Μια πυξίδα

Τα πάντα είναι λέξεις σε μια γλώσσα
που Κάτι ή Κάποιος ροκανίζει νύχτα μέρα εντός μου
την απέραντη συλλαβίζοντας αυταπάτη
που ονομάζεται ιστορία του κόσμου.

Μες τη δίνη της παίρνει Ρώμη και Καρθαγένη,
της ζωής μου το αίνιγμα, ή εμένα ή εσένα,
την απόγνωση στ΄άπειρα της Βαβέλ να΄σαι γένη
κάποιος γρίφος τυχαίος, μια μοίρα. Ένα

σκοτάδι πίσ΄απ΄τα ονόματα εργάζεται
τη σκιά του σ΄ετούτη τη γαλάζια βελόνα
νοιώθω ανάλαφρη, λαμπερή να χαράζεται

κι ως τα πέρατα της θάλασσας να μακραίνει
σα ρολόι που στ΄όνειρο καταργεί τον κανόνα
ή σαν πουλί που μες τον ύπνο του ανασαίνει.

Χόρχε Λουίς Μπόρχες