Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.

Ζοζέ Σαραμάγκου

28.10.13

Για την φερέλπιδα κοινωνική συμμαχία της λύσης

Η αλήθεια δεν χρειάζεται να είναι πάντα ντυμένη με κάποια τραγικά χαρακτηριστικά. Μπορεί να είναι ντυμένη με εντελώς ανθρώπινα. Για παράδειγμα:

Ναι, φίλες και φίλοι, είχα τσιμπήσει με τον Σημίτη.
Μετά τα σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ και μεταξύ των αναδυομένων δυνάμεων Σημίτης ή Τσοχατζόπουλος για ΠΑΣΟΚ, ο τεχνοκράτης Σημίτης σε κάποιους απο μας μπορεί να φάνηκε και ως "η φωνή της λογικής".

Έτσι ακριβώς τσιμπήσαμε και με τον Βασιλείου. Λόγω Σημίτη. Και όχι γιατί ο Βασιλείου μας φαινόταν "αριστερός". Δεν μας φαινόταν! Τί πρέπει να γίνει τώρα; Θα καλύπτω μια ζωή πως δεν είχα είτε την ωριμότητα είτε τις ικανότητες μάγου;

Για ποιό λόγο να το καλύπτω; Η συνείδηση πολύ λίγες καταλυτικες εποχές έχει. Ε εκείνη η εποχή δεν ήταν μια από αυτές...γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε...:)

Συμπέρασμα: δεν ειναι πάντα αυτό ή εκείνο. Μπορεί να είναι και το παράλλο μια καλή επιλογή. Στο οτιδήποτε.



Με αφορμή τους τραγουδιστικούς συνειρμούς των Νεκατωμάτων


2 σχόλια:

  1. Disdaimona,

    Αυτοκριτική η ανάρτηση σου; :) 
    Το ΝΑΙ του Δημοψηφίσματος του 2004 δεν μπορεί να περιληφθεί κι αυτό «στην φερέλπιδα κοινωνική συμμαχία της λύσης»;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. :) Δεν μετάνοιωσα που είπα ΝΑΙ. Πρέπει όμως να ξέρω γιατί το είπα. Αρέσκει μου η αυτοκριτική πάρα πολλά. Αρέσκει μου παραπάνω από την κριτική. Εν νομίζω πως και το ΌΧΙ ήταν μια καλύτερη επιλογή, άμα το δω το ίδιο ψύχραιμα μέσα στο δικό του ιστορικό πλαίσιο. Ήταν περιοριστικό το πλαίσιο και για το ΌΧΙ. Δεν κάμνω αυτοκριτική με την έννοια ότι θα προτιμούσα να πω όχι. Γιατί και ΌΧΙ να έλεγα πάλι νομίζω σήμερα θα έπρεπε να κάμω την αυτοκριτική μου...

    Βασικά, λυπούμαι για τον τόπο μας, αλλά τί να γίνει η ιστορία καθόρισε τις επιλογες μας, όλων μας. Σαν να είμαστε έρμαια μια ιστορίας...και βλέπεις παντού ανθρώπους εγκλωβισμένους είτε στο ένα είτε στο άλλο..

    Αυτοί που είπαν ΝΑΙ και σήμερα ειναι συνειδητοί μπορεί να ειχαν εναν κερδος απο αυτη την ιστορια. Το ίδιο και αυτοι που ειπαν ΌΧΙ, ορισμένοι μπορεί να είχαν κέρδος συνειδησιακό.

    Ε πρεπει όμως, αν δεν θα το παιζουμε Θεοί, επειδή δεν είμαστε Θεοί να καμνουμε μια παυση και να κανουμε απολογισμό των επιλογών μας πριν προχωρήσουμε. Πάντα και σε κάθε εποχή πρεπει να γίνεται μια παυση και ενας απολογισμός.

    Στον πιο πάνω προβληματισμό να προσθέσω και τούτο:

    Μέρα που είναι...

    Με ρωτούσε ένας σύντροφος από την Ελλάδα, προσπαθώντας να κατανοήσει το αίνιγμα "Κύπρος" - πως και δεν γέννησε η Κύπρος μεταπολεμικά, ένα εκ δεξιών "αριστερό κόμμα", ας πούμε πώς και δεν βγάλατε εσείς ένα ισχυρό ΠΑΣΟΚ δεξιά από το ΚΚΕ όπως εμείς...

    Το σκέφτηκα....άραγε δε βγάλαμε; Η ΕΔΕΚ τί ήταν; Ο Μακάριος τί ήταν; Το ΔΗΚΟ τί ήταν; Οι "πατριωτικές δυνάμεις" τί ήταν; Η " Αριστερά - Νέες Δυνάμεις" τί ήταν; Αυτό που δεν ήταν είναι "ισχυρός ο καθένας από μόνος του".

    Μέρα που είναι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή