Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.

Ζοζέ Σαραμάγκου

24.2.11

Γιατί οι πολιτικοί αγαπούν το κυπριακό;

Το πιο κάτω κείμενο γράφτηκε και κυκλοφόρησε σε μπροσούρα από την Ένωση Αναρχικών Κύπρου τον Φεβρουάριο του 2011

Γιατί οι πολιτικοί αγαπούν το κυπριακό;
Το κυπριακό πρόβλημα και ο εθνικισμός χαρίζουν υγεία και χαμόγελα στο κράτος και το κεφάλαιο…


Και την έβδομη ημέρα η Εξουσία είπε: «Εγένετο το Κυπριακό πρόβλημα και ας μη λυθεί ποτέ!»

Αντίθετα με τις διαδεδομένες αντιλήψεις, η γέννηση του εθνικισμού (και ο διαχωρισμός των δύο κοινοτήτων) στην Κύπρο είναι πολύ πρόσφατη. Οι απαρχές του βρίσκονται (όχι συμπτωματικά) σχεδόν ταυτόχρονα με το «νοίκιασμα» του νησιού από τους άγγλους αποικιοκράτες, δηλαδή το 1878. Οι εθνικές ταυτότητες που βλέπουμε σήμερα (αλλά και το αίτημα για ένωση με την Ελλάδα) όχι μόνο ήταν άγνωστες τότε (αναφορές σε Έλληνες και Τούρκους δεν υπάρχουν πριν την έλευση των άγγλων, παρά μόνο σε χριστιανούς και μουσουλμάνους) αλλά αντίθετα υπήρξαν παραδείγματα κοινής αντίστασης μουσουλμάνων και χριστιανών ενάντια στη φορολογία των τοπικών αρχόντων, Οθωμανών και εκκλησίας. Η εισαγωγή του εθνικισμού και ο διαχωρισμός του λαού προήλθε κυρίως από τους Άγγλους αποικιοκράτες, οι οποίοι ουσιαστικά και θεσμικά πλέον, οργάνωσαν τους εθνικούς διαχωρισμούς.

Οι αποικιοκράτες χρησιμοποίησαν τους εθνικούς μύθους για να εφαρμόσουν τη γνωστή τακτική του «διαίρει και βασίλευε» και να εδραιώσουν την κυριαρχία τους στο νησί. Ταυτόχρονα, οι ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι αστοί χρησιμοποίησαν τα εθνικά ιδεώδη για να προασπίσουν αρχικά τα οικονομικά τους συμφέροντα, αφού πρώτιστο μέλημα ήταν η άμυνα ενάντια στην «κουμμουνιστική απειλή.» Στη συνέχεια χρησιμοποίησαν τον «πατριωτικό αγώνα» με σκοπό την κατάληψη των κενών που θα άφηνε η εγκατάλειψη της εξουσίας του νησιού από τους Άγγλους. Το φαινόμενο του εθνικισμού και των εθνικών μύθων είναι, και στην Κύπρο, ένα καλοφτιαγμένο ιδεολόγημα που χρησιμοποιείται από την εξουσία και το κεφάλαιο για να υπονομεύσουν τα ταξικά κινήματα και οποιαδήποτε αντίσταση ενάντια στις επιλογές των κυρίαρχων. Τα δικοινοτικά εργατικά κινήματα των δεκαετιών ’30 και ’40, που ήταν ανταγωνιστικά στη Βρετανική εξουσία, πολεμήθηκαν από τους αστούς και των δύο κοινοτήτων, οι οποίοι χρησιμοποίησαν το εθνικό ιδεολόγημα για να τα αποδυναμώσουν, όπως έγινε στην περίπτωση των Οκτωβριανών, το ’31.
Το παράδειγμα της Κύπρου είναι ένα από τα πολλά στην παγκόσμια ιστορία όπου το εθνικό πρόβλημα εμφανίστηκε και αφάνισε οποιεσδήποτε απόπειρες ταξικής/κοινωνικής σύγκρουσης, που είχαν αρχίσει να διαμορφώνονται από τα μέσα της δεκαετίας του ΄30. Η Κύπρος αποτελεί ισχυρό χαστούκι στη μαρξιστική ορθοδοξία που βλέπει τους εθνικούς και εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες ως τα πρώτα βήματα της ταξικής πάλης. Η αφοσίωση των ελληνοκύπριων συνδικαλιστών στο εθνικό όραμα της ένωσης με την Ελλάδα διέσπασε την κοινή δράση των δύο κοινοτήτων, (όπως ήταν οι εργατικοί αγώνες της δεκαετίας του ’40, ο κοινός εορτασμός της πρωτομαγιάς του ’48 κοκ). Οι ηγεσίες των ε/κ και τ/κ συνδικάτων (ακόμα και του ΑΚΕΛ/ΠΕΟ) έστρεφαν τον αγώνα των εργαζομένων, όχι ενάντια στα αφεντικά, αλλά η μια κοινότητα ενάντια στην άλλη, για να μπορέσουν να πραγματώσουν τα εθνικά οράματά τους.

Το έθνος είναι ο συνεκτικός δεσμός κυρίαρχων και καταπιεσμένων, αφεντικών και δούλων. Οι εθνικοί μύθοι εξυπηρετούν και διαιωνίζουν την ταξική κοινωνία, αφού καλλιεργούνται από την αστική τάξη, έτσι ώστε τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα να θεωρούν ότι ο εχθρός τους βρίσκεται σε ένα άλλο έθνος, (στην προκειμένη περίπτωση πως ο εχθρός είναι η άλλη κοινότητα) και να μην στρέφονται ενάντια στα αφεντικά και τους εξουσιαστές που καθημερινά τους κλέβουν τη ζωή. Η εθνική ενότητα η οποία δημιουργείται, σημαίνει συναίνεση των καταπιεσμένων στην αφαίμαξη της ζωής τους, ταξική/κοινωνική ειρήνη, και μια κατάσταση κοινωνικής απάθειας απέναντι σε οτιδήποτε θυμίζει ταξική πάλη και κοινωνική δράση και αντίσταση.
Η ύπαρξη του κυπριακού προβλήματος σήμερα είναι ο κύριος πυλώνας του παραγόμενου εθνικισμού. Το κυπριακό με τη σειρά του δίνει λόγο ύπαρξης σε σχεδόν όλα τα πολιτικά κόμματα, τα οποία, από αριστερά μέχρι ακροδεξιά συμμετέχουν ενεργά στη διάχυση των εθνικών μύθων στην κοινωνία. Οι εξουσιαστές έχουν χρησιμοποιήσει μια πετυχημένη, σε γενικές γραμμές, στρατηγική όσον αφορά το κυπριακό. Με το να προβάλλεται συνέχεια στις ειδήσεις, να γίνονται συνεχώς συζητήσεις στα ραδιόφωνα, και να διδάσκεται η μονόπλευρη και εθνικιστική πλευρά των γεγονότων μέσα στα σχολεία, έχουν καταφέρει να «κρύψουν» το κυπριακό πρόβλημα, κάνοντας την κοινωνία να το βαρεθεί. Έτσι, έχουν ωθήσει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας στο να πιστεύει πως η μόνη επιλογή που έχει είναι να διαλέγει ένα πολιτικό κόμμα ή ηγέτη, μέσα από τις εκλογικές διαδικασίες, για να την εκπροσωπεί στις συζητήσεις και τις συνομιλίες για το εθνικό ζήτημα. Ταυτόχρονα, το κυπριακό που προβάλλεται ως το μέγιστο και σχεδόν μοναδικό πρόβλημα του τόπου δίνει την ευκαιρία στην πολιτική ηγεσία να περνά τις αντιλαϊκές της πολιτικές χωρίς την αντίδραση της κοινωνίας (και να αγνοεί παντελώς άλλα κοινωνικά προβλήματα) με πρόσχημα πάντα το κυπριακό.
Όσον αφορά το πώς θα έρθουν οι δύο κοινότητες κοντά, (απαραίτητη προϋπόθεση για να αναπτυχθούν κοινωνικά κινήματα ανταγωνιστικά στην εξουσία) αυτό δε θα γίνει με το άνοιγμα οδοφραγμάτων, ούτε με κομματικά πανηγύρια «ειρήνης και φιλίας¨», ούτε με μια λύση επιβαλλόμενη από τα πάνω.
Συγκεκριμένα, το αίτημα για άνοιγμα των οδοφραγμάτων είναι παγίδα, που θελημένα ή μη οδηγεί με ακρίβεια στην επισημοποίηση της διχοτόμησης ή διαφορετικά είναι η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος. Το δίπολο Επαναπροσέγγιση (UNOPS,συνομιλίες κλπ) ή Διχοτόμηση (εθνικιστές, αίτημα για ένωση κλπ) με λογικές του στυλ «δεν είσαι μαζί μας είσαι «απορριπτικός» ή «προδότης» αντίθετα πολώνει την κατάσταση στον ίδιο φαύλο κύκλο των «διαπραγματεύσεων» και των κομματικών τερτιπιών.
Οι ε/κ και οι τ/κ θα έρθουν πιο κοντά μέσα από τα κοινά βιώματα, και την αλληλεγγύη, μέσα από την κοινή δράση και αντίσταση, την οποία προσπαθούμε να κινήσουμε και να καταλύσουμε ως αναρχικοί και αγωνιζόμενοι άνθρωποι.
Ο στρατός ως μηχανισμός εξουσίας προάγει τα εθνικά ιδεώδη και στις δύο πλευρές, την πειθαρχία, την υπακοή και την ιεραρχία. Στην Κύπρο υπάρχουν 6 στρατοί: ελληνοκυπριακός(Ε.Φ.), Ελληνικός(ΕΛΔΥΚ),τουρκοκυπριακός,Τουρκικός(ΤΟΥΡΔΥΚ),ΟΗΕ,Βρετανικός(ΝΑΤΟ) και προσεχώς καναδικές βάσεις, και αναμένεται και η συγκρότηση του ευρωστρατού. Οι βάσεις που βρίσκονται σε εδάφη της Κύπρου έχουν παίξει αιματηρό ρόλο στους πολέμους που διεξάγονται στη Μέση Ανατολή για τα γεωστρατηγικά συμφέροντα των κυρίαρχων, σε συνεργασία με το κυπριακό κράτος. Μια ιδανική λύση από τα κάτω όπως την οραματιζόμαστε συμπεριλαμβάνει κατάργηση όλων των στρατών και κλείσιμο/διώξιμο των βάσεων(στην Κύπρο και παντού).

Η πραγματικότητα είναι πως δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτε από τους κάθε λογής «ηγέτες» και «σωτήρες» που εμφανίζονται. Η πραγματικότητα είναι πως η ουσία δεν βρίσκεται και ούτε ποτέ ήταν στο να επιλέξουμε ανάμεσα σε ένα ναι ή ένα όχι ενός σχεδίου που θέτουν οι κυρίαρχοι, όπως το Ανάν ή τη διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία. Η μόνη πραγματική λύση στο κυπριακό μπορεί να δοθεί από τους από κάτω: εκείνους που πραγματικά πλήττονται από τους διαχωρισμούς, και φυσικά χωρίς την εξουσιαστική διαμεσολάβηση των κοινωνικών σχέσεων. Πόσο περισσότερο στην Κύπρο, εδώ όπου οι κοινοί αγώνες και η κοινή αντίσταση απέναντι στην εκμετάλλευση και την καταπίεση υπήρξαν – και πολύ πρόσφατα μάλιστα, πριν εξαφανιστούν στο βόθρο του εθνικού ιδεολογήματος.

Ακόμα κι αν έρθει μια λύση φτιαγμένη από τους από πάνω, αυτή θα είναι στα μέτρα τους, ώστε να μπορούν να μας χειραγωγούν και να μας ελέγχουν ακόμα καλύτερα. Θα είναι κομμένη και ραμμένη για αυτούς, με την συνέχιση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, της καταστολής και του κοινωνικού ελέγχου. Θα εφεύρουν νέα ιδεολογήματα και θα χρησιμοποιήσουν στο έπακρο την γνωστή και δοκιμασμένη συνταγή των πλαστών διαχωρισμών του έθνους για να εδραιώσουν και να διαιωνίσουν την κυριαρχία τους. Φτάνουμε λοιπόν στο ερώτημα: θα περιμένουμε την λύση να έρθει από τους κυρίαρχους; Θα τους παρακαλούμε και θα τους ικετεύουμε να βρεθούν για «συνομιλίες λύσης»; Αφού το ξέρουμε, αυτοί θα κάνουν ό,τι τους συμφέρει καλύτερα. Η μόνη μας επιλογή είναι να αντισταθούμε, μέσα από δικοινοτικούς, κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, για την κατάργηση των συνόρων και των εθνικών διαχωρισμών, να επιτεθούμε στο σύστημα ιεραρχίας και εκμετάλλευσης που γεννάει αυτούς τους διαχωρισμούς, για μια ελεύθερη κοινωνία της αλληλεγγύης και της συνύπαρξης.

Ένωση Αναρχικών

5 σχόλια:

  1. Η disdaimona συναντάει την αναρχία;
    Θέλω να δω τη συνέχεια

    Πάντως αν και συμφωνώ στο μεγαλύτερο μέρος της ανάλυσης, δεν είμαι σίγουρος εάν αυτό που γράφεται για την ελληνική και τουρκική συνείδηση (υπαινίσσεται ότι δημιουργήθηκε από τους Άγγλους) είναι ακριβές. Χωρίς να αφαιρεί αυτό πολλά από την ευστοχία του κειμένου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γειά σου Πλάνητα,

    όχι η Δεισδαιμόνα ψάχνει την άκρη για να μην πέσει στο κενό που αφήνει κατά την άποψη της η αναρχία. :-)

    το παρόν κείμενο ανέβηκε ως "δείγμα" ανάλυσης ανάμεσα σε δύο άλλα κείμενα, το αμέσως προηγούμενο και το επόμενο απ΄αυτό (που θα ανέβει) για να συζητηθουν (ελπίζω) σε συνάρτηση με την ανάγνωση του κυπριακού προβλήματος από την ένωση αναρχικών κύπρου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πέραν του σημείου που έθιξε ο Πλάνητας...

    "...Συγκεκριμένα, το αίτημα για άνοιγμα των οδοφραγμάτων είναι παγίδα, που θελημένα ή μη οδηγεί με ακρίβεια στην επισημοποίηση της διχοτόμησης ή διαφορετικά είναι η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος..."

    Ενώ αν παραμείνουν κλειστά η διχοτόμηση θα... εξασθενίσει!

    Αναρωτιέμαι πως εννοούν αυτό που λεν μετά:

    "...Οι ε/κ και οι τ/κ θα έρθουν πιο κοντά μέσα από τα κοινά βιώματα, και την αλληλεγγύη, μέσα από την κοινή δράση και αντίσταση, την οποία προσπαθούμε να κινήσουμε και να καταλύσουμε ως αναρχικοί και αγωνιζόμενοι άνθρωποι..."

    Χωρίς ανοικτά οδοφράγματα πως ακριβώς θα υπάρξουν κοινά βιώματα; Με αγώνες "εσείς ποτζεί, εμείς ποδά";

    Τις αναφορές σε UNOPS τζιαι την αναφορά του Αννάν σχεδόν σε αντιδιαστολή με την ΔΔΟ... αλλά τζιαι στις βάσεις... μαζί με την "προειδοποίηση" για "λύση που τους πουπάνω" ... χωρίς να γίνεται συγκεκριμένη αναφορά στο πως γίνουνται πράξη τα κοινά βιώματα (π.χ. δημιουργία συνεταιρισμών, κοινών χώρων εργασίας ή διαβίωσης)... εγώ τις ερμηνεύως σαν ένδειξη ότι τα κοπέλλια ... ή αν προτιμάς οι σκέψεις τους...βρίσκονται ακόμα στην επιρροή του πολιτικού κατεστημένου που εξορκίζουν.

    Μιλούν για "κατάργηση συνόρων και εθνικών διαχωρισμών"... δείχνοντας να μην αντιλαμβάνονται ότι οι φόβοι της όποιας "πλευράς" δεν βασίζονται μόνο σε κάποιο αόριστο εθνικισμό αλλά ΚΑΙ σε πραγματικές σφαγές, πραγματικές απώλειες. Αν δηλαδή οι ΤΚ /ΕΚ θέλουν μιαν κάποια αυτονομία γιατί νοιώθουν ότι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ υπάρχει κίνδυνος για την επιβίωση τους... τούτες οι ανησυχίες τους που παν;

    Αν κάποιοι δεν ασπάζονται την καταργηση των "εθνικών διαχωρισμών" (που εγώ μπορώ να την δεχτώ) ... τι σημαίνει; Ας μείνουν έτσι;

    Η διατήρηση εθνικής ή κοινοτικής ταυτότητας δεν είναι από μόνη της αντίθετη με τα "κοινά βιώματα"... αλλά σίγουρα χρειάζονται ανοικτά οδοφράγματα για να γίνει συνείδηση του κόσμου ότι μπορείς και να έχεις ταυτότητα... και να έχεις κοινούς αγώνες... και ΣΤΑΔΙΑΚΑ να οδηγηθείς -αν υπάρχει επιθυμία -και σε κατάργηση συνόρων και διαχωρισμών.

    Επιπλέον... η αποδοχή μιας τέτοιας κατάργησης δεν είναι καν αναγκαία για την ύπαρξη κοινών αγώνων, κοινών βιωμάτων.

    Αλήθεια, σε έναν πραγματικά αναρχο-ελευθεριακό περιβάλλον... δεν δύναται να επιτρέπεται ο αυτοπροσδιορισμός και η αυτονόμηση κοινοτήτων;

    ***

    Εν εύκολο να λαλείς "όχι σε όποια λύση προέρχεται από τους μεγάλους / τους καταπιεστές". Είναι τόσο εύκολο όσο είναι για τον "μέσο αστό" να λέει "όχι στη βία".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μέσα στα πλαίσια της ελευθερίας του λόγου στο διαδίκτυο καθώς και της επαναστατικότητας του μέσου, ο blogger δεν μου επέτρεπε εδώ και δύο μέρες να αφήσω σχόλιο στο μπλογκ μου!...αν μας κόψουν και τα κινητά να δω τι θα γίνει
    με την αυτο-οργάνωση…ένιγουει

    Αγρινέ, περίπου τα ίδια σημεία επεσήμανα τζαι εγώ στο κείμενο.

    να με συγχωρέσουν τζιόλας οι σύντροφοι αναρχικοί αλλά η λογική του κειμένου εν κάτι σαν την ανακάλυψη της θεωρητικής τασιηνόπιττας.

    στο προηγούμενο κείμενο που ανέβασα τα σημεία περί κράτους και θεωρίας του υποκειμένου, για μενα είναι κεντρικά για τον τρόπο με τον οποίο το κείμενο της ενωσης αναρχικών, αναποδογυρίζοντας σχεδόν κάθε έννοια, καταλήγει στο βαθυστόχαστο "επανένωση από τα κάτω" με κλειστές όλες τις διόδους του κάτω, τόσο τις θεωρητικές - αφού ο μαρξισμός και η πρότερη ιστορία του δικοινοτικού κινήματος απέτυχε οικτρα στην κύπρο - όσο και τις πρακτικές - τα οδοφράγματα και η δδο εξυπηρετούν το κεφάλαιο.
    Αλλά θα κάνουμε με διαγαλαξιακή επικοινωνία ταξικό πόλεμο με τους τ/κ ,διότι αυτή είναι η επανένωση από τα κάτω, όπου κάτω είναι μια κοινωνική φέττα (όπως του καρπουζιού περίπου όταν αφαιρέσεις το φύλλο) αποκομμένη από το πάνω (θεσμούς). Ο ταξικός πόλεμος είναι μια "σταση ζωής ρε παιδί μου" μια "μανιέρα ελευθεριότητας" που μένει καθαρή αφού δεν βρωμίζει τα χέρια του στην επαφή του με τους θεσμούς. Θα τα αγγίξει μόνο τη μερα της άναρχης ανατροπής.
    Οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση σε κάνει αυτοστιγμή ρεφορμιστή ή ασυνείδητο πολιτικά ή ψιλοπουλημένο στο σύστημα και όχι επαναστάτη.

    Απορίας άξιο επίσης πως θα γίνει αυτός ο κοινός ταξικός πόλεμος σε δύο διαφορετικά κράτη και χωρίς πρόσβαση της μιας κοινότητας στην άλλη…ακόμα δεν το κατάλαβα…

    θα ανεβάσω το επόμενο κείμενο και μετά πιο συγκεκριμένα ένα ένα τα σημεία που εντόπισα εγώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή