Πλάτωνος/Μαμαγκάκης/Γιαννάτου

Ένα παράξενο κορίτσι μου είπε μια ιστορία. Ήταν λέει ένας μουσικός, δεν ξέρω τι μουσικός, που του ζητήσανε να παίξει ένα βράδυ σε κάποιο μέρος, δεν ξέρω τι μέρος.

Αποδέχτηκε την πρόταση, όταν όμως τον ρώτησαν πόσα ζητά για να παίξει, δηλαδή πόσα χρήματα, το ποσόν τους φάνηκε πολύ μεγάλο. Στο κάτω κάτω δεν είναι και χειρωνακτική εργασία το πιάνο! Τους φάνηκε τόσο μεγάλο αλλά και τόσο θρασύς αυτός ο μουσικός για το πόσα ζητούσε, που απορήσανε. Καλά, η εργασία πληρώνεται, δε λέμε, αλλά τέτοιο ποσόν για τρεις ώρες δουλειάς!...
Ο μουσικός τους κοιτά, τους ξανακοιτά και τους απαντά, πως το ποσόν που ζητά, δεν είναι για τρεις ώρες δουλειάς, όπως αυτοί νομίζουν, αλλά για είκοσι χρόνια, δεκαοκτώ μέρες και τρεις ώρες επίπονης εργασίας. Τόσο χρειάστηκε για να μπορεί να παίζει…

Αν και εδώ, δεν είναι ραδιοφωνική εκπομπή για να συνοδεύουμε τα τραγούδια με λόγια…ή αν ήταν θα ήταν χωρίς λόγια, πήρα αφορμή απ΄αυτή την ιστορία, που μου άρεσε, για να πω και το εξής.

Πως έχουμε τόσο, μα τόσο, μα τόσο αποδημήσει εκτός εαυτού, που θεωρούμε τα τραγούδια, πώς να το πω, αναρτήσεις όταν δεν έχουμε κάτι σημαντικό να πούμε, διαλειμματάκια στο χρόνο μας, ώρες ψυχαγωγίας εμάς και των άλλων, ήρθα να πω ένα γεια-κάτι τέτοιο- ζητάμε και συγνώμη κάποτε…ναι, πάλι τραγούδια θα ακούσουμε…χρειάζομαι λίγη ξεκούραση απ΄τη βαριά σκέψη, ελάτε να ξεκουραστούμε μαζί. Βέβαια υπάρχουν και τραγούδια για ξεκούραση, λέγεται, αλλά μήπως δεν υπάρχουν απ΄όλα πού΄ναι για ξεκούραση; Εμάς τι μας νοιάζει; Εμείς προτιμούμε την αιώρα έτσι κι αλλιώς.

Όπως και να΄χει, αν κάποιος νομίζει, πως ο κόπος να «ακούσεις» ή ο κόπος να ξέρεις πως φτιάχνεται μια μουσική είναι λιγότερος από τον οποιοδήποτε άλλο κόπο-κόπο, ε, ούτε αυτός μας νοιάζει.
Μπορούμε να του στείλουμε μια παρτιτούρα του Ξενάκη με υποσημείωση πως δεν είναι Sudoku. Αν πάλι κάποιος, δεν μπορεί παρά τα ωδει-ούχα άσματα, τύπου καμεράτα και μόνο, να του στείλουμε ένα Μάνο πακέτο να τον ξεματιάσει.
Αν πάλι κάποιος δεν ξέρει αριθμητική για να μετρήσει σε μια ορχήστρα, τόσα επί τόσα χρόνια, επί τόσων ανθρώπων, επί τόσων ήχων, επί τόσων ερμηνειών, πόσο μας κάνουν, δεν έχουμε λύση, λυπούμεθα.
Αν πάλι κάποιος νομίζει πως τα τραγούδια είναι ή καταθλιπτικά ή χαρούμενα, και δεν μπορεί, ξάφνου νοιώθει μια δυσφορία, αυτουνού την περίπτωση, μπορούμε να την εξετάσουμε, αφού τελειώσουμε κάτι άλλο σοβαρό που έχουμε να κάνουμε, και που θα μας πάρει καμιά εικοσαετία.
Αν πάλι δεν έχουμε τα ίδια γούστα, ούτε αυτό μας πτοεί! Δεν κουβαλούμε παρά μόνο τα δικά μας αυτιά. Το ξέρουμε.

Το τρίτο στη σειρά τραγούδι, είναι σε ποίηση του Χ.Λ.Μπόρχες.

Γραπτά μηνύματα, δηλαδή κείμενα, αγνοώ πότε θα ξαναγράψω. Αν κάποιος από σας γνωρίζει, στον επαναληπτικό αγώνα Θρησκείας – Φιλοσοφίας, που μας όρισε ο 21ος, πόσες ελπίδες έχει η ανθρωπότητα να τη σκαπουλάρει, να μου το πει παρακαλώ, ψυχικό θα κάνει. Γιατί αν σκεφτώ πως μετά τον 5ο, έπεται, ο 6ος, 7ος,8ος, 9ος 10ος μέχρι τον 20ο, και πάλι!!! λέω να γίνω ανθοκόμος.

Καλή ακρόαση όσοι μείνατε.