Αν ισχύει, πως όταν μιλάμε, δεν είμαστε σε θέση να συλλάβουμε αυτό που λέμε, (όταν μιλάμε δεν συλλαμβάνουμε αυτό που λέμε, δις, προς εμπέδωση) τι ακριβώς μπορεί να σημαίνει το "φοβάμαι τα λόγια μου"; Σημαίνει μια αυτογνωσία ή μήπως σημαίνει το φόβο του εγκλωβισμού μας στο σύνολο των σημαινόντων του Άλλου;
Μήπως το "φοβάμαι τα λόγια μου" σημαίνει "φοβάμαι να επικοινωνήσω" ή αντιθέτως σημαίνει επιθυμώ να οριοθετηθώ, πέραν των ορίων του αυτο-εγκλωβισμού ενός Άλλου, στα δικά του σημαίνοντα; Σημαίνει φόβο ή σημαίνει τον αυτοκαθορισμό η κάθε λέξη; Ή μήπως οι λέξεις είναι σαν τα αγάλματα των στρατηγών, που δείχνουν κάπου στον ορίζοντα με το δάκτυλο; Αυτή είναι η αξία της λεκτικής επικοινωνίας; Το που θα μας κάνει να κοιτάξουμε, κι αφού κοιτάξουμε, αρνούμαστε να μην πάμε κατά τον ορίζοντα;...Είναι ο ορίζοντας ο στόχος των λέξεων;
Όπως και νά΄χει, είναι ωραίο να κοιτάς εκ του μακρόθεν τη θάλασσα, αλλά δε γίνεται χωρίς κολύμπι να την γνωρίσεις.
Παραμένει το ερώτημα : κολυμπώντας τι θέλεις να γνωρίσεις; Τη θάλασσα ή τις κινήσεις του κολυμβητή;
Παραμένει και μια βεβαιότητα : δεν μπορείς να θαυμάσεις τον κόσμο, αν δε μάθεις να θαυμάζεις τις λέξεις του.
Κι ακόμη μία : η σιωπή είναι χρυσός.
31.7.10
30.7.10
Μέτρημα ++
Και αυτοί οι ατέλειωτοι συνδυασμοί κατηγορικών προσδιορισμών, τι μάννα εξ ουρανού! Μαύροι ομοφυλόφιλοι, ανάπηροι Σέρβοι, Καθολικοί παιδεραστές, μετριοπαθείς Μουσουλμάνοι, παντρεμένοι ιερείς, γιάπις οικολόγοι, υπάκουοι άνεργοι, πρόωρα γερασμένοι νεολαίοι!
Κάθε φορά, μια κοινωνική εικόνα κατακυρώνει νέα προϊόντα, εξειδικευμένα περιοδικά, βελτιωμένα mall, «ελεύθερους» ραδιοφωνικούς σταθμούς, διαφημιστικά δίκτυα με προσαρμοσμένο προσανατολισμό, και τέλος, βαρύγδουπες δημόσιες συζητήσεις στις ώρες υψηλής τηλεθέασης. Ο Ντελέζ το έθεσε άψογα: η καπιταλιστική απεδαφοποίηση απαιτεί μια διαρκή επανεδαφοποίηση.
Το κεφάλαιο απαιτεί τη διαρκή δημιουργία υποκειμενικών και εδαφικών ταυτοτήτων ώστε η αρχή της κίνησης που το διακρίνει να μπορεί να ομοιογενοποιεί τον χώρο δράσης του• ταυτότητες, βέβαια, που ποτέ δεν απαιτούν τίποτε παρά το δικαίωμα να εκτεθούν όπως όλες οι άλλες στις ομοιογενείς απαιτήσεις της αγοράς. Η καπιταλιστική λογική της γενικής ισοτιμίας και η ταυτοτική και πολιτισμική λογική των κοινοτήτων και μειονοτήτων δημιουργούν ένα σφιχτοδεμένο σύνολο.
Η διασύνδεση τους παίζει περιοριστικό ρόλο απέναντι σε κάθε διαδικασία αλήθειας. Είναι οργανικά κενή αλήθειας.
Από τη μία πλευρά, κάθε αλήθεια αποσκιρτά από την αξιωματική αρχή που διέπει την κατάσταση και οργανώνει τις επαναλαμβανόμενες σειρές της. Η διαδικασία της αλήθειας διακόπτει την επανάληψη και έτσι δε στηρίζεται στην αφηρημένη μονιμότητα που προσιδιάζει στην ενότητα της αρίθμησης. Η αλήθεια είναι πάντα, σύμφωνα με τον κυρίαρχο νόμο της αρίθμησης, κάτι που αφαιρείται από το μέτρημα. Συνεπώς καμιά αλήθεια δεν μπορεί να συντηρηθεί μέσα από την ομοιογενή επέκταση του κεφαλαίου.
Όμως, απ΄την άλλη πλευρά, η διαδικασία αλήθειας δεν μπορεί επίσης να ριζώσει στο στοιχείο της ταυτότητας. Γιατί αν είναι αλήθεια ότι κάθε αλήθεια αναδύεται ως μοναδικότητα, η μοναδικότητά της είναι άμεσα οικουμενικοποιήσιμη. Η οικουμενικοποιήσιμη μοναδικότητα αναγκαστικά αποσκιρτά από την ταυτοτική μοναδικότητα.
Alain Badiou
Άγιος Παύλος : Το θεμέλιο του Οικουμενισμού
(μτφ. radical desire)
Κάθε φορά, μια κοινωνική εικόνα κατακυρώνει νέα προϊόντα, εξειδικευμένα περιοδικά, βελτιωμένα mall, «ελεύθερους» ραδιοφωνικούς σταθμούς, διαφημιστικά δίκτυα με προσαρμοσμένο προσανατολισμό, και τέλος, βαρύγδουπες δημόσιες συζητήσεις στις ώρες υψηλής τηλεθέασης. Ο Ντελέζ το έθεσε άψογα: η καπιταλιστική απεδαφοποίηση απαιτεί μια διαρκή επανεδαφοποίηση.
Το κεφάλαιο απαιτεί τη διαρκή δημιουργία υποκειμενικών και εδαφικών ταυτοτήτων ώστε η αρχή της κίνησης που το διακρίνει να μπορεί να ομοιογενοποιεί τον χώρο δράσης του• ταυτότητες, βέβαια, που ποτέ δεν απαιτούν τίποτε παρά το δικαίωμα να εκτεθούν όπως όλες οι άλλες στις ομοιογενείς απαιτήσεις της αγοράς. Η καπιταλιστική λογική της γενικής ισοτιμίας και η ταυτοτική και πολιτισμική λογική των κοινοτήτων και μειονοτήτων δημιουργούν ένα σφιχτοδεμένο σύνολο.
Η διασύνδεση τους παίζει περιοριστικό ρόλο απέναντι σε κάθε διαδικασία αλήθειας. Είναι οργανικά κενή αλήθειας.
Από τη μία πλευρά, κάθε αλήθεια αποσκιρτά από την αξιωματική αρχή που διέπει την κατάσταση και οργανώνει τις επαναλαμβανόμενες σειρές της. Η διαδικασία της αλήθειας διακόπτει την επανάληψη και έτσι δε στηρίζεται στην αφηρημένη μονιμότητα που προσιδιάζει στην ενότητα της αρίθμησης. Η αλήθεια είναι πάντα, σύμφωνα με τον κυρίαρχο νόμο της αρίθμησης, κάτι που αφαιρείται από το μέτρημα. Συνεπώς καμιά αλήθεια δεν μπορεί να συντηρηθεί μέσα από την ομοιογενή επέκταση του κεφαλαίου.
Όμως, απ΄την άλλη πλευρά, η διαδικασία αλήθειας δεν μπορεί επίσης να ριζώσει στο στοιχείο της ταυτότητας. Γιατί αν είναι αλήθεια ότι κάθε αλήθεια αναδύεται ως μοναδικότητα, η μοναδικότητά της είναι άμεσα οικουμενικοποιήσιμη. Η οικουμενικοποιήσιμη μοναδικότητα αναγκαστικά αποσκιρτά από την ταυτοτική μοναδικότητα.
Alain Badiou
Άγιος Παύλος : Το θεμέλιο του Οικουμενισμού
(μτφ. radical desire)
Μέτρημα...
δεν είμαι εγώ, είναι η ζωή μου τους τελευταίους τρεις μήνες
συμμαζέψου, λέμε...
αυτό ευτυχώς το γλυτώσαμε
κι αυτό...
αυτό το ξεχάσαμε
αυτό το κρατήσαμε
κι αυτό...
αυτό εξακολουθούμε να το φοβόμαστε
αυτό το ψάχνουμε και μας ψάχνει...
αυτό το παλεύουμε κι έχουμε τρέλλα!
αυτό το αγαπάμε
αυτό ευτυχώς το έχουμε
και σ΄αυτό γράφουμε και Πιστεύουμε
Σιγά που θα γλυτώνατε...
28.7.10
Προπαίδεια ενός Αναγνώσματος
Αναγνωρίζω αυτή την Ψυχή
που έχει το Λόγο του Ευγενή Υπηρέτη
του Κόσμου
Δεν είμαστε εδώ για να εξουσιάσουμε,
είμαστε εδώ για να υπηρετήσουμε.
Παρατασσόμαστε εκτός των στοιχειοθετημένων λέξεων
και της φαινομενολογίας των εννοιών,
του Πύργου της Βαβέλ των λογικοφανών ακροάσεων της ανάγκης.
Δεν θρησκευόμαστε. Δεν είμαστε πέραν.
Εφευρίσκουμε την παιδική ηλικία στη τροχιά της γραμμής
που διαγράφει τον κύκλο.
Εντός του κύκλου αυτού
η Επιστήμη, εκτός η Τέχνη,
εντός το Φιλοσοφείν, εκτός το Θρησκεύειν.
Δεν αναγνωρίζουμε στο Φόβο κανένα δικαίωμα!
Δεν γαντζωνόμαστε από τη μεταφυσική σκιαγράφηση
του Υπαρκτού Προσώπου, δεν ασπαζόμαστε
τον εγκλεισμό των διυποκειμενικών ωραιοπαθών αλληλοαρνήσεων.
Συναντάμε στο Άρρητο αυτό που έχει ήδη λεχθεί στην πολυπλοκότητά του.
Δεν κυνηγάμε το χαμένο μας Πρόσωπο.
Είμαστε αυτό το Πρόσωπο κι εκεί αφήνουμε
τα διάτρητα από μας φαινόμενα να φανερωθούν
μες τον υπέρτατο ενεστωτικό τους λόγο.
Αγαπάμε! Δεν εξουσιάζουμε!
Χτυπάμε αλύπητα τα ψεύδη!
Τον Πύργο της Βαβέλ, τα βρώμικα λιγδερά χέρια του προύχοντα,
την εκπόρνευση της Άνοιξης εις το όνομα του δήθεν δικαίου,
και το Λόγο που χτίζει κάθε μέρα αυτό το δίκαιο.
Αποχωρούμε. Για να δώσουμε.
Για να ασκηθούμε στην αρετή, έχοντας κατά νου
την Αρχοντιά του φτωχού που εργάζεται
με καθαρό μέτωπο.
Δεν χτυπάμε την πόρτα της ελπίδας μας
και δεν ονειρευόμαστε.
Ακούμε το τραγούδι, κι ανεβαίνουμε
στο δείχτη του ρολογιού και
είμαστε ο χρόνος που ήδη πέρασε
κι έχει εκπληρώσει το χρέος της ύπαρξής του.
Κοιτάμε στα μάτια την αλήθεια του κόσμου αυτού
και τον υπηρετούμε.
Έτσι διαβάζουμε τα βιβλία μας.
Έτσι συναντάμε Αυτό που έχει ήδη συμβεί και συμβαίνει.
Δεν ξεχωρίζουμε. Η τροχιά του κύκλου ρευστοποιεί
τις ψευδαισθήσεις μας γιατί είμαστε δεκτικοί,
αν όχι, τότε γεμίζει το κενό μας με τα περιττά της σκουπίδια
που βαραίνουν τη φωτεινότητα του και μας πετάει.
Πηγαίνουμε. Όπως χτυπούν οι δείχτες του ρολογιού,
χωμένοι στη στιγμή του παρόντος και συναντάμε
αυτό που δεν προσκυνά και δε χαρίζεται
στο Λιγότερο.
Παραφυλάμε.
Εντός και εκτός του κόσμου αυτού.
Εντός και εκτός του κόσμου εκείνου.
Εδώ.
Με το δέος εκείνης εκεί της συγκίνησης.
που έχει το Λόγο του Ευγενή Υπηρέτη
του Κόσμου
Δεν είμαστε εδώ για να εξουσιάσουμε,
είμαστε εδώ για να υπηρετήσουμε.
Παρατασσόμαστε εκτός των στοιχειοθετημένων λέξεων
και της φαινομενολογίας των εννοιών,
του Πύργου της Βαβέλ των λογικοφανών ακροάσεων της ανάγκης.
Δεν θρησκευόμαστε. Δεν είμαστε πέραν.
Εφευρίσκουμε την παιδική ηλικία στη τροχιά της γραμμής
που διαγράφει τον κύκλο.
Εντός του κύκλου αυτού
η Επιστήμη, εκτός η Τέχνη,
εντός το Φιλοσοφείν, εκτός το Θρησκεύειν.
Δεν αναγνωρίζουμε στο Φόβο κανένα δικαίωμα!
Δεν γαντζωνόμαστε από τη μεταφυσική σκιαγράφηση
του Υπαρκτού Προσώπου, δεν ασπαζόμαστε
τον εγκλεισμό των διυποκειμενικών ωραιοπαθών αλληλοαρνήσεων.
Συναντάμε στο Άρρητο αυτό που έχει ήδη λεχθεί στην πολυπλοκότητά του.
Δεν κυνηγάμε το χαμένο μας Πρόσωπο.
Είμαστε αυτό το Πρόσωπο κι εκεί αφήνουμε
τα διάτρητα από μας φαινόμενα να φανερωθούν
μες τον υπέρτατο ενεστωτικό τους λόγο.
Αγαπάμε! Δεν εξουσιάζουμε!
Χτυπάμε αλύπητα τα ψεύδη!
Τον Πύργο της Βαβέλ, τα βρώμικα λιγδερά χέρια του προύχοντα,
την εκπόρνευση της Άνοιξης εις το όνομα του δήθεν δικαίου,
και το Λόγο που χτίζει κάθε μέρα αυτό το δίκαιο.
Αποχωρούμε. Για να δώσουμε.
Για να ασκηθούμε στην αρετή, έχοντας κατά νου
την Αρχοντιά του φτωχού που εργάζεται
με καθαρό μέτωπο.
Δεν χτυπάμε την πόρτα της ελπίδας μας
και δεν ονειρευόμαστε.
Ακούμε το τραγούδι, κι ανεβαίνουμε
στο δείχτη του ρολογιού και
είμαστε ο χρόνος που ήδη πέρασε
κι έχει εκπληρώσει το χρέος της ύπαρξής του.
Κοιτάμε στα μάτια την αλήθεια του κόσμου αυτού
και τον υπηρετούμε.
Έτσι διαβάζουμε τα βιβλία μας.
Έτσι συναντάμε Αυτό που έχει ήδη συμβεί και συμβαίνει.
Δεν ξεχωρίζουμε. Η τροχιά του κύκλου ρευστοποιεί
τις ψευδαισθήσεις μας γιατί είμαστε δεκτικοί,
αν όχι, τότε γεμίζει το κενό μας με τα περιττά της σκουπίδια
που βαραίνουν τη φωτεινότητα του και μας πετάει.
Πηγαίνουμε. Όπως χτυπούν οι δείχτες του ρολογιού,
χωμένοι στη στιγμή του παρόντος και συναντάμε
αυτό που δεν προσκυνά και δε χαρίζεται
στο Λιγότερο.
Παραφυλάμε.
Εντός και εκτός του κόσμου αυτού.
Εντός και εκτός του κόσμου εκείνου.
Εδώ.
Με το δέος εκείνης εκεί της συγκίνησης.
27.7.10
5ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Λεμεσού
H Brave New Culture διοργανώνει για πέμπτη συνεχή χρονιά το Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Λεμεσού από τις 4 μέχρι τις 8 Αυγούστου, στο χώρο του "Θέατρο Ένα" Λεμεσού (στην περιοχή του Μεσαιωνικού Κάστρου).
Το σημαντικότερο ίσως κινηματογραφικό event της χρονιάς! Όσοι θα είστε στην πόλη, πραγματικά μην το χάσετε! Σημειωτέον πως το μπαράκι του "Θέατρο Ένα" θα μεταφερθεί στον εξωτερικό χώρο για όσους προτιμούν την κατ΄επιλογή θέαση. Η είσοδος είναι δωρεάν.
Μερικές από τις ταινίες που θα προβληθούν:
Το σημαντικότερο ίσως κινηματογραφικό event της χρονιάς! Όσοι θα είστε στην πόλη, πραγματικά μην το χάσετε! Σημειωτέον πως το μπαράκι του "Θέατρο Ένα" θα μεταφερθεί στον εξωτερικό χώρο για όσους προτιμούν την κατ΄επιλογή θέαση. Η είσοδος είναι δωρεάν.
Μερικές από τις ταινίες που θα προβληθούν:
Rip: A Remix Manifesto (πρόκειται για μια συναρπαστική ταινία για το πως η κουλτούρα οικοδομεί πάνω στην κουλτούρα στην ψηφιακή εποχή των mash-up media),Rabbit à la Berlin (μια μεταφορική ταινία για την άγνωστη ιστορία των άγριων κουνελιών που ζούσαν μεταξύ των Τειχών του Βερολίνου), Sounds of Insects (η απίστευτη ιστορία της ανακάλυψης από έναν κυνηγό του μουμιοποιημένου πτώματος ενός σαραντάχρονου άνδρα ο οποίος αυτοκτονήσε μέσω αυτοεπιβολής ασιτίας), The Shock Doctrine (το τελευταίο ντοκιμαντέρ του διάσημου σκηνοθέτη Michael Winterbottom, βασισμένο στο ομώνυμο μπεστ σέλλερ της Naomi Klein), Murid (το πνευματικό ταξίδι του Κρις, γνωστού πια ως Αλλαχουντίν, στην Κύπρο και στο σπίτι και την πνευματική έδρα του Σεΐχη Ναζίμ),Last Train Home (μια ανθρώπινη ιστορία οικογενειακής διάσπασης με φόντο την σύγχρονη Κίνα, ασυμβίβαστη μέσα στη ραγδαία της βιομηχανική ανάπτυξη), Disco & Atomic War (η ιστορία ενός παράξενου είδους πολέμου πληροφοριών στον οποίο ένα απολυταρχικό καθεστώς έρχεται αντιμέτωπο πρόσωπο με πρόσωπο σε μια μάχη με τους ήρωες της ποπ κουλτούρας, και χάνει.), Iron Crows (μια ποιητική ταινία που παρουσιάζει την αθλιότητα που επικρατεί σε ένα κοιμητήριο πλοίων στην Μπακλατέζ και των δυσκολιών που οι εργαζόμενοι υπομένουν εκεί κάθε μέρα), The Cove (ένα εμπνευσμένο ντοκιμαντέρ δράσης που παίρνει θέση υπέρ της ελευθερίας των δελφινιών στην πόλη Taiji στην Ιαπωνία), κ.α.
Αναλυτικό πρόγραμμα και πληροφορίες στο:
bravenewmedia.com.cy και στο filmfestival.com.cy
Το Φεστιβάλ χρηματοδοτείται από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού, το ΤΕΠΑΚ, την Media Desk Cyprus, τον Δήμο Λεμεσού και την Ολλανδική Πρεσβεία Κύπρου.
24.7.10
Πλάτωνος/Μαμαγκάκης/Γιαννάτου
Ένα παράξενο κορίτσι μου είπε μια ιστορία. Ήταν λέει ένας μουσικός, δεν ξέρω τι μουσικός, που του ζητήσανε να παίξει ένα βράδυ σε κάποιο μέρος, δεν ξέρω τι μέρος.
Αποδέχτηκε την πρόταση, όταν όμως τον ρώτησαν πόσα ζητά για να παίξει, δηλαδή πόσα χρήματα, το ποσόν τους φάνηκε πολύ μεγάλο. Στο κάτω κάτω δεν είναι και χειρωνακτική εργασία το πιάνο! Τους φάνηκε τόσο μεγάλο αλλά και τόσο θρασύς αυτός ο μουσικός για το πόσα ζητούσε, που απορήσανε. Καλά, η εργασία πληρώνεται, δε λέμε, αλλά τέτοιο ποσόν για τρεις ώρες δουλειάς!...
Ο μουσικός τους κοιτά, τους ξανακοιτά και τους απαντά, πως το ποσόν που ζητά, δεν είναι για τρεις ώρες δουλειάς, όπως αυτοί νομίζουν, αλλά για είκοσι χρόνια, δεκαοκτώ μέρες και τρεις ώρες επίπονης εργασίας. Τόσο χρειάστηκε για να μπορεί να παίζει…
Αν και εδώ, δεν είναι ραδιοφωνική εκπομπή για να συνοδεύουμε τα τραγούδια με λόγια…ή αν ήταν θα ήταν χωρίς λόγια, πήρα αφορμή απ΄αυτή την ιστορία, που μου άρεσε, για να πω και το εξής.
Πως έχουμε τόσο, μα τόσο, μα τόσο αποδημήσει εκτός εαυτού, που θεωρούμε τα τραγούδια, πώς να το πω, αναρτήσεις όταν δεν έχουμε κάτι σημαντικό να πούμε, διαλειμματάκια στο χρόνο μας, ώρες ψυχαγωγίας εμάς και των άλλων, ήρθα να πω ένα γεια-κάτι τέτοιο- ζητάμε και συγνώμη κάποτε…ναι, πάλι τραγούδια θα ακούσουμε…χρειάζομαι λίγη ξεκούραση απ΄τη βαριά σκέψη, ελάτε να ξεκουραστούμε μαζί. Βέβαια υπάρχουν και τραγούδια για ξεκούραση, λέγεται, αλλά μήπως δεν υπάρχουν απ΄όλα πού΄ναι για ξεκούραση; Εμάς τι μας νοιάζει; Εμείς προτιμούμε την αιώρα έτσι κι αλλιώς.
Όπως και να΄χει, αν κάποιος νομίζει, πως ο κόπος να «ακούσεις» ή ο κόπος να ξέρεις πως φτιάχνεται μια μουσική είναι λιγότερος από τον οποιοδήποτε άλλο κόπο-κόπο, ε, ούτε αυτός μας νοιάζει.
Μπορούμε να του στείλουμε μια παρτιτούρα του Ξενάκη με υποσημείωση πως δεν είναι Sudoku. Αν πάλι κάποιος, δεν μπορεί παρά τα ωδει-ούχα άσματα, τύπου καμεράτα και μόνο, να του στείλουμε ένα Μάνο πακέτο να τον ξεματιάσει.
Αν πάλι κάποιος δεν ξέρει αριθμητική για να μετρήσει σε μια ορχήστρα, τόσα επί τόσα χρόνια, επί τόσων ανθρώπων, επί τόσων ήχων, επί τόσων ερμηνειών, πόσο μας κάνουν, δεν έχουμε λύση, λυπούμεθα.
Αν πάλι κάποιος νομίζει πως τα τραγούδια είναι ή καταθλιπτικά ή χαρούμενα, και δεν μπορεί, ξάφνου νοιώθει μια δυσφορία, αυτουνού την περίπτωση, μπορούμε να την εξετάσουμε, αφού τελειώσουμε κάτι άλλο σοβαρό που έχουμε να κάνουμε, και που θα μας πάρει καμιά εικοσαετία.
Αν πάλι δεν έχουμε τα ίδια γούστα, ούτε αυτό μας πτοεί! Δεν κουβαλούμε παρά μόνο τα δικά μας αυτιά. Το ξέρουμε.
Το τρίτο στη σειρά τραγούδι, είναι σε ποίηση του Χ.Λ.Μπόρχες.
Γραπτά μηνύματα, δηλαδή κείμενα, αγνοώ πότε θα ξαναγράψω. Αν κάποιος από σας γνωρίζει, στον επαναληπτικό αγώνα Θρησκείας – Φιλοσοφίας, που μας όρισε ο 21ος, πόσες ελπίδες έχει η ανθρωπότητα να τη σκαπουλάρει, να μου το πει παρακαλώ, ψυχικό θα κάνει. Γιατί αν σκεφτώ πως μετά τον 5ο, έπεται, ο 6ος, 7ος,8ος, 9ος 10ος μέχρι τον 20ο, και πάλι!!! λέω να γίνω ανθοκόμος.
Καλή ακρόαση όσοι μείνατε.
Αποδέχτηκε την πρόταση, όταν όμως τον ρώτησαν πόσα ζητά για να παίξει, δηλαδή πόσα χρήματα, το ποσόν τους φάνηκε πολύ μεγάλο. Στο κάτω κάτω δεν είναι και χειρωνακτική εργασία το πιάνο! Τους φάνηκε τόσο μεγάλο αλλά και τόσο θρασύς αυτός ο μουσικός για το πόσα ζητούσε, που απορήσανε. Καλά, η εργασία πληρώνεται, δε λέμε, αλλά τέτοιο ποσόν για τρεις ώρες δουλειάς!...
Ο μουσικός τους κοιτά, τους ξανακοιτά και τους απαντά, πως το ποσόν που ζητά, δεν είναι για τρεις ώρες δουλειάς, όπως αυτοί νομίζουν, αλλά για είκοσι χρόνια, δεκαοκτώ μέρες και τρεις ώρες επίπονης εργασίας. Τόσο χρειάστηκε για να μπορεί να παίζει…
Αν και εδώ, δεν είναι ραδιοφωνική εκπομπή για να συνοδεύουμε τα τραγούδια με λόγια…ή αν ήταν θα ήταν χωρίς λόγια, πήρα αφορμή απ΄αυτή την ιστορία, που μου άρεσε, για να πω και το εξής.
Πως έχουμε τόσο, μα τόσο, μα τόσο αποδημήσει εκτός εαυτού, που θεωρούμε τα τραγούδια, πώς να το πω, αναρτήσεις όταν δεν έχουμε κάτι σημαντικό να πούμε, διαλειμματάκια στο χρόνο μας, ώρες ψυχαγωγίας εμάς και των άλλων, ήρθα να πω ένα γεια-κάτι τέτοιο- ζητάμε και συγνώμη κάποτε…ναι, πάλι τραγούδια θα ακούσουμε…χρειάζομαι λίγη ξεκούραση απ΄τη βαριά σκέψη, ελάτε να ξεκουραστούμε μαζί. Βέβαια υπάρχουν και τραγούδια για ξεκούραση, λέγεται, αλλά μήπως δεν υπάρχουν απ΄όλα πού΄ναι για ξεκούραση; Εμάς τι μας νοιάζει; Εμείς προτιμούμε την αιώρα έτσι κι αλλιώς.
Όπως και να΄χει, αν κάποιος νομίζει, πως ο κόπος να «ακούσεις» ή ο κόπος να ξέρεις πως φτιάχνεται μια μουσική είναι λιγότερος από τον οποιοδήποτε άλλο κόπο-κόπο, ε, ούτε αυτός μας νοιάζει.
Μπορούμε να του στείλουμε μια παρτιτούρα του Ξενάκη με υποσημείωση πως δεν είναι Sudoku. Αν πάλι κάποιος, δεν μπορεί παρά τα ωδει-ούχα άσματα, τύπου καμεράτα και μόνο, να του στείλουμε ένα Μάνο πακέτο να τον ξεματιάσει.
Αν πάλι κάποιος δεν ξέρει αριθμητική για να μετρήσει σε μια ορχήστρα, τόσα επί τόσα χρόνια, επί τόσων ανθρώπων, επί τόσων ήχων, επί τόσων ερμηνειών, πόσο μας κάνουν, δεν έχουμε λύση, λυπούμεθα.
Αν πάλι κάποιος νομίζει πως τα τραγούδια είναι ή καταθλιπτικά ή χαρούμενα, και δεν μπορεί, ξάφνου νοιώθει μια δυσφορία, αυτουνού την περίπτωση, μπορούμε να την εξετάσουμε, αφού τελειώσουμε κάτι άλλο σοβαρό που έχουμε να κάνουμε, και που θα μας πάρει καμιά εικοσαετία.
Αν πάλι δεν έχουμε τα ίδια γούστα, ούτε αυτό μας πτοεί! Δεν κουβαλούμε παρά μόνο τα δικά μας αυτιά. Το ξέρουμε.
Το τρίτο στη σειρά τραγούδι, είναι σε ποίηση του Χ.Λ.Μπόρχες.
Γραπτά μηνύματα, δηλαδή κείμενα, αγνοώ πότε θα ξαναγράψω. Αν κάποιος από σας γνωρίζει, στον επαναληπτικό αγώνα Θρησκείας – Φιλοσοφίας, που μας όρισε ο 21ος, πόσες ελπίδες έχει η ανθρωπότητα να τη σκαπουλάρει, να μου το πει παρακαλώ, ψυχικό θα κάνει. Γιατί αν σκεφτώ πως μετά τον 5ο, έπεται, ο 6ος, 7ος,8ος, 9ος 10ος μέχρι τον 20ο, και πάλι!!! λέω να γίνω ανθοκόμος.
Καλή ακρόαση όσοι μείνατε.
19.7.10
Η ηθικολογία βλάπτει σοβαρά την ηλιοθεραπεία!
Επειδή τα ΜΜΕ είναι το προπύργιο του ελεύθερου και αντικειμενικού λόγου,
Επειδή τα ΜΜΕ δεν υπηρετούν διαπλεκόμενα συμφέροντα,
Επειδή τα ΜΜΕ δεν τα παίρνουν χοντρά από τους πολιτικούς,
Επειδή τα ΜΜΕ δεν τα παίρνουν χοντρά και από τους επιχειρηματίες,
Επειδή οι δημοσιογράφοι είναι οι τελευταίοι ακέραιοι αγωνιστές,
Επειδή οι δημοσιογράφοι δεν γλύφουν κώλους άπλυτους για να αποκτήσουν προσβάσεις, εν δύο, τρία με παρρησία,
Επειδή οι δημοσιογράφοι κοιμούνται και ξυπνούν με τον Τσε ή τον Μπότσαρη στη καρδιά τους,
Επειδή οι δημοσιογράφοι πεινούν για να υπηρετήσουν την αλήθεια,
Επειδή το να είσαι δημοσιογράφος και να έχεις μπλογκ ισούται με το να είσαι πολεμικός ανταποκριτής σε πεδίο μάχης και να προστατεύεις αμάχους,
Επειδή οι δημοσιογράφοι είναι αθώοι και άσπιλοι και δεν πατούν επί πτωμάτων,
Επειδή οι δημοσιογράφοι είναι οι μόνοι που «ξυπνούν» συνειδήσεις,
Επειδή οι δημοσιογράφοι είναι απλά τίμιοι οικογενειάρχες και υπέρμαχοι του καλού,
Επειδή η ΑΛΗΘΕΙΑ ενοχλεί,
Επειδή οι δημοσιογράφοι δεν πληρώνονται από τον έναν απατεώνα επιχειρηματία για να θάψουν τον άλλο, ούτε που να σας περάσει από το μυαλό,
Επειδή οι δημοσιογράφοι ξέρουν μόνο ανάγνωση και γραφή και ήταν καλοί μαθητές στο Γυμνάσιο,
Επειδή οι δημοσιογράφοι δεν τα στοιβάζουν στις τράπεζες,
Επειδή οι δημοσιογράφοι δεν είναι οι ευνοούμενοι της εξουσίας,
Επειδή οι δημοσιογράφοι είναι οι σύγχρονοι Λαϊκοί Ήρωες,
Καταδικάζουμε απερίφραστα τη δολοφονία του Σωκράτη!
Η σφαίρα κτύπησε την αλήθεια στην καρδιά!
Όλες οι άλλες σφαίρες, οι αγορασμένες από τις εταιρίες που γλύφετε για να αναρριχάστε, χτυπούν σε άλλα σημεία, μη ανησυχείτε! Έχετε την αποκλειστικότητα στη Ωραία Καρδιά!
Δεν θα αφήσουμε κανένα σ΄αυτή τη σάπια κοινωνία, που εσείς με θάρρος πολεμάτε, να φιμώσει την ελευθερία!
Γιατί η ελευθερία είναι το τελευταίο όπλο του Λαού!
Η ελευθερία να πληρώνεσαι, για να κουνάς τον ποπό σου εκεί όπου τρως, είναι η μόνη πατριωτικά ωφέλιμη ελευθερία. Να το ξέρετε! Εμπρός κουνηθείτε να βγούμε στους δρόμους!
Με πατριωτική χάρη! Ζήτω τα καγιέν!
Κάτω τα ποντικοφάρμακα! Ζήτω ο Μάκης! Ζήτω το αμόλυντο Θέμα!
Κάτω τα καθεστώτα! Ζήτω ο Ξενής – This is Sparta - Skiste – Ξενοφώντος!
Ζήτω ο στυλοβάτης και του Λόγου και της Ελευθερίας του!
Ζήτω ο Νικολάκης (πάει παντού τούτος…)
Ζήτω οι πατριωτικές δοινάμοις!
Πε τε τους ότι εν ήρωες του ΄21 να πνάσουν να μας αφήσουν ήσυχους! Άτε, έχουμεν τζαι δουλειές! Όσον τρώτε εν καλά! Να μάθετε, ότι άμα θέλετε να τρώτε, εν να δέχεστε ότι το φαγοπότι ΣΑΣ εν έσιει νόμους δικαίου τζαι ηθικής! Μεν της φωνάζετε τωρά να έρτει….
Τζαι το καθεστώς Χριστόφια θέλει νεκρό τον Ξενή! Ναι, ήβρετε το!
Τουλάχιστον πέτε του να μεγαλώσει το μουστάτζιν του να αξίζει τζαι τον κόπο!
