Κι όμως υπάρχει...

...και Ελευθεριακή Δεξιά!!!

Πέτυχα το πιο κάτω άρθρο εντελώς τυχαία σε ένα μπλογκ που λέγεται Μπλε Μήλο...τί μπλε μήλο δηλαδή; δηλαδή ένα μήλο που όταν το φας βαζανιάζουν τα σιήλη σου που την πείνα; όξα το μήλο της Εύας το οποίο άμα το φας θα φκάλεις ζίλικουρτι με τη μία τζαι έτσι δεν θα παιδέφκεσαι στους αιώνες των αιώνων να πληρώνεις τον κόπο της εργασίας σου επειδή εδάκκασες που να μεν εδάκκανες!

Όι θκιαβάστε μόνοι σας! Βάλλω σας κάποιες υπογραμμίσεις, για κάποιες "συντηρητικές" λέει ο συγγραφέας απόψεις. Όι ότι εν πελλός του ψυχιατρίου ο άθρωπος!

Μιλώντας για την ελευθεριακή δεξιά

Γράψαμε πως η αντιμετώπιση της παλαβής σοσιαλδημοκρατίας απαιτεί ένα σοβαρό συντηρητικό κόμμα που θα τα βάλει με τα θέσφατα της σοσιαλδημοκρατίας. Εν προκειμένω με το κράτος. Εντούτοις η Ελληνική δεξιά ακόμα φλερτάρει με τον κρατισμό. Το ιδεολογικό της φορτίο δεν προέρχεται από μια σειρά οικονομολόγων ή πολιτικών επιστημόνων που γαλουχήθηκαν με την ελεύθερη αγορά και την ατομική πρωτοβουλία. Αντίθετα η Ελληνική δεξιά ανέκαθεν φλέρταρε με τον ιδεαλισμό των Γαλλοσπουδαγμένων και Γερμανοσπουδαγμένων εκπροσώπων της. Τσάτσος, Κανελλόπουλος, Ζολώτας, στο μετρό που μπορούν να χαρακτηριστούν δεξιοί, φλέρταραν με τον πατερναλισμό και ενίοτε με τον σοσιαλισμό.
Ακόμα και σε πολιτικό επίπεδο η Νέα Δημοκρατία της πρώτης περιόδου της Μεταπολίτευσης χαρακτηρίστηκε από την σοσιαλμανία των Καραμανλή - Έβερτ που οδήγησε σε μια σειρά κρατικοποιήσεων με σημαντικότερη αυτή του ομίλου Ανδρεάδη. Η Νέα Δημοκρατία έπρεπε να περιμένει φιλελεύθερα σκιρτήματα από την κυβέρνηση του Κώστα Μητσοτάκη η οποία εφάρμοσε ένα φιλελεύθερο πρόγραμμα, άτσαλα όμως, δίνοντας μεγάλη σημασία στα έσοδα και όχι τόσο στις δαπάνες. Όμως θα πρέπει να τονίσουμε ότι ο Μητσοτάκης, παρόλη την κριτική που μπορούμε να του κάνουμε για επιμέρους πρακτικές του, έδωσε μια φιλελεύθερη γεύση στην Νέα Δημοκρατία.

Όμως το εγχείρημα του Μητσοτάκη δεν συνοδεύτηκε από μια ιδεολογικοποίηση η οποία θα μετασχημάτιζε τον φιλελευθερισμό από μια διαχειριστική αναγκαιότητα (βλέπε νόμο Σιούφα, αποκρατικοποιήσεις για να γεμίσουν τα ταμεία) σε μια εναλλακτική αφήγηση της μεταπολίτευσης. Έλειπαν από τον Μητσοτάκη τα οραματικά στοιχεία που θα συνέθεταν ένα κράμα αξιών και οικονομικών πολιτικών που θα υπερφαλάγγιζαν την λαϊκιστική αντιπολίτευση του Παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ. Ή για να το πούμε απλούστερα, δεν υπήρξε μια νέα εναλλακτική αφήγηση για το μέλλον του τόπου. Για παράδειγμα ποιοι θα ήταν οι δεξιοί οργανικοί διανοούμενοι που θα παρουσίαζαν ένα εναλλακτικό όραμα από την Αλλαγή? Ποιοι θα παρήγαγαν μυθιστορήματα, μονογραφίες, θα είχαν παρουσία στο δημόσιο βίο και θα δημιουργούσαν μια νεοφιλελεύθερη ιδεολογία? Ποιος θα ήταν ο δεξιός Νίκος Θέμελης εν προκειμένω? Ποιος θα ήταν ο δεξιός ΟΠΕΚ? Ποιος θα ήταν ο δεξιός αρθρογράφος που θα έγραφε άρθρα τα οποία θα πυροδοτούσαν μεγάλες συζητήσεις.

Με εξαίρεση ελάχιστους που χάθηκαν από το επίσημο προσκήνιο λόγω αποστασιοποίησης (Ανδριανόπουλος), κάποιους που “κάηκαν” εκλογικά (Στέφανος Μάνος) και κάποιους που βούλιαξαν στην γραφικότητα της εθνικοφροσύνης, η συντηρητική παράταξη δεν έχει κανέναν σχεδόν οργανικό διανοούμενο. Η ιδεολογική γύμνια της Νέας Δημοκρατίας θα της χάριζε εξώφυλλο στο πολιτικό Penthouse των ιδεολογιών. Εντούτοις, σήμερα όσο πότε είναι αναγκαία η εμφάνιση μιας δροσερής ιδεολογικής αφήγησης που θα επαναθέσει μια εναλλακτική δεξιά στο προσκήνιο.

Τι δεν μπορεί να είναι αυτή η δεξιά? Πρωτίστως κρατικιστική και αυτό γιατί το κράτος μας έχει τελειώσει. Επιπρόσθετα το αριστερό ιδεολογικοποιημένο κράτος μπαίνει συνέχεια σε πειρασμούς κοινωνικής μηχανικής. Δυο τρόποι λύνουν το πρόβλημα αυτό για τους συντηρητικούς πολίτες. Είτε ένα μαζικό πογκρόμ ιδεολογικών διώξεων από πανεπιστήμια, υπουργεία κλπ κάτι που καθόλου δημοκρατικό δεν είναι, είτε μια ριζική αποκρατικοποίηση της παιδείας και της εκπαίδευσης και ενδυνάμωση των γονέων να επιλέξουν εκείνοι τι είναι κάλο για την εκπαίδευση των παιδιών τους. Η δεύτερη λύση είναι η καλύτερη διότι δημιουργεί έναν νέο ανθρωπολογικό τύπο, αυτόν του ανεξάρτητου από το κράτος πολίτη.

Σε οικονομικό επίπεδο η ελευθεριακή δεξιά θα προτάξει τις αξίες της εργασίας, της ατομικής υπευθυνότητας και της ατομικής επιτυχίας. Στο πλαίσιο των ευρύτερων αξιών η ελευθεριακή δεξιά έχει να προτάξει το πρωτείο του ατόμου. Δεν χρειάζεται να παίξει το παιχνίδι των αντιπάλων της για να δημιουργήσει την δική της πολιτική ορθότητα. Οι οικονομικά ελεύθεροι άνθρωποι είναι εκ φύσεως προσεχτικοί και συντηρητικοί αφού δεν περιμένουν το κράτος να τους προστατεύσει. Από μόνοι τους κάνουν τα κουμάντα τους και εκ των πραγμάτων η ατομική υπευθυνότητα, ο προγραμματισμός και η σύνεση είναι δεύτερη φύση τους.
Όμως για να δημιουργηθεί η ελευθεριακή δεξιά που οραματιζόμαστε κάποιοι, θέλει δουλειά πολλή. Ακόμα είναι μια μειοψηφική τάση στα πολιτικά κόμματα που υποτίθεται πως είναι συντηρητικά. Τα ελληνικά φιλελεύθερα κόμματα είναι περισσότερο liberal με την αμερικανική έννοια του όρου, αντί classical liberal. Φοβούνται τα κόμματα να μετασχηματιστούν από αρχηγικά, σε κόμματα αρχών στα οποία μια ελευθεριακή τάση θα ήταν απόλυτα νόμιμη. Ας σκεφτούμε το Ρεπουμπλικανικό κόμμα στο οποίο συνυπάρχουν νεοσυντηρητικοί, παλαιοσυντηρητικοί, ελευθεριακοί, μετριοπαθείς κλπ. Η μετεξέλιξη των ελληνικών πολιτικών κομμάτων θα είναι ένα πρώτο βήμα.

Παρόλα αυτά το μεγάλο βάρος πέφτει σε εμάς να γράφουμε συνέχεια με πάθος για μια εναλλακτική φιλελεύθερη πορεία για τον τόπο μας. Τριάντα χρόνια σοσιαλδημοκρατίας άφησαν πληγές και τραύματα στο σώμα μιας γενιάς που έβγαινε από τα μαιευτήρια τις μέρες που μεθυσμένα πλήθη χειροκροτούσαν την Αλλαγή. Τώρα που τελείωσε το πάρτυ, έρχεται η σειρά των ενεργών ιδιωτών να πράξουν το ατομικό τους καθήκον απέναντι στον εαυτό τους και στα παιδιά τους.


υ.γ. να θυμηθώ να το ταχυδρομήσω στο νέο δήμαρχο Λευκωσίας! δεν ξέρω αν το θέλει και κανένας φίλος μπλόκκερ για διάδοση!