Τα βιβλία μου (που δεν ξέρουν πως υπάρχω)
είναι κομμάτι του εαυτού μου όπως κι αυτό το πρόσωπο
με τους γκρίζους κροτάφους και τα γκρίζα μάτια
που μάταια αναζητώ ψηλαφώντας
με την παλάμη τα κρύσταλλα.
Με κάποια εύλογη πικρία
συλλογίζομαι πως οι λέξεις που ουσιαστικά
με εκφράζουν βρίσκονται μέσα σ΄εκείνες τις σελίδες
που αγνοούν την ύπαρξη μου, όχι σ΄αυτές που έχω γράψει.
Καλύτερα έτσι. Οι φωνές των νεκρών
θα μου μιλούν για πάντα.
Χόρχε Λουις Μπόρχες
"Το σκοτεινό τριαντάφυλλο"
Η δύναμη των λέξεων, η αναζήτηση, το πλάσιμο τους!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο πολυ τις αγάπησε ο Μπόρχες!
Very good.
ΑπάντησηΔιαγραφή@εράνισμας
ΑπάντησηΔιαγραφήΨιλοφοβήθηκα να αναρτήσω αυτό το ποίημα...ήταν σαν να κάνω "γυμνισμό" στο blog μου.:-)
Κάποτε ζήλευα αυτά τα ποιήματα,που δεν ήταν δικά μου. Τώρα κατάλαβα πως είμαι τυχερή που υπάρχουν.
Δεν έχω λόγια για τον Μπόρχες.Είναι εκείνη η περίπτωση που λες,μια σελίδα τη μέρα,φτάνει.Αύριο πάλι...
Disdaimona σε καταλαμβαίνω απόλυτα! Τέτοια ποιήματα είναι"αιμοδότες" στη σκέψη μας.
ΑπάντησηΔιαγραφή"ο αιμοδότης της σκέψης!" Α, καλά, με βλέπω να παρατώ τα ποτά και τις μουσικές εδώ και να την κάνω!:-)
ΑπάντησηΔιαγραφή