ΚΕΒΕ, Πειλίδης, Τουρκοκυπριακό Εμπορικό Επιμελητήτριο - Τρίλιζα

Στην χώρα μας δεν υπάρχουν έξυπνοι άνθρωποι. Υπάρχουν μόνο εξυπνάκηδες δεξιοί που θεωρούν τους υπολοίπους αδέξιους βλάκες. Αλλιώς δεν εξηγείται το θράσος του ΚΕΒΕ, να κυκλοφορήσει αυτό το προπαγανδιστικό φιλμάκι, υπέρ της λύσης του Κυπριακού ως ταυτόχρονης λύσης από το οικονομικό αδιέξοδο.

Υποτίθεται, πως άπειρες φορές έχουμε προειδοποιήσει, πως η αντιμετώπισή μας ως ηλιθίων δεν θα γίνει αποδεκτή και πως επίσης τις ρετσινιές δεν θα τις φοβηθούμε. Θέλετε να μας πείτε απορριπτικούς; Μπορείτε να μας πείτε. Κανένα πρόβλημα. Εμείς πάντως θα σας πούμε εξυπνόβλακες, λαμόγια, καταστροφικούς και όχι λυσσοφοβικούς αλλά απλώς λυσσιάρηδες της λίρας τζαι των κερδών σας. Μετρήστε τα αναμενόμενα από τη λύση  κέρδη σας και μετρήστε και τα μεγαλειώδη ΌΧΙ που θα πάρετε να δούμε πόσα θα φκάλει η κάλπη.

Και συνεχίστε απτόητοι να μην ακούτε την κοινωνία για την οικονομική σας πολιτική. Μην πείτε μόνο πως δεν σας έχουμε τόσες φορές προειδοποιήσει.

Μόνο ο Πειλίδης  μας έλειπεν για να μας πείσει για την λύση του Κυπριακού σήμερα...εσκέφτεστουν το πολλήν ώρα πριν φκάλετε έτσι φιλμάκι;...μα σε ποιούς νομίζετε πως απευθύνεστε;

Η οικονομική διάσταση της επίλυσης του κυπριακού προβλήματος δεν έχει τη θέση που της αρμόζει κυρίως μέσα στις σημερινές οικονομικές δύσκολες συνθήκες, εκτιμά το ΚΕΒΕ, το οποίο παρουσίασε σήμερα την διαφωτιστική εκστρατεία «Τί θα γίνει αν…» στα πλαίσια του δικοινοτικού προγράμματος «Οικονομική Αλληλεξάρτηση ΙΙ» σε συνεργασία με το Τουρκοκυπριακό Εμπορικό Επιμελητήριο.

Η εκστρατεία την οποία στηρίζει το Πρόγραμμα Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών UNDP – ACT, περιλαμβάνει την προβολή ταινίας η οποία γνωστοποιεί τα οικονομικά οφέλη που θα προκύψουν για ολόκληρη την Κύπρο από μια δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού προβλήματος. Περιλαμβάνει επίσης διοργάνωση εκδηλώσεων και συζητήσεων.

Όπως ανέφερε ο Πρόεδρος του ΚΕΒΕ Φειδίας Πειλίδης, στην ταινία, μέσα από τις συνεντεύξεις δύο αξιόλογων οικονομολόγων, του Νομπελίστα Χριστόφορου Πισσαρίδη και του Mustafa Besim από την Τουρκοκυπριακή κοινότητα, διαφαίνεται η σημαντική επίδραση που μπορεί να επιφέρει μία λύση του Κυπριακού στην οικονομία ως σύνολο και επιβεβαιώνονται οι διαπιστώσεις του ΚΕΒΕ και του Τουρκοκυπριακού Εμπορικού Επιμελητηρίου που προκύπτουν από αριθμό στοιχείων που υπάρχουν, καθώς και μελετών που έχουν διεξαχθεί.

Μεταξύ άλλων, ανέφερε ο Πρόεδρος του ΚΕΒΕ, η επίλυση του Κυπριακού θα δημιουργήσει συνθήκες ασφάλειας και σταθερότητας και η Κύπρος θα αποτελεί πλέον αναμφισβήτητα το πιο σταθερό μέρος στη νευραλγική περιοχή στην οποία βρίσκεται. Αυτό θα έχει σαν συνέπεια την προσέλκυση μεγάλων ξένων επενδύσεων, την προσέγγιση ανεξερεύνητων μέχρι τώρα αγορών και την τόνωση τομέων που τώρα βρίσκονται σε ύφεση. Τα οφέλη δε για την απασχόληση και τη δραστική μείωση της ανεργίας αλλά και την μετανάστευση των νέων θα είναι τεράστια.

Ο κ. Πειλίδης σημείωσε ότι μια ενδεχόμενη συνθήκη για αποφυγή διπλής φορολογίας με την Τουρκία θα επιτρέψει στην Κύπρο να παρέχει σωρεία επαγγελματικών υπηρεσιών σε Τουρκικές εταιρείες που θα είναι εγγεγραμμένες στο νησί ενώ γενικότερα θα αναπτυχθούν οι εμπορικές και οικονομικές σχέσεις με την Τουρκία. Η πρόσβαση δε των πλοίων υπό Κυπριακή σημαία στα Τουρκικά λιμάνια θα έχει σαν αποτέλεσμα την ενδυνάμωση της θέσης της Κύπρου ως το μεγαλύτερο κέντρο διαχείρισης πλοίων στην Ευρώπη και θα δώσει επίσης πρόσβαση σε αναδυόμενες και αναπτυσσόμενες αγορές της Κεντρικής Ασίας.

«Η εμπιστοσύνη στην Κύπρο ως διεθνές επιχειρηματικό κέντρο θα μεγαλώσει και η Κύπρος θα καταστεί ένας πολύ ελκυστικός προορισμός για πολυεθνικές εταιρείες με όλα τα οφέλη που αυτό θα έχει για την ανάπτυξη και την απασχόληση. Επιπρόσθετα θα υπάρξει ευκολότερη πρόσβαση σε πηγές χρηματοδότησης και αυτό θα έχει ευεργετικότατες επιπτώσεις ιδιαίτερα στα ενεργειακά σχέδια της χώρας», ανέφερε.

Πρόσθεσε ότι η πρόσφατη ανακάλυψη αποθεμάτων φυσικού αερίου στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Κύπρου πέραν από τα εμφανή οφέλη θα έχει και ως αποτέλεσμα την εισαγωγή νέων προγραμμάτων σπουδών στα Κυπριακά πανεπιστήμια τοποθετώντας έτσι την Κύπρο ουσιαστικά στον εκπαιδευτικό χάρτη και δημιουργώντας επιπρόσθετες ευκαιρίες εργοδότησης.

Είπε επίσης ότι ευνοϊκές επιπτώσεις θα υπάρξουν επίσης στον τουρισμό αλλά και άλλους οικονομικούς κλάδους που δεν έχουν ακόμα αναπτυχθεί όπως η γεωργία μέσω της εισαγωγής νερού από την Τουρκία. Πρόσθεσε ότι η επίλυση των ζητημάτων ιδιοκτησίας θα ενδυναμώσει τον τομέα των ακινήτων και τη συναφή ζήτηση από κατοίκους του εξωτερικού.

«Όλα τα πιο πάνω θα συμβάλουν επίσης στην γρηγορότερη επίλυση του προβλήματος των ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους και την έξοδο μας από την οικονομική κρίση, πράγμα που είναι εξαιρετικά σημαντικό για όλους μας. Τα οποιαδήποτε προβλήματα που θα προκύψουν θα είναι προσωρινά ενώ τα μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα οφέλη θα είναι τεράστια. Η επανένωση της πατρίδας μας θα επιφέρει οικονομικά οφέλη και στις δύο κοινότητες ενώ η μη επίτευξη λύσης δεν ωφελεί κανένα», δήλωσε ο κ. Πειλίδης.

Εξέφρασε επίσης τη δέσμευση των δύο Επιμελητηρίων να στηρίξουν τις προσπάθειες  της πολιτικής ηγεσίας μακριά από οποιεσδήποτε σκοπιμότητες και με μοναδικό γνώμονα το καλό και την ευημερία ολόκληρου του Κυπριακού λαού.

Ο πρώην Πρόεδρος του ΚΕΒΕ Μάνθος Μαυρομμάτης, ανέφερε ότι ο απλός πολίτης ενδιαφέρεται για την επίλυση των μεγάλων οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει σήμερα.

« Εμείς θέλουμε να βάλουμε στην εξίσωση και αυτή την διάσταση κάτι που νιώθουμε ότι δεν τονίζεται σημαντικά, ότι υπάρχει και αυτό το ενδεχόμενο, μέσα από μια σωστή και λειτουργική λύση, η οικονομική ανάπτυξη που θα προέλθει να είναι τέτοιας μορφής που να βοηθήσει ουσιαστικά και τις δύο κοινότητες στην επίλυση των οικονομικών τους προβλημάτων», ανέφερε.  

Ξεκαθάρισε ότι δεν τίθεται εκβιαστικά ότι αν δεν λυθεί το Κυπριακό δεν μπορούν να υπάρξουν αυτά τα οικονομικά οφέλη, ωστόσο μπαίνει μια νέα παράμετρος στο τραπέζι που όλοι ορθά σκεπτόμενοι πρέπει να έχουν υπόψη για το πόσο μπορεί να βοηθήσει.

Όπως ανέφερε, το ΚΕΒΕ αναλαμβάνει πολλές πρωτοβουλίες για να βοηθήσει την κυπριακή οικονομία και σε αυτή την εξίσωση πρέπει να μπει κάποτε και ο παράγοντας Τουρκία, η οποία είναι η μεγαλύτερη και γρηγορότερα αναπτυσσόμενη οικονομία της περιοχής.

«Όλα αυτά νιώθουμε ότι δεν αντιμετωπίζονται με την σοβαρότητα που εμπεριέχουν και θέλουμε τον απλό πολίτη να τα λάβει υπόψη», ανέφερε.

πηγή

Οι επενδύσεις

Η Ελλάδα προσελκύει επενδύσεις, διατείνεται το μέρος του αστικού Τύπου που υποστηρίζει την κυβέρνηση. Για να το τεκμηριώσει αναφέρει χαρακτηριστικά παραδείγματα: «Coca - Cola», «Nokia», «Delhaize», Αμερικανοί και Αραβες που συμμετέχουν στις «επενδυτικές ομάδες» και ενδιαφέρονται για τον Αστέρα Βουλιαγμένης, η COSCO σχεδιάζει νέες δραστηριότητες σε συνεργασία με «Hewlett - Packard» και «Huawei» κ.λπ. Η πολιτική της κυβέρνησης διώχνει επενδύσεις και διαλύει τη βιομηχανία της χώρας, υποστηρίζει το μέρος του Τύπου που υποστηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα που αξιοποιούν είναι της ΒΙΟΧΑΛΚΟ (του Στασινόπουλου), την πολιτική της κυβέρνησης για το Φάρμακο που «υπονομεύει την εγχώρια φαρμακοβιομηχανία», ενώ υποστηρίζουν ότι κερδισμένοι από την πολιτική της κυβέρνησης είναι οι «κρατικοδίαιτοι» και «διαπλεκόμενοι» επιχειρηματίες.

Είναι προφανές ότι η αντιπαράθεση γίνεται πάνω σε ένα κοινό έδαφος: Την προσπάθεια ανόρθωσης της καπιταλιστικής οικονομίας της Ελλάδας, τη στήριξη δηλαδή της καπιταλιστικής ανάκαμψης ως μονόδρομου για την έξοδο από την κρίση. Ανάκαμψη όμως που προϋποθέτει την υιοθέτηση της στρατηγικής του κεφαλαίου για την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, η οποία στην πράξη σημαίνει τσακισμένα εργατικά δικαιώματα.

Είναι σίγουρο ότι το κάθε κεφάλαιο, κάθε μονοπωλιακός όμιλος κινείται με κριτήριο το πώς θα εξασφαλίσει προνομιακή θέση σε βάρος των ανταγωνιστών του, πώς θα έχει όσο το δυνατό μεγαλύτερο μερίδιο στην κερδοφορία. Με αυτό το κριτήριο ανοίγουν και κλείνουν επιχειρήσεις, γίνονται ή δε γίνονται επενδύσεις. Διαφορετικό κριτήριο δεν υπάρχει.

Η αστική διαχείριση, η πολιτική που ασκεί κάθε φορά η αστική κυβέρνηση μπορεί να διευκολύνει ή να δυσκολεύει αυτήν την κινητικότητα κεφαλαίων. Κάθε βεβαίως κεφάλαιο κάνει κουμάντο για τον εαυτό του, ενώ η αστική κυβέρνηση προσπαθεί να κάνει κουμάντο συνολικά για τους καπιταλιστές ως τάξη. Εδώ εκδηλώνονται αντιθέσεις και ανταγωνισμοί σε σχέση με τις προτεραιότητες που πρέπει να έχει η κυβερνητική πολιτική. Σε κάθε περίπτωση η προσέλκυση ή μη επενδύσεων γίνεται με όρους στήριξης της καπιταλιστικής ζούγκλας, που γίνεται όλο και πιο άγρια και στην οποία μόνιμο θύμα είναι οι εργαζόμενοι.

Ολη λοιπόν αυτή η φιλολογία αποσκοπεί στο να παραμείνουν οι εργαζόμενοι εγκλωβισμένοι σε ένα ψεύτικο για τα δικαιώματα και τις ανάγκες τους δίλημμα: Ποια πλευρά, ποιες προτεραιότητες στην καπιταλιστική ανάπτυξη θα πρέπει να στηρίξουν. Να παραμείνουν εγκλωβισμένοι στην ψευδαίσθηση ότι η επίλυση των οξυμένων λαϊκών προβλημάτων θα έρθει επαναλαμβάνοντας το φαύλο κύκλο: καπιταλιστική ανάπτυξη - κρίση, την αυταπάτη ότι μπορεί να υπάρξει καπιταλιστική ανάπτυξη που θα εξασφαλίσει διευρυμένα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και δε θα φέρει την κρίση.

Η διέξοδος για τους εργαζόμενους βρίσκεται στην έξοδο από το φαύλο κύκλο της κρίσης, με την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, τον κεντρικό σχεδιασμό, την ανάπτυξη με σκοπό τη διευρυμένη ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών.

Ριζοσπάστης

Προς την εφημερίδα Χαραυγή

Με τους διάφορους που ασχολήθηκαν δεν θα ασχοληθώ. Εφόσον όμως το ζήτημα είναι ΚΑΙ δημοσιογραφικό, και εφόσον η εφημερίδα Χαραυγή καταδέχτηκε, με αφορμή την απόλυση του Μπογιόπουλου, να δημοσιεύσει συνέντευξη του πως τον λένε του Unfollow,όπου σύμφωνα με τον ίδιο, ο Ριζοσπάστης δεν είναι εφημερίδα αλλά είναι προσηλυτιστική πλατφόρμα, θεωρώ απαραίτητο εως ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΚΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΜΕΝΟ να δημοσιεύσει και την απάντηση του ίδιου του δημοσιογράφου. 

«Δεν προσφέρομαι»

Η Συντακτική Επιτροπή του «Ριζοσπάστη» παρέλαβε την Τρίτη 26/11/2013 και δημοσιεύει σήμερα το παρακάτω σημείωμα του Νίκου Μπογιόπουλου με ημερομηνία σύνταξης 14/11/2013:

«Με αφορμή τη λήξη της εργασιακής μου σχέσης με τον "Ριζοσπάστη", ειπώθηκαν και γράφτηκαν πολλά.

Ενημερώνω τους διαδοσίες - για να μην κουράζονται:

Πρώτον, δεν παραχώρησα ποτέ και σε κανέναν την άδεια να με "εκπροσωπεί" στις σχέσεις μου με το ΚΚΕ.

Δεύτερον, τους παραπέμπω στο άρθρο μου υπό τον τίτλο "Ακούστε, κύριοι", που δημοσιεύτηκε στον "Ριζοσπάστη", στις 6 Απρίλη 2013.

Τρίτον, όποιος από αυτούς που δεν άνοιξαν ποτέ το στόμα τους για τις χιλιάδες απολύσεις στο χώρο του Τύπου και για την επιβολή του καθεστώτος εργασιακής γαλέρας που βασιλεύει στα ΜΜΕ, τώρα αυτοαναγορεύεται "φίλος" μου, με μοναδικό σκοπό να επιτεθεί στο ΚΚΕ, μου προκαλεί κάτι μεταξύ αποστροφής και περιφρόνησης.

Εν κατακλείδι, ως μέλος του ΚΚΕ: Στον κάθε λογής συκοφάντη, που με ψιθυρολογίες πασχίζει να "δικαιώσει" την σαπίλα του. Που με διαστρεβλώσεις προσπαθεί να πουλήσει σαν "αλήθεια" το ψέμα του. Που διαπράττει την διατεταγμένη αλητεία να τροφοδοτεί δημοσιεύματα και συζητήσεις γύρω από το πρόσωπό μου, για να "λερώσει" ό,τι δεν φτάνει, του λέω:

Λάθος πρόσωπο διάλεξε. Λάθος άνθρωπο του υπέδειξαν. Να ψάξει αλλού. Δεν προσφέρομαι. Και ο λόγος είναι απλός: Είμαι κομμουνιστής, ηλίθιε!

Τελεία. Και παύλα.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ, 14/11/2013»

Ριζοσπάστης

Κάτι ψιλά που μας έχουν περισσέψει...

Είπα να αγοράσω μαζί με τα τσιγάρα και μια κυπριακή εφημερίδα. Βλέπω τα πρωτοσέλιδα, βλέπω την μιαν εφημερίδα την βαζω πίσω, βλέπω την άλλη την βάζω πίσω,στο τέλος παίρνω μια Καθημερινή. Έρχομαι στο σπίτι φτιάχνω καφέ και ανοίγω την εφημερίδα. Μα κάτι δεν πάει καλά, δαμέ έχουν ρεπορταζ για την συνάντηση Νίκου - Έρογλου αύριο...είναι η Κυριακάτική Καθημερινή...κύριε ελέησον...αν έχεις πρωϊνή τύχη διάβαινε, τσουπ και δισέλιδη συνέντευξη του πρώην προέδρου, μα βουρά μας η τύχη μας πουπίσω σιόρ; Τίτλος: "Ήταν λάθος η ανακεφαλαιοποίηση της Λαϊκής".

Μα εν σοβαρομιλούμε σύντροφοι;! Πάλε καλά που δεν μας περισσεύει διάθεση για μνησικακίες να ανατρέξουμε σε ωραίους διαλόγους του παρελθόντος και στο φέισμπουκ και στα μπλογκς. Το τί ωραιότητες ακούσαμε περί της αναγκαιότητας ανακεφαλαιοποίησης της Λαϊκής από τους αριστερούς μας φίλους, όταν εμείς διεκδικούσαμε το δικαίωμα στην αμφισβήτηση έστω της λογικότητας αυτής της πολιτικής απόφασης δεν λέγεται...εν που τότε νομίζω που οξυνθήκαν και οι καταστάσεις, εν που τότε που εσύρναμεν αφκά πας τον τοίχο, εν που τότε που καποιοι ήταν λογικοί τζαι μετρημένοι τζαι καποιοι "ετσουβαλιάζαν", ελεαν πραματα μη ρεαλιστικά, εζουσαν σε ταινίες του Σινεμά μόνο, χωρίς βέβαια να καλούνται ποτέ τζαι στην απονομή των Όσκαρ.

Σε μιαν απονομή Οσκαρ που ακόμα διαρκεί τζαι πάει, με τα ίδια σχεδόν επιχειρήματα, με τους ίδιους καλεσμένους τζαι με την ίδια έπαρση της μη αμφιβολίας για την σοφία τους. Τζαι δεν αναφέρομαι στο ακελ, αναφέρομαι σε συγκεκριμενα άτομα, διότι έλα που έχουμε καλή μνήμη έστω τζαι αν δεν τα πάμε καλά με την μνησικακία.

Η δυτικοευρωπαϊκή αντιφασιστική τέχνη

Ο Λουί Αραγκόν κατά την επίσκεψη του στην Ελλάδα

Ολοκληρώνουμε σήμερα τα αφιερώματά μας για τη συμβολή της Τέχνης στην Αντιφασιστική Νίκη των Λαών, με αναφορά χαρακτηριστικών περιπτώσεων δημιουργών και έργων σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης.

Τονίζουμε εξ αρχής το αναμφισβήτητο γεγονός ότι πλούσια αντιφασιστική Τέχνη υπήρξε σε όποια χώρα υπήρξε δυνατός αντιφασιστικός αγώνας του λαού. Εκτός από τον επικό ηρωισμό του ελληνικού λαού, στον αγώνα ενάντια στον εγχώριο και γερμανικό φασισμό υπερτερούν οι λαοί που από το μεσοπόλεμο είχαν δυνατό λαϊκό και κομμουνιστικό κίνημα, όπως ο γαλλικός και ο ιταλικός λαός, με τη συμβολή και των δημιουργών τους, με πρωτοπόρους - και στον αγώνα και στην αντιφασιστική τέχνη - τους κομμουνιστές.

Πληθωρική γαλλική τέχνη

Στην πλουσιότατη αντιφασιστική τέχνη της Γαλλίας ηγούνται κορυφαίοι δημιουργοί: Ο «Ουγκό του 20ού αιώνα», όπως τον αποκάλεσαν, Λουί Αραγκόν, μέλος του ΚΚΓ από το 1926 μέχρι το θάνατό του. Πρωτοστάτησε στον αγώνα των Γάλλων διανοουμένων ενάντια στον Φράνκο και στη δημιουργία του αντιφασιστικού «Λαϊκού Μετώπου» (1938). Στο περιοδικό «Λογοτεχνία της Διεθνούς Επανάστασης» δημοσιεύει (1938) το ποίημα «Κόκκινη Γραμμή» και διώκεται για «υποκίνηση εξέγερσης». Ξεσηκώνεται η διεθνής προοδευτική διανόηση. Χάρη στον Νερούδα του παρέχει άσυλο η χιλιανή πρεσβεία στο Παρίσι. Ο Αραγκόν αντιπαλεύει το φασισμό διευθύνοντας την κομμουνιστική εφημερίδα «Le soir» (1935-'39) και εκδίδοντας, με τους Ζαν Πολάν, Ζακ Ντεκούρ, στην κατοχή το παράνομο αντιφασιστικό περιοδικό «Τα Γαλλικά Γράμματα». Ηγείται της «Εθνικής Επιτροπής Γάλλων Αντιφασιστών Συγγραφέων». Το 1943 μπαίνει παράνομα στη Γερμανία και δρα με Γερμανούς αντιφασίστες. Μεταξύ των αντιφασιστικών πεζογραφικών έργων του το πολύτομο ιστορικό μυθιστόρημα «Οι κομμουνιστές». Πλήθος τα αντιφασιστικά ποιήματά του, στην κατοχή. Παραθέτουμε μερικούς στίχους του επαναστάτη δημιουργού: «Κοίταξα πολύ τούτο τον αιώνα πρόσωπο / με πρόσωπο. Πείτε μου, λοιπόν, μέσα στα δάκρυά μου, δε διάβασε τα δάκρυά του; / Το τραγούδι μου άδραξε το γεγονός απ' τη μουσούδα. / Κι αν κάποτε θυμούνται πολλούς που πέσανε από αδικίες / θα τους θυμούνται από 'να στίχο που 'βαλα / με σεβασμό κάτω απ' το κομμένο τους κεφάλι».

Ο μεγάλων διαστάσεων πίνακας του Πικάσο- καταγγελία του φασισμού «Γκουέρνικα», που βρίσκεται πλέον στη Μαδρίτη

Κορυφαίος ποιητής και οΠολ Ελιάρ, εθελοντής στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατήγγειλε τον ιμπεριαλισμό με τα «Ποιήματα για την Ειρήνη» (1918). Μέλος του ΚΚΓ (1926), από τους πρωτεργάτες της αντιφασιστικής «Επιτροπής Επαγρύπνησης» (1934), κάνει έκκληση υπέρ του ισπανικού λαού (1936), στον οποίο διέθετε τα έσοδα του ποιητικού έργου «Η Νίκη της Γκουέρνικα» (εικονογράφηση των Μιρό, Πικάσο, Τανγκί, Μασόν). Πρωτεργάτης της «Εθνικής Επιτροπής Γάλλων Αντιφασιστών Συγγραφέων», αγωνιστής της Αντίστασης, διωκόμενος, εκδίδει παράνομα, με το ψευδώνυμο «Ζαν ντε Ω», πολλά αντιφασιστικά έργα («Ποίηση και αλήθεια», «Επτά ερωτικά ποιήματα μέσα στον πόλεμο», «Τα όπλα του πόνου», κ.ά.)και την παράνομη εφημερίδα «Η Αιώνια Επιθεώρηση». Εκτός συνόρων δρα με τις άλλες αντιφασιστικές οργανώσεις των Ευρωπαίων προσφύγων διανοουμένων. Μετά την απελευθέρωση εκδίδεται το έργο του «Γερμανική συνάντηση». Παραθέτουμε σπάραγμα ενός - αισιόδοξου για την αντιφασιστική νίκη - ποιήματός του, σε μετάφραση του εξαιρετικού, πρόωρα χαμένου ποιητή Γιώργου Καραβασίλη: «Στ' όνομα των ανθρώπων που σαπίζουν στη φυλακή, / Στ' όνομα των εξορισμένων γυναικών, / Στ' όνομα όλων των συντρόφων μας / Που μαρτύρησαν και σφαγιάσθηκαν / Για να μη δεχτούν τον ίσκιο. / Πρέπει να στραγγίξουμε την ορμή / Και να σηκώσουμε το ξίφος / Για να φυλάξουμε την ιερή εικόνα / Των αθώων, που κυνηγήθηκαν παντού / Και που θα θριαμβεύσουν».

Ο Πολ Ελιάρ

Μεγάλες μορφές της γαλλικής αντιφασιστικής τέχνης είναι και οι: Ζορζ Μπερνανός.Καταδίκασε τη φασιστική κυβέρνηση του Βισί με το έργο «Ο φόβος των αντιφρονούντων» (1930) και με άλλα τον φρανκισμό. Αγωνιστής της Αντίστασης, εμψύχωνε τον αγώνα με ραδιοφωνικά κείμενά του. Χαρακτηριστικό έργο του: «Η Γαλλία εναντίον των ρομπότ» (1941).Μαρκ Μπλοκ, διακεκριμένος ιστορικός, ηγετικό στέλεχος και ήρωας της Γαλλικής Εθνικής Αντίστασης. Βασανίστηκε και εκτελέστηκε από την Γκεστάπο (16/1/1944). Τριστάν Τζαρά,ποιητής, δοκιμιογράφος, μέλος της «Επιτροπής Επαγρύπνησης» (1934), του ΚΚΓ, και της Αντίστασης. Μεταξύ των κατοχικών αντιφασιστικών έργων του και το ποίημα «Σε μια ελληνική αυγή» για τον ΕΑΜικό αγώνα. Αντρέ Μαλρό, πεζογράφος, δοκιμιογράφος, μέλος του ΚΚΓ, πρόεδρος του Διεθνούς Συνεδρίου Αντιφασιστών Συγγραφέων (1935), μαχητής και οργανωτής της Διεθνούς Αεροπορικής Μοίρας υπεράσπισης των Ισπανών Δημοκρατών. Επικεφαλής διεθνών επιτροπών για την απελευθέρωση των κομμουνιστών ηγετώνΔημητρώφ και Τέλμαν. Διοικητής της ηρωικής ταξιαρχίας «Αλσατία-Λωραίνη», του λαϊκού απελευθερωτικού στρατού (ΜΑΚΙ). Χαρακτηριστικό έργο του «Η εποχή της καταφρόνιας» (για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης).Ρομέν Ρολάν, πεζογράφος, δραματουργός. Τα αντιμιλιταριστικά του μυθιστορήματα καλλιέργησαν τον αντιφασιστικό αγώνα του γαλλικού λαού. Πολ Βαλερί, διάσημη πνευματική μορφή της Γαλλίας, παθιασμένος υποστηρικτής της Αντίστασης. Μπενζαμέν Περέ, πεζογράφος, μέλος του ΚΚΓ, μαχητής στην Ισπανία. Για τον αγώνα του φυλακίστηκε από την κυβέρνηση του Βισί (1940). Αρτούρ Ανταμόφ, πεζογράφος, πρωτοπόρος δραματουργός. Η κυβέρνηση του Βισί τον έκλεισε σε στρατόπεδο (1940), όπου έγραψε το αντιφασιστικό πεζογράφημα «Η ομολογία». Ολιβιέ Μεσιάν, πρωτοπόρος συνθέτης, κλείστηκε (1941) στο στρατόπεδο Γκέρλιτς, όπου εμπνεύστηκε το «Κουαρτέτο για το τέλος του χρόνου» και τον κύκλο τραγουδιών «Χαραβί, τραγούδι αγάπης και θανάτου». Αντρέ Μπρετόν, γιατρός, ποιητής, μέλος του ΚΚΓ, αγωνιστής της Αντίστασης. Ζαν Ρενουάρ. Οι ταινίες του «Τόνι» και «Το έγκλημα του κυρίου Λανζ» (δεκαετία του '30) εξέφρασαν το αντιφασιστικό «Λαϊκό Μέτωπο». Το 1938 γυρίζει για το ΚΚΓ την ταινία «Η ζωή είναι δική μας» και για το «Λαϊκό Μέτωπο» τη «Μασσαλιώτιδα». Στα 1937 και 1939 γυρίζει τις αλληγορικές αντιφασιστικές ταινίες «Η μεγάλη χίμαιρα» και «Ο κανόνας του παιχνιδιού». Καταφεύγει στις ΗΠΑ, όπου το 1943 γυρίζει την ταινία-ύμνο της γαλλικής αντίστασης «Το ξύπνημα του σκλάβου». Αλμπέρ Καμί, συγγραφέας, μέλος του ΚΚΓ από το 1934, διευθυντής της παράνομης εφημερίδας «Μάχη», όπου δημοσιεύτηκαν κείμενα μεγάλων αντιστασιακών λογοτεχνών. Χαρακτηριστικά αντιφασιστικά έργα του: «Η πανούκλα», «Ο μύθος του Σισύφου», «Γράμματα σ' ένα φίλο Γερμανό», «Κατάσταση πολιορκίας». Ρομπέρ Μπρεσόν, σκηνοθέτης, αιχμάλωτος των Γερμανών (1940), κλείστηκε σε στρατόπεδο. Το 1942 εντάχθηκε στην Αντίσταση. Μεταξύ των ταινιών του το ντοκιμαντέρ «Ενας καταδικασμένος σε θάνατο δραπέτευσε» (1945). Ζαν Πολ Σαρτρ, φιλόσοφος, πεζογράφος, δραματουργός. Κλείστηκε σε στρατόπεδο(1940). Το 1942 εντάχθηκε στην Αντίσταση. Χαρακτηριστικό έργο του η αντιφασιστική τριλογία «Οι δρόμοι της ελευθερίας».Φερνάν Μπροντέλ, καθηγητής της Ιστορίας, κλείστηκε σε στρατόπεδο (1940-1945).Κριστιάν Ζερβός, Κεφαλονίτης, ιστορικός Τέχνης. Διέσωσε πλήθος έργων Τέχνης, που κινδύνευαν από τον Φράνκο. Στήριξε πολύμορφα τη γαλλική Αντίσταση. Ας αναφέρουμε, όμως, μερικούς ακόμα σπουδαίους αντιφασίστες δημιουργούς: Ρολάν Μπαρτ, Ζακ Ντεκού, συγγραφείς, Ανρί Μαρμπίς, Ζαν Πολάν, Αντρέ Στιλ, Ανρί Μπελ, Πιερ Εμανουέλ, κομμουνιστές λογοτέχνες, Κλοντ Σιμόν, πεζογράφος, μαχητής στην Ισπανία, αιχμάλωτος των ναζί, αγωνιστής της Αντίστασης, έργο του «Ο δρόμος της Φλάνδρας».Ροζέ Βαγιάν, συγγραφέας, δημοσιογράφος, μέλος του ΚΚΓ, μαχητής της Αντίστασης. Το αντιστασιακό μυθιστόρημά του «Αλλόκοτο παιχνίδι» κινηματογραφήθηκε μετά την απελευθέρωση. Αντουάν Σεντ Εξιπερί, εθελοντής πιλότος βομβαρδιστικού αεροπλάνου, χάθηκε στην πέμπτη αντιναζιστική του πτήση. Στην κατοχή έγραψε τα αντιφασιστικά μυθιστορήματα «Γη των ανθρώπων», «Πιλότος πολέμου», «Γράμμα σ' έναν όμηρο». Ζαν Ζιροντού, δραματουργός, πεζογράφος. Αντιφασιστικά έργα του: «Ο τρωικός πόλεμος δε θα γίνει» (1935), «Ηλέκτρα» (1937), «Σόδομα και Γόμορρα» (1943). Μαρσέλ Μαρσό(διάσημος μίμος, αγωνιστής της Αντίστασης).

Αντιφασίστες Ιταλοί

Η αντιφασιστική ιταλική Τέχνη στήριξε τον αγώνα του ιταλικού λαού ενάντια στο μουσολινικό και γερμανικό φασισμό. Κι εδώ πρωτοπόροι στάθηκαν οι κομμουνιστές δημιουργοί. Κορυφαίοι ήταν οι: Τζέζαρε Παβέζε, κορυφαίος ποιητής, πεζογράφος, συνεργάτης του αντιφασιστικού περιοδικού «Κουλτούρα», μέλος του ΚΚΙ. Ο Μουσολίνι τον εξόρισε (1935) στην Καλαβρία. Μετά την απελευθέρωσή του αγωνιστής της Αντίστασης. Χαρακτηριστικά αντιφασιστικά έργα του: «Οι δικές σου πατρίδες», «Ο σύντροφος» (1941).Βάσκο Πρατολίνι, με μεγάλη δράση στο εργατικό και αντιφασιστικό κίνημα, μέλος του ΚΚΙ, συνεργάτης του αριστερού περιοδικού «Λογοτεχνία». Με τους συντρόφους τουΑλφόνσο Γκάτο (ποιητής) και Ελιο Βιτορίνι (πεζογράφος) εκδίδει το αντιφασιστικό περιοδικό «Πεδίον του Αρεως», που απαγόρευσε ο Μουσολίνι. Μαχητής της Αντίστασης στη Ρώμη. Εργο του-ύμνος στο λαϊκό και αντιφασιστικό αγώνα το «Ενας ήρωας του καιρού μας». Ιταλο Καλβίνο, κορυφαίος πεζογράφος, δοκιμιογράφος, μέλος του ΚΚΙ, μαχητής της αντάρτικης ομάδας «Γκαριμπάλντι». Χαρακτηριστικά νεανικά αντιφασιστικά έργα του: «Το μονοπάτι των αραχνοφωλιών», «Τελευταίο έρχεται το κοράκι», «Η είσοδος στον πόλεμο». Αλμπέρτο Μοράβια, πεζογράφος, δοκιμιογράφος. Διέφυγε στο εξωτερικό. Στην κατοχή έγραψε τα αντιφασιστικά έργα «Η μασκαράτα», «Γυναίκα της Ρώμης», «Το ανδρείκελο», «Η ανυπακοή», κ.ά. Ούγκο Μπέτι, νομικός, ποιητής, πεζογράφος, δραματουργός. Αντιφασιστικά έργα του: «Ανάκριση», «Μάχη ως την αυγή», «Αθώα ειρήνη», «Εγκλημα στο κατσικονήσι», κ.ά. Πρίμο Λέβι, πεζογράφος, έγκλειστος στο Αουσβιτς. Χαρακτηριστικό έργο του: «Αν αυτός λέγεται άνθρωπος». Τζόρτζιο Στρέλερ,σκηνοθέτης. Με τον, επίσης, αντιφασίστα Λουκίνο Βισκόντι θεωρήθηκε μεγάλος αναμορφωτής του μεταπολεμικού ιταλικού θεάτρου, καθώς υπήρξε δημιουργός του «Πίκολο Τεάτρο» του Μιλάνου. Μαχητής της Αντίστασης, διωκόμενος διέφυγε στην Ελβετία, όπου με φυγάδες ηθοποιούς έδινε παραστάσεις σε στρατόπεδα προσφύγων στο Μούρεν και στη Γενεύη. Φεντερίκο Φελίνι. Τα αντιφασιστικά του αισθήματα εξέφρασε με την ταινία «Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη» (1945).

Τα πάθη του ισπανικού λαού

Ξεχωριστή περίπτωση είναι ο αντιφασιστικός αγώνας του ισπανικού λαού, που ο γερμανοθρεμμένος Φράνκο τον έπνιξε κυριολεκτικά στο αίμα. Θύματα του φρανκικού φασισμού ήταν ο μέγας Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, που δολοφονήθηκε, όπως και ο κομμουνιστής ποιητής Μιγκέλ Ερνάντεθ (εκτελέστηκε το 1942). Αναφέρουμε ακόμη τους κομμουνιστές ποιητές Βιθέντε Αλεχάντρο, Ραφαέλ Αλμπέρτι, Χόρχε Γκιγιέν, Πέδρο Σαλίνας. Τον Λουίς Μπουνιουέλ, που διωκόμενος, λόγω του ντοκιμαντέρ του υπέρ των δημοκρατικών «Μαδρίτη», διέφυγε στο Μεξικό. Ο Πάμπλο Πικάσο δε χρειάζεται συστάσεις. Αποδεχόμενος πρόταση της δημοκρατικής ισπανικής κυβέρνησης, ανέλαβε διευθυντής του Μουσείου «Πράδο» στη Μαδρίτη, του οποίου τους θησαυρούς διέσωσε από τον Φράνκο. Εκτός από τη σειρά έργων για την «Γκουέρνικα», σημειώνουμε τη σειρά των χαρακτικών «Ονειρο και απάτη του Φράνκο». Επιστρέφοντας στο Παρίσι βοήθησε πολύμορφα τη γαλλική Αντίσταση.

Διωκόμενοι δημιουργοί

Αξια αναφοράς είναι και η άπελπις - καθώς για συγκεκριμένους ιστορικούς και οικονομικοπολιτικούς λόγους δεν αναπτύχθηκε δυνατός λαϊκός αντιφασιστικός αγώνας στη χώρα τους - αντιφασιστική «φωνή» σπουδαίων δημιουργών σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Σε Αυστρία και Ελβετία έχουμε τους: Αλεξάντερ φον Τσεμλίνσκι, μαρξιστή συνθέτη. Οι ναζί απαγόρευσαν τα έργα του. Διέφυγε (1934) στις ΗΠΑ, όπου από καημό πέθανε (1942). Οσκαρ Κοκόσκα (ζωγράφος, δραματουργός). Υπέγραψε το αντιιμπεριαλιστικό «Μανιφέστο της Δρέσδης», κατήγγειλε τον Αυστριακό δικτάτορα Εγκελμπερτ Ντόλφους. Διέφυγε στο εξωτερικό (1934). Τσέφαν Τσβάιχ, συγγραφέας, διέφυγε στο εξωτερικό (1934). Το 1942, αφού έγραψε το αντιφασιστικό-αυτοβιογραφικό έργο «Ο κόσμος του χθες», αυτοκτόνησε. Μαξ Ράινχαρντ, διάσημος σκηνοθέτης, διέφυγε στις ΗΠΑ. Αρνολντ Σένμπεργκ, μαρξιστής, πρωτοπόρος συνθέτης. Διώχθηκε, αλλά συνέχισε τον αγώνα στη Γαλλία. Φραντς Βέρφελ, ποιητής, δραματουργός, ιδρυτής αντιμιλιταριστικής οργάνωσης, διέφυγε στις ΗΠΑ, όπου πέθανε (1945). Μπίλι Ουάιλντερ, σκηνοθέτης. Διέφυγε στη Γαλλία (1932) όπου γύρισε (1942) την αντιφασιστική ταινία «Κακή σπορά». Διωκόμενος και από τη Γαλλία, κατέφυγε στις ΗΠΑ, όπου γύρισε (1943) την ταινία «Οι κατάσκοποι του Αλαμέιν».

Επιφανείς Αγγλοι και Ιρλανδοί αντιφασίστες δημιουργοί ήταν: Ο αθάνατος Τσάρλι Τσάπλιν. Το 1940 γύρισε το «Μεγάλο δικτάτορα». Η ναζιστική Γερμανία πίεσε τις ΗΠΑ για την απαγόρευση της ταινίας. Στη διάρκεια του πολέμου, εκτός από τις δηλώσεις του, ο Τσάπλιν έκανε δύο δημόσιες και μια ραδιοφωνική ομιλία υπέρ του ηρωικού Σοβιετικού Στρατού. Σάμουελ Μπέκετ, ο Ιρλανδός δραματουργός ζώντας στη Γαλλία συμμετείχε στην Αντίστασή της και τιμήθηκε με το Μετάλλιό της. Χαρακτηριστικά αντιφασιστικά έργα του: «Ελευθερία» και «Walt». Μεταξύ άλλων Αγγλων αντιφασιστών δημιουργών είναι και οι:Χένρι Μουρ (ο «Πικάσο» της γλυπτικής), Τόμας Στερνς Ελιοτ (κορυφαίος ποιητής),Ζίνγκφριντ Σάσουν (ποιητής), Τζορτζ Μπέρναρ Σο (δραματουργός), Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς (ποιητής, δραματουργός), Σόμερσετ Μομ, Τζον Μπόιντον Πρίστλεϊ(δραματουργοί), Νίτζιλ Μπάλκιν (πεζογράφος).

Αριστούλα ΕΛΛΗΝΟΥΔΗ

πηγή: Ριζοσπάστης

Αντιφασιστική Τέχνη στη ναζιστική Γερμανία

Συνεχίζουμε το αφιέρωμά μας για τη συμβολή της Τέχνης στην Αντιφασιστική Νίκη των Λαών, αναφερόμενοι στον πρωτοπόρο, διωκόμενο από τη δεκαετία του 1920, αγώνα των ανθρώπων των Γραμμάτων και των Τεχνών στη χώρα που γέννησε το φασισμό. Αγώνας που άρχισε αμέσως μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς οι προοδευτικοί, αντιμιλιταριστές Γερμανοί διανοούμενοι και καλλιτέχνες έβλεπαν πού οδηγεί ο παγγερμανισμός, ο αντιμπολσεβικισμός, ο «αριανικός» αντισημιτισμός και αντισλαβισμός του γερμανικού κεφαλαίου. «Γεννήτορες» του ναζισμού ήταν οι Βίσμαρκ, Λουδοβίκος Β΄, Γουλιέλμος Β΄, η «Δημοκρατία» της Βαϊμάρης και η Γερμανική Τράπεζα, που προετοίμαζαν, από το 1920, και μέσα από εθνικιστικές επαγγελματικές, φοιτητικές και άλλες οργανώσεις, έντυπα (καθοδηγητής των φασιστικών εντύπων ήταν ο Ερνστ Γιούνγκερ), βιβλία, εκπαιδευτικούς και καλλιτεχνικούς οργανισμούς, τη δημιουργία μιας Γερμανίας «δικτατορίας των τραπεζιτών, βιομηχάνων, κτηματιών», με υποζύγιά της όλους τους λαούς, όπως τη σχεδίαζε η Γερμανική Τράπεζα. Το γερμανικό κεφάλαιο ήξερε ότι για την επιτυχία των ιμπεριαλιστικών στόχων του έπρεπε να πνίξει και κάθε έκφραση προοδευτικής τέχνης, ιδιαίτερα μαζικών μορφών, και να προωθήσει φτηνά για το λαό βιομηχανικά, εθνικιστικού περιεχομένου «πολιτιστικά» προϊόντα. Και, βέβαια, ήξερε την προειδοποίηση του ΚΚ Γερμανίας (1922) ότι «εκείνοι που θα διευθύνουν τον κινηματογράφο, θα διευθύνουν την ιδεολογία των μαζών» και την επισήμανσή του για τον ορατό «κίνδυνο ενός κινηματογράφου εξαρτημένου από μια βιομηχανία που υπακούει στους νόμους της καπιταλιστικής αγοράς».

Αυτό και έγινε. Το βιομηχανικό και εκδοτικό μονοπώλιο Χούγκενμπεργκ, με απόφαση του υπουργείου Εξωτερικών και Πολέμου και χρήμα της Γερμανικής Τράπεζας (του λαού δηλαδή), στα 1925 αφομοίωσε τρεις κινηματογραφικές εταιρίες και το 1927 δημιούργησε το κινηματογραφικό μονοπώλιο «ΟΥΦΑ» - μεγάλο προπαγανδιστικό όργανο του ναζισμού. Πρώτο θύμα της «ΟΥΦΑ», το 1927, ήταν ο Μπρεχτ. Το 1928 κομμουνιστές και άλλοι προοδευτικοί καλλιτέχνες δημιούργησαν το «Λαϊκό Κινηματογραφικό Συνεταιρισμό», που τον έπνιξε η «ΟΥΦΑ», πριν την άνοδο του Χίτλερ.

«Αστυνομική τρομοκρατία» (1933), του Ρέινχολντ Ρόσινγκ

Στο στόχαστρο του κεφαλαίου και του χιτλερικού κόμματος, από τα μέσα της δεκαετίας του 1920, μπήκαν όλοι οι τομείς της επιστήμης, του πολιτισμού και της τέχνης. Ολοι οι προοδευτικοί παιδαγωγοί, επιστήμονες, συγγραφείς, καλλιτέχνες, με πρώτα θύματα τους κομμουνιστές. Ο θεωρητικός του ναζισμού, υπουργός Πληροφόρησης, Προπαγάνδας, Παιδείας-Θρησκείας,Γκέμπελς, δεν κόπιασε για τις προγραφές των προοδευτικών ανθρώπων του πολιτισμού. Λ.χ., στα πανεπιστήμια και στις Ακαδημίες Τεχνών, οι «μαύρες λίστες» συντάχθηκαν το 1927-'28. Οπως και οι κατάλογοι με τους λιγοστούς φιλοναζί πανεπιστημιακούς, επιστήμονες, συγγραφείς, καλλιτέχνες.

Το έγκλημα του ναζισμού δεν είναι μόνο η γενοκτονία πολλών λαών, αλλά και η γενοκτονία του προοδευτικού, πρωτοποριακού σε όλους τους τομείς πολιτισμού, που, για ιστορικούς λόγους, γεννήθηκε στη χώρα του Μαρξ, την πρώτη και δεύτερη δεκαετία του 20ού αιώνα. Μια «γενοκτονία», με απροσμέτρητες βλαβερές συνέπειες για τη μετέπειτα πορεία του γερμανικού και γενικότερα του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Λίγκα της φασιστικής «κουλτούρας»

Στις 3/12/1926 ψηφίστηκε νόμος «περί προστασίας του λαού από σκανδαλώδη και πορνογραφικά έργα». Ο νόμος εφαρμόστηκε μόνο εναντίον της κοινωνικά προοδευτικής λογοτεχνίας. Σύμφυτη με αυτό το νόμο ήταν η οργάνωση «Λίγκα Αγώνα για την προστασία της γερμανικής κουλτούρας», που με εκδηλώσεις, χαφιεδισμό και άλλα μέσα συνέβαλε στο μαζικό πογκρόμ εναντίον διανοουμένων και καλλιτεχνών. Από τα πρώτα θύματα της «Λίγκας» (1929) ήταν το βιβλίο του Εριχ Μαρία Ρεμάρκ «Ουδέν νεώτερον από το μέτωπο» (για τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο), που απαγορεύτηκε, όπως και οι ταινίες του Παμστ και των Σοβιετικών Πουντόβκιν και Αϊζεστάιν.

«Η νύχτα» (1918-'19), του Μαξ Μπέκμαν

Το 1930 το Τμήμα Προπαγάνδας του ναζιστικού κόμματος αναλαμβάνει ο Γκέμπελς, χαράζοντας κατευθύνσεις, μέτρα και τις διώξεις στον πολιτιστικό χώρο. Στις 28/3/1931 δημοσιεύονται προεδρικά διατάγματα εναντίον των αριστερών συγγραφέων και πενήντα προοδευτικών εντύπων και φυλακίζονται οι συγγραφείς Φρίντριχ Βολφ, Καρλ φον Οσιέτσκι και Λούντβιχ Ρεν. Το «σήμα» για μαζικές διώξεις δόθηκε πριν την άνοδο στην εξουσία του ανδρεικέλου του κεφαλαίου, Χίτλερ, ο οποίος παριστάνοντας το «σωτήρα» έλεγε: «Αν η Γερμανία δεν έχανε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, δε θα γινόμουν πολιτικός, αλλά μεγάλος αρχιτέκτονας, κάτι σαν Μιχαήλ Αγγελος»!!!

Στις 2/2/1933 η Δημοκρατία της Βαϊμάρης με προεδρικά διατάγματα απαγορεύει την κυκλοφορία των κομμουνιστικών και προοδευτικών εφημερίδων και εντύπων. Στις 27/2/1933 οι ναζί καίνε το Ράιχσταγκ. Την επομένη (28/2) επιβάλλουν τη δικτατορία τους και φυλακίζουν 4.000 προγραμμένους. Ο υπουργός Εσωτερικών, Γκέρινγκ, επιλέγει μέσα από τους, ήδη, έτοιμους καταλόγους δεκάδες συγγραφείς και τους κλείνει σε στρατόπεδο. Πρώτος (1938) πεθαίνει ο Εριχ Μίσαμ, κρεμασμένος από τους βασανιστές του στο στρατόπεδο Οριάνεμπουργκ. Οσο περνούν τα χρόνια τόσο γεμίζουν τα στρατόπεδα και με ανθρώπους του πολιτισμού. Τα θύματα πάρα πολλά, ανάμεσά τους και μεγάλα ονόματα της λογοτεχνίας, της μουσικής, του θεάτρου, των εικαστικών τεχνών, του κινηματογράφου, κλπ.

Καθολική φίμωση του πολιτισμού

«Ο δημαγωγός» (1928), του Γκέοργκ Γκρος

Στις 5/2/1933, οι κομμουνιστές καθηγητές στην Ακαδημία Τεχνών Βερολίνου Χάινριχ Μαν (συγγραφέας, πρόεδρος του Φιλολογικού Τμήματος) και Κέτε Κόλβιτς(ζωγράφος-χαράκτρια) με μανιφέστο τους κάνουν έκκληση για δημιουργία ενιαίου αριστερού μετώπου. Στις 15/2 απολύονται. Διαμαρτυρόμενος, παραιτείται ο καθηγητής Μάρτιν Βάγκνερ (αρχιτέκτονας). Οι ναζί ζητούν από όλους τους καθηγητές της Ακαδημίας να δηλώσουν αν θα συνεργαστούν μαζί τους. Δεν απαντούν και παραιτούνται οι συγγραφείς Τόμας Μαν(αδελφός του Χάινριχ), Αλφρεντ Ντέμπλιν, Ρικάρντα Χουκ και συλλαμβάνονται οιΦραντς Βέρφελ, Λέοναρντ Φρανκ, Φριτς φον Ούνριχ, Γιάκομπ Βάσερμαν. Ανάλογα συνέβησαν και στην Πρωσική Ακαδημία Τεχνών. Φοβερές διώξεις εξαπολύθηκαν και στη «Γερμανική Ενωση Ανθρώπων των Γραμμάτων» (η πλειοψηφία των μελών της ήταν κομμουνιστές και αριστεροί, μέλη του γερμανικού αντιφασιστικού Λαϊκού Μετώπου). Οι ναζί διέλυσαν την Ενωση και στις 12/6/1933 την επανασύστησαν ως «Ενωση Συγγραφέων του Γ΄ Ράιχ», με πρόεδρο τον παλιό ναζί ταγματασφαλίτη Οτο Στόφρεγκεν.

Ακόμα και διεθνώς φημισμένοι δημιουργοί, όπως οι Μαξ Ράινχαρντ, Μπρούνο Βάλτερ, Οτο Κλέμπερερ, διώχτηκαν, και ο διάσημος μαέστρος Βίλχελμ Φούρτβαϊνιγκερ αποπέμφθηκε επειδή ζήτησε να μη διωχτούν οι προαναφερόμενοι.

Στις 10/5/1933, με διαταγή του Γκέμπελς, άρχισε το ολοκαύτωμα των προοδευτικών βιβλίων, με βάση τις εμπλουτισμένες πια λίστες της «Λίγκας Αγώνα». Οι λίστες με δημιουργούς και δημιουργήματα αυξάνονταν σε όλους τους πολιτιστικούς τομείς. Κάηκαν, καταστράφηκαν, θάφτηκαν σε αποθήκες όλων των ειδών τα έργα τέχνης, που ο ναζισμός χαρακτήριζε «εκφυλισμένη». Ο «ζωγράφος-γλύπτης-αρχιτέκτονας» Χίτλερ δεν επέβαλε μόνο ως αριανόν ...«Ωραίον» μια χείριστου ρωμαϊκού τύπου χοντροκοπιά, αλλά, με διαταγή του και του Γκέμπελς, αφαιρέθηκαν από τα δημόσια κτίρια, τα μουσεία και τις ιδιωτικές συλλογές, όλα τα έργα των αντιναζιστών «εκφυλισμένων καλλιτεχνών».

Το 1933 η «Λίγκα Αγώνα» οργάνωσε στην Καρλσρούη έκθεση με έργα που τα κατηγορούσε για «καλλιτεχνικό μπολσεβικισμό». Οι διώξεις των αντιφασιστών εικαστικών κλιμακώθηκαν το 1937, με τη μεγάλη έκθεση που οργάνωσε ο Γκέμπελς με τίτλο«Εκφυλισμένη τέχνη».

Ολα τα χρόνια του ναζισμού, πριν την έναρξη του πολέμου, πολλές χιλιάδες ήταν, ήδη, οι καλλιτέχνες-θύματα του ναζισμού. Πολλοί οι δολοφονημένοι, οι κλεισμένοι σε στρατόπεδα. Πολλές χιλιάδες οι απολυμένοι, οι κρυμμένοι-εξόριστοι μέσα στη χώρα τους. Οι αυτοεξόριστοι, που μαζί με εκατομμύρια άλλους Γερμανούς διέφυγαν στο εξωτερικό, γλιτώνοντας τη σύλληψη, αλλά ζώντας τα δεινά της προσφυγιάς. Θύματα ήταν κι όσοι «υποτάχθηκαν» από τον τρόμο των στρατοπέδων και της πείνας.

«Στρατιές» οι διωκόμενοι

Καθώς το σημερινό ιμπεριαλιστικό αμερικανο-ευρωενωσιακό κεφάλαιο επιχειρεί να κρύψει τα πολλαπλά εγκλήματα του γερμανικού ιμπεριαλισμού και να ρίξει στη λήθη τον αντιφασιστικό αγώνα των λαών, ως ελάχιστο φόρο τιμής στον αντιφασιστικό αγώνα των Γερμανών δημιουργών θα μνημονεύσουμε ελάχιστους από τους πολυάριθμους σπουδαίους Γερμανούς διωκόμενους αντιφασίστες επιστήμονες και καλλιτέχνες και χαρακτηριστικά αντιφασιστικά έργα τους.

Επιστήμονες: Εριχ Φρομ, μαρξιστής, διάσημος καθηγητής της Κοινωνιολογίας και Φιλοσοφίας στην περίφημη Σχολή της Φρανκφούρτης, την οποία έκλεισε ο ναζισμός. Το 1934 κατέφυγε στις ΗΠΑ, τις οποίες εγκατέλειψε λόγω του μακαρθισμού. Τέοντορ Αντόρνο, φιλόσοφος, κοινωνιολόγος, μουσικολόγος, καθηγητής της προαναφερόμενης σχολής, κατέφυγε το 1934 αρχικά στην Αγγλία. Ερνστ Μπλοχ, φιλόσοφος, μέλος του ΚΚΓ. Ο ναζισμός τον απέλυσε από το Πανεπιστήμιο Λιψίας. Κατέφυγε στο εξωτερικό. Το 1949, στη ΓΛΔ, ίδρυσε και διηύθυνε το Ινστιτούτο Ιστορίας της Φιλοσοφίας. Κυριότερο αντιφασιστικό έργο του: «Η ελπίδα ως αξίωμα».

Συγγραφείς: Γιοχάνες Ρόμπερτ, μέλος και βουλευτής του ΚΚΓ. Κατηγορήθηκε, πριν την άνοδο των ναζί, για «εσχάτη προδοσία». Σώθηκε χάρη στις διαμαρτυρίες της διεθνούς κοινής γνώμης και δημιουργών όπως οι Γκόρκι, Μπρεχτ, Τόμας Μαν, κ.ά. Το 1933 ο Χίτλερ απαγόρευσε τα έργα του και του αφαίρεσε την ιθαγένεια. Κατέφυγε στη Μόσχα. Ανέλαβε την έκδοση του διεθνούς αντιφασιστικού περιοδικού «Διεθνής Λογοτεχνία - Γερμανικά Φύλλα». Μεταπολεμικά διατέλεσε πρόεδρος του Πολιτικού Συνασπισμού για τον Εκδημοκρατισμό της Γερμανίας και υπουργός Πολιτισμού της ΓΛΔ. Τόμας Μαν, κορυφαίος πεζογράφος του 20ού αιώνα, καθηγητής στην Ακαδημία Τεχνών, αδελφός του κομμουνιστή, επίσης συγγραφέα και καθηγητή στην Ακαδημία, Χάινριχ Μαν. Του αφαιρέθηκε η ιθαγένεια. Διέφυγε στο εξωτερικό. Σχεδόν όλα τα έργα του στις δεκαετίες του 1930 και του 1940 εναντιώνονται στο φασισμό, λ.χ., τα: «Οι ιστορίες του Ιακώβου», «Η Λότε στη Βαϊμάρη», «Η Γερμανία και οι Γερμανοί», «Αδελφός Χίτλερ». Χάινριχ Μαν, αδελφός του Τόμας, μέλος του ΚΚΓ, πρόεδρος του Φιλολογικού Τμήματος της Πρωσικής Ακαδημίας Τεχνών. Οι ναζί τον ...παραίτησαν. Κατέφυγε στη Γαλλία. Εδρασε μέσα από το γερμανικό αντιφασιστικό «Λαϊκό Μέτωπο» (περιλάμβανε πολλούς διωκόμενους Γερμανούς διανοούμενους-καλλιτέχνες) και συνεργαζόταν με το γαλλικό «Λαϊκό Μέτωπο», του οποίου επικεφαλής ήταν ο κομμουνιστής ποιητής-πεζογράφος Λουί Αραγκόν. Φριτς φον Ούνρου. Κατέφυγε αρχικά στη Γαλλία. Εριχ Μαρία Ρεμάρκ, πολυτραυματίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι ναζί χαρακτήρισαν αντιναζιστικά τα έργα του, του αφαίρεσαν την ιθαγένεια, κατέφυγε στις ΗΠΑ. Στα χρόνια του πολέμου έγραψε, μεταξύ άλλων, τα αντιφασιστικά έργα: «Αγάπα τον πλησίον σου» (για τους αντιφασίστες πρόσφυγες), «Αψίδα του θριάμβου», «Σπίθα ζωής», «Ωρα για ζωή, ώρα για θάνατο». Αννα Ζέγγερς, μέλος του ΚΚΓ. Κατέφυγε στο εξωτερικό. Στα χρόνια του πολέμου έγραψε, μεταξύ άλλων, τα έργα «Ο έβδομος ουρανός» (μια απόδραση από στρατόπεδο) και «Τράνζιτ» (για τα πάθη των προσφύγων, διωκόμενων και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες). Πέτερ Βάις, κατέφυγε σε διάφορες χώρες. Φημισμένο θεατρικό έργο του: «Ανάκριση» (για το Αουσβιτς). Φυγάδες ήταν και οι φημισμένοι συγγραφείς Βάλτερ Μπένγιαμιν, Ρόμπερτ Μούζιλ, Αλφρεντ Ντέμπλιν, Ε. Τόλερ, Ν. Ζακς, Κ. Τσουκμάγιερ, Κ. Τουχόλσκι. Σε στρατόπεδο συγκέντρωσης θανατώθηκαν, μεταξύ άλλων, οι: Κ. Ουσιέτσκι, Ε. Μίσαμ, Γκ. Κόλμαρ.

Εικαστικοί: Ερνστ Μπάρλαχ, κομμουνιστής, κορυφαίος του γερμανικού εξπρεσιονισμού και της κοινωνικής διαμαρτυρίας. Κατηγορούμενος και διωκόμενος μαζί με τους συντρόφους-ομοτέχνους του, τη σπουδαία ζωγράφο-χαράκτρια Κέτε Κόλβιτς και τονΛεμπρούκ. Η μυστική αστυνομία κατάσχεσε, στο σπίτι του Μπάρλαχ, τα έργα του, αφαίρεσε τα έργα του από τα μουσεία και πολλά τα κατέστρεψε, γιατί υμνούσαν το λαϊκό άνθρωπο και τους αγώνες του. Μαξ Μπέκμαν, χαρακτηρίστηκε ο «Γερμανός Πικάσο». Με τα έργα του κατήγγειλε τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι ναζί τον απέλυσαν από τη Σχολή της Φρανκφούρτης. Κατέφυγε στο εξωτερικό. Τα έργα του χαρακτηρίζονταν «εκφυλισμένη τέχνη» και περιλήφθηκαν στην ομώνυμη έκθεση των ναζί (1937). Γκέοργκ Γκρος, «Σπαρτακιστής», σπουδαιότατος εκπρόσωπος του κοινωνικά κριτικού κινήματος «νεοπραγματισμός», διέφυγε στις ΗΠΑ, όπου στα χρόνια του πολέμου φιλοτέχνησε πολλά αντιφασιστικά έργα. Εμίλ Ντόλτε, από τους σημαντικότερους εξπρεσιονιστές. Τα έργα του αφαιρέθηκαν από τα μουσεία και περιλήφθηκαν στην «εκφυλισμένη τέχνη». Το 1938 του απαγόρευσαν να ξαναζωγραφίσει. Ετσι μέχρι το 1944 έκανε την περίφημη σειρά «Αζωγράφιστοι πίνακες». Οτο Ντιξ, κορυφαίος του «νεοπραγματισμού». Τον ...παραίτησαν από καθηγητή της Ακαδημίας Δρέσδης. Του απαγόρευσαν να ξαναεκθέσει έργα του, τα οποία κυριαρχούσαν στην έκθεση «εκφυλισμένη τέχνη». Το 1939 τον φυλάκισαν με την κατηγορία της συμμετοχής σε απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ και έπειτα τον έστειλαν στην πρώτη γραμμή του μετώπου.

Συνθέτες: Χανς Αϊσλερ, μαθητής του μαρξιστή Σένμπεργκ, πρωτοπόρος συνθέτης, κομμουνιστής, συνεργάτης του Μπρεχτ. Κορυφαίος συνθέτης της μεταπολεμικής ΓΛΔ (έγραψε τον Υμνο της, «Αναστημένη από τα ερείπια») και ίδρυσε την Ανώτατη Σχολή Μουσικής της ΓΛΔ, «Χανς Αϊσλερ». Οι ναζί διέταξαν την καταστροφή όλου του ηχογραφημένου και εκδομένου έργου του. Κατέφυγε μαζί με τον Μπρεχτ αρχικά στη Δανία.Πάουλ Ντεσάου, αρχιμουσικός, κομμουνιστής, συνεργάτης του Μπρεχτ. Διέφυγε στην Ευρώπη κι έπειτα στις ΗΠΑ, όπου διώχτηκε από το μακαρθισμό. Επέστρεψε στη ΓΛΔ, όπου διακρίθηκε με διάφορα μουσικά βραβεία. Κουρτ Βάιλ, μαρξιστής, συνεργάτης του Μπρεχτ από το 1926, διέφυγε στην Ευρώπη και έπειτα στις ΗΠΑ. Μπρούνο Βάλτερ, διάσημος αρχιμουσικός στις όπερες Βιέννης, Μονάχου, Βερολίνου, κ.α. Αρχικά κατέφυγε στη Γαλλία.

πηγή: Ριζοσπάστης

Μηχανισμός ενίσχυσης των ευρωενωσιακών μονοπωλίων ο προϋπολογισμός της ΕΕ 2014 - 2020

( ενημερωτικά, από τα κυπριακά κόμματα το ΑΚΕΛ καταψήφισε τον πολυετή προϋπολογισμό της Ε.Ε, το ΔΗΣΥ υπερψήφισε εκτός Πιτσιλλίδη που απλά απουσίαζε, η ΕΔΕΚ ( Σοφοκλέους ) επίσης απουσίαζε και το ΔΗΚΟ με την Αντιγονάρα υπερψήφισε! σιγά να μην υπερψήφιζαν τα πριγκηπάτα! )

Το «Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο 2014 - 2020», τον προϋπολογισμό της ΕΕ για τα επόμενα 7 χρόνια, ενέκρινε χτες η πλειοψηφία της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

O συνολικός προϋπολογισμός της ΕΕ για τα επόμενα 7 χρόνια είναι περίπου 960 δισ. ευρώ και το μεγαλύτερο τμήμα των συγκεκριμένων κεφαλαίων θα κατευθυνθεί μέσω διάφορων προγραμμάτων για τη χρηματοδότηση των μονοπωλίων.

Ο προϋπολογισμός του 2014, που είναι ο πρώτος του νέου Πολυετούς Δημοσιονομικού Πλαισίου, ανέρχεται σε 135,5 δισ. ευρώ, ποσό που είναι μειωμένο κατά 6,18% ή 8,9 δισ. ευρώ σε σχέση με τον προϋπολογισμό του 2013.

Η έγκριση του προϋπολογισμού, που αποτελεί προϊόν συμβιβασμού, προέκυψε μετά από δύο χρόνων παζάρια και αντιθέσεις μεταξύ των κυβερνήσεων των κρατών - μελών, οι οποίες διεκδικούσαν για λογαριασμό των εγχώριων αστικών τους τάξεων μεγαλύτερο κομμάτι από την «πίτα». Το τελικό σχέδιο του προϋπολογισμού το υπερψήφισαν 537 ευρωβουλευτές, 126 το καταψήφισαν, ενώ υπήρξαν και 19 αποχές. Τον προϋπολογισμό, υπερψήφισαν από κοινού οι ευρωβουλευτές των «σοσιαλδημοκρατικών» κομμάτων αλλά και του «Λαϊκού Κόμματος». Οι ευρωβουλευτές του ΚΚΕ καταψήφισαν.

«Δεν είμαστε απόλυτα ευχαριστημένοι, αλλά έχουμε μία εν μέρει λύση για τη χρηματοδότηση της ανάπτυξης και τη δημοσιονομική προσαρμογή», δήλωσε ο Πολωνός επίτροπος Γιάνους Λεβαντόφσκι, μιλώντας για λογαριασμό της Κομισιόν. Εκ μέρους του Συμβουλίου της ΕΕ, ο Λιθουανός υπουργός Γιουταυκάς Λεσκεβίτσιους σημείωσε πως «ελπίζω ότι τώρα θα μπορέσουμε να περάσουμε από τα λόγια στις πράξεις για την εφαρμογή του πολυετούς προϋπολογισμού της ΕΕ».

Οι δηλώσεις των Ευρωπαίων αξιωματούχων, αντανακλούν ακριβώς τους οξυμένους ανταγωνισμούς που εκφράζονται μέσα στους κόλπους της λυκοσυμμαχίας, τόσο για την κατάρτιση του προϋπολογισμού όσο και για τη «διανομή» των κονδυλίων.

Γ. Τούσσας: Χρηματοδοτούν το κεφάλαιο, λεηλατούν το λαϊκό εισόδημα

«Το Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο 2014 - 2020 που υπερψηφίστηκε σήμερα από το συνασπισμό των κομμάτων του κεφαλαίου αποτελεί μηχανισμό για την ενίσχυση των ευρωενωσιακών μονοπωλίων σε βάρος των λαϊκών αναγκών». Τα παραπάνω τόνισε ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, Γιώργος Τούσσας, παρεμβαίνοντας χτες στη σχετική συζήτηση στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Τονίζοντας τις ευθύνες των ελληνικών κομμάτων του κεφαλαίου ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΛΑ.Ο.Σ. - ΔΡΑΣΗ, του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων κομμάτων του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στο Ευρωκοινοβούλιο στην εξαπάτηση και τον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων, ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ ανέφερε στην παρέμβασή του τα εξής:

«Η συμφωνία των πολιτικών εκπροσώπων του κεφαλαίου, Λαϊκό Κόμμα - Σοσιαλδημοκράτες - Φιλελεύθεροι - ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΛΑ.Ο.Σ. - ΔΡΑΣΗ, για τον προϋπολογισμό της ΕΕ, το ονομαζόμενοΠολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο 2014 - 2020 (ΠΔΠ), ανοίγει το δρόμο για τη γρήγορη χρηματοδότηση των ευρωενωσιακών μονοπωλιακών ομίλων, μέσα από τη λεηλασία του λαϊκού εισοδήματος.

Οι κεντρικές κατευθύνσεις του ΠΔΠ 2014 - 2020 είναι: Στοχευμένες επιδοτήσεις στο κεφάλαιο για επιχειρηματική δράση σε νέα πεδία υψηλής κερδοφορίας, όπως οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, η ψηφιακή αγορά, τα δίκτυα μεταφορών, ενέργειας και τηλεπικοινωνιών. Υποταγή της επιστημονικής έρευνας στις ανάγκες του κεφαλαίου με την ενίσχυση των "κέντρων αριστείας", την άμεση σύνδεση της εκπαίδευσης με τις μεγάλες καπιταλιστικές εταιρείες. Ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών της ΕΕ και της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητάς της ενάντια στους εργαζόμενους στα κράτη - μέλη της και στους λαούς των τρίτων χωρών».

 902.gr

Πολιτική αγυρτεία με ονοματεπώνυμο - Γιώργος Στόγιας

Σαφώς, και σε μας είναι παντελώς αδιάφορο, αν ο κύριος Στόγιας είναι λάτρης της αστικής δημοκρατίας. Αυτό που δεν μας είναι καθόλου αδιάφορο, είναι η μετατροπή των πολιτικών προτιμήσεων του καθενός σε πολιτική αγυρτεία. Η διαπίστωση εδώ,  πως το ΕΛΑΜ δηλαδή οι νεοναζιστές φασίστες και οι αναρχικοί ή τα μέλη άλλων ακροαριστερών κυπριακών οργανώσεων, χρησιμοποιούν "τα ίδια μέσα" κατά τον κύριο Στόγια, για την κατάλυση της αγαπητής του αστικής δημοκρατίας, αφορά τον σκοταδιστικό εμμονικό κακεντρεχή τρόπο του πολιτεύεσθαι του εν λόγω κυρίου, και απορρίπτεται μετά βδελυγμίας, όχι προς υπεράσπιση των οργανώσεων της ακροαριστεράς του τόπου μόνο, αλλά προς απαίτηση για ελάχιστη πολιτική ευθυκρισία, κάτι που στερείται παντελώς αν κρίνουμε από τα γραπτά του, ο εν λόγω κύριος.

Δεν είναι φρέσκο το συγκεκριμένο εμετικό μοντέλο πολιτικής σκέψης, το οποίο μας καλεί προς συμμόρφωσην με τα αστικά ιδεώδη διαφόρων ανιαρών τύπων με ονοματεπώνυμο. Είναι παλιό. Κι άλλοι ανιαροί τύποι από τον ίδιο χώρο της δεξιάς των νεοφιλελευθέρων που προβάλλουν και μπλογκς σαν το "ΔΗΜΑΡωδες" -  "Μη μαδάς τη Μαργαρίτα" - αλλά ταυτόχρονα επισκέπτονται και τον Στέφανο Μάνο - προσπάθησαν να προκαλέσουν την κυπριακή κοινότητα με παρόμοιο τρόπο.

Κάνει καριέρα ετούτη η παρέα με την πολιτική αγυρτεία ως φαίνεται.

"Οι καθρέφτες καλά θα κάνουν να σκέπτονται, προτού επιστρέψουν τα είδωλα" είχε πει ο Ζαν Κοκτώ.

Είναι καιρός η δεξιά, να ψάξει καλύτερα τον φασίστα που φέρει μέσα της και που περιφέρει αλόγιστα στην κοινότητα και ας ξεσκονίσει επιτέλους για μια φορά τους καθρέφτες της!!

Αυτούσιο το εμετολόγιο στο Μένουμε Ευρώπη

Ο Μαρξ για τους "Ζορό" και τους...."μαρξιστές"

Δόθηκε το Σάββατο το βράδυ στη δημοσιότητα η προκήρυξη ανάληψης ευθύνης για τις δολοφονίες στο Νέο Ηράκλειο.

Ορισμένες σκέψεις:

1^ο) Το μοντέλο του καλοζωισμένου «Ζορό» που αφήνει τη χλιδή του αρχοντικού του για να πάρει εκδίκηση για τους δούλους που... διατηρεί στις φυτείες του, είναι μια εξευγενισμένη μυθιστορηματική και κινηματογραφική φιγούρα. Πλην, όμως, σε συνθήκες πραγματικής ζωής αποτελεί ένα βαθύτατα αντιδραστικό κατασκεύασμα. Η πραγματική ζωή δεν κινείται με βάση τους κανόνες της εικονικής πραγματικότητας. Οι «Ζορό» στην πραγματική ζωή δεν υπάρχουν. Κι όσοι τους υποδύονται υπάρχουν μόνο ως η άλλη όψη του νομίσματος των ταγμάτων εφόδου του υποκόσμου ή των προβοκατόρων με τα κουμπούρια. Η δράση τους που βολεύει αφάνταστα την άθλια θεωρία περί «των δυο άκρων»  - κι αυτό δεν είναι «σενάριο» - έχει επιπτώσεις σε πολλά επίπεδα:

• Λειτουργούν ως προβοκατόρικη καρικατούρα της οργανωμένης πάλης με σκοπό την υπονόμευση του λαϊκού κινήματος. Υπηρετούν την επιλογή του συστήματος να συκοφαντηθεί κάθε εστία πολιτικής ριζοσπαστικοποίησης και κοινωνικής αφύπνισης μέσα από τον ορυμαγδό της τρομο-υστερίας.
• Εξυπηρετούν, εξ’ αντικειμένου, την πολιτική της έντασης και της «δικαιολόγησης» μέτρων «νόμου και τάξης».
• Ρίχνουν λίπασμα στον παραληρηματικό φασιστικό λόγο, «θυματοποιούν» την κάθε λογής ακροδεξιά υστερία, με συνέπεια την αποθέωση της καθεστωτικής αυθαιρεσίας.
• «Νομιμοποιούν» το πλαστό δίλημμα «ελευθερία ή ασφάλεια», με θύμα τις προσωπικές και κοινωνικές ελευθερίες, τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα και συνεπικουρούν μια πολιτική «ασφάλειας» που είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των «προστατών», οι οποίοι ως άλλοι «λύκοι» καλούνται ξανά να φυλάξουν τα πρόβατα...

Εν κατακλείδι:

Τόσο η χρονική στιγμή όσο και η ρευστότητα της περιόδου κατά την οποία εμφανίστηκαν οι εγκληματίες (σσ: διέπραξαν το έγκλημα τη στιγμή που οι ναζί βρίσκονταν σε δεινή θέση, δημοσιοποίησαν την προκήρυξη παραμονή του Πολυτεχνείου…), είναι μια ακόμα πιστοποίηση των ήδη γνωστών: Είτε έχουμε να κάνουμε με δολοφόνους - «χρήσιμους ηλίθιους» του συστήματος, είτε έχουμε να κάνουμε με δολοφόνους - κατασκευασμένους και εντεταλμένους «άνωθεν», με εγκληματίες, με ενεργούμενα που η λεγόμενη «επιχειρησιακή τους ετοιμότητα» και η «άνεση των κινήσεών τους» θα μπορούσε να βάλει σε σκέψεις για το ρόλο που τους έχει ανατεθεί εκ των «υπηρεσιών».

2^ο) Οι συντάκτες της προκήρυξης πασχίζουν να εμφανιστούν ότι κινούνται στον «αντίποδα» εκείνου που υποτίθεται ότι «πολεμούν». Παραχαράσσουν την ιστορία του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ των εκατομμυρίων μελών και χιλιάδων μαχητών, που πολεμούσαν εναντίον της ξένης κατοχής, του αστικού δοσιλογισμού, του κατσαπλιάδικου μαυραγοριτισμού. Συγκρίνονται (!) με τους μαχητές που βγαλμένοι από το μεγαλειώδες κίνημα αντίστασης του λαού, παίρνοντας εντολές από το λαό και δίνοντας λογαριασμό στο λαό, αποτελούσαν το «τιμωρό χέρι του λαού» ενάντια στις ομάδες των προδοτών , των εγκληματιών και βασανιστών φασιστών (σσ: αυτοί αλήθεια, από ποιόν παίρνουν εντολές, σε ποιόν δίνουν αναφορά, ποιες «μάζες» εκπροσωπούν;). Φλυαρούν ότι η ατομική τρομοκρατία είναι το απότοκο της «επαναστατημένης» και «χειραφετημένης» συνείδησής τους για να προτάξουν το «χρυσαυγίτικο αξίωμα» (και μάλιστα στην προκήρυξή τους!) ότι «όλα τα πολιτικά κόμματα ανεξαιρέτως υπήρξαν και εξακολουθούν να είναι εντολοδόχοι των Μεγάλων Δυνάμεων» και για να καταλήξουν «να καεί το μπουρδέλο η Βουλή».  Αν τους άκουγαν οι εμπρηστές του Ράιχσταγκ θα έτριβαν τα χέρια τους.

Τα παραπάνω θα συνιστούσαν αφέλεια μόνο στην περίπτωση που δεν συνιστούσαν συνειδητή διαστρέβλωση και προσπάθεια μακιγιαρίσματος.  Αλλά τόση αφέλεια και τόση «αθωότητα» δεν υπάρχει στις μέρες μας.

Στις μέρες μας δεν υπάρχει μαρξιστής (πραγματικός) που να μη γνωρίζει ότι η ατομική τρομοκρατία είναι ένα «παιδί» υιοθετημένο, διαποτισμένο και τηλεκατευθυνόμενο από την τρομοκρατία που ασκεί το σύστημα της «εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο». Όχι μόνο δεν συνιστά «επαναστατική βία», αλλά αποτελεί τον ορισμό της αντεπαναστατικής βίας.

Οι τάχα μου «ευαίσθητες χορδές» των εγκληματιών της ατομικής τρομοκρατίας είναι απολύτως ελεγχόμενες από εκείνους που ελέγχουν τα «τόξα» τους και τα κουμπούρια τους. Εξηγούμαστε: Πάντα και παντού στις εκμεταλλευτικές κοινωνίες η αδικία των «από πάνω» γεννά την αγανάκτηση, την τάση για εκδίκηση, τη ροπή για αντίδραση στο νόμο της ζούγκλας που κυριαρχεί στην λεγόμενη οικονομία της αγοράς. Αλλά αυτό δεν συνιστά «χειραφέτηση». Το «οφθαλμός αντί οφθαλμού» και μάλιστα σαν μοντέλο πολιτικής δράσης, είναι το πιο καθυστερημένο, το πιο ανεπεξέργαστο πολιτικό ένστικτο που στο ξυπνάει, στο ερεθίζει ο ίδιος ο καπιταλισμός. Και που αν μείνεις σ' αυτό, τότε πολύ εύκολα μπορείς να περάσεις στα μονοπάτια της τρομοκρατίας νομίζοντας (ή δασκαλεύοντάς σε να λες) ότι έτσι αποδίδεις «δικαιοσύνη».

Μόνο που, στην «καλύτερη» εκδοχή της, η ατομική τρομοκρατία είναι η απόδοση «δικαιοσύνης» με τον φυσικό τρόπο της αυτοδικίας (παίρνω το δίκαιο στα χέρια μου). Μήπως, όμως, φυσικό δίκαιο δεν είναι και η οικονομία της αγοράς (το δίκαιο του ισχυρότερου); Και μήπως αυτό, το φυσικό δίκαιο της αγοράς, δεν είναι που σε τελευταία ανάλυση υπερασπίζεται το οργανωμένο κοινωνικό δίκαιο της αστικής κοινωνίας;

Όταν, λοιπόν, κάποιος θέλει να εμφανίζεται μαρξιστής εκθειάζοντας την ατομική τρομοκρατία – αυτοδικία στο όνομα ότι έτσι αντικρούει τη συστημική τρομοκρατία – αυτοδικία, τότε (αν υποθέσουμε ότι υπήρξε ποτέ μαρξιστής) εγκαταλείπει το Μαρξισμό για χάρη του οπορτουνισμού. Υποτάσσεται στο αυθόρμητο, στο ακατέργαστο πολιτικό ένστικτο που γεννιέται ως προέκταση της καπιταλιστικής αδικίας και που αξιοποιείται για να θρέφει την καπιταλιστική αδικία.

Αντίθετα εκείνο που οφείλει ο μαρξιστής (όταν είναι μαρξιστής) είναι να δείξει ποιος ευθύνεται για την κοινωνική αδικία. Να μην υποτάσσεται στην απλή, στην τυφλή και πολιτικά καθυστερημένη «αντικαπιταλιστική» αγανάκτηση. Στη θέση του καταπιεστή και του καταπιεσμένου να μην βλέπει «πρόσωπα», αλλά τάξεις. Να μπολιάζει αυτή την αγανάκτηση κι από ένστικτο να την μετασχηματίζει σε συνείδηση, για να τραβήξει τις μάζες μπροστά, να τις φωτίσει, να τους δείξει τη διέξοδο στο πραγματικό κίνημα, στην επαναστατική ιδεολογία. Κι αυτό δεν γίνεται ούτε με κουμπούρια, ούτε με κουκούλες, ούτε με κράνη.

Και κάτι ακόμα: Οι φίλοι των «Ζορό» είναι οι πρώτοι που θεωρούν «επαναστατική γυμναστική» ή «εκτός τόπου και χρόνου» κάθε προσπάθεια μαζικής πολιτικής δράσης του λαϊκού κινήματος. Είναι η ίδια σχολή που με ένα απίθανο άλμα δείχνει να εκστασιάζεται μπροστά στην ατομική «επαναστατική» δράση με το κουμπούρι και την κουκούλα. Αλλά πάντα ο μικροαστισμός είχε λιγότερη σχέση με την κοινωνική επανάσταση απ' ό,τι με το άλμα επί κοντώ.

Ο Μαρξ και ο Ένγκελς, ο Λένιν και ο Τσε, που καταδίκαζαν την ατομική τρομοκρατία, μάλλον δεν θα ήταν… «μαρξιστές»

3ο) Για του λόγου το αληθές, το πώς στέκεται ο μαρξιστής, ο πραγματικός επαναστάτης απέναντι στην ατομική τρομοκρατία θα το δούμε αμέσως παρακάτω, μέσα από τα λόγια και τις πράξεις των ίδιων των (πραγματικών) μαρξιστών.

• Ο Λένιν (σ.σ.: ένας «υποδεέστερος» προφανώς επαναστάτης σε σχέση με τους αυτόκλητους «Ζορό»…) ξεκαθάριζε από πολύ νωρίς (στο γράμμα του «Προς τον Φ. Κορίτσονερ, 25 του Οκτώβρη 1916») τα εξής, έτσι για να μην υπάρχουν αμφιβολίες για το ρόλο τέτοιου είδους «τύπων» και για το πώς αξιοποιούνται από το σύστημα: «Όσον αφορά την πολιτική εκτίμηση της πράξης, εμείς, φυσικά, παραμένουμε στην παλιά μας άποψη, που έχει επιβεβαιωθεί από την πείρα δεκαετιών, ότι οι ατομικές τρομοκρατικές απόπειρες (...) σαν επαναστατική τακτική, είναι άσκοπες και επιζήμιες. Μόνο το μαζικό κίνημα μπορεί να θεωρηθεί σαν πραγματική πολιτική πάλη», σημείωνε ο Λένιν, και συνέχιζε: «Οι τρομοκράτες στη Ρωσία (ενάντιά τους πάντοτε παλεύαμε) έκαναν μία σειρά μεμονωμένες απόπειρες δολοφονίας, όμως το Δεκέμβρη του 1905, όταν η υπόθεση έφτασε επιτέλους στο μαζικό κίνημα, στην εξέγερση (…) τότε ακριβώς οι "τρομοκράτες" απουσίασαν...». (ΛΕΝΙΝ, Άπαντα, τ. 40, σελ. 312).
• Πάμε σε έναν ακόμα «υποδεέστερο» επαναστάτη. Τον Ένγκελς: «(...) Τούτη η παθιασμένη πυρετώδης φούρια, τούτο το πυροτέχνημα των δολοφονιών, που δεν έχουν κανένα νόημα, και, αν το καλοκοιτάξεις, είναι πληρωμένες και μονταρισμένες απ' την αστυνομία, - έγραφε ο Ένγκελς - δεν μπορεί να μην ανοίξει τα μάτια ακόμα και του αστισμού για τον αληθινό χαρακτήρα αυτής της προπαγάνδας των φρενοβλαβών και βαλτών πρακτόρων(...)». (Φρ. Ένγκελς, επιστολή του προς τον Πάμπλο Ιγκλέσιας στη Μαδρίτη, Κ. ΜΑΡΞ - Φ. ΕΝΓΚΕΛΣ, Άπαντα, τ. 39, σελ. 223).
• Ας επιστρέψουμε πάλι στον Λένιν: «Ας περάσουμε στο δεύτερο σημείο, στο ζήτημα της τρομοκρατίας (...) Η ακαταλληλότητά της έχει αποδειχθεί τόσο καθαρά από την πείρα του ρωσικού επαναστατικού κινήματος (...) Οι Ρώσοι σοσιαλδημοκράτες αναιρούσαν (και αναίρεσαν για πολύ καιρό) τη σκοπιμότητα μιας τέτοιας μεθόδου πάλης... Οι σοσιαλιστές - επαναστάτες έχουν την αφέλεια να μην αντιλαμβάνονται πως η ροπή τους προς την τρομοκρατία βρίσκεται στην πιο στενή αιτιατή σύνδεση με το γεγονός ότι οι ίδιοι στάθηκαν από μιας αρχής και εξακολουθούν να στέκονται παράμερα από το εργατικό κίνημα, χωρίς, μάλιστα, να επιδιώκουν να γίνουν κόμμα της επαναστατικής τάξης που διεξάγει τον ταξικό της αγώνα... Το ότι η μοναδική "ελπίδα" της επανάστασης είναι το "πλήθος", ότι ενάντια στην αστυνομία μπορεί να παλέψει μόνο η επαναστατική οργάνωση που καθοδηγεί (στην πράξη, κι όχι στα λόγια) αυτό το πλήθος, αυτό είναι πια στοιχειώδες. Αυτό είναι ντροπή να το αποδείχνει κανείς. Και μόνο άνθρωποι που ξέχασαν τα πάντα και δε διδάχτηκαν απολύτως τίποτα, μπορούσαν να υποστηρίξουν το "αντίθετο" (...) Να καλείς σε μια τέτοια τρομοκρατία, όπως είναι η διοργάνωση αποπειρών δολοφονίας ενάντια σε υπουργούς από μεμονωμένα άτομα και από άγνωστους μεταξύ τους ομίλους, τη στιγμή που οι επαναστάτες δεν έχουν αρκετές δυνάμεις και μέσα για την καθοδήγηση της μάζας, που ήδη ξεσηκώνεται, σημαίνει ότι όχι μόνο διακόπτεις μ' αυτόν τον τρόπο τη δουλειά μέσα στις μάζες, αλλά και προκαλείς άμεσα την αποδιοργάνωση της δουλειάς (...). Εμείς, οι επαναστάτες (...) Πρέπει να δρούμε όλοι μαζί πιο ενεργητικά, πιο θαρραλέα και πιο οργανωμένα. Ενώ οι σοσιαλιστές - επαναστάτες συμπεραίνουν: "Πυροβόλα, ασύλληπτο άτομο, γιατί, αλίμονο, η μάζα θα αργήσει ακόμα, και γιατί ενάντια στη μάζα υπάρχουν φαντάροι". Αυτό πια είναι τελείως ανόητο, κύριοι!» (Β. Ι. ΛΕΝΙΝ: «Άπαντα», τ. 6, σελ. 381 - 385, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»).
• Και πάλι ο Λένιν: «Το συνέδριο αποκρούει κατηγορηματικά την τρομοκρατία, δηλαδή το σύστημα των πολιτικών εκτελέσεων μεμονωμένων προσώπων σαν μέθοδο πολιτικής πάλης τελείως ακατάλληλη... (γιατί) καλλιεργεί και στους ίδιους τους επαναστάτες και στον πληθυσμό γενικά τις πιο στραβές αντιλήψεις για τα καθήκοντα και τις μεθόδους πάλης ενάντια στην απολυταρχία».(ΛΕΝΙΝ, Άπαντα τ. 7, σελ. 249).
• Και ξανά ο Λένιν: «(...) Οι μεμονωμένες απόπειρες δολοφονίας, σαν επαναστατική τακτική, είναι άσκοπες και επιζήμιες. Μόνο το μαζικό κίνημα μπορεί να θεωρηθεί σαν πραγματική πολιτική πάλη (...)». (ΛΕΝΙΝ, Άπαντα, τ. 40, σελ. 312).
• Αλλά ας έρθουμε σε κάποιον που υποτίθεται ότι οι τάχα «επαναστάτες» τον έχουν σε εκτίμηση: «Είμαστε ειλικρινά πεπεισμένοι ότι η τρομοκρατία είναι ένα αρνητικό όπλο, που δεν προσφέρει απολύτως ποτέ τα αναμενόμενα αποτελέσματα κι ότι μπορεί να απομακρύνει το λαό από ένα επαναστατικό κίνημα, αφού συνδέεται ολοκληρωτικά με αυτούς που επιδιώκουν ανθρώπινες απώλειες χωρίς προοπτική για τα προσδοκώμενα αποτελέσματα». (Τσε Γκεβάρα, «Ο Ανταρτοπόλεμος», σελ. 127, εκδόσεις «Καρανάση», Αθήνα, 1982).
• Και πάλι ο Τσε: «Η δολοφονία και ο τυφλός τερορισμός (τρομοκρατία) δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται. Είναι προτιμότερο να γίνεται μαζική δουλειά, να εντυπώνεται το επαναστατικό ιδανικό, και να το κάνει να ωριμάσει για να μπορούν, στη δοσμένη στιγμή, να κινητοποιήσουν αυτές τις μάζες υποστηριζόμενες από τον επαναστατικό στρατό και να κάνουν να κλίνει η πλάστιγγα προς την πλευρά της Επανάστασης». (Τσε Γκεβάρα, στο ίδιο, σελ. 118-119).
• Ο Μαρξ, ο Ένγκελς, ο Λένιν, ο Τσε, αντιμετώπισαν ως έναν από τους βασικούς εχθρούς του εργατικού κινήματος, ομάδες και πρόσωπα, που είχαν αιχμή της δράσης τους την ατομική τρομοκρατία. Οι Μαρξ και Ένγκελς, καταδεικνύοντας τι κρυβόταν πίσω από τη «Μυστική Συμμαχία» των Μπακούνιν – Νετσάγιεφ, έγραφαν: «Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια εταιρεία, που (…) δε διστάζει να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο και κάθε δολιότητα. Το ψέμα, η συκοφαντία, οι εκφοβισμοί, οι τραμπουκισμοί, είναι χαρακτηριστικά της γνωρίσματα. (…) Εμείς τους παραδίδουμε στην περιφρόνηση των εργατών και στην εύνοια των κυβερνήσεων, στις οποίες πρόσφεραν ανεκτίμητες υπηρεσίες, αποδιοργανώνοντας το εργατικό κίνημα. Η εφημερίδα της Ζυρίχης "Tagwacht" είχε απόλυτο δίκιο όταν, απαντώντας στον Μπακούνιν, έλεγε: "Αν δεν είστε πληρωμένος πράκτορας, τότε, όπως και να 'χει, ένα είναι φανερό: Κανένας πληρωμένος πράκτορας δε θα μπορούσε να προξενήσει μεγαλύτερη ζημιά απ' ό,τι προξενήσατε εσείς"» («Κ. Μαρξ - Φ. Ένγκελς, «Για τον αναρχισμό», εκδόσεις «Καζάντζα»).

Αυτή είναι η «σχέση» των μαρξιστών με την ατομική τρομοκρατία. Πράγματα γνωστά. Εδώ και 100 χρόνια. Εδώ και 150 χρόνια, απ' όταν ο Μαρξ και ο Ένγκελς  αποκάλυπταν το ρόλο των Νετσάγιεφ. Αλλά, είναι ηλίου φαεινότερο: Και 1.000 χρόνια να περάσουν, και 1.000.000 φορές να τοποθετηθούν οι κομμουνιστές γύρω από το ζήτημα, οι αδαείς, οι κάθε λογής γκεμπελίσκοι, οι διατεταγμένοι στην υπηρεσία της πολιτικής και ιστορικής παραχάραξης, οι «ενσωματωμένοι» στις καθεστωτικές εργολαβίες της μετατροπής των εννοιών «Αριστερά», «Προλεταριακή Δημοκρατία», «Κομμουνισμός», σε ποινικά αδικήματα (!), οι επιφορτισμένοι να αναπαράγουν την ιταμή και προβοκατόρικη συσχέτιση της πολιτικής πάλης του εργατικού κινήματος με την τρομοκρατία (!) θα συνεχίσουν το βιολί τους. Όπως θα συνεχίσουν το βιολί τους και εκείνοι οι μηχανισμοί που, μέχρι να τους συντρίψει ο λαός, θα κατασκευάζουν την τρομοκρατία ή θα αξιοποιούν την τρομοκρατία, ώστε να τη μετασχηματίζουν σε τρομο-υστερία, σε τρομο-λαγνεία και, τελικά, σε μέθοδο τρομοκράτησης του λαού και σε «επιχείρημα» συκοφάντησης των μαζικών αγώνων του λαού ενάντια στους δυνάστες του.

Νίκος Μπογιόπουλος

enikos.gr