Συνέχεια της κουβέντας σε νέα ανάρτηση.

Ανώνυμος είπε...


Αριστερά, Ποια Αριστερά;

Φίλοι, η συζήτηση τούτη είναι εξαιρετική! Ευτυχώς που ανοίγει, κι έτσι ο αστάθμητος παράγοντας που λέει και ο Αλτουσέρ, επιτρέπει μια άλλη "υπόγεια συνάντηση": όροι τούτης της συνάντησης είναι μάλλον απρόσμενοι ή/και ειρωνικοί, αλλά ειλικρινείς, οι παίκτες εν πολλοίς ανώνυμοι, και τα βασικά ζητήματα έχουν ιδεολογικό-θεωρητικό υπόβαθρο. Οι δικές μου παρατηρήσεις είναι οι εξής:

1. Η συζήτηση "ξέσπασε" κυριολεκτικά διότι η Αριστερά διεθνώς, κι όπως αυτή εκφράζεται στην Κύπρο βρίσκεται εδώ και χρόνια σε κρίση. Και πλάι θα επικαλεστώ τον Αλτουσέρ "ευτυχώς κι επιτέλους υπάρχει κρίση" που μας επιτρέπει τουλάχιστον αν δούμε τα πράματα πιο καθαρά και να μιλήσουμε!
2. Υπάρχει κρίση στη φόρμα και δομή του κόμματος - το κόμμα όπως το ξέραμε: Δεν μπορούμε να μιλούμε για το κόμμα σαν μην περάσαμε από τον Σταλινισμό και σαν μην περάσαμε από την κατάρρευση. Από την άλλη τα λεγόμενα "κοινωνικά κινήματα" περνούν την ίδια κρίση και παρουσιάζουν παρόμοια, αν όχι πανομοιότυπα δομικά προβλήματα. Οι συγκεντρωτισμοί, αυτά που Γκράμσι ονόμασε "γραφειοκρατικό συγκεντρωτισμός" που έχουν ένα εγγενή αυταρχισμό και έκφανση των οποίων είναι η κατοχή/υποκλοπή της «αλήθειας» από την ηγεσία, οι [σταλινικές] πισωμαχαιριές, οι δολοφονίες χαρακτήρων κι ιδεών είναι δυστυχώς αρρώστια όλων των αριστερών σχημάτων, μικρών και μεγάλων, σταλινογενών, μαοϊκών και τροτσκιστικών, κομμουνιστικών και αναρχο-συνδικαλιστικών. Ούτε τα «δίκτυα», ούτε τα συνδικάτα προσφέρουν επαρκείς εναλλακτικές απαντήσεις. Κι έτσι το βήμα μας ς φίλοι είναι μετέωρο… Διάβασα τον Βίκτωρα Σερζ πρόσφατα…
[Part 1]

06 Ιουλίου 2010 12:58 π.μ.

Ανώνυμος είπε...

