Δεν ανήκω σ΄αυτούς που σέβονται απροϋπόθετα τη σκέψη ή τη δημιουργική ικανότητα. Για την ακρίβεια ανήκω σ΄αυτούς που πολύ δύσκολα αναγνωρίζουν στους άλλους είτε το ένα είτε το άλλο. Το τοπίο των σκέψεων, των αναλύσεων, των βιβλίων, των άρθρων, των απόψεων, είναι ένα τοπίο που μου προκαλεί αφόρητη ανία. Το μυαλό και τα δημιουργήματά του είναι για μένα ένα απέραντο copy paste. Αυτό ήταν και αυτό θα είναι πάντοτε. Σε κάποιες εξαιρετικές περιπτώσεις, κάποιοι άνθρωποι μέσα σ΄αυτή την αέναη επανάληψη του μυαλού, πετυχαίνουν ένα 0,01% που αποτελεί κάτι πέραν της συνθετικής μίμησης του σύμπαντος της νοητικής επεξεργασίας.
Θεωρώ καλό αναγνώστη αυτόν που ξέρει να βρίσκει όπου και όταν υπάρχει αυτό το 0.01% και μ΄αυτό να ξεκλειδώνει πρωτίστως τις δικές του νοητικές οδούς και κατόπιν του συγγραφέα που διαβάζει.
Δεν διαβάζω παρά ελάχιστα μπλογκς. Βαριέμαι αφόρητα να ξέρω με ποιό τρόπο ο καθένας από μας, έκανε τις δικές του αντιγραφές, συνειδητά ή ασυνείδητα, βαριέμαι τη δημόσια αυτοψυχανάλυση που μοστράρεται για αυθυπαρξία, βαριέμαι τη μανιέρα της δήθεν «προσωπικής γραφής». Προτιμώ να πιώ μια ζιβανία με τη γειτόνισσα και θεωρώ πως θα πάρω κάτι πιο ορίτζιναλ σ΄αυτό το χρόνο.
Βαριέμαι οικτρά τους ακαδημαϊκούς. Θα ήταν έσχατη μαζοχιστική αυτοτιμωρία για μένα, να κάθομαι να ασχολούμαι με δαύτους ειδικά όταν έχουν γίνει ήδη μεγάλες φίρμες. Ακριβώς όπως θεωρώ μαζοχιστική αυτοτιμωρία να διαβάζω μπεστ σέλλερς αντί άγνωστα και παραπεταμένα κείμενα.
Σέβομαι τη γνώση μόνο σ΄εκείνη τη περίπτωση όπου ο συγγραφέας είναι διάφανος ως προς τις αντιγραφές του. Όταν είναι διάφανα αναλυτικός στη συλλογιστική διαδικασία του κειμένου του και ως εκ τούτου μου δίνει το δικαίωμα να αναγνωρίσω από που αντέγραψε ή έστω από που επηρεάστηκε για να μάθει να σκέφτεται και να συνθέτει.
Θεωρητικούς θεωρώ όσους διαθέτουν αυτό το 0,01%. Κανένα άλλο. Έχει γεμίσει το σύμπαν καριερίστες του νοητικού copy paste και ενθουσιώδεις φανς που τους ακολουθούν. Προτιμώ δυό ζιβανίες με τη γειτόνισσα!
Και στη ποίηση και στη τέχνη το ίδιο. Συγκίνηση είναι να ξέρεις το ελάχιστο. Δεν αφορά κανένα συναισθηματικό ερεθισμό η συγκίνηση της ποίησης. Αφορά τη στιγμή όπου εντοπίζεις τη μοναδικότητα μιας ανθρώπινης ύπαρξης. Τον κόπο ενός ποιητή που διαχέει αυτό το 0,01% το ολοδικό του στο έργο του. Βαριέμαι αφόρητα τις ποιητικές συλλογές που γράφονται από διάθεση αυτοέκφρασης. Ποίηση δεν είναι αυτό. Ποίηση είναι η αγωνία του αφανισμού της μοναδικότητας Είναι το ίχνος που συνθέτει τη ροή και τη συνέχεια, το ελάχιστα καινούριο δικό μας. Εμάς και της εποχής μας. Θεωρητική σκέψη είναι ακριβώς το ίδιο. Η αγωνία για κάτι πέραν της αέναης μίμησης. Χωρίς την αυτογνωσία πως όλο το υπόλοιπο αποτελεί copy paste ένας συγγραφέας, ένας ποιητής, ένας θεωρητικός, ένας αναγνώστης είναι απλά τραγικά γελοίος.
Ο Λειβαδίτης πρωτίστως και μετά ο Ρίτσος, "εύθικτε" Αντώνη Λιάκο, ανήκουν στις μοναδικές ανθρώπινες υπάρξεις. Δεν αφορούν στο δικό σου μικροκοσμικό φιρμέ ακαδημαϊκό σύμπαν ούτε στην «Ιστορία, που είναι μια υπόθεση της Ύπαρξης!!». Χύθηκε αίμα για αυτά τα ποιήματα. Δεν θα σου απαντήσω αλλιώς παρά πως είσαι ένας απ΄αυτούς τους εξαιρετικά "εύθικτους" που επενδύσανε στο ναρκισσιστικό πλαίσιο της εποχής που εξυπηρετείς και που σε έμαθε πως «οι εξυπνάδες στην ακαδημία» πληρώνονται πιο ακριβά από όσο αξίζει το ανθρώπινο αίμα. Ούτε καν ο Χέγκελ με την αισθητική του δεν θα σε έφτυνε γι αυτό το άρθρο. Πόσο μάλλον η δικιά μου λαϊκή γειτόνισσα που δεν σε ξέρει και δεν σε διαβάζει αλλά πίνει μαζί μου ζιβανίες και ακούει το καπνισμένο τσουκάλι από το μαγνητόφωνο αγνοώντας τις νοητικές σου πόζες στην Ιστορία της δικής σου Υπάρξης!!
Μια εποχή σκάρτη, ανώφελη για το πνεύμα, αντιγραφική με ευδιάθετους φανς, να χαθεί, μαζί με τα έργα της, τα συμφέροντά της και τα έργα των ακαδημαϊκών της που τη γλύφουνε μη και τους φύγει!Αμήν!
Το άρθρο το βρήκα στο μπλογκ του Νοσφεράτου
τί έχει γράψει δηλ. ο Αντώνης Λιάκος για τον ρίτσο και τον λειβαδίτη και τον βρίζει ο Νοσφεράτος? κοίταξα στο διαδίκτυο και δεν έχω βρει τίποτα σχετικά... αλλά το βιογραφικό του αντώνη του λιάκου κάθε άλλο τον ταυτίζει με αυτά που του αποδίδει ο Νοσφεράτος... ο Λιάκος κατα την διάρκεια της Χούντας των συνταγματαρχών 67-73 έκανε το μεγαλύτερο μέρος της περιόδου αυτής στην φυλακή... μήπως είναι λίγο άδικος με τον λιάκο ο κ. Νοσφεράτος?
ΑπάντησηΔιαγραφήτο άρθρο φίλε μου δεν είναι του Νοσφεράτου. είναι του Λιάκου. Το άρθρο που βρίζει τον Λειβαδίτη και το Ρίτσο είναι του Λιάκου.
ΑπάντησηΔιαγραφήεκανε φυλακή; διπλη ντροπή λοιπόν!
Μπορείς να με παραπέψεις στο άρθρο, γιατί έψαξα στο διαδίκτυο για να το βρω και δεν το βρήκα? ( το άρθρο του λιάκου εννοώ..)
ΑπάντησηΔιαγραφήκλικ στο ονομα Νοσφεράτος στο ποστ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Αντώνης Λιάκος γράφει στον ανώνυμο συντάκτη:
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορείτε να μου πείτε και μένα σε ποιό άρθρο μου αναφέρεσθε; Δεν θυμάμαι να έχω γράψει ποτέ τίποτε για τον Ρίτσο και τον λειβαδίτη, που άλλωστε εκτιμώ και σέβομαι. Αν πάντως δεν βρείτε και δεν προσκομίσετε το σχετικό άρθρο, παρακαλώ να ζητήσετε ευθαρσώς συγνώμη, αναφέροντας και το όνομά σας
Αντώνης Λιάκος
Τα περισσότερα άρθρα μου βρίσκονται στο www.antonisliakos.gr
κύριε Λιάκο, αν αυτό το άρθρο δεν είναι δικό σας πολύ ευχαρίστως και ευθαρσώς να ζητησω συγνωμη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν όμως είναι, θα κρατήσω την αναρτηση καθώς και τα βιβλία του Λειβαδίτη και του Ρίτσου που κοσμούν τόσο το ράφι της βιβλιοθήκης μου, όσο και την ιστορία του κόσμου, πέρα από τις αποτυπώσεις των εκάστοτε και οποιονδήποτε ακαδημαϊκών υπάρξεων οι οποίες δεν αφορούν ούτε την ποιηση των ποιο πάνω ούτε την τάξη για την οποία έγραψαν.
Αντώνης Λιάκος:Ο θεός των σταλινικών :Γιάννης Ρίτσος: Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν
Στη βιομηχανία των επετείων, τα πενηντάχρονα από τον θάνατο του Στάλιν μάλλον δεν έχουν μεγάλη ζήτηση. Αν υιοθετήσουμε την άποψη του ιστορικού Eric Hobsbawm ότι ο 20ός αιώνας είναι ο αιώνας των άκρων, τότε δύο είναι τα πρόσωπα που τον ενσαρκώνουν: ο Χίτλερ και ο Στάλιν. Αλλά ο Χίτλερ έχει μεγαλύτερη ζήτηση. Απόδειξη οι ταυτίσεις: Αλλοι τον ταυτίζουν με τον Μιλόσεβιτς και τον Σαντάμ, άλλοι με τον Σαρόν και τον Μπους. Αντίθετα ο Στάλιν έχει περιοριστεί στην ενδοαριστερή κατανάλωση. Αλλωστε αυτός καθιέρωσε την αρχή της αλληλοφαγίας, όπου οι σύντροφοι προηγούνται των αντιπάλων.
Η σημαντικότερη διαφορά στην αποτίμηση των δύο είναι ότι ενώ τα εγκλήματα του ναζισμού φορτώνονται στον Χίτλερ, τα εγκλήματα του σταλινισμού ενοχοποιούν τον κομμουνισμό. Το βλέπει κανείς και στα βιβλία με μεγάλη κυκλοφορία. Βιογραφίες του Χίτλερ από τη μία, Μαύρη βίβλος του κομμουνισμού από την άλλη. Ωστόσο αμφότεροι, σήμερα, θεωρούνται τέρατα που επιβλήθηκαν με τη βία. Ξεχνάμε όμως ότι στην εποχή τους λατρεύτηκαν. Λησμονούμε επίσης ότι δεν επιβλήθηκε παντού με τη βία η λατρεία τους αλλά ήταν εθελοντική.
Οι λόγοι αυτής της λατρείας δεν είναι απλοί. Είναι τόσο σύνθετοι όσο και η ιστορία του κομμουνισμού, όσο και η ιστορία του 20ού αιώνα. Ούτε με την εξιδανίκευση ούτε με τη δαιμονοποίηση μπορεί να εξηγηθεί αυτή η ιστορία. Ούτε ακόμη με την καθησυχαστική αντίληψη που εξηγεί τα πάντα με τη λογική της σύγκρουσης ανάμεσα σε δύο αντιτιθέμενες αντιλήψεις για τον κόσμο, η οποία άρχισε το 1917 και τέλειωσε το 1989. Λ.χ. πώς να εξηγηθεί η σιωπή διανοουμένων για τα εγκλήματα του Στάλιν, για εγκλήματα της ίδιας φύσης και έκτασης για τα οποία κατήγγελλαν με δριμύτητα τον φασισμό και τον ιμπεριαλισμό; Και καλά τότε, καθώς μερικοί από αυτούς ζούσαν σε χώρες όπου το μακρύ χέρι του Στάλιν μπορούσε να τους φτάσει. Μετέπειτα; Μετά την αποκαθήλωσή του; Γιατί αυτή η αιδήμων σιωπή; Και ακόμη, γιατί οι σημερινοί μελετητές δεν τους θέτουν αυτά τα ενοχλητικά ερωτήματα και δεν σχολιάζουν αυτές τις σιωπές; Την ίδια αποσιώπηση συναντούμε και στα απομνημονεύματα των ιστορικών ηγετών της Αριστεράς.
Ούτε είδαν ούτε άκουσαν. Κατά τη γνώμη μου, το κρισιμότερο ερώτημα που θα αντιμετωπίσουν οι ιστορικοί τις επόμενες δεκαετίες είναι τι ήταν ο κομμουνισμός που διέτρεξε τον 20ό αιώνα. Δεν είμαστε έτοιμοι ακόμη, όχι επειδή μας λείπουν τα αρχεία, αλλά επειδή μας λείπουν τα εννοιολογικά εργαλεία. Προϋπόθεση είναι η ανοικείωση με τον σταλινισμό που συνέχισε να υπάρχει και χωρίς τον Στάλιν, κατ' αντίθεση με τον ναζισμό που θάφτηκε εκεί όπου αυτοκτόνησε ο Χίτλερ. Προϋπόθεση είναι η ανοικείωση με την εποχή, τις νοοτροπίες και τις αντιθέσεις της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια ιδέα της λατρείας του Στάλιν παίρνει κανείς από τα κείμενα που δημοσιεύτηκαν όταν πέθανε. Από τα πολλά, θα παρουσιαστούν εδώ τέσσερα: Τα δύο πρώτα είναι ποιήματα και ανήκουν σε δύο επιφανείς ποιητές, τον Γιάννη Ρίτσο (1909-1990) και τον Τάσο Λειβαδίτη (1922-1988).
Και οι δύο αποσιώπησαν, αργότερα, τα ποιήματα αυτά και δεν τα συμπεριέλαβαν σε καμία συλλογή τους. Το τρίτο είναι μια περιγραφή του Στάλιν από τον Νίκο Ζαχαριάδη (1903-1976) που δημοσιεύτηκε σε παιδικό περιοδικό των πολιτικών εξόριστων στις Ανατολικές χώρες. Δηλαδή παιδικό και παιδαγωγικό ανάγνωσμα. Το τέταρτο είναι απόσπασμα από τη σχετική προκήρυξη της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Στα κείμενα αυτά θα βρει κανείς όλους τους συμβολικούς τόπους της εποχής: υψικαμίνους, φράγματα, σκαλωσιές, ατσάλι και κάρβουνο, τα σύμβολα δηλαδή της σοσιαλιστικής εκβιομηχάνισης. Ηλιους, καμπάνες και όρκους, τα σύμβολα της θρησκευτικής λατρείας. Τσουκάλια και καρβέλια και λυχνάρια, και γιαγιάδες με τσεμπέρια και λιγόλογους νοικοκύρηδες, τα σύμβολα δηλαδή του καθ' ημάς μεταπολεμικού φολκλόρ. Τα κείμενα αυτά δίνουν μια διάσταση του Στάλιν και της λατρείας του που συνήθως δεν παίρνουμε υπόψη μας. Δηλαδή ότι ο Στάλιν ήταν επίσης μια κατασκευή των σταλινικών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Πικάσο σχεδίασε αυτή την προσωπογραφία του Στάλιν το 1953, όταν του το ζήτησε ο ποιητής και φίλος του Λουί Αραγκόν, για το εξώφυλλο της επιθεώρησης «Les Lettres francaises». Η επιλογή του να απεικονίσει τον σοβιετικό ηγέτη σε νεαρή ηλικία, υμνώντας την αιώνια νεότητά του, θεωρήθηκε εικονοκλαστική, προκάλεσε έντονες αντιδράσεις και καταδικάστηκε από το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Ο αρχισυντάκτης της επιθεώρησης Πιερ Ντιξ, έκπληκτος από τη θύελλα διαμαρτυριών των αναγνωστών, τηλεφώνησε στην Ελσα Τριολέ, σύζυγο του Αραγκόν: «Μα, Ελσα, ο Στάλιν δεν είναι και ο Πατέρας Θεός!». Εκείνη τον διέκοψε λέγοντας: «Μα αυτό ακριβώς είναι, Πιερ...»
Οχι, δεν είναι αλήθεια. Δεν είναι αλήθεια.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες. Σταματήστε τις
Ο Ιωσήφ Στάλιν δεν πέθανε.
Είναι παρών ο Στάλιν στο παγκόσμιο πόστο του.
Ο Στάλιν ανεβάζει στις επάλξεις των πέντε ηπείρων τις σημαίες της ειρήνης.
Ο Στάλιν ετοιμάζει με το σκόρπιο αλεύρι του κόσμου
Ενα ολοστρόγγυλο καρβέλι υγείας.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες. Σταματήστε τις.
Οσο κι αν μονόφθαλμα κανόνια στρέφουν το μαύρο ρύγχος τους ίσα κατά την υψικάμινο των ελπίδων μας ο Στάλιν αγρυπνεί στο παγκόσμιο πόστο του.
Σώπα γιαγιά και σκούπισε με το τσεμπέρι σου τα μάτια σου.
Οταν σβύνει η φωτιά σου κάτω από το τσουκάλι σου
Είναι ο Στάλιν που σκύβει και φυσάει τη φωτιά σου ν' ανάψει.
Οταν λείπει από το τραπέζι μας το ψωμί κι από το στρώμα μας τ' όνειρο κι απ' το δώμα μας το λυχνάρι είναι ο Στάλιν που ανάβει τα μεγάλα ηλεκτρικά στον ορίζοντα κι ακούμε κάτω από τα τούνελ της νύχτας τη βοή των τραίνων που μεταφέρουν λάδι και ψωμί και κάρβουνο στους πεινασμένους.
Γιατί ο Στάλιν είναι ο πρωτογιός των προλετάριων κι ο Στάλιν είναι ο πατέρας τους
Για τούτο κι ο πιο μαύρος τοίχος της πιο μαύρης νύχτας
Είναι γιομάτος απ' τους σωλήνες του φωτός.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες
Οι αιώνες σκαρφαλώνουν στην κορυφή της ψυχής του ν' ανασάνουν μην πείτε πως ο ήλιος ορφάνεψε. Κοιτάχτε
Κάθε ήλιος και σελίδα - μέρα με την ημέρα - με τους ήλιους των 74 χρόνων του έφτιαξε ένα χοντρό βιβλίο από ατσάλι και τ' ακούμπησε στα γόνατα του κόσμου
Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν
Το έργο του: Λευτεριά
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες κι ακούστε
Πάνου από την κόκκινη πλατεία στην εξέδρα του ήλιου
ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν μιλάει: «Υπερασπείστε, Λαοί, την Ειρήνη».
Τάσος Λειβαδίτης: Το μεγάλο αγκωνάρι
Ο Στάλιν δεν πέθανε
Οταν οι εργάτες χτίζουν τις μεγάλες γέφυρες για να περάσει το μέλλον
Ο Στάλιν ζει.
Οταν οι κόκκινοι φαντάροι αγρυπνάνε για την πατρίδα τους και την Ειρήνη
Ο Στάλιν ζει.
Οταν μισούμε τον πόλεμο, όταν αντιστεκόμαστε στον πόλεμο
Ο Στάλιν ζει.
Οταν ελπίζουμε, όταν τραγουδάμε, όταν παλεύουμε
Ο Στάλιν ζει.
(...)
Γιατί ο Στάλιν δεν είναι ένας άνθρωπος για να μπορεί να πεθάνει
Ο Στάλιν είναι η ελπίδα και το ψωμί, είναι τ' ατσάλι και η Ειρήνη.
Ο Στάλιν είναι ποτάμι και φράγμα, υψικάμινος και σημαία.
Ο Στάλιν είναι το μεγάλο αγκωνάρι που ακουμπάει ο κόσμος.
(...)
Νίκος Ζαχαριάδης: Ο Στάλιν για παιδιά
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτη δουλειά του ο Στάλιν είναι λιγόλογος, συγκεκριμένος, πραχτικός. Δεν ανέχεται την πολυλογία. Θέλει λίγα λόγια, καθαρά και συγκεκριμένα και πιάνει αμέσως το βασικό νόημα χωρίς ν' αφήνει να του ξεφεύγει και η μικρή λεπτομέρεια. Και στην προσοχή και σημασία που δίνει στο επιμέρους ζήτημα, στη λεπτομέρεια, βλέπεις ότι και στο μικρό ο Στάλιν είναι Μεγάλος. Δεν αγνοεί, ούτε περιφρονεί το φαινομενικά ασήμαντο και ανάξιο προσοχής. Ξαίρει όσο κανένας άλλος ότι τα μεγάλα έργα συναρμολογούνται από μικρές καταχτήσεις, επιτυχίες απ' την καθημερινή πείρα με τα θετικά και τ' αρνητικά της και όχι μόνο στα πράγματα μα κυρίως στους ανθρώπους. Και σ' αυτό λοιπόν ξεφανερώνεται το μεγαλείο και η ανωτερότητά του...
Δημοσιεύθηκε στο παιδικό περιοδικό Αετόπουλα, Απρίλιος 1953
ΚΚΕ: Στο όνομα του Στάλιν
Στην ιερή αυτή στιγμή αυτόν τον όρκο δίνουν μπροστά στο Μεγάλο Νεκρό οι κουκουέδες και οι αγωνιστές όλης της Ελλάδας: Να μείνουν πιστοί στην επιταγή αυτή του Στάλιν, πιστοί στη Μεγάλη Σοβιετική Ενωση και το κόμμα των κομμουνιστών της.
Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ, περιοδικό Νέος Κόσμος, Απρίλης 1953
Ο κ. Αντώνης Λιάκος είναι καθηγητής της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Καλό θα ήταν να είναι ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει καμία τέτοια υποχρέωση δημοσιοποίησης του ονόματος κάποιου ιστολόγου ή άλλων στοιχείων του, απαίτηση που μάλλον αντιβαίνει στις ελευθερίες εκείνες έκφρασης που ο σταλινισμός, τον οποίο αφορά το άρθρο κριτικά, κατέστειλε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο μάλλον όταν το δίκαιο της χώρας του ιστολόγου δεν είναι καν το δίκαιο της χώρας του αιτούντος δημοσιοποίηση ονόματος.
Ωραία, αναφέρεστε σε ένα άρθρο μου στο Βήμα πριν από 8 χρόνια, το 2003, πραγματικά το είχα ξεχάσει. Εκεί αναφέρω ποιήματα που έγραψαν οι δυο ποιητές για το Στάλιν. Πολλοί άνθρωποι θυσίασαν την ίδια τη ζωή τους και ταυτόχρονα λάτρευαν τον Στάλιν ο οποίος θυσίαζε τη ζωή πολλών περισσότερων. Αυτό είναι η τραγωδία του 20ου αιώνα. Πολλοί από τους διανοούμενους που δόξαζαν τον Στάλιν, ή εκδήλωναν την λατρεία τους, είχαν συνείδηση της τραγικότητας αυτής. Εχτές το βράδυ ο ποιητής Τίτος Πατρίκιος, φίλος και συνεξόριστος του Ρίτσου στη δεκαετία του 50, μας έλεγε ότι ο ίδιος ο ποιητής αυτός που έγραφε ύμνους στον Στάλιν, του έλεγε να προσέχει γιατί η ηγεσία του κόμματος είναι εγκληματική. Όταν ο Πατρίκιος τον ρώτησε για τη διγλωσσία, ο Ρίτσος του απάντησε ότι η ιστορία βαδίζει στον κομμουνισμό, και εμείς την πορεία αυτή πρέπει να τη διευκολύνουμε. Αλλά ταυτόχρονα να έχουμε επίγνωση και τι σημαίνει αυτή η πορεία. Τόσο λοιπόν ο Ρίτσος, ο Λειβαδίτης και πολλοί Έλληνες διανοούμενοι, όσο και ο Σαρτρ, μαζί με τους Γάλλους διανοούμενους, έκλειναν τα μάτια μπροστά στα εγκλήματα του σταλινισμού γιατί θεωρούσαν ότι αυτό ήταν το τίμημα μιας πορείας προς τον κομμουνισμό. Αποδείχτηκε ότι δεν ήταν τα πράγματα έτσι και το 1989 αυτό το οικοδόμημα κατέρρευσε. Αυτό δεν μας εμποδίζει τώρα από το να εκτιμούμε και να σεβόμαστε και να απολαμβάνουμε το έργο αυτών των ανθρώπων, πρέπει όμως να δείχνουμε όχι μόνο τη μία πλευρά, αλλά και την άλλη. Διαφορετικά δεν καταλαβαίνουμε την αντιφατικότητα και την τραγικότητα της ίδιας της ιστορίας. Αλλά όλα αυτά τι σχέση έχουν με το υβρεολόγιο εναντίον μου; Στο κάτω-κάτω γράφω με το όνομά μου, ενώ εσείς κρύβεστε. Αυτά για να έχουμε μέτρο σύγκρισης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντώνης Λιάκος
www.antonisliakos.gr
ανώνυμε, ευχαριστώ για την πιο πάνω πληροφορία, δεν είχα σκοπό να δημοσιοποιήσω τα στοιχεία μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήσυμβαίνει να μην ανήκω σ΄αυτούς που θεωρούν πως η Ιστορία είναι ζήτημα της Υπάρξης αλλα σ΄αυτούς που θεωρούν πως η Ιστορία είναι ζήτημα της πάλης των τάξεων και ως εκ τούτου προκύπτουν εκ μέρους μου οφειλές στην "υπαρξη" του Λειβαδίτη και του "Ρίτσου" πολύ περισσότερο από ότι στον κύριο Λιάκο.
Κύριε Λιάκο,
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ που επιβεβαιώνεται πως το άρθρο ανήκει σε εσάς. Ανήκω στην εργατική τάξη η οποία όπως πιθανόν θα γνωρίζεται εξακολουθεί να θυμάται να είναι αξιοπρεπης. Γι αυτό και μόνο το λόγο, απολογούμαι για το θυμό ο οποίος με οδήγησε στο συγκεκριμενο χαρακτηρισμο για το προσωπό σας.
επί της ουσίας, εξακολουθώ να θεωρω το άρθρο υβριστικό για το Λειβαδιτη και το Ρίτσο, αφού κατηγορούνται άμεσα από σας για συνειδητή αποσιώπηση εγκλημάτων.
πόσο μάλλον που είστε ιστορικός και ακαδημαϊκός και έχετε υπό την ευθύνη σας φαντάζομαι και νέους ανθρώπους.
έχω γνωρίσει τον κύριο Ρίτσο από κοντά. σας παρακαλώ μην χρησιμοποιείται το όνομα του, είτε παραδείγματα δηλώσεων του προς άλλους, τουλάχιστον ως ένδειξη τιμής αφού δεν είναι πια εδώ ο ίδιος.
δεν εχετε μόνο εσείς εμπειρία από τις αντιφάσεις της ιστορίας που λέγεται ιστορία του κομμουνισμού, είναι καλά να το θυμόμαστε όλοι αυτό.
δεν θα ήθελα να προσθέσω κάτι άλλο. εκτός από το ότι θα χαιρόμουν αν έβλεπα ενα καινούριο και αναθεωρημένο άρθρο απο σας για τους αγαπημένους αυτούς ποιητές.
Πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιας και παρενέβη εδώ ο ίδιος ο κύριος Λιάκος, αναρωτιέμαι αν θα ήταν εφικτό να συζητήσουμε για μια δική μου απορία για τις ιστορικές του αποτιμήσεις.
Στο κείμενό του "Η αισθητική της καταστροφής" που δημοσιεύτηκε στο Βήμα, ο κύριος Λιάκος σημειώνει: "H κοινωνική αλλαγή γι' αυτούς τους εστέτ της βίας δεν είναι κοινωνική διαδικασία με τους συμβιβασμούς και τις αναστροφές της, με την πεζότητα της καθημερινής πράξης, αλλά ηρωική πράξη, στίλβουσα μορφή. Οπου στη μορφή θυσιάζεται το περιεχόμενο. Θα συμβούλευα μάλιστα όσους, στα καθ' ημάς, αναζητούν τις πηγές της βίας στον Μαρξ να διαβάσουν επισταμένως Ζορζ Σορέλ, αυτόν το θεωρητικό που στέκεται στο κατώφλι του αναρχοσυνδικαλισμού προς τον φασισμό, για να καταλάβουν αυτή τη σχέση αισθητικής και βίας. Και ακόμη, να αναζητήσουν τα πολλαπλά ζεύγματα αντι-ορθολογισμού και αισθητισμού, αισθητισμού και ναρκισσισμού, ναρκισσισμού και ενόρμησης του θανάτου." (http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=153638)
Πρέπει να σημειώσω ότι μού έκανε ιδιαίτερη εντύπωση αυτή η αναφορά στον Σορέλ για αρκετούς λόγους:
πρώτον, επειδή δεν διστάζει να τον συνδέσει άμεσα με μια ψυχαναλυτική (αντί ιστορικής) ερμηνεία των προθέσεών του και του ιδεολογικού του στίγματος χωρίς να τον έχει εντάξει στο πλαίσιο της εποχής του, των επιδράσεών του, της στόχευσής του, και της διάδρασής του με συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους και όχι άλλους.
