Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.

Ζοζέ Σαραμάγκου

22.1.12

Κυπριακό: τέλος εποχής;



αναδημοσίευση από Ε.Ρ.Α.Σ

Αν την ευθύνη της υποβάθμισης της πιστοληπτικής ικανότητας της Κύπρου στη κατηγορία σκουπίδια την φέρουν η διεθνής οικονομική κρίση και οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης, την υποβάθμιση του Κυπριακού σε σχεδόν αδιάφορο ζήτημα για την κοινή γνώμη την φέρουν εξ ολοκλήρου οι κυπριακές πολιτικές ηγεσίες. Ο Δημήτρης Χριστόφιας πήγε στη Νέα Υόρκη χωρίς καμιά πίεση για λύση αλλά αντίθετα υπό την πίεση όλων των κομμάτων για να αποτρέψει εξελίξεις.
Αν ο διεθνής παράγοντας επιμένει να δείχνει ακόμα κάποιο ενδιαφέρον για το Κυπριακό και θεωρεί τη λύση εφικτή ( Ηνωμένα Έθνη, Ευρωπαϊκό Συμβούλιο) οι Κύπριοι δείχνουν μάλλον αποστασιοποιημένοι από το πρόβλημα τους.

Το «όχι στα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα» που προβάλλει η ελληνοκυπριακή πλευρά από το 2004 είναι το αποκορύφωμα της αθλιότητας για την πλευρά εκείνη πού διατείνεται ότι θέλει να λύσει το πρόβλημα της εδώ και δεκαετίες. Η πολιτική του «θέλουμε λύση χτες» μετατράπηκε στην πολιτική του «μη μας πιέζετε» μόλις η Τουρκία πέρασε από την πολιτική « το Κυπριακό λύθηκε το 1974» στη πολιτική της ένταξης και ενδεχομένως της λύσης. Αυτό μέσα σ ένα δυναμικό κλίμα που διαμόρφωσε ο γενικός ξεσηκωμός των Τουρκοκυπρίων εκείνων των χρόνων. Και βέβαια το 2004 όταν η Τουρκία έκανε κίνηση λύσης η ελληνοκυπριακή πλευρά υποχρεώθηκε να δείξει τα δυο της πρόσωπα με εκείνη την περίεργη για τη διεθνή διπλωματία πιρουέτα του Τάσου Παπαδόπουλου που από τη μια δεχόταν την επιδιαιτησία και τα δημοψηφίσματα και από την άλλη επέλεγε την απόρριψη της λύσης.

Ο Δημήτρης Χριστόφιας επιχείρησε όταν ανέλαβε την εξουσία να σπάσει το κλίμα ψυχρότητας που προέκυψε με το εξωτερικό αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση της λύσης και προς την τουρκοκυπριακή πλευρά εκμεταλλευόμενος την ταξική συγγένεια του με τον κ Ταλάτ που ήταν τότε στην εξουσία. Ωστόσο στη δεύτερη συνάντηση του Γκριν Τρι ο Δημήτρης Χριστόφιας πάει μόνο γιατί θεωρεί αντιπαραγωγική την άρνηση ενώ οι καλοί εκφραστές του απορριπτισμού παρακαλούν να αρνηθεί η τουρκική πλευρά τις προτάσεις που έκανε ο πρόεδρος προς την κατεύθυνση της λύσης. Μερικοί κύκλοι που προτιμούσαν άρνηση μετάβασης δείχνουν πανικοβλημένοι από τυχόν κίνηση της Τουρκίας προς τη λύση πράγμα που ίσως δείχνει ότι όντως μπορεί να υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο. Η στροφή του Συναγερμού προς θέσεις που τον φέρνουν πιο κοντά στα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης δημιουργεί πρόσθετες δυσκολίες στον Δημήτρη Χριστόφια, ωστόσο τελικά και το ίδιο το ΑΚΕΛ φαίνεται να συμπορεύεται όπως και το 2004 στη συντήρηση του στάτους κβο. Τελικά το μήνυμα που εκπέμπεται από όλες τις δυνάμεις της Κύπρου είναι μια μεγάλη επιφύλαξη σε ότι φαίνεται πιθανόν να προκύψει. Την ίδια ώρα που η Κύπρος μετατρέπεται σε στρατηγικό σύμμαχο του κατ εξοχή βραχίονα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην περιοχή, του Ισραήλ, η ελληνοκυπριακή πολιτική ελίτ της δεξιάς καμώνεται την κατατρεγμένη παρθένα των κακών δυτικών ενώ ταυτόχρονα κατατρέχει την κυβέρνηση για τα όποια ανοίγματα κάνει προς αντίρροπες δυνάμεις κύρια δηλαδή τη Ρωσία και τη Κίνα.

Το στάτους κβο είναι μια έννοια πολύ σχετική. Ήδη η κατάσταση στην περιοχή από το 2004 έχει αλλάξει δραματικά με το ξεσηκωμό των Αράβων και την αλλαγή κυβερνήσεων, την πτώση του Καντάφι, την αστάθεια στη Συρία, γεγονότα που αναβάθμισαν τη θέση της Τουρκίας.
Το δικό της ρόλο στη διαμόρφωση ενός νέου κλίματος διαδραματίζει ο εντοπισμός υδρογονανθράκων στην περιοχή που ανεβάζει την ένταση και στο στρατιωτικό επίπεδο. Κατά τον κ Καρογιάν είναι ένας ακόμα λόγος για πιο «διεκδικητική» πολιτική.
Ενώ όλα αυτά τα χρόνια οι πολιτικές ηγεσίες σπαταλούν τον χρόνο με την ελπίδα ότι κάποτε θα καταλήξουν κάπου τα πράγματα στο Κυπριακό χωρίς κανείς να παίρνει την ευθύνη τους, οι δυνάμεις που σήμερα συγκροτούν την αντιπολίτευση επέδειξαν μια αξιοθαύμαστη ικανότητα συνεργασίας και άμεσης δράσης σε ότι αφορά την επιβολή των μέτρων λιτότητας ενάντια στους εργαζόμενους. Με την ανοχή και τη συμμετοχή τους στήριξαν τη μεγάλη κομπίνα του χρηματιστηρίου και αμέσως μετά τη φούσκα των ακινήτων. Στη συνέχεια με την πολιτική τους στήριξαν τους τραπεζίτες στη τυχοδιωκτική πολιτική των επενδύσεων σε τοξικά ομόλογα και επισφαλή δάνεια.

Ότι ο κυπριακός λαός μπόρεσε με πολύ κόπο να κτίσει ή να ξανακτίσει μετά την εισβολή του Αττίλα ένας νέος ελληνοκυπριακός αυτή τη φορά Αττίλας τα καταβροχθίζει με απίστευτο θράσος και αναίδεια. Δεν έχουμε μεγάλες πιθανότητες να πέσουμε έξω αν υποστηρίξουμε ότι οι περισσότεροι πολιτικοί ενδιαφέρονται και πασκίζουν για τη συμμετοχή στα κέρδη των αερίων παρά στην λύση του Κυπριακού. Αν τους επιτρέψουν και όσο τους επιτρέψουν να εκμεταλλευτούν τα αέρια αυτοί που μπορούν βέβαια να τα προσέχουν. Το ΑΚΕΛ σε όλη αυτή την ιστορία σύρεται σ ένα ρόλο τροχονόμου.

Αν παρ ελπίδα ο Δημήτρης Χριστόφιας βρει το θάρρος να δώσει ώθηση στις συνομιλίες χωρίς να θεωρεί ότι το κλειδί ευρίσκεται απλώς στην Άγκυρα, θα υποστηρίξουμε τα βήματα προόδου και θα βάλουμε τη ράχη μας για να τα προωθήσουμε.
Όμως η δεύτερη συνάντηση στο Γκριντρι είναι πολύ πιθανόν να σημάνει ένα τέλος εποχής για το Κυπριακό όπως το γνωρίζουμε. Όσοι λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, γνωρίζουμε ότι οι πολιτικές που υποστηρίζονται επισήμως δεν συγκροτούν για τους πλείστους τίποτε περισσότερο από ένα φερετζέ της διχοτόμησης.

Οι υποστηριχτές της δημοκρατικής συμβίωσης των κοινοτήτων τείνουν πολιτικά να ανήκουν κύρια στον κόσμο της Αριστεράς. Από τη μια σημαίνει ότι μπορεί προς το παρόν να μειώνονται σε αριθμό αλλά από την άλλη αποκτούν τη δύναμη των ιδεών τους και της κοινωνικής τους τάξης. Είναι παρούσες και στις δύο κοινότητες. Και μπαίνουν μαζί στη μεγαλύτερη οικονομική κρίση του μεταπολέμου που τους υποχρεώνει ταυτόχρονα να αναβαπτιστούν στην ταξική πάλη. Ένας τομέας στον οποίο οι Τουρκοκύπριοι έχουν αποκτήσει πολλή εμπειρία τα τελευταία χρόνια που θα είναι χρήσιμη για όλους.

Στην δήθεν επανατοποθέτηση του Κυπριακού που θα ζητηθεί μετά την τριμερή από τους εθνικιστές δηλαδή όπως προαναφέραμε τη διχοτόμηση χωρίς την ανάληψη ευθύνης, θα πρέπει να αντιπαραβαλουμε την επανατοποθέτηση του Κυπριακού στη σωστή του βάση, δηλαδή την ταξική. Αυτό σημαίνει την συσπείρωση των οπαδών μιας ενωμένης Κύπρου και στις δύο κοινότητες με τρόπους οι οποίοι θα πρέπει να εφευρεθούν ή να ξαναεφευρεθούν για να οδηγήσουν τις κοινότητες στην ειρηνική συμβίωση.

5 σχόλια:

  1. Ναι νομίζω ότι γράφεις λογικά (μου αρέσει αντικειμενικά η τοποθέτησή σου), είναι το πρώτο σου κείμενο που διαβάζω, καμία σχέση με τις μονολιθικότητες του ΑΝΕΥ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η αποτυχια των συνομιλιων επιβαιβαιωνει για μια ακομα φορα την θεση πολλων Μαρξιστων οτι μεσα στα πλαισια του καπιταλισμου δεν υπαρχει λυση του κυπριακου ,Με την μονη διαφορα πως την προσπαθεια αυτη την φορα την εκαμε η αριστερα Μια προσπαθεια ομως που εμεινε στα πλαισια του καπιταλισμου και της Εθνικης ενοτητας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @pluton

    το κείμενο δεν είναι δικο μου. είναι από την Ε.Ρ.Α.Σ και κατακρίβεια δεν γνωρίζω καν ποιός ειναι ο συντάκτης αυτού του κειμένου, αφού η Ε.Ρ.Α.Σ είναι συλλογικός διαδικτυακός τόπος, τα μέλη του οποίου επίσης δεν γνωρίζω (εκτός από ένα)

    επίσης, οι απόψεις του Ανευ τον οποίο αναφέρεις για το κυπριακό δεν νομίζω πως είναι μονολιθικές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Προμηθέα,

    ανοίγεις μεγάλο θέμα...το κυπριακό αναπόφευκτα έχει συνδεθεί με τον αντι-αποικιοκρατικό αγώνα της κύπρου και τον αγώνα για την ανεξαρτησία. το ότι τα εθνικά ή τοπικά απελευθερωτικά κινήματα έχουν συμπορευθεί ή ενσωματωθεί η δημιουργηθεί ακομα από την αριστερά, δεν αφορά μόνο την κύπρο.

    νομίζω πως είναι πιο δίκαιο να τοποθετούμε τα πραγματα μεσα από μια περιοδολόγηση της ιστορίας του 20ου αιώνα για να αποφεύγουμε και αδικες απλοποιήσεις. δεν μπορούμε να φορτώσουμε στο ακελ την ευθύνη για την τροπή της παγκόσμιας ιστορίας του 20ου αιώνα.
    το ακελ εκαμε τις επιλογές που έκαμε μεσα στα πλαίσια που ήταν διαγεγραμμένα και σε συνάρτηση με την πορεία των υπολοίπων αριστερών κομματων αλλά και της πορείας των πρώην ανατολικών χωρών.

    το ζήτημα είναι πως σημερα, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει η περιοδολόγηση μας...βάραει καμπάνες...εννοώ πως δεν μπορούμε πια να χειριστούμε τις αναγκαιότητες του σήμερα με πολιτικές του εχθές.

    είμαστε στην εποχή που κλείνουν όλοι οι κύκλοι, ο ένας μετά τον άλλο.

    καποιες αριστερες δυνάμεις θα επιχειρήσουν απλά την επαναληπτικότητα νομίζω λανθασμένα. βλ. το κίνημα του Καζάκη. κάποιες άλλες ακούσαν τις καμπάνες καθαρότερα βλ. ΚΚΕ

    για το ακελ, νομίζω πως τουλάχιστον από την "περιρρέουσα" δηλαδή τύπος, δηλώσεις, μπλογκς κ.λ.π μάλλον είναι προτιμητέες οι ωτοασπίδες προς το παρόν...

    ίδωμεν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ναι συμφωνω πως ειναι μεγαλο θεμα, για την ωρα θα θιξω μονο ενα πραγμα
    Η ηγεσια του Ακελ θα μπορουσε να σπρωξει τα πραγματα προς λυση του Κυπριακου μονο αν ηταν διαθετιμενο να στιριχτει πανω σε μαζικες λαικες κινητοποιησεις
    κατι που δεν εκανε ποτε, εχτος αν θεωρισουμε τα φεστιβαλ σαν τετοια,
    αντιθετα εβρισκε πιο βολικο να προσπαθει να πειθει τους δεξιους συνεργατες του (Κυπριανου,Τασσος,ΔΗΚΟ,ΕΔΕΚ)ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΚΛΕΙΣΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ. Την ιδια στιγμη που οι συνεργατες του εθνικιστες χρισημοποιουν την κρατικη εξουσια , το βαθυ κρατος,τα ΜΜΕ,αλλα και τις μαζικες αντιδραστικες κινητοποιησεις για να το υποσκαψουν να συγχισουν το λαικο κινημα να προωθησουν τον εθνικισμο και την διχοτομιση. Το γιατι η ηγεσια του Ακελ αποφευγει τις λαικες κινητοποιησεις ειναι το μεγαλο ζητημα που εχει να καμει και με την πορεια της παγκοσμιας ιστοριας

    ΑπάντησηΔιαγραφή