυο βιβλία του “αιρετικού” ελλαδίτη στοχαστή Βασίλη Ραφαηλίδη [φιλο-τροτσκιστής μεν, αλλά έβλεπε και με κατανόηση τον Στάλιν, «έσυρνε τα εξ αμάξης» στο ΚΚΕ, αλλά έχω την εντύπωση ότι τους ψήφιζε] ... Πρόκειται για τα βιβλία του,
1. “Η μεγάλη περιπέτεια του Μαρξισμού”, και
2. “Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας”.
*Τι στο διάολο και σήμερα διαγράφονται [από διάφορα Blogs] τα σχόλια μου; Ξαναστέλνω προηγούμενο [διαγραφέν] σχόλιο αλλά Ανωνύμως τώρα:
ΑπάντησηΔιαγραφή****************************
Gregoris,
Θα συμφωνήσω μαζί ΣΟΥ ότι «τα ζητήματα εν σίουρα πολλά πιο σύνθετα ...», όμως παράλληλα θα διερωτηθώ [αφού τα ζητήματα είναι τόσο πολυσύνθετα] γιατί τόση «σπουδή» [όχι απλώς να κρίνετε και να επικρίνετε το ΑΚΕΛ, αλλά και] να το αποκηρύξετε;
ΔΕΝ θα πω περισσότερα ... ΜΕ κάλυψαν οι προβληματισμοί του Ανώνυμου σχολιογράφου [καθώς και του Arkouda] …
Θα ‘θελα όμως να επισημάνω πως αν σήμερα δεν βλέπουμε ή δεν αντιλαμβανόμαστε ότι η πολιτική αντιπαλότητα που παρατηρείται σε αυξημένους ρυθμούς και οξυμένους τόνους [με το ΑΚΕΛ να «μένει μόνο του»], ΔΕΝ υπάρχει και ιδεολογικό υπόβαθρο, ή ΔΕΝ έχει ή ΔΕΝ παίρνει [αυτή η αντιπαράθεση] και κονωνικο-ταξικές διαστάσεις, τι άλλο να πω εγώ, ένας φτωχός πλην τίμιος μηχανικός ποδηλατών;
Πάντως ΕΓΩ καλού κακού και για να φρεσκάρω και τες γνώσεις μου, το καλοκαίρι κατά τες ολιγοήμερες διακοπές που θα κάμουμε [ως οικογένεια] εκεί στα τροόδια βουνά, θα πάρω μαζί μου και δυο βιβλία του “αιρετικού” ελλαδίτη στοχαστή Βασίλη Ραφαηλίδη [φιλο-τροτσκιστής μεν, αλλά έβλεπε και με κατανόηση τον Στάλιν, «έσυρνε τα εξ αμάξης» στο ΚΚΕ, αλλά έχω την εντύπωση ότι τους ψήφιζε] ... Πρόκειται για τα βιβλία του,
1. “Η μεγάλη περιπέτεια του Μαρξισμού”, και
2. “Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας”.
Anef_Oriwn
@Ανώνυμος
ΑπάντησηΔιαγραφήΠριν επιχειρήσω μια τοποθέτηση στο σχόλιο σας, 1-2 αρχικές παρατηρήσεις και διευκρινήσεις.
1. Υποκλίνομαι στην ευρυμάθεια σας, στο ταμπεραμέντο και τη θετική διάθεση για συζήτηση που αποπνέει το σχόλιο. Η εποχή χρειάζεται επειγόντως και τα τρία αυτά στοιχεία. Μήπως κατάγεστε από τη Λεμεσό; :-) Λόγω ταμπεραμέντου, λέω…
2. Δεν βρίσκομαι στη ευνοϊκή θέση να ισχυριστώ, πως θεώμαι τον κόσμο των ιδεών, από το ύψος μιας συνολικής αποτίμησης του έργου όσων φιλοσόφων αναφέρετε στο σχόλιο σας. Με κάποιους η αλήθεια, διατηρώ μια στενότερη επαφή. Βρίσκομαι κι εγώ στη δίνη του πολέμου από τη θέση του ερασιτέχνη. (είμαι ακόμα στο Πλατωνικό «θαυμάζειν») Για τον Αλτουσέρ, στον οποίον πρόσεξα, ότι αναφέρεστε εντονότερα, πολύ ευχαρίστως, θα δεχτούμε τα φώτα σας! Το γεγονός πως υποβάλλονται θεμελιώδη ερωτήματα, οφείλετε ακριβώς στην αναζήτηση εκ μέρους όλων μας κάποιων απαντήσεων.