Δεύτερον, διότι είναι γνωστό ότι ο Σορέλ δεν υπερασπίστηκε ποτέ στον γραπτό λόγο τον φασισμό, και ότι αντίθετα συντάχθηκε γραπτά και ανοιχτά με τον Λένιν και τους μπολσεβίκους, παρά τις διαφορές τους στο θέμα του αναρχοσυνδικαλισμού (Στο "Για την υπεράσπιση του Λένιν", που προστέθηκε στην έκδοση των Στοχασμών για τη Βία του 1919).
Τρίτον, επειδή ο μπολσεβίκος Γιεβγκένι Πρεομπαζένσκυ, γράφοντας το εκτεταμένο δοκίμιο για τους γάλλους αναρχοσυνδικαλιστές, και μαζί τον Σορέλ, όχι μόνο δεν κάνει αναφορά στο φασισμό αλλά μιλά για αντιεθνικισμό και αντιμιλιταρισμό, στοιχεία του οποίου είναι εμφανή σε διάφορα σημεία του Κριτική της Βίας, το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, είναι σφοδρά αρνητικό για την ιακωβινική βία.
Τέταρτον, επειδή ο Σορέλ ήταν όχι απλώς βασική έμπνευση για το έργο του εβραίου Βάλτερ Μπένγιαμιν σε όλη του τη ζωή (όπως σημειώνει η Μπεατρίς Χάνσεν), αλλά και συστήθηκε ως συγγραφέας στον Μπένγιαμιν από τους επίσης αντιφασίστες Μπλοχ και Μπρεχτ (στην ίδια).
Πέμπτον, επειδή, σύμφωνα με τον Richard Wohl του UCLA (στο ""French Fascism, Both Right and Left: Reflections on the Sternhell Controversy"), και σε αναφορά με τις κατηγορίες Ζέεβ Στέρνχελ, που καταδικάστηκε από γαλλικό δικαστήριο για δυσφήμιση, κατά του Σορέλ, "Αφήνοντας κατά μέρος το πόσο σοφό είναι το να χρησιμοποιείται το επίθετο "φασιστικός" για να περιγραφούν ιδέες που προηγήθηκαν της δημιουργίας του φασιστικού κινήματος --πρακτική για την οποία συνεχίζω να έχω βασικές αντιρρήσεις-- μου φαίνεται ακόμα πιο προβληματικό να δίνουμε την ταμπέλα "φασίστας" σε ανθρώπους που αρνήθηκαν την προσκόλληση σε φασιστικά κόμματα όταν και όπου υπήρξαν τέτοια. Το να διατυπώνεις έναν ιδανικό τύπο φασισμού είναι αποδεκτό, και ίσως ουσιώδες: για να τον εφαρμόσεις σε άτομα όμως θα πρέπει να συγκεκριμενοποιήσεις τα χαρακτηριστικά εκείνα που διαφοροποιούν τον φασίστα από αυτούς τους συμπορευόμενους που μοιράζονται μαζί του κάποιες φιλοδοξίες, αγωνίες ή έχθρες."
Ανάλογες αντιρρήσεις διατύπωσε για την μεθοδολογική στιβαρότητα των κατηγοριών ο Jacques Julliard των γαλλικών Annales, στο "Sur un fascisme imaginaire: À propos d' un livre de Zeev Sternhell"", καθώς και ο Costa Pinto, στο "Fascist History: Zeev Sternhell and his Critics".
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Στάθης Γουργουρής, σε δύο κείμενα που έγραψε περί βίας και Σορέλ, ("Enlightenment and Paranomia" και "The Concept of the Mythical"), τον αποσυνδέει εντελώς από τον φασίστα Καρλ Σμιτ, ενάντια στον οποίο αντιλαμβάνεται τόσο την αντι-οργανική αντίληψη του μύθου στον Σορέλ, όσο και απο-νομιμοποιητική αντίληψη της βίας.
Στην πραγματικότητα δεν είμαι καθόλου βέβαιος, μετά από πολύκοπη έρευνα σε όλα τα παραπάνω αλλά και στις εργασίες Barbara Spackman και James Meisel για το θέμα, από πού ακριβώς προκύπτει ο "φασισμός", "ημιφασισμός", ή "κάτι σαν φασισμός" του Σορέλ πέρα από δηλώσεις των ίδιων των φασιστών πέρα από τις δηλώσεις Μουσολίνι, Ντ' Ανούντσιο και Jean Variot (βλ. και Mark Antliff, Avant-Garde Fascism), και το βιβλίο του Ζέεβ Στέρνχελ, το οποίο "αποκαλύπτει" κάτι που μόνο οι φασίστες οι ίδιοι φαίνεται να ισχυρίστηκαν και να διέσπειραν ιστορικά.
Σκέψεις επί τούτου;
δεν γνωρίζω αν θα σου απαντήσει ο κύριος Λιακος Αντώνη.
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό, ειναι πως αφενός δεν υπάρχουν ζητήματα "εντός" και "εκτος" της ακαδημίας όπου οι ακαδημαϊκοί είναι υπόλογοι απλά στους εαυτούς τους και τους συναδέλφους τους, και αφετέρου πως η εργατική ταξη δεν αποτελεί πια μια μάζα αμόρφωτων που τρωνε ακατέργαστη τροφή.
είναι καλά να υπάρχει επίγνωση πως η εργατική τάξη έχει κάθε δικαίωμα να ζητήσει το λόγο ιδιαιτερα για θέματα που αφορούν τη δική της ιστορία και ιδεολογία.
πως να το κάνουμε....οι μισοί διανοούμενοι είναι πια εκτός πανεπιστημίων είτε άνεργοι. αλοίμονο αν όσοι βρίσκονται μέσα εξακολουθούν να αισθάνονται πως υπαρχει οποιουδηποτε είδους πνευματική και ιστορική ασυλία.
Σήμερα είχα την τιμή και τη χαρά να πάρω συνέντευξη από έναν νεαρό κύπριο φιλόσοφο, ο οποίος με συγκλόνισε πραγματικά ορισμένες στιγμές με την παρρησία του να μιλήσει για αυτό που τον τρώει χωρίς να μασά τα λόγια του, ρισκάροντας ξεκάθαρα το να φανεί ακατάλληλος για την εργασία για την οποία έκανε αίτηση. Εννοώ, δεν ακούς κάθε μέρα τη φράση "το φιλοσοφικό mastery είναι μια βίαιη και χυδαία διαδικασία η οποία προαπαιτεί την εκ βαθέων απογοήτευση με τη φιλοσοφία, και master φιλόσοφος είναι μόνο αυτός που περνάει μέσα από αυτή την απογοήτευση."
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ φιλόσοφος αυτός --δεν χρησιμοποιώ τη λέξη ως συνώνυμη του "διδάκτορας φιλοσοφίας βέβαια-- θα προταθεί για μια εργασία που θα τον περιορίζει στο να διδάσκει τέσσερα μαθήματα το εξάμηνο σε πρωτοετείς και φοιτητές των οικονομικών που, αν δεν κάνει τεράστια προσπάθεια να χαμηλώσει το επίπεδο της σκέψης και των απαιτήσεών του, θα τον κοιτούν ως εξωγήινο.
Είναι πολύ χαρούμενος για αυτήν την προσφορά μιας θέσης που είναι το ακαδημαϊκό αντίστοιχο καθαρίστριας, μιας και η προηγούμενή του δουλειά ήταν πολύ χειρότερη, και έχει ξοδέψει αρκετό χρόνο άνεργος και πένης, και ξημεροβραδιάζεται στην βιβλιοθήκη διαβάζοντας ελλείψει άλλης απασχόλησης και για να μην διαλυθεί από κατάθλιψη.
Η κορυφαία ερμηνεύτρια του Χάιντεγκερ στη Γαλλία Francoise Dastur τον χαρακτήρισε έναν από τους σημαντικότερους νέους ερμηνευτές του Χάιντεγκερ σήμερα.
Αυτά για διανοούμενους, ανεργία και πανεπιστήμια από μένα.
χαίρομαι παρα πολυ και ευχομαι καθε καλή συνεργασία με τον καινούριο συνάδελφο!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαταλαβαίνω απόλυτα την ικανοποίηση από τη συναντηση σου με ένα τέτοιο άνθρωπο καθώς και τη χαρά να του προσφερθεί κάποια δουλειά.
και που είναι νέος και κύπριος και που υπάρχουν ακόμα απαιτητικά και χαρισματικα μυαλά.
Για να συμμετάσχει κανείς σε μια συζήτηση πρέπει να υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις. Πρώτο να αποσυρθεί αυτο το δυσφημιστικό post με τον συγκεκριμένο τίτλο, και δεύτερο οι άνθρωποι να μιλούν με το όνομά τους. Η τελευταία συζήτηση που έκανα με ανθρώπους που έκρυβαν το πρόσωπό τους, ήταν επί χούντας με τους βασανιστές μου. οσο για τον φίλο που κόπτεται για τον σορέλ, δεν είδα να αντιδρά στο δυσφημιστικό δημοσίευμα
ΑπάντησηΔιαγραφήη άσκηση ψυχολογικής πίεσης δεν θα γίνει αποδεκτή κύριε Λιάκο με όλο το σεβασμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήέχετε κάθε δικαίωμα να μην συμμετέχετε σε μια συζήτηση δεν έχετε δικαίωμα να θετετε όρους στο πως εγω επιλέγω και εαν επιλέγω να αποδεκτώ τους όρους σας.
το άρθρο σας για τους ποιητές Λειβαδίτη και Ρίτσο είναι ξεκάθαρα παραπλανητικό και υβριστικό χωρίς ίχνος κατα την ταπεινή μου άποψη της όποιας επιστημονικής αξίας.
υπογραφεται ως εξέχων ακαδημαϊκός ένα άρθρο που αναπαράγει ένα κατευθυνόμενο "λαϊκισμό" που δεν εξυπηρετεί παρά την αναπαραγωγή ενός εμπειρικού αντικομμουνισμού και τίποτα παραπάνω.
λυπάμαι πολύ που δεν αποσύρεται ΕΣΕΙΣ το άρθρο σας και ζητάτε από μένα εν ολίγοις να το "βουλωσω".
Φυσικά έχουν αφαιρεθεί οι υβριστικές λέξεις. Δεν κοστίζουν τίποτα οι λέξεις κυριε Λιάκο, εκτός από το ότι μπορεί να "κοστίσουν" σε πολλούς πολλά..
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα φυσικά και αντέδρασα στο δυσφημιστικό δημοσίευμα, κε Λιάκο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά η δυσφήμηση για την οποία με ενδιέφερε η γνώμη σας είναι αυτή σε βάρος του Σορέλ.
Νομίζω και το πιο πάνω άρθρο, αντίδραση σε δυσφήμιση είναι, μιας και η disdaimona έχει σε εκτίμηση κάποιους που θεωρεί ότι αδίκως διασύρετε στα κείμενά σας.
Οπότε, είναι λίγο θέμα τού με ποια δυσφήμιση ασχολείται κανείς και για ποιους πολιτικούς λόγους.
Έτσι τουλάχιστο το αντελήφθην εγώ το θέμα.
Και φυσικά ο Λειβαδίτης είχε επίγνωση της τραγικότητας. Είναι διάσπαρτο όλο του το έργο μ΄αυτή την επίγνωση!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια ποιά ακριβώς αποσιώπηση μιλάτε; Και πως ακριβώς αντιλαμβάνεστε εσείς την τραγικότητα της ζωής ενός ποιητή; Με το να ξεθάβετε "κρυφά και ξεχασμένα ποιήματα" τελειώνοντας με αποσπάσματα ανακοινωσεων του ΚΚΕ;Αυτή είναι η αντίληψη ενός καταξιωμένου ιστορικού για την τραγικότητα και την ιστορία; Αυτή ήταν η προσφορά του Λειβαδίτη την εποχή του σταλινισμού;Η αποσιώπιση συμπυκνωμένη σε μια ανακοίνωση του ΚΚΕ του ΄53;!
αντελήφθην τωρα αυτη την συζητηση που αναφερεται σε ενα αρθρο του Αν Λιακου το οποιο αναδημοσιευσα στο Μπλογκ μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν εχω τιποτε ανα ..προσθεσω ή να..αφαιρεσω ...περα απο το οτι θαυμαζω τοσο τον Γιαννη Ριτσ ως ποιητη και αγωνιστη οσοκαι τονΑντωνη Λιακο ως ιστορικο και αγωνιστη του αντιδιδακτορικου αγωνα .. Δεν αντιλαμβανομαι προς τι η αντιδραση της Ιστολογου. Ο Ριτσος υπηρξε μεγαλος ποιητης αλλά εππισης εγραψε και κεινα τα ποιηματακια για την..ΚΝΕ.. και οι μεγαλοι εχουν τις ..στιγμές τους τι να κανουμε τωρα
ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΣ.
Υ.Γ - επισης οι ειρωνικες αναφορες της δυσδαιμονας προς το εργο του Αντωνη Λιακου αλλα και στο οτι πηγε φυλακή για την αντιφασιστική τουπάλη(
Disdaimona είπε...
το άρθρο φίλε μου δεν είναι του Νοσφεράτου. είναι του Λιάκου. Το άρθρο που βρίζει τον Λειβαδίτη και το Ρίτσο είναι του Λιάκου.
εκανε φυλακή; διπλη ντροπή λοιπόν!
5 Δεκεμβρίου 2011 4:29 μ.μ. )
----------------------------------------
( μου φανηκαν εντελώς ΘΡΑΣΥΤΑΤΕΣ
Αληθεια κυρια μου , σεβεστε οσους αντισταθηκαν στηνβ φασιστική χουντα και το πληρωσαν με φυλακες;Εχετε ιδεα τι ηταν η χουντα;
ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΣ
http://nosferatos.blogspot.com/2011/10/blog-post_9899.html
ΑπάντησηΔιαγραφήνοσφερατος
εσύ τι λες; εχω ιδέα ή δε έχω τι ήταν η χουντα;
ΑπάντησηΔιαγραφήούτε εγώ καταλαβαίνω με ποιό τρόπο σας αφορά η δική μου αποψη αγαπητέ Νοσφεράτο.
ούτε που θέλω να μάθω για να πω τη μαυρη αλήθεια.
όσο για θράσος ας το αφήσουμε καλύτερα.
χαιρετώ.
και επιπλέον δεν επιτρέπω σε κανένα έλληνα να με ρωτά αν ξέρω τι είναι η χούντα.
ΑπάντησηΔιαγραφήούτε εμένα ουτε κανένα άλλο κύπριο!
