ΑΟΖ: Άθλιο Όραμα Ζωής

σημ: Είναι η επέτειος του Πραξικοπήματος σήμερα. Που δεν είναι επέτειος μιας μέρας. Είναι στην ουσία στιγμή κορύφωσης μια διαχρονικής πολιτικής κατάστασης στον τόπο, και δεν είναι καν παρελθούσης.

Το δυστύχημα με την Ιστορία είναι πως δεν ξεριζώνεται. Μπορεί να μην την γνωρίζεις, μπορεί να θέλεις να την ξεχάσεις, μπορεί να θέλεις να την ερμηνεύσεις αλλιώς, αυτό που δεν μπορείς να κάνεις, είναι να την ξεριζώσεις. Η δεξιά βρισκόταν από πάντα σε ένα τραίνο ιστορικού εκτροχιασμού και εκεί θα παραμείνει σε όλες τις στιγμές κορύφωσης του ιστορικού χρόνου, όπως ακριβώς γίνεται και σήμερα.

Κι εμείς έχουμε τις δικές μας ιστορικές ευθύνες.

Τα λάθη τα πλήρωσε και τα πληρώνει ο τόπος και τα θύματα του πραξικοπήματος και του πολέμου. Δεν είδε ούτε για μια μέρα καλό αυτός ο τόπος από τον πόθο για την Ένωση με την μητέρα πατρίδα. Ούτε και μια μέρα. Κάτι επικίνδυνες εκλάμψεις εδραίωσης και ισχύος είδε η αριστερά κάποτε ( που κι αυτές τις πληρώνουμε ) και κάτι σκοτεινά μονοπάτια τα φασιστοδεξιόπουλα.


Δεν περιμένω από τη δεξιά να πάρει τα οποιαδήποτε μαθήματα, όπως διακηρύσσει στην ανακοίνωση του το ΔΗΣΥ. Ούτε από την Εκκλησία, τα κατηχητικά, τα εθνικόφρονα σωματεία, τα ποδοσφαιρικά σωματεία, τους "Εθνικούς" Ομίλους Εταιριών και Επιχειρηματιών περιμένω να πάρουν μαθήματα. Γενεές επί γενεών βρίσκονται πάνω σε ένα εκτροχιασμένο τραίνο.

Δυστυχώς ούτε από την αριστερά περιμένω να πάρει μαθήματα. Από την εποχή εκείνη, η Εθναρχία ήταν ολοκληρωτικά μέσα στην καρδιά της αριστεράς. Έκτοτε οι πολιτικές συνδηλώσεις της Ένωσης σιγοβράζουν σε κάθε πολιτική μας στάση. Ο Μακάριος από τότε είναι το κυρίαρχο πρόσωπο, όχι κανένας Λένιν. Είμαστε δημοκράτες Μακαριακοί στην κεντροαριστερά και εκεί κολλήσαμε. Δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα επαναξιολόγηση αυτής της λανθασμένης για τα σημερινά δεδομένα στάσης.

Γι αυτό είπα, η Ιστορία δεν ξεριζώνεται. Την κουβαλούμε ακόμη δυστυχώς μαζί μας. Νομίζω όλοι...

.......................

Μέρες Ιουλίου. Μεγάλωσα για να μην ξεχνάω κι όχι το αντίθετο. Αν γυρίσω το ρολόι του αναμνησιακού χρόνου στα νιάτα μου, εκτός από Πολυτεχνείο, έχει και μυρίζει Κύπρο. Εχει ονόματα βαριά που έπεσαν μες τη Μεσόγειο και σήμερα ξεκλειδώνουν και για τους νεότερους, άμα θέλουν να σηκώσουν το μυαλό τους πάνω από τα ζοφερά τρέχοντα, το μυστήριο τάχα μου δήθεν της συμφοράς.

Τάσκα, Αβέρωφ, Ιωαννίδης, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Χούντα, πραξικόπημα, εισβολή, «Αττίλας» Ενα και Δύο, κι ύστερα υστερικά ...γιορτή της Δημοκρατίας. Στις 9 Ιουλίου αποφασίστηκε, νύχτα 14 προς 15 εκτελέστηκε. Σήμερα, παρά κάτι σαράντα χρόνια μετά, την Κύπρο τη θυμήθηκε μονάχα ο κ. Στρος Καν, στην πρώτη συνέντευξή του στο CNN, μετά την καμαριέρα που αποζημιώθηκε για την πετυχημένη απόπειρα να χρησιμοποιήσει, κλασικά, το κάτω κεφάλι για να πάρει το πάνω του ...Ντομινίκ.

