Τα λιμάνια

Αυτό είναι το λιμάνι της πόλης μου

Εδώ φαίνεται το λιμάνι στη Γάζα

εδώ φαίνεται η απόσταση στο χάρτη

εδώ, ένα κομμάτι του παραλιακού δρόμου της Λεμεσού, σχεδόν η μισή μας θάλασσα.

η φωτο είναι από το μπλογκ της λεμέσια.

εδώ,μπορείς να βρεις χιλιάδες σημεία να καθήσεις για ένα καφέ,σερβιρισμένο

ή αυτοσχέδιο.

Η φύση και η αίσθηση της κοινοκτημοσύνης της μέσα στην πόλη, και όχι σαν μια εκδρομή, είναι η σπουδαιότερη προπαίδεια για το νόημα και τη σημασία των κοινωνικών μας σχέσεων. Οι φίλοι αρχιτέκτονες, πολιτικοί μηχανικοί, δημοτικοί σύμβουλοι έχουν πολύ σοβαρά καθήκοντα ισάξια με αυτά των πολιτικών μας.

Πολλές φορές ενώ καθόμαστε στην παραλία, κάνω τη σκέψη, πως αν η όρασή μου το επέτρεπε, να δω πέρα από τον ορίζοντα, πιθανόν να μπορούσα να ανασηκώσω το χέρι και να χαιρετίσω κάποιους άγνωστους ανθρώπους, που κάθονται το ίδιο χαλαρά, αγαπημένα και με «βεβαιότητα» για τις ζωές τους, σε μια απέναντι παραλία. Σκέφτομαι δηλαδή, πως η θάλασσα δεν είναι ακριβώς θάλασσα, είναι μια έκταση νερού, είναι σαν μια λίμνη, και γύρω απ΄αυτή τη λίμνη, αυτή ακριβώς τη στιγμή, κάθονται κάποιες παρέες, κάποιοι φίλοι, εραστές, οικογένειες. Είμαι σίγουρη πως συζητάμε πάνω κάτω τα ίδια πράγματα. Η διάθεση της πόλης και η καθημερινή επαφή με τον ορίζοντα που κάνει τους ανθρώπους εδώ ευπροσήγορους στο να «φεύγουν», κυριολεκτικά και πρακτικά, μου δημιουργεί και τη ζήλια, πως υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που δεν ξέρω και που σίγουρα θα είχα την περιέργεια να τους μάθαινα. Υπό κανονικές συνθήκες, σε όλο το παραλιακό μέτωπο, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν γιγαντιαίες διαφημιστικές πινακίδες. Θα έπρεπε να υπάρχουν live συνδέσεις με εικόνες από την καθημερινή ζωή των γειτόνων μας. Σπρώχνω με μια κλωτσιά τη σκέψη να φύγει, πως δε θέλουμε καν να ξέρουμε, πως ζούνε οι άνθρωποι στην ίδια μας τη χώρα…

Άραγε όμως, το να ξέρουμε είναι αρκετό; Ή μήπως είναι αρκετό το να θέλουμε να αλλάξουμε αυτό τον κόσμο; Δεν χρειάζεται και να μπορούμε; Πόσο μελάνι, πόσος θυμός, πόσος κόπος, πόση ελπίδα κατατέθηκε στην επιτακτική μας ανάγκη να αλλάξουμε τα πράγματα! Τι λείπει; Τι μας λείπει, που να είναι τόσο σημαντικό, ώστε να ακινητοποιεί, τον κόπο και την ελπίδα για κάτι περισσότερο δίκαιο; Τι κάνει ένα άνθρωπο αδύναμο, να αποτρέψει ένα φονιά, που δολοφονεί μπροστά στα μάτια του ή ένα κακοποιό που κακοποιεί ένα παιδί, που θα μπορούσε και να ήταν το δικό του;

Αυτό το ερώτημα με βασανίζει από χτες βράδυ. Μόλις είδα την ανακοίνωση στις Φάλιες. Που είπα, αμέσως τώρα, copy paste την ανάρτηση, να μπει και εδώ! Μετά με σταμάτησαν δύο σκέψεις. Πρώτο, πως είναι φίλοι, κι ο κάθε επισκέπτης, ξέρει κάποιον ξέροντας τους φίλους του, δε θα προσφέρω κάτι με την επανάληψη. Δεύτερο, πως γεννήθηκε ένα ερώτημα : πόσο πραγματικά μεγάλη είναι η ευθύνη της κυβέρνησης για την ξανα-απαγόρευση για απόπλου των καραβιών για τη Γάζα; Είναι η ώρα, που βρίζοντας τον εαυτό μου για την αμορφωσιά μου στα πολιτικά ζητήματα, θέλω να πάρω τηλέφωνο και να ξυπνήσω, όλους τους φίλους ειδικούς για τα ζητήματα του έθνους και του δι-εθνισμού! Του ποιού είπαμε; Του διεθνισμού!

Frau της πολιτικής δεν ονειρεύτηκα ποτέ να είμαι, απαντήσεις μετά βεβαιότητος δεν έχω! Ούτε καμιά άλλη απάντηση έχω για τη ζωή, που θα έπρεπε να υποκύψεις στον πειρασμό να μετατραπείς, είτε σε Frau είτε σε Herr, για να νομίζεις ότι την έχεις. Αυτό όμως δε σημαίνει καθόλου, πως είμαι ανίκανη να ακούσω το μουρμουρητό αυτού, που μουρμουρίζει χριστοπαναγίες, επειδή κάπου εξακολουθεί να ακούγεται η λέξη διεθνισμός.

Επανέρχομαι στο αρχικό μου ερώτημα, όχι για να το απαντήσω, αλλά για να το θέσω στους ειδικούς που ξέρουν καλύτερα και ως εκ τούτου έχουν την υποχρέωση να επεξεργάζονται τις απορίες μας και τις ανάγκες της κοινωνίας. (Δεν είναι αυτό που μας κάνει ειδικούς σε κάτι;…)

Πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη μιας αριστερής κυβέρνησης για τον εγκλωβισμό της στη εξυπηρέτηση των συμφερόντων του έθνους-κράτους της, στην απουσία ενός διεθνούς μηχανισμού άσκησης εξουσίας ή καλύτερα αντι-εξουσίας; Ή ανάποδα : ποια είναι η μεγαλύτερη ευθύνη σήμερα, για ένα αριστερό κόμμα ή κίνημα; Να βρίσκει τρόπους «συμβιβαστικών συμφερόντων» με τα υπόλοιπα κράτη και να υποκύπτει στο «μοιραίο» των διεθνών σχέσεων, πως κάποτε, ναι θα χρειαστεί να απαγορεύσεις και τα καράβια για τη Γάζα ή η δημιουργία μιας διεθνούς μηχανής αντίστασης στα συμφέροντα του καπιταλισμού;

Για ποιο από τα δυο ευθύνεται η αριστερά παγκοσμίως σήμερα και τι από τα δύο θα κρίνει πόσο αριστερά είναι η αριστερά μας. Τελικά ποια είναι η αριστερά; Και μήπως αυτή η παγκόσμιας εμβέλειας αναμπουμπούλα στους χώρους των αριστερών κομμάτων, να κρύβει τελικά το κενό στην απάντηση του ερωτήματος για τις «ακανόνιστες» μορφές του διεθνιστικού αγώνα. Η απαγόρευση για απόπλου στα καράβια για τη Γάζα είναι ή δεν είναι τελικά το σοβαρότερό μας πρόβλημα;

Κλείνω με την εξής απορία : Τη μέρα της εκλογής του Δημήτρη, το πιο κάτω άσμα, που ακουγόταν κατά την είσοδο του στο Ελευθερία, τι αντιπροσώπευε;…