Οι δικοί μου άνθρωποι

...Η μοναξιά η μοναξιά μας λέω.
Για τη δική μας λέω είναι τσεκούρι στα χέρια μας
 που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει

Κατερίνα Γώγου




Δεν αισθάνομαι καμμία αλληλεγγύη με τις λεγόμενες προοδευτικές δημοκρατικές δυνάμεις του τόπου, κανενός τόπου. Οι προοδευτικές δημοκρατικές δυνάμεις είναι πολύ απασχολημένες με τον εαυτό τους, τη θέση τους και την πρόοδο τους, για να βλέπουν τα δικά μου τα δάκρυα. Όταν συμπάσχουν για τον κόσμο που υποφέρει και για τον κόσμο που πεινά, γι αυτούς που πεθαίνουν, γι αυτούς που εξευτελίζονται, για τους ασθενείς που είναι απροστάτευτοι κι απροστάτευτοι παρακαλούν για μια ακριβή ασπιρίνη, όλοι αυτοί οι συμπονετικοί προοδευτικοί δημοκράτες αγωνιστές δεν είναι οι δικοί μου άνθρωποι.


Δικοί μου άνθρωποι είναι όσοι μπορούν ακόμα να κλάψουν από τη θέση του αγωνιζόμενου που δέχεται την αλληλεγγύη των άλλων, δικοί μου άνθρωποι είναι όσοι δεν καμώνονται πως θα σώσουν τον κόσμο, που δεν φορούν λακόστ προοδευτικά ανοιξιάτικα μπλουζάκια, που δεν περιφέρουν την νεότητα τους στα κανάλια, την ευρωπαϊκή τους δύναμη, την έπαρση τους, τα εκλογικά  ποσοστά τους.


Δικοί μου άνθρωποι είναι οι άνθρωποι που δάκρυσαν, γιατί εγώ, ο τελευταίος ασήμαντος άνθρωπος τους πρόσφερα την στηριξή μου και την αλληλεγγύη μου, δικοί μου άνθρωποι είναι αυτοί που στάθηκαν οκτώ μήνες στην απεργία της χαλυβουργίας και όμως δάκρυσαν για μένα την ασήμαντη τιποτένια μικροαστή και για τον κάθε ασήμαντο τιποτένιο μικροαστό που τους πρόσφερε το ελάχιστο.


Δικοί μου άνθρωποι είναι αυτοί που μιλάνε στη μοναξιά μου, στη στόφα μου, στην μνήμη μου, στην αξιοπρέπεια μου, στην περηφάνεια μου για την καταγωγή μου, στη δύναμη του μυαλού μου, στη δύναμη της τάξης μου.


Άλλο κριτήριο δεν υπάρχει.