 

Μίλησε για έγκλημα, χρηματοπιστωτικό, του ΔΝΤ και των συν αυτώ καπιταλιστικών ιμπεριαλιστικών οργανισμών σε βάρος του «χρυσοπράσινου φύλλου του ριγμένου στο πέλαγο», μιας Κύπρου προσδιορισμένης έτσι από τον ποιητή, ο οποίος βασίμως υποθέτουμε ότι δεν ξάπλωνε σε αμμουδιές από λίρες και δε σκιαζόταν από φύλλοδεντρα δολαρίων.

 

Λαός που μετατρέπει την ιστορική του μνήμη σε αυτοκόλλητο -θυμάστε εκείνο το ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ- με τη μισή Κύπρο μπλε κι άλλη μισή κόκκινη, το κοτσάρει στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου, στη βιτρίνα του μανάβικου και περιμένει απ' τη φθορά, τη σκόνη και τη βροχή ν' αντέξει όσο μια πατρίδα, ξεχνάει το ζυγό στον τράχηλο στα πλαίσια της καταναλωτικής πίστης. Φυσικά πράματα. Υπεράνω πολιτικής χειραγωγημένοι πατριωτισμοί σε κονσερβούλες κρίσης. Κάτι σα γαλέτα σε γυλιό έγινε η Κύπρος. Την ανασύρουν κατά αραιούς καιρούς κάτι δομινικανοί μοναχοί του ξεφτυλισμένου αστικού κράτους, που πετυχαίνει ακόμα να βάζει τους λαούς να του πληρώνουν τα σωληνάκια στην εντατική του υπερσυσσωρευμένου πλούτου, με νοσοκόμα την ...αειφόρο ανάπτυξη.

 

Απ' την πολλήν συριζαίικη αντιμνημονιάδα, πάει η μνήμη περίπατο. Και σε λίγο θα 'ρθουν γενιές που θα διατείνονται ότι η Τροία έπεσε λόγω τρόικας και μνημονίου, ότι η φτέρνα του Τσίπρα είναι θωρακισμένη με σοσιαλδημοκρατικό τιτάνιο, φτιαγμένο από το καλό βαθύ ΠΑΣΟΚ των κρατικών ορυχείων εξουσίας κι ότι η ωραία Ελένη είναι κλεισμένη αιώνες τώρα στον Κορυδαλλό για χρέη και όλο και την κλέβει ο Πάρις ο Κουκουλόπουλος.

 

Η Κύπρος είναι το πιο ματωμένο, το πιο ζωντανό κι ακριβοπληρωμένο θυμιατήρι των πολιτικών λαθών μας, ημών των Ελλήνων πολιτών, που ξεχάσαμε αλλεπάλληλα σε κάλπες και εκτός αυτών. Τόσο όσο να μιλάμε με όρους νομιμότητας για τα χρυσαυγίτικα ναζιστοειδή, τους ταγματασφαλίτες της ασφάλτου, που μιλάνε για τοκογλύφους, αυτοί οι εισπράκτορες και καλλιεργητές της λήθης περί την χούντα.

 

Μέρες που είναι, η διαβόητη μήτρα των ναζί η ΕΕ, θύμισε έμμεσα την Κύπρο, το ...αεροπλανοφόρο της Μεσογείου μαζί με την Κρήτη (πόσες μπούρδες ποτίστηκαν γενιές πολιτικής πασοκοπαιδείας) δηλώνοντας πως είναι υπέρ του καθορισμού ΑΟΖ στη Μεσόγειο. Ηρθαν τα μονοπωλιακά θεριά να μοιράσουν τη λεία τους. Οποιος θέλει να θυμάται και να γνωρίζει τι του μέλλουν οι πάλαι ποτέ αποφάσεις του μαζί με τις τωρινές, ας διαβάζει σήμερα 15 Ιουλίου, 39 χρόνια μετά το ...κυπριακό δράμα, όπου ΑΟΖ, Αθλιο Οραμα Ζωής. Γιατί οι πολυεθνικές του πετρελαίου δεν είναι αδερφές του ελέους. Αλλά και γιατί το αίμα δε βάφεται κόκκινο. Είναι.

 

 

Λιάνα Κανέλλη

Ριζοσπάστης