Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.

Ζοζέ Σαραμάγκου

1.5.12

Αυτός που ξέρει, δεν έχει καταφύγιο.

Είναι πολύ πιθανόν, να είμαστε η τελευταία γενιά που έχει πάρει μια υλική βοήθεια από την οικογένεια. Είτε για να σπουδάσει είτε για να κάνει τη λεγόμενη "αρχή", ένα χωράφι, ένα παλιό σπίτι, ένα καινούριο σπίτι, κάτι.

Είναι πολύ πιθανόν, μέχρι τα δικά μας παιδιά να φτάσουν στην ενηλικίωση, οι περισσότεροι από τους μισούς που ανήκουν σήμερα στην λεγόμενη μεσαία αστική τάξη - που ζουν δηλαδή από την εργασία τους και έχουν  μια πρώτη αλλά όχι  δεύτερη ακίνητη περιουσία από την οποία παίρνουν έξτρα εισόδημα ή και που μπορούν να την εκμεταλλευθούν ως εγγύηση για την επιβίωση τους - δεν θα είναι σε θέση να "προικίσουν" κανένα.

Εάν η οικονομική κρίση δε, τρέξει ακόμη γρηγορότερα από όσο υπολογίζεται, είναι επίσης πιθανόν πως όσοι από μας ζούμε από την εργασία μας  μόνο, χωρίς άλλες οικογενειακές ή περιουσιακές πλάτες, πολύ σύντομα δεν θα μπορούμε ούτε καν να συντηρούμε, πόσο μάλλον να "προικίσουμε" τους απογόνους μας.

Κάνω αυτή την εισαγωγή γιατί θέλω να μιλήσω για την ταξική συνείδηση. Και γιατί θα ήθελα να διευκρινίσω κάποιες δικές μου σκέψεις περί του τι ακριβώς σημαίνει αυτό.

Γιατί πολύ συχνά μιλάμε για τον συντηρητισμό της λεγόμενης αστικής τάξης. Συνήθως, όσοι από μας διατεινόμαστε φωνακτά ή σιωπηλά ή κάποτε και επιθετικά πως έχουμε επίγνωση αυτού του συντηρητισμού που δεν έχουν οι άλλοι, βγάζουμε πολύ εύκολα κιόλας την ουρά μας απ΄έξω.

Εάν οι δικοί μας παπούδες ήταν καθαροί προλετάριοι, οι γονείς μας εργαζόμενοι με μια μικρή περιουσία κι εμείς η νέα και φρεσκότατη αστική τάξη, τότε, ο κύκλος αλλαγής χεριών του κεφαλαίου, που συμβαίνει κάθε περίπου 100 χρόνια, είναι πολύ πιθανόν πως θα πετύχει στο δόξα πατρί τα παιδιά μας ή στην καλύτερη  και τα εγγόνια μας μαζί με τα παιδιά μας.

Στον κύκλο αυτών των εκατών χρόνων, θα ήθελα να εξετάσω δύο γενιές - αυτή των γονιών μας και τη δική μας - και θα ήθελα να τις εξετάσω κάτω από το εξής ερώτημα: πως αντιλαμβάνονται αυτές οι δύο γενιές την ταξική συνείδηση.

Υποθέτω πως η γενιά των γονιών μας εντάσσει το ζήτημα της "ταξικής συνείδησης" στα πλαίσια "της κληρονομικότητας", εφόσον η ίδια δεν τα βρήκε στρωμένα, αλλά επίσης γιατί η ίδια έχει πολύ ζωτικές για την αυτοσυνειδησία της αναμνήσεις, από τους δικούς της προγόνους  που ήταν καθαροί προλετάριοι και που καθορίζουν αυτό που λέμε εν πολλοίς σήμερα "ταγμένη αριστερά" των μεσαίων αστικών στρωμάτων. Να το πω απλά, είναι όσοι θεωρούν και αισθάνονται κληρονομικό τους χρέος, να τάσσονται με την αριστερά, και σε ομαλές περιόδους, δεν θέτουν καν ερωτήματα για αυτή τους την επιλογή.

