«Αυτό που συνέβη, μπορεί να ξανασυμβεί»

"Το πρόβλημα με τον Χρυσοχοϊδη δεν είναι που δεν διάβασε το Μνημόνιο.

Είναι που δεν διάβασε το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ"

αναδημοσίευση από Κόκκινη Ορχήστρα

Αυτή είναι η προειδοποίηση-κραυγή που απευθύνει στις μελλοντικές γενιές για το φασιστικό κίνδυνο, ο  Πρίμο Λέβι, ο Ιταλοεβραίος κομμουνιστής-διανοούμενος που επέζησε από την κόλαση του Άουσβιτς. Κι η ρήση αυτή είναι εδώ για να υπενθυμίζει πως ο ναζισμός δεν είναι απλά κάποια παρέκλιση από τη δυτική δημοκρατία ή την ανθρώπινη φύση, αλλά η πιθανή κατάληξη μιας παρηκμασμένης καπιταλιστικής κοινωνίας.

Το  μαύρο μέτωπο μνημονιακής κι αντιμνημονιακής δεξιάς κι άκρας δεξιάς, από τον υπουργό των μπάτσων Χρυσοχοίδη μέχρι τους ναζιστές μαφιόζους της χρυσής αυγής κι από τον «ευαίσθητο» Καμίνη μέχρι τον κομμουνιστοφάγο Σαμαρά με την ευγενική χορηγία όλων των μέσων αποφάνθηκε: οι μετανάστες χωρίς χαρτιά είναι ο εχθρός, μαζί κι όσοι τους υποστηρίζουν. Ήδη εδώ και δύο μέρες οι ένστολες συμμορίες -ναι οι ίδιες που αποδεδειγμένοι βασανίζουν και ληστεύουν μετανάστες και θα ενισχυθούν με άλλους χίλιους καμικάζι- επιδίδονται σε πογκρόμ κατά των μεταναστών και -όπως ψέλλισε ο δήμαρχος Αθηναίων- ευρύτερα των τοξικομανών και των φτωχών, με άλλα λόγια των σύγχρονων απόκληρων.

Ταυτόχρονα με την κατάλληλη προπαγάνδα και τις αντίστοιχες παράτες, το κράτος σε ρόλο θεσμικού ρατσιστή, προαναγγέλει τη λειτουργία τριάντα (30) στρατοπέδων συγκέντρωσης, χωριτηκότητας τουλάχιστον 1000 ατόμων για τους μετανάστες χωρίς χαρτιά.

Και ναι μπορεί αυτά τα στρατόπεδα να μην είναι στρατόπεδα θανάτου όπως τα χιτλερικά, αλλά το κράτος θα φυλακίζει εντός τους ανθρώπους που δε θα έχουν διαπράξει κανένα αδίκημα εκτός από το ότι δεν έχουν χαρτιά, θα χωρίζει τα αντρόγυνα και τις οικογένειες, θα επιβάλει με λίγα λόγια με θεσμικό και νόμιμο τρόπο καθεστώς διάκρισης-απαρχάιντ. Κι επειδή οι λέξεις έχουν ακόμα κάποιο νόημα, έλεος με τους χυδαίους απολογητές των εφημερίδων και των καναλιών, αυτό δεν είναι ούτε υποδοχή, ούτε κλειστή φιλοξενία, επομένως εν πλήρει συνειδήσει η μνημονιακή Ελλάς με την υποστήριξη της πολιτισμένης Ευρώπης, ετοιμάζεται να προβεί στο μεγαλύτερο πογκρόμ κατά μεταναστών και να δημιουργήσει το πρόπλασμα χιτλερικών στρατόπεδων.

Θα είναι λάθος να θεωρηθεί όλη η ακροδεξιά ρητορεία για τη μετανάστευση και γενικά την ασφάλεια που κυριαρχεί από το πρωί μέχρι το βράδυ απλή απόπειρα να αλλάξει η προεκλογική (;) ατζέντα και να μετατοπιστεί από την οικονομική κρίση και τα μέτρα στο προνομιακό -για το καθεστώς- πεδίο του νόμου και της τάξης. Όχι ότι αυτή η αλλαγή δε στοχεύει στη συσπείρωση των αστικών δυνάμεων μνημονιακών και μη, εξάλλου και στις ευρωεκλογές το 2009, αλλά και στις δημοτικές της Αθήνας το 2010, πάλι είχαμε την ίδια κασέτα από τους έγκυρους γραφιάδες και τηλεάστερες.

Όμως  αφενός η ακροδεξιά ηγεμονία σε τέτοια ζητήματα χτίστηκε μεθοδικά από το Γενάρη του 2009 κι έπειτα, αφετέρου είναι φανερό σε όποιον θέλει να το δει πως ο ρατσισμός και η πυγμή είναι η νέα κοινωνική συμμαχία που επιθυμεί να στήσει η αστική τάξη και το κράτος της. Μια ματιά στη Γαλλία εξάλλου και στην αντισλαμική προπαγάνδα που έχει ξεσπάσει ύστερα απο τα γεγονότα της Τουλούζης δείχνει πως το θέμα δεν είναι αμιγώς ελληνικό.

