Φταίει κι ο Χατζηπετρής...

Η Γιορτή της Δημοκρατίας χρειάστηκε μια σειρά λογοκριμένων εικόνων για να εξασφαλίσει το Πρωτοχρονιάτικο Πάρτυ στο Κοινοβούλιο. Δεν γνωρίζω αν άγιος Βασίλης θα στεφθεί φέτος τιμητικά ο Πάμπης Κυρίτσης στα πλαίσια του γιορτινού κοινωνικού διαλόγου με τις συντεχνίες.


Οι εικόνες.

Δεν υφίσταται «κυπριακή» οικονομική κρίση ούτε «κυπριακή» επίλυση της κρίσης

Το δικαίωμα στην αντίδραση και στις απεργίες δεν είναι εισαγώμενο φρούτο, είναι το ελάχιστο μέτρο άρνησης των εργαζομένων να αποφασίζουν «άλλοι με άλλους» για αυτούς.

Η δαιμονοποίηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων και του δικαιώματος στην απεργία ως περίπου «προδοσία και αποστασία» από το πλαίσιο αρμονικής συνύπαρξης και συναίνεσης, η επίκληση για σιωπή που μεταφέρει το θέμα από το πρίσμα του οικονομικου/πολιτικού στο πρίσμα του κληρονομικου/τοπικού και αναμοχλεύει φοβίες του μέσου κύπριου για αποσταθεροποίηση του εσωτερικού της χώρας, είναι το λιγότερο ένδειξη συνεννόησης και συνενοχής της άρχουσας τάξης του διεθνούς κεφαλαίου και της αστικής τάξης του ντόπιου κεφαλαίου για την «αναγκαστική και επείγουσα» εξαθλίωση του κυπριακού λαού και των λαών της ευρώπης.

Όχι στην ενοχή! Οι εργαζόμενοι έχουν δικαίωμα να παλέψουν για όλα αυτά που θα γίνουν γι αυτούς χωρίς αυτούς! Μας συγχωρείτε για την ταλαιπωρία!

Όχι στους φωστήρες οικονομολόγους, στους φωστήρες Υπουργούς, στους φωστήρες βουλευτές!

Οι εργαζόμενοι δεν θα είναι πάντα οι γιούδες της πλύστρας του κοινοβουλίου!


Πάρτε τα Κεφάλαια σας, τον καπιταλισμό σας που καταρρέει την δημοκρατία σας που καταρρέει και θαφτείτε μαζί τους! Η Κύπρος ανήκει στους κύπριους εργαζόμενους και όχι στα κυπριακά κόμματα και στους κύπριους βουλευτές!


Όχι στον πολιτικό μεσαίωνα της κυπριακής καθυστέρησης!


Ψήφο στη νοημοσύνη του εργάτη!

αναδημοσίευση από το Γκράνμα

Η νέα ΕΕ: Άθλια οικονομική διακυβέρνηση

Εισαγωγή: Το ευρώ ως εργαλείο εργατικού ξεζουμίσματος και τα αδιέξοδα του

Η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού και η απειλή μιας μακροχρόνιας πανευρωπαϊκής ύφεσης φέρνουν στην επιφάνεια τις εγγενείς αντιφάσεις του οικοδομήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του «κινητήρα» της, της Ευρωζώνης: κοινή νομισματική πολιτική από τη μία, διαφορετικές φορολογικές και «κοινωνικές» πολιτικές από την άλλη. Το κοινό νόμισμα ήταν βεβαίως εκ γενετής ένα εργαλείο διάλυσης εργατικών κατακτήσεων και των όποιων αναδιανεμητικών λειτουργιών των κρατών. Οι καπιταλιστές που συμμετείχαν στo σύλλογο για τη νομισματική ένωση (AMUE), το λόμπι που έσπρωξε για τη δημιουργία του ευρώ ποτέ δεν το έκρυψαν αυτό. Εκπρόσωπος της Μόργκαν Στάνλεϊ έλεγε το 1997: «αν αφαιρέσουμε το [εθνικό] νόμισμα ως δικλείδα ασφαλείας, οι κυβερνήσεις θα υποχρεωθούν να συγκεντρωθούν σε αληθινές αλλαγές για περισσότερη ανταγωνιστικότητα: χαμηλότεροι φόροι, ελαστική αγορά εργασίας και πιο ευνοϊκό για τις επιχειρήσεις ρυθμιστικό πλαίσιο». Εκπρόσωπος της τότε Ντέμλερ Κράισλερ συμπλήρωνε το 1998: «Τις δυνάμεις της αγοράς που θα απελευθερωθούν από το ευρώ δε θα τις αισθανθούν μόνο οι διευθυντές των εταιρειών αλλά και οι πολιτικοί. Οι εκλεγμένοι αρχηγοί θα αντιμετωπίζουν ανταγωνισμό ενόσω προσπαθούν να προσελκύσουν επενδύσεις που δημιουργούν θέσεις εργασίας και τελικά θα χαμηλώνουν τους εταιρικούς φόρους και θα χαλαρώνουν τις ρυθμίσεις». [1]

Οι λειτουργίες αυτές του ευρώ επιτελέστηκαν προς ικανοποίηση του κεφαλαίου και αδυνάτισμα της εργασίας. Η κρίση όμως έκανε την αντίφαση νομισματικής – φορολογικής πολιτικής εκρηκτική πιο γρήγορα από ότι περίμενε ίσως το ίδιο το κεφάλαιο. Κι έτσι ψάχνουν τρόπο να τη λύσουν. Η ένωση Γάλλων εργοδοτών πρόσφατα ζήτησε ρητά από τις σελίδες της Μοντ τη δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης.[2] Η γερμανική αστική τάξη έχει όμως άλλη γνώμη αρνούμενη την προοπτική μεταφοράς φορολογικών εσόδων από τη μία στην άλλη περιφέρεια όπως γίνεται στο εσωτερικό πραγματικών κρατών. Για το λόγο αυτό λοιπόν, η μπίλια προς το παρόν κάθεται στη συγκεντροποίηση των οικονομικών αποφάσεων στις Βρυξέλλες, χωρίς όμως την καθιέρωση οποιασδήποτε αναδιανεμητικής λειτουργίας ανάμεσα στις διαφορετικές χώρες.

Στις 23 Νοέμβρη, η Κομισιόν παρουσίασε δύο ακόμα προτάσεις κανονισμών ως συνέχεια του πακέτου των έξι που εγκρίθηκαν αρχές Οκτώβρη από την Ευρωβουλή και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Πρόκειται για ένα νομοθετικό πλαίσιο, που με αντικανονικές διαδικασίες -τόσο σε σχέση με τα εθνικά συντάγματα όσο και με την ίδια τη συνθήκη της ΕΕ- μεταφέρει την άσκηση όλης της οικονομικής πολιτικής και της κατάρτισης των εθνικών προϋπολογισμών στα χέρια της Κομισιόν και επιτρέπει την επέμβαση της στον καθορισμό των μισθών.

Στα χρόνια του ευρώ, όλες οι αστικές τάξεις της Ευρώπης κέρδισαν απέναντι στις εργατικές και κάποιες αστικές ενάντια σε άλλες. Οι σχετικά χαμένες συσπειρώνονται γύρω από τις κερδισμένες και μαζί επιχειρούν το… τελικό ξεζούμισμα. Η γερμανική κεφαλαιοκρατία ηγείται του ξεζουμίσματος, αλλά κρατά ανοιχτή την πόρτα της εξόδου κινδύνου κι αρνείται να δεσμευτεί σε μια διαδικασία πλήρους ομοσπονδοποίησης.

ΑΘΛΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

 Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα επιβάλλει την μείωση των μισθών προς όφελος της «ανταγωνιστικότητας»

Επιβολή προστίμων σε όποια κράτη – μέλη δεν συμμορφώνονται με τους δρακόντειους όρους δημοσιονομικής σταθερότητας, έλεγχος και ουσιαστική κατάρτιση των εθνικών προϋπολογισμών από την Κομισιόν, εντολές για άμεσες ιδιωτικοποιήσεις, διαρκής τάση μείωσης των μισθών (σύμφωνα με το Σύμφωνο για το ευρώ), να το εφιαλτικό τοπίο του μέλλοντος της ΕΕ και της ευρωπαϊκής οικονομικής διακυβέρνησης.

Τα μέτρα για την οικονομική διακυβέρνηση επιβεβαιώνουν την άποψη που πολλοί εξέφρασαν πριν από ενάμιση περίπου χρόνο, ότι δηλαδή οι χώρες υπό πρόγραμμα «σωτηρίας» ήταν απλά τα πειραματόζωα για ένα αυταρχικό σύστημα διακυβέρνησης που θα επεκτεινόταν σε όλα τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

To πρώτο νομοθετικό πακέτο της οικονομικής διακυβέρνησης

Το πρώτο νομοθετικό πακέτο για την οικονομική διακυβέρνηση αποτελούταν από έξι νομοθετήματα και εγκρίθηκε από το Ευρωκοινοβούλιο το Σεπτέμβριο του 2011 και από το Συμβούλιο στις 4 Οκτώβρη. Τρεις κανονισμοί και μία ντιρεκτίβα για τη δημοσιονομική εποπτεία και τα υπερβολικά ελλείμματα αυστηροποίησαν το Σύμφωνο Σταθερότητας δίνοντας στην ΕΕ νέα δικαιώματα επιβολής προστίμων: Πρώτο, και προληπτικά για το έλλειμμα. Δεύτερο, ακόμα και σε περίπτωση που δε συμφωνεί η πλειοψηφία των κρατών μελών (χρειάζεται η ενισχυμένη πλειοψηφία των κυβερνήσεων για να μπλοκαριστεί ένα προτεινόμενο από την Κομισιόν πρόστιμο). Τρίτο, δυνατότητα επιβολής προστίμου όχι μόνο για το έλλειμμα αλλά και για μη αρκετά γρήγορη μείωση του δημοσίου χρέους.

Οι δύο άλλοι κανονισμοί αφορούσαν την πρόληψη και καταστολή των μακροοικονομικών ανισορροπιών. Η μακρο-οικονομική επιτήρηση θα γίνεται στη βάση ενός πίνακα δεικτών που θα καταρτίζεται από την Κομισιόν και θα τροποποιείται από αυτήν κατά βούληση. Το βασικό μέγεθος που θα μετριέται θα είναι η ανταγωνιστικότητα των οικονομιών, μεταξύ άλλων και με τη «συμβολή της εργασίας στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας». [1]

Οι τρόποι με τους οποίους μπορούν οι υποδείξεις της Κομισιόν να επηρεάσουν αποφασιστικά το πλαίσιο διαμόρφωσης των μισθών αναλύονται σε έγγραφο που διέρρευσε τον Ιούλη του 2011.[2] Στις συστάσεις που έχουν ήδη φέτος απευθυνθεί προς όλα τα κράτη μέλη, καλούνται τουλάχιστον επτά χώρες να ψαλιδίσουν τους μισθούς (βλ. πλαίσιο κάτωθι), χωρίς να μετριούνται η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η Κομισιόν θα μπορεί να παραγγέλνει στις κυβερνήσεις πώς να διαμορφώσουν (βλ. μειώσουν) τους μισθούς κι αν δεν συμμορφώνονται θα τους επιβάλει πρόστιμα ίσα με το 0,1% του ΑΕΠ της χώρας.

