Το μυστικό που απωθώ

Πήγα στο γραφείο με μια ώρα καθυστέρηση. Πήγα γιατί υποσχέθηκα στο Μ. πως σήμερα θα κοιτάζαμε ένα σοβαρό ζήτημα που προέκυψε στις διακοπές. Αλλιώς δε θα πήγαινα. Ούτε που με κόφτει. Το μόνο ενδιαφέρον είναι πως επίκειται μάχη εντός του μήνα. Θα πέσουν κεφάλια. Και πρέπει να πέσουν τα κεφάλια που αδικούν κόσμο, που κάμνουν δολοπλοκίες, γλειψίματα, κλίκες, τζαι διασυνδέσεις εξωγραφειακές ύποπτες. Για τα άλλα εν με κόφτει. Αν αρχίσω να φωνάζω, το πρώτο κεφάλι που θα πέσει θα είναι το δικό μου. Προτιμώ να μην είναι. Προτιμώ να μαζέψω τα μπογαλάκια μου μόνη μου. Έτσι τζι αλλιώς έχω άλλην πόρτα ανοιχτήν εν με κόφτει. Τι λέει το τραγούδι; Δυο πόρτες έχει η ζωή, άνοιξα μια και μπήκα; Όι, να τες αννοίετε τζαι τες θκυό τες πόρτες άμα πρόκειται για τα επαγγελματικά, να μεν έσιετε ανάγκη κανένα. Να έχουν γνώσιν οι φύλακες.


Ανοίγω την κύρια είσοδο του γραφείου και βλέπω μπροστά μου δυο χαμογελαστές φάτσες. «Όπως ήρτες κάμε μεταβολή τζαι φύε». Γιατί; « Διότι εν δουλέφκει τίποτε, εν έχουμε ρεύμα, κομπιούτερς, έαρκοντίσιον, νερό, τίποτε». Και τι θα γίνει; «Ε ετηλεφωνήσαμε να έρτουν να το κοιτάξουν». Ο Μ. που είναι; «Εν ήρτε, εν στον Πρωταρά». Αν χρειαστείτε κάτι πάρτε με τηλέφωνο, γεια! Η ώρα είναι δέκα. Πού να πάω; Θα πάω στο καφενείο του μουσείου να πιω καφέ. Ο χαμός του κυρίου τούτοι οι δρόμοι γύρω από το παλιό νοσοκομείο, παρκάρω θκυό χιλιόμετρα μακρυά τζαι περπατώ. Βλέπω πάνω στον τοίχο του μισογκρεμισμένου Δημοτικού Θεάτρου γραμμένο με σπρέι «Αχ…τζαι να ήμουν ή βουλή!» Περνώ απέναντι που έσιει σκιά, μπροστά από το γραφείο ανεργίας. «Συγνώμη, φωνάζουν μου, είσαι η τάδε;» Ναι, εσείς ποιοι είσαστε; «Ξέρουμεν σε που το τάδε γεγονός, εσύ εν μας ξέρεις, τι κάμνεις;» Α, γεια σας, καλά, τι κάμνετε δαμέ; « Ήρταμεν να γραφτούμεν άνεργοι τζαι καρτερούμεν, είμαστε το νούμερο 659,660,661. Τζαι πόσιν ώρα καρτεράτε; «Που τες οκτώ. Ως τες μια μακάρι να μπούμεν. Θκυό κοπέλλες μόνο δουλέφκουν μέσα, εν έσιει προσωπικό…». Άτε, πάμεν να πιούμεν καφέ.
Στον καφενέ του μουσείου, έσιει τζι άλλον κόσμο, ούλλοι άνεργοι, που ήρταν δαμέ για να περάσει η ώρα ώσπου να έρτει η σειρά τους. Έσιει τζαι τρεις μεγάλες κυρίες, σαν τες φιλενάδες, φαίνουνται πλάσματα του χωρκού. Η μια γυρίζει, μόλις έκατσα, τζαι πιάννει με στην κουβέντα. Πάντα συμβαίνει μου τούτο. Όπου έσιει πλάσματα του χωρκού, ένι ξέρω γιατί, αρέσκει τους η φάτσα μου. Πρέπει να πάω στην επαρχία αλόπως. Στη Λευκωσία εν πρέπει να τους αρέσκει πολλά το ύφος μου, ενεν πολλά της πρωτεύουσας νομίζω. Τελικά, οι κυρίες, εν καθαρίστριες σε ένα δημοτικό σχολείο, τωρά όμως εν άνεργες, η πρώτη που μου εμίλησεν εν που τη Γιαλούσαν, είπε μου, ήταν εγκλωβισμένη οκτώ χρόνια, τζαι που ήρτεν πίσω έπιασεν που την κυβέρνηση 1.500 λίρες βοήθημα για να χτίσει σπίτι. «Κανέναν εν κόφτει» λαλεί μου «αλή του που έσιει ανάγκην». Χτυπά το τηλέφωνο. «Ναι, είσαστεν η μάμα του μικρού λεμούριου; Είμαι η δασκάλα του, τζαι παίρνω για να σας πω τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Επέρασεν, δηλαδή τι επέρασεν, επέρασεν με διάκριση, 98/100, τζαι εχάρηκα, ήθελα να σας το πω. Σκέφτεται το καθόλου να γίνει καθηγητής;» Όι, έτσι πράμαν ενι σκέφτεται! Σκέφτεται να γίνει ψαράς, είπε μου, να μου φέρνει τζαι μένα ψάρι, που εν να είμαι κρίμα, τζαι να περνά ζωή τζαι κότα μες τες θάλασσες! Έσιει γονιούς δηλαδή, που ονειρέφκουνται τα παιθκιά τους να γινούν καθηγητές; Έσιει ένεν; Πάντως που εστράφηκα σπίτι, είπα του το, ότι είπεν η δασκάλα του, να γίνει καθηγητής. Εβάσταν την τζιεφαλήν του το μωρό! Εγελάσαμεν τζαι λλίον. Αλλά κατά βάθος, σαν να τζαι κάτι του άρεσεν. Γαλουχώ τον στην ιδέα να κρατά θκυό σιοινιά στα επαγγελματικά του, να μεν πρέπει να πουλά την ψυσιή του για να ζήσει. Να έσιει κάτι που εν να εν μόνο δικό του δημιούργημα, που να το αγαπά, να μεν φυλακιστεί μόνο στην ανάγκη.

Γιατί σήμερα έσιει θλίψη γύρω ξέρει κανένας; Έκαμα ένα γύρω μέσα στα μπλογκς. Όι τα δικά μου τα διπλάνα, κάποια άγνωστα μου. Εν σαν να μετροφυλλάς ένα περιοδικό, ή σαν να θωρείς τηλεόραση. Τηλεόραση εγώ εν θωρώ. Πιάννει με η κατάθλιψη, εν μπορώ να τζοιμηθώ μετά, ξυπνώ μες τα άγρια μεσάνυχτα γιατί πρέπει να κάμω κάτι άλλο να ησυχάσει η ψυσιή μου τζαι ο νους μου, να μεν εν όφκερα. Έσιει τζαι κόσμο που στέκεται στην ουρά για να πιάει 500 ευρώ επίδομα, έσιει τζαι κόσμο που πιάννει 3.500 ευρώ τον μήνα τζαι κάμνει μικροπρέπειες τζαι παραποθκιές εις βάρος του διπλανού του. Εν μπορώ να θκιαβάζω περιοδικά, ούτε στο χαρτί ούτε στην μπλογκόσφαιρα. Η πιο καλή ώρα της ημέρας, ήταν τζείνη η κυρία, με τη φούστα την κλαδωτή τζαι το αμάνικο το κίτρινο το πουκαμισούι τζαι τες παντόφλες τες μαύρες, η καθαρίστρια που τη Γιαλούσα. Τζαι η πιο θλιμμένη, που εσκέφτηκα ότι έχω ακόμα οκτώ χρόνια να σιέρουμαι τον γιό μου κοντά μου ώσπου να φύει. Τζι ας γίνει τζαι καθηγητής, που εγώ εν θέλω, πάλε γεμώνουν τα μάθκια μου.

Το μυστικό που απωθώ, κάποτε εν να έρτει να με έβρει, ξέρω το, τζαι πρέπει να μάθω να πηγαίνω να το συναντώ μόνη μου. Ο χρόνος εν δίκαιος, μόνο άμα κρατάς τα μυστικά της ζωής στο φως που τους πρέπει, το μέσα φως. Το μέσα φως, φέρνει στη ζωή μας τες καλές ώρες τζαι την ένταση της συγκίνησης, ότι κάτι τελικά, μπορεί να μεν ήταν τόσο χαμένο.

Τούτο το τραγούδι αρέσκει μου.