Ακόμη μία λέξη

Διαβάζοντας το άρθρο του αγαπητού Γ.Π. για τον Μίκη,(http://politispittas.blogspot.com/2011/02/666.html) μου ήρθαν στο μυαλό οι συζητήσεις που έγιναν κατά το τελευταίο δεκαπενθήμερο για τους 300 μετανάστες απεργούς πείνας. Ένα από τα βασικότερα επιχειρήματα περί της προστασίας του ασύλου και της απομάκρυνσης των μεταναστών από τη Νομική ήταν πως αυτοί σύρθηκαν με το ζόρι εκεί και χωρίς να πολυκαταλαβαίνουν κιόλας τι έκαναν με αποτέλεσμα να "εξυπηρετούν" με την κίνηση τους αυτή, την έξαρση του ρατσισμού, τους ακροδεξιούς και τους Χρυσαυγίτες.

Κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι από το άρθρο πως πρέπει να ερμηνεύσω και τη διολίσθηση του Θεοδωράκη στον πάτο.

Σε κάθε σοβαρό συμβάν, προκειμένου να μην αποδοθούν οι ευθύνες εκεί που πρέπει, εφευρίσκουμε το άλλοθι της "απώλειας εν-συνείδησης". Είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο.

Έτσι λοιπόν ο Μίκης σύρθηκε στην ίδρυση της Σπίθας, σύρθηκε στις επαφές με τους Καραμπελιάδες, σύρθηκε στον ακροδεξιό εθνικισμό, σύρθηκε στο REX χωρητικότητας δύο και βάλε χιλιάδων ανθρώπων για να μιλήσει στους θεατές που ήταν όλοι μα όλοι, εγγόνια και δισέγγονα του Πλεύρη και του Γεωργιάδη.

Κατά βάθος δε φταίει.Δεν έχει συνείδηση. Απόδειξη αυτού είναι τα αλλοτινά γεμάτα γήπεδα και τα Τραγούδια της Φωτιάς, το μεγαλειώδες λαϊκό έργο του και η προσφορά του στον κόσμο και στην υπόθεση της αριστεράς.Όταν είχε συνείδηση.

Να τα ξαναπούμε: Τα αλλοτινά γεμάτα γήπεδα, τα Τραγούδια της Κοινωνικής Φωτιάς, το μεγαλειώδες λαϊκό έργο του, η προσφορά του στον κόσμο και στην υπόθεση της αριστεράς.
Όλα αυτά ξεπούλησε ο Μίκης για μια θέση στο Πάνθεον των Ηγετών. Και οι τίμιοι άνθρωποι, φρονώ, πως πρέπει την ιστορία και τις προσωπικές βιογραφίες να τις διαβάζουν με τη σωστή σειρά. Πρώτα η ιστορία μετά οι βιογραφίες.

Ο Μίκης Θεοδωράκης τιμήθηκε από χιλιάδες κόσμου που γέμισε τα γήπεδα, που διέδωσε τα τραγούδια του, που έκανε λαϊκό το έργο του και που τον έχρισε λαϊκό συνθέτη. Η ιστορία είναι γραμμένη στα γήπεδα από τη μεριά της εξέδρας όχι από τη μεριά της σκηνής.

Σπουδαίοι και ισάξιοι με τον Μίκη συνθέτες δημιουργούν χωρίς καμιά αναγνώριση από κανένα. Γι αυτό και δεν τους ξέρουμε. Ο Μίκης τιμήθηκε από το λαό. Και πούλησε. Όχι μόνο τα έργα του.

Οι τίμιοι άνθρωποι, τη ιστορία του «πάτου χωρίς τρύπα» που λέγεται Μίκης Θεοδωράκης οφείλουν να την μεταφέρουν στους μεταγενέστερους ως εξής:

Ο Μίκης Θεοδωράκης υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες συνθέτες.
Κατά τη διάρκεια της ζωής του χρησιμοποίησε με μαεστρία τη μπαγκέτα καθώς και την ικανότητά του να συμπλέει αναλόγως της εποχής με «τις μάζες».
Αποθεώθηκε από την αριστερά όταν η αριστερά γέμιζε γήπεδα. Τώρα η αριστερά βρίσκεται στο περιθώριο και ο κόσμος βρίσκει κιτς να κάθεται σε βρεγμένες καρέκλες. Τώρα ο λαός μαζεύεται στο REX και φέρει για καλού και για κακού μια σβάστικα κρυμμένη στη τσάντα.
Δεν κατάφερε να γίνει ποτέ ο σπουδαιότερος Έλληνας Πολιτικός Ηγέτης.

από την εξέδρα που εξακολουθεί να υπάρχει και να βρέχεται το ακόλουθο:

Στο παζάρι του ληστή
πούλησα τα δάκρυα μου
κι ηύρα την πόρτα σου κλειστή,
αγάπη, αγάπη, αγάπη μου
πούλησα και την καρδιά μου...

Στο παζάρι του φονιά
σ' έφεραν σαν περιστέρι
Σάββατο βράδυ στις εννιά
και πούλησα, και πούλησα
τα μάτια μου κι αγόρασα μαχαίρι...

Στο παζάρι της αυγής
πούλησα και τη φωνή μου
πήρανε και το αίμα μου,
αγάπη, αγάπη, αγάπη μου
πέτρα της υπομονής μου...

Στα παζάρια όλης της γης
παίξαν ζάρια τη χαρά μου
κι αγάπη μου σ' αγόρασαν
μ' αλυσίδες, μ' αλυσίδες και πληγές
και καρφιά στον ερωτά μου...