Όταν λέμε πως δεν θέτουν ερωτήματα γι αυτή τους την επιλογή, εννοούμε, πως  είναι  μεν φορείς μιας ταξικής κοινωνικής "θέσης" η οποία θα αποτυπωθεί ως ένα εκλογικό αποτέλεσμα, ως καταμερισμός κοινωνικών δυνάμεων/τάσεων και ισορροποιών, αλλά δεν είναι ενεργητικοί φορείς μιας ταξικής συνείδησης. Φτάνω σ΄αυτό το συμπέρασμα αναγκαστικά, για να αιτιολογήσω την αποξένωση της δικής μας γενιάς από την πολιτική σκέψη και μόρφωση καταρχήν.

Ας πούμε, πως οι δικοί μας γονείς - οι οποίοι βίωσαν αδιαμεσολάβητα την προλεταριακή ταξική θέση των δικών τους γονιών - είχε να κάνει μια επιλογή που πιθανώς δεν έκανε. Να επεξεργαστεί την ιδεολογική της θέση ως κάτι το οποίο θα κληροδοτούσε στα δικά της παιδιά, πέρα από τα περιουσιακά στοιχεία που πια είχε στη διάθεση της.

Εν ολίγοις θέτω στον εαυτό μου το ερώτημα: πόσων από μας οι γονείς, είχαν μια ενεργητική ταξική συνείδηση, ήξεραν δηλαδή, πως αργά ή γρήγορα, το σύστημα θα ακύρωνε εξ΄ολοκλήρου τη γενιά τους και την γενιά των παιδιών τους για την οποία εργάζονταν; Πόσων από μας οι γονείς, μας είπαν οποτεδήποτε, πως ο μόχθος μιας ζωής - της δικής τους  και της δικής μας - μια μέρα δεν θα άξιζε απολύτως τίποτα;

Νομίζω κανενός μας! Αντίθετα, μεγαλώσαμε μάλλον σε ένα ευγενικό περιβάλλον, όπου ευγένεια ήταν η φιλοτιμία του εργαζόμενου και η αυτοθυσία του γονιού, να αφήσει κάτι στο παιδί του με πολύ κόπο. Αυτή νομίζω ήταν η λεγόμενη "χαρά του γονιού". Και σαφώς ήταν "χαρά" γιατί απαιτούσε πολύ προσπάθεια και αυτοθυσία. Αντίθετα, για τα πλουσιόπαιδα, μου φαίνεται πως "η χαρά του γονιού" είχε άλλου είδους αποχρώσεις. Όχι του κόπου και της φιλοτιμίας παρά μιας αυτονόητης έπαρσης για την αξία  της και τα κληροδοτήματά της και κατ΄επέκταση για τα παιδιά της. Είναι βέβαια γνωστό πως η αστική έπαρση έχει και την πολιτική/κοινωνική της μετάφραση: ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ή σωστότερα: όλα τα μέσα είναι επιτρεπτά φτάνει να εξυπηρετούν την ταξική μας υπεροχή.

Θέλω να πω, πως "η ταξική συνείδηση" των πλούσιων οικογενειών διασωζώταν μέσα από αυτή την κληροδοτημένη έπαρση αλλά βέβαια ,και μέσα από το σύστημα που πάντα έβρισκε τρόπους να ανταμείβει τις εξυπηρετήσεις που η τάξη αυτή, ανεξαρτήτως μέσων, του παρείχε.

Αντίθετα η τάξη εκείνη, η οποία δημιουργήθηκε από τους παπούδες μας προλετάριους, θάλεγα πως μας κληροδότησε μια "κοινωνική συνείδηση" μάλλον, τα χαρακτηριστικά της δικής της ευγένειας και φιλοτιμίας χωρίς κανένα περαιτέρω "ταξικό  περιεχτικό προσδιορισμό".

Για να βάλουμε όμως τώρα εδώ ένα ερώτημα: για ποιό λόγο άξιζαν  οι αγώνες των παπούδων μας ή θα αξίζουν στο μέλλον κάποιοι πιθανοί αγώνες, αν η επιτυχής έκβαση αυτών των αγώνων - δηλαδή η βελτίωση των όρων ζωής των φτωχών - θα ακολουθείται από μια αστικοποίηση των προλεταρίων και μια τελική απο-πολιτικοποίηση;

Για ποιό ακριβώς λόγο αξίζει να αγωνιστεί κάποιος σήμερα αν θα παράξει μια γενιά αύριο που θα ζει αγνοώντας την αλφαβήτα; Ποιά αλφαβήτα; Πως χτίζει σπιτάκια στην άμμο. Πως από το σύνολο μιας αστικής τάξης είναι απίθανο αν θα διασωθεί η μισή ή το ένα τρίτο απ΄αυτή, και πολύ λέω...

Καταλήγω σε κάποια συμπεράσματα:

1. Ο νόμος του Κεφαλαίου και του Καπιταλιστικού Τρόπου Παραγωγής, ορίζει τον κάτοχο των "κληρονομικων δικαιώματων", εφόσον κυκλικά το κεφάλαιο αναπόφευκτα αλλάζει χέρια. Κάθε περίπου τρεις ή τεσσερεις γενιές η μία θα αρχίσει τον κύκλο από την αρχή από τη θέση της απόλυτης φτώχειας. Τώρα είναι η δική μας σειρά ή στην "καλύτερη" θα είναι η σειρά των παιδιών μας. Ελάχιστοι "προύχοντες" επιβιώνουν ως "αιώνιες αστικές οικογένειες" - ένα παράδειγμα είναι οι δικοί μας Λεβέντηες του Τάσου, οι Λανίτηδες, οι Πηλακούτες κ.α

2.  Τι ακριβώς σημαίνει ταξική συνείδηση, αν όχι την ωμή αλήθεια, πως ο μόνος τρόπος προστασίας των επόμενων γενιών είναι να σπάσουμε τον κύκλο του Κεφαλαίου.

3. Πόση ευθύνη φέρουμε εάν μεταθέτουμε μεταφυσικά την πιθανότητα ολοκλήρωσης του κύκλου αυτού, σε ένα απροσδιόριστο υποτίθεται χρόνο;

4. Τι σημαίνει γονεϊακή ευθύνη εάν όχι, την κληροδότηση στα παιδιά μας ενός ταξικού στιλέτου με το οποίο θα κληθούν να προστατεύσουν τον εαυτό τους και τα δικαιώματά τους; Πόση ζημιά προσφέρουμε στην νέα γενιά αν γεννάμε και μεγαλώνουμε αστούληδες εξαρτώμενους από αυτά που πιθανόν σήμερα θα κληρονομήσουν ως περιουσιακά στοιχεία.
Ποιός γονιός δεν βλέπει εφιάλτες (εγώ βλέπω) αμα σκεφτεί, πως το σπίτι που χαρίζει σήμερα στο παιδί του και η μη συνειδητότητα μπορεί να γίνουν αδυναμίες χαρακτήρα και σκέψης και πως ένα παιδί μπορεί να γίνει αυριανό "κωλόπαίδο" της κατατετμημένης αστικής τάξης;

5. Λέω λοιπόν, πως σήμερα, μια σωστή ανάγνωση της συγκυρίας λέει τα εξής απλά: να ψηφίσεις, να μπεις στο κοινοβούλιο, να δώσεις εργατικούς αγώνες, να μορφωθείς. Αλλά πάνω από όλα να αφήσεις πίσω σου ένα στιλέτο. Και να σιγουρευτείς γι αυτό. Να το προετοιμάσεις από σήμερα. Στο δρόμο. Και να είναι και το σπίτι σου "ένας δρόμος".

6. Λέω επίσης το εξής: Πως ταξική συνείδηση έχουν μόνο οι επαίτες. Κανείς άλλος. Αυτός που μαζεύει τα εικοσάρικα για να ζήσει, αυτός έχει ταξική συνείδηση. Γιατί τα μαζεύει χωρίς να γονατίζει κάτω. Γιατί ξέρει πως έχει την υποχρέωση να ολοκληρώσει με περηφάνεια τον κύκλο. Και πως η βία στην οποία υπόκειται είτε για τη θέση του είτε για τον βαθμό της συνειδητότητας του, είναι μέρος του χρέους του προς την αλήθεια. Είναι γι αυτό που κάποτε φαίνεται αδικαιολόγητα ακατανόητος, περήφανος, ανυποχώρητος και χωρίς "καταφύγιο" απομονωμένος.

9 σχόλια:

  1. Μπράβο πραγματικά γι αυτό το κείμενό σου. Είναι συγκλονιστικό, όχι γιατί περιέχει μεγάλες κουβέντες αλλά ακριβώς γιατί έχει βγεί μέσα απο τη ζωή, και το λέω χωρίς να συνηθίζω, έτσι στριμένος που είμαι να προσδίδω τέτοιες ιδιότητες σε "καθημερινές" αναπαραστάσεις. Μέσα απο το "διαγενεακό" έχεις πιάσει τη ρίζα βασικών παραστάσεων, και συγγνώμη που θα το πω, με κίνδυνο να θεωρηθώ πως αναπαράγω στερεότυπα, μόνον μια γυναίκα θα μπορούσε να σκεφτεί έτσι..εντάξει μια κομμουνίστρια γυναίκα αν θες.
    Το πρόβλημα της δικής μας χρονικής σειράς, όσων ειδικά έχει μεγαλώσει απο ας πούμε "νοικοκυραίους", μικροαστούς εργαζόμενους, έχει ακριβώς αυτά τα χαρακτηριστικά, ειδικά στον ευρύτερο ελλαδικό χώρο, όχι λόγω μιας δήθεν ελληνικής νοοτροπίας, αλλά λόγω του απλού ωμού γεγονότος ότι οι μόνες ανατολικομεσογειακές χώρες που ζήσαν μπελ-εποκ μικροαστική ήταν Η Ελλάδα και η Κύπρος. Ιδιομορφια υπάρχει ωστόσο νομίζω σε όλη την ανατολική μεσόγειο, στα θέματα αυτά. Έχοντας γνωρίσει βορ.ευρωπαίους σε διακριση με τούρκους, κουρδους, βαλκάνιους, θα έλεγα πως με τους τελευταίους στην "νοικοκυροσύνη" ειδικά του "κεραμιδιού" είμαστε ίδιοι. Απλά οι "δικοί" μας ειχαν την τύχη να ζήσουν στο "προστατευτικό τόξο" μιας ραγδαίας καπιταλιστικής ανάπτυξης, υπο την εν αγνοια τους καμμιά φορά εξαγορά λόγω του "κομμουνιστικού" κινδύνου. Αποτέλεσμα: όλα αυτά που λες.
    Θα σου εξομολογηθώ κάτι. Υπήρξαν στην δική μας χρονική "σειρά" ήδη τα άτομα-προμηνύματα της επερχόμενης καταστροφής-αδειάσματος. Τολμω να πω πως ήμουν ένας απο αυτούς τους "κύρηκες της καταστροφής" που λέει και ο Σαμαρίκος, ειδικά απέναντι στην "ευδαιμονία" των λαϊκων γονιών και φίλων, που αισιοδοξούσαν και αισιοδοξούν ακόμα, και μάλιστα μιλούσα με τους όρους που λές τώρα, χωρίς να είμαι ποτέ με την ακριβή έννοια του όρου "κομμουνιστής". Γι αυτό άλλωστε δεν έκανα οικογένεια, και ακόμα θυμάμαι τους γονείς, τους συναδέλφους και άλλους να λένς πως φέρνω τη καταστροφή, όταν τους έλεγα πως "με καπιταλισμό δύσκολο να κάνω παιδιά, φοβάμαι"...να λοιπον που ήρθαν τα πράγματα έτσι που ήρθαν. Πάμε τώρα όμως, στο "μικροαστικόν" της υποθέσεως. Πές μου αλήθεια, ήταν όλο αυτό μια τεράστια "μικροαστική" (αυτο-)εξαπάτηση, ή έχει να κάνει και με την αστική αλλοίωση της ανατολικο-μεσογειακής μας κουλτούρας??
    Επειδή έχω ζήσει έντονα, όχι μόνον τα καλοκαίρια-δηλ. όχι ως "καλόπαιδο" αλλά ως αυστηρά εποπτευόμενος-το αρχοντικό νοικοκυριό των φτωχών αγροτών παππούδογιαγγιάδω μου , που αναθρεψαν 8 παιδια το ένα σκέλος και 4 το άλλο, είναι απαραίτητο να θεωρούμε πως και αυτοί οι "δωρικοί" 'ανθρωποι ήταν λάθος? Όπως καταλαβαίνεις θέτω ένα θέμα "κομμουνιστικού" ενδιαφέροντος, το οποίο με προβλημτίζει όσον αφορά τρον μαρξισμό, και την σχέση με την αγροτική "κοινότητα", όχι αυτών των φαντασιόπληκτων θεωρητικών, αλλά των φτωχών αγροτών που έζησα, και μπορώ να σου πω πως με κράτησε ως τα τώρα..Τι καταφύγιο του αγρότη, δεν ήταν ένα μέρος που ανατρέφονταν καλόπαιδα..
    Και πάλι συγχαρητήρια


    Ένας παλιός γνώριμος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σ ευχαριστώ για τα καλά λόγια.

    Να απαντήσω μόνο σε ένα ερώτημα γιατί δεν θέλω να είμαι άδικη με την προηγούμενη γενιά, τη γενιά των γονιών μας. Δεν ξέρω αν ήταν αυτο-εξαπάτηση, με μια αρνητική έννοια αυστηρά, ξέρω πως οι δικοί μας γονεις εκτιμούσαν πολύ τη μόρφωση για παράδειγμα, έκαναν παρα πολλές θυσίες για να σπουδάσουν τα παιδιά τους, είχαν το ένστικτο πως η γνώση σε έβγαζε από ένα πλαίσιο, και δεν είχαν εκχυδαίσει τόσο αυτό το πλαισιο γιατί δεν έβλεπαν μπροστα τους μόνο τα χρήματα και πως θα εξαργυρώσουν αυτές τις θυσίες για τα χρήματα, που ταχα θα βγαζαμε εμείς.

    Επιρρίπτω ευθύνες πολύ περισσότερο στη δική μας γενιά που εχει σε τετοιο ακραίο σημειο καβαλλήσει το καλάμι, σε τετοιο σημείο που ακόμη και η μόρφωση επαψε να θεωρείται ευκαιρία, άνοιγμα,έπαψε να είναι προυπόθεση για να είμαστε καλά με τους εαυτούς μας,έγινε κάτι που χρησιμοποιούμε με τον χείριστο τρόπο.

    Τονίζω αυτό το θέμα, γιατί θεωρώ πως παίζει σημαντικό ρόλο στον τροπο που εμείς μεταφέρουμε στην νέα γενιά τα μηνύματα. Τη νέα γενια αδυνατώ να της χρεώσω οτιδηποτε.

    Μπορεί στον κύκλο παπουδες-γονεις-εμεις, οι χειρότεροι να ειμαστε εμείς.
    Αυτό νομίζω.

    Και για αυτό μοιράστηκα τις σκέψεις μου γιατί ήθελα να τις κοινονήσω στους συνομίληκους μου. Με την έγνοια πως αν πάει πολυ μακρυά η βαλίτσα έχουμε χρέος να κρατησουμε τη νέα γενιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Συγγνώμη για την φλυαρία..αλλά το θέμα με ενδιαφέρει σφόδρα, και έχει άμεση σχέση με την κοινωνική πάλη, περα απο τα προσωπικά βιώματα, ειδικά στην Ελλάδα. Η σκιαγράφησή σου είναι εύστοχη, γιατί δένει το εμπειρικό στοιχείο με την βασική εννόηση του πεπρωμενου των ατόμων των μεσαίων ή "μεσαιοποιημένων" τάξεων, στην καπιταλιστική αλλά και ευρύτερα ταξική κοινωνία. Η κοινωνική-μορφωτική άνοδος είναι σχεδόν μιά απάτη αν την δεί κανείς στο μεσο-μακροπρόθεσμο.Η μεγαλοαστική τάξη είναι κλειστό κλάμπ, τώρα ειδικα,και οι μεσο-μικροαστοί,αλλά και "νοικοκύρηδες" εργαζόμενοι, αυταπατώνται με την πίστη τους στην βαθμιαία υλική πρόοδο, των παιδιών τους. ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ, είναι καλύτεροι απο τους νάρκισσους, και δεν θα τους προσάψουμε και λάθος που θέλαν να μας μορφώσουν χωρίς ανταπόδοση. Άλλλο είναι το πρόβλημα. Αυτοί οι ίδιοι, χωρίς να τους "κρίνω", χάσανε όλα τα ραντεβου με την Ιστορία που'λεγε και ο παπατζής.Ρωτάω: τι έκανες στον πόλεμο (65-74) πατέρα; τι έγινε η συμμετοχη σου στους Λαμπράκηδες;...απαντά, "εσύ". Απο την άλλη, σου λέει: "παιδί μου, ήμουν πιτσιρικάς αγρότης, ήρθα στην Αθήνα, δούλεψα στο εργοστάσιο, παραλίγο να πεθάνω, έμεινα με τα πνεμονια σακατεμένα, έφυγα, έγινα υπάλληλος, οι φίλοι μου στο εργοστάσιο πεθάνανε ΟΛΟΙ (γιαυτό ριγώ μου λέει όταν ακούω "αυτόνομους" να μιλάνε για τους βιομηχ.εργάτες με υφάκι), και δεν θέλω να γίνεις εργάτης ποτε" Τώρα πές μου τι να πεις για αυτόν τον άνθρωπο; Να τον κατηγορήσεις; ή να τον ακολουθήσεις;
    Δύσκολα τα πράγματα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Όχι δεν θα τον ακούσεις καν. Γιατί δεν είσαι πια εσύ το παιδί, ακόμη κι αν δεν έχεις παιδί,ή εσύ ή εγώ ή ο οποιοσδήποτε, η ζωή αξίζει όσο τα τελευταία πεντε της λεπτά, αυτό νομίζω εγώ, και είναι θέμα άρνησης "να χάσω αυτά τα τελευταία πεντε λεπτά" αν καταλάβω πως έζησα λάθος.

    Αν έχω απόλυτη επίγνωση πως μου δίνεται η ευκαιρία όπως δόθηκε και στους γονείς μου, πρεπει να γινω καλύτερος σκυταλοδρόμος. Ίσως και εγωιστικά. Όχι για να δικαιώσω άλλους αγώνες αλλά για να δικαιώσω το λόγο που υπάρχουν αυτοί οι αγώνες και για να βάλω ένα λιθαράκι να σπάσει ο κύκλος με επίγνωση.

    Γιατί τελικά, κανείς δεν ξέρει, μπορεί η προηγούμενη γενιά αυτό να είχε να μας δώσει, την ευκαιρία για μια ακόμα ευκαιρία συνειδητή.

    Ποιός από μας είναι αθώος τώρα πια; Κανένας. Είναι ζήτημα αντοχών πιστευω τώρα πια. Να αντέξει ο καθένας από μας ανυποχώρητα και με όλες τις δυσκολίες πρακτικές και νοητικές που αυτό επιφερει. Που είναι και θα είναι παρα πολλές.

    Έτσι αντιλαμβάνομαι πια το νόημα της ζωής και την αγωνία της ύπαρξης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δεν μπορώ να μην σου απαντήσω: "έχεις δίκιο", αλλά...αυτά τα αναθεματισμένα τα αλλά.
    Μιλάμε για την διαδοχή των "γενεών",θέμα ολισθηρό, αλλά να που με μια ταξική ανάλυση μη ξύλινη, αλλά ούτε "αφηρημένα" μη-ξύλινη, αναδύονται τόσα και τόσα.
    Σίγουρα δεν του μιλάς..αυτός σου μιλαέι. Και δεν είναι ανάγκη να το κάνουμε θέμα, δεν θα το κάνουμε θέμα όπως όλοι οι νάρκισσοι της Αθήνας, περιχώρων και λοιπων περιοχών..Το κοφτό "δεν του μιλάς" είναι τόσο ορθό, όσο και η φυγή προς τα μπρός. Αλλά εδώ διακυβεύεται η μικροαστική παράδοση αιώνων.Θα πείς, δεν παει να διακυβευτεί μωρέ η άθλια! Οκ..αλλά ούτε αυτό που μου έλεγε ένας φίλος μου "ελληνοποιημένος" γερμανός (φιλολογος παντρεμένος με ελληνίδα, που ζεί στην Κερατέα!), ότι στην Γερμανία οι γέροι πανε όλοι στο γηροκομείο, και βλέπουν τα "παιδιά" μιά φορά το χρόνο μου αρέσει..μη θυμώσεις, αλλά προτιμώ την "βαλκανοποίηση" και να με στοιχειώνουν όλοι οι παλιοί, παρά να γίνω έτσι.Φυσικά δεν είναι κάποια ιδιαιτερότης "πολιτισμική", αλλά η ιστορική "καθυστέρηση"...την οποια προτιμώ,και αν είναι να την υπερβούμε, παρακαλώ απ'ευθείας,,
    Δεν ξέρω αν έγινα κατανοητός..
    (ίσως το παράκανα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δεν ειπα δεν του μιλάς! Του μιλάς βεβαίως, αλλά δεν τον ακούς, έχει διαφορά!
    Ο καθένας έχει μέσα του ένα σκληρό πυρηνα (ελπίζουμε). Δεν λέμε να φιμώσουμε την προηγούμενη γενιά ή να της στερήσουμε το λόγο, τις φοβίες κ.λ.π.

    Αλλά δεν έχει πια την ευθύνη. Εχει ίσως καποια θέση, καποια χρήματα, κάποια δύναμη. Αλλα δεν της πέφτει πια λόγος για τη δική μας ζωή. Ο κύκλος έκλεισε.
    Ο ιστορικός κύκλος πρέπει να κλεισει. Εκεινη η ενιά προσφερε παρα παρα πολλά.

    Η δική μας δεν ξέρω τι προσφερε. Πρεπει να βγει από την ηλιθιότητα η δική μας γενιά. Να ξυπνησει. Ας είναι και με αυτό τον ωμό τρόπο. Πως ότι χτίζει είναι στην άμμο. Ή πως δεν έχει πια τον τρόπο να προστατευσει τη αστική της θέση ουτε και των απογόνων της.

    Να μοιασουμε λιγο στους παπουδες μας, που πιστευαν, γιατί πιστευαν βαθια. Αυτό μόνο λέω. Πως χρειάζεται καθαρό μυαλό, και πολύ πείσμα. Και ένα ώριμο βλέμμα στο παρελθόν.

    Γιατί υπαρχει θυμός σημερα για τη γενιά των γονιών μας που αποπροσανατολίζει. Λέω πως στην πηγή θα βρούμε καλύτερα πραγματα, καλύτερα παραδείγματα και πραγματα που μας μοιάζουν ίσως και περισσότερο χωρίς να το ξέρουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πάνω που διάβαζα το κείμενό σου Disdaimona και τα σχόλια και ήμουνα πολύ συγκινημένη, μου ήρθε στο καπάκι mail από τον 20άρη ανηψιό μου, που μέχρι πριν λίγους μήνες ήταν εντελώς απολιτικ και με αποτελείωσε εντελώς. Δεν μπορώ παρά να το μοιραστώ και μαζί σας (πριν καν του απαντήσω):

    «Καλό μήνα!
    Πώς πέρασες σήμερα -Πρωτομαγιά- μέρα εθνικής απεργίας και απόδοσης
    φόρου τιμής στους πεσόντες του ματωμένου Μάη;;;
    Κυριακή ψηφίζουμε!Είμαστε έτοιμοι;Ακόμα κι ο αδερφός σου ΚΚΕ λέει θα ψηφίσει!
    Οι δικοί μου όλοι ΚΚΕ Φουλ!
    Μέχρι και Χρυσαυγίτες Αριστερούς τους έκανα!
    Σε σένα έχει πέσει το βάρος της "αλλαξοπίστισης" του χωριού!....»

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. :) Γειά σου EG. Κι εγώ διαβάζω τις δικές σου ιστορίες και τις εμπειρίες σου στου Αντώνη. Είναι και για μένα συγκινητικό από τοση απόσταση να βρίσκουμε πως έχουμε κάποια κοινά πραγματα...ίσως είναι και η περίοδος, γιατί λόγω των εκλογών είμαστε όλοι πολύ φορτισμένοι, έχουμε αναγκη να νομίζω να το μοιραστούμε και με ένα προσωπικό τρόπο αυτό.

    Πως περασα σήμερα...πήγα στην πορεία που διοργάνωσε η ΠΕΟ και ήταν μια κατακόκκινη και έντονη μέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δεν ξέρω γιατί αυτό το κείμενό σου με άγγιξε τόσο πολύ, (νομίζω οι εκλογές είναι η κορυφή του παγόβουνου).
    Καληνύχτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή