Ο "εύθικτος" Αντώνης Λιάκος

Δεν ανήκω σ΄αυτούς που σέβονται απροϋπόθετα τη σκέψη ή τη δημιουργική ικανότητα. Για την ακρίβεια ανήκω σ΄αυτούς που πολύ δύσκολα αναγνωρίζουν στους άλλους είτε το ένα είτε το άλλο. Το τοπίο των σκέψεων, των αναλύσεων, των βιβλίων, των άρθρων, των απόψεων, είναι ένα τοπίο που μου προκαλεί αφόρητη ανία. Το μυαλό και τα δημιουργήματά του είναι για μένα ένα απέραντο copy paste. Αυτό ήταν και αυτό θα είναι πάντοτε. Σε κάποιες εξαιρετικές περιπτώσεις, κάποιοι άνθρωποι μέσα σ΄αυτή την αέναη επανάληψη του μυαλού, πετυχαίνουν ένα 0,01% που αποτελεί κάτι πέραν της συνθετικής μίμησης του σύμπαντος της νοητικής επεξεργασίας.

Θεωρώ καλό αναγνώστη αυτόν που ξέρει να βρίσκει όπου και όταν υπάρχει αυτό το 0.01% και μ΄αυτό να ξεκλειδώνει πρωτίστως τις δικές του νοητικές οδούς και κατόπιν του συγγραφέα που διαβάζει.

Δεν διαβάζω παρά ελάχιστα μπλογκς. Βαριέμαι αφόρητα να ξέρω με ποιό τρόπο ο καθένας από μας, έκανε τις δικές του αντιγραφές, συνειδητά ή ασυνείδητα, βαριέμαι τη δημόσια αυτοψυχανάλυση που μοστράρεται για αυθυπαρξία, βαριέμαι τη μανιέρα της δήθεν «προσωπικής γραφής». Προτιμώ να πιώ μια ζιβανία με τη γειτόνισσα και θεωρώ πως θα πάρω κάτι πιο ορίτζιναλ σ΄αυτό το χρόνο.

Βαριέμαι οικτρά τους ακαδημαϊκούς. Θα ήταν έσχατη μαζοχιστική αυτοτιμωρία για μένα, να κάθομαι να ασχολούμαι με δαύτους ειδικά όταν έχουν γίνει ήδη μεγάλες φίρμες. Ακριβώς όπως θεωρώ μαζοχιστική αυτοτιμωρία να διαβάζω μπεστ σέλλερς αντί άγνωστα και παραπεταμένα κείμενα.

Σέβομαι τη γνώση μόνο σ΄εκείνη τη περίπτωση όπου ο συγγραφέας είναι διάφανος ως προς τις αντιγραφές του. Όταν είναι διάφανα αναλυτικός στη συλλογιστική διαδικασία του κειμένου του και ως εκ τούτου μου δίνει το δικαίωμα να αναγνωρίσω από που αντέγραψε ή έστω από που επηρεάστηκε για να μάθει να σκέφτεται και να συνθέτει.

Θεωρητικούς θεωρώ όσους διαθέτουν αυτό το 0,01%. Κανένα άλλο. Έχει γεμίσει το σύμπαν καριερίστες του νοητικού copy paste και ενθουσιώδεις φανς που τους ακολουθούν. Προτιμώ δυό ζιβανίες με τη γειτόνισσα!

Και στη ποίηση και στη τέχνη το ίδιο. Συγκίνηση είναι να ξέρεις το ελάχιστο. Δεν αφορά κανένα συναισθηματικό ερεθισμό η συγκίνηση της ποίησης. Αφορά τη στιγμή όπου εντοπίζεις τη μοναδικότητα μιας ανθρώπινης ύπαρξης. Τον κόπο ενός ποιητή που διαχέει αυτό το 0,01% το ολοδικό του στο έργο του. Βαριέμαι αφόρητα τις ποιητικές συλλογές που γράφονται από διάθεση αυτοέκφρασης. Ποίηση δεν είναι αυτό. Ποίηση είναι η αγωνία του αφανισμού της μοναδικότητας Είναι το ίχνος που συνθέτει τη ροή και τη συνέχεια, το ελάχιστα καινούριο δικό μας. Εμάς και της εποχής μας. Θεωρητική σκέψη είναι ακριβώς το ίδιο. Η αγωνία για κάτι πέραν της αέναης μίμησης. Χωρίς την αυτογνωσία πως όλο το υπόλοιπο αποτελεί copy paste ένας συγγραφέας, ένας ποιητής, ένας θεωρητικός, ένας αναγνώστης είναι απλά τραγικά γελοίος.

Ο Λειβαδίτης πρωτίστως και μετά ο Ρίτσος, "εύθικτε" Αντώνη Λιάκο, ανήκουν στις μοναδικές ανθρώπινες υπάρξεις. Δεν αφορούν στο δικό σου μικροκοσμικό φιρμέ ακαδημαϊκό σύμπαν ούτε  στην «Ιστορία, που είναι μια υπόθεση της Ύπαρξης!!». Χύθηκε αίμα για αυτά τα ποιήματα. Δεν θα σου απαντήσω αλλιώς παρά πως είσαι ένας απ΄αυτούς τους εξαιρετικά "εύθικτους" που επενδύσανε στο ναρκισσιστικό πλαίσιο της εποχής που εξυπηρετείς και που σε έμαθε πως «οι εξυπνάδες στην ακαδημία» πληρώνονται πιο ακριβά από όσο αξίζει το ανθρώπινο αίμα. Ούτε καν ο Χέγκελ με την αισθητική του δεν θα σε έφτυνε γι αυτό το άρθρο. Πόσο μάλλον η δικιά μου λαϊκή γειτόνισσα που δεν σε ξέρει και δεν σε διαβάζει αλλά πίνει μαζί μου ζιβανίες και ακούει το καπνισμένο τσουκάλι από το μαγνητόφωνο αγνοώντας τις νοητικές σου πόζες στην Ιστορία της δικής σου Υπάρξης!!

Μια εποχή σκάρτη, ανώφελη για το πνεύμα, αντιγραφική με ευδιάθετους φανς, να χαθεί, μαζί με τα έργα της, τα συμφέροντά της και τα έργα των ακαδημαϊκών της που τη γλύφουνε μη και τους φύγει!Αμήν!

Το άρθρο το βρήκα στο μπλογκ του Νοσφεράτου