3. Ο Μπαντιού ίσως έχει δίκαιο ως προς την κρίση της ίδιας της έννοιας της «αντιπροσώπευσης». Τι αντιπροσωπεύει το ά ή το β’ πολιτικό σχήμα; Μήπως η απάντηση μας να μην μπορεί είναι ανάμεσα στο δυϊσμό που θέτουμε; Μήπως χρειάζεται μια πιο πολύπλοκη ανάλυσης με διαζευκτικά και υπό προϋποθέσεις; Μήπως το ερώτημα αν το Ακελ είναι κομμουνιστικό ή όχι, να μην είναι το πιο επίκαιρο και επίμαχο ερώτημα στην παρούσα παγκόσμια και κυπριακή συγκυρία; Μήπως είναι άσχετο με τις ανάγκες της πολιτικής στιγμής; Αυτή η ενέργεια που σπαταλούμε να δούμε αν είναι ή αν δεν είναι δεν εξυπηρετεί σε τίποτε – εξάλλου το διακύβευμα για τους πλείστους είναι μάλλον συναισθηματικό παρά πολιτικό – κι δεν υποτιμώ καθόλου το συναίσθημα, αντιθέτως: Θυμήθηκα ένα έξοχο τραγούδι του Άκη Πάνου που ταιριάζει, αλλά δεν θα το πω για να σας αφήσω να μαντέψετε ποιο είναι… από την άλλη ως πότε θα μεταθέτουμε τη συζήτηση για τον κομμουνισμό με το επιχείρημα ότι "δεν είναι της ώρας"; Ε, λοιπόν γιατί όχι, η ώρα είναι τώρα, για να ρίξω ακόμα ένα σουξεδάκι!
4. Προβληματίζομαι πολύ για την έννοια της διαφωνίας [Ρανσιέρ]: Πρώτο, στην κοινωνία/πολιτεία όπου το Ακελ υπήρξε ιστορικά/ταξικά ο μαζικός φορέας μιας άλλη κοινωνίας [έστω και α για πολλούς αυτή «η άλλη κοινωνία» απογοητεύει, όπως αυτή είχε στρεβλά οικοδομηθεί στην ΕΣΣΔ, Κίνα κτλ, ή όπως το Ακελ εγκαλείται για τον τρόπο που κυβερνά με όρους «για εξεύρεση λύσης και δίκαιας κοινωνίας»]. Δεύτερο και ίσως πιο σημαντικό, της διαφωνίας εντός της Αριστεράς γιατί αριστερή σκέψη είμαστε εμείς όλοι. Και μην γελιόμαστε, οι ιδέες αυτές ή παρόμοιες διαχέονται και εντός και εκτός των πολιτικών σχημάτων, όχι κατ’ ανάγκη με τους ίδιους όρους, ένταση και σημασία. Τώρα αν το σχήμα «κόμμα νέου τύπου», όπως γίνεται αντιληπτό στα κυπριακά δεδομένα και με το βάρος ενός τεράστιου κόμματος που γεννήθηκε τότε που γεννήθηκε ο παππούς μου εδώ 80 χρόνια και ηγεμονεύει την Αριστερό χώρο για τα τελευταία 50 στρεβλώνει, διαθλά και αποδυναμώνει την όποια ανατρεπτική προοπτική για την κοινωνία, ή αν την διοχετεύει στο [ρεφορμισμό [Δισδαιμόνα] ή στον ταξικό συμβιβασμό [Γρηγόρης] ή συμφέρει η μη παραγωγή θεωρίας για την ηγεσία [αρκουδας] ή αν δομικά αδυνατεί να παράγει θεωρία κτλ είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα. Αξίζει να το συζητήσουμε.
5. Το ερώτημα του θέτει ο Άνευ που το διαπερνούν όλοι βιαστικά είναι εύλογο: αν όντως έχουν δίκιο οι φίλοι για τις εγγενείς αδυναμίες του Ακελ ως αξιόμαχου αριστερού κόμματος, γιατί δεν υπάρχει επιτυχημένο άλλο σχήμα της Αριστεράς στην Κύπρο; Εδώ είναι που απαιτούνται αναλύσεις που να έχουν σαφή αναφορά στους κοινωνικούς και πολιτικούς αναπαραγωγής του ακελικού κομματικού σχήματος και αυτό που εδώ ορίζετε ως ιδεολογική ανεπάρκεια του κόμματος: αν είναι ιδεολογικά τόσο ανεπαρκές, τι είναι που το αναπαράγει, όχι μόνο ως κενό σχήμα που ψηφίζεται από το 33-35%, αλλά ως ιδεολογικός χώρος με τεράστιες αντιφάσεις βέβαια αλλά διαθέτει ένα «ιδεολογικό αστερισμό», αν μου επιτραπεί ο όρος που δημιουργεί δράσεις, ρήξεις και συμβιβασμούς; Ποια είναι η ιδεολογία του Ακελ λοιπόν; Δεν πείστηκα από τις ερμηνείες που άκουσα… Νομίζω ότι ο Αντρέας Παναγιώτου [Phd, υπάρχουν αποσπάσματα μεταφρασμένα στα ελληνικά ή/και προεκτεινόμενα στην σημερινή πραγματικότητα] πιάνει κάτι από την δύναμη αυτή μιας subaltern πολιτιστικής/πολιτικής κίνησης που ξεπερνά το ίδιο το σχήμα που βρίσκεται στον πυρήνα του κόμματος. Το σύνθημα του που φωναζουν τρείς γενεές κυπρίων [ως επί το πλείστων ε/κ αλλά όχι αποκλειστικά, έτσι] «και τώρα και πάντα, Ακελ, Ακελ, Ακελ» μας λέει κάτι λοιπόν;


