Μετά τον Χούριγκαν ο Άκερμαν: Η Τράπεζα Κύπρου σαν πλυντήριο των υπόπτων του ευρωπαϊκού τραπεζιτικού συστήματος; [και στο βάθος, ίσως, τελικά όλα, όντως, να είναι και ασκήσεις γεωπολιτικής από το 2013 –αν όχι και πιο πριν]
Την περασμένη βδομάδα κυκλοφόρησε στην Ευρώπη ότι θα επιβληθεί ποινή - ενδεχομένως και 10 χρόνων - για την υπόθεση Libor – την προσυνεννόηση, δηλαδή, ανάμεσα σε τραπεζίτες για το στήσιμο των τιμών στις ανταλλαγές συναλλάγματος. Ο πιο γνωστός ύποπτος για εκείνη την υπόθεση, ο κ. Χούριγκαν ήρθε/στάλθηκε/προσκλήθηκε στην Κύπρο πέρσι για να αναλάβει επικεφαλής της Τράπεζας Κύπρου. Το κωμικό της όλης υπόθεσης προσπεράστηκε μέσω της μετατόπισης – τότε τα ΜΜΕ φώναζαν συντονισμένα και πειθήνια ενάντια στο Δημητριάδη που ήθελε να κάνει ελέγχους για σύγκρουση συμφερόντων. Τελικά, έδιωξαν τον Δημητριάδη και ο ύποπτος για το σκάνδαλο Libor, ο «casino banker», όπως τον περιέγραφαν στον βρετανικό τύπο, εγκαταστάθηκε στην Τράπεζα Κύπρου και μετά από ένα χρόνο που δεν έκανε και τίποτα το ιδιαίτερο εκτός ίσως από το να υπόσχεται κατά περιόδους ότι θα «κυνηγήσει» η τράπεζα τους μεγαλοοφειλέτες -ίσως και για να φανεί φίλο-λαϊκός- τελικά φτάσαμε ένα χρόνο μετά να έρχεται στην Τράπεζα Κύπρου ένας ακόμα ύποπτος και αμφιλεγόμενος τραπεζίτης – ο Άκερμαν. Οι Financial Times -και ίσως και γιατί είναι γερμανός και όχι βρετανός- δεν μάσησαν τα λόγια τους – ανέφεραν με σαφήνεια ότι ο εν λόγω κύριος είναι κατηγορούμενος για «απόπειρα απάτης» σε δικαστική διαμάχη (με τους “κληρονόμους του εκδοτικού ομίλου Kirsch”) στην Γερμανία (ενώ η παραίτηση του από επικεφαλής ασφαλιστικής εταιρείας μετά από την αυτοκτονία του επικεφαλής των οικονομικών υπηρεσιών της εταιρείας, άφησε σκιές. Kουβαλά, δηλαδή, ένα παρελθόν με υποψίες ύποπτων πρακτικών. Αλλά, βέβαια, θα μπορούσε να πει κάποιος θα είναι και καλό συμπλήρωμα του κ. Χούριγκαν. Αλλά το πιο ενδιαφέρον φαίνεται να είναι ότι ο κ. Άκερμαν έχει σχέσεις με την ομάδα εταιρειών Renova, η οποία συμμετέχει, επίσης, στην Τράπεζα Κύπρου – δημιουργώντας ένα περίπλοκο σχήμα ενδεχόμενης σύγκρουσης συμφερόντων. http://www.renova.ru/press-center/releases/21/7576/?sphrase_id=28702
Αξίζει, επίσης, να παρατηρηθεί ότι η Deutsche Bank, στην οποία υπηρέτησε ο κ. Άκερμαν εμπλεκόταν επίσης, όπως φαίνεται, στο σκάνδαλο Libor – λόγω του οποίου παραιτήθηκε ο κ. Χούριγκαν. Μπορεί να είναι και γνωστοί με τον κ. Άκερμαν. http://www.ibtimes.co.uk/deutsche-bank-juergen-fitschen-leo-kirch-lawsuit-519705
Οι ευρωπαίοι που ανησυχούσαν για το ξέπλυμα, ξεπλένουν μια χαρά τους ύποπτους τους με κυπριακό ή ρωσικό χρήμα
