Ο Χριστόφιας, η ηχορύπανση και οι επιλογές της αριστεράς.

Επειδή δεν πρόκειται να συνεννοηθώ οποτεδήποτε με τον Στροβ σε πολιτικό επίπεδο, θα απευθυνθώ στο μουσικό του κριτήριο. Στοβ προκαλείς ηχορύπανση με την εμμονή πως για όλα φταίει ο Χριστόφιας! Είναι σαν να αναγκάζεις ένα φιλόμουσο να ακούει εικοσιτέσσερις ώρες το εκοσιτετράωρο Άντζελα Δημητρίου και μετά να επιμένεις πως πρέπει να γίνει και συζήτηση για την «τέχνη» ή την «τέχνη της πολιτικής» στην βάση αυτής της ηχορύπανσης.

Η Άντζελα δεν εν τέχνη. Είναι η αντεπανάσταση της δεξιάς με τον απόηχο της  φωνής της πάλαι ποτέ ένδοξης  Ρίτας Σακελλαρίου που δεν πάει στο μέγαρο γιατί  αποφάσισε να προτιμήσει τον παίδαρο! Αν θέλεις να μιλήσει ένας αριστερός  μαζί σου για «τέχνη της πολιτικής» κόπιασε στα μέγαρα, βάλε πολιτικά κριτήρια τζαι όι κριτήρια «παίδαρου» διότι  εμείς παραλιακή δεν πάμε!

Το «δύσκολο» ζήτημα της ηγεσίας του κόμματος.

Δεν μπορώ να συμμεριστώ την ρητορική περί ικανής ή ανίκανης ηγεσίας της αριστεράς. Δεν συμμερίζομαι αυτή τη ρητορική από τα δεξιά, ούτε από τα αριστερά κάθε φορά που προσπαθεί να αμυνθεί όταν κάτι στραβώνει. Οι μεν θέλουν «τον παίδαρο» οι δε επιμένουν «πως  εν παίδαρος, κοίτα επέτυχε τουτο τζαι τούτο»

Η ιστορία με την ηγεσία του κόμματος ουδέποτε ήταν ένα φλέγον ζήτημα για μένα. Έχω μια ιδεολογική αδιαφορία για το ζήτημα είναι γεγονός, κάτι το οποίο με φέρνει σε αντιπαράθεση με τη δεξιά, με την αριστερά τζαι με τους πρώην ακελικούς ταυτοχρόνως!

Υπάρχει τζαι ιδεολογικού τύπου αδιαφορία για κάποια κομματικά θέματα,ξέρετε. Ένθερμη για το ζήτημα της ηγεσίας θα ήμουν στην περίπτωση που υπήρχε είτε στην Κύπρο είτε κάπου στον κόσμο κάποιος με τα οργανωτικά τερατώδη χαρακτηριστικά ενός  Βλαδίμηρου Λένιν που θα επέβαλλε την εξαίρεση από τον γενικό  πολιτικό κανόνα. Αφού δεν υπάρχει οφείλω να τοποθετήσω το ζήτημα της ηγεσία στο επίπεδο που ανήκει. Μείζονος σημασίας για τα κομματικά εγώ θεωρώ την απώλεια του συνδικαλιστή Αντρέα Ζιαρτίδη για παράδειγμα, πολυ περισσότερο από ότι άλλες  πολλές «ισάξιες» απώλειες από τον κομματικό μηχανισμό. Αυτό απορρέει από μια συγκεκριμμένη πολιτική τοποθέτηση, σύμφωνη με τον μαρξισμό, για το τι είναι ένα κόμμα της αριστεράς.

Το κόμμα της αριστεράς.

Ας πούμε πως το κόμμα της αριστεράς σε αντίθεση με τα αστικά κόμματα έχει τα χαρακτηριστικά του μυθικού ανδρόγυνου. Εν θκυό φύλα σε ένα. Ας πούμε πως το «αντρικό» μέρος εν το κόμμα τζαι το «θηλυκό» τα συνδικάτα.

Τα χαρακτηριστικά του ανδρόγυνου,  ένα αριστερό κόμμα δεν τα αποκτά από επιλογή. Έτσι γεννιέται. Διαβάστε ιστορία να δείτε την διαδικασία της γένεσης οπουδήποτε στον κόσμο των αριστερών κομμάτων.

Ή ας πούμε πως ένα αριστερό κόμμα έχει δύο πλευρές. Η μια από αυτές είναι το συνδικαλιστικό κίνημα. Το σώμα όμως εξακολουθεί να είναι ένα.

Αν θα μεταφέραμε καταχρηστικά την ρητορική για την «έμφυλη» βία στα κομματικά θα λέγαμε μάλλον πως κάποιος άντρας διεκδικεί από μια γυναίκα να εν υποτονική τζαι ανύπαρκτη τζαι να ακολουθεί το δικό του πρωτόκολλο. Ίσως, αυτοκριτικά να πω, τζαι η δική μου εστίαση στα συνδικαλιστικά θέματα να είναι ταυτόχρονα τζαι ένας υποσυνείδητος «γυναικείος» πολιτικός  αγώνας. Οπότε προτιμώ τους συντρόφους που αναδυκνείουν τα συνδικάτα μάλλον παρά τα κόμματα σαν πιο έξυπνους, υποθέτω,τζαι θεωρώ λλιον αστεία φαλλοκρατική την εμμονή με τις ηγεσίες και τις ικανές ή ανίκανες προσωπικότητες.

Η δυσκολία του να είσαι το ακελ.

Υποθέτω πως αν τα τελευταία 20,30,40 χρόνια στο «ανδρόγυνο σώμα» του κόμματος υπήρχε μια δεδομένη ιεραρχία, αν δηλαδή ο επαρχιακός οργανωτικός του ακελ σε μια πόλη  έμαθε αυτά τα χρόνια πως ιεραρχικά εν πιο πάνω από τον αντίστοιχο επαρχιακό οργανωτικό της πεο στην ίδια πόλη, και αν το κόμμα εν ένα ολοκληρο οικοδόμημα, προκύπτει μια δυσκαμψία εσωτερική να αποδεχτεί το ένα μέρος του σώματος το άλλο ως ισότιμα.

Αυτή η δυσκαμψία εντοπίζεται και στους ίδιους του ψηφοφόρους του ακελ. Επιτυχία ή αποτυχία θεωρείται μόνο η πορεία του μισού σώματος. Κανένας δεν θα συγκινηθεί, δεν θα ανησυχήσει, δεν θα κλάψει για την πορεία του άλλου μισού. Στις βουλευτικές δεν είδα κανένα καφκά στα αριστερά μπλογκς για την παντελή υποτίμηση στην αντιπροσώπευση των συνδικαλιστών στη βουλή. Πόσα έπιασεν το κόμμα ήταν το μοναδικό ερώτημα.

Θα έλεγα πως τόσο ο ίδιος ο μηχανισμός του κόμματος αλλά και οι ψηφοφόροι εν εσωτερικά αλλοτριωμένοι ακόμα τζαι συγκινησιακά όχι μόνο ιδεολογικά για το ποιά είναι η θέση του συνδικάτου.

Δυστυχώς βέβαια και στην ίδια τη ΠΕΟ στην προκειμένη διαπιστώνεται μια μερική παραίτηση ή ανικανότητα στελεχών της να ηγηθούν των ζητημάτων της εργατικής τάξης. Αλλά μόνο μερική.

Τι σημαίνει ηγεσία;

Ηγεσία για ένα αριστερό κόμμα σημαίνει ένα και μοναδικό πράγμα. Το ρόλο του κόμματος ως πρωτοπορίας για τα ζητήματα της εργατικής τάξης. Το προλεταριάτο και οι εργαζόμενοι χρειάζονται ένα «ηγετικό νου» για να μην περιπέσουν στο ευτελές επίπεδο ενός αστικού κόμματος. Ηγεσία δεν είναι τα πρόσωπα είναι ο ρόλος! Και εφόσον το σώμα έχει δύο μέρη ο νους πρέπει επίσης να είναι διπλός. Νους των συνδικαλιστών και νους των κομματικών στελεχών σε ένα.

Το ακελ, δεν εχει πολλές επιλογές στην ουσία. Η θα είναι και τα δύο ή δεν θα είναι απολύτως τίποτε παρά εναν άλλο αστικό κόμμα που θα ακολουθήσει  την μοίρα των αστικών κομμάτων. Δηλαδή θα είναι ουραγός της πραγματικότητας.

Επαναλαμβάνω πως αντιλαμβάνομαι τις εσωτερικές δυσκαμψίες. Εν παραιτείται  εύκολα κανένας που έμαθε να απολαμβάνει την εξουσία ως δική του. Το κόμμα διατηρεί την πεο σε ρόλο θυγατρικής εταιρείας τζαι μόνον αν αναγκαστεί ή αν φανεί σοφό θα κάμει την απαιτούμενη «πολιτική δίαιτα» για να χωρεί τζαι τον άλλο μέσα στο πολιτικό κρεβάτι. Μπορεί να χρειαστεί και μαξιλαροπόλεμος για να το πούμε πιο ωμά.

Η προπαγάνδα

Η προπαγάνδα ακολουθεί τις προσταγές του εξουσιαστικού μέρους πιστά. Πατρονάρει μονίμως «τη σύζυγο» και ποδοσφαιροποιεί τους φιλάθλους με νίκες, με ήττες τζαι με εύηχα συνθήματα. Κάποτε για πολύ περίεργους λόγους επικαλείται και ψέματα για να κατοχυρώσει την ισχύ της παντοδυναμίας του.

Πριν τρεις μήνες για παράδειγμα, όταν ο κάθε άσχετος όπως εγώ γνώριζε πως μέχρι το τέλος του χρόνου θα αποχαιρετούσαμε την ΑΤΑ, η προπαγάνδα έλεγε περιφρονητικά πως η κυβέρνηση είναι πετυχημένη γιατί π.χ τα ξενοδοχεία μας είναι γεμάτα και δεν κινδυνεύουμε από τον μηχανισμό στήριξης.

Σήμερα η δεξιά λέει πως η κυβέρνηση μας έλεγε ψέματα δηλαδή οι δημιουργοί του ψέματος ως είδους κατηγορούν την αριστερά για ψεύδη, αυτό όμως που είναι ακατανόητο είναι προς τι η φοβία να πούμε την αλήθεια; Πως έχουμε ταξικό πόλεμο και πως είτε είμαστε κυβέρνηση είτε δεν είμαστε, δεν είναι ζήτημα ικανότητας.

Προς τι τα ψέματα για την σίγουρη νίκη του ακελ στις δημοτικές; Αν ο κάθε άσχετος όπως εγώ ήξερε πως είναι ψέμα αυτή η νίκη, σε τί ακριβώς εξυπηρετούσε η γραμμή να θεωρηθεί π.χ η εκλογή της Ελένης σχεδόν σίγουρη τρεις μέρες πριν από τις εκλογές; Σε τι; Στο να μας πιστέψουν οι δεξιοί και να συσπειρωθούν γύρω από τον Γιωρκάτζη; Προς τι αυτή η άθλια προπαγάνδα;

Το μέλλον του ακελ.

Οι απαισιόδοξοι λένε πως το ακελ δεν θα τα καταφέρει. Δηλαδή πως θα τα κάμει θάλασσα, θα συνεχίζει να περιπαίζει τους αριστερούς, θα φιμώσει την πεο, τζαι θα έχει την άθλια τύχη του πασοκ στην ελλάδα.

Οι λιγότερο απαισιόδοξοι λένε πως η πεο δεν θα πάει αμαχητί και πως θα πάρει τον ρόλο που ιστορικά ΤΗΣ ΑΝΗΚΕΙ.

Σήμερα 19 Δεκεμβρίου 2011 μάλλον ανήκω στους πρώτους.