Ζήτω η κρίση λοιπόν, αλλά θέλουμε επειγόντως απαντήσεις, κι άλλες ερωτήσεις!!!




Απάντηση προς Ανώνυμο.
Δυσδαιμόνιοι προβληματισμοί.

@Ανώνυμος

Πριν επιχειρήσω μια τοποθέτηση στο σχόλιο σας, 1-2 αρχικές παρατηρήσεις και διευκρινήσεις.

1. Υποκλίνομαι στην ευρυμάθεια σας, στο ταμπεραμέντο και τη θετική διάθεση για συζήτηση που αποπνέει το σχόλιο. Η εποχή χρειάζεται επειγόντως και τα τρία αυτά στοιχεία. Μήπως κατάγεστε από τη Λεμεσό; :-) Λόγω ταμπεραμέντου, λέω…

2. Δεν βρίσκομαι στη ευνοϊκή θέση να ισχυριστώ, πως θεώμαι στον κόσμο των ιδεών, από το ύψος μιας συνολικής αποτίμησης του έργου όσων φιλοσόφων αναφέρετε στο σχόλιο σας. Με κάποιους η αλήθεια, διατηρώ μια στενότερη επαφή. Βρίσκομαι κι εγώ στη δίνη του πολέμου από τη θέση του ερασιτέχνη. (είμαι ακόμα στο Πλατωνικό «θαυμάζειν») Για τον Αλτουσέρ, στον οποίον πρόσεξα, ότι αναφέρεστε εντονότερα, πολύ ευχαρίστως, θα δεχτούμε τα φώτα σας! Το γεγονός πως υποβάλλονται θεμελιώδη ερωτήματα, οφείλετε ακριβώς στην αναζήτηση εκ μέρους όλων μας κάποιων απαντήσεων.

Σε αυτά τα πλαίσια λοιπόν, θα προσπαθήσω να τοποθετηθώ στο σχόλιο σας.

Διαφωνία πρώτη : « η συζήτηση «ξέσπασε» κυριολεκτικά, διότι η αριστερά διεθνώς, και όπως αυτή εκφράζεται στη Κύπρο, βρίσκεται εδώ και χρόνια σε κρίση».

Παρακαλώ να μας παραθέσετε δείγματα ή έστω ίχνη, πως ακριβώς εκφράστηκε αυτή η κρίση στη Κύπρο. Αναφέρθηκε ποτέ ο Αλτουσέρ ή ο Μπαντιού σε ομάδες προβληματισμού του Ακελ, και σεμινάρια και δεν το πήρα χαμπάρι;! Έβαλε η Χαραυγή, ανταποκρίσεις, κείμενα, αναλύσεις που να αφορούν το διεθνές περιβάλλον της αριστερής σκέψης, που κυριολεκτικά ΠΑΙΡΝΕΙ ΦΩΤΙΑ και δεν το πρόσεξα;! Διοργάνωσε έστω η Εδον, το νέο αίμα, συνέδρια, με φιλοξενούμενους ομιλητές της διεθνούς σύγχρονης αριστερής σκέψης και μας διέφυγε;!

