Κυπριακή Μεταπολίτευση

Γριβικάκια μ΄Μακαριάκια μ΄

εσείς τρώτε και πίνετε κι εμένα με τρώει η αρκούδα

μ ε τρώει η αρκούδα

τα ταμ τουμ τιμ τουμ ταμ ....

ε. Η παρελθοντοκαπηλεία. Δεν νομίζω να υπάρχει κομμουνιστής για τον οποίο η Εθνική Αντίσταση να μην είναι ταυτόχρονα ιστορική σελίδα υπερηφάνειας και πικρίας για την αδυναμία στην κρίσιμη στιγμή, για την ήττα, για τις συνέπειές της. Για τον Πασοκτζή, το παρελθόν δεν έχει ίχνος διαλεκτικού χαρακτήρα. Είναι ο παράδεισος της συνθηματολογικής τυμβωρυχίας. Αν η αίσθηση της πραγματικότητας και η συναίσθηση των ορίων των συνθηκών αλλά και της δικής του υποκειμενικής δύναμης γεμίζει τον κομμουνιστή με αισχύνη απέναντι στην επίκληση του αγώνα του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, ο Πασοκτζής όχι απλώς δεν έχει πρόβλημα να βγάζει τα τραυματικά κειμήλια του παρελθόντος στο σφυρί σαν να του ανήκουν προσωπικά, αλλά και να τα "ξεπερνά" στη βάση της δικής του αυτοεπικυρούμενης πολιτικής αποφασιστικότητας και ρώμης. Το ότι η δική του πολιτική αποφασιστικότητα συνίσταται ακριβώς στην πάση θυσία παρακάθιση στο τραπέζι των αστών και στο άρπαγμα των μαχαιροπήρουνων προς ικανοποίηση των αναγκών της αυτού μεγαλειότητός του δεν τον εμποδίζει σε τίποτε από το να χτυπάει το ταμπούρλο της θριαμβευτικής του πορείας προς την τραπεζαρία των εκμεταλλευτών. Ο Πασοκτζής είναι ο αυτόκλητος κληρονόμος των πάντων: καταναλώνει το παρελθόν μέχρι να κατασπαράξει μέχρι και το μεδούλι από τα κόκκαλα των σκελετών του. Και το κάνει καταφέρνοντας να δακρύζει από περηφάνεια και συγκίνηση με την σεπτότητα των προθέσεών του.

L.R

Για τον Δηκοϊκό, τον Ακελικό, τον Εδεκίτη, τον δημοκράτη δεξιό πατριώτη επίσης, το παρελθόν δεν έχει ίχνος διαλεκτικού χαρακτήρα. Κατευθύνεται κάθε 20 του Ιούλη προς την τραπεζαρία του Κυπριακού Κράτους, του Βαθέως Δεξιού Κυπριακού Κράτους και σε αυτή την τραπεζαρία βαράει τα δικά του ταμπούρλα καθώς όλες τις άλλες μέρες του χρόνου στο ίδιο αυτό τραπέζι μοιράζει τα λάφυρα της κυπριακής μεταπολιτεύσεως.

Πάρτε κόσμε...

Όταν λοιπόν, υπό τις συνθήκες αυτής της κρίσης, το μόνο μας μέλημα είναι να κορδώνουμε για την διαφορετικότητα μας από τον κάθε "πραξικοπηματία Χάσικο", αυτόν δηλαδή που δεν σεβάστηκε τη δημοκρατία, παραλείπουμε βεβαίως να πούμε, πως ειναι στο όνομα αυτής της δημοκρατίας που στήθηκε το φαγοπότι μεταπολεμικά και είναι στο όνομα αυτής της δημοκρατίας που στήνεται και σήμερα.

Έτσι λοιπόν, ο Χάσικος γίνεται ανεπιθύμητος στο τραπέζι ως πραξικοπηματίας αλλά δεν γνωρίζουμε κατά πόσον ανεπιθύμητος είναι ο Παπαδόπουλος Μακαριακός, ο Λιλλήκας Μακαριακός, ο Βαρνάβας Μακαριακός, ο Ομήρου Μακαριακός, εως και ο Κουλίας Μακαριακός.

Αθλιότεροι των αθλίων, ποιός επιτέλους διοικεί αυτό το Κράτος, αυτοί που το κατέλυσαν ή αυτοί που το υπερασπίστηκαν; Ποιός επιτέλους είναι αυτό το Κράτος και ποιός έχει πρόσκληση στα επίσημα τραπεζώματα.

Όλοι.

Ο καυγάς δεν είναι αλληλοεξοντωτικός, δεν ήταν ποτέ παρά αλληλοβασταζόμενος.

Γιατί βέβαια τη Δημοκρατία πολλοί εμίσησαν τα Κεφάλαια κανείς. Κανείς από όλους.

Πάρτε κόσμε, αλλά όχι ακριβώς κόσμε, πάρτε κεφαλαιούχοι. Στο κάτω κάτω εμείς δώσαμε το αίμα μας γι αυτό το δικαίωμα, γι αυτό το τραπέζωμα, όχι ακριβώς εμείς δηλαδή αλλά αυτοί που θυσιάστηκαν.

Και δεν μπορεί ο κάθε Χάσικος να παρακάθεται στο τραπέζι. Δεν είναι καν ένας Λίλλης. Που αν ήταν Λίλλης το μενού αλλάζει.

ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, αναμένω και στα δικά μας, εφόσον ως τώρα έχουμε μια τύποις συγκυβέρνηση εντός της Βουλής, μεταξύ των κομμάτων, των συντεχνιών και των επενδυτών σεφ.

Κατά τα λοιπά, κάτι λέγαμε για ένα σοσιαλισμό που δεν ισούται με το ταμείο αλληλεγγύης για στήριξη των λαϊκών στρωμάτων με δωρεές του Σιακόλα. Κάτι για έναν άλλο σοσιαλισμό λέγαμε. Αν λέγαμε οποτεδήποτε δηλαδή.