Το παιχνίδι:
το παιχνίδι πρόσωπα και πολιτική, αρχίσαμε να το παίζουμε με τον Γ , κολλητό μου φίλο για μια εικοσαετία, γύρω στο 2008 πριν τις προεδρικές εκλογές. Ήταν μια από τις πολλές μαλακίες που κάνουμε κατά καιρούς. Αυτός ψήφιζε Κασουλίδη - παρόλες τις απειλές μου πως θα βρεθεί θαμένος στο Καρνάγιο της Λεμεσού μέσα στες σακούλες τες μαύρες - εγώ ψήφιζα Χριστόφια. Όπως όλοι οι κολλητοί φίλοι, δεν υπήρχε περίπτωση να περάσουμε την τότε προεκλογική περίοδο χωρίς να εκμεταλλευτούμε το γεγονός για να κάνουμε αυτό που κάνουν όλοι οι φίλοι: δηλαδή ακατάσχετο κουτσομπολιό τρίτης διαλογής, γέλιο, κουτσομπολιό, γέλιο...οι όροι του παιχνιδιού ήταν να υπολογίσουμε τί ψήφιζε ο κάθε τυχαίος περαστικός με αιτιολόγηση του υπολογισμού αυτού...ως συνάδελφοι μάλιστα τότε, σε μια μουσική σκηνή της Λευκωσίας, επιδοθήκαμε σε όργια γέλιου πάνω στη σκηνή....ωραίες εποχές...είχαμε και δουλειά τότε...:)
πού το θυμήθηκα τώρα αυτό;...βλέποντας το πιο κάτω φιλμάκι: φωτογραφίες από το περίπτερο του Σύριζα στις εκλογές της 17ης Ιουνίου.
Η 17η Ιουνίου στο περίπτερο του ΣΥΡΙΖΑ from RedNotebook on Vimeo.
Λοιπόν είδα αυτές τις φωτογραφίες και άρχισα να σκέφτομαι: πώς μου φαίνονται αυτοί οι άνθρωποι; Μου φαίνονται σαν τους γνωστούς μου. Δηλαδή σαν τους ανθρώπους οι οποίοι δεν σου προκαλούν κανένα φόβο, καμμιά ανησυχία, είναι αυτοί με τους οποίους μπορείς να περάσεις άνετα το χρόνο σου, τις διακοπές σου, χωρίς να σε ενοχλήσουν, είναι αυτοί με τους οποίους μπορείς να καθίσεις για τρεις ώρες σιωπηλός χωρίς να ρωτάς και να παρεμβαίνεις, είναι ευαίσθητοι, δεν είναι αμόρφωτοι, έχουν μια αποσπασματική γνώση για πολλά και διάφορα, είναι καλλιτέχνες, είναι δάσκαλοι,έχουν ενδιαφέροντα, είναι ευγενικοί γενικά είναι καλά παιδιά. Διαβάζουν, προσπαθούν, τους αρέσουν οι έξυπνοι άνθρωποι, οι έξυπνες σκέψεις, τα έξυπνα ρητά, οι μικρές ομάδες, οι δράσεις....είναι αυτοί που θεωρούν πως πολιτική είναι να είμαστε ανθρώπινοι, δημιουργικοί, ανοιχτοί και να σεβόμαστε ο ένας το άλλο...Είναι στις κοινωνίες που ζούμε ότι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί για να μην καταλήξεις μισάνθρωπος...
