Ο κυρίαρχος λαός.

Ο κυρίαρχος λαός, μετά το κούρεμα στη Λαϊκή Τράπεζα, στάθηκε στην ουρά να πάρει τα 100 ευρώ, τα 200 ευρώ, τα 300 ευρώ που του επιτρεπόταν να πάρει.

Ο κυρίαρχος λαός, μετά το κούρεμα στη Τράπεζα Κύπρου, δεν στάθηκε καν στην ουρά να πάρει 300 ευρώ, μάλλον πήγε για μπάνια.

Απίστευτη η νέκρα στη Λευκωσία σήμερα. Μέσα και έξω.

Δεν ανήκα ποτέ παρά στο κάτω όριο της κλίμακας των "ιδιοκτητών" ακινήτων, χρημάτων και μετοχών. Παρόλα αυτά περισσότερο παρά ποτέ, δεν καταλαβαίνω τον "λαό μου", ούτε μπορώ να εντοπίσω πια κανένα συν - ανοίκειν και συν - κατοικείν σε αυτή τη χώρα καθέτως και οριζοντίως της κλίμακας.

Οι άνθρωποι πήγαν για μπάνια.

Έλεγα λοιπόν χθες σε μια κουβέντα, πως η δική μου εμπειρία από εκείνη την άλλη κοινωνία, την οποία πρόλαβα στην αποσύνθεση της και όχι στη δόξα της, μου άφησε την δυνατή ανάμνηση των ανθρώπων πάνω από όλα.

Δεν θυμάμαι ποτέ να είχα συναντήσει έναν άνθρωπο που να μου θύμιζε ένα άλλο άνθρωπο, δεν υπήρχε "μοντέλο" συμπεριφοράς, είτε χαρακτήρα, είτε είδους ανθρώπου. Συνάντησα την πολυμορφία της μοναδικότητας πολλών διαφορετικών ανθρώπων. Δεν συνάντησα κοινούς τύπους συμπεριφορών, ούτε καν στα χειρότερα, δηλαδή όταν οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να σταθούν τότε σε κάποιες "ουρές" για να πάρουν βούτυρο και γάλα.

Εδώ ο "ανθρώπινος τύπος" είναι συμπυκνωμένος σε συγκεκριμένο αριθμό "ειδών". Πάντως ο λαός λείπει. Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο λαϊκότητας που να μην αφορά κατά κύριο λόγο, σε ένα εκχυδαϊσμένο τύπο του φολκλόρ. Δεν υπάρχει πια λαϊκότητα που να σημαίνει την μοναδικότητα, ούτε καν η ανάδειξη του αθέατου μέρους της καθημερινότητάς μας δεν είναι πια ορατή στα μάτια κανενός ή οπουδήποτε.

Όταν βρίσκεσαι στο χαμηλότερο όριο της κλίμακας των "ιδιοκτητών" αντιλαμβάνεσαι λοιπόν αλλιώς τις "ελλείψεις".  Από μια άποψη ίσως, να είσαι ένας από τους τυχερούς, που δεν αναγκάζεται να αντιμετωπίσει τον διωκτικό ρόλο του κράτους, με χίλιους διαφορετικούς τρόπους.

Τυχερός είναι ο άνθρωπος, που στις σημερινές συνθήκες καταφέρνει να κόψει όσο το δυνατό περισσότερο τους δεσμούς του και άρα την εξάρτηση του από δαύτους. Όταν λέμε δαύτους εννοούμε το κράτος τους, τις υπηρεσίες τους, τα κόμματά τους, τις κυβερνήσεις τους και τις τράπεζες τους. Τυχερός είναι ο άνθρωπος που μπορεί να συντηρηθεί με όσο λιγότερα γίνεται αλλά μακρυά τους. Που δεν παίρνει τα δάνεια τους, τα επιδόματά τους, τις διασυνδέσεις τους, τις ευκαιρίες τους και τις φυλακές τους. Από το χαμηλότερο όριο της κλίμακας, η ορατότητα της κοινωνίας δεν αφήνει πολύ θολούρα. Και το ερώτημα, γιατί στην ιστορία της ανθρωπότητας, φορέας δύναμης και καθολικής σοφίας ήταν ο άκληρος, ο φτωχός, ο ρακένδυτος, ο τρελός, ο έξω από το σύστημα τους, ο για μας προλετάριος, γίνεται ακόμα πιο καθαρό.

Λέγαμε ακόμα, πως την τελευταία δεκαετία, μας έχουν φλομώσει με τις υπερ-ιδεολογίες τους για το τέλος του Έθνους - Κράτους, για τις νομαδικότητες, για τις κοινότητες κοινωνικών ροών, για το νέο τύπο ανθρώπου και δεν συμμαζεύεται.

Η ανοησία πήγε σύννεφο όσο ο συλλογικός κεφαλαιοκράτης ετοίμαζε τα χαρτιά του, τα μνημόνιά του, τις νομοθεσίες του και την ολοκλήρωση, του κατ΄ουσίαν ρόλου του, που δεν είναι άλλος παρά ο ρόλος ενός ανίκητου διώκτη.

Το Κράτος τους, αυτό που υποτίθεται είχε τελειώσει, ο φοροεισπράκτωρ των ολιγαρχών, είναι η φυλακή μας και από τη φυλακή μας υπηρετούμε το Κράτος αυτό. Το κλειδί δε της εξόδου, το έχουμε πετάξει στην αποχέτευση.

Το δίχως άλλο και στην ιδεολογική αποχέτευση.