Να μεν φάμεν το αμούστακο της δημοκρατίας!
Επειδή τα ΜΜΕ δεν υπηρετούν διαπλεκόμενα συμφέροντα,
Επειδή τα ΜΜΕ δεν τα παίρνουν χοντρά από τους πολιτικούς,
Επειδή τα ΜΜΕ δεν τα παίρνουν χοντρά και από τους επιχειρηματίες,
Επειδή οι δημοσιογράφοι είναι οι τελευταίοι ακέραιοι αγωνιστές,
Επειδή οι δημοσιογράφοι δεν γλύφουν κώλους άπλυτους για να αποκτήσουν προσβάσεις, εν δύο, τρία με παρρησία,
Επειδή οι δημοσιογράφοι κοιμούνται και ξυπνούν με τον Τσε ή τον Μπότσαρη στη καρδιά τους,
Επειδή οι δημοσιογράφοι πεινούν για να υπηρετήσουν την αλήθεια,
Επειδή το να είσαι δημοσιογράφος και να έχεις μπλογκ ισούται με το να είσαι πολεμικός ανταποκριτής σε πεδίο μάχης και να προστατεύεις αμάχους,
Επειδή οι δημοσιογράφοι είναι αθώοι και άσπιλοι και δεν πατούν επί πτωμάτων,
Επειδή οι δημοσιογράφοι είναι οι μόνοι που «ξυπνούν» συνειδήσεις,
Επειδή οι δημοσιογράφοι είναι απλά τίμιοι οικογενειάρχες και υπέρμαχοι του καλού,
Επειδή η ΑΛΗΘΕΙΑ ενοχλεί,
Επειδή οι δημοσιογράφοι δεν πληρώνονται από τον έναν απατεώνα επιχειρηματία για να θάψουν τον άλλο, ούτε που να σας περάσει από το μυαλό,
Επειδή οι δημοσιογράφοι ξέρουν μόνο ανάγνωση και γραφή και ήταν καλοί μαθητές στο Γυμνάσιο,
Επειδή οι δημοσιογράφοι δεν τα στοιβάζουν στις τράπεζες,
Επειδή οι δημοσιογράφοι δεν είναι οι ευνοούμενοι της εξουσίας,
Επειδή οι δημοσιογράφοι είναι οι σύγχρονοι Λαϊκοί Ήρωες,
Καταδικάζουμε απερίφραστα τη δολοφονία του Σωκράτη!
Η σφαίρα κτύπησε την αλήθεια στην καρδιά!
Όλες οι άλλες σφαίρες, οι αγορασμένες από τις εταιρίες που γλύφετε για να αναρριχάστε, χτυπούν σε άλλα σημεία, μη ανησυχείτε! Έχετε την αποκλειστικότητα στη Ωραία Καρδιά!
Δεν θα αφήσουμε κανένα σ΄αυτή τη σάπια κοινωνία, που εσείς με θάρρος πολεμάτε, να φιμώσει την ελευθερία!
Γιατί η ελευθερία είναι το τελευταίο όπλο του Λαού!
Η ελευθερία να πληρώνεσαι, για να κουνάς τον ποπό σου εκεί όπου τρως, είναι η μόνη πατριωτικά ωφέλιμη ελευθερία. Να το ξέρετε! Εμπρός κουνηθείτε να βγούμε στους δρόμους!
Με πατριωτική χάρη! Ζήτω τα καγιέν!
Κάτω τα ποντικοφάρμακα! Ζήτω ο Μάκης! Ζήτω το αμόλυντο Θέμα!
Κάτω τα καθεστώτα! Ζήτω ο Ξενής – This is Sparta - Skiste – Ξενοφώντος!
Ζήτω ο στυλοβάτης και του Λόγου και της Ελευθερίας του!
Ζήτω ο Νικολάκης (πάει παντού τούτος…)
Ζήτω οι πατριωτικές δοινάμοις!
Πε τε τους ότι εν ήρωες του ΄21 να πνάσουν να μας αφήσουν ήσυχους! Άτε, έχουμεν τζαι δουλειές! Όσον τρώτε εν καλά! Να μάθετε, ότι άμα θέλετε να τρώτε, εν να δέχεστε ότι το φαγοπότι ΣΑΣ εν έσιει νόμους δικαίου τζαι ηθικής! Μεν της φωνάζετε τωρά να έρτει….
Τζαι το καθεστώς Χριστόφια θέλει νεκρό τον Ξενή! Ναι, ήβρετε το!
Τουλάχιστον πέτε του να μεγαλώσει το μουστάτζιν του να αξίζει τζαι τον κόπο!
Να μεν φάμεν το αμούστακο της δημοκρατίας!
16.7.10
A.A
Άννας Αχμάτοβα Ιωβηλαίο
Της σελίδας και της φωτιάς, του σπόρου και της μυλόπετρας,
Τσεκούρια κοφτερά και κομμένα μαλλιά –
Όλα τα φυλάει ο Θεός• ειδικά όμως τα λόγια
Της συγχώρεσης και της αγάπης, που ο Λόγος ο δικός του.
Σ΄ αυτά χτυπά παλμός ήρεμος, κι αντηχεί των κοκάλων το τρίξιμο,
Και η σκαπάνη• ήρεμα και απόμακρα,
Αφού η ζωή – μία, κι αυτά από τα χείλη τα θνητά
Ακούγονται πιο καθαρά απ΄ ό,τι από την υπερκόσμια βάτο.
Ψυχή δοξασμένη, πέρα απ΄τον ωκεανό υποκλίνομαι,
Γιατί σ΄αυτά εσένα και μέρος της πλάσης βρήκα,
Που στη γενέθλια γη αποκοιμήθηκε, ευγνωμονώντας σε
Π΄απέκτησε φωνή, δώρο στην κωφάλαλη Οικουμένη.
Ιωσήφ Μπρόντσκι
Από την ποιητική συλλογή «Φυγή στην Αίγυπτο»
στο Ι. Μπρόντσκι, «Υπερασπίζοντας τον Καβάφη»
Επίλογος / І
Έμαθα πια τα πρόσωπα πως χάνονται
Ο τρόμος σαν φωλιάσει
Και κάτω από τα βλέφαρα δειλά κρυφοκοιτάζει,
Έμαθα πως στα μάγουλα σκληρές σελίδες και τραχιές
Σφηνοειδώς χαράσσει.
Τότε τα μαύρα τα μαλλιά και οι βόστρυχοι οι τεφροί
Τ΄ ασήμι άξαφνα φορούν.
Στα χείλη το χαμόγελο πειθήνια πετρώνει
Κι ο τρόμος κρυφοαντηχεί
Στο βιαστικό γελάκι.
Για μένα μόνο δεν μπορώ την προσευχή να κάνω
Μα και για κείνους που μαζί με μένα στέκονται
Πότε μέσα στη παγωνία, στου Ιούλη το λιοπύρι
Κάτω από τον κόκκινο της φυλακής τον τοίχο.
Άννα Αχμάτοβα
Επίλογος, "Ρέκβιεμ"
Τα φοβερά εκείνα χρόνια της τρομοκρατίας του Γιεζόφ* πέρασα δεκαεπτά μήνες σε ουρές έξω από τις φυλακές στο Λένινγκραντ. Κάποια στιγμή κάποιος με «αναγνώρισε». Τότε μια γυναίκα με γαλανά χείλη που στεκόταν πίσω μου και που, σίγουρα ποτέ δεν είχε ακούσει το όνομά μου, συνήλθε από το πάγωμα που μας κατείχε όλους την εποχή εκείνη και ψιθυριστά με ρώτησε στ΄αυτί (την εποχή εκείνη, όλοι ψιθυριστά μιλούσαμε) :
- Αυτά εδώ μπορείτε να τα περιγράψετε;
Και τότε εγώ είπα :
- Μπορώ.
Τότε κάτι σαν χαμόγελο γλίστρησε πάνω σ΄εκείνο που κάποτε ήταν το πρόσωπό της.
*Γιεζόφ Νικολάι Ιβάνοβιτς : Επικεφαλής της Επιτροπής Κρατικής Ασφάλειας της ΕΣΣΔ επί Στάλιν.
Άννα Αχμάτοβα
1 Απριλίου 1957
Λένινγκραντ
Μагдалина билась и рыдала / Έκλαιγε και χτυπιόταν η Μαγδαληνή
ученик любимый каменел / Κι ο αγαπημένος μαθητής πετρώνει
а туда где молча мать стояла / Εκεί που η Μάνα αγρυπνεί
так никто взглянуть и не посмел / Κανείς δεν τόλμησε να την κοιτάξει.
Α.Α
15.7.10
Σύντομο
Δε θα πω τίποτα για το «προδοτικό πραξικόπημα και τη βάρβαρη εισβολή». Αφήνω αυτό το μήνυμα για να πω μόνο αυτό. Οι σειρήνες δεν ακούστηκαν εδώ πάνω. Αλλά και να ακούγονταν. Βαρέθηκα να είμαι διεκπεραιωτής α-νόητων νοημάτων. Να βαρυγκωμώ, άξιος κουβαλητής άλυτων κρίσεων, αιώνιος μεταφραστής του αδυνάτου και του αδιεξόδου. Να είμαι το ισοζύγιο της εύστοχης αναλύσεως…η ζωή γερνά μαζί μας, η ζωή γέρασε και στη άλλη πλευρά. Όσοι μπορούν, μπορούν. Όσοι δεν μπορούν, μπορούν κάτι άλλο…Άκουσα τη «Δίκοπη ζωή» στις 8.30 το πρωί εις μνήμην. Αυτό.
Ας πάψουμε να αντιγράφουμε τους ωραίους εαυτούς μας στα λόγια μας. Γίνεται; Τρείς, πέντε, δέκα, εκατό, δέκα, πέντε, τρεις, όσοι. Είναι υπεραρκετοί! Το πολιτικό σύστημα μας έχει εγκλωβίσει στα λόγια μας. Γιατί ξέρουμε, πως στο τέλος της μέρας θα είμαστε μόνο η Ψήφος. Ο αντιπροσωπευόμενος Κανένας. Ο Κανένας που μεγάλωσε με το «δεν γίνεται», «το κλίμα είναι αρνητικό» «η Τουρκία δε θέλει», «η εκκλησία δε θέλει», «εμείς δεν είμαστε σίγουροι αν θέλουμε»…είμαστε μια κοινωνία που παράγει το ανικανοποίητο ως εθνικό φρούτο! Και το προάγει ως εθνικής εμβέλειας σπουδαίο έργο! Και τι σπουδαίο έργο, να είσαι ο Κανένας που κοκορεύεται που δεν μπορεί, αυτό που νομίζει πως μπόρεσε! Άντε μετά να συμπάσχεις στον ανθρώπινο πόνο, που πρέπει να τον ξεσκαρτάρεις από μύρια ψόφια. Όσο για τη νέα γενιά, δε χρειάζεται άλλα μαθήματα βαρύγδουπης ιστορίας. Χρειάζεται όραμα δικό της, φαντασία και ήθος και ελευθερία και χώρο και τη δική μας σιωπή, να ακούσουμε. Αυτό χρειάζεται. Και θα βρει το δρόμο της, και τα όπλα της να κάνει τις δικές της ερμηνείες. Πως αλλιώς θα τις κάνει; Της εύχομαι να μας εκδικηθεί όσο δεν παίρνει! Είδαμε και τη δική μας γενιά, με τα «δεν ξεχνώ» τι ξεπούλησε…
Ένας σιγανός χείμαρρος πρέπει να είναι ο άνθρωπος…
Φυσάει αέρας…
Μπήκα στο blog γιατί ήθελα να αφήσω ένα τραγούδι. Σκεφτείτε με πόσες ενοχές μεγαλώσαμε…να μη μπορώ να αφήσω ένα τραγούδι, αν δεν απολογηθώ υπογείως που δεν λέω κάτι για το πραξικόπημα…
Σήμερα, είναι 15 Ιουλίου 2010, επέτειος του προδοτικού πραξικοπήματος, και θέλω να στείλω από την εξαίσια ευλογημένη ερημιά, αυτό το τραγούδι.
Ας πάψουμε να αντιγράφουμε τους ωραίους εαυτούς μας στα λόγια μας. Γίνεται; Τρείς, πέντε, δέκα, εκατό, δέκα, πέντε, τρεις, όσοι. Είναι υπεραρκετοί! Το πολιτικό σύστημα μας έχει εγκλωβίσει στα λόγια μας. Γιατί ξέρουμε, πως στο τέλος της μέρας θα είμαστε μόνο η Ψήφος. Ο αντιπροσωπευόμενος Κανένας. Ο Κανένας που μεγάλωσε με το «δεν γίνεται», «το κλίμα είναι αρνητικό» «η Τουρκία δε θέλει», «η εκκλησία δε θέλει», «εμείς δεν είμαστε σίγουροι αν θέλουμε»…είμαστε μια κοινωνία που παράγει το ανικανοποίητο ως εθνικό φρούτο! Και το προάγει ως εθνικής εμβέλειας σπουδαίο έργο! Και τι σπουδαίο έργο, να είσαι ο Κανένας που κοκορεύεται που δεν μπορεί, αυτό που νομίζει πως μπόρεσε! Άντε μετά να συμπάσχεις στον ανθρώπινο πόνο, που πρέπει να τον ξεσκαρτάρεις από μύρια ψόφια. Όσο για τη νέα γενιά, δε χρειάζεται άλλα μαθήματα βαρύγδουπης ιστορίας. Χρειάζεται όραμα δικό της, φαντασία και ήθος και ελευθερία και χώρο και τη δική μας σιωπή, να ακούσουμε. Αυτό χρειάζεται. Και θα βρει το δρόμο της, και τα όπλα της να κάνει τις δικές της ερμηνείες. Πως αλλιώς θα τις κάνει; Της εύχομαι να μας εκδικηθεί όσο δεν παίρνει! Είδαμε και τη δική μας γενιά, με τα «δεν ξεχνώ» τι ξεπούλησε…
Ένας σιγανός χείμαρρος πρέπει να είναι ο άνθρωπος…
Φυσάει αέρας…
Μπήκα στο blog γιατί ήθελα να αφήσω ένα τραγούδι. Σκεφτείτε με πόσες ενοχές μεγαλώσαμε…να μη μπορώ να αφήσω ένα τραγούδι, αν δεν απολογηθώ υπογείως που δεν λέω κάτι για το πραξικόπημα…
Σήμερα, είναι 15 Ιουλίου 2010, επέτειος του προδοτικού πραξικοπήματος, και θέλω να στείλω από την εξαίσια ευλογημένη ερημιά, αυτό το τραγούδι.
13.7.10
Ciao guys
Προορισμός : Τακτικός. Σπίτι στη κορυφή του βουνού στο πουθενά της Κύπρου.
Μέσο : 4χ4 όχημα.
Τοπίο : Άγρια κυπριακή βλάστηση, απόλυτη ησυχία, χωματόδρομοι, ψυχή θεού, ζέστη κυπριακή(λατρεμένη), λουλούδια, πολλά κελαηδιστά πουλιά.
Υπάρχοντα : Ζευγάρι φίλων, κιθάρες, μπαγλαμάς, παγωμένα φρούτα, γλυκά, ποτά, μαγιό, βιβλία, πετσέτες, παρεό, αδέσποτοι ευπρόσδεκτοι επισκέπτες, καπέλα, χαμόγελα, βουτιές ασύμμετρες επαναλαμβανόμενες, ουρανός, νύχτες, ψίθυροι, εξομολογήσεις/γέλια, φωτεινά πρόσωπα, καυγάδες για τα πολιτικά, χορτοφαγία για αλλαγή, ακατάσχετος λυτρωτικός αυτοσαρκασμός για όλα, μολύβι, χαρτί, σιωπή, ξαπλώστρες με ενσωματωμένο ελαφρύ φωτισμό-πατέντα, νυχτερινοί λόγοι, ελευθερία.
Ανεπιθύμητα δια παντός: Τα «καμένα τοπία», οι αρνητικοί άνθρωποι, οι μικροψυχούληδες, οι εσωτερικοί εισβολείς, οι εσωτερικοί ηγεμόνες, οι αναιδείς, οι άκαρδοι, οι τσιγκούνηδες, όσοι καπελώνουν τους αγαπημένους τους, όσοι δε λατρεύουν τα παιδιά τους, οι άποτοι-άκαπνοι-ανιστόρητοι, οι χωρίς ουτοπίες, οι μισάνθρωποι, οι κουμπωμένοι, οι «κάποιοι», τα παντός είδους κρέατα, η ηχορύπανση, ο μαζοχισμός, η έλλειψη ενέργειας, η ζήλια, ο φόβος έκθεσης στους άλλους, οι φτιαχτές αποστάσεις, η πόζα, τα τρία στρώματα λευκού αντηλιακού, η μουρμούρα, τα μούτρα, το διαρκές ανικανοποίητο, οι ανέραστοι, οι καταξιωμένοι και όσοι δεν δέχονται να διαβάζουν για την παρέα, λοξά ποιήματα τα βράδια.
Ευπρόσδεκτα : όσα κόποις κτώνται και τα εξ απείρου ορμώμενα αποσιωπητικά.
Παίζεται…: το κινητό, ο υπολογιστής και η συλλογή του Hendrix.
Δεν υπόσχομαι ότι θα σας σκέφτομαι, αν ισχύει, πως κέρδισα κάτι καλό από σας….
Φιλιά!
Μέσο : 4χ4 όχημα.
Τοπίο : Άγρια κυπριακή βλάστηση, απόλυτη ησυχία, χωματόδρομοι, ψυχή θεού, ζέστη κυπριακή(λατρεμένη), λουλούδια, πολλά κελαηδιστά πουλιά.
Υπάρχοντα : Ζευγάρι φίλων, κιθάρες, μπαγλαμάς, παγωμένα φρούτα, γλυκά, ποτά, μαγιό, βιβλία, πετσέτες, παρεό, αδέσποτοι ευπρόσδεκτοι επισκέπτες, καπέλα, χαμόγελα, βουτιές ασύμμετρες επαναλαμβανόμενες, ουρανός, νύχτες, ψίθυροι, εξομολογήσεις/γέλια, φωτεινά πρόσωπα, καυγάδες για τα πολιτικά, χορτοφαγία για αλλαγή, ακατάσχετος λυτρωτικός αυτοσαρκασμός για όλα, μολύβι, χαρτί, σιωπή, ξαπλώστρες με ενσωματωμένο ελαφρύ φωτισμό-πατέντα, νυχτερινοί λόγοι, ελευθερία.
Ανεπιθύμητα δια παντός: Τα «καμένα τοπία», οι αρνητικοί άνθρωποι, οι μικροψυχούληδες, οι εσωτερικοί εισβολείς, οι εσωτερικοί ηγεμόνες, οι αναιδείς, οι άκαρδοι, οι τσιγκούνηδες, όσοι καπελώνουν τους αγαπημένους τους, όσοι δε λατρεύουν τα παιδιά τους, οι άποτοι-άκαπνοι-ανιστόρητοι, οι χωρίς ουτοπίες, οι μισάνθρωποι, οι κουμπωμένοι, οι «κάποιοι», τα παντός είδους κρέατα, η ηχορύπανση, ο μαζοχισμός, η έλλειψη ενέργειας, η ζήλια, ο φόβος έκθεσης στους άλλους, οι φτιαχτές αποστάσεις, η πόζα, τα τρία στρώματα λευκού αντηλιακού, η μουρμούρα, τα μούτρα, το διαρκές ανικανοποίητο, οι ανέραστοι, οι καταξιωμένοι και όσοι δεν δέχονται να διαβάζουν για την παρέα, λοξά ποιήματα τα βράδια.
Ευπρόσδεκτα : όσα κόποις κτώνται και τα εξ απείρου ορμώμενα αποσιωπητικά.
Παίζεται…: το κινητό, ο υπολογιστής και η συλλογή του Hendrix.
Δεν υπόσχομαι ότι θα σας σκέφτομαι, αν ισχύει, πως κέρδισα κάτι καλό από σας….
Φιλιά!
12.7.10
Ανθρώπινα μέτρα
1. Κίνηση από το έσω προς το έξω : εσωτερικεύω τον κόσμο στα μέτρα του. Εγώ.
2. Κίνηση από το έξω προς το έσω : εσωτερικεύω τον κόσμο στα μέτρα μου. Εσύ.
3. Κίνηση από το έσω προς το έσω : εξωτερικεύω το Eγώ στον εαυτό του.
2. Κίνηση από το έξω προς το έξω : εσωτερικεύω το Eγώ και το Eσύ.
1. Κίνηση από το μετά στο τώρα : εξωτερικεύομαι και εσωτερικεύω το εσύ στη ρωγμή.
Μας χρειάζεται ένα καλό δείγμα παρουσίας της ρωγμής του χρόνου. Όχι για ιδιοκατοίκηση. Αλλά για τη δικαιοσύνη. Κάτι που να μπορεί να φανεί. Μας χρειάζεται μια χώρα που να μας χρειάζεται.
2. Κίνηση από το έξω προς το έσω : εσωτερικεύω τον κόσμο στα μέτρα μου. Εσύ.
3. Κίνηση από το έσω προς το έσω : εξωτερικεύω το Eγώ στον εαυτό του.
2. Κίνηση από το έξω προς το έξω : εσωτερικεύω το Eγώ και το Eσύ.
1. Κίνηση από το μετά στο τώρα : εξωτερικεύομαι και εσωτερικεύω το εσύ στη ρωγμή.
Μας χρειάζεται ένα καλό δείγμα παρουσίας της ρωγμής του χρόνου. Όχι για ιδιοκατοίκηση. Αλλά για τη δικαιοσύνη. Κάτι που να μπορεί να φανεί. Μας χρειάζεται μια χώρα που να μας χρειάζεται.
11.7.10
Γίνε αντίλαλος χαρά μου
Λένε πως θα μοιράσει ο θεός χρυσάφι
μέσ' στην άνοιξη που θα 'ρθει
κι ένα παιδί θα γεννηθεί
από τα στήθια καθενός μέσα στο Μάρτη
θα 'χει φτερά μέσα στα μάτια
τη Βαβυλώνα μες στο στόμα
και τα ασημένια του κομμάτια
δαχτυλίδια μέσ' στο χώμα
Λένε πως θα μοιράσει ο Θεός ξυράφια
μες στην άνοιξη που θα 'ρθει
για να γλιστράμε όλοι
σε μια κόψη που μπορεί να μας ζεστάνει
θα μάθουμε έτσι να διαλέγουμε
σε ποια μεριά θα πάμε
κι ο χωματόδρομος που γδέρνει
το βήμα μας δε θα 'ναι
Ήρωες με την πρώτη ευκαιρία
και μαστροποί συναισθημάτων στην πορεία
μες στο μπουρδέλο που μας νοίκιασε εξουσία
για να κάνει εκπομπή και φτύνει στα όνειρα μου
Γίνε αντίλαλος χαρά μου
Λένε πως θα μοιράσει ο Θεός περίστροφα
την άνοιξη που θα 'ρθει
και για να μάθω να σκοτώνω
πρέπει την ίδια μου ζωή να βγάλω σκάρτη
να έχω χέρι σταθερό να γίνω μέλος κοινωνίας
να επιβιώσω στο χορό της πληρωμένης μου ανίας
Μια ανθοδέσμη από καριόληδες
και ψεύτες κάτω από προβολείς
που καμαρώνουν σαν λαμπάδες
ακόμα κι όταν τους πυροβολείς
αχ, πόσο θα 'θελα να ζήσω
χωρίς την κάμερα από πίσω
και να κοιτάζω τη ζωή μου δίχως προφυλακτικό
Ήρωες με την πρώτη ευκαιρία
και μαστροποί συναισθημάτων στην πορεία
μες στο μπουρδέλο που μας νοίκιασε εξουσία
για να κάνει εκπομπή και φτύνει στα όνειρα μου
Γίνε αντίλαλος χαρά μου
Λένε πως θα μοιράσουν τα παιδιά χρυσάφι
μες στην άνοιξη που θα 'ρθει
για να δούνε αν θα το κάνουνε
οξυγόνο απ' τη Γαύδο ως τη Θράκη
κι αν αξίζει να φυτρώσει
μες στο στήθος μας συνήθεια
η δικιά τους απροσδόκητη
κι αναρχική αλήθεια
Λένε πως θα μοιράσει ο ουρανός Αχέροντες
για ν' ακουστεί η φωνή του
και να βουτάει ο καθένας μες στο κρύσταλλο
να πλύνει τη ψυχή του
να μάθει απλόχερα να σπέρνει
την τύχη που του ανήκει
και ν' αγκαλιάζει πιο σφικτά
τα δώρα του αλλουνού
Κληρονομιά για το παιδί μας που γεννιέται
μα πλούσιος είναι όποιος δεν πουλιέται
μες στο μπουρδέλο που μας νοίκιασε εξουσία
για να κάνει εκπομπή και φτύνει στα όνειρά μου
Γίνε αντίλαλος χαρά μου
Στίχοι: Χρήστος Θηβαίος
Μουσική: Χρήστος Θηβαίος
Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος
μέσ' στην άνοιξη που θα 'ρθει
κι ένα παιδί θα γεννηθεί
από τα στήθια καθενός μέσα στο Μάρτη
θα 'χει φτερά μέσα στα μάτια
τη Βαβυλώνα μες στο στόμα
και τα ασημένια του κομμάτια
δαχτυλίδια μέσ' στο χώμα
Λένε πως θα μοιράσει ο Θεός ξυράφια
μες στην άνοιξη που θα 'ρθει
για να γλιστράμε όλοι
σε μια κόψη που μπορεί να μας ζεστάνει
θα μάθουμε έτσι να διαλέγουμε
σε ποια μεριά θα πάμε
κι ο χωματόδρομος που γδέρνει
το βήμα μας δε θα 'ναι
Ήρωες με την πρώτη ευκαιρία
και μαστροποί συναισθημάτων στην πορεία
μες στο μπουρδέλο που μας νοίκιασε εξουσία
για να κάνει εκπομπή και φτύνει στα όνειρα μου
Γίνε αντίλαλος χαρά μου
Λένε πως θα μοιράσει ο Θεός περίστροφα
την άνοιξη που θα 'ρθει
και για να μάθω να σκοτώνω
πρέπει την ίδια μου ζωή να βγάλω σκάρτη
να έχω χέρι σταθερό να γίνω μέλος κοινωνίας
να επιβιώσω στο χορό της πληρωμένης μου ανίας
Μια ανθοδέσμη από καριόληδες
και ψεύτες κάτω από προβολείς
που καμαρώνουν σαν λαμπάδες
ακόμα κι όταν τους πυροβολείς
αχ, πόσο θα 'θελα να ζήσω
χωρίς την κάμερα από πίσω
και να κοιτάζω τη ζωή μου δίχως προφυλακτικό
Ήρωες με την πρώτη ευκαιρία
και μαστροποί συναισθημάτων στην πορεία
μες στο μπουρδέλο που μας νοίκιασε εξουσία
για να κάνει εκπομπή και φτύνει στα όνειρα μου
Γίνε αντίλαλος χαρά μου
Λένε πως θα μοιράσουν τα παιδιά χρυσάφι
μες στην άνοιξη που θα 'ρθει
για να δούνε αν θα το κάνουνε
οξυγόνο απ' τη Γαύδο ως τη Θράκη
κι αν αξίζει να φυτρώσει
μες στο στήθος μας συνήθεια
η δικιά τους απροσδόκητη
κι αναρχική αλήθεια
Λένε πως θα μοιράσει ο ουρανός Αχέροντες
για ν' ακουστεί η φωνή του
και να βουτάει ο καθένας μες στο κρύσταλλο
να πλύνει τη ψυχή του
να μάθει απλόχερα να σπέρνει
την τύχη που του ανήκει
και ν' αγκαλιάζει πιο σφικτά
τα δώρα του αλλουνού
Κληρονομιά για το παιδί μας που γεννιέται
μα πλούσιος είναι όποιος δεν πουλιέται
μες στο μπουρδέλο που μας νοίκιασε εξουσία
για να κάνει εκπομπή και φτύνει στα όνειρά μου
Γίνε αντίλαλος χαρά μου
Στίχοι: Χρήστος Θηβαίος
Μουσική: Χρήστος Θηβαίος
Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος
10.7.10
Ύμνος στη Φτώχεια
"Το βασίλειον της φτώσιας,
εν το πιο γλυτζιήν βασίλειον του κόσμου,
κόρη μου"
Ένας παππούς
Άκουσα προχθές, τον λόγο που εκφώνησε ο κ. Νίκος Αναστασιάδης κατά τη συνεδρίαση της Βουλής, στην οποία ο ίδιος και το κόμμα του καταψήφισαν τα προτεινόμενα από την κυβέρνηση φορολογικά μέτρα. Πέραν του γνωστού, λαϊκιστικού επιχειρήματος, πως η φορολόγηση των επιχειρήσεων θα επιφέρει ανεργία και θα πλήξει εν τέλει τους εργαζόμενους, ο Νίκος (τιμής ένεκεν, τον άλλο τον λέμε Νικολάκη, και πολύ του πέφτει) στη επιχειρηματολογία του, ανέπτυξε το εξής σκεπτικό:
Θέση 1η : Το Ακελ είναι ένα κόμμα της τάξης του 33% (παύση, παίξιμο του ματιού, παύση)…. του 33%. (και δεν είναι όλοι φτωχοί και δεν θα πω έως 35%, το καταπίνω)
Θέση 2η : Η αριστερά θεωρεί a priori το κέρδος ως «τον εξαποδό».
Θέση 3η : Το Ακελ, ισχυρίζεται πως το υπόλοιπο ποσοστό είναι πλουτοκράτες εφόσον καταψηφίζουν τα μέτρα και άρα, κατά το Ακελ, το 77% του κυπριακού λαού είναι αντιπρόσωποι του εξαποδούς κέρδους.
Θέση 4η : Το Ακελ, είναι αντι-λαϊκό κόμμα, εφόσον αντιστρατεύεται τη βούληση του υπολοίπου 77% που αποτελεί την πλειοψηφία.
Θέση 5η : Το Ακελ, είναι ένα κόμμα, το οποίο πιστεύει και υπηρετεί την ιδέα ενός αντι-δημοκρατικού ολοκληρωτικού συστήματος, ως εκ των άνω.
Να πούμε πως μας προκαλεί έκπληξη, η πραγματιστική και πρόχειρη ανάγνωση για το τι εστί αριστερά, από τον Νίκο, θα πούμε ψέματα. Να πούμε πως κι ο ίδιος το γνωρίζει αυτό, τόσο καλά, ώστε να διαπρέπει στη χρήση των λαϊκιστικών μεθόδων, μάλλον αλήθεια θα πούμε. Βλάκας ο Νίκος πάντως δε μας φαίνεται!
Τι λέει λοιπόν, αυτή η ανάγνωση;
1. Φτωχός είναι αυτός που δεν είναι πλούσιος.
2. Το 33% των ψηφοφόρων του Ακελ δεν είναι φτωχοί, και το ξέρουμε.
3. Το 77% των υπολοίπων ψηφοφόρων δεν είναι πλούσιοι, και το ξέρουμε.
4. Το Ακελ, εφόσον δεν υπηρετεί δια των φορολογικών μέτρων, την πλειοψηφία του κυπριακού λαού ή τους φτωχούς του δικού του κόμματος και των άλλων κομμάτων, υπηρετεί κάποιον άλλο κομματικό σκοπό.
5. Το Ακελ, υπηρετεί κάτι, που δεν ξέρουμε τι είναι, αλλά το ψάχνουμε υπό το πρίσμα της ένδειξης πως δεν ωφελεί το σύνολο του κυπριακού λαού.
6. Το Ακελ δεν υπηρετεί το λαό και την αγία μεγαλειοτάτη «δημοκρατία».
7. Το Ακελ υπηρετεί την ιδέα του συγκεντρωτικού κράτους πλήττοντας τις επιχειρήσεις.
8. Φορολογώντας τις επιχειρήσεις πλήττεις τη δημοκρατία.
Φτωχός είναι αυτός που δεν είναι πλούσιος. (αυτό μάλλον πρέπει να το πιστεύει)
Μπορώ να το πω στα κυπριακά, έστω κι αν θα το γράψω λάθος και ανορθόγραφα;
(βλ. παραντάσορα προηγούμενης ανάρτησης. Έμαθα το σωστό μετά από την ευγενή παραπομπή του Άνευ στο λεξικό. Thanks Άνευ!)
Λοιπόν, «φτωχός είναι αυτός που δεν είναι πλούσιος», λέει, τζαι η λογική να γίνεται λουβούθκια μπροστά στα μμάθκια μας!
Φτωχός λοιπόν είναι αυτός που δεν είναι κάτι άλλο. Πλούσιος.
Φτωχός είναι το αντίθετο του πλουσίου. «Φτωχός» είναι και ένας διπλός αρνητικός προσδιορισμός. Αυτού που δεν είναι πλούσιος και εφόσον δεν είναι πλούσιος δεν μπορεί να είναι και ευτυχισμένος. Γιατί ποιος άνθρωπος μπορεί να θεωρήσει ευτυχή την κατάσταση της φτώχειας; Κανείς. Ποιος θα κατέθετε προτάσεις νόμων εναντίον της φτώχειας, αν στη φτώχεια ήμασταν ευτυχείς; Κανείς.
Εάν όμως, ο φτωχός δεν είναι ευτυχής εξαιτίας της φτώχειας του, ευτυχία τι είναι;
Η εξάλειψη της φτώχειας; Και τι σημαίνει εξάλειψη της φτώχειας; Σημαίνει ο κάθε άνθρωπος να διαθέτει ως εφτασφράγιστο δικαίωμα, στέγη, τροφή, εκπαίδευση, ιατρική περίθαλψη, ξεκούραση; Δηλαδή όταν ο άνθρωπος εξασφαλίσει τα συγκεκριμένα πέντε αυτά δικαιώματα θα είναι ευτυχής; Ο Νίκος απαντά, ναι! Δεν είναι ενάντια η δεξιά στα ανθρώπινα δικαιώματα και δε ζούμε βρε αδερφέ και στο ΄50. Μήπως η κατοχύρωση των πιο πάνω δικαιωμάτων «βρωμά» σοσιαλισμό; Μήπως μας τη βγαίνει ο Νίκος εξ αριστερών; Όχι! Ούτε στο πρώτο ερώτημα ούτε στο δεύτερο. Το όνειρο της κατοχύρωσης των πιο πάνω δικαιωμάτων είναι η ερινύα που κυνηγά στον ύπνο του τον κάθε έντιμο δεξιό υπερασπιστή του καπιταλισμού. Ειδικά σήμερα εν μέσω κρίσης. Που το όνειρο χάνει την πρόσκαιρη πολυχρωμία του, γίνεται ασπρόμαυρο ξανά και παραπέμπει σε άλλα κινηματογραφικά «πλάνα», άλλων εποχών και άλλων, «ξεπερασμένων» κινήσεων και ιδεών. (με σκούρα ρούχα και με καπέλα, mouflon…)
Ο άνθρωπος λοιπόν, είναι ένα ζώο της φύσης, το οποίο απέτυχε να οργανώσει τη ζωή του με ορθολογικό τρόπο, και ο καπιταλισμός είναι το σύστημα που στόχο έχει την ορθολογική αλλά και ελεύθερη οργάνωση των κοινωνιών, είναι το επιθυμητό σύστημα. Διότι, εάν ευτυχής, είναι ο άνθρωπος που διαθέτει πέντε βασικές ανθρώπινες ελευθερίες, τι εμποδίζει έναν άλλο άνθρωπο, που γεννιέται γάτα, να του τις παραχωρήσει χωρίς να στερηθεί το δικό του δικαίωμα στον πλούτο; Αυτό εξάλλου δεν είναι ελευθερία;
Φτωχός είναι ο «σκλάβος», γιατί στερείται των βασικών του δικαιωμάτων.
Πλούσιος είναι αυτός που δεν είναι σκλάβος. Είναι ο ελεύθερος!
Η δεξιά δεν είναι υπέρ της δουλείας λοιπόν. Ω τι νεωτερικότης! Είναι και υπέρ της ελευθερίας, αυτό να λέγεται.
Το ενδεχόμενο βέβαια, ο άνθρωπος να είναι και κάτι άλλο πέραν του ζώου που καλύπτει τις βασικές βιολογικές του ανάγκες, η δεξιά το θέτει, να μη γινόμαστε άδικοι. Όχι μόνο το θέτει. Το λύνει κιόλας. Γιατί ο άνθρωπος, πέραν του σώματος έχει και πνεύμα. Και τι πνεύμα! Μεγαλειώδες! Που ως μεγαλειώδες δε συναινεί στην τήρηση χαμηλών τόνων. Υπερμεγέθη ιδεοληπτικών μεγατόνων. Ο άνθρωπος είναι το ζώο που αφού καλύψει τις βασικές του ανάγκες θα γίνει άνθρωπος και θα κοιτάξει ψηλά. Κι εκεί ψηλά θα συναντήσει τον ένθεο εαυτό του. Είναι ανάγκη λοιπόν να διασφαλιστεί : η εξάλειψη της φτώχειας, η ελευθερία στον πλουτισμό και η πίστη στις μεταφυσικές ιδέες. Αυτό είναι το τρίπτυχο του Νίκου.
Και η αριστερά; Τι λέει; Ποιος είπε, πως οποτεδήποτε η αριστερά, αντιμετώπισε τον άνθρωπο, πλούσιο ή φτωχό, αδιάφορο, ως το κατατρεγμένο ζώο, που αγωνίζεται να υπερυψωθεί στην κατάσταση του ανθρώπου; Ποιος είπε πως η αριστερά, θεωρεί πως έχει χρέος να κάνει τον άνθρωπο, άνθρωπο ευτυχισμένο, εξασφαλίζοντας του τις πέντε βασικές του ανάγκες; Ποιος είπε πως η αριστερά βλέπει στη φτώχεια και στους φτωχούς, κυρίως αυτό, έναν αρνητικό προσδιορισμό και όχι ένα θετικό και μάλιστα θετικότατο!
Το αν είπε η αριστερά πως το σύστημα αντιμετωπίζει τους ανθρώπους ως ζώα και πως στόχο έχει να απαλλάξει τον άνθρωπο από αυτή την κατάσταση, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Η αριστερά ουδέποτε έθεσε ζήτημα εξανθρωπισμού των φτωχών. Αυτό το ιδεολογικό μπουρδολογείν δεν είναι δικό μας.
Για την αριστερά η φτώχεια δεν είναι απλά μια οικονομική κατάσταση η οποία πρέπει να επαλειφθεί. Είναι κοινωνική «θέση» αλλά είναι και θέση θέασης της ουσίας της ανθρώπινης ζωής και του κόσμου.
Φτωχός είναι αυτός, που ακριβώς λόγω της οικονομικής του κατάστασης, ή λόγω της προσωπικής του θέασης των πραγμάτων, έστω κι αν δεν έχει το πορτοφόλι του άδειο, αδυνατεί (στην πρώτη περίπτωση) ή αρνείται (στη δεύτερη) να αρκεστεί σε μια αποσπασματική αντίληψη της ουσίας του ως ανθρώπου, διαμέσου των φασματικών πλευρών της πραγματικότητας, που νοεί ως καθαυτό πραγματικότητα ο καπιταλισμός και ο κάθε Νίκος. Φτωχός είναι αυτός που λόγω θέσης ή λόγω αυτοσυνειδησίας βρίσκεται στο ύψος εκείνο του βουνού, που του επιτρέπει την απρόσκοπτη θέα αλλά και τον τρόμο του πλήρες κενού που θεάται. Γιατί θεάται την ένδεια της ανθρώπινης ύπαρξης. Της δικής του. Εκείνης της ένδειας που μοιάζει με το Θάνατο. Εκείνο το Θάνατο που μοιάζει με την Αγάπη. Εκείνη την Αγάπη που μοιάζει με τον Άνθρωπο.
Που την ελευθερία του τη μετρά στη δύναμη αυτής της αγάπης και στα πόδια του!
Δεν εξορμά ο φτωχός προς τους ουρανούς.Εξορμά με φόρα να κατέλθει στην κόλαση,του ελεύθερού σας κόσμου.
Ο φτωχός είναι ο βασιλιάς, το είπε και το ευαγγέλιο σας…
Έμεινε να απαντήσουμε, ποιοι είναι οι κατ΄ουσίαν δούλοι και υπηκόοι και τι είναι αυτό που πρέπει πρώτα να εξαλειφθεί. Νίκο μου!
Τους λοιπούς λαϊκισμούς στη Νεδησυ. Μετά το πάτερ υμών βεβαίως. Και με ευλάβεια.
εν το πιο γλυτζιήν βασίλειον του κόσμου,
κόρη μου"
Ένας παππούς
Άκουσα προχθές, τον λόγο που εκφώνησε ο κ. Νίκος Αναστασιάδης κατά τη συνεδρίαση της Βουλής, στην οποία ο ίδιος και το κόμμα του καταψήφισαν τα προτεινόμενα από την κυβέρνηση φορολογικά μέτρα. Πέραν του γνωστού, λαϊκιστικού επιχειρήματος, πως η φορολόγηση των επιχειρήσεων θα επιφέρει ανεργία και θα πλήξει εν τέλει τους εργαζόμενους, ο Νίκος (τιμής ένεκεν, τον άλλο τον λέμε Νικολάκη, και πολύ του πέφτει) στη επιχειρηματολογία του, ανέπτυξε το εξής σκεπτικό:
Θέση 1η : Το Ακελ είναι ένα κόμμα της τάξης του 33% (παύση, παίξιμο του ματιού, παύση)…. του 33%. (και δεν είναι όλοι φτωχοί και δεν θα πω έως 35%, το καταπίνω)
Θέση 2η : Η αριστερά θεωρεί a priori το κέρδος ως «τον εξαποδό».
Θέση 3η : Το Ακελ, ισχυρίζεται πως το υπόλοιπο ποσοστό είναι πλουτοκράτες εφόσον καταψηφίζουν τα μέτρα και άρα, κατά το Ακελ, το 77% του κυπριακού λαού είναι αντιπρόσωποι του εξαποδούς κέρδους.
Θέση 4η : Το Ακελ, είναι αντι-λαϊκό κόμμα, εφόσον αντιστρατεύεται τη βούληση του υπολοίπου 77% που αποτελεί την πλειοψηφία.
Θέση 5η : Το Ακελ, είναι ένα κόμμα, το οποίο πιστεύει και υπηρετεί την ιδέα ενός αντι-δημοκρατικού ολοκληρωτικού συστήματος, ως εκ των άνω.
Να πούμε πως μας προκαλεί έκπληξη, η πραγματιστική και πρόχειρη ανάγνωση για το τι εστί αριστερά, από τον Νίκο, θα πούμε ψέματα. Να πούμε πως κι ο ίδιος το γνωρίζει αυτό, τόσο καλά, ώστε να διαπρέπει στη χρήση των λαϊκιστικών μεθόδων, μάλλον αλήθεια θα πούμε. Βλάκας ο Νίκος πάντως δε μας φαίνεται!
Τι λέει λοιπόν, αυτή η ανάγνωση;
1. Φτωχός είναι αυτός που δεν είναι πλούσιος.
2. Το 33% των ψηφοφόρων του Ακελ δεν είναι φτωχοί, και το ξέρουμε.
3. Το 77% των υπολοίπων ψηφοφόρων δεν είναι πλούσιοι, και το ξέρουμε.
4. Το Ακελ, εφόσον δεν υπηρετεί δια των φορολογικών μέτρων, την πλειοψηφία του κυπριακού λαού ή τους φτωχούς του δικού του κόμματος και των άλλων κομμάτων, υπηρετεί κάποιον άλλο κομματικό σκοπό.
5. Το Ακελ, υπηρετεί κάτι, που δεν ξέρουμε τι είναι, αλλά το ψάχνουμε υπό το πρίσμα της ένδειξης πως δεν ωφελεί το σύνολο του κυπριακού λαού.
6. Το Ακελ δεν υπηρετεί το λαό και την αγία μεγαλειοτάτη «δημοκρατία».
7. Το Ακελ υπηρετεί την ιδέα του συγκεντρωτικού κράτους πλήττοντας τις επιχειρήσεις.
8. Φορολογώντας τις επιχειρήσεις πλήττεις τη δημοκρατία.
Φτωχός είναι αυτός που δεν είναι πλούσιος. (αυτό μάλλον πρέπει να το πιστεύει)
Μπορώ να το πω στα κυπριακά, έστω κι αν θα το γράψω λάθος και ανορθόγραφα;
(βλ. παραντάσορα προηγούμενης ανάρτησης. Έμαθα το σωστό μετά από την ευγενή παραπομπή του Άνευ στο λεξικό. Thanks Άνευ!)
Λοιπόν, «φτωχός είναι αυτός που δεν είναι πλούσιος», λέει, τζαι η λογική να γίνεται λουβούθκια μπροστά στα μμάθκια μας!
Φτωχός λοιπόν είναι αυτός που δεν είναι κάτι άλλο. Πλούσιος.
Φτωχός είναι το αντίθετο του πλουσίου. «Φτωχός» είναι και ένας διπλός αρνητικός προσδιορισμός. Αυτού που δεν είναι πλούσιος και εφόσον δεν είναι πλούσιος δεν μπορεί να είναι και ευτυχισμένος. Γιατί ποιος άνθρωπος μπορεί να θεωρήσει ευτυχή την κατάσταση της φτώχειας; Κανείς. Ποιος θα κατέθετε προτάσεις νόμων εναντίον της φτώχειας, αν στη φτώχεια ήμασταν ευτυχείς; Κανείς.
Εάν όμως, ο φτωχός δεν είναι ευτυχής εξαιτίας της φτώχειας του, ευτυχία τι είναι;
Η εξάλειψη της φτώχειας; Και τι σημαίνει εξάλειψη της φτώχειας; Σημαίνει ο κάθε άνθρωπος να διαθέτει ως εφτασφράγιστο δικαίωμα, στέγη, τροφή, εκπαίδευση, ιατρική περίθαλψη, ξεκούραση; Δηλαδή όταν ο άνθρωπος εξασφαλίσει τα συγκεκριμένα πέντε αυτά δικαιώματα θα είναι ευτυχής; Ο Νίκος απαντά, ναι! Δεν είναι ενάντια η δεξιά στα ανθρώπινα δικαιώματα και δε ζούμε βρε αδερφέ και στο ΄50. Μήπως η κατοχύρωση των πιο πάνω δικαιωμάτων «βρωμά» σοσιαλισμό; Μήπως μας τη βγαίνει ο Νίκος εξ αριστερών; Όχι! Ούτε στο πρώτο ερώτημα ούτε στο δεύτερο. Το όνειρο της κατοχύρωσης των πιο πάνω δικαιωμάτων είναι η ερινύα που κυνηγά στον ύπνο του τον κάθε έντιμο δεξιό υπερασπιστή του καπιταλισμού. Ειδικά σήμερα εν μέσω κρίσης. Που το όνειρο χάνει την πρόσκαιρη πολυχρωμία του, γίνεται ασπρόμαυρο ξανά και παραπέμπει σε άλλα κινηματογραφικά «πλάνα», άλλων εποχών και άλλων, «ξεπερασμένων» κινήσεων και ιδεών. (με σκούρα ρούχα και με καπέλα, mouflon…)
Ο άνθρωπος λοιπόν, είναι ένα ζώο της φύσης, το οποίο απέτυχε να οργανώσει τη ζωή του με ορθολογικό τρόπο, και ο καπιταλισμός είναι το σύστημα που στόχο έχει την ορθολογική αλλά και ελεύθερη οργάνωση των κοινωνιών, είναι το επιθυμητό σύστημα. Διότι, εάν ευτυχής, είναι ο άνθρωπος που διαθέτει πέντε βασικές ανθρώπινες ελευθερίες, τι εμποδίζει έναν άλλο άνθρωπο, που γεννιέται γάτα, να του τις παραχωρήσει χωρίς να στερηθεί το δικό του δικαίωμα στον πλούτο; Αυτό εξάλλου δεν είναι ελευθερία;
Φτωχός είναι ο «σκλάβος», γιατί στερείται των βασικών του δικαιωμάτων.
Πλούσιος είναι αυτός που δεν είναι σκλάβος. Είναι ο ελεύθερος!
Η δεξιά δεν είναι υπέρ της δουλείας λοιπόν. Ω τι νεωτερικότης! Είναι και υπέρ της ελευθερίας, αυτό να λέγεται.
Το ενδεχόμενο βέβαια, ο άνθρωπος να είναι και κάτι άλλο πέραν του ζώου που καλύπτει τις βασικές βιολογικές του ανάγκες, η δεξιά το θέτει, να μη γινόμαστε άδικοι. Όχι μόνο το θέτει. Το λύνει κιόλας. Γιατί ο άνθρωπος, πέραν του σώματος έχει και πνεύμα. Και τι πνεύμα! Μεγαλειώδες! Που ως μεγαλειώδες δε συναινεί στην τήρηση χαμηλών τόνων. Υπερμεγέθη ιδεοληπτικών μεγατόνων. Ο άνθρωπος είναι το ζώο που αφού καλύψει τις βασικές του ανάγκες θα γίνει άνθρωπος και θα κοιτάξει ψηλά. Κι εκεί ψηλά θα συναντήσει τον ένθεο εαυτό του. Είναι ανάγκη λοιπόν να διασφαλιστεί : η εξάλειψη της φτώχειας, η ελευθερία στον πλουτισμό και η πίστη στις μεταφυσικές ιδέες. Αυτό είναι το τρίπτυχο του Νίκου.
Και η αριστερά; Τι λέει; Ποιος είπε, πως οποτεδήποτε η αριστερά, αντιμετώπισε τον άνθρωπο, πλούσιο ή φτωχό, αδιάφορο, ως το κατατρεγμένο ζώο, που αγωνίζεται να υπερυψωθεί στην κατάσταση του ανθρώπου; Ποιος είπε πως η αριστερά, θεωρεί πως έχει χρέος να κάνει τον άνθρωπο, άνθρωπο ευτυχισμένο, εξασφαλίζοντας του τις πέντε βασικές του ανάγκες; Ποιος είπε πως η αριστερά βλέπει στη φτώχεια και στους φτωχούς, κυρίως αυτό, έναν αρνητικό προσδιορισμό και όχι ένα θετικό και μάλιστα θετικότατο!
Το αν είπε η αριστερά πως το σύστημα αντιμετωπίζει τους ανθρώπους ως ζώα και πως στόχο έχει να απαλλάξει τον άνθρωπο από αυτή την κατάσταση, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Η αριστερά ουδέποτε έθεσε ζήτημα εξανθρωπισμού των φτωχών. Αυτό το ιδεολογικό μπουρδολογείν δεν είναι δικό μας.
Για την αριστερά η φτώχεια δεν είναι απλά μια οικονομική κατάσταση η οποία πρέπει να επαλειφθεί. Είναι κοινωνική «θέση» αλλά είναι και θέση θέασης της ουσίας της ανθρώπινης ζωής και του κόσμου.
Φτωχός είναι αυτός, που ακριβώς λόγω της οικονομικής του κατάστασης, ή λόγω της προσωπικής του θέασης των πραγμάτων, έστω κι αν δεν έχει το πορτοφόλι του άδειο, αδυνατεί (στην πρώτη περίπτωση) ή αρνείται (στη δεύτερη) να αρκεστεί σε μια αποσπασματική αντίληψη της ουσίας του ως ανθρώπου, διαμέσου των φασματικών πλευρών της πραγματικότητας, που νοεί ως καθαυτό πραγματικότητα ο καπιταλισμός και ο κάθε Νίκος. Φτωχός είναι αυτός που λόγω θέσης ή λόγω αυτοσυνειδησίας βρίσκεται στο ύψος εκείνο του βουνού, που του επιτρέπει την απρόσκοπτη θέα αλλά και τον τρόμο του πλήρες κενού που θεάται. Γιατί θεάται την ένδεια της ανθρώπινης ύπαρξης. Της δικής του. Εκείνης της ένδειας που μοιάζει με το Θάνατο. Εκείνο το Θάνατο που μοιάζει με την Αγάπη. Εκείνη την Αγάπη που μοιάζει με τον Άνθρωπο.
Που την ελευθερία του τη μετρά στη δύναμη αυτής της αγάπης και στα πόδια του!
Δεν εξορμά ο φτωχός προς τους ουρανούς.Εξορμά με φόρα να κατέλθει στην κόλαση,του ελεύθερού σας κόσμου.
Ο φτωχός είναι ο βασιλιάς, το είπε και το ευαγγέλιο σας…
Έμεινε να απαντήσουμε, ποιοι είναι οι κατ΄ουσίαν δούλοι και υπηκόοι και τι είναι αυτό που πρέπει πρώτα να εξαλειφθεί. Νίκο μου!
Τους λοιπούς λαϊκισμούς στη Νεδησυ. Μετά το πάτερ υμών βεβαίως. Και με ευλάβεια.
8.7.10
Ύψος και Μέγεθος
Λόλα να ένα μήλο.
Λόλα να ένα καμπαναριό.
Λόλα να ένα Τόπι.
Λόλα να ένας Μιναρές.
Λόλααααα.......!
Για όσους φωνασκούν πως ήταν άτοπο το αντεπιχείρημα περί του μεγέθους του Καθεδρικού, και πως τάχα μου τάχα μου στη παλιά πόλη υπάρχουν δύο μιναρέδες που δεν ενοχλούν αισθητικά κανένα, το πιο πάνω φωτογραφικό υλικό!
Ανοίξτε και κανένα λεξικό, Μπαμπινιώτη όλοι έχουμε!
Εάν υπήρχε αίτημα να κτιστεί μιναρές στο μέγεθος της Αγίας Σοφίας Στροβόλου (αυτής της τιρκουάζ –σκατουλί τροχαίας παράβασης) οι διαμαρτυρίες θα ήταν το ίδιο, μα το ίδιο έντονες!!!
Κατά τα άλλα, να συνεισφέρουμε όλοι υπέρ της αισθητικής! Μη χάσουμε! Υπέρ της λογικής ήθελα να ΄ξερα πότε θα συνεισφέρουμε!
Να ντύσουμε τώρα το κακοήθες μελάνωμα και με εύλογα επιχειρήματα!
Δε φτάνει που θα το φάμε στη μούρη!
Για να μη μπούμε σε αναλύσεις, που πέραν του Μπαμπινιώτη απαιτούν και εγκεφαλικά κύτταρα!
Τζαι ύστερα που το παναϋρι, παραντάσορα!
6.7.10
Συνέχεια της κουβέντας σε νέα ανάρτηση.
Ανώνυμος είπε...
Αριστερά, Ποια Αριστερά;
Φίλοι, η συζήτηση τούτη είναι εξαιρετική! Ευτυχώς που ανοίγει, κι έτσι ο αστάθμητος παράγοντας που λέει και ο Αλτουσέρ, επιτρέπει μια άλλη "υπόγεια συνάντηση": όροι τούτης της συνάντησης είναι μάλλον απρόσμενοι ή/και ειρωνικοί, αλλά ειλικρινείς, οι παίκτες εν πολλοίς ανώνυμοι, και τα βασικά ζητήματα έχουν ιδεολογικό-θεωρητικό υπόβαθρο. Οι δικές μου παρατηρήσεις είναι οι εξής:
1. Η συζήτηση "ξέσπασε" κυριολεκτικά διότι η Αριστερά διεθνώς, κι όπως αυτή εκφράζεται στην Κύπρο βρίσκεται εδώ και χρόνια σε κρίση. Και πλάι θα επικαλεστώ τον Αλτουσέρ "ευτυχώς κι επιτέλους υπάρχει κρίση" που μας επιτρέπει τουλάχιστον αν δούμε τα πράματα πιο καθαρά και να μιλήσουμε!
2. Υπάρχει κρίση στη φόρμα και δομή του κόμματος - το κόμμα όπως το ξέραμε: Δεν μπορούμε να μιλούμε για το κόμμα σαν μην περάσαμε από τον Σταλινισμό και σαν μην περάσαμε από την κατάρρευση. Από την άλλη τα λεγόμενα "κοινωνικά κινήματα" περνούν την ίδια κρίση και παρουσιάζουν παρόμοια, αν όχι πανομοιότυπα δομικά προβλήματα. Οι συγκεντρωτισμοί, αυτά που Γκράμσι ονόμασε "γραφειοκρατικό συγκεντρωτισμός" που έχουν ένα εγγενή αυταρχισμό και έκφανση των οποίων είναι η κατοχή/υποκλοπή της «αλήθειας» από την ηγεσία, οι [σταλινικές] πισωμαχαιριές, οι δολοφονίες χαρακτήρων κι ιδεών είναι δυστυχώς αρρώστια όλων των αριστερών σχημάτων, μικρών και μεγάλων, σταλινογενών, μαοϊκών και τροτσκιστικών, κομμουνιστικών και αναρχο-συνδικαλιστικών. Ούτε τα «δίκτυα», ούτε τα συνδικάτα προσφέρουν επαρκείς εναλλακτικές απαντήσεις. Κι έτσι το βήμα μας ς φίλοι είναι μετέωρο… Διάβασα τον Βίκτωρα Σερζ πρόσφατα…
[Part 1]
06 Ιουλίου 2010 12:58 π.μ.
Ανώνυμος είπε...
3. Ο Μπαντιού ίσως έχει δίκαιο ως προς την κρίση της ίδιας της έννοιας της «αντιπροσώπευσης». Τι αντιπροσωπεύει το ά ή το β’ πολιτικό σχήμα; Μήπως η απάντηση μας να μην μπορεί είναι ανάμεσα στο δυϊσμό που θέτουμε; Μήπως χρειάζεται μια πιο πολύπλοκη ανάλυσης με διαζευκτικά και υπό προϋποθέσεις; Μήπως το ερώτημα αν το Ακελ είναι κομμουνιστικό ή όχι, να μην είναι το πιο επίκαιρο και επίμαχο ερώτημα στην παρούσα παγκόσμια και κυπριακή συγκυρία; Μήπως είναι άσχετο με τις ανάγκες της πολιτικής στιγμής; Αυτή η ενέργεια που σπαταλούμε να δούμε αν είναι ή αν δεν είναι δεν εξυπηρετεί σε τίποτε – εξάλλου το διακύβευμα για τους πλείστους είναι μάλλον συναισθηματικό παρά πολιτικό – κι δεν υποτιμώ καθόλου το συναίσθημα, αντιθέτως: Θυμήθηκα ένα έξοχο τραγούδι του Άκη Πάνου που ταιριάζει, αλλά δεν θα το πω για να σας αφήσω να μαντέψετε ποιο είναι… από την άλλη ως πότε θα μεταθέτουμε τη συζήτηση για τον κομμουνισμό με το επιχείρημα ότι "δεν είναι της ώρας"; Ε, λοιπόν γιατί όχι, η ώρα είναι τώρα, για να ρίξω ακόμα ένα σουξεδάκι!
4. Προβληματίζομαι πολύ για την έννοια της διαφωνίας [Ρανσιέρ]: Πρώτο, στην κοινωνία/πολιτεία όπου το Ακελ υπήρξε ιστορικά/ταξικά ο μαζικός φορέας μιας άλλη κοινωνίας [έστω και α για πολλούς αυτή «η άλλη κοινωνία» απογοητεύει, όπως αυτή είχε στρεβλά οικοδομηθεί στην ΕΣΣΔ, Κίνα κτλ, ή όπως το Ακελ εγκαλείται για τον τρόπο που κυβερνά με όρους «για εξεύρεση λύσης και δίκαιας κοινωνίας»]. Δεύτερο και ίσως πιο σημαντικό, της διαφωνίας εντός της Αριστεράς γιατί αριστερή σκέψη είμαστε εμείς όλοι. Και μην γελιόμαστε, οι ιδέες αυτές ή παρόμοιες διαχέονται και εντός και εκτός των πολιτικών σχημάτων, όχι κατ’ ανάγκη με τους ίδιους όρους, ένταση και σημασία. Τώρα αν το σχήμα «κόμμα νέου τύπου», όπως γίνεται αντιληπτό στα κυπριακά δεδομένα και με το βάρος ενός τεράστιου κόμματος που γεννήθηκε τότε που γεννήθηκε ο παππούς μου εδώ 80 χρόνια και ηγεμονεύει την Αριστερό χώρο για τα τελευταία 50 στρεβλώνει, διαθλά και αποδυναμώνει την όποια ανατρεπτική προοπτική για την κοινωνία, ή αν την διοχετεύει στο [ρεφορμισμό [Δισδαιμόνα] ή στον ταξικό συμβιβασμό [Γρηγόρης] ή συμφέρει η μη παραγωγή θεωρίας για την ηγεσία [αρκουδας] ή αν δομικά αδυνατεί να παράγει θεωρία κτλ είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα. Αξίζει να το συζητήσουμε.
5. Το ερώτημα του θέτει ο Άνευ που το διαπερνούν όλοι βιαστικά είναι εύλογο: αν όντως έχουν δίκιο οι φίλοι για τις εγγενείς αδυναμίες του Ακελ ως αξιόμαχου αριστερού κόμματος, γιατί δεν υπάρχει επιτυχημένο άλλο σχήμα της Αριστεράς στην Κύπρο; Εδώ είναι που απαιτούνται αναλύσεις που να έχουν σαφή αναφορά στους κοινωνικούς και πολιτικούς αναπαραγωγής του ακελικού κομματικού σχήματος και αυτό που εδώ ορίζετε ως ιδεολογική ανεπάρκεια του κόμματος: αν είναι ιδεολογικά τόσο ανεπαρκές, τι είναι που το αναπαράγει, όχι μόνο ως κενό σχήμα που ψηφίζεται από το 33-35%, αλλά ως ιδεολογικός χώρος με τεράστιες αντιφάσεις βέβαια αλλά διαθέτει ένα «ιδεολογικό αστερισμό», αν μου επιτραπεί ο όρος που δημιουργεί δράσεις, ρήξεις και συμβιβασμούς; Ποια είναι η ιδεολογία του Ακελ λοιπόν; Δεν πείστηκα από τις ερμηνείες που άκουσα… Νομίζω ότι ο Αντρέας Παναγιώτου [Phd, υπάρχουν αποσπάσματα μεταφρασμένα στα ελληνικά ή/και προεκτεινόμενα στην σημερινή πραγματικότητα] πιάνει κάτι από την δύναμη αυτή μιας subaltern πολιτιστικής/πολιτικής κίνησης που ξεπερνά το ίδιο το σχήμα που βρίσκεται στον πυρήνα του κόμματος. Το σύνθημα του που φωναζουν τρείς γενεές κυπρίων [ως επί το πλείστων ε/κ αλλά όχι αποκλειστικά, έτσι] «και τώρα και πάντα, Ακελ, Ακελ, Ακελ» μας λέει κάτι λοιπόν;
Ζήτω η κρίση λοιπόν, αλλά θέλουμε επειγόντως απαντήσεις, κι άλλες ερωτήσεις!!!
Απάντηση προς Ανώνυμο.
Δυσδαιμόνιοι προβληματισμοί.
@Ανώνυμος
Πριν επιχειρήσω μια τοποθέτηση στο σχόλιο σας, 1-2 αρχικές παρατηρήσεις και διευκρινήσεις.
1. Υποκλίνομαι στην ευρυμάθεια σας, στο ταμπεραμέντο και τη θετική διάθεση για συζήτηση που αποπνέει το σχόλιο. Η εποχή χρειάζεται επειγόντως και τα τρία αυτά στοιχεία. Μήπως κατάγεστε από τη Λεμεσό; :-) Λόγω ταμπεραμέντου, λέω…
2. Δεν βρίσκομαι στη ευνοϊκή θέση να ισχυριστώ, πως θεώμαι στον κόσμο των ιδεών, από το ύψος μιας συνολικής αποτίμησης του έργου όσων φιλοσόφων αναφέρετε στο σχόλιο σας. Με κάποιους η αλήθεια, διατηρώ μια στενότερη επαφή. Βρίσκομαι κι εγώ στη δίνη του πολέμου από τη θέση του ερασιτέχνη. (είμαι ακόμα στο Πλατωνικό «θαυμάζειν») Για τον Αλτουσέρ, στον οποίον πρόσεξα, ότι αναφέρεστε εντονότερα, πολύ ευχαρίστως, θα δεχτούμε τα φώτα σας! Το γεγονός πως υποβάλλονται θεμελιώδη ερωτήματα, οφείλετε ακριβώς στην αναζήτηση εκ μέρους όλων μας κάποιων απαντήσεων.
Σε αυτά τα πλαίσια λοιπόν, θα προσπαθήσω να τοποθετηθώ στο σχόλιο σας.
Διαφωνία πρώτη : « η συζήτηση «ξέσπασε» κυριολεκτικά, διότι η αριστερά διεθνώς, και όπως αυτή εκφράζεται στη Κύπρο, βρίσκεται εδώ και χρόνια σε κρίση».
Παρακαλώ να μας παραθέσετε δείγματα ή έστω ίχνη, πως ακριβώς εκφράστηκε αυτή η κρίση στη Κύπρο. Αναφέρθηκε ποτέ ο Αλτουσέρ ή ο Μπαντιού σε ομάδες προβληματισμού του Ακελ, και σεμινάρια και δεν το πήρα χαμπάρι;! Έβαλε η Χαραυγή, ανταποκρίσεις, κείμενα, αναλύσεις που να αφορούν το διεθνές περιβάλλον της αριστερής σκέψης, που κυριολεκτικά ΠΑΙΡΝΕΙ ΦΩΤΙΑ και δεν το πρόσεξα;! Διοργάνωσε έστω η Εδον, το νέο αίμα, συνέδρια, με φιλοξενούμενους ομιλητές της διεθνούς σύγχρονης αριστερής σκέψης και μας διέφυγε;!
(Παρακαλώ θερμά, η απάντηση να μην είναι στα πλαίσια της ατμόσφαιρας «μάναμου, το Ακελ εν ένα καημένο κόμμα που παλέφκει μόνο για τη δίκαιη λύση του κυπριακού, τζαι ότι κλαίει τζαι η Αννού». Επίσης να μην είναι στα πλαίσια της ατμόσφαιρας της υποτίμησης των κυπριών, ιδιαίτερα των νέων, και πως όλα αυτά γίνονται σε άλλες χώρες, όπου οι άνθρωποι είναι ως δια μαγείας έξυπνοι και τα καταλαβαίνουν! Εάν επιθυμούσατε, να χρησιμοποιήσετε τον Ρανσιέρ για την απάντηση σας, θα μας ήταν πολύ χρήσιμο.)
Εκφράστηκε άραγε η κρίση; Γιατί για να εκφραστεί προϋποτίθεται 1. πως το Ακελ αναγνώρισε την κρίση σε θεωρητικό επίπεδο και άρα διαθέτει θεωρητικό επίπεδο και 2. Πως αντιλαμβάνεται πως η κρίση, αφορά ΚΑΙ το ίδιο, εφόσον αφορά ΟΛΑ τα αριστερά κόμματα. Αν το Ακελ εξαιρεί τον εαυτό του από αυτή τη κρίση, γιατί το κάνει και πιο θα είναι ΚΑΙ ΠΑΛΙ το αποτέλεσμα;…Μήπως το Ακελ εξαιρώντας τον εαυτό του από την κρίση το εξαιρεί ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ και από την αριστερά; Απ΄ όσο ξέρω, σύμφωνα με τον Μαρξ, στο λαό εκτός από τα εργοστάσια, πρέπει να δίνεται και η γνώση!!! Αλλιώς, έχουμε σοβαρότατη και θεμελιώδη απόκλιση προς ένα χυδαίο υλισμό καθώς και προς φαινόμενα κόμματος-πατέρα-ηγεμόνα-κράτους-εξουσίας! Την οποία, γνώση-δύναμη-δυνατότητα διαχείρισης του κόμματος από τη βάση- μια ζωή περνάμε στο ντούκου, ως δευτερευούσης σημασίας ζήτημα! (βλ. φίμωση, και για τον Ανευ)Η αντι-γνώση, το δεκανίκι του καπιταλισμού, που έλεγε και η Ζωγράφου.
Αντι-κομμουνιστικές μεθόδοι για να τις πούμε με το όνομά τους. Είναι το Ακελ αντι-κομμουνιστικό, ως προς τις θεμελιώδης αρχές του κομμουνισμού, κόμμα; Ισχύει ο Νόμος, πως ο κομμουνισμός δεν θα συμβεί ποτέ εάν δεν «συμβαίνει σε κάποιο επίπεδο σήμερα»; Και που θα συμβεί εάν δεν συμβαίνει, παρακαλώ, στα κομμουνιστικά κόμματα; Ή μήπως ο κομμουνισμός είναι ένα κόκκινο κερασάκι, το οποίο θα προσθέσουμε σε μια προκατασκευασμένη κρατική τούρτα, για να γίνει δίκαιη και αγγελικά πλασμένη; Η στον κομμουνισμό φτάνεις αφού «φιμώσεις» και τον Μαρξ;!!! Αποκατέστησε το Ακελ τον Αδάμαντος, δήλωσε πρόθεση να τον αποκαταστήσει σε 50 χρόνια!!! και έχουμε ενδείξεις εξόδου από το κόμμα σταλινικού τύπου, ενημερώστε μας να μη γινόμαστε άδικοι… Προς το παρόν, αποκαθιστά τη κεντρώα-αριστερή του ταυτότητα και πολιτική ισχύ. Επιχειρεί την κατάληψη του κεντρώου χώρου εξ αριστερών. Δεν είναι κακό. Ας μείνουν αυτοί που δυνητικά τους αφορά το αριστερό κέντρο. Το ακελ όχι μόνο δεν περνά κρίση αριστερού κόμματος. Το ακελ οδεύει με μαθηματική ακρίβεια προς το κέντρο. Αν δεν είναι ήδη. Δεδομένης και της στροφής του δηκο προς τα δεξιά. Κάποιους αυτό μπορεί να τους καλύπτει και να τους ενδιαφέρει. Σίγουρα ήδη μια μεγάλη μερίδα ακελικών.
Διαφωνία δεύτερη : «εξάλλου το διακύβευμα- (είναι ή δεν είναι κομμουνιστικό το ακελ)- για τους πλείστους είναι μάλλον συναισθηματικό, παρά πολιτικό»
Το εν λόγω διακύβευμα είναι συναισθηματικό, παρά πολιτικό, για τα μέλη του ακελ πια και όχι το ανάποδο, δηλαδή για την υπόλοιπη αριστερά και την κοινωνία. Με βάση και τα πιο πάνω. Δυστυχώς.
Διαφωνία Τρίτη : «Μήπως το ερώτημα αν το Ακελ είναι κομμουνιστικό ή όχι, να μην είναι το πιο επίκαιρο και επίμαχο ερώτημα στην παρούσα παγκόσμια και κυπριακή συγκυρία»
Το ακελ δεν ταυτίζει την παγκόσμια και κυπριακή συγκυρία. Εσείς γιατί τις ταυτίζεται; Εξάλλου δομές, κομματικές, κρατικές κ.λ.π που σε μια χώρα μπορεί να θεωρούνται ανασταλτικές για την πρόοδο των κοινωνιών σε κάποιες άλλες θεωρούνται σωτήριες.
Πάρτε για παράδειγμα τις χώρες της Αφρικής. Θα μπορούσατε να ισχυριστείτε πως η έλλειψη κρατικών δομών και η προσπάθεια σύστασης κρατών προς επίλυση της φτώχειας της ανεργίας της εγκληματικότητας, συνάδει με οποιοδήποτε τρόπο με την σημερινή κατάσταση στον δυτικό κόσμο, ή γενικά με τη μαρξιακή θεωρία περί κράτους; Η μήπως να προτείναμε στους αφρικανούς κατευθείαν τον ελευθεριακό κομμουνισμό;
Το ερώτημα σας, να μου επιτρέψετε να πω, πως είναι εκλεκτικό και λειτουργεί απολογητικά προς αποφυγήν της κυπριακής πραγματικότητας ως έχει.
Το αν η Κύπρος δεν χρειάζεται ένα κομμουνιστικό κόμμα, είναι προς συζήτηση, παρόλο ότι εκ μέρους μου μια θετική απάντηση δεν είναι αποδεκτή.
Το αν έχει ή δεν έχει όμως, είναι ένα ερώτημα που πρέπει με ειλικρίνεια να απαντηθεί.
Διαφωνία τέταρτη : «και τώρα και πάντα, Ακελ, Ακελ, Ακελ» μας λέει κάτι λοιπόν;
Ναι, μας λέει πάρα πολλά πράγματα. Μας λέει καταρχήν ένα νούμερο. Μας λέει, μια γερή πολιτική οντότητα ριζωμένη στη σύγχρονη ιστορία της Κύπρου. Μας λέει μελωδικά, το τραγούδι που θέλουμε να ακούσουμε, στα αυτιά μας, της λαϊκής κυριαρχίας. Που τόσο πολύ διαψεύδεται. Αλλά εμείς, θέλουμε να το ακούμε. Για ποιόν είναι εύκολο να απολέσει την ελπίδα; Για κανένα.
Μας λέει για τις ευθύνες του ακελ. Μας λέει για τις δυνατότητες του ακελ. 35%!!!!
Ουαααου. Οι μπολσεβίκοι πόσοι ήταν; Να το ψάξω….εκτός κι αν η αλλαγή του πολιτικού χάρτη μας επιφυλάσσει την δυσάρεστη έκπληξη. Πως το 10% που κατάφερε να κυβερνά αυτό τον τόπο (μούζιν να ησιεν η δικτατορία του προλεταριάτου) δε είναι στην ουσία 10%. Είναι περισσότερο και γίνεται σταδιακά 45%. Με ποικίλο ρεπερτόριο….
Αριστερά, Ποια Αριστερά;
Φίλοι, η συζήτηση τούτη είναι εξαιρετική! Ευτυχώς που ανοίγει, κι έτσι ο αστάθμητος παράγοντας που λέει και ο Αλτουσέρ, επιτρέπει μια άλλη "υπόγεια συνάντηση": όροι τούτης της συνάντησης είναι μάλλον απρόσμενοι ή/και ειρωνικοί, αλλά ειλικρινείς, οι παίκτες εν πολλοίς ανώνυμοι, και τα βασικά ζητήματα έχουν ιδεολογικό-θεωρητικό υπόβαθρο. Οι δικές μου παρατηρήσεις είναι οι εξής:
1. Η συζήτηση "ξέσπασε" κυριολεκτικά διότι η Αριστερά διεθνώς, κι όπως αυτή εκφράζεται στην Κύπρο βρίσκεται εδώ και χρόνια σε κρίση. Και πλάι θα επικαλεστώ τον Αλτουσέρ "ευτυχώς κι επιτέλους υπάρχει κρίση" που μας επιτρέπει τουλάχιστον αν δούμε τα πράματα πιο καθαρά και να μιλήσουμε!
2. Υπάρχει κρίση στη φόρμα και δομή του κόμματος - το κόμμα όπως το ξέραμε: Δεν μπορούμε να μιλούμε για το κόμμα σαν μην περάσαμε από τον Σταλινισμό και σαν μην περάσαμε από την κατάρρευση. Από την άλλη τα λεγόμενα "κοινωνικά κινήματα" περνούν την ίδια κρίση και παρουσιάζουν παρόμοια, αν όχι πανομοιότυπα δομικά προβλήματα. Οι συγκεντρωτισμοί, αυτά που Γκράμσι ονόμασε "γραφειοκρατικό συγκεντρωτισμός" που έχουν ένα εγγενή αυταρχισμό και έκφανση των οποίων είναι η κατοχή/υποκλοπή της «αλήθειας» από την ηγεσία, οι [σταλινικές] πισωμαχαιριές, οι δολοφονίες χαρακτήρων κι ιδεών είναι δυστυχώς αρρώστια όλων των αριστερών σχημάτων, μικρών και μεγάλων, σταλινογενών, μαοϊκών και τροτσκιστικών, κομμουνιστικών και αναρχο-συνδικαλιστικών. Ούτε τα «δίκτυα», ούτε τα συνδικάτα προσφέρουν επαρκείς εναλλακτικές απαντήσεις. Κι έτσι το βήμα μας ς φίλοι είναι μετέωρο… Διάβασα τον Βίκτωρα Σερζ πρόσφατα…
[Part 1]
06 Ιουλίου 2010 12:58 π.μ.
Ανώνυμος είπε...
3. Ο Μπαντιού ίσως έχει δίκαιο ως προς την κρίση της ίδιας της έννοιας της «αντιπροσώπευσης». Τι αντιπροσωπεύει το ά ή το β’ πολιτικό σχήμα; Μήπως η απάντηση μας να μην μπορεί είναι ανάμεσα στο δυϊσμό που θέτουμε; Μήπως χρειάζεται μια πιο πολύπλοκη ανάλυσης με διαζευκτικά και υπό προϋποθέσεις; Μήπως το ερώτημα αν το Ακελ είναι κομμουνιστικό ή όχι, να μην είναι το πιο επίκαιρο και επίμαχο ερώτημα στην παρούσα παγκόσμια και κυπριακή συγκυρία; Μήπως είναι άσχετο με τις ανάγκες της πολιτικής στιγμής; Αυτή η ενέργεια που σπαταλούμε να δούμε αν είναι ή αν δεν είναι δεν εξυπηρετεί σε τίποτε – εξάλλου το διακύβευμα για τους πλείστους είναι μάλλον συναισθηματικό παρά πολιτικό – κι δεν υποτιμώ καθόλου το συναίσθημα, αντιθέτως: Θυμήθηκα ένα έξοχο τραγούδι του Άκη Πάνου που ταιριάζει, αλλά δεν θα το πω για να σας αφήσω να μαντέψετε ποιο είναι… από την άλλη ως πότε θα μεταθέτουμε τη συζήτηση για τον κομμουνισμό με το επιχείρημα ότι "δεν είναι της ώρας"; Ε, λοιπόν γιατί όχι, η ώρα είναι τώρα, για να ρίξω ακόμα ένα σουξεδάκι!
4. Προβληματίζομαι πολύ για την έννοια της διαφωνίας [Ρανσιέρ]: Πρώτο, στην κοινωνία/πολιτεία όπου το Ακελ υπήρξε ιστορικά/ταξικά ο μαζικός φορέας μιας άλλη κοινωνίας [έστω και α για πολλούς αυτή «η άλλη κοινωνία» απογοητεύει, όπως αυτή είχε στρεβλά οικοδομηθεί στην ΕΣΣΔ, Κίνα κτλ, ή όπως το Ακελ εγκαλείται για τον τρόπο που κυβερνά με όρους «για εξεύρεση λύσης και δίκαιας κοινωνίας»]. Δεύτερο και ίσως πιο σημαντικό, της διαφωνίας εντός της Αριστεράς γιατί αριστερή σκέψη είμαστε εμείς όλοι. Και μην γελιόμαστε, οι ιδέες αυτές ή παρόμοιες διαχέονται και εντός και εκτός των πολιτικών σχημάτων, όχι κατ’ ανάγκη με τους ίδιους όρους, ένταση και σημασία. Τώρα αν το σχήμα «κόμμα νέου τύπου», όπως γίνεται αντιληπτό στα κυπριακά δεδομένα και με το βάρος ενός τεράστιου κόμματος που γεννήθηκε τότε που γεννήθηκε ο παππούς μου εδώ 80 χρόνια και ηγεμονεύει την Αριστερό χώρο για τα τελευταία 50 στρεβλώνει, διαθλά και αποδυναμώνει την όποια ανατρεπτική προοπτική για την κοινωνία, ή αν την διοχετεύει στο [ρεφορμισμό [Δισδαιμόνα] ή στον ταξικό συμβιβασμό [Γρηγόρης] ή συμφέρει η μη παραγωγή θεωρίας για την ηγεσία [αρκουδας] ή αν δομικά αδυνατεί να παράγει θεωρία κτλ είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα. Αξίζει να το συζητήσουμε.
5. Το ερώτημα του θέτει ο Άνευ που το διαπερνούν όλοι βιαστικά είναι εύλογο: αν όντως έχουν δίκιο οι φίλοι για τις εγγενείς αδυναμίες του Ακελ ως αξιόμαχου αριστερού κόμματος, γιατί δεν υπάρχει επιτυχημένο άλλο σχήμα της Αριστεράς στην Κύπρο; Εδώ είναι που απαιτούνται αναλύσεις που να έχουν σαφή αναφορά στους κοινωνικούς και πολιτικούς αναπαραγωγής του ακελικού κομματικού σχήματος και αυτό που εδώ ορίζετε ως ιδεολογική ανεπάρκεια του κόμματος: αν είναι ιδεολογικά τόσο ανεπαρκές, τι είναι που το αναπαράγει, όχι μόνο ως κενό σχήμα που ψηφίζεται από το 33-35%, αλλά ως ιδεολογικός χώρος με τεράστιες αντιφάσεις βέβαια αλλά διαθέτει ένα «ιδεολογικό αστερισμό», αν μου επιτραπεί ο όρος που δημιουργεί δράσεις, ρήξεις και συμβιβασμούς; Ποια είναι η ιδεολογία του Ακελ λοιπόν; Δεν πείστηκα από τις ερμηνείες που άκουσα… Νομίζω ότι ο Αντρέας Παναγιώτου [Phd, υπάρχουν αποσπάσματα μεταφρασμένα στα ελληνικά ή/και προεκτεινόμενα στην σημερινή πραγματικότητα] πιάνει κάτι από την δύναμη αυτή μιας subaltern πολιτιστικής/πολιτικής κίνησης που ξεπερνά το ίδιο το σχήμα που βρίσκεται στον πυρήνα του κόμματος. Το σύνθημα του που φωναζουν τρείς γενεές κυπρίων [ως επί το πλείστων ε/κ αλλά όχι αποκλειστικά, έτσι] «και τώρα και πάντα, Ακελ, Ακελ, Ακελ» μας λέει κάτι λοιπόν;
Ζήτω η κρίση λοιπόν, αλλά θέλουμε επειγόντως απαντήσεις, κι άλλες ερωτήσεις!!!
Απάντηση προς Ανώνυμο.
Δυσδαιμόνιοι προβληματισμοί.
@Ανώνυμος
Πριν επιχειρήσω μια τοποθέτηση στο σχόλιο σας, 1-2 αρχικές παρατηρήσεις και διευκρινήσεις.
1. Υποκλίνομαι στην ευρυμάθεια σας, στο ταμπεραμέντο και τη θετική διάθεση για συζήτηση που αποπνέει το σχόλιο. Η εποχή χρειάζεται επειγόντως και τα τρία αυτά στοιχεία. Μήπως κατάγεστε από τη Λεμεσό; :-) Λόγω ταμπεραμέντου, λέω…
2. Δεν βρίσκομαι στη ευνοϊκή θέση να ισχυριστώ, πως θεώμαι στον κόσμο των ιδεών, από το ύψος μιας συνολικής αποτίμησης του έργου όσων φιλοσόφων αναφέρετε στο σχόλιο σας. Με κάποιους η αλήθεια, διατηρώ μια στενότερη επαφή. Βρίσκομαι κι εγώ στη δίνη του πολέμου από τη θέση του ερασιτέχνη. (είμαι ακόμα στο Πλατωνικό «θαυμάζειν») Για τον Αλτουσέρ, στον οποίον πρόσεξα, ότι αναφέρεστε εντονότερα, πολύ ευχαρίστως, θα δεχτούμε τα φώτα σας! Το γεγονός πως υποβάλλονται θεμελιώδη ερωτήματα, οφείλετε ακριβώς στην αναζήτηση εκ μέρους όλων μας κάποιων απαντήσεων.
Σε αυτά τα πλαίσια λοιπόν, θα προσπαθήσω να τοποθετηθώ στο σχόλιο σας.
Διαφωνία πρώτη : « η συζήτηση «ξέσπασε» κυριολεκτικά, διότι η αριστερά διεθνώς, και όπως αυτή εκφράζεται στη Κύπρο, βρίσκεται εδώ και χρόνια σε κρίση».
Παρακαλώ να μας παραθέσετε δείγματα ή έστω ίχνη, πως ακριβώς εκφράστηκε αυτή η κρίση στη Κύπρο. Αναφέρθηκε ποτέ ο Αλτουσέρ ή ο Μπαντιού σε ομάδες προβληματισμού του Ακελ, και σεμινάρια και δεν το πήρα χαμπάρι;! Έβαλε η Χαραυγή, ανταποκρίσεις, κείμενα, αναλύσεις που να αφορούν το διεθνές περιβάλλον της αριστερής σκέψης, που κυριολεκτικά ΠΑΙΡΝΕΙ ΦΩΤΙΑ και δεν το πρόσεξα;! Διοργάνωσε έστω η Εδον, το νέο αίμα, συνέδρια, με φιλοξενούμενους ομιλητές της διεθνούς σύγχρονης αριστερής σκέψης και μας διέφυγε;!
(Παρακαλώ θερμά, η απάντηση να μην είναι στα πλαίσια της ατμόσφαιρας «μάναμου, το Ακελ εν ένα καημένο κόμμα που παλέφκει μόνο για τη δίκαιη λύση του κυπριακού, τζαι ότι κλαίει τζαι η Αννού». Επίσης να μην είναι στα πλαίσια της ατμόσφαιρας της υποτίμησης των κυπριών, ιδιαίτερα των νέων, και πως όλα αυτά γίνονται σε άλλες χώρες, όπου οι άνθρωποι είναι ως δια μαγείας έξυπνοι και τα καταλαβαίνουν! Εάν επιθυμούσατε, να χρησιμοποιήσετε τον Ρανσιέρ για την απάντηση σας, θα μας ήταν πολύ χρήσιμο.)
Εκφράστηκε άραγε η κρίση; Γιατί για να εκφραστεί προϋποτίθεται 1. πως το Ακελ αναγνώρισε την κρίση σε θεωρητικό επίπεδο και άρα διαθέτει θεωρητικό επίπεδο και 2. Πως αντιλαμβάνεται πως η κρίση, αφορά ΚΑΙ το ίδιο, εφόσον αφορά ΟΛΑ τα αριστερά κόμματα. Αν το Ακελ εξαιρεί τον εαυτό του από αυτή τη κρίση, γιατί το κάνει και πιο θα είναι ΚΑΙ ΠΑΛΙ το αποτέλεσμα;…Μήπως το Ακελ εξαιρώντας τον εαυτό του από την κρίση το εξαιρεί ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ και από την αριστερά; Απ΄ όσο ξέρω, σύμφωνα με τον Μαρξ, στο λαό εκτός από τα εργοστάσια, πρέπει να δίνεται και η γνώση!!! Αλλιώς, έχουμε σοβαρότατη και θεμελιώδη απόκλιση προς ένα χυδαίο υλισμό καθώς και προς φαινόμενα κόμματος-πατέρα-ηγεμόνα-κράτους-εξουσίας! Την οποία, γνώση-δύναμη-δυνατότητα διαχείρισης του κόμματος από τη βάση- μια ζωή περνάμε στο ντούκου, ως δευτερευούσης σημασίας ζήτημα! (βλ. φίμωση, και για τον Ανευ)Η αντι-γνώση, το δεκανίκι του καπιταλισμού, που έλεγε και η Ζωγράφου.
Αντι-κομμουνιστικές μεθόδοι για να τις πούμε με το όνομά τους. Είναι το Ακελ αντι-κομμουνιστικό, ως προς τις θεμελιώδης αρχές του κομμουνισμού, κόμμα; Ισχύει ο Νόμος, πως ο κομμουνισμός δεν θα συμβεί ποτέ εάν δεν «συμβαίνει σε κάποιο επίπεδο σήμερα»; Και που θα συμβεί εάν δεν συμβαίνει, παρακαλώ, στα κομμουνιστικά κόμματα; Ή μήπως ο κομμουνισμός είναι ένα κόκκινο κερασάκι, το οποίο θα προσθέσουμε σε μια προκατασκευασμένη κρατική τούρτα, για να γίνει δίκαιη και αγγελικά πλασμένη; Η στον κομμουνισμό φτάνεις αφού «φιμώσεις» και τον Μαρξ;!!! Αποκατέστησε το Ακελ τον Αδάμαντος, δήλωσε πρόθεση να τον αποκαταστήσει σε 50 χρόνια!!! και έχουμε ενδείξεις εξόδου από το κόμμα σταλινικού τύπου, ενημερώστε μας να μη γινόμαστε άδικοι… Προς το παρόν, αποκαθιστά τη κεντρώα-αριστερή του ταυτότητα και πολιτική ισχύ. Επιχειρεί την κατάληψη του κεντρώου χώρου εξ αριστερών. Δεν είναι κακό. Ας μείνουν αυτοί που δυνητικά τους αφορά το αριστερό κέντρο. Το ακελ όχι μόνο δεν περνά κρίση αριστερού κόμματος. Το ακελ οδεύει με μαθηματική ακρίβεια προς το κέντρο. Αν δεν είναι ήδη. Δεδομένης και της στροφής του δηκο προς τα δεξιά. Κάποιους αυτό μπορεί να τους καλύπτει και να τους ενδιαφέρει. Σίγουρα ήδη μια μεγάλη μερίδα ακελικών.
Διαφωνία δεύτερη : «εξάλλου το διακύβευμα- (είναι ή δεν είναι κομμουνιστικό το ακελ)- για τους πλείστους είναι μάλλον συναισθηματικό, παρά πολιτικό»
Το εν λόγω διακύβευμα είναι συναισθηματικό, παρά πολιτικό, για τα μέλη του ακελ πια και όχι το ανάποδο, δηλαδή για την υπόλοιπη αριστερά και την κοινωνία. Με βάση και τα πιο πάνω. Δυστυχώς.
Διαφωνία Τρίτη : «Μήπως το ερώτημα αν το Ακελ είναι κομμουνιστικό ή όχι, να μην είναι το πιο επίκαιρο και επίμαχο ερώτημα στην παρούσα παγκόσμια και κυπριακή συγκυρία»
Το ακελ δεν ταυτίζει την παγκόσμια και κυπριακή συγκυρία. Εσείς γιατί τις ταυτίζεται; Εξάλλου δομές, κομματικές, κρατικές κ.λ.π που σε μια χώρα μπορεί να θεωρούνται ανασταλτικές για την πρόοδο των κοινωνιών σε κάποιες άλλες θεωρούνται σωτήριες.
Πάρτε για παράδειγμα τις χώρες της Αφρικής. Θα μπορούσατε να ισχυριστείτε πως η έλλειψη κρατικών δομών και η προσπάθεια σύστασης κρατών προς επίλυση της φτώχειας της ανεργίας της εγκληματικότητας, συνάδει με οποιοδήποτε τρόπο με την σημερινή κατάσταση στον δυτικό κόσμο, ή γενικά με τη μαρξιακή θεωρία περί κράτους; Η μήπως να προτείναμε στους αφρικανούς κατευθείαν τον ελευθεριακό κομμουνισμό;
Το ερώτημα σας, να μου επιτρέψετε να πω, πως είναι εκλεκτικό και λειτουργεί απολογητικά προς αποφυγήν της κυπριακής πραγματικότητας ως έχει.
Το αν η Κύπρος δεν χρειάζεται ένα κομμουνιστικό κόμμα, είναι προς συζήτηση, παρόλο ότι εκ μέρους μου μια θετική απάντηση δεν είναι αποδεκτή.
Το αν έχει ή δεν έχει όμως, είναι ένα ερώτημα που πρέπει με ειλικρίνεια να απαντηθεί.
Διαφωνία τέταρτη : «και τώρα και πάντα, Ακελ, Ακελ, Ακελ» μας λέει κάτι λοιπόν;
Ναι, μας λέει πάρα πολλά πράγματα. Μας λέει καταρχήν ένα νούμερο. Μας λέει, μια γερή πολιτική οντότητα ριζωμένη στη σύγχρονη ιστορία της Κύπρου. Μας λέει μελωδικά, το τραγούδι που θέλουμε να ακούσουμε, στα αυτιά μας, της λαϊκής κυριαρχίας. Που τόσο πολύ διαψεύδεται. Αλλά εμείς, θέλουμε να το ακούμε. Για ποιόν είναι εύκολο να απολέσει την ελπίδα; Για κανένα.
Μας λέει για τις ευθύνες του ακελ. Μας λέει για τις δυνατότητες του ακελ. 35%!!!!
Ουαααου. Οι μπολσεβίκοι πόσοι ήταν; Να το ψάξω….εκτός κι αν η αλλαγή του πολιτικού χάρτη μας επιφυλάσσει την δυσάρεστη έκπληξη. Πως το 10% που κατάφερε να κυβερνά αυτό τον τόπο (μούζιν να ησιεν η δικτατορία του προλεταριάτου) δε είναι στην ουσία 10%. Είναι περισσότερο και γίνεται σταδιακά 45%. Με ποικίλο ρεπερτόριο….
5.7.10
Ασκήσεις λογικής
Λογικά επιχειρήματα που μπορείτε να χρησιμοποιείτε σε διαφορετικές περιπτώσεις κατά τα γούστα σας. Βάλτε στη θέση της λέξης "Θεός" ότι γουστάρετε και θα έχετε ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα διαλεκτικής λογικής για εκγύμναση, στο χώρο του σπιτιού σας.Μπορείτε να ασκείστε μόνος, με παρέα ή στην ομάδα σας.
Το πρόγραμμα είναι δοκιμασμένο και αλάθητο. Ταιριάζει σε κάθε περίσταση, σε κάθε εποχή και στον ιδεολογικό χώρο της προτίμησης σας.
(Ζωντανή επίδειξη του προγράμματος,μπορείτε να παρακολουθήσετε αύριο,εντελώς δωρεάν, στη αίθουσα συνεδριάσεων του δημοτικού συμβουλίου Λευκωσίας.Ιδιαίτερες προσκλήσεις δεν θα σταλούν.)
Το πρόγραμμα είναι δοκιμασμένο και αλάθητο. Ταιριάζει σε κάθε περίσταση, σε κάθε εποχή και στον ιδεολογικό χώρο της προτίμησης σας.
(Ζωντανή επίδειξη του προγράμματος,μπορείτε να παρακολουθήσετε αύριο,εντελώς δωρεάν, στη αίθουσα συνεδριάσεων του δημοτικού συμβουλίου Λευκωσίας.Ιδιαίτερες προσκλήσεις δεν θα σταλούν.)
3.7.10
Όταν η αριστερά αποφασίσει ...
Όταν η αριστερά αποφασίσει πως η διαχείριση της «δημόσιας ελπίδας» ισούται, και γι αυτό ιστορικά την επιβαρύνει, με τη διαχείριση του «δημοσίου κατά κεφαλήν μέλλοντος», όταν αποφασίσει να ξανακοιτάξει τις ιδρυτικές καταστατικές της δεσμεύσεις, όταν αποφασίσει, πως το να πιστεύει στον άνθρωπο δεν αποτελεί χριστιανική ευχή, ρομαντικό ποίημα και δήλωση ελέους φιλόπτωχου ανθρωπισμού, όταν αποφασίσει να διεκδικήσει την ιστορία και όχι να την εγγράφει ως δικαιούχος στο πολιτικό κτηματολόγιο, όταν αποφασίσει να υπηρετήσει ως υπηρέτης και όχι ως κάτοχος, όταν αποφασίσει, πως η ιστορία δεν κάνει επιλεκτική χρήση, βάση πριγκηπικών διαταγμάτων κληρονομικότητας, για το ποιόν θα ρουφήξει, όταν αποφασίσει να μας ξαναθυμίσει τι είναι αριστερά, όταν αποφασίσει αν θέλει να είναι αριστερά, όταν αποφασίσει πως δεν θα γίνει αποδεκτό το ενδεχόμενο να ζήσουμε σε μια χώρα χωρίς ελπίδα, όταν αποφασίσει πως μπορεί να κρατήσει τα ποσοστά της και τα εξ αυτών ωφελήματα, ας αποφασίσει και πως θέλει να λέγεται και ας κάνει χώρο στην ιστορία να αναπνεύσει!
Δεν νοείται Κύπρος χωρίς κομμουνιστικό κίνημα. Και δε νοείται ελπίδα σε ροζ χρώμα.
Η ιστορία, σύντροφοι, δεν μας ζητά πάσο τις κομματικές μας ταυτότητες. Θα μας ζητήσει πάσο συνέπειας και αυτογνωσίας. Γιατί η ιστορία ορίζει την αριστερά τόσο, όσο η αριστερά ορίζεται από αυτήν. Γιατί η αριστερά δεν είναι επικαιρικό ιδεολόγημα. Τα κόμματα μπορεί και να γίνουν.
Ας αποφασίσει λοιπόν η αριστερά, κι ας κάνει χώρο στην αριστερά να υπάρξει!
Η ιστορία εξαντλεί τις επιλογές των "κατεχομένων ιδεολογιών" από τους εγγεγραμένους δικαιούχους τους, προς όφελος και προς χάρην της κατά κεφαλήν ευημερίας.
Δεν νοείται Κύπρος χωρίς κομμουνιστικό κίνημα. Και δε νοείται ελπίδα σε ροζ χρώμα.
Η ιστορία, σύντροφοι, δεν μας ζητά πάσο τις κομματικές μας ταυτότητες. Θα μας ζητήσει πάσο συνέπειας και αυτογνωσίας. Γιατί η ιστορία ορίζει την αριστερά τόσο, όσο η αριστερά ορίζεται από αυτήν. Γιατί η αριστερά δεν είναι επικαιρικό ιδεολόγημα. Τα κόμματα μπορεί και να γίνουν.
Ας αποφασίσει λοιπόν η αριστερά, κι ας κάνει χώρο στην αριστερά να υπάρξει!
Η ιστορία εξαντλεί τις επιλογές των "κατεχομένων ιδεολογιών" από τους εγγεγραμένους δικαιούχους τους, προς όφελος και προς χάρην της κατά κεφαλήν ευημερίας.
Ένα ρολόι στο καπηλειό κι ένα μπαλόνι στον ουρανό.
...Βοήθησέ με, με γενναιότητα άξιά Σου και άξιά μου, να βυθίσω τη ματιά μου, σ΄όλη την αλήθεια της ψυχής μας, κοφτερά και σταθερά, στην περασμένη, στη σημερινή, στην αυριανή. Και μη με λυπηθείς, γιατί η λύπη είν΄ ένα μέτρο vague et flou κι ανάξιο ακόμα, μπρος σε τέτοιες ώρες που η ψυχή έχει το χρέος να μετρηθεί και με τη ζωή και με το Θάνατο, και να βρεθεί ψηλότερη κι από τα δύο!
Άγγελος Σικελιανός
5.11.1938
Γράμματα στην Άννα
1.7.10
Η τραπεζική αντίληψη της εκπαίδευσης
β) Ο δάσκαλος τα ξέρει όλα και οι μαθητές δεν ξέρουν τίποτα.
γ) Ο δάσκαλος σκέφτεται και οι μαθητές είναι αντικείμενα της σκέψης του δασκάλου.
δ) Ο δάσκαλος ομιλεί και οι μαθητές ακούν πειθήνια το δάσκαλο.
ε) Ο δάσκαλος εφαρμόζει πειθαρχικά μέτρα και οι μαθητές υφίστανται τα μέτρα.
ζ) Ο δάσκαλος προτείνει και επιβάλλει την κρίση του, και οι μαθητές συμμορφώνονται σ΄αυτήν.
η) Ο δάσκαλος δρα και οι μαθητές έχουν την ψευδαίσθηση πως δρουν μέσα από τη δράση του δασκάλου.
θ) Ο δάσκαλος καθορίζει το πρόγραμμα διδακτέας ύλης και οι μαθητές (που ούτε καν ρωτήθηκαν) προσαρμόζονται σ΄αυτό.
ι) Ο δάσκαλος συγχέει την αυθεντία της γνώσης με τη δική του επαγγελματική αυθεντία, που την αντιπαραθέτει στην ελευθερία των μαθητών.
κ) Ο δάσκαλος είναι το υποκείμενο της διαδικασίας της μάθησης ενώ οι μαθητές είναι απλά τα αντικείμενα.
«Η αγωγή του καταπιεζόμενου»
Πάουλο Φρέϊρε
(αν είναι δυνατόν, να διαβαστεί αμέσως μετά την έξοδο από το μαιευτήριο!)
Τίτλος άρθρου στο σημερινό φύλλο της εφημερίδας Πολίτης:
Κάτω από το 10/20 οι μέσοι όροι σε πέντε βασικά μαθήματα
"Κολλημένοι" στη... βάση
Σχόλιο του Υπουργού Παιδείας και Πολιτισμού για τα αποτελέσματα των εξετάσεων,στο ίδιο άρθρο:
Κληθείς να σχολιάσει τους μέσους όρους βαθμολογίας των μαθημάτων, ο υπ. Παιδείας, Αντρέας Δημητρίου, επεσήμανε "τη σταθερότητα στη διακύμανση των βαθμών" και πως "ούτε Βατερλό υπήρξε, όπως έγραψε μία εφημερίδα, ούτε Νορμανδία, ούτε Δερβενάκι, ούτε Θερμοπύλες, ούτε οποιαδήποτε άλλη μάχη. Υπήρξε μια συστηματική σοβαρή εξέταση και οι βαθμοί ήσαν εκείνοι που αναμένονται σε κάθε σοβαρό σύστημα εξέτασης".
Περαστικά μας!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)