Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.

Ζοζέ Σαραμάγκου

4.10.13

Η ώρα των σημαντικών αποφάσεων για την αριστερά.

Η Λενινιστική μας παιδεία, μας έχει μάθει πως η πραγματικότητα δεν οφείλει να συμμορφώνεται με τα συνθήματά μας, αλλά πως τα συνθήματα μας οφείλουν να προσαρμόζονται στην πραγματικότητα.

Ίσως έφτασε εξ ανάγκης η ώρα, το ακελ, να αφήσει για πάντα πίσω του την  ανώδυνη συνθηματολογία και πραγματικά να πάρει κάποιες αποφάσεις ουσιαστικές.

Μέσα στο δικό μου μυαλό, όπως σε κάθε κοινό μυαλό που δεν μπορεί να λειτουργεί μέσα από συγκεχυμένες και χαώδεις εικόνες, βασανιστήριο στο οποίο μας υπέβαλε το ακελ την τελευταία σχεδόν τριετία, τα πράγματα έχουν ως εξής.

Αν η πλειοψηφία του ακελ, μιλώ για τα συλλογικά όργανα, έτσι όπως αυτά έχουν διαμορφωθεί μέσα από τις εσωτερικές διαδικασίες και προτιμήσεις της ηγεσίας τα τελευταία 20 χρόνια, έχει τελεσίδικα αποφασίσει για τον ευρωμονόδρομο και ως εκ τούτου, αν το ακελ έχει στην ουσία προαποφασίσει πως θα ακολουθήσει τον Νίκο Αναστασιάδη στην επίλυση του Κυπριακού ( αφού βέβαια πρώτα φωνάξει τον έντονο αντι-νατοϊσμό του κόμματος...), τότε η δική μου οπτική είναι πως, το ακελ θα πρέπει πιά να κάνει ένα γενναίο βήμα προς την δημιουργία ενός κόμματος με το προφίλ του ελληνικού συριζα και του γερμανικού ντι λίνκε.

Δηλαδή ενός κόμματος, που θα είναι απομακρυσμένο, από χίλιες δυο οπτικές, από τους εργατικούς αγώνες - που έτσι κι αλλιώς δεν κάνει το ακελ - αλλά θα είναι προσανατολισμένο σε μια ανοιχτότητα δράσεων, διαλόγων, θινκ τανκς στην ευρώπη, στη νεολαία, σε μια πιο κοσμοπολίτικου τύπου νέα αριστερά που έχει εξευρωπαϊστεί και ταυτιστεί με το γενικά ζητήματα της γηραιάς ηπείρου, πλαίσιο το οποίο είναι ελκυστικό και για ένα κομμάτι του κόμματος αλλά και για ένα κομμάτι της εξωακελικής αριστεράς.

Μπορεί για μένα βέβαια, αυτό το σενάριο να είναι ένα ξένο σενάριο, να το βλέπω σαν ένα θέατρο παρά σαν μια καλή πολιτική επιλογή, αλλά οπωσδήποτε είναι καλύτερα να παρακολουθείς ή να παίζεις ένα θέατρο, παρά να κατεβάσεις τις κουρτίνες της αυλαίας.

Δεν βλέπω πια καμιά αντικειμενική χρησιμότητα στην επιλογή της πολιτικής στασιμότητας, στην προσπάθεια να κρατηθούν ακόμη τυπικές επαφές με παλιούς συντρόφους, οργανώσεις νεολαίας, γυναικών, συνδικαλιστικές κ.λ.π, εφόσον αυτό δεν έχει κανένα πραγματικό αντίκρυσμα στην εσωτερική πολιτική του κόμματος.

Βέβαια αυτή η επιλογή είναι προβληματική για δύο λόγους.

Πρώτον γιατί αυτή η επιλογή έρχεται σε αντίθεση με βασικά αξιώματα μέρους της βάσης του κόμματος, η οποία υπό το βάρος των τελευταίων εξελίξεων, ανοιχτά πλεόν ασκεί πιέσεις εξ αριστερών και όχι εκ δεξιών.

Δεύτερο, γιατί αυτή η επιλογή διαφοροποιεί εκ προοιμίου την λεγόμενη κυπριακότητα του αριστερού κινήματος, πράγμα που καθιστά εξαιρετικά λεπτό το εγχείρημα της προσπάθειας να εκριζωθούν οι μορφές συνειδητότητας στην καθημερινότητα των απλών ανθρώπων.

