Αυτο-εικόνα

Ένα ξέρω, πως μεταξύ των καλών τρόπων και της γνώσης προτιμώ το δεύτερο. Οι καλοί τρόποι, που όλοι χρειάζονται, όπως κι εγώ, οι τρόποι εκείνοι δηλαδή που χαϊδεύουν απαλά το δέρμα της ύπαρξης μας και αντικαθρεφτίζονται στο είδωλο μας και την αυτο-εικόνα μας, που κάνουν το δέρμα μας αισιόδοξα λαμπερό μπροστά στον καθρέφτη, είναι ευεργετικοί στο μέτρο που κάτι θα ρθει να τους ανατρέψει.
Αλλιώς, οι καλοί τρόποι, οι εξαγνιστικοί για την ψυχή, λιμνάζουν μέσα μας σαν στάσιμα νερά. Γι αυτό τότε, ο νους αναζητά «ενυδατώσεις» παντός τύπου για τη διατήρηση της λαμπρότητας του. Οικολογικές ιδεολογικές κρέμες, πανανθρώπινου ή περιφερειακού ή κομματικού ή ελευθεριακού τύπου ταυτοποιήσεις, φιλικά ιστολόγια, μοναχικές οδούς σωτηρίας.
Και μετά λέξεις πολλές στο παζάρι, όμορφες λέξεις, όπως αγάπη, δικαιοσύνη, όπως ισότητα, προγράμματα μελλοντικών σούπερ ουάου κοινωνιών, zeitgeist, ενδεχόμενα, φτερά στον άνεμο, προσωπικές ιστορίες. Οι καλοί, οι σπουδαίοι, οι μέτριοι, εγώ κέρδισα, κερδίσαμε, ενδιαφέρουσες περιπτώσεις. Kύκλος επαφών. Γνώμες, προφίλ και ελευθερία λόγου. Διεύρυνση δερματική με ενέσεις νοητικού καλλωπιστικού κολλαγόνου. Κύκλος – καθρέφτης – στασιμότητα.

Η γνώση έρχεται με μια μπούφλα. Δεν έχει άλλο τρόπο η γνώση. Είναι η στιγμή που δεν δείχνει ομορφιά το είδωλο. Μια στιγμή ντροπής. Τίποτα δεν ξέρω. Η ομορφιά του ειδώλου μου γίνεται το άμορφο τέρας της αγνωσίας. Τίποτα δεν ξέρω εκτός απ΄αυτό το κάτι που μου αποκαλύφθηκε. Πως η γνώση είναι εφικτή και υπάρχει. Και πως εδράζεται στην ακριβή και κοπιαστική άσκηση της μη αυτο-αναφορικής μορφωτικής επάρκειας. Δεν υπάρχει τίποτα όμορφο στη γνώση. Είναι άσκηση ελευθερίας η γνώση και όχι άσκηση αυτο-αναφορικού καλλωπισμού.
Ο άνθρωπος της γνώσης δεν έχει καμιά εικόνα να επιδείξει.