(Παρακαλώ θερμά, η απάντηση να μην είναι στα πλαίσια της ατμόσφαιρας «μάναμου, το Ακελ εν ένα καημένο κόμμα που παλέφκει μόνο για τη δίκαιη λύση του κυπριακού, τζαι ότι κλαίει τζαι η Αννού». Επίσης να μην είναι στα πλαίσια της ατμόσφαιρας της υποτίμησης των κυπριών, ιδιαίτερα των νέων, και πως όλα αυτά γίνονται σε άλλες χώρες, όπου οι άνθρωποι είναι ως δια μαγείας έξυπνοι και τα καταλαβαίνουν! Εάν επιθυμούσατε, να χρησιμοποιήσετε τον Ρανσιέρ για την απάντηση σας, θα μας ήταν πολύ χρήσιμο.)

Εκφράστηκε άραγε η κρίση; Γιατί για να εκφραστεί προϋποτίθεται 1. πως το Ακελ αναγνώρισε την κρίση σε θεωρητικό επίπεδο και άρα διαθέτει θεωρητικό επίπεδο και 2. Πως αντιλαμβάνεται πως η κρίση, αφορά ΚΑΙ το ίδιο, εφόσον αφορά ΟΛΑ τα αριστερά κόμματα. Αν το Ακελ εξαιρεί τον εαυτό του από αυτή τη κρίση, γιατί το κάνει και πιο θα είναι ΚΑΙ ΠΑΛΙ το αποτέλεσμα;…Μήπως το Ακελ εξαιρώντας τον εαυτό του από την κρίση το εξαιρεί ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ και από την αριστερά; Απ΄ όσο ξέρω, σύμφωνα με τον Μαρξ, στο λαό εκτός από τα εργοστάσια, πρέπει να δίνεται και η γνώση!!! Αλλιώς, έχουμε σοβαρότατη και θεμελιώδη απόκλιση προς ένα χυδαίο υλισμό καθώς και προς φαινόμενα κόμματος-πατέρα-ηγεμόνα-κράτους-εξουσίας! Την οποία, γνώση-δύναμη-δυνατότητα διαχείρισης του κόμματος από τη βάση- μια ζωή περνάμε στο ντούκου, ως δευτερευούσης σημασίας ζήτημα! (βλ. φίμωση, και για τον Ανευ)Η αντι-γνώση, το δεκανίκι του καπιταλισμού, που έλεγε και η Ζωγράφου.

Αντι-κομμουνιστικές μεθόδοι για να τις πούμε με το όνομά τους. Είναι το Ακελ αντι-κομμουνιστικό, ως προς τις θεμελιώδης αρχές του κομμουνισμού, κόμμα; Ισχύει ο Νόμος, πως ο κομμουνισμός δεν θα συμβεί ποτέ εάν δεν «συμβαίνει σε κάποιο επίπεδο σήμερα»; Και που θα συμβεί εάν δεν συμβαίνει, παρακαλώ, στα κομμουνιστικά κόμματα; Ή μήπως ο κομμουνισμός είναι ένα κόκκινο κερασάκι, το οποίο θα προσθέσουμε σε μια προκατασκευασμένη κρατική τούρτα, για να γίνει δίκαιη και αγγελικά πλασμένη; Η στον κομμουνισμό φτάνεις αφού «φιμώσεις» και τον Μαρξ;!!! Αποκατέστησε το Ακελ τον Αδάμαντος, δήλωσε πρόθεση να τον αποκαταστήσει σε 50 χρόνια!!! και έχουμε ενδείξεις εξόδου από το κόμμα σταλινικού τύπου, ενημερώστε μας να μη γινόμαστε άδικοι… Προς το παρόν, αποκαθιστά τη κεντρώα-αριστερή του ταυτότητα και πολιτική ισχύ. Επιχειρεί την κατάληψη του κεντρώου χώρου εξ αριστερών. Δεν είναι κακό. Ας μείνουν αυτοί που δυνητικά τους αφορά το αριστερό κέντρο. Το ακελ όχι μόνο δεν περνά κρίση αριστερού κόμματος. Το ακελ οδεύει με μαθηματική ακρίβεια προς το κέντρο. Αν δεν είναι ήδη. Δεδομένης και της στροφής του δηκο προς τα δεξιά. Κάποιους αυτό μπορεί να τους καλύπτει και να τους ενδιαφέρει. Σίγουρα ήδη μια μεγάλη μερίδα ακελικών.

