Ο κλέφτης φεύγοντας, άφησε το φεγγάρι στο παράθυρο *

Σύμφωνα με τον μύστη/παραψυχολόγο/μουσουλμάνο/γκουρού, στην προηγούμενη μου ζωή, είχα γεννηθεί το 1500 – κάπου εκεί – ως γυναίκα (πάλι καλά), ήμουνα ιεροκήρυκας, μάλιστα, και αντιγραφέας αρχαίων κειμένων λέει, κλειστό, έντονα αντικοινωνικό άτομο και ακατανόητη από το περιβάλλον μου – α, γι΄αυτό! – με καλλιτεχνικές αλλά καταπιεσμένες από την κοινωνία τάσεις, βάρος το οποίο μετέφερα για να εκπληρώσω σε αυτή τη ζωή. Στη δε επόμενη, θα γεννηθώ ξανά γυναίκα (πάλι καλά) στο Λονδίνο (όοοοχι!) ως σπουδαία (να δοθεί βάση στο σπουδαία) ηθοποιός (να που εξηγούνται και τα ψευδώνυμα!) Θα έχω δε, λέει, μια ακατανίκητη έλξη για την Ελλάδα, και ο λόγος, να το ξέρω, θα είναι πως το παιδί που έχω σ΄αυτή τη ζωή, θα γεννηθεί έλληνας, κάπου στις Κυκλάδες και θα είναι μαθηματικός! Να ξέρω και που θα ψάχνω!


Αυτό που παρέλειψε να μου πει ο μύστης/παραψυχολόγος/μουσουλμάνος/γκουρού, είναι πως σ΄αυτή τη ζωή έχω γεννηθεί λίγο παλαβιάρα, και πως όταν ακούω το χ ή το ψ ή το ω, εγώ μπορεί και να θέλω να σκεφτώ μετά το r+ο = δ:dtβ!
(στα σοβαρά, ήταν ενδιαφέρον άτομο, αν τυχαίνει να είσαι και ρακοσυλλέκτης εκόνων/στιγμών/καταστάσεων όπως εγώ, εξαιρετική μούρη για ζωγράφους και το καλύτερο, έφτυσε τον μεσήλικα ματσό επιχειρηματία γνωστό του γνωστού μας, λέγοντας του, «Δεν έχω να σας πω κάτι. Κάψατε τη ζωή σας κυνηγώντας τα χρήματα»)

Λέω εγώ τώρα, πως αν είχαν κάποια βάση οι θεωρίες περί μετεμψύχωσης , άδικα μάλλον εμείς, όσοι από μας δηλαδή, κλαψουρίζουμε κατά καιρούς για την εποχή μας.

Για σκεφτείτε να είχαμε γεννηθεί το ΄45. Θα ζούσαμε μεν την εποχή των χίπηδων, ως χίπηδες, αλλά τώρα πόσο θα ΄μασταν, αν επιβιώναμε βεβαίως από την κόκα, που δεν; Ή να είχαμε γεννηθεί το ΄15. Ναι, θα ζούσαμε τη σπουδαία προπολεμική εποχή της περίφημης γενιάς του ΄30 και θα κυνηγούσαμε, δεν το συζητώ, τον Εμπειρίκο για μια ψυχανάλυση, αντί της πιασοκωλάδικης δικής μας καφετέτοιας «Οκτάνας», αλλά, σκεφτείτε για μια στιγμή, τι θα χάναμε. Ή να είχαμε γεννηθεί τον 19ο. (ε, καλά, εδώ θα το ράψω, είναι πολλά τα υπέρ, ας το αφήσουμε…).

Πάντως, αν υπήρχε το λεγόμενο κάρμα, εμείς όλοι, μα όλοι, όλοι, κάτι πολύ καλό πρέπει να΄χαμε κάνει στις υποτιθέμενες προηγούμενες ζωές μας, για να΄μαστε εδώ. Να εξηγηθώ.

Σκεφτείτε σε ποια εποχή ζούμε. Δεν εννοώ να σκεφτούμε τα περί της προόδου, της τεχνολογίας, των επιτευγμάτων της επιστήμης, τα ταξίδια στο διάστημα, την πληθώρα των πανεπιστημίων, τα λεγόμενα δημοκρατικά δικαιώματα και όσα άλλα συνήθως καταγράφουμε ως κεκτημένα. Είναι εξάλλου, αν είναι, κεκτημένα, είναι του χτες, δεν είναι πια του σήμερα. Σε ποια εποχή ζούμε; Της πείνας; Εάν τα 2/3 του πλανήτη κατ΄ουσίαν πεινούν. Της εκμετάλλευσης; Εάν τα 15/16 του πλανήτη, κι εμείς μαζί, γεννιούνται, δουλεύουν, πεθαίνουν για τα χρυσά βρακιά, που τα βγάζει κιόλας, της κάθε κληρονόμου Χίλτον. Των πυρηνικών; Ήταν χτες, νομίζω, η επέτειος της Χιροσίμα. Των πολέμων; Δεν φτάνει μια ανάρτηση ούτε ένας τόμος αναρτήσεων. Της αποχαυνωτικής κατανάλωσης; Δεν είμαστε πια, εμείς οι δυτικοί περιώνυμοι, το ακούραστα αυτιστικό για διεκδικήσεις μισο-νηστικό, μισο-χορτάτο αρκούδι. Είμαστε μια παχύδερμη στοματική κοιλότητα, η Λερναία Ύδρα της υφηλίου. Με τέσσερα κεφάλια τρώμε και με πέντε πεινάμε για θάνατο. Φαϊ – θάνατος – φαϊ – θάνατος. Των οικονομικών κρίσεων; Των οικονομικών κρίσεων! Εδώ είμαστε…εννοώ, εδώ, ας κάνουμε μια στάση.

Κρίση πού, ποιού, από ποιόν και για ποιόν; Για ποια κρίση μιλάμε; Εάν συρρικνώναμε, όχι πως δε θα θέλαμε, τον κόσμο, στις δυτικές ημών πολιτείες/κράτη, θα λέγαμε : κρίση στη διαχείριση εγχώριων και ξένων κεφαλαίων – κρίση στο τραπεζικό σύστημα – κρίση λόγω διαπλοκών του κράτους - κρίση στις κοινωνικές παροχές – κρίση στην εργασία – κρίση στις αξίες και τις σταθερές του πολιτεύματος και της οικονομίας.

Μιλάμε γι αυτή την κρίση; Οι απόψεις διίστανται και διχάζονται. Αν είναι αλήθεια πως η κρίση είναι αυστηρά ενδογενής και άρα αυτο-συμπληρούμενη από τους καθαυτό και στον εαυτό τους περίκλειστους όρους ύπαρξης αυτού του συστήματος, να καθίσω αναπαυτικά, να μη σκοτίζομαι. Αν αυτό το σύστημα δε δημιουργήθηκε, δεν εξετάζω το ζήτημα μιας ντετερμινιστικού ή μη τύπου διαδοχής, είναι άσκοπο να το εξετάσω. Το σύστημα απλά Υπάρχει. Προσέξτε! Δεν υφίσταται! Υπάρχει. Γιατί κάτι που υφίσταται μπορεί και να πάψει να υφίσταται. Κάτι όμως που υπάρχει απλά δεν μπορεί να πάψει να υπάρχει. Ο καπιταλισμός είναι το Υπαρκτό, όχι με την έννοια αυτού που συμβαίνει να υπάρχει, αλλά αυτού που Είναι και δεν μπορεί να μην Είναι. Καθότι δεν υφίσταται, παρεκτός στα μυαλά κάτι τρελαμένων διανοουμένων, κατάσταση του μη- Είναι. Μαθαίνουμε, σύμφωνα με αυτή την μια εκδοχή, πως τα λεγόμενα κοινωνικά συστήματα, όχι όλα, το υφιστάμενο Υπαρκτό Καπιταλιστικό, ανήκει στη σφαίρα του αυτοκαθοριζόμενου και άρα αυτοπληρούμενου ιστορικού πεπραγμένου. Αλλιώς δεν εξηγείται η άποψη, πως η κρίση, είναι αυστηρά ενδογενής, είναι αυστηρά οικονομικού τύπου και ως εκ τούτου ξέρει καλά να νοικοκυρεύει το σπίτι της και να το ξαναφτιάχνει. Αλλιώς, θα ΄βαζε η άποψη αυτή, αν μη τι άλλο ένα δίλημμα : η κρίση μπορεί να ξεπεραστεί, μπορεί και όχι. Δεν μπορεί να βάλει όμως ένα τέτοιο δίλημμα. Βρισκόμαστε στη σφαίρα ενός Υπαρκτού, στα πλαίσια ενός υπερβατικά οριοθετούμενου ιστορικού πλαισίου. Ο Καπιταλισμός είναι ο έκπτωτος άγγελος του εαυτού του, δεν έχει «υπαρκτικά» διλλήματα, τα έκανε μαντάρα και θα επανέλθει. Η κρίση θα ξεπεραστεί. Μένει τώρα να δούμε το πώς. Εδώ η μια εκ των απόψεων, αντιμετωπίζει, τις δικές της εσωτερικές ερμηνευτικές διαφορές για τη διαχείριση της κρίσης. Εδώ, μου φαίνεται, λογικά, δεν πρέπει να συναντάμε κάποια, την οποιανδήποτε αριστερή τοποθέτηση, επί της ερμηνευτικής του θέματος. Εν πάση περιπτώσει, ελαφρώς βαριόμαστε, και αφού δεν έχουμε ούτε χρόνο ούτε τρία μυαλά-μπουφέ για να τα μασάμε όλα, επιλέγουμε να πάμε στην άλλη άποψη.

Η άλλη άποψη, έχει άλλου είδους δυσχέρειες, ως προς την οριοθέτηση του πλαισίου της, η αλήθεια. Πάντως δεν έχει σοβαρά νοητικά αποκαΐδια στο κεφάλι της. Το πρόβλημα της είναι, πως, κατά καιρούς εμφανίζει υπαρξιακές υποτροπές. Υπογλώσσια, ξέρουμε, δεν παίρνει!

Η άλλη άποψη λοιπόν, ψάχνει, την άκρη του νήματος στη σφαίρα του υπάρχοντος και όχι του υπαρκτού. Αυτό μπερδεύει την αναζήτησή της. Καθότι, πρώτο, η συνδιαλλαγή με το υπάρχον, οφείλει να γίνει από τη δική της οπτική γωνιά, τουτέστιν, οφείλει να ξέρει πως θα συνομιλήσει με τον εχθρό της. ** Ξέρει δηλαδή, πως δεν υφίσταται κοινωνική παρθενογένεση, κανενός τύπου και μορφής, και πως το νέο αναγκαστικά θα διαζευχθεί από κάτι που είναι παλιό. Νέο/παλιό. Ένα ζεύγος που κρατά από και εις τους αιώνες. Περίπλοκο ζευγάρι. Και δεύτερο, πως αντιπροσωπεύει τον δέκτη και όχι τον πομπό. Πρέπει να επεξεργαστεί, αυτό που της δίνεται, όχι να το κοπιάρει, να το επεξεργαστεί. Είναι ο δέκτης, ο φορέας των καιρών, ο κάτοχος αυτού που συμβαίνει και γίνεται. Που πρέπει να γίνει κάτι πέραν αυτού που γίνεται. Πρέπει δηλαδή να αυτό- καθοριστεί, όχι ως υπερβατικά Υπαρκτή και άρα μη ανατρέψιμη κοινωνική δύναμη , άλλα ως το υπάρχον που θα καθορίσει τους όρους κίνησης αυτού που πια δεν μπορεί να Υπάρχει.

Η άλλη άποψη, αυτή που λέμε αριστερή, κάνει τις δικές της ερμηνευτικές απόπειρες. Κάποτε τρομοκρατείται…μπαίνει στο καβούκι του δυτικού κόσμου, συρρικνώνει και συρρικνώνεται. Να φάμε! Αυτό είναι το ζητούμενο. Κάποτε αυτομαστιγώνεται (αυτό πρέπει να το κοιτάξουμε, δε πάει άλλο). Δεν κάναμε το ένα, δε ράναμε το άλλο, η αριστερά που απουσιάζει, η αριστερά που ομφαλοσκοπεί, η αριστερά που οπισθοδρομεί σε παρωχημένα θεωρητικά σχήματα του παρελθόντος, η αριστερά έτσι ή αριστερά αλλιώς. Ναι, οκ, ίσως να είναι ένα καλό σημάδι αυτό. Αν είναι ο τρόμος της ευθύνης ότι μας νοιάζει που ζούμε. Ένα είναι το βέβαιο. Το Υπάρχον δεν κάθισε ποτέ του Υπαρκτού! Έτσι για να ξέρουμε και πιο είναι το αληθινό μέγεθος του καθαυτό εχθρού μας! Αντε το πολύ να του κάθισε μες τα βιβλία!

Αν είναι αλήθεια, πως η τράπουλα θα ξαναριχτεί, και πως ζούμε σε μια εποχή, που το παιχνίδι θα αλλάξει κανόνες, κι ότι ο Φουκουγιάμα μας έδωσε εντέλει τον τίτλο εποχής και τίποτ΄άλλο : «Το Τέλος της Ιστορίας», θέλω να είμαι εδώ! Δέκα, είκοσι, τριάντα, σαράντα, τόσο παιδιά, παραπάνω δε βγαίνουμε! Άντε πενήντα από πείσμα!

Θέλω να είμαι εδώ!!!

* «Ο κλέφτης φεύγοντας, άφησε το φεγγάρι στο παράθυρο» Ριοκάν, ποιητής (1757-1831)
** μήνυμα στον εχθρό : μπορεί να έγλυψα το πάτωμα. Δεν θα καθίσω όμως ποτέ, να «θαυμάζω» ένα γλυμμένο πάτωμα, ως το σπουδαιότερο έργο της ζωής μου.