Θα χρειαστεί άλλο πλαίσιο αφηγήματος στην περίπτωση αυτή, η δημιουργία ενός καινούριου "νεο-κύπριου", που δεν θα φέρει μεν τα συντηρητικά αριστερά χαρακτηριστικά του επιπέδου "παίζουμε κυπριακά" αλλά ταυτόχρονα θα εξαναγκαστεί να μην φέρει σε βάθος χρόνου ούτε τα χαρακτηριστικά ενός Λιπέρτη και ενός Λιασίδη.

Διότι ο Λιπέρτης και ο Λιασίδης εν καταλάβουν που μετα-δημοκρατίες, ούτε που σχέδια Μαρσαλ Ττου, ούτε που νομαδολογίες..

Πρέπει ένα κομμάτι από τα δύο, δηλαδή το κομμουνιστικό κομμάτι από τη μια και το σοσιαλδημοκρατικό κομμάτι σε δεξιά και αριστερή εκδοχή από την άλλη, ένα από τα δύο κομμάτια πρέπει να αποκλειστεί οριστικά. Η συνύπαρξη των δύο, και η μεσοβέζικη στασιμότητα που δημιουργεί αυτή η συνύπαρξη πιθανόν να έφτασε στο τελικό αδιέξοδο.

Με δεδομένη την κρίση στο εσωτερικό της αριστεράς λόγω των τελευταίων γεγονότων και της διαφαινόμενης προσπάθειας της σοσιαλδημοκρατικής ηγεμονικής τάσης να επιβληθεί και να ορίσει το προτσές της ομαλής διαδοχής της στο κόμμα οριστικά, καλώντας τον κόσμο σε συσπείρωση με όρους πανικού και με ψευτο-συνθηματολόγια του ΄80, η επιλογή της υπεκφυγής και της μη ανοιχτής διαφοροποίησης για μένα δεν είναι η ενδεδειγμένη.

Θα πρέπει το ακελ επίσημα και δημοσίως να αναλάβει τις ευθύνες του απέναντι στον τόπο και να πει ευθαρσώς ποιό δρόμο επέλεξε. Και εαν αυτός ο δρόμος είναι ο δρόμος της κυρίαρχης τάσης, του ευρωμονόδρομου και της λύσης Αναστασιάδη για χάρην της αλλαγής στην ε.ε μπλα, μπλα, ας μπει μαχητικά και ανοιχτά σε αυτό το δρόμο χωρίς συνθηματολογικά δεκανίκια περί αντι-νατοϊσμού, περί ηρωϊκής αριστεράς, περί φυλακισμένων συνδικαλιστών και λοιπές άσχετες και ασεβείς συμφηφίσεις.

Ως τότε, μέχρι δηλαδή το συνέδριο, προσωπικά δεν θα κρατήσω το φανάρι στην κυρίαρχη τάση, με κανένα ψυχολογικό εκβιασμό για την σωτηρία της αριστεράς που λοιδωρείται και διώκεται και δεν θα βοηθήσω καμιά τέτοια πολιτική τάση να ξαναναρριχηθεί.

Είμαστε όλοι συνειδητοί άνθρωποι, ο καθένας ξέρει, γιατί και πότε επιλέγει να στηρίξει ποιόν και γιατί. Και είναι αναξιοπρέπεια να στηρίζουμε πολιτικές που δεν υιοθετούμε χρησιμοποιώντας μάλιστα ατμόσφαιρα "επαναστατικής αντίστασης για την ανατροπή" ή για την σωτηρία της "αριστεράς εν γένει".

Ας κάμει μια καινούρια αρχή τον ακελ, με πρώτο όρο στο συμβόλαιο της με το λαό, πως θα πάψει να κοροϊδεύει τον κόσμο. Και ας διεκδικήσει ανοιχτά, αυτό που διεκδικεί σιωπηλά και στις εντός των τειχών διαδικασίες. Αν το πιστεύει, ας αγωνιστεί με τα δικά της συνθήματα και όχι με συνθήματα ξένα, που δεν αποδέχεται και στην ουσία πολιτικά, είτε τα υποτιμά είτε τα πολεμά, εντός και εκτός συνόρων.






5 σχόλια:

  1. Λευτεριά στους συντρόφους μας πολιτικούς κρατούμενους!

    Η ΔΙΩΞΗ ΚΑΙ KΡΑΤΗΣΗ ΤΟΥΣ ΣΤΑ ΜΠΟΝΤΡΟΥΜΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΤΟΥ Ν. ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΩΛΗΣ ΔΕΞΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ, ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΠΟΥ ΚΗΡΥΞΑΝ ΓΙΑ ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΤΟΥ ΑΚΕΛ!

    Αυτά στην εφημερίδα Γνώμη.

    Μα για ποιους μιλά η Γνώμη; Για ένα κόμμα που η μια του πτερυγα συναγελάζεται και ειναι κολλητάρι με τον Σουλτς και η άλλη του πλευρά είναι κολλητάρι με τον Μπαρόζο;

    Πολιτικός κρατούμενος φίλοι, ήταν ο Πλουμπίδης και ο Μπελογιάννης!

    Μα τί τα λέω; Το κεφάλαιο ασφυκτιά, οι ηγεσίες ασφυκτιούν, τρώε λαέ το κουτόχορτο της αντίστασης μέχρι να σου ξαναφέρουμε ένα Μαλά, πρότυπο Βασιλείου να ξαναψηφίσεις.

    Χωρίς λόγια, πραγματικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η μόνη περίπτωση να καμει το ακελ ΚΚΚ ειναι αν μαθει πως στην Ρωσια επιασαν την εξουσια ξανα οι κομμουνιστες τζαι εβρει ξανα χρηματοδοτες για τον αγωνα.

    Ως τοτε προτιμα τον Μπαρόζο και τον Σουλτς για την ενωμενη ευρωπη των λαων...

    Εν να ερτει η ώρα του όμως και του ΚΚΚ όπως πρεπει, τζαι ο Λιλλης εν θα λαβει μερος σαν επιχειρηματιας συμβουλος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Με μεγάλη απογοήτευση και ένα μεγάλο κόμπο στο λαιμό, δυστυχώς, η πρόβλεψη έγινε πλέον πραγματικότητα: Το ΑΚΕΛ δεν μπορεί. Και για να εξηγούμαστε: Το ΠΑΡΩΝ ΑΚΕΛ δεν μπορεί. Έχει κατέβει πολύ τη σκάλα της αποστασιοποίησης από τη βάση. Την ανθρώπινη αλλά και την ιδεολογική. Η βάση αυτή δεν είναι κατ' ανάγκη κομμουνιστική/σταλινική/παρελθοντολογική.
    Η σημερινή βάση είναι ανθρώπινη με όλο και πολλαπλασιαζόμενα προβλήματα, με τον νέο-αποικισμό να είναι πλέον γεγονός. Το ΑΚΕΛ απέτυχε να δώσει λύσεις στα προβλήματα. Απέτυχε να μετατρέψει και να εξελίξει το ιδεολογικό του υπόβαθρο (κατά την δική μου ταπεινή αντίληψη η μόνο δυνατή διέξοδος στον κατακλυσμό προβλημάτων που μας περιμένουν σαν Κύπρος αλλά και σαν ανθρωπότητα) σε πράξεις και πολιτικές για τον σύγχρονο άνθρωπο και για τις σύγχρονες συνθήκες.
    Αντιθέτως έπεσε στην παγίδα της εσωστρέφειας, της τσαπατσουλιάς, της αρπαχτής, του μικροαπατεώνα, των ΚΟΒ γεμάτων με ευκαιριακούς τύπους, της ηγεσίας που ανακυκλώνεται οικογενειακά. Όπου οι νέες ιδέες και άνθρωποι καταπολεμούνται σχεδόν αυτόματα από το σύστημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Έχουμε γεμίσει αληταρία φίλε μου. Η δεξιά σημερα κυκλοφορησε τις εφημεριδες της με το έμβλημα του ακελ αλυσοδεμένο, και το ακελ αντι να ορθωσει ενα σοβαρο πολιτικό λογο, υπεραμυνεται τις επιλογες του να μπλεξει με τον υποκοσμο, το μαυρο χρημα και τον Λιλλη και να δουμε και τι άλλο ακόμα δεν μαθαμε και μας το σερβιρει ως πολιτικό εγκλεισμό.

    Ειναι οντως πολιτικός ο εγκλεισμος γιατι το ακελ - θελησε την μονοκρατορια και μεσα στην αριστερα και μεσα στο ιδιο το κρατος σαν μοναδικος αντιπροσωπος.

    Προκειται περί αλητείας! Το επομενο βημα ειναι να διαδηλωνουμε εξω απο τα μπουκικα, μαζι με φανατικους ομονοιατες φωναζοντας ταχα για την εργατική ταξη και το κόμμα της.

    Εφεραν εδω που εφεραν το κόμμα και την κυπριακή αριστερα καθαρα για την εξουσια και την νομή της!

    ΑπάντησηΔιαγραφή