Πατριώτες 3

Έαν εξακολουθεί να έχει μια υποχρέωση η Αριστερά σήμερα αυτή δεν είναι παρά ο πόλεμος στη λογοκρισία της εικόνας και η άρνηση συμμετοχής σε μια νέα «ανθρωπολογία» βασισμένη σε ηθικοπλαστικές επανεγγραφές του τι εστί κύπριος,κοινωνία και ανθρώπινη συνύπαρξη.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να ευνουχίσεις τη νοημοσύνη ενός ανθρώπου και κατ΄επέκταση ενός κοινωνικού ή πολιτικού συνόλου, ένας από αυτούς είναι παραδοσιακά η ενοχή και εφόσον η πολιτική επεξεργάζεται εξ΄ορισμού τη θέση του ανθρώπου σε μια ανθρώπινη κοινωνία, η ενοχή στο πλαίσιο μιας αριστερής πολιτικής θα εφαρμοστεί στη βάση της κατηγορίας για τη διάσταση του κατηγορούμενου κύπριου από το λεγόμενο γενικό καλό.

Εφευρίσκεται ένας γενικός «αριθμός καλού» ως παρονομαστής μιας βαθμίδας για αυτή την ηθική της γενικότητας  εντός της οποίας καθορίζεται και ο τρόπος της συνύπαρξης των κυπρίων. Η τρόπος της συνύπαρξης φέρει το όνομα «συναίνεση».

Τί είναι η συναίνεση;

Εν αρχή ην το πρόβλημα! Στη προκειμένη το πρόβλημα είναι μια παγκόσμια οικονομική κρίση στην οποία η αριστερά καλείται να πάρει θέση, να αντιδράσει ή/και να συνεργαστεί για την επίλυση της κρίσης ή για τη «λύση» από την κρίση, δηλαδή για την αποδέσμευση της κοινωνίας από τους όρους αυτούς καθαυτούς του προβλήματος.

Εν αρχή όμως εξακολουθεί να είναι το πρόβλημα και άρα θα χρειαστεί, όχι για λόγους ερμηνείας αλλά για λόγους ακρίβειας να καθοριστεί ποιό ακριβώς είναι το πρόβλημα το οποίο χρήζει επίλυσης.

Το όνομα το έχουμε δώσει: παγκόσμια οικονομική κρίση. Από που προκύπτει η έννοια της συναίνεσης όταν το πρόβλημα λέγεται «παγκόσμια οικονομική κρίση»; Προφανώς από τον τρόπο με τον οποίο παραδοσιακά επιλύονται όλα τα ανθρώπινα προβλήματα.  Είναι η οικονομική κρίση ένα ανθρώπινο πρόβλημα; Είναι δηλαδή ένα πρόβλημα για το οποίο οι άνθρωποι θα πρέπει να ψάξουν μεταξύ τους κάποιες λύσεις; Προφανώς όχι. Το πρόβλημα της οικονομικής κρίσης δεν είναι ένα δια-ανθρώπινο πρόβλημα και κατ΄επέκταση δεν είναι ένα δια-κομματικό ούτε καν ένα δια-κοινο -βουλευτικό πρόβλημα.

Εάν λέμε πως η βασικότερη πολιτική οφειλή της Αριστεράς σήμερα είναι ο πόλεμος στη λογοκρισία της εικόνας, εννοούμε πως η Αριστερά θα πρέπει να ξεκαθαρίσει πρωτίστως με τον τρόπο χρήσης του όρου «συστημική οικονομική κρίση».

Αριθμοί

Τους πιο κάτω αριθμούς τους έχω εντοπίσει στο ιστολόγιο Στήλη Άλατος.

Αντιγράφω:

·                     Το ετήσιο κόστος του παγκοσμίου εμπορίου όπλων.

·                     Δύο τρισεκατομμύρια εκατόν πενήντα επτά δισεκατομμύρια και εκατόν εβδομήντα εκατομμύρια δολάρια.

·                     Μετά:

·                     Το ξέπλυμα του βρώμικου χρήματος σε ετήσια παγκόσμια κλίμακα.

·                     Δύο τρισεκατομμύρια επτακόσια δισεκατομμύρια δολάρια και κάτι εκατομμύρια ψιλά.

·                     Στη συνέχεια:

·                     Παγκόσμια ετήσια φοροδιαφυγή προσδιορισμένη στο μεγάλο κεφάλαιο.

·                     Τρία τρισεκατομμύρια και πλέον δολάρια σε ετήσια βάση.

·                     Να διευκρινίσω εδώ, για να καταλάβουμε και εσείς και εγώ περί τίνος πρόκειται, πως ένα τρισεκατομμύριο είναι χίλια δισεκατομμύρια καθώς ένα δισεκατομμύρια είναι εκατό εκατομμύρια (ζαλίζομαι).

·                     Παρακάτω:

·                     Κρυφοί λογαριασμοί στις Ελβετικές τράπεζες.

·                     Φέρονται να ξεπερνούν τα Δύο τρισεκατομμύρια διακόσια δισεκατομμύρια δολάρια.

·                     Μόνο από την Ινδία, η κάθετα ανερχόμενη νέα οικονομική τάξη έχει καταθέσεις στην Ελβετία που είναι πάνω από ένα τρισεκατομμύριο τετρακόσια δισεκατομμύρια δολάρια.

·                     Το εμπόριο ναρκωτικών, όσο μπορεί να υπολογισθεί χονδροειδώς με τις αποκλίσεις να «αδικούν» τα πραγματικά νούμερα:

·                     Τετρακόσια δισεκατομμύρια δολάρια τουλάχιστον.

·                     Το εμπόριο ανθρώπων, το γνωστό trafficking:

·                     Πάνω από Σαράντα δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως.

Είναι αυτοί οι αριθμοί «ανθρώπινο πρόβλημα»; Μήπως είναι αυτοί οι αριθμοί ζήτημα ρύθμισης, εξυγίανσης και συναίνεσης; Μήπως είναι ζήτημα δημοκρατίας; Ή μήπως είναι ζήτημα ερμηνείας του γενικού καλού, του πατριωτισμού, του εθνικού συμφέροντος, και της τοπικής ομαλής συνύπαρξης των Κυπρίων;

Θα πιστεύαμε αλήθεια πως η έννοια της «ανατροπής» είναι χυδαία λαϊκιστική αν εντάσσαμε τους πιο πάνω αριθμούς στο «ηθικολόγιο» μας;

Πολύ φοβάμαι πως το Κάστρο της Εξουσίας και το Δόγμα της Εθνικής Συναίνεσης που τόσο πολύ αγάπησε η Αριστερά είναι ανάξιο λόγου μπροστά στην καθαυτό ανεπάρκειά της απέναντι  στη δύναμη των πιο πάνω αριθμών.

 Η κυπριακή αριστερά εμφανίζει σαφείς τάσεις άρνησης της παγκοσμιότητας της κρίσης και επιχειρεί την εσωτερική συναίνεση προβάλλοντας μια ύπουλη εικόνα τοπικής πατέντας για την κυπριακότητα του τόπου και άρα των οικονομικών δυνατοτήτων του.

Εκχυδαϊζει την έννοια της αριστεράς και κατηγορεί με κίτρινο χρώμα όποιον θυμάται αυτούς τους αριθμούς και όποιον εξακολουθεί να ψελλίζει τον διεθνιστικό της υποχρεωτικό ρόλο με αιχμές για ελλειπή "κυπριακότητα".

Το κατηγορητήριο γράφει: δεν συναινεί, όχι αρκετά κύπριος, μη-πατριώτης.

Η ενοχή της ανατροπής είναι το κατεξοχήν όπλο της σύγχρονης κυπριακής αριστεράς και η λογοκρισία της εικόνας η επικοινωνιακή της μέθοδος.