Δεν μου επιτρεπεις ,
ΑπάντησηΔιαγραφήεπιτρεπεις ομως στον εαυτο σου να λεει Ντροπή και μαλιστα Διπλή σε εναν Ελληνα αντιστασιακό που ειχδε την πιο μακροχρονη Φυλακιση και βασανιστηρια απο την χουντα
και αυτο το θεωρτω(το οτιο εχεις το απυθμενο θρασος να λές ντροπή σου και μαλιστα Διπλή στον Λιακο επειδή φυλακιστηκε απο την Χουντα )
Ντροπή Δική σου .. Τα υπολοιπα στο σχετικό ποστ στη Σπηλια ..Το δικαιουμαι μια και εκανες την απρεπεια να ναφερθεις στο δικο μου ποστ (ενω μπορουσες να παραπέμψεις κατευθειαν στο Βημα ) μονο κα;ι μόνο για να γραψεις αυτά τα ασυναρτητα και αστηρικτα εναντιον του Λιακου ..
-------------------
θα ηθελα παλι να διευκρινισω πρς τον Πρωτο Κυριο που φυσικά παραπλανηθηκε απο τον τροπο που γραφτηκε το ποστ αυτο : αγαπητε Δεν ειμαι εγω που βριζω τον κ Λαικο .Αντιθετως τον θεωρω ως τον καλυτερο ιστορικο που εχουμε .αναρτησα ενα παλιο του αρθρο που ειναι οσο ποτε επικαιρο σημερα ακριβώς γιατι θεωρώ οτι δουλεια του Ιστορικου δεν ειναι να συγκαλύπτει και να απωθει ασχημες στιγμές (ακομα και εξαιρετων ποιητων οπως του Ριτσου η Του Λειβαδιτη) αλά αντιθετα να τις αποκαλυπτει.....Ακριβώς γιατι ο κινδυνος του Σταλινισμου ειναι ακομα υπαρκτος
ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΣ
Μπορείς να συνεχίσεις στο δικό σου μπλογκ τις επεξηγήσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ θα συνεχίσω στο δικό μου, για όσους παίρνουν 500 ευρώ το μήνα για να ζήσουν και δεν βλέπουν μπροστά τους τον κίνδυνο του Σταλινισμού αλλά τύπους σαν εσένα Νοσφεράτο να λένε ομορφιές για πεθαμένους και ζωντανούς κουνωντας μας και απειλητικά το δακτυλάκι!
αντε και καλό πόλεμο!
α έκανες και σχετικό ποστ στο μπλογκ σου; μα ειπα, δεν διαβάζω μπλογκς.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι κάπου εδώ το παραμυθάκι με τον Ιωσήφ Βισσαριόνοβιτς ας λάβει τέλος...και καλή ψαριά εύχομαι στους ωκεανούς της νέας μεταμαρξιστικής ιστοριογραφίας.
"ο κινδυνος του Σταλινισμου ειναι ακομα υπαρκτος"
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως θα μπορούσε κάποιος να εξηγήσει τη λογική αυτής της πρότασης εν έτει 2011, με όλα όσα σημαίνει η ημερομηνία για τον κόσμο στον οποίο ζούμε και τη φύση της πραγματικότητας αυτού του κόσμου (ας το πούμε συνοπτικά: θανατοπολιτική του κεφαλαίου και ευνουχισμένοι ή συνένοχοι σοσιαλδημοκράτες);
Όχι για τίποτε άλλο, για να έχουμε και ένα μέτρο του τι σημαίνει "αντίσταση" για έναν σκεπτόμενο άνθρωπο σήμερα. Αν ας πούμε κάναμε κεντρικό μας σύνθημα τον αντιμοναρχισμό και το "κάτω ο βασιλέας" σήμερα θα κάναμε πνευματική αντίσταση ή θα κοροϊδεύαμε την κοινωνία με το αζημίωτο;
Φυσικά υπάρχει "ο κίνδυνος" του Σταλινισμού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι ο κίνδυνος της καταργησης της ιδιωτικής ιδιοκτησίας.
Τι θα λέμε ανοησίες τώρα; Τους βαρέθηκα!
Επίσης, ως τώρα, απαντήσεις επί της ουσίας στα όσα τέθηκαν δεν έχω δει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔικαίωμα βέβαια του καθενός είναι να απαντά ή να μην απαντά σε ερωτήματα, ανάλογα με το πώς κρίνει.
Αλλά και δικαίωμα του καθένα είναι επίσης να αντλεί συμπεράσματα για την φερεγγυότητα που δηλώνουν τα επιχειρήματα ή η έλλειψή τους.
Υπάρχει ένα επιστημολογικό πρόβλημα, πολιτικό πρόβλημα και ηθικό πρόβλημα που συζητούμε.
Λέγεται ιστοριογραφικός ρεβιζιονισμός. Έχει μια συγκεκριμένη προϊστορία, συγκεκριμένες πηγές νομιμοποίησης (πίστη στους δημοκρατικούς θεσμούς, συναίνεση, απέχθεια για τις ακρότητες, αντισταλινισμός, συμψηφισμός των "άκρων" του φασισμού και του κομμουνισμού, ευρωαριστερή ιδεολογία, κλπ κλπ). Και σήμερα βρίσκεται ενώπιον κάποιων πολιτικών και ιστορικών --ηθελημένων και αθέλητων-- συνεπειών των πιο πάνω αξιών και προταγμάτων (αποσύνθεση των δημοκρατικών θεσμών, θρίαμβος της βίας της οικονομίας, γραφειοκρατικοποίηση της Ευρώπης, ανοχή στις ακρότητες, περιλαμβανομένης της ανοχής στην φτώχεια και την πείνα και στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, κλπ κλπ).
Ήρθε σιγά-σιγά --ή απότομα-- το πλήρωμα του χρόνου για μια κριτική της κριτικής στο "φολκλόρ" του Ρίτσου ή την "εστέτ βία" του Σορέλ, δεν νομίζετε; Άλλαξε πια η ζωή, και θα αλλάξουν και οι απαιτήσεις για τη σκέψη αναγκαστικά. Τι λέω, άλλαξαν ήδη.
σαν εσένα Νοσφεράτο να λένε ομορφιές για πεθαμένους και ζωντανούς κουνωντας μας και απειλητικά το δακτυλάκι!
ΑπάντησηΔιαγραφήαγαπητη μου Δυσδαιμόνα που το ειδες το απειητικό δαχτυλακι .. ; Απλώς σου ειπα ΝΤΡΟΠΗ ΣΟΥ για το θρασος σου να θεωρεις ΔΙΠΛΗ ΝΤΡΟΠΉ το να εχει καποιος φυλακιστει και βασανιστει απο την Χουντα για την αντιφασιστικη του δραση ..Ξαναδες το δευτερο σου σχολιο και θα το νιωσεις κι εσυ ..Μαλλον δεν καταλαβες τι εγραψες οταν το εγραψες..Αλλα και καποια αισθηση ντροπής δεν βλαπτει οπως και το να ζηταμε καμμιά συγνωμη οταν γραφουμε κατι για το οποιο θαπρεπε να ..ντραπουμε....
-------------------------
στον Αντωνη και τα περι ρεβιζιονιστικης ιστοριογραφιας απαντω και με σχολιο στο δικο μου ποστ και με ξεχωριστη αναρτηση θυμιζοντας ποιος ηταν ο πρωτος διδαξας του ιστορικου ρεβιζιονισμου: ο Σταλιν και ο σταλινισμος
Ν.
Μάθε να διαβάζεις!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔίπλη ντροπή αν κάποιος που βασανιστηκε λεει τον Λειβαδίτη Σταλίνα και Υποκριτή που απλά αποσιώπησε εγκλήματα!!!!
διπλή ντροπή για όλους όσους βασανίστηκαν και για τον κάθε ποιητή του κοσμου!!
άντε πια!!!
διπλή ντροπή και για σένα να πηγαινοέρχεσαι για μπιρι μπιρι και μπουρου μπουρου χωρίς να καταλαβαίνεις ΠΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΣΟΒΑΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΗ ΖΩΗ!
ΚΑΙ ΠΩΣ Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΑΚΙ ΚΑΜΟΙΑΣ ΘΕΩΡΙΑΣ!
δεν θα αναρτήσω άλλο σχόλιο σου.
Ο ρεβιζιονισμός έχει πολλά πρόσωπα: βεβαίως και υπάρχει σταλινικός ρεβιζιονισμός, όπως υπάρχει και ρεβιζιονισμός των αρνητών του Ολοκαυτώματος, όπως υπάρχει και φιλελεύθερος ρεβιζιονισμός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι όπως τα βλέπω εγώ, δεν υπάρχει καμία απολύτως αντίφαση στο να είναι κανείς αντισταλινιστής, ενάντιος στους αρνητές του Ολοκαυτώματος και εχθρός του αριστεροφιλελευθερισμού ταυτόχρονα.
Ο Μπαντιού για παράδειγμα είναι και τα τρία. Και δεν βλέπω κανένα λόγο να υποστηρίζω τον αριστεροφιλελεύθερο ρεβιζιονισμό για να κριτικάρω τον Στάλιν. Τον Στάλιν μπορώ να τον κριτικάρω κάλλιστα χωρίς καμία εκχώρηση στην λογική του "ήσσονος κακού" των Μερκοζί και των Παπαδήμων. Και επειδή αυτό με τον σταλινισμό αρχίζει να ακούγεται ως "άλλα λόγια να αγαπιόμαστε" όταν επιστρατεύεται ΚΑΘΕ φορά που τίθεται το θέμα του πιο πρόσφατου απ' τους ρεβιζιονισμούς, του "αριστεροφιλελεύθερου" δηλαδή, καλό θα είναι να εξηγηθεί ποιος ακριβώς είναι σήμερα "ο κίνδυνος του σταλινισμού" και για ποιον λόγο αποτελεί ύψιστο καθήκον του αριστερού σήμερα να επικεντρωθεί εκεί.
Στο κάτω-κάτω, όταν ο Στάλιν θέριζε τους μπολσεβίκους, εγώ δεν ξέρω κανένα πλην του Τρότσκι να έκανε κριτική. Η εκ των υστέρων, εξ αποστάσεως, και εκ του ασφαλούς κριτική νομίζω είναι κάτι άλλο από κριτική. Είναι απλά αυτο-νομιμοποίηση. Λέει κάποια σκληρά πράγματα ο Β. Ραφαηλίδης για αυτό το σπορ στην αριστερά της "γενιάς του Πολυτεχνείου."
Αρνούμαι να αποδεχτώ την κοροϊδία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρνούμαι να αποδεχτώ πως θεωρητικά ζητήματα τα οποία μπορεί να αντιληφθεί ένας άνθρωπος με κανονικότατο δείχτη νοημοσύνης περιφέρονται ως "άλυτα" και ύψιστα θεωρητικά.
Αρνούμαι να αποδεχτώ την ΑΠΟΣΙΩΠΗΣΗ και την ΕΞΑΫΛΩΣΗ των κανόνων της ΑΠΛΗΣ συλλογιστικής πίσω από υλικά συμφέροντα και την υποτιθέμενη βαθυστοχαστη μελέτη με σεβασμο ταχα των κανόνων μιας θεωρητικής ανάλυσης όταν αυτή ξεχνά και την αλφαβήτα αφού παίζονται ζητήματα των κυκλωμάτων, των πανεπιστημίων, των εκδοτικών οίκων, των τηλεοπτικών προγραμμάτων, των γνωριμιών, των στήλων στις εφημερίδες, και της προσωπικής καταξίωσης.
Όταν δημιουργήθηκε ΑΥΤΗ η αριστερά ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΕΒΡΕΧΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.
Δεν προκειται απλά για αυτο-νομιμοποίηση.
Για κάποιους είναι δυστυχώς αργά. Σόρυ που οι δεκαετίες 80-2010 δεν ήταν λιγοτερο πονηρές για να παράξουν υποψιασμένους της θεωρίας.
Αυτή η αριστερά έχει εξ ολοκληρου πουληθεί στον καιροσκοπισμό των δεκαετιών που τη δημιουργησαν.
Και χρειάζεται κατι περαν από γνωσεις για να το δεχτείς αυτό και να σώσεις έστω την επιστήμη που υπηρέτησες αλλά και τον εαυτο σου από τις ψευδαισθησεις μισού αιώνα.
Λιγοι, ελάχιστοι είναι ικανοί γι αυτό.
Μου έκανε δώρο χθές ένας γνωστός κύπριος λογοτέχνης και συγγραφέας ενα δικό του βιβλιο του ΄90 με τίτλο "στο λυκαυγές της νέας εποχής"
ΑπάντησηΔιαγραφήτο βιβλιο περιλμβάνει 17 συνεντευξεις με θέμα κυρίως την πτωση του σοσιαλισμου.
οι 11 είναι από γνωστούς ελληνες μεταξύ των οποίων ο Μικης, ο Ξενάκης, ο Αξελός, ο Βασιλικός, ο Καμπανελης, ο Γαβράς και άλλοι.
είναι εκπληκτικό να δει κανείς τι σκεφτόντουσαν τότε όλοι αυτοί οι άνθρωποι και από που και πως ξεκίνησαν όλα αυτά που συνέθεσαν το φαινόμενο της λεγομενης νέας αριστεράς.
αν βρω χρόνο και κάνω κέφι ίσως μεταφέρω κάποια αποσπάσματα εδώ.
Ας πάμε όμως και στα λεφτά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα λεφτά είναι εδώ: http://avantgarde2009.wordpress.com/2011/12/06/η-επανίδρυση-της-εε-και-η-εκτύπωση-χρή/
το έχω δει,εκανε αναδημοσίευση και το ΕΡΑΣ,τι θα κάνουμε είναι που δεν ξέρω.
ΑπάντησηΔιαγραφήκι αυτό πολύ χρήσιμο για την κουβέντα εδώ:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://takseis-ithikh.blogspot.com/2011/12/blog-post_06.html
Ένα από αυτά που έχει κανείς να παρατηρήσει για τον Λιάκο είναι ότι έχει πολλά πρόσωπα. Άλλος είναι Λιάκος ως ιστορικός, όπως προκύπτει <από το νέο του βιβλίο, άλλος ο Λιάκος ως διαμορφωτής κοινής γνώμης μέσα από τις στήλες των εντύπων του ΔΟΛ και άλλος ο Λιάκος ως σφουγκοκωλάριος του σημιτισμού κατά τα χρόνια της αλήστου μνήμης προεδρείας του ΟΠΕΚ Πάντως εμείς ως ιστολόγιο ασχοληθήκαμε αρκετές φορές μαζί του μιας κι αυτός ασχολήθηκε τόσο με δικούς μας πληθυσμούς όσο και με ζητήματα Μνήμης και νεότερης ιστορίας που μας αφορούν:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://pontosandaristera.wordpress.com/2011/07/10/liakos-georgiadis/