Είναι με λίγα λόγια κάτι στην ουσία αδιάφορο...το οποίο μπορεί να ανακυκλώνεται ως είδος εφόσον διατηρούνται οι όροι της ύπαρξης του. Να έχουν δουλειές, να έχουν χρόνο να ξεκουράζονται, να πηγαίνουν στα θέατρα, τα σινεμά, στις εκθέσεις, στα στέκια...δεν πρόκειται να ακούσεις ποτέ από αυτούς κάτι που να είναι πέραν της προσωπικής τους εμπειρίας ή της προσωπικής τους συναισθηματικής και πνευματικής ανάγκης...ο κόσμος γι αυτούς είναι ο κόσμος τους...είναι ο καθένας μια ωραία περίπτωση που σε βοηθά να μην γίνεις μισάνθρωπος...είναι ένα καλό περιβάλλον αν απλά θέλεις να κάνεις τις δουλειές σου ήσυχος. Ποτέ δεν θα σε ενοχλήσουν και ποτέ δεν θα σου δώσουν καμμιά αφορμή να κάνεις μια ρήξη ή να περάσεις σε μια συνειδησιακή κρίση για τον κόσμο ή σε μια υπέρβαση ή σε μιά φυγή ή σε μιά επιστροφή...κούλ...
Υπάρχει μόνο κάτι που τους είναι εντελώς ξένο κατά τη δική μου αντίληψη: αισθάνονται απέχθεια για σκέψεις και αναλύσεις σαν αυτές
Είναι εντελώς αποξενωμένοι από τις λέξεις αυτές, από το λόγο αυτό, από τον κόσμο αυτό...δεν τους αφορά...δεν τους αφορά γιατί ο κόσμος αυτός απαιτεί ρήξεις που υπερβαίνουν την προσωπική περίπτωση του καθενός. Για να φτάσεις να σκέφτεσαι όπως το πιο πάνω κείμενο δεν είναι αρκετό να έχεις κάνει μια επανάσταση στον προσωπικό σου χώρο, στο σπίτι σου, στις σχέσεις σου, στη δουλειά σου, να έχεις πάρει ένα πτυχίο, να είσαι μια καλή περίπτωση ανθρώπου...χρειάζεται να αποποιηθείς άλλα πράγματα...χρειάζεται να ανακαλύψεις μια άλλου είδους συλλογικότητα..
Οι γνωστοί μου, που μοιάζουν μ΄αυτούς στις φωτογραφίες, στην πραγματικότητα ζουν σε ένα κόσμο γεμάτο προσωπικότητες και τοίχους...είναι καλοί για να περάσεις την ώρα σου χωρίς να ενοχλείσαι...είναι βαθιά ανιαροί όταν χρειάζεσαι κάτι πέραν του δεδομένου κόσμου για να εμπνευστείς, να κάνεις τομές και να πας παρακάτω.
Τουλάχιστον για μένα είναι.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι, ακόμα και ηλίθια παιχνίδια με κολλητούς για να διερευνήσεις αυτό που τα "απολιθώματα" αποκαλούν ακόμα ταξική σύνθεση μιας κοινωνίας..
το παιχνίδι πρόσωπα και πολιτική, αρχίσαμε να το παίζουμε με τον Γ , κολλητό μου φίλο για μια εικοσαετία, γύρω στο 2008 πριν τις προεδρικές εκλογές. Ήταν μια από τις πολλές μαλακίες που κάνουμε κατά καιρούς. Αυτός ψήφιζε Κασουλίδη - παρόλες τις απειλές μου πως θα βρεθεί θαμένος στο Καρνάγιο της Λεμεσού μέσα στες σακούλες τες μαύρες - εγώ ψήφιζα Χριστόφια. Όπως όλοι οι κολλητοί φίλοι, δεν υπήρχε περίπτωση να περάσουμε την τότε προεκλογική περίοδο χωρίς να εκμεταλλευτούμε το γεγονός για να κάνουμε αυτό που κάνουν όλοι οι φίλοι: δηλαδή ακατάσχετο κουτσομπολιό τρίτης διαλογής, γέλιο, κουτσομπολιό, γέλιο...οι όροι του παιχνιδιού ήταν να υπολογίσουμε τί ψήφιζε ο κάθε τυχαίος περαστικός με αιτιολόγηση του υπολογισμού αυτού...ως συνάδελφοι μάλιστα τότε, σε μια μουσική σκηνή της Λευκωσίας, επιδοθήκαμε σε όργια γέλιου πάνω στη σκηνή....ωραίες εποχές...είχαμε και δουλειά τότε...:)
πού το θυμήθηκα τώρα αυτό;...βλέποντας το πιο κάτω φιλμάκι: φωτογραφίες από το περίπτερο του Σύριζα στις εκλογές της 17ης Ιουνίου.
Η 17η Ιουνίου στο περίπτερο του ΣΥΡΙΖΑ from RedNotebook on Vimeo.
Λοιπόν είδα αυτές τις φωτογραφίες και άρχισα να σκέφτομαι: πώς μου φαίνονται αυτοί οι άνθρωποι; Μου φαίνονται σαν τους γνωστούς μου. Δηλαδή σαν τους ανθρώπους οι οποίοι δεν σου προκαλούν κανένα φόβο, καμμιά ανησυχία, είναι αυτοί με τους οποίους μπορείς να περάσεις άνετα το χρόνο σου, τις διακοπές σου, χωρίς να σε ενοχλήσουν, είναι αυτοί με τους οποίους μπορείς να καθίσεις για τρεις ώρες σιωπηλός χωρίς να ρωτάς και να παρεμβαίνεις, είναι ευαίσθητοι, δεν είναι αμόρφωτοι, έχουν μια αποσπασματική γνώση για πολλά και διάφορα, είναι καλλιτέχνες, είναι δάσκαλοι,έχουν ενδιαφέροντα, είναι ευγενικοί γενικά είναι καλά παιδιά. Διαβάζουν, προσπαθούν, τους αρέσουν οι έξυπνοι άνθρωποι, οι έξυπνες σκέψεις, τα έξυπνα ρητά, οι μικρές ομάδες, οι δράσεις....είναι αυτοί που θεωρούν πως πολιτική είναι να είμαστε ανθρώπινοι, δημιουργικοί, ανοιχτοί και να σεβόμαστε ο ένας το άλλο...Είναι στις κοινωνίες που ζούμε ότι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί για να μην καταλήξεις μισάνθρωπος...
Είναι με λίγα λόγια κάτι στην ουσία αδιάφορο...το οποίο μπορεί να ανακυκλώνεται ως είδος εφόσον διατηρούνται οι όροι της ύπαρξης του. Να έχουν δουλειές, να έχουν χρόνο να ξεκουράζονται, να πηγαίνουν στα θέατρα, τα σινεμά, στις εκθέσεις, στα στέκια...δεν πρόκειται να ακούσεις ποτέ από αυτούς κάτι που να είναι πέραν της προσωπικής τους εμπειρίας ή της προσωπικής τους συναισθηματικής και πνευματικής ανάγκης...ο κόσμος γι αυτούς είναι ο κόσμος τους...είναι ο καθένας μια ωραία περίπτωση που σε βοηθά να μην γίνεις μισάνθρωπος...είναι ένα καλό περιβάλλον αν απλά θέλεις να κάνεις τις δουλειές σου ήσυχος. Ποτέ δεν θα σε ενοχλήσουν και ποτέ δεν θα σου δώσουν καμμιά αφορμή να κάνεις μια ρήξη ή να περάσεις σε μια συνειδησιακή κρίση για τον κόσμο ή σε μια υπέρβαση ή σε μιά φυγή ή σε μιά επιστροφή...κούλ...
Υπάρχει μόνο κάτι που τους είναι εντελώς ξένο κατά τη δική μου αντίληψη: αισθάνονται απέχθεια για σκέψεις και αναλύσεις σαν αυτές
Είναι εντελώς αποξενωμένοι από τις λέξεις αυτές, από το λόγο αυτό, από τον κόσμο αυτό...δεν τους αφορά...δεν τους αφορά γιατί ο κόσμος αυτός απαιτεί ρήξεις που υπερβαίνουν την προσωπική περίπτωση του καθενός. Για να φτάσεις να σκέφτεσαι όπως το πιο πάνω κείμενο δεν είναι αρκετό να έχεις κάνει μια επανάσταση στον προσωπικό σου χώρο, στο σπίτι σου, στις σχέσεις σου, στη δουλειά σου, να έχεις πάρει ένα πτυχίο, να είσαι μια καλή περίπτωση ανθρώπου...χρειάζεται να αποποιηθείς άλλα πράγματα...χρειάζεται να ανακαλύψεις μια άλλου είδους συλλογικότητα..
Οι γνωστοί μου, που μοιάζουν μ΄αυτούς στις φωτογραφίες, στην πραγματικότητα ζουν σε ένα κόσμο γεμάτο προσωπικότητες και τοίχους...είναι καλοί για να περάσεις την ώρα σου χωρίς να ενοχλείσαι...είναι βαθιά ανιαροί όταν χρειάζεσαι κάτι πέραν του δεδομένου κόσμου για να εμπνευστείς, να κάνεις τομές και να πας παρακάτω.
Τουλάχιστον για μένα είναι.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι, ακόμα και ηλίθια παιχνίδια με κολλητούς για να διερευνήσεις αυτό που τα "απολιθώματα" αποκαλούν ακόμα ταξική σύνθεση μιας κοινωνίας..
"δεν πρόκειται να ακούσεις ποτέ από αυτούς κάτι που να είναι πέραν της προσωπικής τους εμπειρίας ή της προσωπικής τους συναισθηματικής και πνευματικής ανάγκης...ο κόσμος γι αυτούς είναι ο κόσμος τους..."
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχτές έβαλα σου μια διάλεξη κάποιου Haidt για τες "ομαδοποιήσεις". Βασικά διαφωνώ μαζί του στο εξής:εν χρειάζεται να ξεπεράσουμεν το "εγωιστικόν συμφέρον" για να ενταχθούμεν σε ομάδες κοινού καλού. Ουσιαστικά τζιαι τζιαμέ, εν τον εγωισμόν μας που εξυπηρετούμεν πάλε. Άρα για μέναν η - ευγενής τζιαι ούλλον "κατανόησην"- μομφή σου για τους "γνωστούς" σου περί του "στον κόσμον τους" εν στέκει. Κανένας εν ολίγοις (ουτε καν αυτοί οι κομμουνιστές) εν θα κάμει ποττέ οτιδήποτε χωρίς κάποιον -άμεσον ή έμμεσον, υλικόν ή αϋλον - στοιχείον ικανοποίησης του εγωισμού του.
απλα ειπα κατι προσωπικο...πως βρισκω ανιαρή την αποσπασματική σκεψη...δημιουργει μου την αισθηση πως ζω σε ενα εκατομμύριο αφωνους παραλληλους κόσμους...περαν που την αισθητικου τυπου κοινωνική ηδονη να περνώ την ωρα μου με ωραια προσωπα, κουραζουν με οι ανθρωποι που θεωρουνται γενικως καλλιεργημένοι τζαι ψαγμενοι στο γενικα και στο πουθενα...ηταν ενα προσωπικο ποστ..
ΑπάντησηΔιαγραφήεπισης δεν καταλαβα που διαφωνεις: ειπα ακριβως πως η ένταξη σε ομαδες κοινής οφελειας εν εγωιστική.
οσο για τους κομμουνιστες δεν ειναι ανθρωποι που μπηκαν σε μια μηχανη του χρονου και ήρθαν απο το μελλον...φερουν ολα τα κακα της μοιρας μας και της εποχης μας...εν αλλου που γινονται ομως οι ρηξεις οι οποιες οδηγουν την ατομικοτητα σε μια αλλου ειδους συλλογικότητα που καμια ομαδα κοινης οφελειας εν μπορει να φτασει...
εμεις λεμεν το ταξικο αγωνα....αφορα τζαι καποιους τροπους αυτογνωσίας τζαι αυτοσυστασης η μορφή κοινωνικοποιησης και ρηξης ή αναλογα ενσωματωσης...
επισης διαπιστωσα πως αυτή η κατηγορια ανθρωπων, στην οποια υποτιθεται ταξικα ανηκω κι εγω, όσο καλλιεργημενη κι αν είναι σε ενα επιπεδο, χαρακτηριζεται απο μια ομοιομορφία αντιληψης της πολιτικής η οποία συμπιπτει με τη αντιληψη των μμε...βλεπουν τον εαυτο τους μεσα απο ενα ωραιοποιητικο καθρεφτη που στην πραγματικοτητα τους εκμηδενιζει και ως προσωπικοτητες...ολως τυχαιως παπαγαλιζουν τα ιδια επιχειρηματα περι πολιτικής σχεδον όλοι...
Διαγραφή@Disdaimona
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ πολύ με τις περιγραφές σου, και εγώ στο ''Ελλάδα'' αυτή την εικόνα έχω. Λίγο κακοπροαίρετα, όσα περιγράφεις έχουν αποδοθεί και ως ''ψευτοκουλτούρα''. Από ένα σημείο και μετά εκνευρίζεσαι όμως. Η ''κουλτούρα'' και η ''πολιτιστική πολιτική ηγεμονία'' του τόπου να αποτελείται από άτομα, ακριβώς όπως το λες, που έχουν την ίδια, την ίδια, την ίδια και την ίδια άποψη για την πολιτική, την μοναδικά δική τους, ιδιαίτερη προσωπική ''ματιά'', που για κάποιον λόγο συμπίπτει με πολλές άλλες προσωπικές, ιδιαίτερες, μοναδικές ''ματιές''. Αυτό συνήθως αποδίδεται σε μια αντιστοίχηση προς το ''Σωστό''. Το ''Σωστό'' είναι αυτό, άρα αν συντονιστούν πολλοί μαζί του, αυτοί οι πολλοί καταλήγουν να μοιάζουν μεταξύ τους. Ανεστραμμένες συνειδήσεις δηλαδή. Το θέμα είναι να βρίσκει κανείς το πιο σύντομο δρόμο να τους ''μεταπείσει''. Το πιο σύντομο δρόμο...Αυτό είναι το κλειδί. Η αλληλουχία των επιχειρημάτων που ξεκλειδώνει ένα απωθημένο ταξικό δυναμικό...
Τον πιο σύντομο δρόμο εγώ δεν τον βρήκα...βρήκα πολλα κουμπιά όμως...φοβουνται εύκολα αυτοί οι άνθρωποι, αν τραβήξεις λίγο παρα πέρα την κουρτίνα, αρχίζουν να αναπτύσουν φοβίες, είναι κάπως φοβικοί με τη σκέψη, μαλλον εχουν συνηθίσει να αμυνονται παρα να σκεφτονται, εγω αυτο καταλαβα, κυρίως μέσα απο καποια "βαθιά νοήματος συνθηματα"...αναλυουν τα παντα ως προσωπικα ζητήματα, κρινουν τις ιδεες ως μέρη του ψυχικου τους κόσμου...πρεπει να μην τους φοβίσεις, να πεις μια λέξη σε καθε δέκα που θα πουν αυτοί για να νοιωσουν ασφαλεις...
ΑπάντησηΔιαγραφή....τα καλα, είναι πως ξερουν καποτε να αυτοσαρκαζονται και πως μπορει συνηθως εμπιστευονται ευκολοτερα προσωπα παρα ιδεες...αλλα μαγευονται πολυ ευκολα, καποτε μου κανει εντυπωση που δεν κατανοουν καθολου τί είναι ο ρεαλισμος...δεν εχουν επαφη με τον ρεαλισμο...τον ρεαλισμο τον φοβουνται οπως φοβουνται τη σκεψη...
...δεν υπαρχει συντομος δρόμος...θελουν παντα να μιλάνε για κάτι που θυμίζει τις ιδεες, π.χ να μιλανε για τη δημιουργικοτητα, για την ισοτητα, για τις ευκαιρίες, για την τεχνη κ.λ.π...
εντελει καταλήγω πως για να κάνεις δυο αλλες σκεψεις γύρω απο την πολιτική χρειαζεται και μια φιλοσοφικη παιδεια...αλλιως ειναι πολύ ευκολο να γινεις τροφη για τα μμε...να καταντησεις δηλαδη ενας ανθρωπος με ωραιες αποψεις...
τα καλα, είναι πως ξερουν καποτε να αυτοσαρκαζονται και πως μπορει συνηθως εμπιστευονται ευκολοτερα προσωπα παρα ιδεες...
ΑπάντησηΔιαγραφή...αλλα συνηθως εμπιστευονται ευκολοτερα προσωπα παρα ιδεες..
Διάβασα πολύ προσεκτικά το κείμενο , το κείμενο που συνοδεύει το φιλμ και επιβεβαίωσα αυτό που είχα κατά νου και μάλλον είναι γενικώς αποδεκτό . Τα φιλμς , έχουν το καθένα την ερμηνεία που του δίνει ο αναγνώστης .
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε απογοητεύσατε απόψε και λυπήθηκα γι αυτό .
δεν καταλαβα γιατι σε απογοητευσα...να για παραδειγμα ολη την περασμενη βδομαδα "παλαιβα" με ανθρωπους που μοιαζουν σαν αυτους στο φιλμ να τους πεισω πως το ξύλο που εφαγε η κανελη δεν ηταν απλα δύο σκαμπιλια σε μια αναιδεστατη...ή παλαιβα να τους πεισω πως η επισκεψη της χα στη χαλυβουργια δεν ήταν αποδεκτή απο τους χαλυβουργους...ή γενικα παλαιβα με επιχειρηματα που κυριαρχουν στα μμε και στο διαδικτυο...
ΑπάντησηΔιαγραφήτο ποστ ηταν προσωπικο με αφορμη το φιλμ...ειπα πως και μενα οι γνωστοι μου και οι φιλοι μου ειναι ετσι...αλλα αυτο δεν εξυπακουει πως η πολιτική τους αντιληψη δεν ειναι ωρες ωρες αρκετα προβληματικη.
παλευα...με συγχισες...:)
ΑπάντησηΔιαγραφήKαι εγώ έχω υπάρξει στο σχολείο πλήρες άθυρμα όσων έβλεπα και όσων άκουγα, με λογοτεχνίζουσες ανησυχίες και έναν μεταφυσικό ανθρωπισμό. Όπως το είπες, σε αυτή τη (ηλικιακή? πνευματική?) φάση ο άνθρωπος είναι στραμμένος προς τον εαυτό του, το μεγάλο ερώτημα είναι το ερώτημα για τον εαυτό, για το Dasein σου ρε αδερφέ...Το διαπίστωσα όταν βρήκα δυο άτομα με πολύ όρεξη να μάθουν για τον καπιταλισμό και όλα, και σε αυτό που μονίμως επανέρχονταν ήταν η ''υπαρξιακή'' διάσταση, τί κερδίζω από αυτό, ωφελεί? Και ο πιο σύντομος δρόμος που βρήκα, ήταν να τους πω ότι γνωρίζεις τον εαυτό σου γνωρίζοντας την κοινωνία, και τότε κάνεις την επιλογή που σου ταιριάζει, όταν γνωρίζεις ''όλες'' τις διαθέσιμες επιλογές, όλο και περισσότερες διαστάσεις.
ΔιαγραφήΗ κομμουνιστική αριστερά, όμως, ποτέ δεν περίμενε από τον λαό να τα καταλάβει ''όλα''. Ποτέ δεν περίμενε να εξηγήσει στον κάθε ένα τη κοσμοαντίληψή της. Την ανάλυση του καπιταλισμού την κάνουμε όχι για να μάθει τις ''φιλοσοφικές'' ή τεχνο-οικονομικές λεπτομέρειες ο καθένας, αλλά για να βρούμε πιο αίτημα είναι το ''επιστημονικά'' σωστό,αλλά ταυτόχρονα λαϊκό, ποιός δρόμος είναι ο πιο καλός και ο πιο σύντομος.
Σύνθετες αναλύσεις για να βρούμε απλές λύσεις, που τελικά δεν είναι καθόλου απλές...
Αλλά μην ξεχνάμε ποτέ, αν ο λαός δεν θέλει καν να ακούσει αυτά που του λέμε, είμαστε και εμείς αναντίστοιχοι. Βέβαια μια συγκυριακή αποτυχία δεν στο αποδεικνύει αυτό. Πρέπει όμως να μπορείς να το δεις, να ποντάρεις στο αν συμβαίνει έτσι ή όχι.
Καλά αυτό με τους φασίστες, δεν μπορούν να διακρίνουν οι μέσοι πολίτες τη βία μεταξύ δύο τυχαίων ανθρώπων και τη βία ενός φασίστα πάνω σε κάποιον, και δη κομμουνιστή. Άκουσα πολλές φορές ότι φασισμός είναι και όταν δεν αφήνεις τον άλλο να μιλήσει κλπ. Και αν η κουβέντα πάει στην ΕΣΣΔ, φεύγει πολύ μακριά. Την κουβέντα για την ΕΣΣΔ την έκανα άπειρες φορές αυτές τις μέρες χωρίς να την ανοίγω ποτέ εγώ (και ο Στάλιν ήταν καλύτερος?).
Είμαστε σε μεγάλη στροφή. Καμιά φορά χρειάζεται ο καθένας, για μερικά λεπτά, να αποστασιοποιείται. Και δεν υπάρχει υγιής, πολιτικός, και ταυτόχρονα ουσιαστικός διάλογος πια. Δεν νοείται τί πάει να πει ''αποστάσεις διαφορών'', ίσα ίσα, αυτοί που είναι πιο κοντά, αυτοί πρέπει να υπονομευτούν. Γιατί όλο λέμε λέμε ότι οι εκλογές δεν είναι το παν, όμως αυτές καθορίζουν τους χρόνους μας. Τώρα που βιώνουμε τη καπιταλιστική κρίση, δεν επιτρέπεται οι εκλογές να υπερκαθορίζουν κάθε κουβέντα, κάθε πολιτικό διάλογο, κάθε τακτική χτυπήματος του αντιπάλου. Εκτός αν σιωπηλά θεωρούμε, ότι με εκλογές θα αλλάξει ο κόσμος.
Σήμερα υπάρχει ευκαιρία για καλό ξεσκαρτάρισμα. Όποιος λέει πως η κρίση είναι συστημική, πως ιστορία γράφεται με τη ταξική πάλη και πως ΔΕΝ είναι διατεθειμένος να πιστέψει τον ΣΥΡΙΖΑ,είναι δυνάμει σύντροφος, και μάλιστα ανήκει σε έναν αρκετά ''σκληρό πυρήνα''. Γιατί ο άνεργος, ο ιδιωτικός και ο δημόσιος μισθωτός κλπ, που έχουν εναποθέσει την ελπίδα τους μάταια στον ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί, κάποιοι, αύριο να μετατοπιστούν.
Και είναι σίγουρο πως ενοχλούν πολλά πράγματα. Ενοχλούν, απωθούν, καταστέλλουν χειραφετητικές τάσεις.
Αν έλαμπε κάποια στιγμή η Αλήθεια θα κρυβόμασταν όλοι στις τρύπες μας, και κάποιοι ίσως να μπορούσαν να ξαναβγούν, να αδράξουν λίγο φως και να το κάνουν υλική δύναμη.
Disdaimona μου, ίσως να μην ήταν στις προθέσεις σου, αλλά αυτό που ανάρτησες είναι ένα δοκίμιο κοινωνικής ψυχολογίας... Καταπληκτικής ακρίβειας και αλήθειας, από τα πιό περιεκτικά, σύντομα και στοχευμένα που έχω διαβάσει ποτέ μου. Περιγράφεις το μεγαλύτερο μέρος και των δικών μου γνωστών και των τριγύρω συνανθρώπων μου με τον πιο απλό και εύστοχο τρόπο. Είναι κάποιοι άνθρωποι όπως εσύ, ο Αντώνης (Lenin Reloaded) και μερικοί άλλοι που θα θελα πολύ να γνωρίσω κάποτε από κοντά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρης
Νασαι καλά. Που ξέρεις μπορεί και να συναντηθούμε όλοι κάποτε. :)
Διαγραφή