Σχόλιο για τη συνάντηση Κυπριανού - Αβέρωφ

[...]

Το ιδεατό αστικό πρότυπο λοιπόν για την κοινωνία είναι η καπιταλιστική μετοχική εταιρία. Αυτή είναι η αφετηρία της αντίληψης της «συμμετοχικής δημοκρατίας» που -αν θέλουμε να είμαστε απόλυτα πιστοί στο πνεύμα των εμπνευστών της- θα έπρεπε να την ονομάζουμε «μετοχική δημοκρατία», δηλαδή μια κοινωνία μετόχων, μια κοινωνία άνισων μεταξύ τους ιδιοκτητών που όλοι τους βλέπουν την κοινωνία ακριβώς ως ιδιοκτήτες, ακόμα κι αν οι ίδιοι δεν κατέχουν την παραμικρή ιδιοκτησία (σ’ αυτή την -πολύ διαδεδομένη- περίπτωση η «ιδιοκτησία» μπορεί να ταυτίζεται με τα «προσόντα», τις «δεξιότητες» και «ικανότητες», δηλαδή με το δυνητικό εμπόρευμα που ο καθένας διαθέτει - την εργατική του δύναμη).

Η βασική λοιπόν πραγματικότητα της κοινωνίας, σύμφωνα με την αστική ιδεολογία, είναι τα άτομα («δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνο άτομα» έλεγε η Μ. Θάτσερ). Τα άτομα μπορούν να ομαδοποιούνται σε κάθε είδους ενώσεις με βάση το επάγγελμα, το συμφέρον, τα ενδιαφέροντα, το χόμπι, τις πολιτικές απόψεις, το θρήσκευμα, τον τόπο διαμονής κ.ο.κ. Ολες αυτές οι ομαδοποιήσεις μπορούν να θεσμοθετηθούν και να αποτελέσουν το υλικό, τις μαζικές ταυτότητες και ομάδες που συγκροτούν την κοινωνία-«εταιρία», μέσω της «συμμετοχικής δημοκρατίας». Εκείνο που πρέπει να εκδιωχθεί, να αποκλειστεί όσο το δυνατό περισσότερο από την επίσημη πολιτική δομή (γιατί από την κοινωνική δεν μπορεί να λείψει) και κυρίως από τη συνείδηση των εργαζομένων είναι η ταξική ενότητα και ταυτότητα, η ένωση των ατόμων με βάση την κοινωνική τάξη στην οποία ανήκουν, γιατί αυτή η μορφή συνένωσης και συνειδητοποίησης διαλύει όλο το «αρμονικό» «κοινωνικο-εταιρικό» οικοδόμημα.

[...]

Η διοίκηση της κοινωνίας διέπεται από δοσμένους από παλιά κανόνες που ελέγχονται και διασφαλίζονται από ολόκληρο τον «καταμερισμό των εξουσιών» και το «κράτος δικαίου». Οι κανόνες που διέπουν την εταιρική πρακτική στην οικονομία είναι επίσης δεδομένοι και αδιασάλευτοι. Αυτό που προβάλλουν σήμερα και μέσω της «συμμετοχικής δημοκρατίας» είναι ο περίφημος «κοινωνικός εταιρισμός» σ’ όλα τα επίπεδα. Πρέπει οι εργαζόμενοι, ιδιαίτερα δε οι μισθωτοί εργάτες, να βλέπουν τον εαυτό τους με τα «αστικά ταξικά ματογυάλια», μέσα από την αστική ιδεολογία. Πρέπει να ετεροκαθορίζονται όσον αφορά την ταξική και πολιτική τους συνείδηση.

Η παράσταση της κοινωνίας ως «εταιρία», όπως αναφέρθηκε παραπάνω, μπορεί να έχει διάφορα ονόματα και εκδοχές: έθνος, πατρίδα, δημοκρατία (λ.χ. η «δημοκρατία μας», το «κράτος μας», ο «νομικός μας πολιτισμός» - λες και είναι ολωνών…), λαός (νοούμενος με την αστική έννοια, ως ενότητα ατόμων, με αφαίρεση των ταξικών χαρακτηριστικών) και βέβαια οι «πολίτες», ως σύνολο.

[...]

Οσον αφορά τα αστικά κόμματα, επιδιώκεται η μεγαλύτερη προσομοίωσή τους με εταιρίες, όσον αφορά τις σοβαρές και σημαντικές για το καπιταλιστικό σύστημα λειτουργίες τους, η ακόμα μεγαλύτερη στεγανοποίηση της ηγεσίας τους από την όποια επιρροή της βάσης των μελών τους, που μετατρέπονται έτσι σε οπαδούς-ακολουθητές.

[...]

Στην πραγματικότητα, τα αστικά κόμματα γίνονται κόμματα-λέσχες, κόμματα-πολιτικές εταιρίες, που περιλαμβάνουν ένα στενό πυρήνα αστικών στελεχών και μια μάζα πελατών που αποκαλούνται μέλη. Βεβαίως αυτό έχει γίνει σε μεγάλο βαθμό στην πράξη εδώ και καιρό, αλλά τώρα θα θεσμοθετηθεί κιόλας. Η εσωτερική τους λειτουργία θα καθορίζεται από κρατικούς νόμους και θα παρακολουθείται από το «κράτος δικαίου». Η λειτουργία τους θα περιλαμβάνει δυο μέρη: το ένα θα αφορά τα σοβαρά θέματα και θα είναι αρμοδιότητα της ηγεσίας (θα αφορά δηλαδή μόνο την αστική τάξη) και το άλλο θα έχει να κάνει με τις λεγόμενες «ανοιχτές» διαδικασίες, την προπαγάνδα, το διαδίκτυο κτλ. 

[...]

Οσον αφορά τα εργατικά συνδικάτα, τις πρωτογενείς ταξικές εργατικές οργανώσεις, η αντίληψη της λεγόμενης «συμμετοχικής δημοκρατίας» τα κατατάσσει στις «ομάδες πίεσης» ή «ομάδες συμφερόντων» και τους επιφυλάσσει ανάλογο ρόλο.....Θα επιδιωχθεί να θεσμοθετηθεί αυστηρά η αρχή της μη κομματικοποίησης, ακόμα και μη πολιτικοποίησης της δραστηριότητας των συνδικάτων, της μη εκφοράς πολιτικού λόγου από τους εκπροσώπους τους(ώστε να ακούγεται αποκλειστικά ο κυρίαρχος αστικός πολιτικός λόγος), θα ορίζεται ότι δε θα μπορούν να έχουν άλλα αιτήματα ή να θέτουν θέματα εκτός από τα στενώς εννοούμενα οικονομικά, καθώς και ότι θα αποκλείουν μορφές πάλης που δεν προβλέπονται από το γενικό πλαίσιο διατήρησης της ευνομίας και της «κοινωνικής συνοχής».

[...]

Πίσω λοιπόν από τα ωραία λόγια περί δημοκρατίας και πολιτικών αλλαγών κρύβεται η επερχόμενη τεράστια ενίσχυση της καταστολής, του καπιταλιστικού νόμου και της τάξης, δηλαδή του πραγματικού αστικού «κράτους δικαίου».

Ο συνδυασμός της ταξικής καταστολής και της επίκλησης των «λαϊκών δικαίων» δεν είναι πρωτόγνωρος ιστορικά. Πουθενά δε θεοποιήθηκε περισσότερο η έννοια του «λαού» απ’ ό,τι στη ναζιστική Γερμανία και πουθενά δεν επισημοποιήθηκε πιο πολύ ο «κοινωνικός διάλογος» και ο «κοινωνικός εταιρισμός» απ’ ό,τι στο «σωματειακό κράτος» της φασιστικής Ιταλίας.

[...]

ΠΑΛΙΑ ΙΔΕΟΛΟΓΗΜΑΤΑ ΠΕΡΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΑΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ

του Αποστόλη Χαρίση

ΚΟΜΕΠ, Τεύχος: 2011 Τεύχος 5

via Lenin Reloaded