Ερώτηση για "λουόμενους"

Αν ισχύει, πως όταν μιλάμε, δεν είμαστε σε θέση να συλλάβουμε αυτό που λέμε, (όταν μιλάμε δεν συλλαμβάνουμε αυτό που λέμε, δις, προς εμπέδωση) τι ακριβώς μπορεί να σημαίνει το "φοβάμαι τα λόγια μου"; Σημαίνει μια αυτογνωσία ή μήπως σημαίνει το φόβο του εγκλωβισμού μας στο σύνολο των σημαινόντων του Άλλου;
Μήπως το "φοβάμαι τα λόγια μου" σημαίνει "φοβάμαι να επικοινωνήσω" ή αντιθέτως σημαίνει επιθυμώ να οριοθετηθώ, πέραν των ορίων του αυτο-εγκλωβισμού ενός Άλλου, στα δικά του σημαίνοντα; Σημαίνει φόβο ή σημαίνει τον αυτοκαθορισμό η κάθε λέξη; Ή μήπως οι λέξεις είναι σαν τα αγάλματα των στρατηγών, που δείχνουν κάπου στον ορίζοντα με το δάκτυλο; Αυτή είναι η αξία της λεκτικής επικοινωνίας; Το που θα μας κάνει να κοιτάξουμε, κι αφού κοιτάξουμε, αρνούμαστε να μην πάμε κατά τον ορίζοντα;...Είναι ο ορίζοντας ο στόχος των λέξεων;

Όπως και νά΄χει, είναι ωραίο να κοιτάς εκ του μακρόθεν τη θάλασσα, αλλά δε γίνεται χωρίς κολύμπι να την γνωρίσεις.

Παραμένει το ερώτημα : κολυμπώντας τι θέλεις να γνωρίσεις; Τη θάλασσα ή τις κινήσεις του κολυμβητή;

Παραμένει και μια βεβαιότητα : δεν μπορείς να θαυμάσεις τον κόσμο, αν δε μάθεις να θαυμάζεις τις λέξεις του.
Κι ακόμη μία : η σιωπή είναι χρυσός.