Ουσιαστικά πρόκειται για βαθύτερη πολιτική και κοινωνική διεργασία που ξεφεύγει από τα στενά εκλογικά οφέλη, ούτε έχει να κάνει με κάποιους πολιτικούς φασίστες. Εξάλλου και μετά τις εκλογές(;) όπως ακριβώς το πιθανότερο είναι ο Παπαδήμος να είναι και πάλι πρωθυπουργός, έτσι και ο νόμος και η τάξη θα είναι το όχημα για να οριστεί ξανά το ταξικό φράγμα την εποχή της κρίσης για να υψωθεί δηλαδή το ανάχωμα απέναντι στους νεόπτωχους-ανεξάρτητα εθνικότητας- που θα πληθαίνουν.

Όλη αυτή η ρητορεία για τους «μετανάστες που είναι εισβολείς, που απειλούν την υγεία των πολιτών, που μολύνουν το ιστορικό κέντρο» η οποία αποτελεί πλέον την κυρίαρχη ιδεολογία του κράτους δεν είναι απλά ένα ωμό δείγμα ταξικού μίσους προς τους απόκληρους που χώραγαν στο κάδρο της ανάπτυξης ως θύματα, αλλά τώρα πρέπει να χάσουν την ανθρώπινη ιδιότητα τους.

Το έχουμε ξαναπεί: είναι ένα κάλεσμα προς τα απομεινάρια της μεσαίας τάξης, τους εκκολαπτόμενους γιάπιδες(υπάρχουν ακόμα τέτοιοι) και κάθε λογής απολιτίκ τρέντι συντηρητικούς να συστρατευτούν στην ύστατη μάχη για τη διάσωση της πατρίδος και των προνομιών τους-υλικών ή φαντασιακών. «Μπορεί να διαλύσαμε μισθούς και συντάξεις, παιδεία και υγεία, να μην υπάρχει προοπτική καπιταλιστικής ανάπτυξης και να οικοδομούμε ένα κράτος έκτακτης ανάγκης, αλλά θα μπορείτε να κυκλοφορείτε σε μια καθαρή Αθήνα, να πίνετε τα ποτά σας, να καταναλώνετε πολιτισμό, χωρίς να στοιχειώνουν το βλέμμα σας ανθρώπινες σκιές, λαθραίοι και φυσικά αριστεροί κι αναρχικοί διαδηλωτές». Αυτά κρύβονται πίσω από την καθεστωτική προπαγάνδα, αυτός είναι ο στόχος των στρατοπέδων συγκέντρωσης και των πογκρόμ. Εθνική ενότητα κυριολεκτικά πάνω στις πλάτες των πραγματικά απόκληρων.

Σε αντίθεση με τους αφελείς που θεωρητικοποιούν μάλιστα την αφέλεια τους, η κοινωνία δε χωρίζεται στο απλουστευτικό σχήμα του 1% που τα χει όλα και του 99% που δεν έχει τίποτα. Υπάρχουν πλατιά στρώματα που δε νοιάστηκαν ποτέ για τίποτα περισσότερο από την πάρτη τους, που ακολουθούν με προθυμία κάθε εμετικό ιδεόλογημα, που θα μείνουν και θα μένουν απαθείς και που ακόμα κι αν βρίζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ τους πολιτικούς ως προδότες( ή μάλλον ακριβώς για αυτό) θα είναι πάντα ενεργητικοί ή παθητικοί υποστηρικτές των σχεδίων της αντίδρασης.

Ένα άλλο στοιχείο που έχει τη σημασία του γύρω από τα προωθούμενα στρατόπεδα είναι η μπίζνα που στήνεται και τα αντίστοιχα κέρδη. Όπως δήλωσε ο Χρυσοχό σε κάθε στρατόπεδο θα απασχοληθούν 150 νέοι μπάτσοι(4500 νέοι ταγματασφαλίτες) συνεπικουρούμενοι από εταιρείες σεκιούριτι σε μια ιδιωτικοποίηση των φυλακών αλά αμερικέν. Ταυτόχρονα η ΕΕ θα δώσει, έγραψε η καθεστωτική Καθημερινή, 250 εκ για τα στρατόπεδα, ενώ τη σίτιση θα αναλάβουν ιδιωτικές εταιρείες. Συνολικά το σχέδιο είναι σε κάθε στρατόπεδο να απασχολούνται χίλιοι νοματαίοι, από τις τοπικές κοινωνίες. Εκτός λοιπόν από τους προφανείς ιδεολογικο-πολιτικούς λόγους οι συνθήκες διαβίωσης θα πρέπει να είναι άθλιες για να βγαίνουν πιο πολλά φράγκα.

Μάλλον πρόκειται για υπόδειγμα ιδιωτικοποίησης της καταστολής, άρα όσοι ενδεχομένως να ανησυχούσαν αν η αστυνομία «καθαρίζοντας» το κέντρο από τους τοξικομανείς και τους μετανάστες θα χάσει πόρους από τη συνήθη-όπως ακούγεται-επίβλεψη διαφόρων δραστηριοτήτων, θα δημιουργηθούν αντισταθμιστικά οφέλη από το ευρωπαϊκό χρήμα για να συντηρεί τα επικουρικά της ταμεία.

Ας είμαστε ξεκάθαροι με το εξής: αν τα στρατόπεδα δημιουργηθούν θα συνιστούν μια τομή στην πορεία μετάλλαξης της αστικής δημοκρατίας και μια στρατηγική ήττα για την αριστερά και τους καταπιεσμένους. Όπως ήττα ήταν το ότι τόσα χρόνια η αριστερά πλην ελαχίστων εξαιρέσεων άφηνε αναπάντητες τις φασιστικές προκλήσεις, ή περιοριζόταν σε έναν αφηρημένο ανθρωπισμό για τους «μετανάστες που είναι αδέρφια μας» χωρίς να προβαίνει σε συγκεκριμένες δράσεις. Δράσεις που θα εκκινούσαν από περιφρουρημένες καταλήψεις των άδειων κτιρίων του κέντρου, από συσσίτια και δίκτυα αλληλεγγύης που θα εμπόδιζαν(ή θα προσπαθούσαν έστω) τη μαφία μαζί με το κράτος και το ναζιστικό υπόκοσμο να εκμεταλλεύονται τους μετανάστες. Δράσεις που αναπόφευκτα θα είχαν ένα όριο, αλλά θα δημιουργούσαν άλλη συνείδηση σε μετανάστες κι αλληλέγυους, πέρα από τη λογική του θύματος και του συμπαραστάτη. Τη συνείδηση του πολιτικού υποκειμένου που  δεν επαιτεί λύσεις από το κράτος, δεν καταναλώνει φολκόρ αλληλεγγύη αλλά επανοηματοδοτεί με επαναστατικό τρόπο τον ανθρωπισμό.

Αυτά ακόμα και τώρα, υπό την πίεση του αντιπάλου, οφείλουν να είναι ένας άξονας άμεσης δράσης. Ο αγώνας ενάντια στα στρατοπεδα συγκέντρωσης δεν είναι ούτε μονοθεματικός αγώνας ούτε στενά ανθρωπιστικός, αλλά τμήμα του συνειδητού πολιτικού ανατρεπτικού αγώνα. Η ακροοδεξιά ρητορεία στοχοποιεί αρχικά τους μετανάστες, αλλά είναι βέβαιο πως τα φασιστικής λογικής μέτρα περιορισμού αποτελούν πρελούδιο για την κλιμάκωση της επίθεσης που ήδη έχει ξεκινήσει και δε θα αφορά τα οικονομικά μέτρα μόνο, αλλά τη νέα ιδεολογική και πολιτική καθεστωτική αφήγηση, τη ρεβάνς της μεταπολίτευσης.

Όσοι δε θεωρούν πως αυτό αφορά την εργατική τάξη και τους αγώνες της, γιατί δεν παίζουν με το μεταναστευτικό και δε θέλουν να πολωθεί τώρα το αντιμνημονιακό τους μέτωπο, όχι μόνο είναι αστοιχείωτοι πολιτικά, αλλά δεν έχουν τίποτα κοινό με την επαναστατική αριστερά και το όραμα ενός άλλου κόσμου.

Κανένας αγώνας για το μεροκάματο, καμία εθνική ενότητα του λαού δεν έχουν νόημα (αν είχαν και ποτέ) όταν χιλιάδες άνθρωποι-ο βυθός της κοινωνίας-θα στερηθούν ακόμα και του στοιχειώδους δικαιώματος του να ορίζουν το σώμα και τη φτώχεια τους.

Κόντρα στην (αντι)μνημονιακή εθνική ενότητα, κόντρα στην αντιανθρώπινη καθεστωτική προπαγάνδα και πρακτική, οφείλουμε να οικοδομήσουμε την ενότητα των καταπιεσμένωνυπερασπιζόμενοι ένα βαθύτερο ανθρωπισμό που δε θα δείξει όμως καμία επιείκεια στους νοσταλγούς των Άουσβιτς και των μεταμοντέρνων υποστηρικτών τους. Η αναμέτρηση με τη σήψη του αστικού πολιτισμού που επαναφέρει ως ρεαλισμό τις πιο σκοτεινές του πλευρές  απαιτεί συνείδηση και τόλμη και από το αποτέλεσμα αυτής της μάχης, αλλά και του ταξικού πολέμου που είναι το περιεχόμενο της κρίσης, κρίνεται-όπως σε κάθε ιστορική καμπή- τελικά το μέλλον της ανθρωπότητας.

Άκης Τζάρας