Καθρεφτίζω το νου.

Παρθενογένεση στη σκέψη δεν υπάρχει. Το μυαλό δεν είναι ένα ευφάνταστο εργαλείο το οποίο μπορεί να αναπαράξει τη ροή και τους νόμους της πραγματικότητας όπως το ίδιο κάθε φορά επιθυμεί. Το μυαλό είναι εργαλειο. Καποιων άλλων πραγμάτων. Μεταξύ των οποίων και της Ιστορίας των Ιδεών.Δεν υπάρχει τρόπος για κανένα να αποφύγει τις επιπτώσεις από το αντικαθρέφτισμα των Ιδεών που ήδη υπήρξαν στο πως θα αντιληφθεί την πραγματικότητα και ανάλογα στο πως θα κρίνει και θα πράξει.

Εάν ο μαρξισμός δικαίως θεωρείται το απαύγασμα της διαλεκτικής αντίληψης είναι γιατί χωρίς τα δικά του εργαλεία οι διαδρόμοι της σκέψης θα καταλήγουν στον αιώνια επαναληπτικό κύκλο που ανακυκλώνει μια συγκεκριμένη Στάση στην Ιστορία των Ιδεών.

Συνήθως όταν η Στάση έχει απόσταση από το σημείο στο οποίο απαιτείται ιστορικά να βρίσκεται η σκέψη τότε η σκέψη ονομάζεται Συντηρητική.

Ο Συντηρητισμός δεν αποτελεί κράμα αντιλήψεων. Πριν να γίνει αυτό είναι ήδη εγκατεστημένος στην ικανότητα του μυαλού ως εργαλείου να διαπερνά τις Ιδέες όπως αυτές έχουν εγγραφεί στην Ιστορία και να κάνει το άλμα στο διαλεκτικό ουρανό.

Μέρος της χρησιμότητας ενός οποιουδήποτε διαλόγου είναι να ξέρει το κάθε μέρος σε ποιά Στάση βρίσκεται.

Ηθικό στο διάλογο είναι να μην μετονομάζεται μια Στάση με το Όνομα μιας άλλη Στιγμής στην πορεία της Ιστορίας των Ιδεών.

Ο διάλογος μεταξύ δύο Αριστερών για να είναι διάλογος μεταξύ δύο Αριστερών με ηθικό έρεισμα οφείλει να γίνεται από τη Στάση της Διαλεκτικής. Εάν ένας εκ των δύο βρίσκεται σε άλλη Στάση τότε είναι ανήθικο αυτός ο διάλογος να ονομάζεται Διάλογος μεταξύ της Αριστεράς. Και ηθικό γίνεται ο διάλογος να λαμβάνει τέλος ή αν θα συνεχίζεται να συνεχίζεται με το σωστό Όνομα.

Είναι πολλά τα δείγματα παρωχημένης σκέψης με αριστερίζουσα σάλτσα. Η υποτιθέμενη αναγκαιότητα για προοδευτική παρέμβαση στις ανάγκες της κοινωνίας, έχουν παράξει μια σωρεία κειμένων νοσταλγών μιας αριστεράς προσαρμοσμένης στον αστικό αστερισμό της "δημοκρατικής" αποχαύνωσης.

Το τι είναι η θεωρία για τη ταξική πάλη ίσως ειναι καιρός να μάθουμε πως δεν αποτελεί μια θεωρητική στιγμή ενός ευφυιούς ανθρώπου, το όνομα του οποίου ουκ ολίγοι διεκδίκησαν.

Αν κάτι σημαίνει "το άλμα στον ουρανό" αυτό δεν είναι παρά η απόσταση που ο μαρξισμός διένησε για να σταθεί ο άνθρωπος γερά στα πόδια του εδώ στη γη και η παραποίηση ή η άρνηση δεν αποτελεί παρά προσπάθεια καθήλωσης των ανθρώπων σε δρόμους ανασφαλείς για την πορεία της αληθινής ζωής τους.

Είναι αναπόφευκτο πως η άγνοια ή η παραποίηση της θεωρίας για την ταξική πάλη ή η μετονομασία της "Αριστεράς" θα έχει ως αποτέλεσμα μια άλλη θεωρία αλλά και κάποια άλλα απτά αποτελέσματα στην πολιτική ζωή κάθε τόπου.

Ηθικό είναι να ξέρουμε με ποιούς μιλάμε.

Κι αφού "μας τα έχουν πει" είναι προτιμότερο, παρά λόγια για την Αριστερά, να στήσουμε στο σκηνικό καθρέφτες.


πηγή: Νίκος Δήμου

via Λεμέσια


Τι σταγονίδια; Εδώ βρέχει! (24.11.2011)


Το ότι στην πολιτική και κοινωνική ζωή μας επικρατούν τώρα τα άκρα, είναι ηλίου φαεινότερο. Δεν αναφέρομαι στις ακραίες αντιδράσεις του λαού – φυσικό επακόλουθο της Κρίσης. Μιλάω για τις πολιτικές παρατάξεις που μοιάζουν όλες να μετακινούνται προς τα όρια. Σε όλα τα κόμματα τα ακραία στοιχεία κάνουν πάρτι. Ηγετικά στελέχη του υπερ-πατριωτικού «Δικτύου 21» είναι σύμβουλοι και φίλοι του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας. Και – ποιος θα το φανταζόταν πριν λίγους μήνες – πρωτοπαλίκαρα του ακροδεξιού ΛΑΟΣ, έγιναν υπουργοί! Ρατσιστές, μισαλλόδοξοι, θαυμαστές του Λεπέν. Βοά η Ευρώπη – εδώ καμία αντίδραση.

Από την άλλη πλευρά του φάσματος, η μονολιθική αφασία του ΚΚΕ και η αναρχοαυτόνομη αδιαλλαξία του ΣΥΝ, τεντώνουν όλο και περισσότερο το σκοινί. Νοσταλγήσαμε τον Φλωράκη και τον Κύρκο.

Και η σημαντικότερη απουσία: Τι απέγινε εκείνο το παλιό Κέντρο; Το Κέντρο της ισορροπίας και της διαλλακτικότητας; Το Κέντρο της λογικής και της ηπιότητας; Το έχουν μοιραστεί όλοι (δήθεν «κεντροδεξιοί» οι μεν, δήθεν «κεντροαριστεροί» οι δε) με αποτέλεσμα να μην υφίσταται αυτόνομο. Ίσως επιβιώνει σε μερικούς εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. που αμύνονται (αδύναμα και απελπισμένα) κατά του βαθύτερου σκληρού πυρήνα των κομμάτων.

Μα τώρα, θα πείτε, σε αυτές τις ακραίες καταστάσεις θυμήθηκες το Κέντρο; Κι όμως έχω την εντύπωση πως σήμερα θα μας χρειαζόταν περισσότερο από ποτέ. Η Κρίση δεν αντιμετωπίζεται με γιούργια και γιουρούσια. Χρειάζεται ψύχραιμη, μεθοδευμένη και συστηματική διαδικασία για να αναλυθούν τα πραγματικά προβλήματα και να οργανωθούν οι λύσεις. Και μόνο μία Κεντρώα παράταξη, χωρίς εθνικισμούς, φανατισμούς και δογματισμούς, θα είχε την ευελιξία και την ορθοκρισία να ανταποκριθεί σωστά.

Ονειρεύομαι. Εδώ κυριαρχούν το «όχι σε όλα!» και το «ζήτω η Ελλάς!». Εδώ αναβιώνει το πολυτονικό και σε λίγο θα αρχίσουν να μετράνε τις φούστες. Για σκεφθείτε μία (πολύ πιθανή) συγκυβέρνηση Νέα Δημοκρατίας και ΛΑΟΣ; Εθνοκάθαρση στα σχολικά βιβλία, εκκλησιασμός και πρωινή προσευχή, πογκρόμ στους αλλόφυλους και αλλόθρησκους. Πτωχευμένη ή όχι, η Ελλάδα θα ήταν εθνικώς υπερήφανη.

Εκσυγχρονιστές όλων των κομμάτων, ενωθείτε! Ανασυστήστε μία κεντρώα παράταξη. Η Αριστοτελική «μεσότης» πρέπει να επιστρέψει στην χώρα όπου γεννήθηκε.

LiFO