Το νομοθετικό πακέτο αυτό επεξεργάστηκαν παράλληλα στο δεύτερο μισό του 2010, οι υπουργοί Οικονομικών των κρατών – μελών υπό τον πρόεδρο του Συμβουλίου Χέρμαν Βαν Ρόμπουι, η Κομισιόν αλλά και η ένωση εργοδοτών BuinessEurope, η οποία έπεισε εν συνεχεία τους Ευρωβουλευτές να σκληρύνουν το πακέτο δίνοντας ακόμα περισσότερες εξουσίες στην Κομισιόν.[3]

To δεύτερο πακέτο: δύο νέες προτάσεις κανονισμών (23/11)

Η πρώτη νομοθετική πρόταση αφορά στην «εποπτεία των σχεδίων προϋπολογισμών».[4] Το Σεπτέμβρη του 2010 με μια μικρή αλλαγή στο καταστατικό του Συμφώνου Σταθερότητας αποφασίστηκε η καθιέρωση του ευρωπαϊκού εξαμήνου που μπήκε σε εφαρμογή το Γενάρη του 2011. Σύμφωνα με αυτό οι κυβερνήσεις οφείλουν να καταθέτουν κάθε Απρίλη τα προγράμματα μεταρρύθμισης και σταθερότητας, που έχουν διαμορφώσει. Το καλοκαίρι κάθε έτους η Κομισιόν και το Συμβούλιο προτείνουν τροποποιήσεις σε αυτά και εγκρίνουν την τελική τους μορφή. Με το νέο κανονισμό που προτείνεται, τα κράτη της Ευρωζώνης θα πρέπει να καταθέτουν και το σχέδιο προϋπολογισμού τους στις 15 Οκτώβρη κάθε έτους.

Το σχέδιο αυτό θα πρέπει να συνοδεύεται από «μακροοικονομικές προβλέψεις», που θα καταρτίζονται από ένα «ανεξάρτητο φορολογικό συμβούλιο», ένα σώμα δηλαδή εκτός κοινοβουλευτικού ελέγχου που θα επιτηρεί την εφαρμογή των φορολογικών διατάξεων. Τα επιδιωκόμενα έσοδα και έξοδα του κάθε κράτους θα πρέπει να αντιστοιχούν στο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, που θα έχει κατατεθεί στα ευρωπαϊκά όργανα από τον Απρίλη. Αν η Κομισιόν διαπιστώσει «μη συμμόρφωση με τις υποχρεώσεις του Συμφώνου Σταθερότητας» θα ζητά αναθεώρηση του προϋπολογισμού. Αν η κυβέρνηση το ζητήσει, εκπρόσωπος της Κομισιόν, θα έρχεται και στο Κοινοβούλιο της εν λόγω χώρας για να παρουσιάσει την πρόταση αναθεώρησης του προϋπολογισμού. Σε περίπτωση που η χώρα δε προβεί στην αναθεώρηση αυτή, η Κομισιόν θα της επιβάλει μια μη τοκοφόρο κατάθεση, μία χρηματική ποινή δηλαδή στην ουσία.

Στοιχεία σχετικά με κρατικούς οργανισμούς και κυβερνητικά συμβόλαια θα συνεκτιμούνται στις διαδικασίες αυτές. Εν ολίγοις η Κομισιόν θα μπορεί να διατάξει σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης την ιδιωτικοποίηση εκείνου ή του άλλου οργανισμού υπό την απειλή προστίμου.

Ο δεύτερος κανονισμός[5] επισημοποιεί το καθεστώς κηδεμονίας για τις χώρες που λαμβάνουν χρηματοδότηση από το EFSF και το επεκτείνει στις χώρες που «απειλούνται από σοβαρές δυσκολίες σε σχέση με τη χρηματοπιστωτική τους σταθερότητα». Στην παρούσα κατάσταση φωτογραφίζονται η Ιταλία, η Ισπανία και το Βέλγιο. Κάθε έξι μήνες η Κομισιόν θα αποφασίζει αν θα προεκτείνει ή όχι το καθεστώς κηδεμονίας το οποίο θα πραγματώνεται σε στενή σύνδεση με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Η Κομισιόν και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα έχουν δικαίωμα να προτείνουν σε ένα κράτος να «ζητήσει στήριξη» από το EFSF και το ΔΝΤ. Τέρμα λοιπόν τα τερτίπια και οι παρασκηνιακές πιέσεις – που είδαμε κυρίως στην περίπτωση της Πορτογαλίας – για να μπει μια χώρα στη στρούγκα. Από δω και πέρα θα το απαιτούν ρητά. Τα κράτη θα παραμένουν σε ειδικό καθεστώς επιτήρησης και μετά το τέλος του «προγράμματος σωτηρίας» για όσο κρίνουν οι ευρωπαϊκοί οργανισμοί.

«Frontloading».

Αυτή η νέα λέξη της αγγλικής (ή καλύτερα της ευρωενωσιακής) χρησιμοποιείται στις αίθουσες και τους διαδρόμους των Βρυξελλών για να περιγράψει το θεσμικό πραξικόπημα που συντελείται. Θα μπορούσε να αποδωθεί περιφραστικά ως εξής: πρώτα κάνουμε τις αλλαγές που θέλουμε και μετά αλλάζουμε νόμους, συντάγματα και συνθήκες ανάλογα. Το EFSF και το καθεστώς επιτήρησης Ελλάδας, Ιρλανδίας και Πορτογαλίας καθιερώθηκαν εξωθεσμικά και στην ουσία σε αντίθεση με τις συνθήκες. Ο νέος κανονισμός έρχεται να το «νομιμοποιήσει». Η παρέμβαση της ΕΕ στον καθορισμό των μισθών που περιλαμβάνεται στους κανονισμούς μακροοικονομικής επιτήρησης απαγορεύεται ρητά από τη συνθήκη της ΕΕ. Τώρα συζητάνε αναθεώρηση της συνθήκης για να την νομιμοποιήσουν.

Μέσα στον πανικό της κρίσης, πραγματοποιείται μία τεράστια μεταφορά εξουσίων από εκλεγμένα κοινοβούλια και κυβερνήσεις σ’ ένα μη εκλεγμένο όργανο, την Κομισιόν. Η αλλαγή αυτή γίνεται για να εφαρμοστεί χωρίς… εκλογικές οχλήσεις η βούληση των πολυεθνικών εργοδοτών εκφρασμένη από την ευρωπαϊκή συνομοσπονδία τους, την BusinessEurope και μετουσιωμένη στο Σύμφωνο για το Ευρώ (Corporate Europe Observatory: ‘Business against Europe’).

Το Σύμφωνο για το Ευρώ λέει ότι οι μισθοί πρέπει να αντιστοιχηθούν στην παραγωγικότητα μείον την τιμαριθμική προσαρμογή, αλλά και στην ανταγωνιστικότητα της εκάστοτε οικονομίας. Δηλαδή να πέφτουν όταν πέφτει η παραγωγικότητα κι αν αυτή ανεβαίνει να ανεβαίνουν μόνο ονομαστικά και μόνο αν κρίνεται ότι ανεβαίνει και η ανταγωνιστικότητα. Αν ψάξει κανείς στα έγγραφα της ΕΕ για το πώς ακριβώς ορίζεται η ‘ανταγωνιστικότητα μιας οικονομίας πολύ γρήγορα θα συνειδητοποιήσει ότι δε μιλάμε στην ουσία παρά για την κερδοφορία των μεγάλων καπιταλιστικών ομίλων κάθε χώρας.

H μείωση των μισθών προωθείται με τρεις ακόμα τρόπους: Πρώτο, κατάργηση της τιμαριθμικής προσαρμογής όπου και όσο υπάρχει. Δεύτερο, αποδυνάμωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και συμβάσεων. Τρίτο, πάγωμα των μισθών στο δημόσιο τομέα.

Το Σύμφωνο προβλέπει επίσης την αύξηση των ηλικιακών ορίων για συνταξιοδότηση σε όλους τους εργαζόμενους, περισσότερους έμμεσους και λιγότερους άμεσους φόρους, μείωση των κρατικών δαπανών μέσω του «φρένου στο χρέος», της εισαγωγής δηλαδή συνταγματικής κατά προτίμηση απαγόρευσης των «υπερβολικών» ελλειμμάτων σε όλες τις χώρες.

Η αστική τάξη παραδέχεται στην ουσία ότι το επιχειρούμενο ξεζούμισμα των εργαζομένων και η επιστροφή σε προ των παγκοσμίων πολέμων καπιταλιστικά μοντέλα – χωρίς συλλογικές συμβάσεις και κοινοβουλευτικό έλεγχο – δε θα είναι αρκετό για να σώσει το κοινωνικο-οικονομικό σύστημα της. Βλέπει επίσης ότι οι αντιφάσεις της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης του κεφαλαίου δε μπορούν να επιλυθούν παρά με μια ομοσπονδοποίηση, την οποία όμως είναι ανίκανη να πραγματοποιήσει. Οι εργατικές τάξεις δεν έχουν λόγο και δε μπορούν να ολοκληρώσουν μια διαδικασία ολοκλήρωσης που έχει τον καπιταλισμό στο DNA της. Η δίκια τους ένωση δε μπορεί παρά να τεθεί σε εντελώς νέες βάσεις.

Ευρω – Μνημόνια για όλες τις χώρες ΠΑΝΟΜΟΙΟΤΥΠΕΣ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΟΜΙΣΙΟΝ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΜΕΛΗ ΓΙΑ ΤΟ 2012 Δεν είναι μόνο η Ελλάδα στο στόχαστρο της Κομισιόν και της γραφειοκρατίας των Βρυξελών, αλλά πολλά κράτη – μέλη. Μια ματιά στις συστάσεις της Κομισιόν ανά χώρα για το 2012 είναι αποκαλυπτική: Μια συλλογή παραδειγμάτων από τον EU Observer: Αυστρία: Σταδιακή κατάργηση πρόωρης συνταξιοδότησης, αύξηση ορίων ηλικίας στις γυναίκες, μείωση εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία, απελεύθερωση επαγγελμάτων. Βέλγιο: Περιορισμός δαπανών για μείωση τους ελλείματος, ριζική αύξηση συνταξιοδότησης, μείσωση των επιδομάτων ανεργίας, χαλάρωση συλλογικών συμβάσεων και τιμαριθμικής προσαρμογής για να ‘αντιστοιχηθούν’ με την παραγωγικότητα, περισσότερο ΦΠΑ και ‘πράσινοι’ φόροι, συγκεντροποίηση του λιανικού εμπορίου, παραπέρα ιδιωτικοποίηση της ενέργειας. Γαλλία: Περιορισμός κατώτατου μισθού, χαλάρωση της προστασίας της εργασίας, νέα μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού, περισσότερο ΦΠΑ και ‘πράσινοι φόροι’, απελευθέρωση επαγγελμάτων. Γερμανία: Απελευθέρωση επαγγελμάτων, εισαγωγή ‘φρένου του χρέους’ και στα κρατίδια, ιδιωτικοποίηση των τραπεζών που ανήκουν στα κρατίδια. Ισπανία: Η ΕΕ στις συσάστεις της απείλησε επιτυχώς το ισπανικό κοινοβούλιο να μην τροποποιήσει των αντιασφαλιστικό νόμο που είχε καταθέσει η προηγούμενη κυβέρνηση. Ζήτησε ακόμα: περαιτέρω αλλαγές στο ασφαλιστικό και το εργασιακό, διαπραγματεύσεις ανά επιχείρηση και όχι ανά κλάδο, κατάργηση αυτόματης ανανέσωσης συλλογικών συμβάσεων, μεγαλύτερη ‘ελαστικότητα’ στους μισθούς, ολική κατάργηση της όποιας ΑΤΑ, μείσωση εργοδοτικών εισφορών στα ταμεία, αύξηση ΦΠΑ και φόρων στα καύσιμα, μείωση του ρόλου των κρατιδίων στη διαχείριση των ταμιευτηρίων (κάχας) Ιταλία: Χαλάρωση της προστασίας της εργασίας, διευκόλυνση απολύσεων, χαλάρωση συλλογικών συμβάσεων και ‘αντιστοίχηση τους στην παραγωγικότητα’ (μείον τον τιμάριθμο πάντα), περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις υπηρεσίων.  Σημείωνουμε ότι το Γιούρογκρουπ και η ΕΚΤ έχουν πρόσφατα απευθύνει πολύ πιο αυστηρές συστάσεις στην Ιταλία. Λουξεμβούργο: Χαλάρωση συλλογικών συμβάσεων και ‘σύνδεση τους με την παραγωγικότητα’, χαλάρωση τιμαριθμικής προσαρμογής, αύξηση ορίων συνταξιοδότησης Κύπρος: Αύξηση ορίων συνταξιοδότησης, επέκταση ετών εισφοράς των εργαζομένων στα ταμεία, χαλάρωση συλλογικών συμβάσεων και τιμαριθμικής προσαρμογής, αύξηση τιμών νερού. Μετά την υποβάθμιση της Κύπρου από τους οίκους αξιόλογησης ακόμα αυστηρότες συστάσεις τις απευθύνθηκαν. Ολλανδία: Αύξηση ορίων συνταξιοδότησης, αποψίλωση του συστήματος φροντίδας των ηλικιωμένων, εισαγωγή διοδίων. Φινλανδία: Αύξηση ορίων συνταξιοδότησης, ιδιωτικοποίση – συγκεντρωποίηση λιανικού εμπορίου και υπηρεσιών, περικοπές στα δημόσια έξοδα, αποψίλωση του συστήματος φροντίδας των ηλικιωμένων Η επίσημη σελίδα με τις συστάσεις ανά χώρα:http://ec.europa.eu/europe2020/tools/monitoring/recommendations_2011/index_el.htm

Η Ευρώπη των αφεντικών από τα γεννοφάσκια της

ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ

To 1949 σχηματίστηκε το Συμβούλιο Βιομηχανικών Ομοσπονδιών (CIFE) και με τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα το 1952, μία ομάδα εργασίας του μετασχηματίστηκε στην Ένωση Βιομηχανιών των χωρών της Ευρωπαϊκής Κοινότητας (UNICE).

Η ΕΚΑΧ ήταν μια ιδέα του Ρόμπερτ Σούμαν, προπολεμικού δικηγόρου της ένωσης σιδηρουργικών βιομηχανιών και βουλευτή που συμμετείχε στην πρώτη κυβέρνησή του στρατηγού Πετέν και ψήφισε το 1940 τις έκτακτες εξουσίες του. Η ΕΚΑΧ ήταν ένα σχέδιο συγκεντροποίησης της δυτικοευρωπαϊκής σιδηρουργίας που κόστισε εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας.

Η UNICE παραμένει σήμερα η κύρια οργάνωση συλλογικής εκπροσώπησης του ευρωπαϊκού κεφαλαίου μετά και τη μετονομασία της σε BusinessEurope το 2007. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όμως οι πολυεθνικές συνειδητοποίησαν την ανάγκη μιας πιο ευέλικτης οργάνωσης ώστε να ξεκολλήσουν το σχέδιο της ενιαίας αγοράς, που λόγω και των εργατικών αγώνων δεν είχε προχωρήσει στις δεκαετίες του ’60 και του ’70.

Το 1982 μέσα στο κτίριο της Κομισιόν, ο τότε επίτροπος βιομηχανίας E. Davignon μαζί με τον πρόεδρο της Volvo P. Gyllenhammar κατάρτισαν τη λίστα υποψήφιων μελών της Στρογγυλής Τράπεζας των Βιομηχάνων (ERT). O Angelli της FIAT κι ο Wisse Dekker της Philipps σύντομα έγιναν μέλη. Η Στρογγυλή Τράπεζα ιδρύθηκε επίσημα το 1983 και ξεκίνησε την πολιτική καμπάνια της για την ενιαία αγορά που κατέληξε στην υιοθέτηση της Ενιαίας Ευρωπαϊκής Πράξης το 1985 που προώθησε 300 ντιρεκτίβες ανοίγματος των αγορών που στόχευαν στη δημιουργία της ενιαίας αγοράς μέχρι το 1992. Πριν την έγκριση της οι βιομήχανοι έγραψαν ένα γράμμα στους αρχηγούς κρατών απειλώντας τους ότι θα μεταφέρουν τα εργοστάσια του έξω από την Ευρώπη.

Από το 1988 εταιρείες όπως οι Fiat, Philips, Siemens, Total προώθησαν την ιδέα του ενιαίου νομίσματος που μπήκε ως στόχος στη συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992. Από το 1993 η ΕRT άρχισε την καμπάνια για την καθιέρωση της ανταγωνιστικότητας ως τη νούμερο ένα προτεραιότητα της ΕΕ. Το 1995 έπεισαν την Κομισιόν να δημιουργήσει ένα «συμβουλευτικό σώμα για την ανταγωνιστικότητα», στα πρότυπα του αντίστοιχου που υπήρχε στις ΗΠΑ από τα χρόνια του Ρίγκαν. Το σώμα αυτό ήταν γεμάτο από μέλη της ERT και άλλους βιομηχάνους. Τα τελικά του κείμενα έγιναν η βάση για τη Στρατηγική της Λισαβόνας, που υιοθετήθηκε από τους αρχηγούς κρατών το 2000. H BusinessEurope συμμετείχε στη σύνταξη της Συνταγματικής Συνθήκης το 2002 – 2003, που επισημοποίησε την καθιέρωση της ανταγωνιστικότητας ως απόλυτης προτεραιότητας. Η Συνθήκη απορρίφτηκε σε δημοψηφίσματα αλλά πέρασε με αλλαγμένο όνομα ως Συνθήκη της Λισαβόνας.

Από το 2002, η ΕRT προωθούσε το στόχο της συγκεντροποίησης του καθορισμού των εθνικών προϋπολογισμών και οικονομικών πολιτικών στις Βρυξέλλες. Στην κρίση του 2008 – 2011 βρήκε την ευκαιρία να εφαρμόσει το «δόγμα του σοκ» και να ικανοποιήσει και αυτό το στόχο της. Η BusinessEurope ανέλαβε να πείσει τους ευρωβουλευτές να κάνουν ακόμα πιο αυστηρές τις προτάσεις της Κομισιόν. Η BusinessEurope και η ERT λειτουργούν σε στενή συνεργασία, με ανά 15θήμερο συναντήσεις σε επίπεδο γενικού γραμματέα.

Το τραπεζικό λόμπι παίζει επίσης σημαντικό ρόλο αφού συνέγραψε το πλαίσιο της φιλελευθεροποίησης του μαζί με την Κομισιόν το 1999 και το 2008 – 2010 κατέφερε να ματαιώσει κάθε ιδέα περιορισμού των κερδοσκοπικών δραστηριοτήτων του. Απόλυτο σύμβολο της δύναμης του, η συμμετοχή – για πρώτη φορά στην ιστορία – λομπιστών του (J. Ackerman κ.α.) σε Σύνοδο Κορυφής την 21η Ιουλίου 2011. Εκεί παρουσίασε μια πρόταση μεταφοράς  - στην ουσία – των χρεών της Ελλάδας από τις τράπεζες στα κράτη, την οποία οι αρχηγοί των τελευταίων ενέκριναν παμψηφεί.

---

---

[1] Άρθρο 4 του Κανονισμού για την ‘Πρόληψη και διόρθωση των υπερβολικών μακροοικονομικών ανισορροπιών’  http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-//EP//TEXT+TA+P7-TA-2011-0424+0+DOC+XML+V0//EL

[2] Assesing the links between wage setting, competitiveness, and imbalances –  http://gesd.free.fr/wagecomp11.pdf

[3] Corporate Europe Observatory: ‘An undemocratic economic governance?’http://www.corporateeurope.org/blog/undemocratic-economic-governance

[4] http://ec.europa.eu/commission_2010-2014/president/news/documents/pdf/regulation_1_en.pdf

[5] http://ec.europa.eu/commission_2010-2014/president/news/documents/pdf/regulation_2_en.pdf