Μόλις ετοιμαζόμουν να αναδημοσιεύσω το τελευταίο κείμενο/συνέντευξη του Τριμ στο sigma live με τίτλο: Κρίση, Εθνικισμός, Ρατσισμός, Νεοφασισμός: Κύπρος στον 21ο αιώνα ( επόμενη ανάρτηση, ένα από τα πολύ καλά κείμενα του Τριμ) όταν έπεσε το μάτι μου στο αμέσως προηγούμενο του ποστ: Ανοιχτή Επιστολή στους φίλους της ΕΡΑΣ.
Η επιστολή αποτελεί μια κριτική για τη στάση/απόφαση της ΕΡΑΣ να καλέσει τα μέλη της σε αποχή στις επόμενες προεδρικές όσο και μια πρόσκληση/έκκληση στο να ξανασκεφτούν και να αναιρέσουν αυτή την απόφαση. Δεν είδα κάποια απάντηση ακόμα από την ΕΡΑΣ, το σκεπτικό όμως τόσο του κειμένου του Τριμ όσο και κάποιων σχολιαστών στο συγκεκριμένο κείμενο, ίσως να δημιουργούν κάποια ερωτήματα.
Δεν τοποθετούμαι εκ μέρους της ΕΡΑΣ γιατί ως γνωστόν δεν ανήκω ούτε έχω κάποια οργανική σχέση με αυτή την κίνηση. ( απλά το διευκρινίζω )
Τόσο η Επιστολή προς τους φίλους της ΕΡΑΣ όσο και η συνέντευξη του Τριμ συμπεριλαμβάνουν μια κοινή θέση: "Ζούμε την μεγαλύτερη κρίση του καπιταλισμού από το 1930. Τίποτε δεν θα μείνει όρθιο μετά από αυτή την κρίση. Δεν ξέρω τι θα έρθει μετά. Οι νομοτέλειες διαψεύσθηκαν: όλα είναι αποτέλεσμα πάλης".
Είναι ένα καλό σημείο αυτό, θεωρώ, ώστε να τεθούν κάποιοι περαιτέρω προβληματισμοί για το ζήτημα των προεδρικών εκλογών, του υποψηφίου της Αριστεράς καθώς και της γενικότερης πολιτικής στάσης της Αριστεράς στη βάση αυτού του σημείου.
Οι προβληματισμοί αυτοί προϋπήρχαν και δεν αφορούν αυστηρά τα κείμενα του Τριμ, ίσως αφορούν και άλλα κείμενα που εμφανίστηκαν τελευταία και που λειτουργούν στη βάση της λογικής πως οι εκλογές θα κρίνουν την επιβίωση της αριστεράς στον τόπο και πως το
διακύβευμα των εκλογών είναι "εκφασισμός ή Σταύρος Μαλάς".
"Ζούμε την μεγαλύτερη κρίση του καπιταλισμού από το 1930" - είναι κοινώς αποδεκτό αυτό από το ακελ και την αριστερά; Έχω σοβαρές αμφιβολίες...
...ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από αυτές τις αμφιβολίες...το ιστορικό φάντασμα/δεδομένο πως η προηγούμενη μεγάλη κρίση πριν ακριβώς από το ΄30 γέννησε στον τόπο μας το Κομμουνιστικό Κόμμα/ κίνημα ως αναγκαιότητα και ως συμμετοχή/παρουσία στις ευρύτερες γειτονικές και γεωπολιτικές συμμαχίες της κυπριακής κομμουνιστικής αριστεράς
με τους εργαζομένους αλλά και τα κινήματα διεθνώς.
Εάν όντως είναι κοινώς αποδεκτό πως έχουμε μια ιστορική "επανάληψη" και πως τα σημάδια μας πάνε πίσω στην εποχή του ΄30 τότε είναι επιβεβλημένο να τεθεί ο προβληματισμός για το περιεχόμενο, το πρόγραμμα και τη στόχευση των αριστερών/κομμουνιστών εκείνης της εποχής με τη δική μας. Αλλιώς υπάρχει ανισομέρεια "εποχών"
και συγκρίσεων καθώς και το ενδεχόμενο σοβαρών πολιτικών λαθών εκ μέρους της ακελικής αριστεράς σήμερα.
Αν βιώνουμε τη μεγαλύτερη κρίση μετά το ΄30, προφανώς εμείς δεν μπορούμε να καμωνόμαστε πως βιώνουμε μια εποχή του ΄60 ( όπου οι συμφωνίες της Ζυρίχης έγιναν συμφωνίες του Ισραήλ-Ελλάδας-Κύπρου και όπου ο Χριστόφιας είναι ένας άλλος Μακάριος ) ,ούτε ζούμε την εποχή μετά το Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο όπου η αριστερή σοσιαλδημοκρατία θα περάσει σε μια αστική δημοκρατική συναινετική σύμπραξη με τη δεξιά για την οικοδόμιση ενός νέου "οικονομικού θαύματος".
Αν ζούμε κάπως ξανά τις συνθήκες προ του ΄30, τότε θα πρέπει να κάνουμε αναπόφευκτα μια σύγκριση των τότε "αναγκαιοτήτων για την ταξική πάλη και την αριστερά" με ότι σήμερα προβάλλεται ως "αναγκαιότητα" και μοναδική επιλογή της αριστεράς.
Αναπόφευκτα πρέπει να τεθεί αυτή η σύγκριση. Ήταν οι κομμουνιστές της Κύπρου κατά τον ίδιο τρόπο "ανάχωμα" για την προστασία της εργατικής τάξης όπως είναι σήμερα ο Σταύρος Μαλάς και το πρόγραμμά του; Ένα πρόγραμμα σε πλήρη συνάρτηση με την πολιτική του ακελ το οποίο, με όλο το θάρρος, αν βρισκόμαστε κάπου κοντά στο ΄30 περισσότερο θυμίζει πρόγραμμα "Ασφαλιστικής Εταιρίας" παρά πρόγραμμα εργατικού/κομμουνιστικού κόμματος;
Είναι εν τέλει κατάρα για τον τόπο, όσοι βλέπουν στον Σταύρο Μαλά ένα δεξιό υποψήφιο, και στο ακελ ένα κόμμα το οποίο "ζει σε λάθος εποχή" ή μήπως είναι μια υγιής οπτική και μελλοντική ελπίδα για τον τόπο;
Εαν το ακελ έχει φτάσει στο απόλυτο αδιέξοδο της "κυβερνητικής λογικής" και στο βωμό αυτής της λογικής έχει ξεχάσει και την αλφαβήτα των αγώνων, με αποτέλεσμα να καταλαμβάνεται από τρόμο στην ιδέα πως μπορεί να χάσει ποσοστά και άρα τη δύναμη άσκησης "νόμιμης αστικής πολιτικής" από τα υψηλά δώματα της κρατικής εκτελεστικής εξουσίας και αν το ακελ "πηδά" δεκαετίες κατά το δοκούν φτιάχοντας τα ανάλογα "αφηγήματα" και τη μια μας παίρνει στο ΄50 την άλλη στο ΄60 και την άλλη στο ΄74....αυτό δεν είναι λόγος να πανικοβάλλεται το εκλογικό σώμα ούτε όμως και να θεωρείται ανώριμη ή αδικαιολόγητη ή καταστροφική η στάση που λέει: το δίλημμα δεν είναι "εκφασισμός ή Μαλάς" αλλά το δίλημμα είναι "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα"...
Από την ανάποδη λοιπόν....αυτοί που βλέπουν στην "αποχή" την συνενοχή για τον εκφασισμό ίσως να είναι αυτοί που οδήγησαν τη χώρα σε ένα νεκρό από αγώνες τοπίο και να είναι αυτοί που δεν μπορούν πια να μας οδηγήσουν σε καμιά αλλαγή και σε κανένα σοσιαλιστικό αύριο.
Το τέρας του εκφασισμού για να το κτυπήσεις θα πρέπει να σταθείς απέναντι του όπως τότε πριν γεννηθεί και όχι όπως τότε που "είχες γεμάτα ταμεία" για να το ταίσεις.
Η Κύπρος χρειάζεται ένα Κομμουνιστικό Κόμμα. Δεν χρειάζεται κανένα Σταύρο Μαλά.
Η επιστολή αποτελεί μια κριτική για τη στάση/απόφαση της ΕΡΑΣ να καλέσει τα μέλη της σε αποχή στις επόμενες προεδρικές όσο και μια πρόσκληση/έκκληση στο να ξανασκεφτούν και να αναιρέσουν αυτή την απόφαση. Δεν είδα κάποια απάντηση ακόμα από την ΕΡΑΣ, το σκεπτικό όμως τόσο του κειμένου του Τριμ όσο και κάποιων σχολιαστών στο συγκεκριμένο κείμενο, ίσως να δημιουργούν κάποια ερωτήματα.
Δεν τοποθετούμαι εκ μέρους της ΕΡΑΣ γιατί ως γνωστόν δεν ανήκω ούτε έχω κάποια οργανική σχέση με αυτή την κίνηση. ( απλά το διευκρινίζω )
Τόσο η Επιστολή προς τους φίλους της ΕΡΑΣ όσο και η συνέντευξη του Τριμ συμπεριλαμβάνουν μια κοινή θέση: "Ζούμε την μεγαλύτερη κρίση του καπιταλισμού από το 1930. Τίποτε δεν θα μείνει όρθιο μετά από αυτή την κρίση. Δεν ξέρω τι θα έρθει μετά. Οι νομοτέλειες διαψεύσθηκαν: όλα είναι αποτέλεσμα πάλης".
Είναι ένα καλό σημείο αυτό, θεωρώ, ώστε να τεθούν κάποιοι περαιτέρω προβληματισμοί για το ζήτημα των προεδρικών εκλογών, του υποψηφίου της Αριστεράς καθώς και της γενικότερης πολιτικής στάσης της Αριστεράς στη βάση αυτού του σημείου.
Οι προβληματισμοί αυτοί προϋπήρχαν και δεν αφορούν αυστηρά τα κείμενα του Τριμ, ίσως αφορούν και άλλα κείμενα που εμφανίστηκαν τελευταία και που λειτουργούν στη βάση της λογικής πως οι εκλογές θα κρίνουν την επιβίωση της αριστεράς στον τόπο και πως το
διακύβευμα των εκλογών είναι "εκφασισμός ή Σταύρος Μαλάς".
"Ζούμε την μεγαλύτερη κρίση του καπιταλισμού από το 1930" - είναι κοινώς αποδεκτό αυτό από το ακελ και την αριστερά; Έχω σοβαρές αμφιβολίες...
...ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από αυτές τις αμφιβολίες...το ιστορικό φάντασμα/δεδομένο πως η προηγούμενη μεγάλη κρίση πριν ακριβώς από το ΄30 γέννησε στον τόπο μας το Κομμουνιστικό Κόμμα/ κίνημα ως αναγκαιότητα και ως συμμετοχή/παρουσία στις ευρύτερες γειτονικές και γεωπολιτικές συμμαχίες της κυπριακής κομμουνιστικής αριστεράς
με τους εργαζομένους αλλά και τα κινήματα διεθνώς.
Εάν όντως είναι κοινώς αποδεκτό πως έχουμε μια ιστορική "επανάληψη" και πως τα σημάδια μας πάνε πίσω στην εποχή του ΄30 τότε είναι επιβεβλημένο να τεθεί ο προβληματισμός για το περιεχόμενο, το πρόγραμμα και τη στόχευση των αριστερών/κομμουνιστών εκείνης της εποχής με τη δική μας. Αλλιώς υπάρχει ανισομέρεια "εποχών"
και συγκρίσεων καθώς και το ενδεχόμενο σοβαρών πολιτικών λαθών εκ μέρους της ακελικής αριστεράς σήμερα.
Αν βιώνουμε τη μεγαλύτερη κρίση μετά το ΄30, προφανώς εμείς δεν μπορούμε να καμωνόμαστε πως βιώνουμε μια εποχή του ΄60 ( όπου οι συμφωνίες της Ζυρίχης έγιναν συμφωνίες του Ισραήλ-Ελλάδας-Κύπρου και όπου ο Χριστόφιας είναι ένας άλλος Μακάριος ) ,ούτε ζούμε την εποχή μετά το Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο όπου η αριστερή σοσιαλδημοκρατία θα περάσει σε μια αστική δημοκρατική συναινετική σύμπραξη με τη δεξιά για την οικοδόμιση ενός νέου "οικονομικού θαύματος".
Αν ζούμε κάπως ξανά τις συνθήκες προ του ΄30, τότε θα πρέπει να κάνουμε αναπόφευκτα μια σύγκριση των τότε "αναγκαιοτήτων για την ταξική πάλη και την αριστερά" με ότι σήμερα προβάλλεται ως "αναγκαιότητα" και μοναδική επιλογή της αριστεράς.
Αναπόφευκτα πρέπει να τεθεί αυτή η σύγκριση. Ήταν οι κομμουνιστές της Κύπρου κατά τον ίδιο τρόπο "ανάχωμα" για την προστασία της εργατικής τάξης όπως είναι σήμερα ο Σταύρος Μαλάς και το πρόγραμμά του; Ένα πρόγραμμα σε πλήρη συνάρτηση με την πολιτική του ακελ το οποίο, με όλο το θάρρος, αν βρισκόμαστε κάπου κοντά στο ΄30 περισσότερο θυμίζει πρόγραμμα "Ασφαλιστικής Εταιρίας" παρά πρόγραμμα εργατικού/κομμουνιστικού κόμματος;
Είναι εν τέλει κατάρα για τον τόπο, όσοι βλέπουν στον Σταύρο Μαλά ένα δεξιό υποψήφιο, και στο ακελ ένα κόμμα το οποίο "ζει σε λάθος εποχή" ή μήπως είναι μια υγιής οπτική και μελλοντική ελπίδα για τον τόπο;
Εαν το ακελ έχει φτάσει στο απόλυτο αδιέξοδο της "κυβερνητικής λογικής" και στο βωμό αυτής της λογικής έχει ξεχάσει και την αλφαβήτα των αγώνων, με αποτέλεσμα να καταλαμβάνεται από τρόμο στην ιδέα πως μπορεί να χάσει ποσοστά και άρα τη δύναμη άσκησης "νόμιμης αστικής πολιτικής" από τα υψηλά δώματα της κρατικής εκτελεστικής εξουσίας και αν το ακελ "πηδά" δεκαετίες κατά το δοκούν φτιάχοντας τα ανάλογα "αφηγήματα" και τη μια μας παίρνει στο ΄50 την άλλη στο ΄60 και την άλλη στο ΄74....αυτό δεν είναι λόγος να πανικοβάλλεται το εκλογικό σώμα ούτε όμως και να θεωρείται ανώριμη ή αδικαιολόγητη ή καταστροφική η στάση που λέει: το δίλημμα δεν είναι "εκφασισμός ή Μαλάς" αλλά το δίλημμα είναι "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα"...
Από την ανάποδη λοιπόν....αυτοί που βλέπουν στην "αποχή" την συνενοχή για τον εκφασισμό ίσως να είναι αυτοί που οδήγησαν τη χώρα σε ένα νεκρό από αγώνες τοπίο και να είναι αυτοί που δεν μπορούν πια να μας οδηγήσουν σε καμιά αλλαγή και σε κανένα σοσιαλιστικό αύριο.
Το τέρας του εκφασισμού για να το κτυπήσεις θα πρέπει να σταθείς απέναντι του όπως τότε πριν γεννηθεί και όχι όπως τότε που "είχες γεμάτα ταμεία" για να το ταίσεις.
Η Κύπρος χρειάζεται ένα Κομμουνιστικό Κόμμα. Δεν χρειάζεται κανένα Σταύρο Μαλά.
"Η Κύπρος χρειάζεται ένα Κομμουνιστικό Κόμμα. Δεν χρειάζεται κανένα Σταύρο Μαλά." - αυτό είναι μια σοβαρά πολιτική διαπίστωση και μια καθαρά πολιτική απαίτηση. Αυτή η πολιτικά κομμουνιστική σκέψη ως αίτημα των καιρών σημαίνει ακριβώς το πολιτικά απαραίτητο της δυναμικής του απροσάρμοστου, την ανυπακοή δηλαδή του παρόντος ως τέτοιου. Δεν προσαρμόζεται κανένα καθαρά κομμουστικό κόμμα στην όποια πολιτική πραγματικότητα μη χέσω. Ένα κομμουνιστικό κόμμα διαμορφώνει την πολιτική πραγματικότητα, συγκροτεί το θεμέλειο του τι εστί πολιτική και ελέγχει με τους αγώνες του την απόλυτη πτώση του εργάτη. Παράδειγμα: Το ΚΚΕ είναι η μόνη πολιτική δύναμη που συγκρατεί σε τεντωμένο σχοινί φυσικά, την απόλυτη νίκη του φασισμού, την τυφλή πορεία μιας εκφοβισμένης και τρομακρατημένης ζωής στο λύθαργο της ελπίδας και τέλος αντιστέκεται να πέσει ως βορά στα κενά λαρύγγια των φερέφωνων μιας άρρυθμης, αβασάνιστης ζελατίνης που το "πέρα δώθε" και το "οτι να ΄ναι" να είναι η στενώτητα της σκέψης της φασιστικής τους δηλαδή ευθείας. Στη Κύπρο που να΄ναι τώρα αυτή η κόκκινη δύναμη; Τι να ψηφίσω; Επιλέγω δεν σημαίνει αποφασίζω μεταξύ κάτι αλλά διαλεκτώ. "Η Κύπρος χρειάζεται ένα Κομμουνιστικό Κόμμα. Δεν χρειάζεται κανένα Σταύρο Μαλά", αυτό θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι είναι επιλογή γιατί δεν συλλαμβάνεται από μια επιληπτική σκέψη. Το ότι απαιτείται ένα κομμουνιστικό κόμμα στη Κύπρο δεν είναι απλά και μόνο μια πρόταση αλλά και η φωνή της ίδιας της ιστορικής παρουσίας που έχει αδραχτεί. Επιλέγεις αυτό γιατί αυτό το κομμουνιστικό σκουλήκι τρώει τα σωθικά σου. Αν δεν τα τρώει τότε να φοβάσαι ότι το έχεις ήδη απονεκρώσει. Χρειάζεται ένα κομμουνιστικό κόμμα αρχικά και μόνο για να ρυθμίζεται το ανθρώπινο ως συλλογικότητα, για να μην ξεχνάμε ότι πίσω απ΄το τι βρίσκεται το ποιός και για να χαράσσεται συν τοις άλλοις με τα ιδρωμένα χέρια η οδός της διανόησης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ
Συντρόφισσα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως ελαλούσα προκτές σε ένα φίλο όταν με ερώτησεν τι το εναλλακτικό εμπορούσεν να γινεί λαββανομένου υποψιν την συγκυρία: καμιάν φοράν εν η ερώτηση -ο τρόπος που τείθεται που εν αφήνει κάποιον/ αν να σκεφτεί. Επι τούτου, με πολλούς/ ες που διατείνοντε ότι εν αριστεροί/ ες δαμέσα, το πρόβλημα κατ' αρχήν εν ότι παραμένουν να συζητούν στη βάση του καταμερισμού που επέτυχεν ο καπιταλισμός, μεταξύ οικονομίας τζιαι πολιτικής. Κομμουνιστής - ο μόνος ' τρόπος' που κάποιος/ α μπορεί να εν αριστερός/ η - εν μπορεί να σκέφτεται παρά πολιτικο-οικονομικά. Το αποτέλεσμα τούτου του προβλήματος λοιπόν έσιει αντίκτυπο στο γεγονός ότι το δίλημμα - για τους διατεινομένους/ ες ότι εν αρστεροί/ ες - παραμένει μέσα στα καπιταλιστικά πλαίσια. Αν λοιπόν εφέρναμεν στο' νου μας τζείν' την κουβέντα του Παλαιών Πατρών Γερμανού " Ελευθερία η θάνατος" - για την οποία η ερώτηση "Ναμπουν το εναλλακτικό; " εν απλώς γελοία - τζιαι σκεφτούμαστεν το ανάλογον της σήμερα τζείνο με το οποίον εννα εκαταλήγαμε ως το εναλλακτικό εννα ήταν εξίσου γελοίον. Τζιαι νάμπου εν το δίλημμα; : "Εξευτελισμός της Εργατικής τάξης ή Επανάσταση".
υγ: περιττόν να σου πώ ότιο φίλος αν τζιαι αστυνομικός - απάντησεν ακριβώς στη β΄'αση τζείνου που μόνον οι κομμουνιστές παραμένουν πιστοί: το έλλογο χαρακητριστικό του υποκειμένου.
ΖΝ
πολλα ωραίο σχόλιο. τζαι έτσι ένι ακριβώς. ότι τα ερωτήματα εννεν αυθαίρετα τοποθετημένα μέσα σε ένα αφηρημένο σύμπαν απο το οποίο παράγεται ένας αριθμός πιθανών επιλογών ως απαντήσεων, αλλά φέρουν στην δική τους ρίζα το πλαίσιο των ενδεχόμενων απαντήσεων. Τζαι εφόσον τα ερωτήματα είναι πολιτικά πρέπει να φέρουν το στίγμα της οπτικής που φωτίζουν. Τα ερωτήματα λοιπόν που έχουν μόνο ως απάντηση : καπιταλισμό, εν ερωτήματα που αντικατοπτρίζουν την εσωτερική λογική του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος.
ΔιαγραφήΗ ειρωνία είναι πως ο μαρξισμός έσιει πολλές φορες καταδικαστεί ως ωμός οικονομισμός τζαι πως όσοι κριτικάρουν τον μαρξισμός για οικονομισμό καταλήγουν να θέτουν ερωτήματα που απαντώνται μόνο στη βάση του οικονομικού πλαισίου του καπιταλισμού...όπως λέμε "ενσωμάτωση" της διανόησης...
άσχετα πως αυτή η ενσωμάτωση αιτείται "εναλλαχτικών" απαντήσεων υποτίθεται...