Σε αυτά τα πλαίσια λοιπόν, θα προσπαθήσω να τοποθετηθώ στο σχόλιο σας.
Διαφωνία πρώτη : « η συζήτηση «ξέσπασε» κυριολεκτικά, διότι η αριστερά διεθνώς, και όπως αυτή εκφράζεται στη Κύπρο, βρίσκεται εδώ και χρόνια σε κρίση».
Παρακαλώ να μας παραθέσετε δείγματα ή έστω ίχνη, πως ακριβώς εκφράστηκε αυτή η κρίση στη Κύπρο. Αναφέρθηκε ποτέ ο Αλτουσέρ ή ο Μπαντιού σε ομάδες προβληματισμού του Ακελ, και σεμινάρια και δεν το πήρα χαμπάρι;! Έβαλε η Χαραυγή, ανταποκρίσεις, κείμενα, αναλύσεις που να αφορούν το διεθνές περιβάλλον της αριστερής σκέψης, που κυριολεκτικά ΠΑΙΡΝΕΙ ΦΩΤΙΑ και δεν το πρόσεξα;! Διοργάνωσε έστω η Εδον, το νέο αίμα, συνέδρια, με φιλοξενούμενους ομιλητές της διεθνούς σύγχρονης αριστερής σκέψης και μας διέφυγε;!
(Παρακαλώ θερμά, η απάντηση να μην είναι στα πλαίσια της ατμόσφαιρας «μάναμου, το Ακελ εν ένα καημένο κόμμα που παλέφκει μόνο για τη δίκαιη λύση του κυπριακού, τζαι ότι κλαίει τζαι η Αννού». Επίσης να μην είναι στα πλαίσια της ατμόσφαιρας της υποτίμησης των κυπριών, ιδιαίτερα των νέων, και πως όλα αυτά γίνονται σε άλλες χώρες, όπου οι άνθρωποι είναι ως δια μαγείας έξυπνοι και τα καταλαβαίνουν! Εάν επιθυμούσατε, να χρησιμοποιήσετε τον Ρανσιέρ για την απάντηση σας, θα μας ήταν πολύ χρήσιμο.)
Εκφράστηκε άραγε η κρίση; Γιατί για να εκφραστεί προϋποτίθεται 1. πως το Ακελ αναγνώρισε την κρίση σε θεωρητικό επίπεδο και άρα διαθέτει θεωρητικό επίπεδο και 2. Πως αντιλαμβάνεται πως η κρίση, αφορά ΚΑΙ το ίδιο, εφόσον αφορά ΟΛΑ τα αριστερά κόμματα. Αν το Ακελ εξαιρεί τον εαυτό του από αυτή τη κρίση, γιατί το κάνει και πιο θα είναι ΚΑΙ ΠΑΛΙ το αποτέλεσμα;…Μήπως το Ακελ εξαιρώντας τον εαυτό του από την κρίση το εξαιρεί ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ και από την αριστερά; Απ΄ όσο ξέρω, σύμφωνα με τον Μαρξ, στο λαό εκτός από τα εργοστάσια, πρέπει να δίνεται και η γνώση!!! Αλλιώς, έχουμε σοβαρότατη και θεμελιώδη απόκλιση προς ένα χυδαίο υλισμό καθώς και προς φαινόμενα κόμματος-πατέρα-ηγεμόνα-κράτους-εξουσίας! Την οποία, γνώση-δύναμη-δυνατότητα διαχείρισης του κόμματος από τη βάση- μια ζωή περνάμε στο ντούκου, ως δευτερευούσης σημασίας ζήτημα! (βλ. φίμωση, και για τον Ανευ)Η αντι-γνώση, το δεκανίκι του καπιταλισμού, που έλεγε και η Ζωγράφου.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή