Βασική εννοιολογική χαρτογράφηση του ζητήματος της τάξης

- Πλούσιοι και φτωχοί υπάρχουν για χιλιάδες χρόνια: για όσα, πιο συγκεκριμένα, υπάρχει επίσης ατομική ιδιοκτησία, και κατά συνέπεια και κράτος. Ούτε ο πλούτος και η φτώχεια, ούτε η ύπαρξη ατομικής ιδιοκτησίας, ούτε η ύπαρξη του κράτους ως μέσου εξασφάλισης σχέσεων εκμετάλλευσης μέσα από σχέσεις κυριαρχίας λοιπόν σηματοδοτούν ως ιδιαίτερα και αποκλειστικά χαρακτηριστικά τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.

- Τάξεις υπάρχουν από τη στιγμή που ο πλούτος των πλουσίων και η φτώχεια των φτωχών παραγάγεται με έναν,καθολικό, συνολικό και ομοιογενή τρόπο, ο οποίος δεν μπορεί να αναχθεί σε συγκυριακά φαινόμενα και ατομικές επιλογές. Τάξεις υπάρχουν από τη στιγμή που αναδύεται το φαινόμενο της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης και οι συγκεκριμένοι νόμοι που διέπουν την κεφαλαιοκρατική συσσώρευση, και συνεπώς, την διαμόρφωση των αναγκαίων της και αλληλοσυμπληρούμενων πόλων: του κεφαλαίου και της εργασίας.

- Επειδή όμως η φύση και ο χαρακτήρας της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης και οι νόμοι που την διέπουν δεν είναι επουδενί ζητήματα εμπειρικώς διάφανα, επειδή η ανακάλυψη αυτών των νόμων και της συνοχής τους είναι ζήτημα επιστημονικής --σε αντίθεση με την ιδεολογική-- διερεύνησης, η αρχή που μεταβάλλει τους πλούσιους και τους φτωχούς σε τάξεις δεν είναι με κανέναν τρόπο ορατή στην άμεση και καθημερινή εμπειρία: "Η επιστημονική αλήθεια είναι πάντα παράδοξη όταν κρίνεται με την καθημερινή πείρα που συλλαμβάνει μονάχα την απατηλή εξωτερική όψη των πραγμάτων" (Μαρξ, Μισθός, τιμή και κέρδος).

- Όπως οι φτωχοί έζησαν και πέθαναν για χιλιάδες χρόνια φτωχοί χωρίς ποτέ να βρουν τον τρόπο να αλλάξουν τη μοίρα τους, όπως έζησαν και πέθαναν για κάθε είδους πράγματα εκτός από τη χειραφέτησή τους (την θρησκεία τους, την εντοπιότητά τους, κλπ) έτσι και η εργατική τάξη που δεν συλλαμβάνει με τον μόνο τρόπο που είναι εφικτό να τη συλλάβει --θεωρητικά, επιστημονικά-- το γεγονός ότι είναι τάξη και όχι συγκυριακό αποτέλεσμα ατομικών ατυχιών και κακού ριζικού, δεν μπορεί να αποκτήσει συνείδηση του εαυτού της και είναι διαρκώς έκθετη στην διαίρεση στη βάση προταξικών και αταξικών πολώσεων, που οι κυρίαρχοί της φροντίζουν πάντα να καλλιεργούν. Η εργατική τάξη ως συγκυριακή συνομάδωση φτωχών δεν μπορεί να αποκτήσει συνείδηση τηςδύναμής της ως πλειοψηφούσας τάξης της κοινωνίας -- κάθε κοινωνίας η οποία βασίζεται εξ ολοκλήρου στην μαζική, οργανωμένη, συγκεντρωμένη και εντατικοποιημένη παραγωγή αγαθών. Χωρίς συνείδηση της δύναμής της --συνείδηση που της προσφέρει μόνο η επαναστατική θεωρία-- η εργατική τάξη είναι απλώς άλλη μια ομάδα υποτελών, όπως ακριβώς οι δούλοι, οι μέτοικοι, οι πληβείοι, οι ακτήμονες χωρικοί, οι δουλοπάροικοι, οι κούληδες. Αδυνατεί να αλλάξει τη ζωή της περισσότερο από ό,τι την άλλαξαν για τις άλλες εκδοχές υποτέλειας οι απελπισμένες και σπασμωδικές εξεγέρσεις.

- Ύψιστη προτεραιότητα λοιπόν της αστικής τάξης, της τάξης που εκμεταλλεύεται την εργατική και που ζει, αναπνέει, δημιουργεί και σκέφτεται μόνο και μόνο επειδή απολαμβάνει τα αγαθά αυτής της εκμετάλλευσης, είναι να κρατήσει για πάντα την εργατική τάξη στην πρωτόγονη κατάσταση της συνομάδωσης φτωχών, ή αλλιώς να της παρεμποδίζει εσαεί την πρόσβαση στην επαναστατική θεωρία.

- Στα πλαίσια αυτά, η αστική τάξη μετέρχεται όλα τα όπλα. Ένα από αυτά είναι η καταγγελία της δήθεν "ουσιοκρατίας της τάξης" στη βάση της κραυγαλέα ταυτολογικής "ανακάλυψης" ότι η πολιτική βούληση μιας τάξης που εξακολουθεί να αντιλαμβάνεται τον εαυτό της, όταν τον αντιλαμβάνεται καν, ως συγκυριακή συνομάδωση φτωχών, δεν έχει ούτε ενότητα ούτε επαναστατικό περιεχόμενο. Με αυτή την νηπιακή "ανακάλυψη" προσπαθούν οι αστοί να ευτελίσουν στα μάτια των εργατών την αξία της επαναστατικής θεωρίας, βαπτίζοντας μάλιστα και τον χυδαίο εμπειρισμό τους "κριτική σκέψη", και προσποιούμενοι πως δίνουν δωρεάν μαθήματα στον Μαρξ.