Διαφωνία δεύτερη : «εξάλλου το διακύβευμα- (είναι ή δεν είναι κομμουνιστικό το ακελ)- για τους πλείστους είναι μάλλον συναισθηματικό, παρά πολιτικό»
Το εν λόγω διακύβευμα είναι συναισθηματικό, παρά πολιτικό, για τα μέλη του ακελ πια και όχι το ανάποδο, δηλαδή για την υπόλοιπη αριστερά και την κοινωνία. Με βάση και τα πιο πάνω. Δυστυχώς.

Διαφωνία Τρίτη : «Μήπως το ερώτημα αν το Ακελ είναι κομμουνιστικό ή όχι, να μην είναι το πιο επίκαιρο και επίμαχο ερώτημα στην παρούσα παγκόσμια και κυπριακή συγκυρία»

Το ακελ δεν ταυτίζει την παγκόσμια και κυπριακή συγκυρία. Εσείς γιατί τις ταυτίζεται; Εξάλλου δομές, κομματικές, κρατικές κ.λ.π που σε μια χώρα μπορεί να θεωρούνται ανασταλτικές για την πρόοδο των κοινωνιών σε κάποιες άλλες θεωρούνται σωτήριες.

Πάρτε για παράδειγμα τις χώρες της Αφρικής. Θα μπορούσατε να ισχυριστείτε πως η έλλειψη κρατικών δομών και η προσπάθεια σύστασης κρατών προς επίλυση της φτώχειας της ανεργίας της εγκληματικότητας, συνάδει με οποιοδήποτε τρόπο με την σημερινή κατάσταση στον δυτικό κόσμο, ή γενικά με τη μαρξιακή θεωρία περί κράτους; Η μήπως να προτείναμε στους αφρικανούς κατευθείαν τον ελευθεριακό κομμουνισμό;

Το ερώτημα σας, να μου επιτρέψετε να πω, πως είναι εκλεκτικό και λειτουργεί απολογητικά προς αποφυγήν της κυπριακής πραγματικότητας ως έχει.
Το αν η Κύπρος δεν χρειάζεται ένα κομμουνιστικό κόμμα, είναι προς συζήτηση, παρόλο ότι εκ μέρους μου μια θετική απάντηση δεν είναι αποδεκτή.
Το αν έχει ή δεν έχει όμως, είναι ένα ερώτημα που πρέπει με ειλικρίνεια να απαντηθεί.

Διαφωνία τέταρτη : «και τώρα και πάντα, Ακελ, Ακελ, Ακελ» μας λέει κάτι λοιπόν;

Ναι, μας λέει πάρα πολλά πράγματα. Μας λέει καταρχήν ένα νούμερο. Μας λέει, μια γερή πολιτική οντότητα ριζωμένη στη σύγχρονη ιστορία της Κύπρου. Μας λέει μελωδικά, το τραγούδι που θέλουμε να ακούσουμε, στα αυτιά μας, της λαϊκής κυριαρχίας. Που τόσο πολύ διαψεύδεται. Αλλά εμείς, θέλουμε να το ακούμε. Για ποιόν είναι εύκολο να απολέσει την ελπίδα; Για κανένα.

Μας λέει για τις ευθύνες του ακελ. Μας λέει για τις δυνατότητες του ακελ. 35%!!!!
Ουαααου. Οι μπολσεβίκοι πόσοι ήταν; Να το ψάξω….εκτός κι αν η αλλαγή του πολιτικού χάρτη μας επιφυλάσσει την δυσάρεστη έκπληξη. Πως το 10% που κατάφερε να κυβερνά αυτό τον τόπο (μούζιν να ησιεν η δικτατορία του προλεταριάτου) δε είναι στην ουσία 10%. Είναι περισσότερο και γίνεται σταδιακά 45%. Με ποικίλο ρεπερτόριο….