Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.

Ζοζέ Σαραμάγκου

31.1.12

Ερωτηματολόγιο

1. Είναι το ΚΚΕ πρότυπο για το ΑΚΕΛ;
Ναι.

2. Αν το ΑΚΕΛ ήταν ΚΚΕ πόσες φορές θα σε απέβαλλαν;
Μια και καλή, αφού πρώτα κυκλοφορούσαν αφίσσα με την φάτσα μου να καταζητείται έναντι αμοιβής.

3. Τώρα που το ΑΚΕΛ δεν είναι ΚΚΕ πόσες φορές θα σε απέβαλλε;
Μπορεί μία μπορεί και καμία.

4. Αν το ΑΚΕΛ δεν ήταν ΚΚΕ και ήταν ΣΥΝ πόσες φορές θα σε απέβαλλε;
Καμία. Θα με επανέγγραφε μια φορά τη μέρα για σιγουριά.

5. Γιατί το ΚΚΕ θα ήταν πρότυπο για το ΑΚΕΛ αφού θα σας καταζητούσαν έτσι κι αλλιώς;
Γιατί το ΚΚΕ δεν θα υπέγραφε ποτέ την τελειωτική καταδίκη των εργαζομένων στην Ευρώπη στο όνομα καμιάς ευρωπαικής και καμιάς αριστερής ενότητας.

6. Γιατί είστε τόσο σκληρή με το ΑΚΕΛ;
Γιατί γίναμε ποντίκια παγιδευμένα χωρίς διέξοδο στη φάκα.


και επίσημα η ιστορική συναίνεση καταδίκης των εργαζομένων

Οικογενειακό δίλημμα

Να κόψουμε τη θέρμανση ή να κόψουμε τα 260 ευρώ το μήνα για τα μαθήματα αγγλικών, κλασικής κιθάρας, ηλεκτρικής κιθάρας και θεωρίας της μουσικής;

Να κόψουμε την θέρμανση.

Απώλεια:

Είναι δύσκολο να βλέπουμε τηλεόραση φορώντας τα παλτά μας.

Κέρδος:

Εξαλείψαμε και την τελευταία πιθανότητα να "παραδώσουμε στην κοινωνία" ακόμα ένα μαλακοπίτουρο βουτυρομπεμπέ.

30.1.12

Λογοκρίνεται το ζήτημα της οικονομίας από την αριστερή μπλογκόσφαιρα;

Βάλτε ένα έμβλημα όλων των δικοινοτικών ομάδων, ένα σφυροδρέπανο (το οποίο μετά μπορείτε να βγάλετε διακριτικά ), προαιρετικά το έμβλημα της ΠΕΟ, μια γροθιά, ένα γιασεμί και έχετε έτοιμο ένα αριστερό μπλογκ.

Προσοχή!

Τσιμουδιά για τις απεργίες στον ιδιωτικό τομέα  - ψάχνω να βρω την εργασιακή ελίτ και δεν την βρίσκω - και για τις συμφωνίες του Κίκη στην Ευρώπη. Πάλι καλά που δεν τα λέει ο Σαρρής να είχαμε και ιδεολογικές τύψεις να τον στηρίζαμε. Καθαρά χέρια καθαρές συνειδήσεις.


η τιμή της εργατικής τάξης κάποτε...


η τιμή της εργατικής τάξης τώρα.....


Ο Καζαμίας στηρίζει Μέρκελ για την πειθαρχία
Στήριξη δίνει η Κυπριακή Δημοκρατία στις γερμανικές προτάσεις στο Συμβούλιο

Του Μιχάλη Περσιάνη (σιγά που εν σιερεσαι...)

για να δούμε κάποια κομμάτια από το άρθρο...

Με θετικό μάτι κοιτάζει η κυβέρνηση τις προτάσεις Μέρκελ για ενίσχυση της δημοσιονομικής πειθαρχίας στην Ε.Ε. Σύμφωνα με πληροφόρηση, κατά τη διάρκεια των συνεδριάσεων, τόσο του Eurogroup όσο και του Ecofin, η κυπριακή κυβέρνηση τοποθετήθηκε θετικά, επί της αρχής, απέναντι στο γερμανικό προσχέδιο για νέα Συνθήκη που θα ενισχύει δραματικά τους κανονισμούς δημοσιονομικής πειθαρχίας ανάμεσα στα κράτη-μέλη.
Οι συζητήσεις για τη Συνθήκη βρίσκονται ακόμα στα πρώτα στάδια, αλλά αξίζει να σημειωθεί πως η «ενίσχυση» των όρων της, όπως αυτοί παρουσιάζονται στο προσχέδιο που κατέθεσε η Άνγκελα Μέρκελ, έχει την απόλυτη στήριξη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ). Σύμφωνα με σχολιαστές που έχουν άμεση εμπλοκή στην όλη διαδικασία στο Συμβούλιο, οι όροι που κατατέθηκαν την περασμένη εβδομάδα είναι ακόμα πιο αυστηροί από τις αρχικές προτάσεις των Γερμανών, γεγονός που ικανοποίησε ιδιαίτερα τον Μάριο Ντράγκι και την ΕΚΤ.


μπλα, μπλα, μπλα, 


Η στήριξη που έδωσε η κυπριακή κυβέρνηση στις προτάσεις Μέρκελ, κρίνεται ως ιδιαίτερα σημαντική, ιδίως από τη στιγμή που οι αντιδράσεις είναι αρκετά έντονες. Ήδη, από πλευράς του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, έχουν καταγραφεί πολύ έντονες ενστάσεις. Με κοινή τους ανακοίνωση, ευρωβουλευτές σχολίασαν πως η διατύπωση στο προσχέδιο είναι ασύμβατη με υφιστάμενες Συνθήκες της Ε.Ε., ζητώντας ριζικές αλλαγές. Την επιστολή υπέγραψαν οι Έλμαρ Μπροκ (Γερμανία, ΕΛΚ), Γκι Βέρχοφσταντ (Βέλγιο, Φιλελεύθεροι) και Ρομπέρτο Γκουατιέρι (Ιταλία, Σοσιαλιστές). Η επιρροή που έχουν οι τρεις στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ουσιαστικά εξασφάλιζε πλειοψηφία στο σώμα, σε περίπτωση που το θέμα έφτανε σε ψηφοφορία. Η ανακοίνωση φέρει επίσης και την υπογραφή του Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ (Γαλλία, Πράσινοι), με λιγότερη επιρροή.

μπλα, μπλα, μπλα, αν σου δειχτεί ο Σιφωνιός έλα τζαι πε μου για τον Μαρξισμό - Λενινισμό των εθνικών κεφαλαίων...

μπλα, μπλα, μπλα,

Σε σχετική ερώτηση της «Καθημερινής», ο υπουργός Οικονομικών, Κίκης Καζαμίας, σχολίασε χαρακτηριστικά πως «από τη στιγμή που όλοι στην Ευρωζώνη κρινόμαστε ως ομάδα, όλοι οι παίκτες της ομάδας πρέπει να λογοδοτούν στους συμπαίκτες τους» για την απόδοσή τους. Η κυβέρνηση θεωρεί σημαντικό στοιχείο τη δημοσιονομική πειθαρχία στην Ευρωζώνη, γεγονός που μπορεί ενδεχομένως να ερμηνευτεί και ως ένδειξη πως έχει κάθε πρόθεση να προχωρήσει στη λήψη των μέτρων που απαιτούνται για να πειθαρχήσει και η Κύπρος.

η εργατική τάξη της Κύπρου ως γνωστό είναι Ομάδα με συμπαίκτες τις Ευρωπαϊκές Ελίτ

μπλα, μπλα, μπλα, Μαρξισμός - Λενινισμός, μπλα, μπλα, μπλα...


φταίει ο αστικός τύπος ...

Δεύτερη Ανάγνωση / Εναλλακτική πληροφόρηση

διαδικτυακή εναλλακτική πληροφόρηση


Δεύτερη Ανάγνωση
Ειδήσεις για την εβδομάδα και σχόλιο για τις εξελίξεις
ΚΥΠΡΙΑΚΟ :
Το μετέωρο βήμα του κ. Μπαν σ.2
ΚΥΠΡΟΕΥΡΩΠΑΙΚΑ:
Η Αθηνά στην αντιπροεδρία των ευρωσοσιαλιστων..η Εδεκ; σ.4
Ποσά πληρώνουν οι τράπεζες;   σ. 5
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ:
Στον αστερισμό της απεργίας  σ. 5
ΠΟΛΙΤΙΚΑΝΤΙΚΑ:
Όταν ο Κουλιας λέει ψέματα για ακόμα μια φορά  σ. 7
ΥΠΟΓΕΙΑ ΡΕΥΜΑΤΑ:
 Υπάρχουν αnonymous στην Κύπρο  σ 8
Διεθνή
ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ:
Συρία: οι Σαουδάραβες, οι Ρώσοι και τα ΜΜΕ  σ. 9
Λιβύη: η εξέγερση των κανταφικων και τα βασανιστήρια των «ανθρωπιστών» σ. 10
Τυνησία: Διαδηλώσεις ενάντια στους θρησκόληπτους   σ. 11

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ: Κάτι κοχλάζει   σ.12

ΒΑΛΚΑΝΙΑ:
Ο Σαμαράς στη Μόσχα: μυθολογία και γεωπολιτική  σ. 13
Μολδαβία: ρωσικές στρατηγικές επιρροής σ. 14

ΗΠΑ - ΙΡΑΚ: Η σφαγή της Haditha και ούτε μια μέρα τιμωρία σ 14

Τοπικές κινήσεις τζαι Κινήματα  σ. 15
Συναυλία αλληλεγγύης στους Χαλυβουργους στην Λευκωσία
Αντιρατσιστική και ταξική πορεία στην Λεμεσό


ΚΥΠΡΙΑΚΟ: Το μετέωρο βήμα του κ. Μπαν
Μετά από τόσες συναντήσεις όπου είχε προβλεφθεί ότι θα  κατέληγαν σε «κλείσιμο του κυπριακού», «κλείδωμα», «παγίδες» κλπ, η έκκληση Χριστοφια για συναίνεση πριν το Green Tree 2, πέρασε κάπως απαρατήρητη σαν σημάδι. Τελικά είχε δίκαιο στο ότι η διαδικασία έβγαλε κάποια, έστω και υποτυπώδη, μετατόπιση. Φαίνεται ότι όντως υπήρξαν πιέσεις από τον Οηε για κάποια κίνηση. Η τελική απόφαση του Μπαν Κι Μουν να προσδιορίσει τον Μάιο σαν περίοδο μιας ενδεχόμενης πολυμερούς διάσκεψης, αν και εφόσον πληρωθούν οι «προϋποθέσεις», ήταν το άνοιγμα για το επόμενο στάδιο – ανκαι είναι δύσκολο να πει κάποιος αν την άνοιξη θα είναι το καταληκτικό στάδιο όντως, η αν το «καταληκτικό βήμα» θα γίνει μετά και τώρα απλά γίνεται ένα είδος προλειανσης εδάφους και ανάλογης προετοιμασίας. Η ασάφεια πηγάζει όχι μόνο από τις «προϋποθέσεις» οι οποίες πρέπει να ικανοποιηθούν, αλλά και από τις στρατηγικές συμμαχίες στο συμβούλιο ασφαλείας όπως έδειξε η δημόσια παρέμβαση της Ρωσίας  - και έμμεσα της Κίνας και της Γαλλίας – υπέρ των θέσεων της ε/κ πλευράς ότι δεν μπορεί να υπάρξει διεθνής διάσκεψη χωρίς πρόοδο στα υπό συζήτηση εσωτερικά θέματα.
Η κίνηση του Μπαν Κι Μουν μπορεί να ερμηνευθεί σαν είδος πίεσης και προς τις 2 κατευθύνσεις: προς τους ελληνοκύπριους λέει ότι υπάρχει καταληκτική ημερομηνία [δίνοντας τους βέβαια το βέτο των «προϋποθέσεων»] ενώ προς τους τουρκοκύπριους είναι μεν μια παραχώρηση ο προσδιορισμός ημερομηνίας, αλλά με την αναφορά σε «προϋποθέσεις», η υπόσχεση μετατρέπεται και σε μορφή πίεσης για ανάλογες τούρκικες κινήσεις – ότι πρέπει η τ/κ πλευρά να ανοίξει τα χαρτιά σε όλα τα εσωτερικά θέματα του κυπριακού και να «δώσει» για να προχωρήσει η διαδικασία. Και όπως φάνηκε και από το προσχέδιο λύσης το οποίο εισηγήθηκαν οι ε/κ, ο βασικός άξονας των «προϋποθέσεων τους» [σαν βελτίωση στο σχέδιο Αναν] είναι να καθορίσει η τ/κ πλευρά τις εδαφικές παραχωρήσεις οι οποίες να εξασφαλίζουν την επιστροφή 100, 000 προσφύγων – και την συνδιαχειριση της Καρπασίας. Από εκεί και πέρα το ζήτημα της ιθαγένειας θα γίνει πιο εύκολο αν εμπεδωθεί και η φόρμουλα του σχεδίου Αναν για περιορισμένη μετανάστευση από την Τουρκία και καθορισμό ποσοστώσεων στις πληθυσμιακές αναλογίες.
Σε αυτό το πλαίσιο αν ο κ. Νταουνερ είναι μια υπόσχεση για την τ/κ πλευρά, η πλειοψηφία του συμβουλίου ασφάλειας είναι μια ανάλογη υπόσχεση για την ε/κ. Και αναπόφευκτα οι ε/κ δεν θα πάνε σε διεθνή διάσκεψη στην οποία θα πρέπει να συζητηθεί μια αναδιαμόρφωση των εγγυήσεων, έχοντας σε πλήρη εκκρεμότητα τα θέματα του εδαφικού, του περιουσιακού, και των εποικων/ιθαγενειας – διότι τότε θα διαπραγματεύονται αυτά τα θέματα σε σχέση με τις εγγυήσεις.
Αν θεωρήσουμε ότι οδηγούμαστε σε ένα είδος συνολικής διαπραγμάτευσης την επόμενη περίοδο [μήνες η χρόνο] είναι σαφές ότι οι ε/κ βρίσκονται σήμερα σε πολύ πιο καλή θέση όσο αφορά την οργάνωση των δεδομένων απ’ ότι ήταν το 2003-4 και με βελτιωμένη θέση σε σχέση με τον απομόνωση της περιόδου 2004-08. Από την άλλη είναι επίσης σαφές ότι ο Οηε θεωρεί ότι η διαδικασία θα πρέπει να ολοκληρωθεί – αναγνωρίζει μεν το ότι πρέπει να καταλήξουν «οι κύπριοι» σε «εσωτερικά θέματα κυπριακής ιδιοκτησίας», αλλά θέλει θέσει και ένα λογικό χρονοδιάγραμμα – κοινώς αποδεκτό. Το ζητούμενο τώρα πια είναι μια κίνηση της Άγκυρας στα κεφάλαια τα οποία έχουν μείνει – και μετά οι ε/κ θα πρέπει να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα και πάλιν. Διότι οι ανέξοδες ρητορικές ενάντια στην συμφωνία για την εκτελεστική εξουσία, η για ένα μίνιμουμ εποίκων κλπ., θα πρέπει να αντιμετωπίσει το συνολικό πλαίσιο λύσης που θα υπάρχει αλλά και το δίλημμα είτε να προχωρήσει η λύση είτε να προχωρήσουν προς την Ευρώπη οι τ/κ μόνοι τους με ανοικτά σύνορα με την Τουρκία.

Για σχόλια από την μπλοκοσφαιρα σε σχέση με το θέμα:
Μια αριστερή οπτική με σχόλια για τις πρώτες αντιδράσεις – κάπως προς το αισιόδοξο όσον αφορά τις προοπτικές:
Και μια απαισιόδοξη αριστερή οπτική
Και μια φιλελεύθερη οπτική – με μια προσπάθεια κατανόησης της θέσης του Νταουνερ:



ΚΥΠΡΟ-ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ:
Η Αθηνά στην αντιπροεδρία των ευρωσιαλιστων .. και η Εδεκ;
Σύμφωνα με ανακοίνωση της σοσιαλιστικής ομάδας στη κοινοβουλευτική συνέλευση του συμβουλίου της Ευρώπης, η βουλευτής του Δηκο Αθηνά Κυριακιδου αναδείχτηκε στην αντιπροεδρία της ομάδας. Πριν λίγα χρόνια το Δηκο είχε υποβάλει αίτηση ένταξης στο ευρωπαϊκό σοσιαλιστικό κόμμα. Η Εδεκ αντέδρασε τότε όπως κάποιος που κρατά την εμπορική αντιπροσωπεία και κινδυνεύει το μονοπώλιο του. Όσοι παρακολουθούσαν τις εξελίξεις τα τελευταία χρόνια δεν μπορεί να μην πρόσεξαν ότι οι σχέσεις της ηγεσίας των ευρωσοσιαλιστων με τον Χριστοφια και το Ακελ διευρυνόταν ενώ οι σχέσεις με την Εδεκ παρέμειναν παγωμένες. Σε επίσκεψη του κ. Σουλτς στην Κύπρο μάλιστα είχε διαρρεύσει ότι ευρωπαίος σοσιαλιστής ηγέτης, είχε εκφραστεί έντονα αρνητικά για την αποχώρηση της Εδεκ από την κυβέρνηση – μάλιστα η Εδεκ είχε διαβεβαιώσει τότε το ευρωπαϊκό σοσιαλιστικό κόμμα ότι η αποχώρηση της δεν συνιστούσε υπονόμευση της κυβέρνησης και ότι θα στήριζε  λ.χ. τους προϋπολογισμούς. Είχε όμως παρατηρηθεί τότε, τουλάχιστον στην μπλοκοσφαιρα, αφού στα υπάρχοντα μαζικά ΜΜΕ η κυριαρχία δημοσιογράφων με προσβάσεις στην ηγεσία της Εδεκ είναι εντυπωσιακά δυσανάλογη με το εκτόπισμα είτε του κόμματος είτε της ηγεσίας του, ότι αν συνεχιζόταν η κόντρα Εδεκ-ευρωσοσιαλιστων μπορεί οι τελευταίοι να κατέληγαν όχι μόνο να αποδεχτούν αλλά και να συνεργαστούν ανοιχτά με το Δηκο.
Τελικά από ότι φαίνεται το Δηκο έχει προχωρήσει στην σοσιαλιστική ομάδα σε βαθμό που να υποσκελίζει πια την Εδεκ ακόμα και στον διαμοιρασμό ευρωπαϊκών αξιωμάτων.  Βέβαια τώρα έχει και το Δηκο τα δικά του προβλήματα – διότι μπορεί η Αθηνά Κυριακιδου και το κυπριανικο Δηκο να εκπροσωπεί όντως μια σοσιαλδημοκρατική τάση, αλλά η τασσικη πτέρυγα του Δηκο, η οποία μέσω του Τασσου εκπροσωπούσε επίσης κάτι ανάλογο, έχει πια μετατοπιστεί με τον Ν. Παπαδόπουλο σε μια νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση η οποία δεν έχει αντίστοιχο σε μεγάλη ευρωπαϊκή πολιτική ομάδα.
Το θέμα φυσικά δεν είναι επείγον. Αλλά όσο περνά ο καιρός η σύγκλιση Ευρώπης-Κύπρου γίνεται και πιο ορατή όσον αφορά το τι λέγεται και τι γίνεται εδώ αλλά και εκεί.

