Κόκκινα φύλλα

Και είναι μια κάποια πίκρα, να σε αντιμάχονται για κάτι που δεν διεκδικείς, γιατί δεν διεκδίκησες ποτέ κάτι που δεν ήταν από την αρχή δικό σου. Αλλά διεκδίκησες μόνο αυτό που ήδη έχεις και κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να σου το πάρει.

Η αντιστροφή των Αξιών είναι μια κάποια πίκρα.

"Κρατούσε μαχαίρι / χτύπαγε το αέρα / τον συγχωρώ "







Οι Αξίες οφείλουν να ξανασταθούν με τα πόδια κάτω και το κεφάλι πάνω. Γιατί στην τελική είναι και ζήτημα αξιών και ήθους. Σε κάθε χώρα, πίσω από τα φαινόμενα, η εμπλοκή του ανθρώπου με άλλους ανθρώπους του αποκαλύπτει το δυσάρεστο, πως αυτό που ονομάζουμε "κοινός πολιτιστικός παρονομαστής" υπάρχει.

Ο δικός μας "κοινός πολιτιστικός παρονομαστής" είναι ο αστισμός του χωρκάτη και του κοσμοπολίτη, που δεν παυει όμως να ειναι ενας καθόλα ολοκληρωμένος αστισμός. Το αν αυτός ο αστισμός έχει "λαϊκά" ή "κοσμοπολίτικα" ιδιαίτερα χαρακτηριστικά έκφρασης, λίγο αλλάζει το αποτέλεσμα.

Η εύρεση του αποτελέσματος για τον "κοινό πολιτιστικό παρονομαστή" δεν πρέπει να μας οδηγεί ούτε στην μισανθρωπία ούτε στην απογοήτευση.

Γιατί η ζωή είναι μια σύνθεση και ως σύνθεση πρέπει να αλλάξει. Δεν αλλάζεις πρώτα αυτό και μετά εκείνο. Πρέπει να αλλάξεις την σύνθεση.Γι αυτό λοιπόν, θα ρθει μια μέρα που τα όνειρα θα λάβουνε εκδίκηση δια μιας. Και τότε, άλλα όνειρα θα βάλουνε το στοίχημα με την ιστορία.

[...]

Ο Γιώργος Κακουλίδης δεν είναι Κύπριος. Παραδόξως, έχει συλλάβει με δαιμονική ακρίβεια, τί εστί χαμαιλέοντας του κάθε νότου.

Ο χαμαιλέοντας του νότου

1.Οταν άκουσα ότι ο Τσίπρας ενδέχεται να κατέβει υποψήφιος του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για την προεδρία της Κομισιόν, δεν έπεσα σε βαθιά περισυλλογή ούτε επιδόθηκα σε απολογισμό των πράξεών του. Πιστεύω μάλιστα ότι άργησε πολύ να παίξει το παιχνίδι των Ευρωπαίων, εξαιτίας της προσκόλλησής του στις αόριστες ιδέες μιας Αριστεράς που το μόνο που της απόμεινε είναι το κωμικό στοιχείο. Η απόφασή του, μαζί με τους εκλεκτούς συμβούλους του, να παίξει σε βάρος μας μόνο θυμηδία μου προκαλεί. Για να δώσει έμφαση στο γεγονός της προεδρίας, ανέθεσε σε ανθρώπους του κόμματός του να εξηγούν στο πανελλήνιο τα οφέλη από αυτήν την προεδρία. Ο πρόεδρος του Σύριζα αποφάσισε να βρεθεί στην κορυφή μιας ιεραρχίας η οποία -το ξέρει ο ίδιος καλύτερα απ' όλους- καταστρέφει τον τόπο μας.

2.Ο Τσίπρας κατάφερε να μη συνομιλεί με κανέναν. Μάταια τα απολειφάδια των Αριστεριστών από τον Λαφαζάνη μέχρι τον Μηλιό «μικραίνουν» και «μεγαλώνουν» δίπλα του, πιστεύοντας ότι οι επιρροές τους είναι εμφανείς πάνω του. Ματαιοπονούν. Μια αλυσίδα τυχαίων γεγονότων φροντίζει και τροφοδοτεί τον χαμαιλέοντα πρόεδρο. Ετσι ο Σύριζα μπορεί να ισχυρίζεται ότι βρίσκεται ακόμη υπό διωγμόν, καλώντας τους ψηφοφόρους του να επιδείξουν την ηρωική τους πλευρά. Ο ηρωισμός αυτός είναι απαραίτητος μέχρι το πλήρωμα του χρόνου να δώσει μορφή στον Τσίπρα και να τον αναγκάσει να παραλείψει ολόκληρα χορεία από τους λόγους του περί καταστροφής του μνημονίου. Αλλοι τρόποι «καταστροφής» θα επινοηθούν και όλα θα γίνουν απλά και πατροπαράδοτα σαν μια συνομιλία ανάμεσα σε παρέες που τους αρέσει να βασανίζουν τα αυτονόητα και κάθε ιδέα περί πολεμικής ή περί του περίφημου ανέμου ανατροπής θα γίνεται παραμύθι για τα εγγόνια τους.

3.Τη μέθη που προσφέρει η ματαιοδοξία του Τσίπρα σχετικά με την προεδρία της Κομισιόν τη θεωρώ συστατικό στοιχείο της περιπέτειάς του: παρά την έντονη παρουσία του, δεν υπάρχει καμία πολιτική σκέψη. Οποιος ορέγεται δύναμη σπρώχνει το κέντρο βάρους του προς την εξουσία εκείνη που δεν ελέγχεται, όπως ακριβώς συμβαίνει με την Κομισιόν. Βέβαια, ανάξιο λόγου ότι ο Τσίπρας παρουσιάζει την επιθυμία του ως αναγκαιότητα, όπως και η υπερεκτίμηση που τρέφει για τον εαυτό του, αλλά αυτό αφορά τον Σύριζα εφ' όλης της ύλης. Ο Σύριζα στις μέρες μας εγκαινίασε τη γραμματεία της παραπλάνησης, για την οποία μπορεί να καυχιέται ότι έχει επιρροή μεγάλη.

4.Ο Τσίπρας, γνωρίζοντας πόσο καθυστερημένα ζητά πάντα ο ελληνικός λαός να υπερασπιστεί τον εαυτό του από κάθε λογής χαμαιλέοντες, καλά έπραξε και βιάστηκε να θέσει υποψηφιότητα. Οι μηχανισμοί της Κομισιόν θα αναγνωρίσουν αμέσως έναν χαμαιλέοντα του νότου που κατάφερε, μέσα στον παραλογισμό που σαρώνει την πατρίδα του, να ελίσσεται στο κίνημα και να οργανώνει με επιμέλεια την αναρρίχησή του. Παρατηρώντας τα γεγονότα, γνωρίζουμε πως, όσο περνά από το χέρι της Κομισιόν, η ζωή μας θα γίνεται ολοένα και χειρότερη. Οσο για την καθημερινότητα, που δεν έπαψε στιγμή να μας κακοποιεί και εξαιτίας της εδώ πατάμε κι εκεί βρισκόμαστε, ένα ένστικτο που μόνο το πεζοδρόμιο γνωρίζει μάς ψιθυρίζει πως το μέλλον του κάθε Τσίπρα είναι το τραύλισμα.

Του Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

Ριζοσπάστης