A.A

Άννας Αχμάτοβα Ιωβηλαίο

Της σελίδας και της φωτιάς, του σπόρου και της μυλόπετρας,
Τσεκούρια κοφτερά και κομμένα μαλλιά –
Όλα τα φυλάει ο Θεός• ειδικά όμως τα λόγια
Της συγχώρεσης και της αγάπης, που ο Λόγος ο δικός του.


Σ΄ αυτά χτυπά παλμός ήρεμος, κι αντηχεί των κοκάλων το τρίξιμο,
Και η σκαπάνη• ήρεμα και απόμακρα,
Αφού η ζωή – μία, κι αυτά από τα χείλη τα θνητά
Ακούγονται πιο καθαρά απ΄ ό,τι από την υπερκόσμια βάτο.


Ψυχή δοξασμένη, πέρα απ΄τον ωκεανό υποκλίνομαι,
Γιατί σ΄αυτά εσένα και μέρος της πλάσης βρήκα,
Που στη γενέθλια γη αποκοιμήθηκε, ευγνωμονώντας σε
Π΄απέκτησε φωνή, δώρο στην κωφάλαλη Οικουμένη.

Ιωσήφ Μπρόντσκι
Από την ποιητική συλλογή «Φυγή στην Αίγυπτο»
στο Ι. Μπρόντσκι, «Υπερασπίζοντας τον Καβάφη»

Επίλογος / І


Έμαθα πια τα πρόσωπα πως χάνονται
Ο τρόμος σαν φωλιάσει
Και κάτω από τα βλέφαρα δειλά κρυφοκοιτάζει,
Έμαθα πως στα μάγουλα σκληρές σελίδες και τραχιές
Σφηνοειδώς χαράσσει.
Τότε τα μαύρα τα μαλλιά και οι βόστρυχοι οι τεφροί
Τ΄ ασήμι άξαφνα φορούν.
Στα χείλη το χαμόγελο πειθήνια πετρώνει
Κι ο τρόμος κρυφοαντηχεί
Στο βιαστικό γελάκι.
Για μένα μόνο δεν μπορώ την προσευχή να κάνω
Μα και για κείνους που μαζί με μένα στέκονται
Πότε μέσα στη παγωνία, στου Ιούλη το λιοπύρι
Κάτω από τον κόκκινο της φυλακής τον τοίχο.

Άννα Αχμάτοβα
Επίλογος, "Ρέκβιεμ"

Τα φοβερά εκείνα χρόνια της τρομοκρατίας του Γιεζόφ* πέρασα δεκαεπτά μήνες σε ουρές έξω από τις φυλακές στο Λένινγκραντ. Κάποια στιγμή κάποιος με «αναγνώρισε». Τότε μια γυναίκα με γαλανά χείλη που στεκόταν πίσω μου και που, σίγουρα ποτέ δεν είχε ακούσει το όνομά μου, συνήλθε από το πάγωμα που μας κατείχε όλους την εποχή εκείνη και ψιθυριστά με ρώτησε στ΄αυτί (την εποχή εκείνη, όλοι ψιθυριστά μιλούσαμε) :

- Αυτά εδώ μπορείτε να τα περιγράψετε;
Και τότε εγώ είπα :
- Μπορώ.
Τότε κάτι σαν χαμόγελο γλίστρησε πάνω σ΄εκείνο που κάποτε ήταν το πρόσωπό της.

*Γιεζόφ Νικολάι Ιβάνοβιτς : Επικεφαλής της Επιτροπής Κρατικής Ασφάλειας της ΕΣΣΔ επί Στάλιν.

Άννα Αχμάτοβα
1 Απριλίου 1957
Λένινγκραντ

Μагдалина билась и рыдала / Έκλαιγε και χτυπιόταν η Μαγδαληνή
ученик любимый каменел / Κι ο αγαπημένος μαθητής πετρώνει
а туда где молча мать стояла / Εκεί που η Μάνα αγρυπνεί
так никто взглянуть и не посмел / Κανείς δεν τόλμησε να την κοιτάξει.

Α.Α