Πόσα πληρώνουν οι τράπεζες;
Στην Βρετανία έχει ξεσπάσει ένα σκάνδαλο με αφορμή την αμοιβή ενός διευθύνοντος στελέχους της Royal Bank of Scotland η οποία κρατικοποιήθηκε μετά από την κρίση του 2008. Και έτσι ενώ οι Βρετάνη φορολογούμενοι πλήρωσαν για τα λάθη των τραπεζιτών το 2008 και τώρα αναπληρώνουν μέσα από τις περικοπές για να καλυφθούν τα ελλείμματα τα οποία προκάλεσε η κρίση των τραπεζών, οι διευθύνοντες δεν φαίνεται να θεωρούν ότι θα πρέπει να περικόψουν τα δικά τους εισοδήματα. Ο κ. Stephen Hester της πιο πάνω τράπεζας θα πάρει 1.1. εκατομμύριο εύρο σαν πόνους – και μάλιστα αυτό είναι μόλις το μισό του τι πήρε πέρσι.
Οι άγγλοι λοιπόν άρχισαν να ρωτούν τα απαγορευμένα ερωτήματα.
Οι κυπριακές τράπεζες τι πληρώνουν στα διευθυντικά τους στελέχη; Εκκρεμεί το ερώτημα πως και γιατί οι διευθύνοντες αποφάσισαν το 2010 να αγοράσουν μαζικά ελληνικά ομόλογα οδηγώντας όχι μόνο την τράπεζα στην οποία εργάζονται σε κρίση αλλά και την υπόλοιπη οικονομία. Διότι ακόμα και οι οίκοι αξιολόγησης για αυτά τα ομόλογα μιλούν.


ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ:
Στον αστερισμό της απεργίας
Αυτή την βδομάδα φαίνεται ότι ξεκαθαρίζει κάπως το σκηνικό στο ταξικό πεδίο. Η επίθεση των εργοδοτών άρχισε να αντιμετωπίζει έστω και καθυστερημένα αντίσταση από την συνδικαλιστική πλευρά. Θυμίζουμε ότι παρά τις σε εξέλιξη διαπραγματεύσεις μεταξύ ΟΕΒ και ΠΕΟ-ΣΕΚ, κλαδικοί σύνδεσμοι εργοδοτών είχαν καλέσει τα μέλη τους να προχωρήσουν στα παγώματα ενώ η παραβίαση των συλλογικών συμβάσεων γίνεται σήμερα σε συστηματική βάση. Έτσι ΠΕΟ και ΣΕΚ μη έχοντας άλλη επιλογή και αφού διαβλέπουν ότι διακυβεύεται πλέον όχι μόνο το βιοτικό επίπεδο των μελών τους αλλά και η συνέχιση της ύπαρξης των συλλογικών συμβάσεων και κατ' επέκταση του ίδιου του συνδικαλισμού προχωρούν σε απεργιακά μέτρα. Ήδη υπάρχουν εξαγγελθείσες 24ωρες προειδοποιητικές απεργίες στα λιμάνια Λεμεσού και Λάρνακας και σε όλες τις εταιρείες πετρελαιοειδών την 1 Φεβράρη και στις εταιρείες αναψυκτικών και στο γαλακτοκομείο Λανίτη στις 2 του Φεβράρη. Ακολουθεί η οικοδομική βιομηχανία με παγκύπρια 24ωρη απεργία ενώ εκκρεμούν ακόμα και τα ανοιχτά ζητήματα και στο τσιμεντοποιείο Βασιλικού αλλά και στην πολιτική αεροπορία και στο επιστημονικό προσωπικό της ΑΗΚ. Στις οικοδομές αίσθηση προκαλεί η συστηματική παραβίαση των συλλογικών συμβάσεων και της εργατικής νομοθεσίας από εργολάβους που εκτελούν έργα του δημοσίου αλλά και τα κρούσματα απλήρωτης εργασίας και απειλών που φαίνονται να εκτοξεύονται από "κοπέλια" της εργοδοσίας προς εργαζόμενους σε διάφορα εργοτάξια.

Στη βόρεια Κύπρο πάντως μετά από μια βδομάδα απεργιακών κινητοποιήσεων η κυβέρνηση Κουτσιούκ υποχώρησε από την θέση της για πώληση της τ/κ ηλεκτρικής υπηρεσίας σε Τούρκους επιχειρηματίες και συμβιβάστηκε με τα τ/κ συνδικάτα σε μια συμφωνία αυτονόμησης και αλλαγής στην οργανωτική δομή της υπηρεσίας αλλά την συνέχιση της ως δημόσιο οργανισμό. Η τουρκική κυβέρνηση φαίνεται να επικρίνει την κυβέρνηση Κουτσιούκ για την υποχώρηση της παρά το ότι η συμφωνία που έγινε  περιλαμβάνει και την φιλελευθεροποίηση της αγοράς τηλεπικοινωνιών την άλλη εστία των απεργιακών κινητοποίησεων οι οποίες όμως σταμάτησαν πριν την συνομολόγηση της συμφωνίας.

Εν τω μεταξύ είναι ξεκάθαρο ότι οι εργοδότες βλέπουν την οικονομική κρίση και το κλίμα φόβου που αυτή σπέρνει ως ευκαιρία για κατά μέτωπο επιθέσεις και αναδιάρθρωσης των εργασιακών συνθηκών προς όφελος τους. Είναι ενδεικτικό ότι ακόμα και στη ξενοδοχειακή βιομηχανία όπου η κερδοφορία αυξήθηκε το 2011 με την σημαντική αύξηση του τουρισμού, οι εργοδότες επιχειρούν πάγωμα μισθών ΑΤΑ και τα συναφή εξαναγκάζοντας τα συνδικάτα να προειδοποιήσουν και εκεί με απεργίες προσεχώς. Σημειώνουμε επίσης την πλήρη στήριξη και της ΔΕΟΚ στα απεργιακά μέτρα που εξαγγέλλουν ΠΕΟ και ΣΕΚ, μέτρα που φαίνεται ότι θα κλιμακωθούν μετά και το επίσημο ναυάγιο στις διαπραγματεύσεις ΟΕΒ συνδικάτων την περασμένη Πέμπτη. Ήδη έχουμε προειδοποιήσεις για απεργίες και από εργαζόμενους σε εταιρείες ηλεκτρικών εγκαταστάσεων, μεταλλουργική βιομηχανία και εισαγωγές μηχανοκίνητων οχημάτων. Περισσότερη και συνεχής ενημέρωσης στο Παρατηρητήριο εργασίας και ταξικών σχέσεων. http://paratiritirioergasias.blogspot.com/

ΠΟΛΙΤΙΚΑΝΤΙΚΑ:
Όταν ο Κουλιας λέει ψέματα για ακόμα μια φορά
Μετά την καταδίκη του Λ. Μαύρου από δικαστήριο για κείμενο που έγραψε ενάντια στον Μ. Παπαπετρου, και την αναγνώριση ότι ουσιαστικά έλεγε ψέματα, ήρθε και σειρά του Ζ. Κουλια να καταδικαστεί από δικαστήριο για ψευδή και παραπλανητική δήλωση. Το δικαστήριο τον καταδίκασε για δηλώσεις που είχε κάμει για τον Κ. Θεμιστοκλέους, τέως υπουργό της κυβέρνησης Κληριδη, το 2006. Στην τότε δήλωση του ο κ. Κουλιας προσπάθησε, κατά την γνωστή του τακτική, να υποβάλει μέσα από την αναφορά σε 2 ασύνδετα θέματα ότι ο κ. Θεμιστοκλέους είναι πληρωμένος πράκτορας της Τουρκίας. Έτσι σύνδεσε την είσπραξη από τον κ. Θεμιστοκλέους ενός ποσού από τούρκικη εταιρεία με τις πολιτικές του απόψεις. Είπε λοιπόν ο κ. Κουλιας: «Ο κ. Θεμιστοκλέους πρόσφατα εισέπραξε ένα σεβαστό ποσό 7000 λιρών από τουρκική εταιρεία και την επόμενη πήγε σε τηλεοπτικό σταθμό και έλεγε ότι δεν υπάρχει ψευδοκράτος». Όταν βέβαια βρέθηκε μπροστά στο δικαστήριο προσπάθησε να δικαιολογηθεί ότι δεν το εννοούσε και ότι τα δυο «γεγονότα» [η είσπραξη χρημάτων και οι πολιτικές θέσεις] ήταν ασύνδετα. Όμως το Εφετείο τελικά αποφάνθηκε ότι η παρουσίαση των 2 γεγονότων σε μια πρόταση παραπέμπουν ξεκάθαρα σε «μια ενέργεια» [και όχι δυο ασύνδετα γεγονότα], και αφού ο κ. Κουλιας μπροστά στο δικαστήριο δεν μπορούσε να αποδείξει την σχέση, αλλά προσπαθούσε μάλιστα να την αποφύγει [για να γλιτώσει την καταδίκη], τότε η όλη διατύπωση ήταν «δυσφημιστική» και ο κύριος βουλευτής θα πρέπει να πληρώσει και τα έξοδα της δίκης και αποζημίωση.
Βέβαια στον δημόσιο λόγο του κ. Κουλια αυτές οι παραπλανητικές και συχνά ψευδείς διασυνδέσεις είναι συνήθεις – και εν μέρει κωδικοποιούν και το επίπεδο ενός άλφα πολιτικού λόγου. Μια πρόσφατη ανακοίνωση της ΚΙΣΑ δείχνει πως οι αποσπασματικές και παραπλανητικές πληροφορίες όχι απλά διατυπώνονται από τον βουλευτή στην προσπάθεια κατασκευής κλίματος υστερίας και δαιμονοποιησης ανθρώπων που δεν μπορούν καν να του απαντήσουν, αλλά διοχετεύονται και αναπαράγονται και από μερίδα των ΜΜΕ. Το θέμα αυτήν την φορά είχε να κάμει με πολιτικό πρόσφυγα ο οποίος πήγε στην Ισπανία και ο οποίος παρακολούθησε αγώνα της Μπαρτσελωνα με την Ρεαλ πληρώνοντας 39 ευρω. Ο τρόπος με τον οποίο το κατασκεύασε ο κ. Κουλιας είναι άλλο ζήτημα. Η ανακοινωση της ΚΙΣΑ:
 «Σύμφωνα με δημοσιογράφο του Φιλελευθέρου «ΑΙΣΘΗΣΗ προκάλεσε χθες η αναφορά του ανεξάρτητου βουλευτή Ζαχαρία Κουλία ότι πολιτικός πρόσφυγας στην Κύπρο, βρέθηκε στη Μαδρίτη και παρακολούθησε τον αγώνα της Ρεάλ με την Μπαρτσελόνα την περασμένη Τετάρτη. Ο εν λόγω αλλοδαπός επιστρέφοντας στην Κύπρο ελέγχθηκε, επειδή το όνομά του βρισκόταν στο στοπ λιστ, ενώ στη συνέχεια αφέθηκε ελεύθερος …Ο κ. Κουλίας …  είχε επικαλεστεί συνομιλία συνεπιβάτη του αλλοδαπού, ο οποίος φέρεται να είπε όταν τον ρώτησε πού βρήκε τα χρήματα, ότι παίρνει πολλά λεφτά από το κράτος. Ο «Φ» έψαξε το θέμα και πληροφορήθηκε ότι ο αλλοδαπός κατάγεται από το Ιράκ και είναι αναγνωρισμένος πολιτικός πρόσφυγας.» Φιλελεύθερος, 21.12.2012.
Όπως και με τις διάφορες επιταγές που κατά καιρούς διοχετεύονται αποδώ και αποκεί έτσι και στην συγκεκριμένη περίπτωση το όλο σενάριο αποτελεί ένα ασύστολο ψέμα:
Στην πραγματικότητα ο άνθρωπος αυτός είναι ένα νεαρό άτομο, απόφοιτος πανεπιστημίου, ο οποίος αναγκάστηκε να τα αφήσει όλα πίσω του και να τρέξει μακριά για να γλυτώσει την ζωή του. Αγωνίζεται με κάθε τρόπο να ξαναφτιάξει την ζωή του μακριά από την χώρα και τα αγαπημένα του πρόσωπα και σκέφτηκε αντί να ξοδέψει τα λίγα λεφτά του σε κάτι ανούσιο και εφήμερο ότι  θα ήταν πιο σημαντικό να αγοράσει έναν εισιτήριο των 39 ευρώ για να επισπευτεί και να γνωρίσει για λίγες μέρες μιαν πραγματικά ευρωπαϊκή πόλη.
Τα περί ποδοσφαιρικού αγώνα, τα της σύλληψης στο αεροδρόμιο, της συνομιλίας με κύπριο συνταξιδιώτη του  και τα πολλά λεφτά από το κράτος …  είναι απλά αποκύημα μιας αρρωστημένης φαντασίας!
Τα πραγματικά γεγονότα τα έμαθε ο Κουλίας από αστυνομικό της ΥΑΜ που «ανάκρινε» χωρίς κανένα δικαίωμα τον πρόσφυγα στην επιστροφή του στη Λάρνακα και ο οποίος στη συνέχεια τα διαβίβασε στο Κουλία παραβιάζοντας τόσο καθήκοντα του όσο και τα ανθρώπινα δικαιώματα και προσωπικά δεδομένα του πρόσφυγα.
Η λοιπή σάλτσα … είναι κατασκεύασμα του Κουλία η οποία πλασαρίστηκε προς κατανάλωση  με την ανάλογη γαρνιτούρα της ερευνητικής δημοσιογραφίας μας!»

ΥΠΟΓΕΙΑ ΡΕΥΜΑΤΑ
Υπάρχουν anonymous στην Κύπρο
Σύμφωνα με τον ειδικό του δελτίου για τους anonymous υπάρχουν και στην Κύπρο.


Στο twitter είναι : @cAn0ns
Φαίνεται να συνεργάζεται με τον : @vellerefon



Διεθνή
Μέση Ανατολή
Συρία: οι Σαουδάραβες απαιτούν, οι Ρώσοι βάζουν όρους, και το κύκλωμα των ΜΜΕ ξαναδοκιμάζει
Μετά από τον πρώτο μήνα των παρατηρητών του αραβικού συνδέσμου στην Συρία, η αποτυχία της προσπάθειας τεκμηρίωσης της δαιμονοποιησης της συριακής κυβέρνησης, οδήγησε σε αναδίπλωση την όλη προσπάθεια. Οι παρατηρητές πιστοποίησαν βασικά ότι στην Συρία γίνονταν διαδηλώσεις και από τις δυο πλευρές [φιλοκυβερνητικούς και την αντιπολίτευση] και ότι η βία είναι αποτέλεσμα αντιπαραθέσεων ανάμεσα σε ένοπλους της αντιπολίτευσης και τον στρατό. Η Σαουδική Αραβία τράβηξε πρώτη το χαλί στην όλη διαδικασία αμέσως μετά την απόφαση του αραβικού συνδέσμου για ανανέωση της παρουσίας των παρατηρητών για ένα ακόμα μήνα: αποφάσισε να αποσύρει την αποστολή των δικών της παρατηρητών για να μην «γίνονται συνένοχοι στην καταστολή». Ακολούθως το «Συμβούλιο των χωρών του Κόλπου», τα εμιράτα δηλαδή στο οποία συμμετέχει και το Μπαχρέιν το οποίο βρίσκεται σε δική του διαδικασία καταστολής, ανακοίνωσαν ότι επίσης θα αποχωρούσαν. Τα αλλά αραβικά κράτη συνέχισαν για ακόμα μια εβδομάδα δημιουργώντας απορίες για το αν υπήρχε διαφωνία μέσα στον αραβικό σύνδεσμο – βέβαια οι μόνες χώρες που μπορούν πια να αντισταθούν στους Σαουδάραβες και τα κεφάλαια τους, είναι η Αλγερία, το Ιράκ και ο Λίβανος [οι δυο τελευταίοι ακριβώς λόγω της κυβερνητικής παρουσίας των σιητων] αφού η Συρία έχει εκδιωχθεί, η Αίγυπτος έχει αποκτήσει πειθήνια ισλαμική κυβέρνηση και ο μεγάλος εχθρός των Σαουδαράβων, ο Καντάφι, είναι νεκρός.
Υπό την πίεση των Σαουδαράβων, ωστόσο, ο αραβικός σύνδεσμος υπέβαλε πρόταση
να παραδώσει ουσιαστικά ο Ασσαντ την εξουσία στον αντιπρόεδρο προωθώντας, σύμφωνα με παρατηρητές ένα παράλληλο σχέδιο ανατροπής. Η συριακή κυβέρνηση το απέρριψε. Αμέσως μετά άρχισε και πάλι η βιομηχανία των ειδήσεων με έμφαση αυτή την φορά στους «ένοπλους» της αντιπολίτευσης – ενώ τα συριακά στρατεύματα αποσύρθηκαν από διάφορες περιοχές, τα ΜΜΕ άρχισαν να καλλιεργούν την εικόνα της «κατάληψης» περιοχών με ένα μοντέλο που θύμιζε Λιβύη: λίγοι ένοπλοι σε μια περιοχή αυτομάτως δημιουργούσε την «είδηση»: "ο στρατός των ανταρτών ελέγχει την πόλη, το προάστιο κλπ".
Και την ίδια στιγμή ο αραβικός σύνδεσμος υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας υπέβαλε αίτηση στον Οηε για παρέμβαση – όχι ακριβώς όπως στη Λιβύη αρχικά, αλλά σχεδόν κάπως. Η Ρωσία παρέβηκε άμεσα, και η Κίνα ακολούθησε, θέτοντας σαν όρο όχι απλά την μη-επέμβαση αλλά και την ενεργητική συμμετοχή τόσο της Ρωσίας και τη Κίνας όσο και του BRICS [το οποίο παραγνωρίστηκε στην Λιβύη] στην διαδικασία συζήτησης για την Συρία. Οι παρατηρητές του αραβικού συνδέσμου άφησαν να νοηθεί ότι μπορεί να συνεχίσουν, ενώ η Ρωσία ζήτησε διεύρυνση των παρατηρητών.
Στην ίδια την Συρία συνεχίστηκαν οι διαδηλώσεις υπέρ του Ασσαντ και οι διαδηλώσεις την αντιπολίτευσης.
Σε μια ενδιαφέρουσα κίνηση η Τουρκία αποστασιοποιήθηκε πάλι από τον επεμβατικό άξονα όταν εκδόθηκε κοινή ανακοίνωση με την Ρωσία για μη-επέμβαση, ενώ οι κούρδοι του Ιράκ έδειξαν επίσης μια τάση αποστασιοποίησης καλώντας για ειρήνη και αποφυγή της βιαίας σύγκρουσης. Σε αυτό το γεωπολιτικό πλαίσιο αξίζει να καταγράφει η αποστασιοποίηση της Τουρκίας από το εμπαρκο στο Ιράν που είναι ο πυρήνας του σιητικου μπλοκ.

Λιβύη: Η  εξέγερση των κανταφικων στην Bani Walid και τα «ανθρωπιστικά» βασανιστήρια
Καθώς η κατάσταση φαινόταν να οξύνεται στην Λιβύη μετά τις διαδηλώσεις στις παραλιακές πόλεις, νεαροί κανταφικοι εξεγέρθηκαν, επιτέθηκαν στη φρουρά που άφησε το μεταβατικό συμβούλιο στην Bani Walid και ανακατέλαβαν την πόλη. Η κίνηση των κανταφικων προκάλεσε έντονη ανησυχία στην Τρίπολη όπου το καθεστώς που εγκαθιδρύθηκε παραμένει ασταθές. Η κίνηση των κανταφικων, ωστόσο, περιορίστηκε για την ώρα, στην πόλη σύμβολο της αντίστασης τους. Οι αντί-κανταφικοι μάζεψαν ένοπλους για να αντεπιτεθούν. Το θέμα είναι μέχρι που θα φτάσει η αντιπαραθεση – είναι ήδη γνωστό ότι ένοπλοι κανταφικοι υπάρχουν σε πολλές περιοχές, ενώ υπάρχουν και οργανωμένες ομάδες στα σύνορα. Η Bani Walid πέρα από φίλο-κανταφικη είναι και η έδρα μιας από τις πιο σημαντικές φυλές της Λιβύης.
Οπότε οι αντιπαραθέσεις και η βία μάλλον θα πρέπει να ειδωθούν μέσα στο πλαίσιο των ισορροπιών δυνάμεων που υπάρχουν και διαμoρφωνονται στο ρευστό τοπίο της Λιβύης.
Πάντως οι ειδήσεις της εβδομάδας από την Λιβύη είχαν ένα άρωμα απομυθοποίησης αλλά και αποκάλυψης: μια σειρά από δυτικές οργανώσεις ανθρώπινων δικαιωμάτων οι οποίες σε είχαν σε μεγάλο βαθμό στηρίξει την προπαγάνδα των αντικανταφικων την προηγούμενη περίοδο, άρχισαν να καταγελούν ανοικτά τους τέως εξιδανικευμένους σύμμαχους τους, για βασανιστήρια αντίπαλων, μαζικές φυλακίσεις και εκτελέσεις. Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση ήταν των "γιατρών χωρίς σύνορα" στην Μισρατα. Η Μισρατα είχε αγιοποιηθεί από τα δυτικά ΜΜΕ και τον Αλ Τζαζιρα κατά την διάρκεια των 6μηνων μαχών κανταφικων και αντικανταφικων. Οι καταγγελίες τότε ότι το θέμα στην πόλη δεν ήταν μια «αγνή δημοκρατική» εξέγερση αλλά μια τοπική φυλετική διαμάχη ανάμεσα στην παράταξη των «λευκών» της Μισρατα και των πιο μελαχρινών αφρικάνικης καταγωγής κατοίκων της διπλανής πόλης, της Τουαρεγκα εμφανίστηκαν μόνο δειλά σε 1-2 κείμενα – με πιο γνωστό ένα κείμενο των L.A. Times το περασμένο καλοκαίρι. Μετά τον θάνατο του Καντάφι τα δυτικά ΜΜΕ αναφέρθηκαν τελικά στην υπόθεση κάπως αφού οι κάτοικοι της Τουαρεγκα αναγκάστηκαν να φύγουν όλοι από τα σπίτια τους μπροστά στις απειλές των «λευκών» της Μισρατα. Τώρα οι «γιατροί χωρίς σύνορα» πρόσθεσαν και μια νέα διάσταση στο ύφος και την νοοτροπία των ένοπλων συμμάχων της Δύσης στην Μισρατα: ο οργανισμός αποφάσιζε να αποσυρθεί, λέει στην ανακοίνωση του, όταν διαπίστωσε ότι οι ένοπλοι είχαν την απαίτηση να φροντίζουν οι δυτικοί τις πληγές των κρατούμενων μετά από βασανιστήρια για να μπορούν οι αντι-κανταφικοι να συνεχίσουν να τους βασανίζουν.
Μετά από αυτό αναγκάστηκε και το bbc να κάμει πρωινή πρώτη είδηση το Σάββατο για τα βασανιστήρια στην Λιβύη.
Αναφορά στην εξέγερση στην Bani Walid.
Αναφορά στα βασανιστήρια στην Μισρατα.
http://www.euronews.net/newswires/1350674-msf-quits-prisons-in-libya-city-over-torture/

Τυνησία: διαδηλώσεις κοινωνικής αυτοάμυνας εναντίον των απειλων και της βιας των θρησκόληπτων
Στην Τυνησία η ένταση ανάμεσα στους κοσμικούς και τους ισλαμιστές φαίνεται να παίρνει πια μορφές αντιπαράθεσης στο δρόμο. Παρά την επιφανειακή προσπάθεια διάφορων να παρουσιάσουν τους ισλαμιστές σαν απλά πολιτικές τάσεις που έχουν να κάμουν με την «ταυτότητα» [και αυτό είναι πιο έκδηλο στην Αίγυπτο], στην καθημερινότητα η ένταση φαίνεται να ανεβαίνει. Η πρώτη αντιπαραθεση είχε να κάμει με την επίθεση ακραίων ισλαμιστών [σαλαφιστων] ενάντια στα μπουρδελα. Ακολούθησαν επιθέσεις ενάντια σε τηλεοπτικό σταθμό ο οποίος πρόβαλε ταινίες οι οποίες θεωρήθηκαν προσβλητικές και άσεμνες. Και η αντιπαραθεση έφτασε στα πανεπιστήμια όπου ο σαλαφιστες επιμένουν ότι πρέπει να επιτραπεί η ολική κάλυψη του προσώπου των γυναικών – ένα σημείο στο οποίο αντιδρούν οι κοσμικοί, φοιτητες/τριες και καθηγητές. Και σε αυτό το πλαίσιο αυξάνονται και τα επεισόδια βίας τα οποία φαίνεται να έχουν σαν αιτία την ισλαμική διεκδίκηση επιβολής ηθών και ηθικής στους τυνήσιους.
Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση οι κοσμικοί τυνήσιοι άρχισαν να κινητοποιούνται: ήδη έχουν γίνει εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για την πρώτη επέτειο της εξέγερσης που ανέτρεψε τον Μπεν Αλι με συνθήματα ενάντια στις επεμβάσεις των εμιράτων της σαουδαραβικης χερσονήσου στα εσωτερικά της Τυνησίας – θεωρείται ότι χρηματοδότησαν το ισλαμικό κόμμα.
Τώρα άρχισαν και οι διαδηλώσεις ενάντια στους ντόπιους ισλαμιστές. Η πρώτη μαζική διαδήλωση έγινε το περασμένο Σάββατο στην Τύνιδα.

Ανατολική Ευρώπη: Κάτι κοχλάζει – ταξικές εντάσεις, αυταρχικές νοσταλγίες και διεκδικήσεις δικαιωμάτων
Στην Ρουμανία οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν για 11 μέρες με έντονες συγκρούσεις παρά το ότι η κυβέρνηση απέσυρε τα νομοσχέδια για ιδιωτικοποίηση των νοσοκομειακών υπηρεσιών. Όταν μαλιστα ο υπουργός εξωτερικών δοκίμασε να κάμει απόπειρα διαμονοποιησης των διαδηλωτών σαν «χουλγκανς των φτωχογειτονιών», απειλήθηκε νέος γύρος κινητοποιήσεων και ο πρωθυπουργός του ζήτησε να παραιτηθεί.
Στην Ουγγαρία από την άλλη πλευρά ο κεντροδεξιός πρωθυπουργός υποσχέθηκε στους ευρωπαίους να αλλάξει κάπως το σύνταγμα, αλλά πίσω στην Βουδαπέστη μια μεγάλη συγκέντρωση δεκάδων χιλιάδων αποδοκίμαζε την Ευρώπη για τις παρεμβάσεις της. Στη  ανταπόκριση του euronews  η εικόνα εστίασε σε ένα πανό που ταύτιζε την Ευρώπη με τον «Μαμμωνά». Η θρησκοληψία σαν μεταφορική αναφορά στον καπιταλισμό.
Στην Βουδαπέστη πάντως έκλεισε και ο τελευταίος ραδιοφωνικός σταθμός της αντιπολίτευσης μετά από την απόσυρσης της άδειας του από την κυβέρνηση. Στην ανατολική Ευρώπη μια μερίδα της δεξιάς φαίνεται να γίνεται αυξανόμενα αντί-ευρωπαϊκή αντί απλά ευρωσκεπτικιστικη. Και αυτό συνοδευτεί και από ένα αυξανόμενο εσωτερικό αυταρχισμό. Η σοσιαλδημοκρατική αριστερά αντίθετα φαίνεται να είναι σαφώς πιο φιλοευρωπαικη. Έτσι ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας αποκάλεσε τις πιέσεις ενάντια στην κυβέρνηση του σαν «συνομωσία της παγκόσμιας αριστεράς».
Αντίθετα στην Πολωνία υπήρχε μια ενδιαφέρουσα κίνηση πιο συγχρονισμένη με τις διεθνείς τάσεις: δεκάδες χιλιάδες πολωνοί σε διάφορες πόλεις διαμαρτυρήθηκαν για το νομοσχέδιο ACTA το οποίο έγκρινε η κυβέρνηση τους. Η ACTA ίνα μια ακόμα συμφωνία για την προστασία της ιδιοκτησίας στο ιντερνετ – με την μορφή της προστασίας των copyright. Και η νομοθεσία δίνει στα κράτη το δικαίωμα να παρακολουθούν διάφορα σαϊτς και να συλλαμβάνουν όσους θεωρούνται ύποπτοι η παραβάτες. Η εκστρατεία ενάντια στο νομοσχέδιο έχει τις ίδιες ρίζες όπως η αντίσταση στην SOFA στις ΗΠΑ –εμπλέκονται και εδώ οι anonymous αλλά στο ευρωπαϊκό πλαίσιο υπάρχει και το «κόμμα των πειρατών»
Μαζικές όμως διαδηλώσεις μόνο στην Πολωνία έχουν γίνει μέχρι στιγμής.

 ΒΑΛΚΑΝΙΑ
Ο Σαμαράς στη Μόσχα: μυθολογία και γεωπολιτική
Ενώ οι γερμανοί θέτουν πια ξεκάθαρα όρο την ύπαρξη επίτροπου ο οποίος θα επιβλέπει τον ελληνικό προϋπολογισμό, οι έλληνες πολίτες και πολιτικοί ψάχνονται. Υπάρχει ένα ρεύμα προς τα αριστερά αλλά δεν φαίνεται μέχρι στιγμής να καταλήγει σε κάποιο πλειοψηφικό σχήμα συμμαχιών – ανκαι φαίνεται να είναι πλειοψηφικό όσον αφορά τους πόλους αριστερα-κεντρο-δεξια.
Στον χώρο της δεξιάς φαίνεται να αναζωπυρώνεται η διαφοροποίηση της «λαϊκής δεξιάς» που είναι ενάντια στο μνημόνιο και στους φιλελευθέρους η τους οπαδούς των «ευρωπαϊκών λύσεων». Ετσι καθώς νοιώθει ο Σαμαράς ότι η πίεση θα έρθει και προς την πλευρά του, φαίνεται να αναζητά πιθανές εναλλακτικές λύσεις η στηρίγματα – φαντασιακα η γεωπολιτικά. Ανκαι εδώ στην Κύπρο δεν έγινε ιδιαίτερα κατανοητό αφού η ηγεσία της ε/κ δεξιάς είναι ακόμα προσκολλημένη σε ένα ρητορικό φιλοδυτικό μονόλογο αλλων εποχων, στην Ελλάδα η δεξιά έχει τουλάχιστον μετατοπιστεί όσον αφορά το γεωπολιτικό της φαντασιακο και όχι μόνο, τα τελευταία χρόνια. Ο μύθος λ.χ. ο οποίος συνοδεύει την «πτώση του Καραμανλή» στο χώρο της δεξιάς, έχει να κάμει με την «ανατροπή του» διότι, λέει αυτή η ρητορικη, προσπάθησε να αυτονόμησει την Ελλάδα από την Δύση και να αποκτήσει προσβάσεις στην Ρωσία μέσω των αγωγών φυσικού αερίου. Σε αυτό το πλαίσιο η επίσκεψη Σαμαρά στην Ρωσία μάλλον θα πρέπει να θεωρηθεί και σαν συμβολική για τη εσωτερική μυθολογία της δεξιάς αλλά και γεωπολιτική – είναι ενδεχόμενο ο κ. Σαμαράς να προετοιμάζει ανοίγματα σε άλλους χώρους για οικονομική στήριξη, είτε μείνει στο ευρω η Ελλάδα είτε όχι.

Η Ρωσική στρατηγική στην ανατολική Ευρώπη: Μολδαβία
Ανακοινώθηκε ότι η Ρωσία θα αναστείλει την παροχή βοήθειας και δανείων στην Τρασδνειστερια, την αποσχισθείσα περιοχή της Μολδαβίας. Ο πρόεδρος της βουλής ο οποίος ήταν ο εκλεκτός της Μόσχας στις πρόσφατες εκλογές και ο οποίος έχασε, δεν συνέδεσε άμεσα την κίνηση της Μόσχας με την μη εκλογή του, αλλά είναι σαφές ότι η Μόσχα έχει αρχίσει να χρησιμοποιεί την οικονομική της δύναμη για να εμπεδώνει την επιρροή της. Αυτό άλλωστε είναι φανερό από την Ουκρανία.
Το πιο ενδιαφέρον σε αυτήν την περίπτωση είναι και η θέση της Ρωσίας για το ζήτημα της αποσχισθείσας περιοχής σε σχέση με την Μολδαβία,. Η Ρωσία δεν θέλει , λένε τώρα οι αναλυτές, να αποσχιστεί η περιοχή από την Μολδαβία – αντίθετα θέλει  να ενθαρρύνει στην σταδιακή επανένταξη της περιοχής στην Μολδαβία. Μια ενωμένη Μολδαβία με ρωσική μειονότητα φαίνεται να είναι πιο χρήσιμος σύμμαχος.
Και ίσως η ρωσική τακτική να μην είναι μόνο συγκυριακή, η και μονο δικη της, αλλά μέρος ευρύτερων αντιλήψεων για την γεωπολιτική που φτάνουν μέχρι και την Ανατολική Μεσόγειο.

Ιράκ- ΗΠΑ: Τόσοι νεκροί και ούτε μια μέρα φυλακή
Το 2005 μια ομάδα αμερικανών πεζοναυτών έπεσε πάνω σε μια βόμβα-νάρκη στην  Haditha του Ιράκ. Ο επικεφαλής της ομάδας σταμάτησε ένα αυτοκίνητο ιρακινών που περνούσε. Διέταξε τα άτομα να κατεβούν και να ξαπλώσουν στο έδαφος και μετά διέταξε τους στρατιώτες του να τους σκοτώσουν. Αφού τους σκότωσαν κατούρησαν πάνω στα πτώματα – είναι έθιμο φαίνεται του αμερικανικού στρατού. Ακολούθως οι αμερικανοί πήγαν σε 3 σπίτια που βρίσκονταν εκεί κοντά και αφού έσπασαν τις πόρτες μπήκαν μέσα και σκότωσαν όσους ήταν εκεί συμπεριλαμβανόμενων παιδιών, ενός βρέφους και ηλικιωμένων.
Αυτό ήταν το πιο γνωστό σκάνδαλο μαζικής σφαγής από τον ιρακινό πόλεμο αντίστοιχο του Μαϊ Λαϊ στο Βιετνάμ. Και σαν εκφραστικό του πόσο άλλαξε η αμερικανική κοινωνία, αυτή την φορά ο ένοχος επικεφαλής δεν καταδικάστηκε ούτε μια μέρα στην φυλακή και οι αντιδράσεις ήταν υποτυπώδεις.  
Ανταπόκριση από τους LA Times για τις αντιδράσεις στο Ιράκ και στο αραβικό κόσμο γενικά

τοπικές κινήσεις τζαι Κινήματα
 Εκδήλωση για τους Χαλυβουργους στη Λευκωσία
Η απεργία των Χαλυβουργών στην Ελλάδα έχει γινει σημείο εστίασης και κινητοποιήσεων με βασικο συνδικαλιστικο οργανωτη της συμπαραστασης το ΠΑΜΕ, αλλα και άτομα και ομάδες που κινούνται στο χώρο που βλεπει την ταξική αντιπαράθεση σαν κομβικο σημειο στα πλαίσια της κρίσης.
Την Παρασκευή 27/1 έγινε εκδήλωση αλληλεγγύης στην Λευκωσία με συμμετοχή εκπροσώπων τόσο ε/κ όσο και τ/κ συνδικάτων.
Άτομα που συμμετείχαν στην εκδήλωση την περιέγραψαν σαν «συγκλονιστική εμπειρία». Για πληροφορίες για την απεργία αλλά και τις προεκτάσεις της στο μπλογκ:
http://leninreloaded.blogspot.com/

Αντι-ρατσιστική και ταξική Πορεία-διαδήλωση στην Λεμεσό
Την Κυριακή 29/1 έγινε πορεία στους κεντρικούς δρόμους της Λεμεσού με συνθήματα ενάντια στο ρατσισμό και υπέρ της ταξικής ενότητας των εργαζόμενων. Η  πορεία είχε προγραμματιστεί αρχικά σαν αντίδραση στον ρατσισμό της ακροδεξιάς αλλά μέσα στα πλαίσια των κινητοποιήσεων πήρε και την μορφή της ταξικής αλληλεγγύης.
Συμμετείχαν μέχρι και 200 άτομα σύμφωνα με αναφορές, και κυριάρχησαν οι μαύρες και οι κόκκινες σημαίες των αναρχικών και της άκρας αριστεράς.
Η πιο ενδιαφέρουσα διάσταση ήταν ότι η πλειοψηφία ήταν νεαροι/ες. Υπήρχαν και άτομα από τον ιστορικό χώρο της πόλης αλλά ήρθαν και άτομα από τον χώρο της Λευκωσίας.

Οι ξαθθές

Κάθουνται θκυό αριστερές ξαθθές να δουν τα νέα.

Η μια εν καλαμαρού τζαι η αλλη εν κυπραία.

Το δελτίο δείχνει τα νέα με τες απεργίες τζαι έναν άνεργο που εν έτοιμος να ππηδήσει που τον 8ο όροφο ενός κτηρίου του οίκου αξιολόγησης Fitch.

Λαλεί η ξαθθή καλαμαρού της ξαθθής κυπραίας:
- κόρη, πάμεν στοίχημαν ότι εν να  ππέσει;
- ναι, λαλεί η κυπραία ξαθθή, πάμεν, εγώ λαλώ πως εν θα ππέσει.

Τελειώνει το ρεπορτάζ τζαι ο άνεργος ππέφτει που τον 8ο.

- ξαθθή καλαμαρού αριστερή : κόρη, σόρυ, εγέλασα σου, ήξερα το ότι εν να ππέσει, είδα το στο δελτίο των 6.
- ξαθθή κυπραία αριστερή : όι ρε, εν εντάξει, τζαι εγώ είδα το στο δελτίο των 6, αλλά ενόμιζα τουντη φορά εν θα έππεφτεν.

29.1.12

Του Λουκά







@Λουκάς, 5ο δημοτικό Κερατσινίου: Δεν σου τα μάθανε καλά παιδί μου.

Για να κερδίσουμε, θα κάνουμε ένα μέτωπο, ένα πολύ μεγάλο μέτωπο, όπου θα είμαστε μαζί ακροαριστεροί, αναρχικοί, κομμουνιστές, εθνικιστές, ακροδεξιοί, φασίστες, ρατσιστές, φιλελεύθεροι εκσυγχρονιστές, βιομήχανοι, εφοπλιστές, λαχειοπώλες --δηλαδή θα είμαστε όλοι αυτό ακριβώς που είμαστε και σήμερα έτσι κι αλλιώς-- και αυτό το τρομερό μέτωπο θα ανατρέψει τον καπιταλισμό.




@ Λουκάς

Συγνώμη Λουκά, οι μαμάδες και οι μπαμπάδες στη χώρα μου συμφωνούν με τον κύριο.

27.1.12

Ο οργανωτικός χάρτης της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας

Ο οργανωτικός χάρτης της ΠΣΟ

Στην ΠΣΟ συμμετέχουν συνδικάτα από τις παρακάτω χώρες που συσπειρώνουν τον αντίστοιχο σε κάθε χώρα αριθμό εργαζομένων:

ΑΓ. ΔΟΜΙΝΙΚΟΣ 85.000
 ΑΙΘΙΟΠΙΑ 2.000.000
ΑΓΚΟΛΑ 1.500.000
 ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ 180.000
ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ 250.000
ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ 110.000
ΒΙΕΤΝΑΜ 4.000.000
ΒΟΛΙΒΙΑ 600.000
 ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ 20.000
 ΒΡΑΖΙΛΙΑ 450.000
 ΓΚΑΝΑ 90.000
 ΓΟΥΑΤΕΜΑΛΑ 150.000
 ΗΠΑ 10.000,
ΙΑΠΩΝΙΑ 160.000
 ΙΝΔΙΑ 6.000.000,
ΙΡΑΚ 4.000.000,
ΙΡΑΝ 2.800.000,
ΚΟΛΟΜΒΙΑ 120.000
 ΚΟΡΕΑ 3.000.000
 ΚΟΣΤΑ ΡΙΚΑ 120.000,
ΚΟΥΒΑ 3.000.000
 ΚΟΥΒΕΪΤ 90.000,
ΚΥΠΡΟΣ 40.000,
ΛΙΒΑΝΟΣ 190.000
ΛΙΒΥΗ 2.500.000
ΜΑΡΤΙΝΙΚΑ 60.000
ΜΕΞΙΚΟ 140.000
ΜΟΡΑΒΙΑ 20.000
 ΜΠΑΓΚΛΑΝΤΕΣ 40.000
 ΝΕΠΑΛ 70.000
 ΟΝΔΟΥΡΑ 80.000
 ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ 250.000
ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ 200.000
 ΠΑΝΑΜΑΣ 130.000
ΠΕΡΟΥ 800.000
 ΠΟΛΩΝΙΑ 20.000
ΡΩΣΙΑ 5.000
ΣΑΛΒΑΔΟΡ 100.000
ΣΕΝΕΓΑΛΗ 300.000
ΣΟΥΔΑΝ 250.000
 ΣΡΙ ΛΑΝΚΑ 110.000
ΣΥΡΙΑ 4.000.000
ΤΖΑΜΑΪΚΑ 110.000
ΦΙΛΙΠΠΙΝΕΣ 160.000
 ΕΛΛΑΔΑ 350.000
(Υπολογίζουμε τα μέλη των συνδικαλιστικών οργανώσεων που ανήκουν στο ΠΑΜΕ).

Τα νούμερα αυτά δε θα είναι σωστό να τα προσεγγίσει κάποιος και να επιδιώξει να τα ερμηνεύσει από τη στεγνή αριθμητική τους πλευρά. Τα στοιχεία αυτά διαβάζοντάς τα στην ουσία τους μαρτυρούν ότι:

Η ΠΣΟ συγκρατεί δυνάμεις και αργά, δύσκολα, ανασυγκροτείται.
Οι δυνάμεις της, οι οργανώσεις-μέλη της είναι στην πλειοψηφία τους αγωνιστικοί, ταξικοί, ζωντανοί οργανισμοί, σε αντίθεση με τη γραφειοκρατία και τους συμβιβασμένους της ΔΣΕΣ.
Εχουν σαφή αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό και αντιαποικιοκρατικό προσανατολισμό.
Είναι οι ανερχόμενες ταξικές δυνάμεις που στηρίζονται οικονομικά στις εισφορές των εργαζομένων και όχι στη χρηματοδότηση από τις ΗΠΑ και την ΕΕ.

Οι εκτιμήσεις αυτές επιβεβαιώθηκαν και στο τελευταίο 14ο Παγκόσμιο Συνέδριο της ΠΣΟ που πραγματοποιήθηκε στο Νέο Δελχί από τις 23 έως και τις 28 του Μάρτη 2000, όπου αντιπρόσωποι από 70 χώρες συγκεντρώθηκαν, συζήτησαν τα επίκαιρα προβλήματα που απασχολούν το διεθνές συνδικαλιστικό κίνημα και ψήφισαν αποφάσεις που σε γενικές γραμμές κινούνται σε ταξική, αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική τροχιά. Ξεκαθαρίστηκαν σε σωστή κατεύθυνση οι θέσεις της οργάνωσης απέναντι στην πολιτική των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, του διεθνούς κεφαλαίου και των πολυεθνικών.

Σήμερα μπορεί κάποιος χωρίς υπερβολή να πει ότι από την ΠΣΟ δε λείπουν οι σωστές γενικά θέσεις. Αυτό που λείπει είναι η δράση και ο αγωνιστικός συντονισμός σε επίπεδο ηπείρων αλλά και σε παγκόσμια διάσταση. Η αδυναμία αυτή εντοπίστηκε ως η κυρίαρχη στο Συνέδριο της Ινδίας και ο εντοπισμός αποτελεί ίσως μία αφετηρία για δουλιά στην κατεύθυνση να κατακτά το ρόλο του ταξικού συνδικαλιστικού πόλου σε διεθνές επίπεδο.

Και ενώ γίνονται αυτά τα μικρά βασανιστικά βήματα, την ίδια στιγμή οι ΗΠΑ και η ICFTU εντείνουν τις πιέσεις τους και επεξεργάζονται την τακτική τους για να δυσκολεύουν το διεθνή συντονισμό και την αυτοτελή παρουσία των ταξικών δυνάμεων. Ετσι, είναι πολύ πιθανό ο αναπροσανατολισμός της εξωτερικής πολιτικής της ηγεσίας της Λιβύης να επιφέρει σε μια προοπτική αποχώρηση της Λιβυκής Γενικής Συνομοσπονδίας από την ΠΣΟ. Οπως επίσης είναι γνωστό πως πριν λίγο καιρό οι ίδιοι μηχανισμοί κατάφεραν να εγγράψουν μέλος τους μια Συνομοσπονδία Παλαιστίνιων Εργαζομένων που εδρεύει στη Ραμάλα.

Στην ίδια κατεύθυνση κινείται μεθοδικά και η Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων. Το παράδειγμα της Παγκύπριας Εργατικής Ομοσπονδίας (ΠΕΟ) είναι εύγλωττο. Η ΣΕΣ απαιτεί από την ΠΕΟ να φύγει από την ΠΣΟ προκειμένου να κάνει δεκτή την αίτηση εγγραφής που έχει υποβάλει. Και δεν είναι ο μοναδικός εκβιασμός που επιχειρεί η ΣΕΣ σε βάρος της ΠΕΟ.


Την ίδια στιγμή η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, οι επιθέσεις των Αμερικανών και των συμμάχων τους ενάντια σε χώρες και λαούς επηρεάζουν τα συνδικαλιστικά πράγματα. Ετσι, μετά τη συνολική αναδιάρθρωση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος στα Βαλκάνια με τον πόλεμο ενάντια στη Γιουγκοσλαβία τώρα η προσοχή των αντιδραστικών δυνάμεων έχει επικεντρωθεί στο Ιράκ, στο Πακιστάν και σε κινήματα όπως της Κούβας, της Συρίας, κ.ά.

Στο Ιράκ η νόμιμη και μαζική GFTU διαλύθηκε και τέθηκε εκτός νόμου από τους κατακτητές. Η ηγεσία της από τους Jamil Al Joboody, Κ. Α. Hamza, κ.ά., αγνοείται. Στη θέση τους οι Αμερικανο-Βρετανοί έχουν ιδρύσει ένα συνδικάτο με τίτλο «Εργατικό Δημοκρατικό Συνδικαλιστικό Κίνημα στη Δημοκρατία του Ιράκ»;! Στις συνεδριάσεις τους παραβρίσκονται, ως ...παρατηρητές, Βρετανοί στρατιωτικοί και στα αιτήματά τους πουθενά δεν προβάλλεται αίτημα για απελευθέρωση της χώρας τους ή για αποχώρηση των κατακτητών. Αντίθετα, λοιδορούν την ανυπότακτη αντίσταση του ιρακινού λαού. Η σημερινή κατάσταση στα συνδικαλιστικά πράγματα του Ιράκ θυμίζει ακριβώς τη φάση του δικού μας κινήματος της περιόδου 1946-1950.

Στην Κούβα οι βρώμικες επιθέσεις των Αμερικανών εντείνονται. Φέτος, για πρώτη φορά, στην Ετήσια Γενική Συνέλευση του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας, που διεξάχθηκε στη Γενεύη από 1 έως 16 του Ιούνη, τα αμερικανικά συνδικάτα έγραψαν στην ημερήσια διάταξη θέμα για την «οργάνωση ανεξάρτητων συνδικάτων στην Κούβα». Στο έγγραφο αυτό των Αμερικανών προκλητικά αναφέρεται: «Ο ελεύθερος κόσμος να επιλέξει εξόριστους συνδικαλιστές, να τους κάνει ηγέτες και να τους κάνει ικανούς να μιλάνε σε διεθνή φόρα και συνέδρια για τη δικτατορία του Κάστρο σε βάρος των εργαζομένων στην Κούβα»...

Στη Συρία και ευρύτερα στη Μέση Ανατολή ως πιο πιθανή τακτική των ιμπεριαλιστών προβάλλει η προσπάθειά τους να αλλάξουν πορεία 180 μοιρών οι ηγεσίες τους. Στο Βιετνάμ εδώ και δύο χρόνια άνοιξε γραφείο η ΔΣΕΣ και μάλιστα έχει εγκαταστήσει εκπρόσωπό της στο Ανόι Βιετναμέζα που ζούσε είκοσι χρόνια στη Γερμανία!

Στην αντεργατική και αντιδραστική αυτή προσπάθεια των ιμπεριαλιστών συμμετέχει ακόμα και η εγχώρια ΓΣΕΕ. Εχουν αναλάβει εργολαβικά τα Βαλκάνια και συνδικάτα Ανατολικών χωρών. Βαποράκι αυτών των ενεργειών είναι το γνωστό ΙΝΕ-ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ που σπαταλά ιλιγγιώδη ποσά για να «εξευρωπαΐσει» τους Βαλκάνιους, τους Μολδαβούς, τους Βούλγαρους, τους Κύπριους, τους Ρουμάνους, Ρώσους κ.ά. Ταυτισμένες απόλυτα οι ηγεσίες ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΣΥΝ, βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία από τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων.
Στον αντίποδα αυτών των δυνάμεων πολιτεύεται και δρα το ΠΑΜΕ. Από το 2000 είναι μέλος της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας, πρωτοστατεί στις ευρωπαϊκές προσπάθειες συντονισμού αγωνιστικών δυνάμεων (ΑΝΕΣΥ), έχει την ευθύνη του Ευρωπαϊκού Περιφερειακού Γραφείου της ΠΣΟ και παράλληλα αναπτύσσει διμερείς επαφές και σχέσεις με πολλά συνδικάτα στην Ευρώπη και στον κόσμο. Στην ίδια λογική κινούνται και τα συνδικάτα της δύναμης του ΠΑΜΕ.

Αξίζει, τέλος, να σημειώσουμε ότι η κατάσταση του διεθνούς ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος θα ήταν σαφώς πιο θετική αν τα κινεζικά συνδικάτα με τον όγκο και ειδικό βάρος τους αποφάσιζαν να εγκαταλείψουν την τακτική των ίσων αποστάσεων ανάμεσα στην ΠΣΟ και στη ΔΣΕΣ.

Καταλήγοντας μπορούμε να πούμε ότι η κατάσταση στο διεθνές εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα είναι σε μια περίοδο ανακατατάξεων. Υπάρχουν μεγάλες δυσκολίες για τις ταξικές δυνάμεις, που δίνουν έναν αγώνα άνισο. Συνυπάρχουν όμως ταυτόχρονα και αξιόλογες δυνατότητες που γεννά η επιθετικότητα των ιμπεριαλιστών και του κεφαλαίου, η όξυνση της ταξικής πάλης και η πρωτοπόρα δράση.
Αναδημοσιεύεται από την ΚΟΜΕΠ, τεύχος 3/2004

Του
Γιώργου Μαυρίκιου

πηγή: Ριζοσπάστης


26.1.12

Ταξική αντίσταση για να κοπεί η φόρα των εργοδοτών


από : Ε.Ρ.Α.Σ

Ταξική αντίσταση για να κοπεί η φόρα των εργοδοτών


Έχουμε μπει πλέον για τα καλά σε μια εποχή ταξικής σύγκρουσης. Η ΟΕΒ μετά την επιτυχία της να περάσει τα μέτρα λιτότητας που εστίαζαν στους εργαζόμενους του ευρύτερου δημόσιου τομέα στράφηκε με μανία στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Μόλις 2 βδομάδες μετά την επιβολή των μέτρων από κυβέρνηση και βουλή ζήτησε πάγωμα μισθών, ΑΤΑ, και εργοδοτικής εισφοράς στα Ταμεία Προνοίας στον ιδιωτικό τομέα ενώ ξεκίνησε και εκστρατεία για 15% μείωση στους κατώτατους μισθούς. Η λογική της ΟΕΒ είναι οι δυσκολίες των επιχειρήσεων να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους λόγω της μείωσης του κύκλου εργασιών τους και η απειλή για κλείσιμο των επιχειρήσεων και περαιτέρω αύξηση της ανεργίας. Πρέπει να μειωθεί άμεσα το εργατικό κόστος και να στηριχτεί η επιχειρηματικότητα υποβάλλει φορτικά η ΟΕΒ από το τέλος του Δεκέμβρη. Και τώρα ξεκαθαρίζει ότι δεν επιχειρεί απλά πάγωμα μισθών, ΑΤΑ και αναστολή πληρωμής στα ταμεία Προνοίας αλλά επιπλέον και μείωση και κατάργηση της αποζημίωσης για υπερωριακή απασχόληση και 2 ώρες εβδομαδιαία αύξηση του ωραρίου εργασίας.

Τα συνδικάτα συνομιλούν με την ΟΕΒ και φαίνονται έτοιμα να συναινέσουν σε παγώματα, όχι όμως συνολικά αλλά κατά επιχείρηση, όχι για την ΑΤΑ και όχι σε μειώσεις μισθών. Εν τω μεταξύ όμως και παρά τις σε εξέλιξη διαπραγματεύσεις σε κεντρικό επίπεδο, κλαδικοί σύνδεσμοι εργοδοτών έχουν καλέσει τα μέλη τους να προχωρήσουν στα παγώματα ενώ πληθαίνουν οι εργοδότες που παραβιάζουν τις συλλογικές συμβάσεις συστηματικά πλέον αμφισβητώντας μάλιστα ανοιχτά και άμεσα την ισχύ τους. Έτσι ΠΕΟ και ΣΕΚ μη έχοντας άλλη επιλογή και αφού διαβλέπουν ότι διακυβεύεται πλέον όχι μόνο το βιοτικό επίπεδο των μελών τους αλλά και η συνέχιση της ύπαρξης των συλλογικών συμβάσεων και κατ' επέκταση του ίδιου του συνδικαλισμού προχωρούν σε απεργιακά μέτρα.

Ήδη υπάρχουν εξαγγελθείσες 24ωρες προειδοποιητικές απεργίες στα λιμάνια Λεμεσού και Λάρνακας την 1 Φεβράρη και στις εταιρείες αναψυκτικών και στο γαλακτοκομείο Λανίτη στις 2 του Φεβράρη. Ακολουθεί η οικοδομική βιομηχανία με παγκύπρια 24ωρη απεργία ενώ εκκρεμούν ακόμα και τα ανοιχτά ζητήματα και στο τσιμεντοποιείο Βασιλικού αλλά και στην πολιτική αεροπορία και στο επιστημονικό προσωπικό της ΑΗΚ. Στην βόρεια Κύπρο τα μέτρα λιτότητας συνεχίζονται με τον κατώτατο μισθό να έχει ήδη παγώσει. Η απόπειρα όμως της κυβέρνησης Κουτσιούκ να ιδιωτικοποιήσει την ηλεκτρική και τηλεπικοινωνιακή υπηρεσία οδήγησε σε επ' αόριστον απεργία των εργαζομένων ήδη από την περασμένη βδομάδα ενώ ανακοινώθηκε από την συνδικαλιστική πλατφόρμα και τα κόμματα της αριστεράς διενέργεια μεγάλου συλλαλητηρίου ενάντια στην κυβέρνηση για τις 30 του Γενάρη.

Η ΕΡΑΣ θεωρεί ότι το συνδικαλιστικό κίνημα θα πρέπει να δείξει την δύναμη του και μέσα από μαζικές και δυναμικές κινητοποιήσεις, ενδεχομένως κλιμακούμενες να βάλει φρένο στην διάβρωση των εργασιακών σχέσεων και στην υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων. Αν δεν κοπεί η φόρα που πήρε η εργοδοσία η υποτίμηση της εργασίας όχι μόνο δεν θα σταματήσει αλλά θα επιταχυνθεί. Ας μην μας διαφεύγει το γεγονός ότι είμαστε εν μέσω μιας βαθιάς παγκόσμιας συστημικής κρίσης. Οι σημερινές συγκρούσεις δεν είναι μόνο οικονομικές αλλά και πολιτικές – και καθορίζουν όχι μόνο τις αυριανές συνθήκες αλλά και τους αυριανούς συσχετισμούς δυνάμεων. Και τα ζητήματα δεν αφορούν απλά τους μισθούς κάποιων εργαζομένων και την βιωσιμότητα κάποιων επιχειρήσεων αλλά συνολικά την εργασία και το κεφαλαίο και κατ' επέκταση το σύστημα το ίδιο όχι μόνο σε εθνικό αλλά και σε περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο. Οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου, επικαλούμενοι την κρίση θέτουν ζήτημα απορρύθμισης της αγοράς εργασίας – ας απαντήσουν και οι εκπρόσωποι των εργαζομένων θέτοντας το ζήτημα της ρύθμισης της αγοράς κεφαλαίων και του κοινωνικού ελέγχου του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Αν ήμουν η φεμινίστρια που δεν είμαι!

ένα κάρο ψέματα, παραποιήσεις και πολιτικές μυθοπλασίες για την εν Ελλάδι αρχαία δημοκρατία.

καλά οι γυναίκες που τα διαβάζουν και τα διαδίδουν αυτά ήθελα να΄ξερα, δεν ντρέπονται;


Η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΑ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΑ



Του ΓΙΩΡΓΟΥ  Ν. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
   Δρ Φιλοσοφίας

Aπό το φθινόπωρο του 2008, η ανθρωπότητα ζει μία από τις μεγαλύτερες κρίσεις στην ιστορία της: την κρίση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού-οικονομικού συστήματος μετά από την πανθομολογούμενη αποτυχία της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Όμως η κρίση αυτή είναι βαθύτερη, είναι κρίση του φιλελεύθερου καπιταλισμού και της ιδεολογίας του, αφού όπως αποδείχθηκε ο νεοφιλελευθερισμός είναι η αναγκαστική επέκταση ή το ανώτατο στάδιο του φιλελευθερισμού. Είναι κυρίως κρίση κοινωνική, κρίση δομών, αξιών και σημασιών. αφορά και το λεγόμενο αντιπροσωπευτικό πολίτευμα, όπως έχει αποκρυσταλλωθεί στη Δύση εδώ και δύο αιώνες. Αυτό διαπιστώνεται εδώ και μερικά χρόνια από πολλές πλευρές. οι διαγνώσεις και οι αιτιολογίες όμως ποικίλλουν αναλόγως της οπτικής του εκάστοτε ερευνητή.
Από την άλλη παντού, στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο, σε βιβλία και στην τηλεόραση το πολίτευμα αυτό αποκαλείται δημοκρατία, ενίοτε συνοδευόμενη από ένα επίθετο αναλόγως της αρεσκείας εκάστου (αντιπροσωπευτική, έμμεση, αστική, κοινοβουλευτική, σύγχρονη κ.λπ). Μάλιστα ο πολύς Φ. Φουκουγιάμα το 1989, μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων, δήλωνε σε άπταιστο προφητικό στυλ το «τέλος της ιστορίας», γράφοντας χαρακτηριστικά τα εξής: «παρατηρούμε το τελικό σημείο της ιδεολογικής εξέλιξης της ανθρωπότητας και την καθολικοποίηση της δυτικής φιλελεύθερης δημοκρατίας ως τελικής μορφής της ανθρώπινης διακυβερνήσεως».
Eίναι όμως έτσι; Είναι τα σημερινά πολιτεύματα δημοκρατίες; Φιλελεύθερες, αντιπροσωπευτικές, κοινοβουλευτικές ή έμμεσες; Για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα θα πρέπει να εξετασθεί πρώτα τι είναι δημοκρατία. Για να διασαφηνισθεί αυτό θα πρέπει να δούμε συνοπτικώς τι ήταν η δημοκρατία όταν επινοήθηκε και δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στις αρχαιοελληνικές πόλεις, κυρίως στην Αθήνα, και όταν επίσης για πρώτη φορά οι άνθρωποι στοχάσθηκαν γύρω από τη δημοκρατία.

 

 Η άμεση δημοκρατία


Αυτό που πρέπει πρωτίστως να τονισθεί είναι ότι η δημοκρατία δεν δημιουργήθηκε ξαφνικά άπαξ δια παντός, αλλά βαθμιαία και σταδιακά από τους αγώνες του δήμου, των κατωτέρων στρωμάτων. είναι το αποτέλεσμα της ρητής συλλογικής αυτοθέσμισης της κοινωνίας.   Δημοκρατία  σημαίνει κράτος του δήμου, κυριαρχία του δήμου, την πραγματική κυριαρχία των πολιτών και όχι των κομμάτων. Τα χαρακτηριστικά του δημοκρατικού πολιτεύματος, όπως διαμορφώθηκαν στην αρχαία ελληνική δημοκρατία αποκλείουν την μεταβίβαση εξουσιών σε αντιπροσώπους, αφού ο δήμος είναι η κύρια πηγή όλων των εξουσιών και δεν αναγνωρίζει άλλη πηγή και αιτία της θέσμισης και του νόμου παρά μόνο τον εαυτό του (ἔδοξεν τῆ βουλῆ καὶ τῷ δήμῳ). Αυτό σημαίνει πραγματική συμμετοχή σε όλες τις μορφές της εξουσίας, κυβερνητική, δικαστική, νομοθετική, εκτελεστική. άμεση συμμετοχή όλων στη συζήτηση και τη διαμόρφωση των νόμων, στη λήψη των αποφάσεων.
Η συμμετοχή αυτή επιτυγχάνεται με δύο θεσμούς: πρώτον, την εκκλησία του δήμου που επιτρέπει την άμεση παρουσία όλων των πολιτών  στη νομοθετική και κυβερνητική εξουσία. δεύτερον, την κλήρωσιν, η οποία επιτρέπει τη συμμετοχή στην εκτελεστική και τη δικαστική εξουσία. Η συντριπτική πλειονότητα των αξιωματούχων (99,9%) ορίζεται με κλήρωση. Πράγματι, οι 6000 δικαστές της Ηλιαίας, οι 500 βουλευτές της Βουλής των Πεντακοσίων, οι εννέα άρχοντες και οι υπόλοιποι αξιωματούχοι κληρώνονται. Οι άρχοντες για τους οποίους απαιτούνται ειδικές γνώσεις, πείρα και ικανότητες (στρατηγοί, ταμίαι κ.λπ) εκλέγονται δια χειροτονίας στην εκκλησία του δήμου. Όπως είναι εμφανές η κλήρωση είναι η ειδοποιός διαφορά της δημοκρατίας ενώ οι εκλογές η ειδοποιός διαφορά της ολιγαρχίας, όπως αναγνωρίζει και ο Αριστοτέλης.[1]
Με τον τρόπο αυτό εξασφαλίζεται η ουσιαστική ανεξαρτησία των τεσσάρων εξουσιών (κυβερνητικής, εκτελεστικής, δικαστικής, νομοθετικής) από τη στιγμή που ασκούνται από όλους τους πολίτες. Όπως επισημαίνει ο Κ. Καστοριάδης, στη δημοκρατία υπάρχει μια θεωρία, όχι του διαχωρισμού, αλλά της διασύνδεσης των εξουσιών, και σε μια μορφή που αποφεύγει τη σύγχρονη πολιτική φενάκη που γνωρίζουμε από τον 18ο αιώνα, με τον Λοκ και τον Μοντεσκιέ. Το σημαντικό και νευραλγικό όργανο της (άμεσης) δημοκρατίας είναι η απόδοση της δικαιοσύνης από όλους τους πολίτες και προς όλους τους πολίτες. Ουδείς εξαιρείται ούτε είναι υπεράνω υποψίας, υπεράνω του νόμου. Απαραίτητο προς τούτο στοιχείο είναι η ανεξαρτησία και η πραγματική αμεροληψία της δικαστικής εξουσίας, ο αποκλεισμός της δυνατότητας διαφθοράς ή εξαγοράς των δικαστών. Για να εξασφαλισθεί αυτή η απαίτηση δεν υπάρχει άλλος τρόπος από τη συλλογική συμμετοχή όλων των πολιτών στη δικαστική εξουσία, είτε μέσω της εκκλησίας του δήμου και της κληρωτής βουλής των Πεντακοσίων είτε μέσω κληρώσεως στα πολυμελή τμήματα της Ηλιαίας. Αυτή η αρχή εισάγεται για πρώτη φορά από τον Σόλωνα και παρέμεινε έκτοτε η σίγουρη και αδιαφιλονίκητη βάση της δημοκρατίας. Ακόμη και ο Αριστοτέλης, που επικρίνει τη δημοκρατία σε άλλα ζητήματα, αναγνωρίζει ότι η άσκηση της δικαστικής εξουσίας είναι απαραίτητο στοιχείο του πολίτη: «O πολίτης δεν ορίζεται με καλύτερο τρόπο παρά με τη συμμετοχή του στη δικαστική εξουσία και στις αρχές».[2]   
Η συμμετοχή των πολιτών στη δικαστική εξουσία έχει ως αποτέλεσμα ότι όλες οι πράξεις της διοικήσεως και όλοι ανεξαιρέτως οι άρχοντες, αιρετοί και κληρωτοί, υφίστανται διαρκή έλεγχο (δοκιμασία, εύθυνα), δίνουν λόγο και λογαριασμό για τις πράξεις τους (λόγον διδόναι) και είναι ανά πάσα στιγμή ανακλητοί, η δε θητεία τους είναι ετήσια. Δηλαδή ο έλεγχος των αρχών είναι διαρκής και ουσιαστικός, πολιτικός και ποινικός. Οι αρχαίοι ήξεραν πολύ καλά αυτό που διατύπωσε τον 19ο αιώνα ο λόρδος Άκτον: «Η εξουσία διαφθείρει, η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα».
Βασική αρχή της δημοκρατίας είναι η ελευθερία, που σημαίνει την άμεση εναλλαγή στην εξουσία όλων των πολιτών, και όχι των κομμάτων: «χαρακτηριστικό της ελευθερίας είναι το να άρχουν όλοι δι’ εναλλαγής».[3] Η ούτως εννοημένη και πραγματοποιημένη ελευθερία συνιστά και εξασφαλίζει την ισότητα των πολιτών. Η πολιτική ισότητα είναι απόλυτη για όλους τους πολίτες και δεν έρχεται σε αντίφαση με την ελευθερία, όπως υποστηρίζει η ιδεολογία του φιλελευθερισμού.
Η κοινωνική ζωή στη δημοκρατία ρυθμίζεται από κανόνες γενικής ισχύος, οι οποίοι συζητούνται και νομοθετούνται άμεσα από την κοινότητα, υφίσταται δηλαδή η κυριαρχία του γραπτού νόμου και όχι των ατόμων. Δεν υπάρχουν ιεραρχίες ούτε κράτος με την σημερινή έννοια, δηλαδή ένας  μηχανισμός εξουσίας χωριστός από το σώμα της κοινωνίας και εφαρμοζόμενος επί της κοινωνίας. Δεν υπάρχουν οι «ειδικοί» της πολιτικής, οι επιστήμονες του Πλάτωνα, δεν υπάρχει επιστήμη της πολιτικής αλλά διαμάχη των δοξών. Όλες οι γνώμες μετρούν εξ ίσου και η πολιτική είναι υπόθεση όλων. Υπάρχει ένας ανοικτός δημόσιος χώρος που είναι πραγματικός δημόσιος, δεν είναι δηλαδή ιδιοκτησία κανενός, εντός του κυκλοφορούν και συζητούνται όλες οι σημαντικές πληροφορίες και λαμβάνονται άμεσα όλες οι κύριες αποφάσεις από τον δήμο. Η παρρησία και η ισηγορία επιτρέπει και επιβάλλει την ουσιαστική πολιτική διαμάχη – και όχι την διαστρεβλωμένη υπό τύπον θεάματος κομματική αντιδικία. Το μεγάλο πολιτικό μάθημα που μας προσφέρει η άμεση δημοκρατία είναι ότι η εξουσία δεν είναι ιδιοκτησία ουδενός προσώπου και κόμματος, δεν ανήκει σε κανέναν,  αλλά ασκείται και πρέπει να ασκείται από όλους τους πολίτες.
Η δημοκρατία δεν είναι μόνο ένα πολίτευμα, θεσμοί και διακυβέρνηση, αλλά και τρόπος του βίου. προϋποθέτει και συνεπάγεται μια ελεύθερη  αντίληψη για τον πολίτη και τις σχέσεις του, για την κοινωνία γενικώτερα. Δημιουργεί άλλες καινούργιες αξίες, σημασίες που για πρώτη φορά στην ιστορία αναφέρονται στη συνεργασία, στην αλληλεγγύη, στη φιλία με την ουσιαστική έννοια της λέξεως (έρως), και τη δημιουργία σε όλους τους τομείς, που έχουν ως αποτέλεσμα την ανάδυση ενός εκπληκτικού πολιτισμού που είναι διαρκής παρακαταθήκη για την ανθρωπότητα (γλυπτική, αρχιτεκτονική, αγγειογραφία, ιστοριογραφία, ρητορική, τραγωδία, κωμωδία, φιλοσοφία, λόγος, δίκαιο, επιστήμη, ιατρική). Ο πολιτισμός αυτός είναι πολιτικός πολιτισμός, είναι δημιουργία της πόλεως και της δημοκρατίας. Για πρώτη φορά εμφανίζεται στην ανθρώπινη ιστορία ο ανθρωπολογικός τύπος του πολιτικού ανθρώπου, του ανθρώπου που ασχολείται αυτοπροσώπως με πάθος  με τα κοινά, την πολιτική και την εξουσία, που αναδεικνύει το ζήτημα της πολιτικής ελευθερίας ως το σημαντικώτερο της ανθρωπίνης υπάρξεως. Τη μέριμνα αυτή για το δημόσιο και κοινό συμφέρον - κοινοφιλής διάνοια με τους όρους του Αισχύλου - τονίζουν και εξυμνούν ο Σόλων, ο Περικλής, ο Πρωταγόρας, ο Δημόκριτος, ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης, ο Δημοσθένης.[4] 

Tα κοινοβουλευτικά πολιτεύματα

Είναι εμφανές ότι κανένα από αυτά τα χαρακτηριστικά δεν συναντάται στα σημερινά πολιτεύματα, πράγμα που σημαίνει ότι η (άμεση) δημοκρατία δεν έχει σχέση με τα κοινοβουλευτικά πολιτεύματα.    Αρκεί μόνο να τονισθεί ότι τα αντιπροσωπευτικά πολιτεύματα έχουν υποκαταστήσει την πολιτική έννοια της ελευθερίας – που, όπως είδαμε, στην άμεση δημοκρατία σημαίνει ισότιμη πραγματική συμμετοχή όλων των πολιτών στην εξουσία - με τις ατομικές ελευθερίες των δικαιωμάτων: ελευθερία της έκφρασης, ελευθερία του λόγου, του συνέρχεσθαι, του συνεταιρίζεσθαι, της πρόσβασης σε βασικά κοινωνικά αγαθά όπως η πληροφόρηση και η εκπαίδευση. Όμως και αυτά είναι δικαιώματα ευκαιριών και όχι αποτελεσμάτων, δηλαδή είναι θεωρητικές διακηρύξεις, μερικές και αμυντικές, οι οποίες σήμερα φαλκιδεύονται συνεχώς.
Στα σημερινά κοινοβουλευτικά πολιτεύματα η ουσιαστική εξουσία σε όλες τις μορφές της - εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική, κυβερνητική - ασκείται από τους ολίγους των κομμάτων εξουσίας και τους βουλευτές του κοινοβουλίου. Ὀλες οι σημαντικές αποφάσεις λαμβάνονται και οι νόμοι θεσπίζονται από τους ολίγους, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν τα δικά τους συμφέροντα, των κομμάτων τους και των ισχυρών ανωτέρων κοινωνικο-οικονομικών στρωμάτων.[5] Συνεπώς τα αντιπροσωπευτικά πολιτεύματα είναι καθαρές ολιγαρχίες - φιλελεύθερες ολιγαρχίες τα αποκάλεσε ο Κ. Καστοριάδης.
Έτσι οι όροι αντιπροσωπευτική, έμμεση, κοινοβουλευτική δημοκρατία κ.λπ με τους οποίους ονομάζεται η σημερινή ολιγαρχία είναι όλοι ψευδείς και απατηλοί. Ο «γεωμετρικός τόπος» όλων αυτών των «δημοκρατιών» δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ανυπαρξία και η συγκάλυψη της αληθούς δημοκρατίας. Με τον τρόπο αυτό προσπαθούν oι πολιτικοί και οι θεωρητικοί να αποκρύψουν τον ολιγαρχικό χαρακτήρα των σημερινών κοινοβουλευτικών πολιτευμάτων και το γεγονός ότι η δημοκρατία δεν υπάρχει πουθενά στον σημερινό κόσμο. Έτσι συγκροτούν τον ισχυρό πυρήνα της κυρίαρχης ιδεολογίας – η ιδεολογία εννοείται εδώ όχι ως ένα απλό σύνολο ιδεών, αλλά με την έννοια της ψευδούς συνείδησης που ανέλυσε ο Μαρξ: ως ένα σύστημα ιδεών που προσφέρεται όχι για την κατανόηση αλλά για τη συγκάλυψη της πραγματικότητας. δηλαδή ένα σύστημα εννοιών με ακατοίκητες λέξεις, λέξεις χωρίς αντίκρυσμα, χωρίς γείωση στην πραγματικότητα. Η ιδεολογία χαρακτηρίζεται από διχασμό ανάμεσα σε θεωρία και πράξη, από ασυμφωνία ανάμεσα στο λέγειν και το πράττειν.
Επομένως, η χρήση του όρου δημοκρατία, έστω και με την προσθήκη διαφόρων επιθέτων για τον προσδιορισμό των σημερινών κοινοβουλευτικών συστημάτων, από πολιτικούς, κόμματα και δημοσιογράφους αλλά και από πολιτειολόγους και θεωρητικούς, είναι εσφαλμένη και παραπλανητική. Όποιος συνεπώς θεωρεί και αποκαλεί τα σημερινά πολιτεύματα δημοκρατίες, συνοδευόμενες έστω με ένα επίθετο της αρεσκείας του, απατά ή απατάται, άλλη εκδοχή δεν υπάρχει.

Τελευταίως παράγεται ένας ακόμη πληθωρισμός του όρου δημοκρατία - με την προσθήκη επιθέτων όπως «συμμετοχική»,  «ισχυρή», «διαβουλευτική», «ηλεκτρονική» κ.ά. Όλα αυτά τα επίθετα προσφέρονται από τους εισηγητές τους για να δηλώσουν «πολιτεύματα» που αποτελούν βελτίωση ή υπέρβαση του υπάρχοντος κοινοβουλευτισμού. Στην καλύτερη περίπτωση στα «πολιτεύματα» αυτά oι εισηγητές τους ενσωματώνουν στοιχεία από την (άμεση) δημοκρατία, οπότε είναι εμφανές ότι τα καινοφανή επίθετα είναι περιττά και επιζήμια, διότι δημιουργούν συγχύσεις. Εξυπηρετούν μόνο την προσωπική ματαιοδοξία των εισηγητών τους. Δεν χρειάζονται καινούρια επίθετα για τη δημοκρατία. Το μόνο επίθετο που μπορεί να γίνει αποδεκτό είναι «άμεση», αν και αυτό είναι πλεονασμός. Η δημοκρατία δεν μπορεί παρά να είναι άμεση.


_____________________
Σημείωση:
Μία πρώτη μορφή κειμένου δημοσιεύθηκε στο συλλογικό Demokratie in Bewegung. Η δημοκρατία σε κίνηση, έκδ. Ανωτ. Σχ. Καλ. Τεχνών, Αθήνα 2009.
Η παρούσα δημοσιεύθηκε στην μηνιαία εφημερίδα Βαβυλωνία, αρ. 70, Φεβρουάριος 2011.


[1] Πολιτικά, 4, 1294β9-11: δημοκρατικὸν μὲν εἶναι τὸ κληρωτὰς εἶναι τὰς ἀρχὰς τὸ δ’ αἱρετὰς ὀλιγαρχικὸν.
[2] Αριστοτέλης Πολιτικά, 3, 1275a25.  
[3]  Ἐλευθερίας ἕν μὲν τὸ ἐν μέρει ἄρχεσθαι καὶ ἄρχειν  (Αριστοτέλης Πολιτικά 6, 1317b2-3). 
[4]  Για περισσότερα περί άμεσης δημοκρατίας  βλ. Οικονόμου Η άμεση δημοκρατία και η κριτική του Αριστοτέλη, Αθήνα, 2007, και φυσικά τα σχετικά κείμενα του Κ. Καστοριάδη.
[5] Βλ. Γ. Ν. Οικονόμου, Από την κρίση του κοινοβουλευτισμού στη δημοκρατία, Παπαζήσης, Αθήνα, 2009, σ. , 


πηγή: Ιστότοπος Κιατίπη

"Oι Έλληνες µεγάλωσαν χαϊδεύοντας τύµβους. Εγώ προσπάθησα να κατεβάσω τη µυθολογία από τα ύψη και να τη φέρω στο λαό". Θ. Αγγελόπουλος


Η δύναμις και η δόξα
του Michael Wilmington

Θυμάμαι, όταν είδα το Λόγο (του Dreyer), παραμιλούσα επί τρεις μέρες. Είχα πάθει σοκ. Σαν να 'μουν άρρωστος,μα άρρωστος από χαρά. Μετά το Λόγο, τα μάτια μου... [Ήταν όπως] όταν πρωτάκουσα το «Κοντσέρτο για δύο μαντολίνα» του Vivaldi. Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοια τελειότητα;1

O καθείς με την επιφάνειά2 του. Όταν, το 1989, είδα για πρώτη φορά το Τοπίο στην ομίχλη του Αγγελόπουλου, ένιωσα κάτι παρόμοιο. O κόσμος αποκτούσε έναν άλλο ρυθμό, καθώς η μια σκηνή μετά την άλλη –εκείνες οι μακριές, αδιάκοπες λήψεις και τα τράβελινγκ, ανατριχιαστικές ποιητικές εικόνες από παρυφές δρόμων, εθνικές οδούς, άγονα ελληνικά τοπία στο θαμπό χειμωνιάτικο φως του σούρουπου– κυλούσαν αδυσώπητα.

Το Τοπίο..., ένα λυρικό road movie για την οδύσσεια δύο παιδιών που διασχίζουν μια ονειρική όσο και έρημη τοπογραφία, θυμίζει τον Αntonioni της δεκαετίας του '60, το Στην τύχη, Μπαλταζάρ,3 τον Wenders, ενώ παράγει τη δική του μοναδική αγνότητα και δύναμη. O χώρος που μας αποκαλύπτει, είναι ρεαλιστικός και, ταυτόχρονα,υπερρεαλιστικός. Βενζινάδικα, καφενεία στις παρυφές των δρόμων, ένας άγριος βιασμός στο πίσω μέρος ενός φορτηγού – όλα αυτά μας υποβάλλουν το εδώ και το τώρα. Μια παράξενη χιονόπτωση, ένας παραλιακός δρόμος όπου τα παιδιά κι ο μοτοσικλετιστής φύλακάς τους βλέπουν ένα θεόρατο πέτρινο χέρι που ένα ελικόπτερο το ανασύρει από τη θάλασσα – όλα αυτά μαρτυρούν φαντασία, μνήμη, το παρελθόν.
Είναι μια ταινία-γέφυρα που άργησε πολύ να 'ρθει. Για μας, αυτή τη στιγμή, ο Αγγελόπουλος είναι ένα από τα μεγάλα,άλυτα μυστήρια του κινηματογράφου· ένας απ' αυτούς τους κινηματογραφιστές, όπως ο Ταρκόφσκι, ο Μιζογκούτσι ή ο Oζου, που υφαίνουν ένα μεγάλο μέρος της σταδιοδρομίας τους μακριά από τον αμερικανικό κινηματογράφο, ώσπου να ξεσπάσουν πάνω μας μ' όλη τους τη δύναμη. O Αγγελόπουλος έχει γυρίσει δύο από τις πιο όμορφες και πιο στοχαστικές ταινίες της εποχής μας το Τοπίο... και το Θίασο (1974-’75), αλλά λίγοι τις είδαν και λίγοι τις ξέρουν.

Πόσοι Αμερικανοί έχουν (έστω) ακουστά τις άλλες έξι ταινίες του, παρά τα διαδοχικά βραβεία, μεταξύ των οποίων το Χρυσό και το Αργυρό Λιοντάρι στη Βενετία, το Βραβείο Σεναρίου και το Βραβείο Κριτικών (δύο φορές) στις Κάννες, το Μεγάλο Βραβείο στο Σικάγο, το Βραβείο Κριτικών στο Βερολίνο, και περίπου άλλες 20 διακρίσεις; Το Τοπίο στην ομίχλη, η δεύτερη ταινία που κέρδισε το ευρωπαϊκό Όσκαρ, το Félix, προβάλλεται στην Αμερική μόλις τώρα, μετά από δύο χρόνια. O θίασος, παρά τα εγκώμια (μια επιτροπή ιταλών κριτικών τον επέλεξε ως την καλύτερη ταινία της δεκαετίας του ’70), παραμένει επίσης άγνωστος. Άγνωστος, λοιπόν. Ωστόσο, με εξαιρετικά κριτικά άρθρα στην
Αμερική (Υvette Bir½ στο «Film Quarterly», Henry Sheehan στο «L.A. Reader», Gerald O'Grady, James Quandt και άλλοι στο Ειδικό Τεύχος που εκδόθηκε με αφορμή την αναδρομική προβολή των ταινιών του Αγγελόπουλου στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης), αλλά και εγκώμια από άλλους κινηματογραφιστές, όπως ο Ακίρα Κουροσάουα, που είπε για τον Μεγαλέξαντρο ότι «έχει τέτοια δύναμη, που ο θεατής δεν μπορεί ν' αποσπαστεί από την οθόνη... [ενσταλάζοντάς μου] την κινηματογραφική απόλαυση με την πιο απόλυτη έννοια του όρου».

Η φωνή του είναι μοναδική  ακόμα και στην Ελλάδα. Λυρικοί του κινηματογράφου εμφανίστηκαν και παλαιότερα εκεί ο Μιχάλης Κακογιάννης, ώς ένα σημείο, και ο Νίκος Κούνδουρος (Μικρές Αφροδίτες), μα η δουλειά τους, σε σύγκριση με αυτήν του Αγγελόπουλου, μοιάζει επιτηδευμένη και ισχνή. Είναι η οπτική του Αγγελόπουλου, όπως του Όζου στην Ιαπωνία και του Ford στην Αμερική, που αλλάζει ριζικά τον τρόπο με τον οποίο συλλαμβάνουμε τη χώρα του, το παρελθόν της και τα όνειρά της.

Ως Έλληνας, είμαι ένα κομμάτι του ελληνικού κινηματογράφου, μα όχι με την τοπική, επαρχιώτικη έννοια. Όσον αφορά στο ύφος, όμως, δεν υπάρχει κανένα σημείο επαφής.
O Αγγελόπουλος απέκτησε τις γνώσεις του στο εξωτερικό, στο Παρίσι, ως ένας από τους φανατικούς τουκινηματογράφου που στοίχειωναν τη Cinémathèque του Langlois. (Αργότερα, τον απέβαλαν απ’ τη σχολή κινηματογράφου, επειδή διαφώνησε με τους καθηγητές του.) Η πολιτική του παιδεία, όπως λέει, οφείλεται σ' ένα χτύπημα που δέχτηκε στο πρόσωπο από το γκλομπ ενός αστυφύλακα το 1964, όταν η αστυνομία προσπαθούσε να διαλύσει μια διαδήλωση υπέρ του Παπανδρέου. («Το γεγονός αυτό, νομίζω, έπαιξε... καθοριστικό ρόλο στην απόφασή μου να δουλέψω σε μια “αριστερή” εφημερίδα και [να μείνω] στην Ελλάδα».)
Έτσι, η ευαισθησία του, όπως και πολλών φοιτητών της δεκαετίας του ’60, καλλιεργήθηκε μέσα απ’ την αντίσταση στις κυβερνητικές ακρότητες. Ήταν η δεκαετία όπου η κινηματογραφομανία και η επανάσταση των φοιτητών απλώνονταν, συχνά χέρι με χέρι, σαν πυρετός από τη μια χώρα στην άλλη. Ξεκίνησε κάτω από το απολυταρχικό καθεστώς των συνταγματαρχών, την εποχή του Ζ, κι ο Αγγελόπουλος, όπως οι συνάδελφοί του στην Ανατολική Ευρώπη, την ΕΣΣΔ,
την Πορτογαλία και την Ισπανία του Franco, αναγκαζόταν να δουλεύει μ' ένα είδος ανατρεπτικού κώδικα  στις πρώτες τρεις ταινίες του, στέλνοντας μηνύματα πάνω απ’ τα κεφάλια της λογοκρισίας. Μα όπως όλοι οι cinéastes/cinéphiles4 –όπως οι Godard, Scorsese, Bertolucci– οι επαναστατικές αφετηρίες του είχαν όλες προηγούμενο...

Κοιτάξτε, δεν ξέρω τι σχέση έχουν με τον κινηματογράφο οι νεότεροι κινηματογραφιστές, αλλά για μας, για τη γενιά μου και για μένα προσωπικά, υπήρξε μια πυρετική συμβίωση.
Δύο [κινηματογραφικά είδη] μ’ έχουν επηρεάσει ως θεατή και αργότερα έμειναν μέσα μου και δούλευαν υπόγεια: το αμερικάνικο μιούζικαλ, δηλαδή οι ταινίες του Μinelli, του Stanley Donen, και το αμερικάνικο αστυνομικό της χρυσής εποχής [...] με τον Billy Wilder, τον Huston και, λίγο πριν, με τον Hawks.

Όπως οι «αριστεροί» σκηνοθέτες του Χόλιγουντ της δεκαετίας του ’40, έτσι και ο Αγγελόπουλος ξεκινά (το 1970) με μια μαυρόασπρη αστυνομική ταινία, την Αναπαράσταση. Αυτή η πρώτη ταινία αφηγείται ένα έγκλημα πάθους στο στιλ του Ossessione, που εκτυλίσσεται με κινητήριους μοχλούς την αστυνομική και τη δημοσιογραφική έρευνα. Είναι ένα έγκλημα δεμένο με το τοπίο, το ερειπωμένο χωριό Τυμφαία, στην Ήπειρο. Αυτός ο φόρος τιμής στο φιλμ-νουάρ βγάζει ταυτόχρονα στην επιφάνεια και δύο εμμονές-κλειδιά: την ελληνική γη και τα εγκλήματα που είναι θαμμένα μέσα της.

Μελετήστε τη γη, μας λέει η ταινία, και θ' ανακαλύψετε τραγωδίες μέσα της, όπως το πτώμα του συζύγου στην Αναπαράσταση, που είναι θαμμένο στον κήπο, κάτω απ’ τα κρεμμύδια.
Στις Μέρες του’36 (1972), ο Αγγελόπουλος κατακτά πλήρως το μοναδικό στιλ του: έναν τρόπο να καταγράφεις τον τρόμο με το να προσηλώνεσαι σε μασκοφορεμένα πρόσωπα, κάνοντας το κοινό να συνειδητοποιήσει αυτό που δεν δείχνεται. Oι Μέρες του’36 ανα-παράγουν ένα ιστορικό περιστατικό, που συνέβαλε στην εγκαθίδρυση της μεταξικής δικτατορίας. Σε μια φυλακή, ένας πληροφοριοδότης της αστυνομίας, ομοφυλόφιλος και μικρέμπορος ναρκωτικών, που έχει σχέσεις μ' έναν υπουργό της Συντηρητικής Παράταξης, απάγει τον υπουργό και τον κρατάει όμηρο, μετά τη σύλληψή του για τη δολοφονία ενός «αριστερού» συνδικαλιστή.
Κανονικά θα περιμέναμε να μας μπάσουν στο κελί, σε αίθουσες συνεδριάσεων, να παρακολουθήσουμε πώς εξυφαίνονται οι πλεκτάνες και οι συνωμοσίες. Όμως, μοιάζει να σκαλώνουμε συνεχώς στην περιφέρεια  σ' ένα διάδρομο, πάνω από μιαν αυλή, έξω από μια κλειδωμένη πόρτα, στις παρυφές μιας σύσκεψης όπου τα νοήματα και οι προθέσεις συσκοτίζονται, σ' έναν μακρινό αγρό να παρακολουθούμε πρόσωπα που μιλούν λίγο έως καθόλου. Όλα είναι έμμεσα, απόκρυφα  απειλητικά.

Η [ελληνική] δικτατορία είναι ενσωματωμένη στη μορφολογική δομή της ταινίας [Μέρες του ’36]. Η αναγκαστική σιωπή ήταν μια από τις συνθήκες κάτω απ’ τις οποίες δουλεύαμε... Αν επιχειρούσα να εκφραστώ πιο καθαρά, θα με λογόκριναν. Έτσι, έκανα την ταινία με τέτοιον τρόπο, ώστε ο θεατής να συνειδητοποιεί ότι είχε ανάμιξη και η λογοκρισία.
O Κώστας Γαβράς, στο Ζ, εκτοξεύει ένα σφοδρό «J'accuse»5 κατά των συνταγματαρχών (από τη σιγουριά της Αλγερίας και της Γαλλίας όπου γύρισε την ταινία του). O Αγγελόπουλος, κάτω απ' την μπότα τους, κάνει δήθεν πως δε βλέπει, μας εμποτίζει με μια μελαγχολική, στοχαστική διάθεση (η ennui6 της καταπίεσης), μας δείχνει βίαια, ταραχώδη γεγονότα από απόσταση: μάταιες εξεγέρσεις και αποδράσεις στην αυλή της φυλακής – όλα μέσα σ’ ένα εκτυφλωτικό φως, ζεστά κίτρινα, άσπρα της κιμωλίας. Oι κανονικές δραματικές συγκρούσεις είναι σβησμένες. Η καταπίεση μετατρέπεται σε δραματικό εργαλείο, που ξεδιπλώνεται καθ’ όλη τη διάρκεια της αφήγησης, για να μας υποβάλει
επίπεδα που δε δείχνονται. Αυτή τη μέθοδο (καθώς και το θαυμασμό του για τους Μurnau, Μιζογκούτσι, Αntonioni, Welles, Dreyer) ο Αγγελόπουλος την κράτησε ακόμα κι όταν εξέλιπε το αρχικό ερέθισμα (ο φασισμός). Παρατηρήστε τον κόσμο με πολλή προσοχή, μας λέει. Εντοπίστε και εξετάστε κάθε στοιχείο. Στοχαστείτε γύρω απ’ αυτό.
Προσπαθήστε να μαντέψετε τι πραγματικά συμβαίνει.

Στις Μέρες του’36, ο Αγγελόπουλος μας φέρνει αντιμέτωπους, όσο πιο άμεσα γίνεται, με το δίλημμα του λόγου σε μια χώρα όπου δεν μπορεί κανείς να εκφραστεί ελεύθερα. Η σιωπή του είναι εύγλωττη. Και ο Αγγελόπουλος έγινε αυτό ακριβώς: ο σκηνοθέτης της εύγλωττης σιωπής· ο σκηνοθέτης που, αντί να επικεντρώνει την προσοχή του στους χαρακτήρες, την επικεντρώνει στο τοπίο γύρω τους. Στις πρώτες του ταινίες, τα πρόσωπά του είναι λιγότερο άτομα και περισσότερο ομάδες, λιγότερο ομάδες και περισσότερο σχήματα της γης, χαμένα μέσα σ' αυτό που τα περιβάλλει  το έδαφος, τον ουρανό, τη θάλασσα. Ήδη στην Αναπαράσταση το τοπίο είναι σχεδόν ο «κακός» της ταινίας. Από τις Μέρες
του ’36 ώς τον Μεγαλέξαντρο είναι ο πρωταγωνιστής ή ο ανταγωνιστής. Μετά, στην τελευταία «τριλογία» του, υποχωρεί πάλι, γίνεται φόντο, περιβάλλον, εξακολουθώντας να δυναστεύει τους ανθρώπους. Όλες οι τελευταίες ταινίες του Αγγελόπουλου πηγάζουν από έναν στοχασμό γύρω απ’ τη γη. Κι όλες λυγίζουν κάτω απ’ το βάρος της μαρτυρίας ενός τρομερού παρελθόντος.

Η αρχική εμμεσότητα επιβιώνει και στις μετέπειτα, τις πιο «ψυχολογικές» ταινίες του: στο Ταξίδι στα Κύθηρα (1983), στο Μελισσοκόμο (1986), στο Τοπίο στην ομίχλη (1988). Στο Τοπίο..., ο Αγγελόπουλος εντείνει το σοκ μιας εξουθενωτικής σκηνής βιασμού, αρνούμενος και πάλι να μας τη δείξει. Στυλώνει την κάμερά του πάνω στην κλειστή καρότσα του φορτηγού όπου γίνεται ο βιασμός, με τον κόσμο να κινείται γύρω του ανυποψίαστος, έτσι ώστε, κάτω απ’ τον απέραντο ουρανό, δίπλα στο δρόμο με την αραιή κίνηση, μέσα στο άγονο χωράφι, η δική μας αμηχανία να γίνεται εξίσου τρομερή με τη βία, αλλά και μ’ ό,τι συμβαίνει, κατά το πλείστον εκτός πεδίου, στην Ελλάδα και τον κόσμο.

Oι Έλληνες μεγάλωσαν χαϊδεύοντας τύμβους. Εγώ προσπάθησα να κατεβάσω τη μυθολογία από τα ύψη και να τη φέρω στο λαό.

O θίασος [ίσως η πιο σημαντική ταινία της δεκαετίας του ’70 που δεν έχουμε δει (στην Αμερική)] διαδραματίζεται στην περίοδο 1939-’52. O στόχος της είναι επικός (ο Brecht συναντάται με τον Αισχύλο και τον Μιζογκούτσι): ν' αποκαλύψει την πολιτική ιστορία της περιόδου, ενώ επικεντρώνεται σ' ένα θίασο που περιπλανιέται αυτά τα 14 χρόνια σε επαρχίες, πόλεις και χωριά, παίζοντας –κάτω από ολοένα και πιο άθλιες συνθήκες– ένα δημοφιλές ελληνικό λαϊκό έργο, την Γκόλφω τη βοσκοπούλα του Περεσιάδη. Oι ηθοποιοί, που ως χαρακτήρες κατάγονται όλοι από τον «Oίκο των Ατρειδών», έχουν ο καθένας και πολιτικές πεποιθήσεις διαφορετικών αποχρώσεων [κυμαίνονται από ενεργούς
συνεργάτες των ναζί (Αίγισθος) σε οπορτουνιστές (Χρυσόθεμη), από «κεντρώους» πατριώτες (Αγαμέμνονας) σε απολιτικούς (Κλυταιμνήστρα), από «αριστερούς» ιδεαλιστές (Ηλέκτρα) σε κομμουνιστές αντάρτες (Oρέστης)] και ενσαρκώνουν αυτούς τους ρόλους, αλλά κι αυτούς της μυθοπλασίας: ο περιπλανώμενος στρατηγός, η άπιστη γυναίκα, ο προδότης, ο εκδικητής γιος...
Μετά, τους θυμόμαστε πιο πολύ ως θίασο παρά ως άτομα. Καθώς ταξιδεύουν, μέσα στην αναταραχή του πολέμου, αρχίζουν ασυνείδητα να παίζουν την τραγωδία του Αισχύλου. Τα ιστορικά και μυθικά πρότυπα τους υποδουλώνουν τελείως. Το ίδιο και ο χρόνος, που περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του, διαστελλόμενος τυραννικά. Και οι απαλές, γαλάζιες νύχτες, και οι γυμνές μέρες του φθινοπώρου, που συλλαμβάνει ο διευθυντής φωτογραφίας Γιώργος Αρβανίτης, ένας μεγάλος μάστορας του εξω-ρεαλιστικού φωτισμού, μεγεθύνουν τα αινίγματα.

O θίασος είναι μια ταινία τεσσάρων ωρών, πασίγνωστη για τα μόνο 80 πλάνα της – ένα πλάνο κάθε τρία λεπτά περίπου. (Σε μια αμερικανική ταινία δράσης, τα πλάνα διαρκούν μόλις μερικά δευτερόλεπτα – ή και λιγότερο.) O διάλογος είναι ελάχιστος, αν εξαιρέσουμε τις θεατρικές σκηνές. Αντ' αυτού, σε μεγάλα, συγκινητικά, συχνά βουβά ταμπλό, που επαναλαμβάνονται με μια ένταση κι ένα ρυθμό σχεδόν υπνωτικά, παρακολουθούμε: από αλέες, οδομαχίες· απ' την άκρη του δρόμου, παρελάσεις ή συλλαλητήρια· από μιαν αυλή, ένα στρατό που καταθέτει τα όπλα του· και περιοδικά, από μια πλατεία ή έναν εξώστη, το λάιτ-μοτίφ της ταινίας: θεατρικές παραστάσεις που σταματούν, παρενοχλούνται ή
διακόπτονται βίαια.

O θίασος μιλά για δράματα που είναι αδύνατον να ξεδιπλωθούν χωρίς παρεμβάσεις, για κυβερνήσεις που πέφτουν, για επαναστάσεις που συντρίβονται, για ολόκληρα ρεύματα της Ιστορίας που παρεκκλίνουν. Κατά συνέπεια, είναι μια ταινία που, προφανώς, δεν μπορεί να γυριστεί (κι ας γυρίστηκε)· είναι μια ταινία για τον κόσμο που υπάρχει ένα μόλις βήμα έξω από την οπτική του δράματος και συνεχώς το παρενοχλεί ή το μεταβάλλει· κι είναι μια ταινία για την υπερβατικότητα του χρόνου.

Τα γεγονότα εγχέονται συνεχώς το ένα μέσα στο άλλο. Βαδίζουμε σ' ένα δρόμο, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του 1952, και καταλήγουμε σε μια πλατεία το 1939, όπου ανακοινώνεται η επικείμενη επίσκεψη του Goebbels. Η χρήση του μονοπλάνου επιτρέπει στην ταινία να γλιστράει, σχεδόν ανεπαίσθητα, από τη μια εποχή στην άλλη: μια παρέα τραμπούκοι βγαίνουν από μια αίθουσα χορού το 1946, κατεβαίνουν θορυβώντας τους δρόμους και, λίγα λεπτά αργότερα, καταλήγουν σε μια προεκλογική συγκέντρωση των Συντηρητικών, το 1952. Η ταινία αρχίζει μετά από μια συγκινητική, βουκολική εισαγωγή με ακορντεόν με το θίασο να φτάνει σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, το1952, και τελειώνει όταν ο (πολύ διαφορετικός) θίασος φτάνει στο ίδιο χωριό το 1939, φορτωμένος με το βάρος τού ίδιου του μέλλοντός του.

Αυτή η εντυπωσιακά έμμεση μορφή ήταν, εν μέρει, και υπεκφυγή. Ακόμα και οι παραλληλισμοί με τον Αισχύλο μπορεί να είναι κάτι σαν τέχνασμα του Αγγελόπουλου, προκειμένου να εξασφαλίσει την άδεια των Αρχών για μια όντως ανατρεπτική ταινία. Υπάρχουν τρεις υποδιαιρέσεις σε «πράξεις», όπου τα πρόσωπα ο Αγαμέμνονας, η Ηλέκτρα και ο Πυλάδης μας αφηγούνται κρίσιμα γεγονότα εκτός πεδίου: τη Μικρασιατική Καταστροφή (1922), την προδοσία του 1944 απ' τη μεταπολεμική κυβέρνηση «συνασπισμού» και τις διώξεις των «αριστερών». Oι σκηνές αυτές, όμως, που γυρίστηκαν μετά την πτώση της δικτατορίας, είναι και οι μόνες που περιλαμβάνουν απερίφραστες αναφορές. Κατά τα
άλλα, καλούμαστε, δίκην ντετέκτιβ, να συναρμολογήσουμε την κομματιασμένη αλήθεια απ' τα ταμπλό (τα βλέπουμε πάντα ολόκληρα), αλλά και να τοποθετούμαστε στον «νεκρό χώρο και χρόνο», όπως τον ονομάζει ο Αγγελόπουλος, εκείνων των ανυπόφορα, αλλά θαυμαστά, παρατεταμένων πανοραμίκ και τράβελινγκ.

Αρνούμαι ότι έχω επηρεαστεί από τον [Μiklos] Jancs½! Το πλάνο-σεκάνς υπήρχε ανέκαθεν στον κινηματογράφο λόγου χάρη, στις ταινίες του Μurnau. [...] Αντλώ την τεχνική μου από καθετί που έχω δει. [...] Εξακολουθώ ν'αγαπώ πολύ –και μιλώ από μνήμης, γιατί έχω καιρό να τις δω– τις ταινίες του Μurnau, του Μιζογκούτσι, του Αntonioni... και, πιο πρόσφατα, το Στάλκερ του Ταρκόφσκι... το O σώζων εαυτόν σωθήτω του Godard. Και, βέβαια, το Λόγο... [...] Μα οι μόνες συγκεκριμένες επιρροές που αναγνωρίζω, είναι του Orson Welles, για τη χρήση του πλάνου-σεκάνς και του βάθους πεδίου, και του Μιζογκούτσι, για τη χρήση του χρόνου και του χώρου εκτός πεδίου.

Αφού ανακάλυψε τη μέθοδό του, ο Αγγελόπουλος, όπως κάθε μέγας ιδεοληπτικός, την τράβηξε στα άκρα. Σ' όλη τη διάρκεια του Θιάσου αισθανόμαστε την ταραχή του. Δεν έχει καμιά σημασία αν κατέληξε σ' αυτή τη μορφή από μερική ανεπάρκεια· λ.χ., από ανικανότητα να γράψει διαλόγους, που τελικά τους πετούσε. Εκείνο που έχει σημασία, είναι ο τρόπος με τον οποίο αυτό το νέο του στιλ παράγει πλήθος σκηνών εκπληκτικής ομορφιάς και δύναμης: οι πεινασμένοι ηθοποιοί να κυνηγούν ένα κοτόπουλο στο χιόνι· τα λάβαρα στον εορτασμό της Απελευθέρωσης, στην Πλατεία Συντάγματος, που ξαφνικά τρέπονται σε άτακτη φυγή· το γαμήλιο γλέντι στην παραλία που διακόπτεται· το στερνό,
κουρασμένο χειροκρότημα πάνω απ' τον τάφο του Oρέστη. Η ταινία είναι σαν πίδακας νερού που αναβλύζει από ένα βράχο. Γύρω μας νιώθουμε το βάρος της καταπίεσης· το νιώθουμε να σπάει, να εκφυλίζεται. O θίασος, σπρωγμένος μακριά απ' το δράμα των χαρακτήρων και των γεγονότων, μας δίνει το δράμα των διακεκομμένων γεγονότων και των αχνών χαρακτήρων, ενώ μας φέρνει σε άμεση επαφή μ' έναν τόπο που είναι ταυτόχρονα το κινούν αίτιον και ο βασικός μάρτυς.

Η φόρμα είναι αυτή που χαρίζει στο Θίασο την ποιότητά του· η Ιστορία και η συγχρονικότητα του χαρίζουν την ένταση· η εκτέλεση, την ομορφιά του. Ίσως ο κόσμος καταλάβει γιατί μερικοί βρίσκουν τόσο συναρπαστικές τις ταινίες του Αγγελόπουλου, αν πω ότι αποτελούνται, απ' άκρη σ' άκρη, από σκηνές μεγάλης δεξιοτεχνίας, όπως η σκηνή του χορού στους Υπέροχους Άμπερσονς, η πορεία του αυτοκινήτου-βόμβα στον Άρχοντα του τρόμου, οι εφιαλτικές αποπλανήσεις στο Oυγκέτσου μονογκατάρι είναι όλες αυτές οι σεκάνς μαζί, γυρισμένες η μια μετά την άλλη, χωρίς να
χαλαρώνει ποτέ η ένταση.

Oι ταινίες μου μιλάνε πολύ για τα προβλήματα της εξουσίας  και είναι πολιτικές στο βαθμό που και τα προβλήματα [αυτά] είναι πολιτικά. Στη δικτατορία υπήρχε μια ξεκάθαρη αντιπαράθεση. Υπήρχε περισσότερη συνοχή μεταξύ αυτών που αντιστέκονταν, και περισσότερη συνέπεια στην Αριστερά, που τώρα είναι διαλυμένη και σε σύγχυση...

O θίασος, που ξεκίνησε επί δικτατορίας και τελείωσε υπό καθεστώς (σχετικής) δημοκρατίας, κατάφερε να ενοχλήσει ακόμα και τη νέα κυβέρνηση – τόσο, που χρειάστηκε να πάει λαθραία στις Κάννες, όπου κέρδισε το Βραβείο Κριτικών.

Η επόμενη ταινία του Αγγελόπουλου, Oι κυνηγοί (1977), είναι γυρισμένη με τον ίδιο χρονολογικά παμφάγο, υπερ-θεατρικό, επικό τρόπο. O σκηνοθέτης τη στήριξε πάνω σ' ένα περιστατικό, που έμελλε να εμπνεύσει αργότερα και την έκτη ταινία του, το Ταξίδι στα Κύθηρα: το πτώμα ενός αντάρτη, που επέστρεφε σπίτι του, το 1949, βρίσκεται μετά από δεκαετίες, παγωμένο, στα ελληνικά βουνά. Αυτό χρησιμεύει στον Αγγελόπουλο ως πλαίσιο για να δικάσει συμβολικά την ελληνική Δεξιά. Στους Κυνηγούς, το πτώμα ανακαλύπτεται από μια ομάδα κυνηγών, μια παρέα από την άρχουσα
τάξη. Όταν εκταφιάζουν τον αντάρτη, διαπιστώνουν ότι οι πληγές του ακόμα αιμορραγούν. Η υπόλοιπη ταινία αποτελείται από στιλιζαρισμένα ταμπλό, όπου οι κυνηγοί βρίσκονται αντιμέτωποι με τις ανα-στημένες αμαρτίες τους.

Στο τέλος, ονειρεύονται την εκτέλεσή τους από σύγχρονους αντάρτες και ξυπνούν στο γκρίζο χάραμα, όπου θάβουν πάλι το πτώμα και –όπως μάταια ελπίζουν– τη συλλογική ενοχή τους.
Απ' όλες τις ταινίες του Αγγελόπουλου, Oι κυνηγοί είναι αυτή που μου αρέσει λιγότερο, παρ' όλο που δεν έχει λιγότερες αξιόλογες σκηνές απ' όσες οι Μέρες του '36 ή O θίασος. Η δυσφορία μου πηγάζει από μια αίσθηση (ίσως εσφαλμένη) ότι ενώ, στο Θίασο, οιονεί «ασάφειες» προέρχονται κατά μεγάλο ποσοστό απ' την υπαρξιακή φόρτιση της στιγμής, εδώ είναι διατυπωμένες πιο ακαδημαϊκά. Στις προηγούμενες ταινίες του, ο Αγγελόπουλος αγωνίζεται –διά τεχνασμάτων ενάντια σε εξωγενείς περιορισμούς. Στους Κυνηγούς σκιαμαχεί, μάλλον επιβάλλοντας τη λογοκρισία παρά παρακάμπτοντάς την. Κατά κάποιο τρόπο, έχει γίνει ο φασίστας του εαυτού του. Αυτή η ανησυχητική εξέλιξη θα γίνει ακόμα πιο ορατή στην επόμενη ταινία του, τον Μεγαλέξαντρο.

Είναι κατανοητό. Στο Θίασο, ο Αγγελόπουλος τελειοποιεί ένα μοναδικό στιλ και συλλαμβάνει ένα από τα
επαναστατικά αριστουργήματα του αιώνα  σε  κάθε είδος τέχνης. Μετά, το κίνητρο εξαφανίζεται. Εντούτοις, έχοντας εφεύρει μια καινούργια γλώσσα, είναι υποχρεωμένος να την πάει πιο πέρα. Μια διάνοια σ' ενοχλεί πολύ περισσότερο απ' όσο ένας τεχνίτης, γιατί αποσπά πιο καθολικά την προσοχή σου.
O Μεγαλέξαντρος (1980) είναι η ιστορία ενός μυθικού έλληνα ληστή, που ξεκινά ως απελευθερωτής και καταλήγει τύραννος. Στο γύρισμά του, όπως λέει ο Αγγελόπουλος, μετατράπηκε κι ο ίδιος σε τύραννο: αποξενώθηκε τόσο πολύ απ' τους ηθοποιούς και το συνεργείο, ώστε έφτασαν να γράφουν συνθήματα εναντίον του στους τοίχους του μακεδονικού ορεινού χωριού που είχε επιλεγεί για τα γυρίσματα. O Μεγαλέξαντρος είναι μια οργιαστική ταινία (συναρπαστικά φωτογραφημένη από τον Αρβανίτη, είναι η ταινία που απέσπασε τα εγκώμια του Κουροσάουα και κατέκτησε το Χρυσό Λιοντάρι στη Βενετία), αλλά μερικές φορές είναι και καταπιεστική, σχεδόν ώς τα πρόθυρα της ασφυξίας. O Αγγελόπουλος ωθεί ορισμένες σκηνές, κυρίως τις μουσικές, στα όρια του πραγματικού πόνου. O πρωταγωνιστής της ταινίας, ο Omero Antonutti (Πατέρας αφέντης) επιμένει ότι ο O Μεγαλέξαντρος είναι μια αυτοβιογραφική ταινία. O Αγγελόπουλος πρέπει να συμφωνεί  ώς ένα σημείο.

 Στην αμέσως επόμενη ταινία του, το Ταξίδι στα Κύθηρα, δημιουργεί ένα χαρακτήρα με σαφή αυτοαναφορικά στοιχεία: έναν άλλο σκηνοθέτη, παθιασμένο με την Ελλάδα και το πολιτικό παρελθόν της, που ονομάζεται... Αλέξανδρος.

[Όταν είδα το πρώτο χωριό στα ψηλά] ήτανε μια ανακάλυψη... η ανακάλυψη μιας εσωτερικής Ελλάδας που δεν την ήξερα· ενός εσωτερικού χώρου –αυτού που λέμε μέσα Ελλάδα– που ήταν άγνωστος και που οι περισσότεροι άνθρωποι της γενιάς μου τον αγνοούσαν. Μιλάω για τους ανθρώπους που γεννήθηκαν εδώ [στην πόλη] και έζησαν τα πρώτα τους χρόνια εδώ. Σήμερα πρέπει να ξέρετε ότι είμαι ένας από τους πιο πολυταξιδεμένους Έλληνες στο εσωτερικό της Ελλάδας. Νομίζω ότι ξέρω την Ελλάδα χωριό με χωριό. Δεν λέω πόλη με πόλη, αλλά χωριό με χωριό. Δεν πρέπει να 'χει ταξιδέψει κανείς τόσο πολύ στην Ελλάδα εκτός ίσως από τους επαγγελματίες γεωγράφους.

Την ίδια εποχή, ο Αγγελόπουλος έχει σαφώς αποφασίσει –ελπίζουμε, όχι χωρίς να λυπάται γι' αυτό– να τροποποιήσει τον απόκρυφο, επικό τρόπο που είχε επινοήσει για το Θίασο. Καθώς τώρα πια δουλεύει σε μια αποτυχημένη αστική κοινωνία κι όχι σ' ένα καταπιεστικό, φασιστικό καθεστώς, αντιμετωπίζει μετωπικά τη δυστυχία. Θα αφηγηθεί ιστορίες που είναι σχεδόν ισομερώς έντεχνες, πολυεπίπεδες, φορτωμένες με σύμβολα, πολιτικά πυκνές και ποιητικά συμπαγείς.
Και θα συνεχίσει να τις μεταμφιέζει σε συμβατικά δράματα, ψυχολογικές ταινίες «τέχνης», που ιχνηλατούν καταδικασμένους ή αλλοτριωμένους ήρωες μέσα από αναγνωρίσιμα, σύγχρονα τοπία. Αυτός είναι ο τρόπος του πρώιμου Godard, του Bergman, του Αntonioni, του οποίου το σεναριογράφο (Τonino Guerra) και τον πρωταγωνιστή (Marcello Mastroianni) δανείζεται για το Μελισσοκόμο.

Τώρα ο Αγγελόπουλος θα θάψει τα τεχνάσματά του μέσα στην ταινία, αντί να τα χρησιμοποιεί για να
αποπροσανατολίζει ή να φέρνει σε αμηχανία αυτούς που τον καταπιέζουν. Με εξαίρεση την αρχή της ταινίας Ταξίδι στα Κύθηρα [την ταινία εκτός ταινίας (μετά ο «σκηνοθέτης» θα γίνει ο «γιος» του βασικού ήρωα της ταινίας)], χρησιμοποιεί φαινομενικώς ευθύγραμμα και χρονολογικώς ενιαία νήματα αφήγησης. Στο δηκτικό Ταξίδι στα Κύθηρα, ο κεντρικός ήρωάς του είναι ένας εξόριστος «αριστερός» που γύρισε από τη Σοβιετική Ένωση μετά την αμνήστευση των πολιτικών εξορίστων. O άνθρωπος αυτός –τον υποδύεται υπέροχα ο ετοιμοθάνατος Μάνος Κατράκης– διαπιστώνει ότι βρίσκεται ακόμα σε ρήξη με την ίδια την κουλτούρα και την επαρχία του. Εδώ, η «ιστορία» είναι κάτι που φαντάζεται ο Αλέξανδρος, ο σκηνοθέτης. Αργότερα, ο «σκηνοθέτης-τύραννος» οπισθοχωρεί πίσω απ' την κάμερα και γίνεται ένα
με την ιστορία που αφηγείται.

Κάθε ταινία είναι μια σημαντική ανθρώπινη περιπέτεια... Η σημασία έγκειται στο αν από εξωτερική περιπέτεια μπορεί να μεταμορφωθεί σε εσωτερική...

Το Ταξίδι στα Κύθηρα μιλά για έναν γέρο (το «αριστερό» παρελθόν του τόπου), που δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με το παρόν του τόπου του. O μελισσοκόμος μιλά για έναν άλλο αλλοτριωμένο πρώην «αριστερό», που είναι κι αυτός παγιδευμένος ανάμεσα στο παρελθόν (το επάγγελμα του πατέρα του) και στο παρόν (μια ελκυστική κοπέλα που κάνει οτοστόπ και που την παίρνει μαζί του στο ταξίδι του). Το Τοπίο στην ομίχλη μιλά για δυο εξώγαμα παιδιά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, αθώους εξερευνητές (όπως τα παιδιά στα Απαγορευμένα παιχνίδια και στον Κλέφτη των ποδηλάτων), που χρόνια ολόκληρα τους βαυκαλίζει η μητέρα τους για το ότι ο πατέρας τους είναι δήθεν στη Γερμανία, και εκστρατεύουν
να τον βρουν «πέρα απ' τα σύνορα». Στη διαδρομή τους θα συναντήσουν το Θίασο, στα πρόθυρα της διάλυσής του, με τους ηθοποιούς να απαγγέλλουν σε μια έρημη ακρογιαλιά.

O κεντρικός άξονας και στις τρεις ταινίες δείχνει προφανής. Το παρόν έχει γίνει αφόρητο· το παρελθόν, ένας προδομένος μύθος· το μέλλον, ένα αίνιγμα, πιθανώς μοιραίο. Αυτό όμως το αδιέξοδο που φαίνεται, είναι άραγε έκφραση/έκκριση ενός μεγάλου πεσιμιστή; Όχι ακριβώς... κι όχι μόνο επειδή, εδώ, η μοίρα είναι μάλλον ατομική παρά συλλογική. Σ' όλες τις ταινίες υπάρχει ένα παράξενο παραθυράκι διαφυγής: η ίδια η ταινία. Το Ταξίδι στα Κύθηρα συντελείται μέσα στο μυαλό ενός κινηματογραφιστή. Τα μελαγχολικά ζευγαρώματα του Μastroianni σκηνοθετούνται μπροστά στην οθόνη ενός εγκαταλειμμένου κινηματογράφου (άδεια και, γι' αυτό, μελαγχολική κι η ίδια). Και το ομιχλώδες τοπίο μέσα στο οποίο χάνονται τα παιδιά, μπορεί να είναι καταγραμμένο σ' ένα κομμάτι φιλμ που βρήκαν στο δρόμο τους. Ίσως ο Αγγελόπουλος να μη θεωρεί εντελώς χαμένη υπόθεση έναν κόσμο που –παρά την τρέλα, τους
πολέμους, τις αιματοχυσίες, τις προδοσίες, τις απογοητεύσεις, τις καταστροφές– έχει ακόμα την ικανότητα να παράγει αυτές τις εικόνες, αυτά τα πλάνα-σεκάνς που, όπως κι όλα τα άλλα «ποντίκια» της Cinémathèque, τις θυμόταν τόσα χρόνια και τις αγάπησε τόσο πολύ.

Ό,τι κι αν έχω κάνει, ό,τι κατάφερε να βγει στο φως, είναι ο εαυτός μου. Αυτό είναι που μετράει, ανεξάρτητα απ' την αναγνώριση, τα βραβεία, τις τιμές...

Σε καλύτερο τόπο και χρόνο (τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στις ξένες ταινίες που προβάλλονται στις αμερικανικές αίθουσες), ο Θόδωρος Αγγελόπουλος δε θα 'χε περάσει σ' εμάς τόσο γελοία απαρατήρητος στα 20 χρόνια της κινηματογραφικής καριέρας του. Αν ανατρέξουμε στη μοίρα των ταινιών, που σπάνια μπορεί να τις δει ακόμα κι ένα κοινό που θα 'θελε πολύ να τις δει, θα μας πιάσει τρέλα. O Αγγελόπουλος υπήρξε θύμα και της διεθνούς συγκυρίας, αλλά και της δικής του αδιάλλακτης μανίας για την τελειότητα.

Το Τοπίο στην ομίχλη (ένα αριστούργημα όπως ο Δεσμώτης του ιλίγγου, Η περιπέτεια, O επιστάτης Σάνσο, το Στάλκερ ή το Αγαπημένη μου Κλημεντίνη) είναι, όπως και ο Θίασος, το απόσταγμα όλης της δυναμικής, της ποίησης, όλων των φόβων και των επιθυμιών του δημιουργού του  σ' έναν συγκεκριμένο χώρο, σ' έναν συγκεκριμένο χρόνο. Είναι ένας κόσμος αποκρυσταλλωμένος σε μια εικόνα ή έναν ήχο: το χέρι που αναδύεται απ' τη θάλασσα, ή το ακορντεόν που αρχίζει την παράσταση (μια παράσταση που, το ξέρουμε, θα διακόπτεται πάντα). Λένε ότι, στην Ελλάδα, οι απλοί άνθρωποι αγαπούν την ποίηση και την απαγγέλλουν.

O Αγγελόπουλος (κι αυτό είναι εντελώς ασυνήθιστο) ανακαλύπτει την ποίηση στη διαφθορά, στην προδοσία, στη μαρτυρία: σε παιδιά που αποξενώθηκαν απ' τον πατέρα τους, σε μια χώρα που αποξενώθηκε απ' την κληρονομιά της, στην παραλυσία του έρωτα, στο ανέφικτο της τέχνης, στην ομίχλη του θανάτου... και, πάνω απ' όλα, στην πλούσια και ηχηρή σιωπή ολόγυρά του: εκείνη τη σιωπή της Ιστορίας, της γης, των βουνών, της θάλασσας και του ουρανού  όλα
ιδωμένα μέσα απ' το καθηλωμένο βλέμμα, με το οποίο, όπως και ο Conrad, μας οδηγεί τελικά να δούμε.


πηγή: http://www.theoangelopoulos.gr/avaluseis/12.pdf