Το κωμικό στην όλη υπόθεση είναι το εξής: η πίεση από την Ευρώπη ενάντια στις κυπριακές τράπεζες στις αρχές του 2013, οικοδομήθηκε γύρω από τον άξονα ότι ήταν ύποπτες για ξέπλυμα χρήματος κλπ. Και σε εκείνο το πλαίσιο κατατέθηκε και το πλάνο για κούρεμα καταθέσεων – που είχε μεν και εσωτερικούς ευρωπαϊκούς στόχους [την μετατόπιση μέρους των ζημιών των τραπεζών στις ίδιες] αλλά και είχε και στρατηγικούς στόχους – ξηλώνοντας τον κυπριακό κόμβο στις ροές κεφαλαίων κάποιοι ανέμεναν -και ίσως αναμένουν ακόμα- μετατόπιση των ρωσικών κεφαλαίων στις δικές τους χώρες -άρα και ανάλογη μετατροπή σε κόμβο ροής κεφαλαίων. Αλλά είναι επίσης πιθανόν ότι μερικοί είδαν σε αυτήν την κίνηση και ένα είδος προετοιμασίας για την αντιπαράθεση με τη Ρωσία που καλλιεργήθηκε αργότερα το 2013 – αρχικά για τη Συρία και μετά για την Ουκρανία. Η ειρωνεία, όμως, παραμένει – αυτοί που κατηγορούσαν -και όχι άδικα- τις 2 μεγάλες κυπριακές τράπεζες για ύποπτες διακινήσεις κεφαλαίων, ξαφνικά αποκαλύπτονται να έχουν τα δικά τους πλυντήρια και να «στέλλουν», έμμεσα, τους αρμόδιους τους στο κυπριακό μηχανισμό "ξεπλύματος", όπως έλεγαν μόλις πέρσι. Δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι η δήθεν ευαισθησία τους τότε, είχε να κάνει με την ύποπτη διάσταση του κυπριακού τραπεζικού συστήματος. Διότι αν γίνεται κάτι τώρα, είναι ότι στέλλονται/έρχονται αρμόδιοι που απλώς μπορούν να προβούν σε συγκαλύψεις πιο «πρακτικά».
Ο W. Ross σε ρόλο Α. Βγενόπουλου το 2006;
Αυτό είναι ίσως και σύμπτωμα της ήττας του τοπικού κεφαλαίου. Η αποφασιστική κίνηση έγινε από τον κ. Ρος, ο οποίος έκανε μια θεαματική είσοδο με συγκριτικά «μικρό» κεφάλαιο (σε σχέση με τα συνολικά κεφάλαια που διαχειρίζεται η Τράπεζα) και είναι εμφανές ότι σκοπεύει να βγάλει όσα πιο πολλά μπορεί. Η Τράπεζα Κύπρου διαχειριζόταν και διαχειρίζεται δεκάδες δις ευρώ. Ο κ. Ρος εμφανίστηκε ξαφνικά, όταν η διοίκηση της τράπεζας, δηλαδή ο κ. Χούριγκαν, αποφάσισε να εκδόσει νέο μετοχικό κεφάλαιο υψους 1 δις – και ο κ. Ρος βρέθηκε, ξαφνικά, μεγαλομέτοχος και με μεγαλύτερη δύναμη και από τους μεγαλομετόχους της Λαϊκής, αλλά και από όσους πρόσφεραν στο κούρεμα των 7 δις το 2013. Για όσους θυμούνται τον τρόπο που αντιμετωπιζόταν ο κ. Βγενόπουλος από τα κυπριακά ΜΜΕ την περίοδο 2006-09, το σημερινό σκηνικό με τον Ρος - η λαγνεία του «επενδύτη» που «φέρνει λεφτά» και η ύποπτη προβολή κάθε επιθυμίας του πρωτοσέλιδα – ήταν απλώς μια αναπαραγωγή. Το 2009, έγινε και ειδική συνεδρία στη Βουλή όταν απειλούσε «να φύγει» ο Βγενόπουλος. Και σήμερα, αυτός ο κ. Ρος έρχεται και θέλει να κουβαλήσει ακόμα ένα ύποπτο στα μαγειρέματα των τραπεζών. Είναι δύσκολο να φανταστεί κάποιος ότι ένας τύπος σαν τον Χούριγκαν, ο οποίος ήταν η κινητήρια δύναμη για την έκδοση κεφαλαίου, μπορεί να τα έκανε όλα αυτά μόνος του. Σαφώς είχε πολιτική στήριξη – αλλά και ανοχή από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα – η οποία απέδειξε ότι ενδιαφέρεται πολύ λιγότερο για το ξέπλυμα και πολύ περισσότερο για τις ισορροπίες της πολιτικής. Για αυτό, ενδεχομένως, πίεσε για ένταξη στο μνημόνιο, μετά το κόλπο της Τράπεζας Κύπρου να ζητήσει καθυστερημένα μισό δις στο τέλος Ιουνίου του 2012, προκαλώντας την υποβάθμιση των Fitch. Η κάθοδος του Ρος και του Άκερμαν φαινεται να είναι ένα είδος ελέγχου της τράπεζας από δυτικούς – και μάλιστα από άτομα που ξέρουν να φτιάχνουν υπόγειους μηχανισμούς. Αλλά θα πρέπει να προσεχθεί επίσης και η διατήρηση δυο ρώσων μελών, αλλά και η σχέση του κ. Άκερμαν με το Renova. Οι δυτικοί μπορεί να μπαίνουν με ένα είδος αποφασιστικής κίνησης – αλλά με κάποιους όρους συμμαχιών με ορισμένους από τη ρωσική πλευρά.
