στον Μ.
Αντηχούν ακόμα οι φωνές των αγνώστων μου που ήρθαν... στο πρόσωπό μου να καταδικάσουν τα όνειρά τους... στην άλλη πλευρά του κόσμου... το παράσιτο που είμαι έγινε ακίνδυνο πιά... το παρέδωσαν στα σκουπίδια των λόγων... όμως εδώ η ποίηση γράφεται με τούβλα φτυάρια και μιστριά... στην κομένη μου ανάσα ίαμβοι και τροχαίοι εναλλάσονται να φτιάξουν άγραφα ποιήματα... κι αργά μετά από τόσο μόχθο δεν φτάνουν ως το χέρι μου... το άγραφον ποίημα του Αρχαγγέλσκ το ξέρουν μόνο πόνοι στις αρθρώσεις και μικρές αμυχές... γέμισε η ψυχή μου μυστικά τοπία σπλάχνων όπως τότε στο νεκροτομείο... είδα το σώμα μου να λύνεται σε ιδρώτα και μυϊκό πόνο... το παράσιτο που ήμουν ρυθμολογεί στίχους κι από το σπάσιμο της πέτρας... τα παιδιά εκείνων των αγνώστων αποθέτουν ρόδα στο σώμα του μόχθου μου... και βλέπω τα κρεματόρια να καίνε τον χτεσινό κόσμο τους... το παράσιτο που ήμουν γράφει ποιήματα στο χαρτί των τάφων τους... τη μνήμη του μόχθου... που έσβησε και ξανάφερε τις λέξεις... εμψυχωμένες από σάρκα πάσχουσα κι ευχαριστία αέρος... πώς να μην αγαπώ τη ζωή;
"Ο Γιόζεφ Μπρότσκι και η μνήμη του μόχθου"
Γιώργος Μίχος
Αντηχούν ακόμα οι φωνές των αγνώστων μου που ήρθαν... στο πρόσωπό μου να καταδικάσουν τα όνειρά τους... στην άλλη πλευρά του κόσμου... το παράσιτο που είμαι έγινε ακίνδυνο πιά... το παρέδωσαν στα σκουπίδια των λόγων... όμως εδώ η ποίηση γράφεται με τούβλα φτυάρια και μιστριά... στην κομένη μου ανάσα ίαμβοι και τροχαίοι εναλλάσονται να φτιάξουν άγραφα ποιήματα... κι αργά μετά από τόσο μόχθο δεν φτάνουν ως το χέρι μου... το άγραφον ποίημα του Αρχαγγέλσκ το ξέρουν μόνο πόνοι στις αρθρώσεις και μικρές αμυχές... γέμισε η ψυχή μου μυστικά τοπία σπλάχνων όπως τότε στο νεκροτομείο... είδα το σώμα μου να λύνεται σε ιδρώτα και μυϊκό πόνο... το παράσιτο που ήμουν ρυθμολογεί στίχους κι από το σπάσιμο της πέτρας... τα παιδιά εκείνων των αγνώστων αποθέτουν ρόδα στο σώμα του μόχθου μου... και βλέπω τα κρεματόρια να καίνε τον χτεσινό κόσμο τους... το παράσιτο που ήμουν γράφει ποιήματα στο χαρτί των τάφων τους... τη μνήμη του μόχθου... που έσβησε και ξανάφερε τις λέξεις... εμψυχωμένες από σάρκα πάσχουσα κι ευχαριστία αέρος... πώς να μην αγαπώ τη ζωή;
"Ο Γιόζεφ Μπρότσκι και η μνήμη του μόχθου"
Γιώργος Μίχος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου