Ελεύθερη Παλαιστίνη

κείμενο της συντακτικής επιτροπής του PRAXIS


Παλαιστίνη: Ο θάνατος γεννήθηκε νωρίς

Το βράδυ της  Δευτέρας εξέπνευσε ο 14χρονος Ιμπραχίμ Αντνάν Αλ Ζάρα. Είχε τραυματιστεί από Ισραηλινά πυρά πυροβολικού, κοντά στο νοσοκομείο Γουαφάα στην Πόλη της Γάζας, μαζί με τον 15χρονονο ξάδερφό του Μοχάμεντ. Σύμφωνα με οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και τα δύο παιδιά είχαν τραύματα από θραύσματα σε όλο τους το σώμα. Ο Ιμπραχίμ είναι το τελευταίο (γνωστό) ανήλικο θύμα στον απέραντο κατάλογο θυμάτων του πολέμου του Ισραήλ ενάντια στον λαό της Παλαιστίνης. Πόλεμος που έρχεται ξανά στο προσκήνιο με τις εξελίξεις στην ανατολική Μεσόγειο και τους νέους γύρους ανταγωνισμών των αστικών τάξεων στην περιοχή αλλά και την χθεσινή κατάθεση στον ΟΗΕ του αιτήματος για αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους.

Η ιστορία του Παλαιστινιακού  αποτελεί τρανταχτό παράδειγμα για τα άλυτα εθνικοδημοκρατικά ζητήματα στην εποχή του σύγχρονου καπιταλισμού και για τα αδιέξοδα των νοσταλγών της διεθνούς «νομιμότητας». Πρόκειται για ένα μέτωπο που έχοντας δημιουργηθεί από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στα τέλη του 19ου αιώνα (διάνοιξη της διώρυγας του Σουέζ) πέρασε μετά τον δέυτερο παγκόσμιο πόλεμο από πολλές διαδοχικές «ειρηνευτικές» προσπάθειες, συμφωνίες και διαπραγματεύσεις με όχημα τις περισσότερες φορές τον ΟΗΕ. Όλες αυτές οι απόπειρες κατέληξαν στη λεηλασία και σφαγή του Παλαιστινιακού λαού και η χρεοκοπία τους οδήγησε από τη δεκαετία το 1980 στο ξέσπασμα της ιντιφάντα αυτή τη φορά ενάντια στις ειρηνευτικές συμφωνίες και κάποιες φορές και την ίδια την Παλαιστινιακή αρχή.

Το 1947 η Βρετανία αποφάσισε να τερματίσει τη Βρετανική εντολή στην Παλαιστίνη στο πλαίσιο της ανατροπής των συσχετισμών μετά τη λήξη του πολέμου υπέρ των αλώβητων οικονομικά ΗΠΑ. Ο ΟΗΕ πρότεινε τον Αύγουστο και αποφάσισε τον Οκτώβριο του 1947 τη διαίρεση της Παλαιστίνης σε εβραϊκό και αραβικό τομέα τη στιγμή που οι Άραβες αποτελούσαν το 70% του πληθυσμού. Το προπολεμικό σχέδιο για δημιουργία ενός κράτους- χωροφύλακα δίπλα στη διώρυγα του Σουέζ, τη βασική έξοδο πετρελαίου προς τη δύση, στο κέντρο μίας περιοχής στρατηγικής σημασίας για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων έμπαινε σε νέα φάση.

Το Μάιο του 1948 ιδρύεται τυπικά το κράτος του Ισραήλ ενώ το Παλαιστινιακό κράτος ουσιαστικά ποτέ δεν ιδρύθηκε. Τις περιοχές του ως το 1967 τις διοικούσαν η Αίγυπτος, η Ιορδανία, ο Λίβανος και η Συρία. Η Σοβιετική Ένωση έσπευσε να συνυπογράψει την απόφαση του ΟΗΕ το 1947 επικαλούμενη τις «αντικειμενικές συνθήκες» ενώ το Δεκέμβρη του 1948 ψήφισε υπέρ της εισόδου του Ισραήλ στον ΟΗΕ όταν 5 χώρες μεταξύ των οποίων και η Μ.Βρετανία απείχαν και μία, η Συρία ψήφισε κατά. Στίς 15 Μαίου του 1948 το Ισραήλ συντρίβοντας τις Αιγυπτιακές δυνάμεις καταλαμβάνει 6.700 χλμ παλαιστινιακού εδάφους, δηλαδή τη μισή έκταση που προοριζόταν με την απόφαση του ΟΗΕ για το αραβικό κράτος, καθώς και τη δυτική Ιερουσαλήμ που είχε οριοθετηθεί ως ουδέτερη περιοχή. Από τις κατακτημένες περιοχές εκδιώχθηκαν τουλάχιστον 900.000 πρόσφυγες που μέχρι σήμερα ζουν κάτω από άσχημες συνθήκες. Το Δεκέμβριο του 1948 ο ΟΗΕ αποφάσισε τον επαναπατρισμό των Παλαιστίνιων προσφύγων και την καταβολή αποζημίωσης για όσους δεν θέλουν να επιστρέψουν, πράγμα που το Ισραήλ ποτέ δεν εφάρμοσε. Αντίθετα τον Ιανουάριο του 1950 ανακήρυξε την Ιερουσαλήμ πρωτεύουσα του.

Το Ισραήλ, το διάστημα μετά τον πόλεμο, δεχόταν δισεκατομμύρια δολάρια από τη Δύση άλλοτε με τη μορφή αποζημιώσεων από τη Γερμανία, άλλοτε ως βοήθεια από τις ΗΠΑ. Τα χρήματα αυτά ξοδεύτηκαν κυρίως για πολεμικό εξοπλισμό με τον οποίο το Ισραήλ θα έπαιζε ενισχυτικό ρόλο για τα συμφέροντα της Δύσης στη Μέση Ανατολή. Τον Ιούνιο του 1967, στον πόλεμο των έξι ημερών, το Ισραήλ σε συνεργασία με τις ΗΠΑ καταλαμβάνει 70.000 χλμ της Αιγύπτου (χερσόνησος του Σίνα), της Συρίας, (υψίπεδα του GOLAN) και της Ιορδανίας, καθώς και ολόκληρο τον αραβικό τομέα μαζί με την Ανατολική (αραβική) Ιερουσαλήμ. Μια σειρά από χώρες του ανατολικού μπλοκ διέκοψαν τις διπλωματικές σχέσεις τους με το Ισραήλ το οποίο προχώρησε σε κατάπαυση του πυρός, αρνούμενο όμως να αποσύρει τα στρατεύματα του. Στις περιοχές που κατέλαβε εφάρμοσε καθεστώς άγριας τρομοκρατίας με αποτέλεσμα στις αρχές του 1970 οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες να φτάσουν τους 1.700.000, περισσότεροι δηλαδή από αυτούς που παρέμειναν. Το 40% του νερού του Ισραήλ εξαρτάται από τις περιοχές που καταλήφθηκαν το 1967. Για τον ίδιο λόγο σε όλη τη διάρκεια της κατοχής δεν επέτρεπε στους Παλαιστινίους να ανοίγουν παρά αβαθείς λακκούβες. Αλλά και μετά την ανακήρυξη του ημιαυτόνομου κράτους οι περιοχές που έχουν νερό κρατιούνται από το Ισραήλ. 

Ο ΟΗΕ με αποφάσεις του το 1971 και 1972 καταδίκασε τις ενέργειες του Ισραήλ ως εγκλήματα πολέμου. Αυτό φυσικά δεν εμπόδισε τις ΗΠΑ να χρηματοδοτούν και να εξοπλίζουν το Ισραήλ. Μεταξύ 1967-1970 το Ισραήλ έλαβε πάνω από 2 δις δολάρια από τις ΗΠΑ, ενώ το 1971 υπέγραψαν συμφωνία συνεργασίας για την κατασκευή όπλων αμερικάνικου τύπου από το Ισραήλ. Τα επόμενα χρόνια θα ακολουθήσουν σποραδικές συγκρούσεις και πόλεμοι του Ισραήλ με την Αίγυπτο και τη Συρία μέχρι τη συμφωνία του Κάμπ Ντέιβιντ. Η συμφωνία θα υπογραφεί από τον Αιγύπτιο πρόεδρο Α. Σαντάτ που πούλησε το παλαιστινιακό ζήτημα προκειμένου να αποσυρθεί το Ισραήλ από τα Αιγυπτιακά εδάφη και συγκεκριμένα τη χερσόνησο του Σινά.. Καμία λύση δεν δόθηκε για τα κατεχόμενα από το 1967 εδάφη και για το πρόβλημα των προσφύγων. Ο Σαντάτ θα δολοφονηθεί το 1981 στην επέτειο του αραβο-ισραηλινού πολέμου του 1967 από μέλη της Αλ Τζιχάντ.

Έχοντας εξασφαλίσει στο Κάμπ Ντέιβιντ τη συγκατάνευση της Αιγύπτου, το Ισραήλ εισβάλει στο Λίβανο τον Ιούνιο του 1982 με πρόσχημα την απώθηση των μαχητών της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) σε μια στιγμή που η PLO είχε παύσει πυρ προκειμένου να συμμετάσχει σε πολιτικές διαπραγματεύσεις. Το καλοκαίρι του 1982 το Ισραήλ εξολόθρευσε 20.000 Λιβανέζους και Παλαιστίνιους αμάχους με εντολή του τότε στρατηγού και αργότερα πρωθυπουργού Αριέλ Σαρόν. Το Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου χριστιανικές συμμορίες εξοπλισμένες από το Ισραήλ έσφαξαν 1.000 Παλαιστίνιους και Λιβανέζους στα στρατόπεδα προσφύγων της Σάμπρα και Σατίλα. Τότε στη Βηρυτό κατέφτασαν και έστησαν στρατόπεδο Αμερικάνοι πεζοναύτες για να αποχωρήσουν λίγο αργότερα μετά τις πρωτοεμφανιζόμενες τότε επιθέσεις αυτοκτονίας (271 πεζοναύτες νεκροί) των αγωνιστών της Χίζμπ-Αλλάχ (Κόμμα του Θεού), οι ίδιοι που 18 χρόνια μετά έδιωξαν και το Ισραήλ από τα εδάφη του Λιβάνου.

Το ξεπούλημα της Αιγυπτιακής κυβέρνησης και η σφαγή του Λιβάνου σηματοδοτούν για τους Παλαιστίνιους μια νέα περίοδο διωγμών χωρίς συμμάχους. Η πολιτική του εποικισμού που θα ωριμάσει μέσα σε αυτή τη δεκαετία, θα συνοδευτεί από τη σχεδιασμένη, με διάφορους τρόπους, εξόντωση του Παλαιστινιακού λαού. Αυτές οι εξελίξεις θα δημιουργήσουν τελικά στη δεκαετία του 1980 το κίνημα της Ιντιφάντα. Προκειμένου το Ισραήλ να κατοχυρώσει τις εκτάσεις που καταπάτησε εφαρμόζει ήδη από το 1977 την πολιτική της δημιουργίας εβραϊκών οικισμών οι περισσότεροι από τους οποίους είναι περιφραγμένοι ενώ μερικοί διαθέτουν και αγκαθωτό ηλεκτροφόρο σύρμα!. Παράλληλα συνεχίζει να ιδρύει βιομηχανικές ζώνες απαλλοτριώνοντας δεκάδες χιλιάδες στρέμματα καλλιεργήσιμων εκτάσεων (που απαιτούν νερό). Στην Ιερουσαλήμ (που έχει φτάσει να καταλαμβάνει το 30% της δυτικής όχθης) οι οικοδομές και οι δρόμοι εξαπλώνονται κατά τέτοιο τρόπο που περικυκλώνουν τους παλαιστινιακούς οικισμούς έτσι ώστε να παρεμποδίσουν την ανάπτυξη τους και να τους απομονώνουν μεταξύ τους.

Το Ισραήλ κλιμακώνει και τον οικονομικό στραγγαλισμό του παλαιστινιακού λαού. Οι περισσότεροι Άραβες στα κατεχόμενα αποτελούν φτηνό εργατικό δυναμικό για τους Ισραηλινούς επιχειρηματίες. Οι συχνές πολυήμερες απαγορεύσεις κυκλοφορίας που επιβάλλει ο στρατός αναγκάζει πολλούς εργοδότες σε απολύσεις παλαιστίνιων εργαζομένων, ενώ συγχρόνως σαπίζει τα νωπά προϊόντα.

Σήμερα οι Άραβες της Γάζας (πάνω από 1.000.000) ζουν σε άθλιες συνθήκες δουλεύοντας με γελοίες αμοιβές. Η φορολογία των αράβων στο σύνολο της σπαταλιέται για να συντηρήσει το στρατό κατοχής. Τις προηγούμενες δεκαετίες το Ισραήλ εισέπραξε 1 δις δολάρια από τους εργάτες στα Κατεχόμενα για κοινωνικά επιδόματα που ποτέ δεν δόθηκαν. Οι Παλαιστίνιοι εργάτες θεωρούνται έκτακτοι ακόμα και αν εργάζονται επί 20ετία στην ίδια θέση! Χαρακτηριστικό είναι πως ακόμα και ακροδεξιοί στο Ισραήλ δεν προτείνουν προσάρτηση των Κατεχομένων γιατί κάτι τέτοιο θα υποχρέωνε το Ισραήλ να παρέχει στους κατοίκους των περιοχών αυτών δικαιώματα ανάλογα με αυτά των Αράβων που ζουν στο Ισραήλ (που έτσι και αλλιώς θεωρούνται πολίτες β κατηγορίας).

Οι δολοφονίες παλαιστινίων είναι μόνιμο φαινόμενο, νομιμοποιημένo σε τέτοιο βαθμό που πολλές φορές σκοτώνονται «λάθος στόχοι». Εκτός από τις αθρόες συλλήψεις χωρίς ένταλμα και την κράτηση μέχρι και τρεις μήνες, η χρήση βασανιστηρίων είναι συστηματική. Περίπου 1.000 Παλαιστίνιοι βασανίζονται κάθε χρόνο σύμφωνα με τα επίσημα (μόνο) στοιχεία. Η νομοθεσία του Ισραήλ επιτρέπει εξάλλου την «άσκηση σοβαρής σωματικής πίεσης».

Κανείς από τους Παλαιστίνιους μέχρι και τη δεκαετία του ’60 δεν αναγνώριζε τη διχοτόμηση και συγκεκριμένα την ύπαρξη εβραϊκού κράτους, τη στιγμή μάλιστα που το Ισραήλ εν τη γενέσει του έδιωξε από τα σπίτια τους σχεδόν 1.000.000 Άραβες. Για αυτό και κανείς δεν αποδεχόταν το άρθρο 242 του ΟΗΕ που αναφέρεται στην αμοιβαία αναγνώριση της ύπαρξης των δύο κρατών. Κάτω όμως από το βάρος των γεγονότων του 1967, η PLO και αρκετοί άλλοι Παλαιστίνιοι άρχιζαν να συζητούν το ενδεχόμενο «συμβιβασμού». Έτσι μετά το 1971 οι ΗΠΑ φοβούμενες μήπως το Ισραήλ χάσει τα Κατεχόμενα του 1967 άλλαξαν στάση και δεν δέχτηκαν ούτε αυτές το άρθρο 242. Σύσσωμα τα ΜΜΕ σε όλο τον κόσμο απέκρυψαν τις εκκλήσεις του Αραφάτ και της PLO για αμοιβαία αναγνώριση ενώ το Ισραήλ δεν δεχόταν συνομιλίες.

Το Δεκέμβρη του 1987 κάτω από το βάρος της συνεχιζόμενης εξόντωσης του Παλαιστινιακού λαού, της εντεινόμενης Ισραηλινής τρομοκρατίας και της απογοήτευσης από την αδράνεια της PLO και την διεθνή συναίνεση άρχισε μια πρωτοφανής εξέγερση (Ιντιφάντα). Σύσσωμος ο Παλαιστινιακός λαός άρχισε να πετάει πέτρες σε οπλισμένους στρατιώτες και ισραηλινά άρματα, αρνήθηκε την καταβολή φόρων, ξεκίνησε απεργίες. Η πρώτη αυτή Ιντιφάντα κράτησε μέχρι το 1993 και επέβαλε την επαναφορά του Παλαιστινιακού ζητήματος στο προσκήνιο. Οι Ισραηλινές δυνάμεις σκότωσαν εκατοντάδες Παλαιστίνιους, κατέστρεψαν πλήθος σπιτιών για αντίποινα και βασάνισαν όσους συνέλαβαν. Η Δύση αναγκάστηκε να σταματήσει να αγνοεί τις εκκλήσεις για αυτονομία και αναζήτησε τη λύση στο πρόσωπο του όλο και λιγότερο δημοφιλή Αραφάτ.

Οι συμφωνίες του Όσλο (1993-1995) έσβησαν την πρώτη Ιντιφάντα χωρίς καμία ουσιαστική δέσμευση για απόσυρση των Ισραηλινών στρατευμάτων, χωρίς φραγμούς στον εποικισμό, χωρίς καμία αναφορά στο πρόβλημα του νερού. Έτσι η αυτονομία που «κέρδισαν» οι Παλαιστίνιοι υπάρχει μόνο κατ όνομα. Στην πράξη η συμφωνία όχι μόνο δεν έλυσε κανένα πρόβλημα αλλά δημιούργησε και άλλα. Η PLO αποκήρυξε τη χρήση «τρομοκρατικών μεθόδων» αποδεχόμενη με αυτόν τον τρόπο πως η αντίσταση των Παλαιστινίων αποτέλεσε και αποτελεί τρομοκρατία, ενώ ιδρύεται Παλαιστινιακή αστυνομία η οποία στόχο έχει την καταπολέμηση της τρομοκρατίας στα Κατεχόμενα!. Το Ισραήλ έλπιζε να αποσύρει τις δυνάμεις του και τη βρώμικη δουλειά να αναλάβει η αστυνομία του Αραφάτ, όμως η ενότητα στο εσωτερικό της Παλαιστινιακής κοινωνίας απέτρεψε αυτήν την εξέλιξη. Κεντρικό σημείο της συμφωνίας ήταν ο χωρισμός των κατεχομένων σε 3 ζώνες, κάθε μία λιγότερο αυτόνομη από την προηγούμενη.

Όπως ήταν αναμενόμενο η συμφωνίες του Όσλο δεν άλλαξαν τίποτα στη ζωή των Παλαιστινίων αφού μόνο τις πρώτες μέρες της εφαρμογής της οι ισραηλινές δυνάμεις σκότωσαν στη Γάζα 30 κατοίκους και τραυμάτισαν 1.100 από τους οποίους οι 500 ήταν παιδιά. Ο οικονομικός πόλεμος, ο εποικισμός και εξευτελισμοί συνεχίστηκαν ως είχαν. Κατά τη σφαγή της Χεβρώνα το 1994 ο στρατός κατοχής έφτασε να επιτάξει ακόμα και Παλαιστινιακό νοσοκομείο για να ανοίξει πυρ από τα παράθυρα του, ενώ ένα από τα θύματα της σφαγής ήταν μια έγκυος. Το Σεπτέμβριο του 2002 ο σφαγέας του Λιβάνου και αρχηγός του Κόμματος Εθνικής Ενότητας Αριέλ Σαρόν αποφασίζει να επισκεφθεί το τέμενος Αλ-Αξα της Ιερουσαλήμ με αποτέλεσμα να ξεσπάσει η δεύτερη Ιντιφάντα. Η προκλητική επίσκεψη του Σαρόν ήταν η αφορμή αφού οι αιτίες για τη νέα εξέγερση του Παλαιστινιακού λαού δημιουργήθηκαν από την αντίθεση στις συμφωνίες του Όσλο και την χειροτέρευση της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης που δημιούργησαν.

Το ξέσπασμα της εξέγερσης ακολούθησαν οι πιο βάρβαρες επιχειρήσεις καταστολής από τον καιρό της σφαγής του Λιβάνου. Ο Σαρόν βομβαρδίζει τη Δαμάλα και τη Ναπμλούς με αεροπλάνα F-16 και στη συνέχεια επαναλαμβάνει συστηματικά τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς αμάχων. Ο απολογισμός της δεύτερης Ιντιφάντα είναι χιλιάδες νεκροί και δεκάδες χιλιάδες τραυματίες. Την ίδια στιγμή πληθαίνουν οι αντιπολεμικές εκδηλώσεις και διαδηλώσεις στο εσωτερικό του Ισραήλ ενώ οι επιλεκτικοί αρνητές στράτευσης (δεν πολεμούν στα κατεχόμενα) έχουν ξεπεράσει τους 1.000 ενώ δεκάδες φυλακίζονται, αποδεικνύοντας τον αντιδραστικό χαρακτήρα του  στερεότυπου που χρεώνει τα εγκλήματα του Κράτους του Ισραήλ σε όλους ανεξαιρέτως τους κατοίκους του.

Το 2002 το Ισραήλ αναγείρει τείχος κατά μήκος της Δυτικής Όχθης με το πρόσχημα της προστασίας από τις επιθέσεις αυτοκτονίας. Ένα Τείχος υψίστης ασφαλείας, τέσσερις φορές το μήκος και δύο φορές το ύψος του Τείχους του Βερολίνου, με ηλεκτροφόρο φράκτη, τάφρο, κάμερες και ελεύθερους σκοπευτές. Με το Τείχος το Ισραήλ καταφέρνει (1) να προσαρτήσει το πιο εύφορο τμήμα της Δυτικής Όχθης, (2) να απομονώσει πάνω από 10% του παλαιστινιακού πληθυσμού και (3) να τους διαιρέσει σε πενήντα τμήματα που δεν επικοινωνούν εύκολα μεταξύ τους, ενώ (4) αποκτά τον έλεγχο των βασικών υδάτινων πόρων στην περιοχή.

Το 2003 παρουσιάζεται ο «Οδικός Χάρτης», ένα σχέδιο για τη λύση της ισραηλινο-παλαιστινιακής σύγκρουσης, που προτάθηκε από ΗΠΑ, Ε.Ε, ΟΗΕ, Ρωσία. Η ΕΕ μάλιστα ήταν αυτή που ουσιαστικά στήριξε και ενίσχυσε οικονομικά την Παλαιστινιακή αρχή και οδήγησε στη διαμόρφωση και την αποδοχή αυτού του σχεδίου, (χορήγηση 250 εκατομμυρίων Ευρώ στην Παλαιστίνη το διάστημα 2002-2003). Ο «Οδικός Χάρτης» ήταν η προσπάθεια να εφαρμοστούν τα σχέδια της Ισραηλινής αστικής τάξης, μειώνοντας ακόμα περισσότερο τα αυτόνομα παλαιστινιακά εδάφη (μέχρι και 45%), ουσιαστικά καταργώντας τη δυνατότητα ύπαρξης παλαιστινιακού κράτους και περιορίζοντας το σε θύλακες πλήρως πολιτικά και στρατιωτικά ελεγχόμενους από τον ισραηλινό στρατού.

Το 2004 πραγματοποιείται από τον Ισραηλινό στρατό η επιχείρηση «Μέρες Μετάνοιας»: Οι Ισραηλινοί εισβάλουν στη βόρεια Λωρίδα της Γάζας, σε απάντηση της εκτόξευσης πυραύλων Κασάμ από παλαιστίνιους μαχητές κατά του Ισραήλ, με θύματα δύο παιδιά. Από την επιχείρηση των Ισραηλινών σκοτώνονται περίπου 130 Παλαιστίνιοι. Ένα μήνα αργότερα, ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής, Αραφάτ πεθαίνει κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες και τον διαδέχεται ο Μαχμούτ Αμπάς.

Το 2005, αποφασίστηκε η εκκένωση, έναντι υψηλής αποζημίωσης για τους απερχόμενους, 21 καταυλισμών της Λωρίδας της Γάζας και τεσσάρων, από τους 120, καταυλισμούς της Δυτικής Όχθης. Συνολικά αποχώρησαν 8000 άποικοι. Σήμερα, από τις περιοχές αυτές, η Δυτική Όχθη βρίσκεται εν μέρει κάτω από την Εθνική Παλαιστινιακή Αρχή και εν μέρει κάτω από στρατιωτική Ισραηλινή διοίκηση. Τα υψώματα του Γκολάν βρίσκονται κάτω από την πολιτική διοίκηση του Ισραήλ, ενώ η ανατολική Ιερουσαλήμ κάτω από ειδικό καθεστώς.

Η λωρίδα της Γάζας παρέμεινε υπό την κατοχή των Ισραηλινών από το 1967 έως το 2005. Παρ’ όλα αυτά σήμερα συνεχίζουν να ελέγχουν τον εναέριο χώρο, τα χωρικά ύδατα της περιοχής, καθώς και την χερσαία πλευρά προς τα Ισραηλινά σύνορα. Επίσης, η παροχή νερού, οι επικοινωνίες, η ηλεκτροδότηση και η αποχέτευση βρίσκονται στα χέρια του Ισραήλ, καθώς επίσης και οι τελωνειακές ρυθμίσεις. Το δε χρησιμοποιούμενο νόμισμα είναι το Ισραηλινό. Η Αίγυπτος ελέγχει τη νότια περιοχή της Γάζας, στα σύνορα με την έρημο του Σινά. Η Λωρίδα της Γάζας δεν αναγνωρίζεται διεθνώς σαν τμήμα κυρίαρχης χώρας.

Από τις προεδρικές εκλογές του Ιανουαρίου του 2005, νικητής αναδείχθηκε ο Μαχμούντ Αμπάς. Οι διαφωνίες ανάμεσα στη Χαμάς που πλειοψήφησε στη Λωρίδα της Γάζας και τη Φατάχ του Προέδρου Αμπάς (που διατηρεί το προβάδισμα στη Δυτική Όχθη), είχαν φτάσει σε τέτοιο σημείο όξυνσης, που τον Ιούνιο του 2007 κατέληξαν στη Γάζα σε κανονικές στρατιωτικές επιχειρήσεις ανάμεσα στα αντιμαχόμενα μέρη, με τραγικό αποτέλεσμα 120 νεκρούς και τριπλάσιους τραυματίες.

Αυτές οι διαμάχες ανάμεσα στους συντηρητικούς Μουσουλμάνους και στην «κοσμική» ηγεσία του Αμπάς η οποία συμμετείχε στις «ειρηνευτικές» συμφωνίες των τελευταίων χρόνων αποτελούν μόνιμη κατάσταση στην Παλαιστίνη: διαφθορά, δολοφονίες στελεχών και αξιωματούχων, συμφωνίες και εκεχειρίες και μετά ο κύκλος ανοίγει ξανά. Πρόσφατα τα Wikileaks αποκάλυψαν συνομιλίες όπου η Παλαιστινιακή αρχή του Αμπάς επιζητούσε τη στήριξη των Αμερικανών για να πιέσουν τα αραβικά κράτη να καταδικαστεί η Χαμάς.

Η Χαμάς εκφράζει την ιστορική άρχουσα τάξη της Παλαιστίνης. Μια τάξη που απείχε ενεργά των αγώνων του Παλαιστινιακού λαού από το 1948 έως τα μέσα το 1988. Ουσιαστικά είναι η ιδεολογική έκφραση των αδελφών μουσουλμάνων στην Παλαιστινιακή πολιτική πραγματικότητα. Μια βαθειά συντηρητική πολιτική δύναμη, που αντλεί τεράστια ποσά, τέσσερα δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως μόνο από την Σαουδική Αραβία αλλά και από άλλες μοναρχίες των Αραβικών χωρών. Μια δύναμη, που θεωρείται «φιλολαϊκή» γιατί εκεί που έχει πολιτική εξουσία, εφαρμόζει πολιτικές οικονομικού προσεταιρισμού σε φτωχά λαϊκά στρώματα, ευάλωτα στις «φιλανθρωπικές» πολιτικές της. Η Χαμάς (όπως και άλλα αντίστοιχα κινήματα επηρεασμένα από τους αδελφούς Μουσουλμάνους) αναπτύχθηκε στο έδαφος της έκλειψης των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων με αριστερό προσανατολισμό στις δεκαετίες του 80 και του 90. Λόγω του ταξικού προσανατολισμού της και τον προγραμματικό της λόγο που παραπέμπει στον ισλαμικό φονταμενταλισμό υιοθετεί τις επιθέσεις αυτοκτονίας, χωρίς εξαιρέσεις για τον άμαχο πληθυσμό.

Οι Παλαιστίνιοι που διαμένουν σήμερα στη Δυτική Όχθη ανέρχονται στους 2,407,681. Οι Ισραηλινοί ανέρχονται στους 187,000, ενώ κάπου 177,000 κατοικούν στην Ανατολική Ιερουσαλήμ. Συνολικά καταλαμβάνουν το 40% των εδαφών της Δυτικής Όχθης, Οι Παλαιστίνιοι της Λωρίδας της Γάζας ανέρχονται στους 1,482,405. Οι Ισραηλινοί έποικοι στα υψώματα του Γκολάν είναι γύρω στους 20,000, ενώ υπάρχουν περί τους 100 επί πλέον καταυλισμούς τους οποίους δεν αναγνωρίζει το Ισραήλ.

Το 2006 ο Ισραηλινός στρατός πραγματοποιεί νέα επιχείρηση με την επωνυμία «Καλοκαιρινή Βροχή»: Οι Ισραηλινοί εισβάλουν και πάλι στη Γάζα, μετά την αιχμαλωσία ενός στρατιώτη από παλαιστίνιους μαχητές. Η ισλαμική οργάνωση Χεζμπολάχ επιτίθεται από το νότιο Λίβανο κατά του Ισραήλ, αιχμαλωτίζει δύο ισραηλινούς στρατιώτες και σκοτώνει άλλους οκτώ. Το Ισραήλ απαντά με αεροπορικές επιδρομές κατά του Λιβάνου και ναυτικό αποκλεισμό της χώρας.

Ο αποκλεισμός της Γάζας το 2007 από τον Ισραηλινό στρατό (με σκοπό την εξόντωση της Χαμάς) θα εκτινάξει την ανεργία στην περιοχή στο 40% με το 80% του πληθυσμού της να ζει με δύο δολάρια την ημέρα. Η κυβέρνηση του Ισραήλ θα αποφασίσει το 2008 την διακοπή κάθε ροής καυσίμων και ηλεκτρικού ρεύματος μετατρέποντας την περιοχή σε νεκρή ζώνη. Αργότερα, το 2010, θα εξαγγελθούν υποσχέσεις για «χαλάρωση των μέτρων» χωρίς όμως να αρθεί ο αποκλεισμός. Στην περιοχή της Παλαιστίνης, μόνο από το 2005, έχουν σκοτωθεί πάνω από 1800 άτομα από τα οποία πάνω από 300 είναι ανήλικα παιδιά.

Οι εξεγέρσεις στον Αραβικό κόσμο πυροδότησαν νέες εξελίξεις στο Παλαιστινιακό: Στα μέσα του προηγούμενου Μαΐου, έγιναν σε όλη τη Μ. Ανατολή μεγάλες διαδηλώσεις για την επέτειο της Νάκμπα, της μέρας μνήμης για το ένα εκατομμύριο περίπου Παλαιστινίους που ξεριζώθηκαν από τα σπίτια τους και τη γη τους για να δημιουργηθεί το κράτος του Ισραήλ το 1948. Οι διαδηλώσεις περικύκλωσαν το Ισραήλ σε όλα τα σύνορά του, από το Λίβανο, τη Συρία, την Ιορδανία και την Αίγυπτο. Ήταν άλλη μια απόδειξη της επίδρασης που έχει στα μυαλά των ανθρώπων της περιοχής η αραβική άνοιξη, αλλά και της κλιμακούμενης πολιτικής απομόνωσης του Ισραήλ. Ο φόβος μιας ανεξέλεγκτης τρίτης Ιντιφάντα, στο έδαφος της γενικότερης αναταραχής στον αραβικό κόσμο, άρχισε να στοιχειώνει τόσο το Ισραήλ όσο και την Παλαιστινιακή αρχή. Η Φατάχ και η Χαμάς ήρθαν σε συμφωνία και χθες ο Αμπάς κατέθεσε αίτημα αναγνώρισης του Παλαιστινιακού κράτους στον ΟΗΕ.

Το συγκεκριμένο αίτημα που καταθέτει ο Αμπάς έχει βασικά συμβολικό χαρακτήρα. Πέρα από το γενικότερο ρόλο και τον χαρακτήρα των αποφάσεων του ΟΗΕ η αναγνώριση προϋποθέτει την μη άσκηση βέτο στο συμβούλιο ασφαλείας. Ο Ομπάμα (ο οποίος αρχικά είχε εκφραστεί θετικά για την ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους) έσπευσε αμέσως να δηλώσει ότι θα ασκήσει βέτο «αφού δεν συμφωνεί το Ισραήλ». Πέρα από το βέτο των ΗΠΑ δεδομένη θεωρείται και η αποχή των «ανθρωπιστών» Ευρωπαίων της Γαλλίας (που ξεχείλισε από «ανθρωπισμό» στη Λιβύη) και της Αγγλίας.

Στην πραγματικότητα η κίνηση της Παλαιστινιακής αρχής προς το συμβούλιο ασφαλείας (και την γενική συνέλευση του ΟΗΕ) έχει διπλό στόχο: από τη μία να επαναφέρει ξανά το Παλαιστινιακό στο προσκήνιο σε μια περίοδο πολύ πιο ευνοϊκή (όπου το σύνολο του αραβικού κόσμου συνταράσσεται από εξεγέρσεις) και από την άλλη να ενισχύσει την νομιμοποίηση της στο εσωτερικό ώστε να αποτελέσει αξιόπιστο συνομιλητή στις νέες συνομιλίες υπό την αιγίδα των ΗΠΑ. Η ιστορία της ηγεσίας Αμπάς είναι εξάλλου γεμάτη από παρόμοια παραδείγματα.

Η αιματοβαμμένη ιστορία του Παλαιστινιακού αλλά και γενικότερα του αραβικού κόσμου δείχνει ότι η παρουσία «προστάτιδων δυνάμεων» και η εμπλοκή του Παλαιστινιακού στις ευρύτερες αντιπαραθέσεις των αστικών τάξεων στην περιοχή (με την Τουρκία να κινείται στην κατεύθυνση της «αλληλεγγύης» προς τον αραβικό κόσμο με την πρόσφατη περιοδεία Ερντογάν και το Ισραήλ να βρίσκει διέξοδο στην απομόνωση του στην «πρόθυμη» Ελληνική κυβέρνηση) μόνο σε χειρότερες καταστροφές μπορεί να οδηγήσει.

Ανεξάρτητα όμως από την όποια εκτίμηση για την κατάσταση στην Παλαιστίνη το αίτημα για τη δημιουργία ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους χωρίς «οδικούς χάρτες», ζώνες,  ξένους στρατούς, εποίκους, στρατιωτικούς και οικονομικούς αποκλεισμούς πρέπει να στηριχθεί χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς «ναι μεν αλλά». Έχοντας επίγνωση ότι ο μόνος τρόπος για να ικανοποιηθεί το δίκαιο αίτημα της ίδρυσης ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους δεν είναι οι αποφάσεις του ΟΗΕ η η διαπλοκή με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς αλλά ο αγώνας του Παλαιστινιακού λαού που σήμερα γεννιέται, μεγαλώνει και πεθαίνει στην φτώχεια, τον εξευτελισμό, την τρομοκρατία. Και ότι η πραγματική αλληλεγγύη  βρίσκεται κυρίως στην πάλη ενάντια στον πόλεμο, τον μιλιταρισμό, τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς πρώτα από όλα στην ίδια μας τη χώρα. Για να είναι ο Ιμπραχίμ το τελευταίο παιδί που δολοφονείται.

Πηγές: Παλαιστινιακό: Ιστορική αναδρομή, Παλαιστίνη, ο δύσκολος δρόμος, Wikipedia,  Η Σύγχρονη ιστορία της Παλαιστίνης/ Ιλαν Πάπε-εκδόσεις Κέδρος,   Ισραήλ-Παλαιστίνη, πώς να δώσουμε τέλος στον πόλεμο του 1948/Τάνυα Ράϊνχαρτ- εκδόσεις «Πατάκη»,  Ισραήλ-Παλαιστίνη/Μια Γή δύο Έθνη 1948-2002/Le Monde-εκδόσεις Μελάνι,  Παλαιστίνη: αιτίες και μύθοι/ Νασίμ Αλάτρας-εκδόσεις ΚΨΜ,  "Σεβασμό και διεθνές ενδιαφέρον κέρδισε ο Αμπάς. Η αίτηση, όμως, αναγνώρισης από τον ΟΗΕ κράτους της Παλαιστίνης είναι καταδικασμένη να απορριφθεί"/ΤΟ ΒΗΜΑ-24/9/11, The Palestine Papers-"The region is slipping away" - Al Jazeera,  Οι εξεγέρσεις δρόμος μιας νέας επαναστατικής ιστορικής περιόδου για τις αραβικές χώρες/Iskra