Ο συνεχής αυτοεγκλωβισμός της κυβέρνησης και η αυτοπαγίδευση του τοπικού φίλο-δυτικού κεφαλαίου
Αυτό το πλαίσιο ευκολύνεται βέβαια και από την τοπική κυβέρνηση, που αναλώνεται για δυο χρόνια τώρα στο να προσπαθεί να σώσει ότι μπορεί από τους μεγάλο-οφειλέτες σε βάρος της οικονομίας – προσπαθεί, θα μπορούσε να πει κάποιος, να σώσει μέρος της αστικής τάξης. Αλλά η τακτική της φαίνεται να παράγει σταθερά απρόσμενα αποτελέσματα λόγω της αιχμαλωσίας της σε στενά τοπικά συμφέροντα για τις ανώτερες τάξεις αλλά και μια απλοϊκή, θα μπορούσε να πει κάποιος, στάση απέναντι στους δυτικούς. Παρά τα θεάματα που παράγονται, είτε από τη Γενική Εισαγγελία [το θέαμα του Χριστοδουλου κατέληξε σε φοροδιαφυγή, το θέαμα Αριστοδήμου φαίνεται να καταλήγει σε παραβίαση κανόνων διαχωρισμού οικοπέδων - καμία σχέση, δηλαδή, με τις τράπεζες] και από τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ, η ουσία είναι ότι στην Κεντρική Τράπεζα επανήλθαν, όχι απλώς όσοι δημιούργησαν την κρίση, αλλά και έχει εξοριστεί πλήρως η προσπάθεια να υπάρχει έλεγχος για σύγκρουση συμφερόντων που είναι η νευραλγική πρώτη αρχή για να αποφευχθεί η επανάληψη του παρελθόντος - είτε το 1999, είτε του 2006-13. Πρώτα, είχαμε το διορισμό και την εκτόξευση της αμοιβής των μελών του ΔΣ της Κεντρικής Τράπεζας σε μια ξεκάθαρη κίνηση εξαγοράς. Το 90% των ΜΜΕ σιώπησε πειθήνια το καλοκαίρι του 2012. Και μερικοί/ες από τους/τις δημοσιογράφους που προώθησαν εκείνο το σκάνδαλο, μιλούν σήμερα για «διεφθαρμένο» σύστημα νομίζοντας ότι "ό,τι έγινε, έγινε" και θα ξεχαστεί. Και επικεφαλής του ΔΣ τέθηκαν δυο σύμβολα της προηγούμενης ιστορίας της κυπριακής τραπεζιτικής κρίσης ή διαπλοκής – ο κ. Κοιλιάρης με ιστορία από την εποχή του Χρηματιστηρίου και ο κ. Συρίχας το δεξί χέρι του κ.Χριστοδούλου και του κ. Ορφανίδη. Και σαν κερασάκι στην τούρτα διορίστηκε ως διοικήτρια της Κεντρικής η κ. Γιωρκάτζη, της οποίας η κόρη εργάζεται στο δικηγορικό γραφείο που υπερασπίζεται τον κ. Βγενόπουλο. Η διαπλοκή είναι, πια, κραυγαλέα σε βαθμό κωμωδίας. Και φυσικά, η πλειοψηφία των ΜΜΕ προσπαθεί να το ρίξει ακόμα στα μαλακά. Στο κάτω κάτω μπορεί να αρχίσει να μιλά ο Βγενόπουλος για τα αυτοκίνητα που χάρισε σε δημοσιογράφους. Έτσι, έχοντας μια Κεντρική Τράπεζα, η οποία δεν έχει πια κανένα κίνητρο η πίεση να προσπαθεί να αλλάξει τις δομές διαπλοκής που οδήγησαν τη χώρα στην κρίση, αυτό που γίνεται τώρα είναι η προσπάθεια συγκάλυψης και πάλι – ξέροντας πια ότι το κυπριακό κεφάλαιο έχει ηττηθεί και ότι την οικονομική εξουσία θα την αναλάβουν μερίδες από το διεθνές κεφάλαιο.
Η κυβέρνηση, ως εκπρόσωπος του τοπικού κεφαλαίου, φαίνεται να αδυνατεί ακόμα να αντιληφθεί τις προεκτάσεις. Το πρώτο δεδομένο είναι ότι η επίθεση ενάντια στο τοπικό δυτικόφιλο κεφάλαιο [όπως το έκφρασε γραφικά ο Πολυβίου, ο δικηγόρος της Τράπεζας Κύπρου, τον Σεπτέμβριο του 2011] δεν έγινε ούτε επί Τ. Παπαδόπουλου, ούτε επί Δ. Χριστόφια – έγινε επί Ν. Αναστασιάδη, ενός φίλο-δυτικού προέδρου. Όπως και η εισβολή, δεν έγινε επί Μακάριου, αλλά επί της απόλυτα φίλο-δυτικής πραξικοπηματικής «κυβέρνησης» το 1974. Η φίλο-δυτική πολιτική είναι εύκολος στόχος διότι δεν έχει άμυνες. Και αυτό το λάθος το έκανε και η πολιτική παράταξη του κεφαλαίου, η δεξιά, αλλά ιδιαίτερα το ίδιο το κυπριακό κεφαλαίο που είδε την εξουσία να φεύγει μέσα από τα χέρια του μόλις εξέλεξε την απόλυτα δική του, φίλο-δυτική κυβέρνηση, με το δικό του (Σαρρή) υπουργό οικονομικών.
Ακόμα και στις τράπεζες, είναι η γεωπολιτική όντως..
Σε αυτό το πλαίσιο, οι κατηγορίες του Ν. Παπαδόπουλου ότι αυτοί που συμπεριλαμβάνονται στο ΔΣ είναι πελάτες του δικηγορικού γραφείου του κ. Αναστασιάδη είναι σοβαρές και η υπεκφυγή ότι δεν ασχολείται με το γραφείο ο κ. Αναστασιάδης είναι αστείες. Αυτό που φαίνεται είναι ότι ο κ. Αναστασιάδης προσπαθεί να κρατήσει κάποιες σχέσεις με τους ρώσους, τους οποίους θέλουν να εκτοπίσουν οι δυτικοί – και ο τρόπος που λειτουργεί είναι να το κάνει μέσω πελατών του. Φημολογείται, άλλωστε, ότι ο ένας έχει άκρες με τον Πούτιν. Το ότι η έννοια της σύγκρουσης συμφερόντων μοιάζει και πάλι άγνωστη, είναι θλιβερά σαφές ως διευρυνόμενο κενό στον κυπριακό δημόσιο βίο. Το ότι την καταγγελία την κάνει ο εκπρόσωπος του δικηγορικού γραφείου, που εξέφραζε τη Λαϊκή δεν είναι τυχαίο επίσης. Ο κ. Παπαδόπουλος εκπροσωπεί δυο τάσεις πια – και την πτέρυγα της τοπική αστικής τάξης, που θεωρεί ότι η μονοδιάστατα φιλοδυτική πολιτική έχει οδηγήσει σε συντριβή τα τοπικά συμφέροντα – και η έμφαση στο πως ξεπουλήθηκαν τα παραρτήματα των κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα, είναι εκφραστική. Ταυτόχρονα, όμως, ο κ. Παπαδόπουλος φαίνεται να εκφράζει και τα συμφέροντα εκείνων των «ανατολικών», οι οποίοι εκτοπίστηκαν από την κάθοδο Ρος ή το κόλπο Χούριγκαν για να αλλάξει τη σύνθεση του ΔΣ.
Και όταν αύριο αγοραστούν τα πακέτα δανείων και πωληθούν σε τούρκικα συμφέροντα; Είναι και οικονομικά εφικτό, αλλά και γεωπολιτικά…
Υπάρχει όμως και μια άλλη πολύ σοβαρότερη διάσταση, στην οποία άγγιξε επιφανειακά η πληροφορία ότι ο εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης [EBRD] στο ΔΣ της Τ. Κύπρου, ο A. Berggen, έχει και συμφέροντα σε τουρκικές εταιρείες. Το άνοιγμα στο διεθνές κεφαλαίο μέσω Δύσης ουσιαστικά ανοίγει την πόρτα και στο τούρκικο κεφάλαιο. Η ανόητη επιμονή της κυβέρνησης να περάσει ένα νομοσχέδιο για τις εκποιήσεις, στο οποίο δεν υπάρχουν ασφαλιστικές δικλείδες ούτε καν για την πρώτη κατοικία, ανοίγει διάπλατα το δρόμο για τους γύπες, όπως τον κ. Ρος και τα hedge funds, και όσους αναμένουν προμήθειες από τις υπηρεσίες τους, αλλά ανοίγουν και το δρόμο στην πιθανότητα να αγοραστούν πακέτα δανείων [συγκεκαλυμμένα ή μη] από τούρκικα συμφέροντα. Το θέμα, καθαρά. γεωπολιτικό. Αφορά στο ρόλο του κ. Ρος, αλλά και των άλλων ύποπτων καλεσμένων – όπως και της κυβερνητικής επιμονής να μην υπάρχουν προστατευτικές δικλείδες για τις εκποιήσεις. Αύριο μπορεί να ανακαλύψει νέους εγκλωβισμούς, όπως το Μάρτιο του 2013.
Όσο για το υπόλοιπο ΔΣ της Τράπεζας Κύπρου, είναι άξια απορίας, αν όχι ενδεικτική, η συμπερίληψη του κ. Πατσαλίδη – δεν είναι αυτός που πιάστηκε να σβήνει αρχεία, όταν γίνονταν οι έρευνες στην Τράπεζα Κύπρου; Και φαίνεται ότι το θέμα να είχε κάνει με πιθανή εμπλοκή στην διαδικασία αγοράς των ελληνικών ομόλογων. Όταν αμείβονται με τέτοιο τρόπο όσοι συγκάλυπταν, μάλλον δεν πρέπει τίποτα να θεωρείται δεδομένο.
Η κυβέρνηση, ως εκπρόσωπος του τοπικού κεφαλαίου, φαίνεται να αδυνατεί ακόμα να αντιληφθεί τις προεκτάσεις. Το πρώτο δεδομένο είναι ότι η επίθεση ενάντια στο τοπικό δυτικόφιλο κεφάλαιο [όπως το έκφρασε γραφικά ο Πολυβίου, ο δικηγόρος της Τράπεζας Κύπρου, τον Σεπτέμβριο του 2011] δεν έγινε ούτε επί Τ. Παπαδόπουλου, ούτε επί Δ. Χριστόφια – έγινε επί Ν. Αναστασιάδη, ενός φίλο-δυτικού προέδρου. Όπως και η εισβολή, δεν έγινε επί Μακάριου, αλλά επί της απόλυτα φίλο-δυτικής πραξικοπηματικής «κυβέρνησης» το 1974. Η φίλο-δυτική πολιτική είναι εύκολος στόχος διότι δεν έχει άμυνες. Και αυτό το λάθος το έκανε και η πολιτική παράταξη του κεφαλαίου, η δεξιά, αλλά ιδιαίτερα το ίδιο το κυπριακό κεφαλαίο που είδε την εξουσία να φεύγει μέσα από τα χέρια του μόλις εξέλεξε την απόλυτα δική της, φίλο-δυτική κυβέρνηση, με το δικό του.. υπουργό οικονομικών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου