Η ώρα των σημαντικών αποφάσεων για την αριστερά.

Η Λενινιστική μας παιδεία, μας έχει μάθει πως η πραγματικότητα δεν οφείλει να συμμορφώνεται με τα συνθήματά μας, αλλά πως τα συνθήματα μας οφείλουν να προσαρμόζονται στην πραγματικότητα.

Ίσως έφτασε εξ ανάγκης η ώρα, το ακελ, να αφήσει για πάντα πίσω του την  ανώδυνη συνθηματολογία και πραγματικά να πάρει κάποιες αποφάσεις ουσιαστικές.

Μέσα στο δικό μου μυαλό, όπως σε κάθε κοινό μυαλό που δεν μπορεί να λειτουργεί μέσα από συγκεχυμένες και χαώδεις εικόνες, βασανιστήριο στο οποίο μας υπέβαλε το ακελ την τελευταία σχεδόν τριετία, τα πράγματα έχουν ως εξής.

Αν η πλειοψηφία του ακελ, μιλώ για τα συλλογικά όργανα, έτσι όπως αυτά έχουν διαμορφωθεί μέσα από τις εσωτερικές διαδικασίες και προτιμήσεις της ηγεσίας τα τελευταία 20 χρόνια, έχει τελεσίδικα αποφασίσει για τον ευρωμονόδρομο και ως εκ τούτου, αν το ακελ έχει στην ουσία προαποφασίσει πως θα ακολουθήσει τον Νίκο Αναστασιάδη στην επίλυση του Κυπριακού ( αφού βέβαια πρώτα φωνάξει τον έντονο αντι-νατοϊσμό του κόμματος...), τότε η δική μου οπτική είναι πως, το ακελ θα πρέπει πιά να κάνει ένα γενναίο βήμα προς την δημιουργία ενός κόμματος με το προφίλ του ελληνικού συριζα και του γερμανικού ντι λίνκε.

Δηλαδή ενός κόμματος, που θα είναι απομακρυσμένο, από χίλιες δυο οπτικές, από τους εργατικούς αγώνες - που έτσι κι αλλιώς δεν κάνει το ακελ - αλλά θα είναι προσανατολισμένο σε μια ανοιχτότητα δράσεων, διαλόγων, θινκ τανκς στην ευρώπη, στη νεολαία, σε μια πιο κοσμοπολίτικου τύπου νέα αριστερά που έχει εξευρωπαϊστεί και ταυτιστεί με το γενικά ζητήματα της γηραιάς ηπείρου, πλαίσιο το οποίο είναι ελκυστικό και για ένα κομμάτι του κόμματος αλλά και για ένα κομμάτι της εξωακελικής αριστεράς.

Μπορεί για μένα βέβαια, αυτό το σενάριο να είναι ένα ξένο σενάριο, να το βλέπω σαν ένα θέατρο παρά σαν μια καλή πολιτική επιλογή, αλλά οπωσδήποτε είναι καλύτερα να παρακολουθείς ή να παίζεις ένα θέατρο, παρά να κατεβάσεις τις κουρτίνες της αυλαίας.

Δεν βλέπω πια καμιά αντικειμενική χρησιμότητα στην επιλογή της πολιτικής στασιμότητας, στην προσπάθεια να κρατηθούν ακόμη τυπικές επαφές με παλιούς συντρόφους, οργανώσεις νεολαίας, γυναικών, συνδικαλιστικές κ.λ.π, εφόσον αυτό δεν έχει κανένα πραγματικό αντίκρυσμα στην εσωτερική πολιτική του κόμματος.

Βέβαια αυτή η επιλογή είναι προβληματική για δύο λόγους.

Πρώτον γιατί αυτή η επιλογή έρχεται σε αντίθεση με βασικά αξιώματα μέρους της βάσης του κόμματος, η οποία υπό το βάρος των τελευταίων εξελίξεων, ανοιχτά πλεόν ασκεί πιέσεις εξ αριστερών και όχι εκ δεξιών.

Δεύτερο, γιατί αυτή η επιλογή διαφοροποιεί εκ προοιμίου την λεγόμενη κυπριακότητα του αριστερού κινήματος, πράγμα που καθιστά εξαιρετικά λεπτό το εγχείρημα της προσπάθειας να εκριζωθούν οι μορφές συνειδητότητας στην καθημερινότητα των απλών ανθρώπων.

Θα χρειαστεί άλλο πλαίσιο αφηγήματος στην περίπτωση αυτή, η δημιουργία ενός καινούριου "νεο-κύπριου", που δεν θα φέρει μεν τα συντηρητικά αριστερά χαρακτηριστικά του επιπέδου "παίζουμε κυπριακά" αλλά ταυτόχρονα θα εξαναγκαστεί να μην φέρει σε βάθος χρόνου ούτε τα χαρακτηριστικά ενός Λιπέρτη και ενός Λιασίδη.

Διότι ο Λιπέρτης και ο Λιασίδης εν καταλάβουν που μετα-δημοκρατίες, ούτε που σχέδια Μαρσαλ Ττου, ούτε που νομαδολογίες..

Πρέπει ένα κομμάτι από τα δύο, δηλαδή το κομμουνιστικό κομμάτι από τη μια και το σοσιαλδημοκρατικό κομμάτι σε δεξιά και αριστερή εκδοχή από την άλλη, ένα από τα δύο κομμάτια πρέπει να αποκλειστεί οριστικά. Η συνύπαρξη των δύο, και η μεσοβέζικη στασιμότητα που δημιουργεί αυτή η συνύπαρξη πιθανόν να έφτασε στο τελικό αδιέξοδο.

Με δεδομένη την κρίση στο εσωτερικό της αριστεράς λόγω των τελευταίων γεγονότων και της διαφαινόμενης προσπάθειας της σοσιαλδημοκρατικής ηγεμονικής τάσης να επιβληθεί και να ορίσει το προτσές της ομαλής διαδοχής της στο κόμμα οριστικά, καλώντας τον κόσμο σε συσπείρωση με όρους πανικού και με ψευτο-συνθηματολόγια του ΄80, η επιλογή της υπεκφυγής και της μη ανοιχτής διαφοροποίησης για μένα δεν είναι η ενδεδειγμένη.

Θα πρέπει το ακελ επίσημα και δημοσίως να αναλάβει τις ευθύνες του απέναντι στον τόπο και να πει ευθαρσώς ποιό δρόμο επέλεξε. Και εαν αυτός ο δρόμος είναι ο δρόμος της κυρίαρχης τάσης, του ευρωμονόδρομου και της λύσης Αναστασιάδη για χάρην της αλλαγής στην ε.ε μπλα, μπλα, ας μπει μαχητικά και ανοιχτά σε αυτό το δρόμο χωρίς συνθηματολογικά δεκανίκια περί αντι-νατοϊσμού, περί ηρωϊκής αριστεράς, περί φυλακισμένων συνδικαλιστών και λοιπές άσχετες και ασεβείς συμφηφίσεις.

Ως τότε, μέχρι δηλαδή το συνέδριο, προσωπικά δεν θα κρατήσω το φανάρι στην κυρίαρχη τάση, με κανένα ψυχολογικό εκβιασμό για την σωτηρία της αριστεράς που λοιδωρείται και διώκεται και δεν θα βοηθήσω καμιά τέτοια πολιτική τάση να ξαναναρριχηθεί.

Είμαστε όλοι συνειδητοί άνθρωποι, ο καθένας ξέρει, γιατί και πότε επιλέγει να στηρίξει ποιόν και γιατί. Και είναι αναξιοπρέπεια να στηρίζουμε πολιτικές που δεν υιοθετούμε χρησιμοποιώντας μάλιστα ατμόσφαιρα "επαναστατικής αντίστασης για την ανατροπή" ή για την σωτηρία της "αριστεράς εν γένει".

Ας κάμει μια καινούρια αρχή τον ακελ, με πρώτο όρο στο συμβόλαιο της με το λαό, πως θα πάψει να κοροϊδεύει τον κόσμο. Και ας διεκδικήσει ανοιχτά, αυτό που διεκδικεί σιωπηλά και στις εντός των τειχών διαδικασίες. Αν το πιστεύει, ας αγωνιστεί με τα δικά της συνθήματα και όχι με συνθήματα ξένα, που δεν αποδέχεται και στην ουσία πολιτικά, είτε τα υποτιμά είτε τα πολεμά, εντός και εκτός συνόρων.