Ποταμός

Βάζω το τραγούδι παράκαιρα. Το ξέρω πως οι μέρες αυτές δεν είναι πολύ κατάλληλες για τραγούδια. Στη Λιβύη βομβαρδίζουν, στην Αίγυπτο
ξαναγονατίζουν,στην Ελλάδα ετοιμάζονται να βγουν στους δρόμους αύριο, στις ΗΠΑ το ίδιο. Εδώ χτυπάμε αραβόφωνους στα σχολεία και κάνουμε «εσωτερικούς διαλόγους» για το δικαίωμα των παιδιών μας να ΄ναι περήφανα παλιόπαιδα που χτυπούν πατριωτικά τους συνομηλίκους τους.
Ταυτοχρόνως την τρώμε ποικιλοτρόπως γιατί εξακολουθούμε να εμμένουμε στην επανένωση και γιατί εμμένουμε να έχουμε το δικό μας όραμα για την κύπρο και για τη μεσόγειο. Αν έλεγα δηλαδή πως οραματίζομαι καμιά ένωση της ελλάδας με την τουρκία, μάλλον θα με έπαιρναν με τις πέτρες και δεν θάξερα κιόλας από πού έρχονται, από αριστερά ή από δεξιά.
Παράξενες συμπτώσεις «ρήξεων».

Μεταξύ Δύσης και Ανατολής προτιμώ τον Νότο. Θέλω μια Μεσόγειο ελεύθερη, γοητευτική, μυστηριακή, ατίθαση, ανοιχτή στις κρυμμένες δυναμικές της, στα αρώματα της στα χρώματα της και στη μαγεία της. Μια τέτοια Ένωση θέλω.

Το άσμα έχει γραφτεί από τον Μανώλη Πάππο στη μουσική και τον Θανάση Παπακωνσταντίνου στους στίχους και είναι άκρως ακατάλληλο για φουστανελάδες,κρυφούς ή φανερούς,εγχώριους ή εισαγόμενους. Είναι επίσης ακατάλληλο για λάιτ πλην βαθυστόχαστους γραφιάδες, για σοβαρούς λάτρεις της γραπτής και επίσημης ιστορίας, για θρησκόληπτους βυζαντινολόγους καθηγητές πανεπιστημίων, για μέλη των τοπικών οργανώσεων χριστιανών ελληνίδων νεανίδων και για όσους ακούν μανιωδώς ελληνικό ποπ. Δηλαδή για όλους τους ανέραστους.
Σόρυ γκάις που ο Μανώλης, ο Θανάσης και η Σοφία κυκλοφορούν επίσης με ελληνικά διαβατήρια.

Άντε και με τη νίκη αύριο…