Αναθυμιάσεις εθνοσοσιαλιστικής παράκρουσης.

Κάποτε, η εξουσία των μεγαλυτέρων, των γονιών, των «ινδαλμάτων», του συστήματος, ο συντηρητισμός τους, ο πραγματισμός τους, η «μιζέρια» τους,
η διάθεσή τους να μας τραβήξουν απ΄το μανίκι να ξυπνήσουμε απ΄τα «απατηλά» όνειρα της νεότητας, αυτό δηλαδή που σαν - το γύρω μας κατεστημένο - μας τσάκιζε τα νεύρα, ήταν ο αντίπαλος κατά του οποίου διεκδικήσαμε μια νίκη, ένα φευγιό, το ρίσκο, την αυτονομία, τη ρήξη, τον έρωτα, τη σπουδή, το «εγώ είμαι»,το ενδεχόμενο της ήττας, τον κίνδυνο, τα λάθη, την περηφάνια, τις «ιδεολογίες» μας, τις ωραίες ψευδαισθήσεις μας, τα δικά μας όνειρα, τα δικά μας όρια.

Ήταν ένα πλαίσιο μέσα μας αυτή η εξουσία που σπάσαμε για να βγούμε εμείς. Ήταν η απόδειξη της δύναμης μας τη στιγμή που της γυρνούσαμε την πλάτη.

Σήμερα, ποιού είδους εξουσία αποτελούμε εμείς για τους νεότερους; Αυτή που τους γυρνά επιδεικτικά τον γερασμένο της ποπό. Οι παλαιοί, με τα σκουριασμένα, ντροπιασμένα μεγαλοιδανικά, οι Θεοδωράκηδες. Οι αμετανόητοι μεγάλοι Ηγέτες, οι γέροι που θέλουν να είναι νέοι στη θέση των νέων, οι βρυκόλακες του παρελθόντος που τους τη βγαίνουν μπροστάρηδες στα 90 βγάζοντας τους τη γλώσσα, τα πτώματα περασμένων εγκληματικών ιστοριών, η Μεγάλη Αρρώστια που βουτάει με λύσσα και γεροντική λαιμαργία φορώντας τη μασέλα της, στο σώμα του μέλλοντος. Πόσο ανίατα μιαρός πρέπει να ναι ένας γέρος να σέρνεται υποβασταζόμενος για να κοκορευτεί;

Θεοδωράκια μ΄ Καραμπελάκια μ΄Αλευρομαγειράκια μ΄…

Εσείς τρώγατε και πίνατε μέχρι τώρα. Άντε ούστ! Άντε ουστ βρωμιάρηδες εθνοκαπιτάλες της κακιάς ώρας. Δεν υπάρχει πια η τάξη σας. Δεν υπάρχει καμιά κοινωνική τάξη με δεκαεφτά ιδεολογικές σοσιαλιστικές μασέλες. Και δεν υπάρχει γιατί το παιχνίδι «λαϊκός εθνοφασιστοπατριώτης» δεν έχει πια παρά το περιθώριο να μείνει περιθώριο. Τα «περιθώρια» και οι ρόλοι έχουν πια αντιστραφεί. Μεγάλοι Αγωνιστές Πατριώτες Σπίθες που ορέγεστε τη νεκρανάσταση του φασισμού με σοσιαλιστικό πρόσωπο, τις γεμάτες πλατείες, τα στολισμένα μπαλκόνια, φασίστες που θα ψοφήσετε χωρίς Χάιλ. Ο καιρός έχει χαλασμένα δόντια γεμάτα αποστήματα, ο καιρός ο δικός σας, η βρωμισμένη σας ανάσα πάνω στα νεανικά σώματα. Τα δικά μας παιδιά έχουν ωραίους νεανικούς σφριγηλούς ποπούς και υγιή δόντια να φάνε ότι ωραίο τους απέμεινε. Ποιος νέος άνθρωπος γίνεται Σπίθας;!;! Πάρτε λοιπόν τους γερασμένους δικούς σας ποπούς και ξεκουμπιστείτε. Μπαλκόνι δεν έχει πια για σας η ιστορία.

Φάτε τη σούπα σας και μετροφυλλίστε κανα άλμπουμ φωτογραφιών μέχρι να ρθει ο Χάρης.

Γύρω απ΄τα πάρκα που μαζεύονται τα δικά μας παιδιά, η ιστορία έχει ανοίξει
βαθύ λάκκο γερμανικής εθνοσοσιαλιστικής κατασκευής κι αυτός ο λάκκος δε θα ξαναγεμίσει με τα πτώματα των παιδιών μας. Είναι η δική σας σειρά να φύγετε.

Και θα φύγετε, όχι απλά, παρά με τις κατάλληλες τιμές, τη λεπτομερή επιμέλεια μιας προετοιμασία νεκρού. Ντυμένους και στολισμένους τις θεωρίες σας, θα σας ανεβάσουμε εμείς στα μπαλκόνια να δει ο κόσμος και να θαυμάσει τα τελευταία πτώματα του ένδοξου ευρωπαϊκού εθνοσοσιαλισμού.